kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.986
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Getting to Japan...
- ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΣΟΥ
- HELLO, MY NAME IS JAPAN
- ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ... ΝΤΟΠΙΩΝ
- ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- YOUR KINDNESS WILL BE GREATLY APPRECIATED
- ΠΟΙΟ ΝΗΣΙ?
- ΝΙΚΚΟ ΧΑΡΗΝ ΠΙΣΤΗΣ
- ΣΤΗΝ ΆΛΛΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
- ΟΔΗΓΗΣΑ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ 30 ΧΡΟΝΩΝ
- ΠΑΙΔΙΑ... ΨΑΡΙΛΑ!
- ΚΩΝΟΣ
- Η διαδρομή (και μόνο!) για Takayama
- Αφιερωμένο στις γυναίκες της
- Takayama κλεισίματα και Nagoya
- Τι βλέπουν τα μάτια
- Ιαπωνία ultimatum 1/2
- Ιαπωνία ultimatum 2/2
- Φαβορί
- Η μάχη της εικόνας
- Heavyweight
- In between
- Kyoto: Arashiyama
- Kyoto: Kinkakuji
- Kyoto: CASE CLOSED!
- Πόλη ΝΟ.1
- Αποχαιρετιστήριο Δώρο
Όπως είπαμε λοιπόν, για να φτάσουμε στην περιοχή Kinkakuji θα πρέπει να εμπιστευτούμε τα λεωφορεία της πόλης (προσοχή, σε εντελώς διαφορετική θέση στην πόλη, βρίσκεται η περιοχή Ginkakuji. Είναι διαφορετικές). Καλό είναι βέβαια να είστε προετοιμασμένοι και διαβασμένοι καθώς υπάρχει πάντα γύρω σας ένας γιαπωνέζος ο οποίος δεν μπορεί να αρθρώσει μια αγγλική λέξη… (ένας; Όλοι!) Αν θυμάμαι καλά εμείς κάναμε το σφαλματάκι μας στις στάσεις με αποτέλεσμα να το κόψουμε ποδαράτο στους όμορφους προαστιακούς δρόμους του Κιότο. Λοφώδεις, «φθινοπωρινοί», μας οδηγούν στον πρώτο ναό για σήμερα. Χωρίς να το γνωρίζουμε, καθώς το Κιότο δεν το ψάξαμε ιδιαίτερα πριν έρθουμε, έχουμε αφήσει για τέλος μερικές από τις πιο φαντασμαγορικές και όμορφες γωνιές της πόλης. Και σε αυτές δεν (επαναλαμβάνω) δεν περιλαμβάνεται μια από τις προσδοκίες μου: ο ναός Ryoanji. Βλέπετε, μια γνώριμή μου εικόνα για τους ναούς της Ιαπωνίας, ήταν εκείνοι οι κήποι οι πέτρινοι με τα χαλικάκια που κάθονται πειθήνια οι γιαπωνέζοι με τα τσουγκρανάκια και τα χτενίζουν επί δυο βδομάδες (γιατί μέσα στο μυαλό των γιαπωνέζων, ο χαρακτηρισμός «πειθήνια» είναι τιμητικός και δίνεται μόνο μετά τις δυο βδομάδες ενασχόλησης με… χαλίκια). Και το έλεγα ο καλός σου. Το έλεγα και το ξανά έλεγα στον taver ότι θέλω ανυπερθέτως να χαζέψω έναν τέτοιο κήπο… Όρσε!
Οι κήποι γνώριμοι, πνιγμένοι σε χρώματα που μόνο δυο παραισθησιογόνα μανιτάρια θα μπορούσαν να προσφέρουν,
η λιμνούλα ήρεμη τούτο το ηλιόλουστο φθινοπωρινό πρωινό και οι οιωνοί οι καλύτεροι καθώς στους κήπους δεν κινείτε ψυχή ζώσα. Ανεβαίνουμε την σκαλίτσα προς το ναό, περνάμε μέσα και αντικρίζουμε έναν μικρό πετρόκηπο. Τον προσπερνάμε αδιάφορα προσπαθώντας να εντοπίσουμε τον επίμαχο, τον υπερφανταστικό πετρόκηπο. Κάνουμε τον κύκλο του ναού. Καταλήγουμε στον ίδιο πετρόκηπο που φτύσαμε μπαίνοντας… Είναι.. μικροσκοπικός. Άλλα περίμενα, κάτι πιο μεγαλεπήβολο. Τούτος εδώ είναι απλός. Έχει πεταμένα μερικά κοτρώνια από δω κι από κει (τα οποία συνολικά είναι 15 ασχέτως που θα δυσκολευτείτε να τα εντοπίσετε όλα), λίγο γκαζόν γύρω τους και χαλίκι χτενισμένο. Ά και μη ξεχάσω, καμιά δεκαριά τρόμπες γιαπωνέζοι που χαζεύανε ράθυμα τον κήπο. Δε λέω, δεν τα γνωρίζουμε αυτά. Αν μου δώσουν να διαβάσω ποίηση ή το Faust ή Σκαρίμπα ή τίποτα ζωγραφιές του Pollock, δε θα καταλάβω το θεό μου. Έτσι κι εδώ δεν μπορώ να περιμένω ότι θα αφομοιώσω ή θα αντιληφθώ το «βάθος» το απύθμενο τούτης της δημιουργίας, της τέχνης. Και δη σε τούτη τη χώρα όπου τα περισσότερα πράγματα είναι τόσο διαφορετικά. Άρα εντάξει, κρατάμε τη χολή μας και απλώς παραδεχόμαστε τα παραπάνω. Reject. Προχωράμε.
Rokuon-Ji. Μάλιστα. Ίσως κάποιοι ξέρετε. Γνωρίζετε τι είν’ τούτο. Εγώ δε γνώριζα και προς μεγάλη μου έκπληξη, ούτε ο συνταξιδιώτης. Αρχικά φτάνουμε με τα λεωφορεία 12 ή 59 που τρέχουν μεταξύ των ναών και αντικρίζουμε μεγάλη ουρά στα εκδοτήρια. Δεν αποθαρρυνόμαστε καθώς μέχρι τώρα, σε τούτο τουλάχιστον το θέμα, σταθήκαμε μάλλον τυχεροί στο ταξίδι μας. Πλερώνουμε, τσιμπάμε και την μπροσούρα του ναού και περνάμε στα έσω. Η στιχομυθία έχει ως εξής με τυπική απόκλιση 10%: «Κώστα Κώστα, έλα να σπάσεις πλάκα! Κοίτα τα καρναβάλια πως φτιάξανε στο photoshop τον συγκεκριμένο ναό», «ά καλά! Το έχουν χάσει εντελώς! Το ζωγραφίσανε έτσι ώστε να φαίνεται χρυσό! Ά του γελ…», «….», «….», «έεε Κώστα τι βλέπεις;», «έεε Σπύρο βλέπω ένα χρυσό ναό» (check στη μπροσούρα) «…έλα ρε Κιότο! Πόσο γουστάρω που ήρθα εντελώς απροετοίμαστος! Πόσο γουστάρω που δεν έπεσα στην παγίδα να εντρυφήσω σε φωτογραφίες και αναλύσεις! Έτσι λοιπόν! Να τι είναι το ταξίδι! Η ανακάλυψη!» Που, βέβαια, εδώ δε μιλάμε για ανακάλυψη καθώς η συγκεκριμένη εικόνα του χρυσού περιπτέρου μπορεί να είναι γνώριμη στους περισσοτέρους. Εγώ πάλι αισθάνθηκα ότι ανακάλυψα… τον χρυσό για πρώτη φορά! Το θέαμα είναι υπερθέαμα και δεν νοείται επίσκεψη στην πόλη χωρίς να αφιερώσετε ένα πρωινό εδώ! Όσο πιο νωρίς γίνεται και όχι ΣΚ για να περιορίσετε τον κόσμο! Τι να πω; Δεν περιγράφεται!
Aξίζει απλώς να σημειώσω ότι ο κάθε όροφος έχει τον δικό του αρχιτεκτονικό τύπο. Το ισόγειο παραπέμπει σε παλάτι, ο πρώτος έχει το στυλ των σπιτιών των Σαμουράι και λέγεται Cho-on-do ενώ ο τελευταίος θυμίζει ναό Zen.
Οι κήποι γνώριμοι, πνιγμένοι σε χρώματα που μόνο δυο παραισθησιογόνα μανιτάρια θα μπορούσαν να προσφέρουν,
η λιμνούλα ήρεμη τούτο το ηλιόλουστο φθινοπωρινό πρωινό και οι οιωνοί οι καλύτεροι καθώς στους κήπους δεν κινείτε ψυχή ζώσα. Ανεβαίνουμε την σκαλίτσα προς το ναό, περνάμε μέσα και αντικρίζουμε έναν μικρό πετρόκηπο. Τον προσπερνάμε αδιάφορα προσπαθώντας να εντοπίσουμε τον επίμαχο, τον υπερφανταστικό πετρόκηπο. Κάνουμε τον κύκλο του ναού. Καταλήγουμε στον ίδιο πετρόκηπο που φτύσαμε μπαίνοντας… Είναι.. μικροσκοπικός. Άλλα περίμενα, κάτι πιο μεγαλεπήβολο. Τούτος εδώ είναι απλός. Έχει πεταμένα μερικά κοτρώνια από δω κι από κει (τα οποία συνολικά είναι 15 ασχέτως που θα δυσκολευτείτε να τα εντοπίσετε όλα), λίγο γκαζόν γύρω τους και χαλίκι χτενισμένο. Ά και μη ξεχάσω, καμιά δεκαριά τρόμπες γιαπωνέζοι που χαζεύανε ράθυμα τον κήπο. Δε λέω, δεν τα γνωρίζουμε αυτά. Αν μου δώσουν να διαβάσω ποίηση ή το Faust ή Σκαρίμπα ή τίποτα ζωγραφιές του Pollock, δε θα καταλάβω το θεό μου. Έτσι κι εδώ δεν μπορώ να περιμένω ότι θα αφομοιώσω ή θα αντιληφθώ το «βάθος» το απύθμενο τούτης της δημιουργίας, της τέχνης. Και δη σε τούτη τη χώρα όπου τα περισσότερα πράγματα είναι τόσο διαφορετικά. Άρα εντάξει, κρατάμε τη χολή μας και απλώς παραδεχόμαστε τα παραπάνω. Reject. Προχωράμε.
Rokuon-Ji. Μάλιστα. Ίσως κάποιοι ξέρετε. Γνωρίζετε τι είν’ τούτο. Εγώ δε γνώριζα και προς μεγάλη μου έκπληξη, ούτε ο συνταξιδιώτης. Αρχικά φτάνουμε με τα λεωφορεία 12 ή 59 που τρέχουν μεταξύ των ναών και αντικρίζουμε μεγάλη ουρά στα εκδοτήρια. Δεν αποθαρρυνόμαστε καθώς μέχρι τώρα, σε τούτο τουλάχιστον το θέμα, σταθήκαμε μάλλον τυχεροί στο ταξίδι μας. Πλερώνουμε, τσιμπάμε και την μπροσούρα του ναού και περνάμε στα έσω. Η στιχομυθία έχει ως εξής με τυπική απόκλιση 10%: «Κώστα Κώστα, έλα να σπάσεις πλάκα! Κοίτα τα καρναβάλια πως φτιάξανε στο photoshop τον συγκεκριμένο ναό», «ά καλά! Το έχουν χάσει εντελώς! Το ζωγραφίσανε έτσι ώστε να φαίνεται χρυσό! Ά του γελ…», «….», «….», «έεε Κώστα τι βλέπεις;», «έεε Σπύρο βλέπω ένα χρυσό ναό» (check στη μπροσούρα) «…έλα ρε Κιότο! Πόσο γουστάρω που ήρθα εντελώς απροετοίμαστος! Πόσο γουστάρω που δεν έπεσα στην παγίδα να εντρυφήσω σε φωτογραφίες και αναλύσεις! Έτσι λοιπόν! Να τι είναι το ταξίδι! Η ανακάλυψη!» Που, βέβαια, εδώ δε μιλάμε για ανακάλυψη καθώς η συγκεκριμένη εικόνα του χρυσού περιπτέρου μπορεί να είναι γνώριμη στους περισσοτέρους. Εγώ πάλι αισθάνθηκα ότι ανακάλυψα… τον χρυσό για πρώτη φορά! Το θέαμα είναι υπερθέαμα και δεν νοείται επίσκεψη στην πόλη χωρίς να αφιερώσετε ένα πρωινό εδώ! Όσο πιο νωρίς γίνεται και όχι ΣΚ για να περιορίσετε τον κόσμο! Τι να πω; Δεν περιγράφεται!
Aξίζει απλώς να σημειώσω ότι ο κάθε όροφος έχει τον δικό του αρχιτεκτονικό τύπο. Το ισόγειο παραπέμπει σε παλάτι, ο πρώτος έχει το στυλ των σπιτιών των Σαμουράι και λέγεται Cho-on-do ενώ ο τελευταίος θυμίζει ναό Zen.
Attachments
Last edited by a moderator:
