kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.998
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Getting to Japan...
- ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΣΟΥ
- HELLO, MY NAME IS JAPAN
- ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ... ΝΤΟΠΙΩΝ
- ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- YOUR KINDNESS WILL BE GREATLY APPRECIATED
- ΠΟΙΟ ΝΗΣΙ?
- ΝΙΚΚΟ ΧΑΡΗΝ ΠΙΣΤΗΣ
- ΣΤΗΝ ΆΛΛΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
- ΟΔΗΓΗΣΑ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ 30 ΧΡΟΝΩΝ
- ΠΑΙΔΙΑ... ΨΑΡΙΛΑ!
- ΚΩΝΟΣ
- Η διαδρομή (και μόνο!) για Takayama
- Αφιερωμένο στις γυναίκες της
- Takayama κλεισίματα και Nagoya
- Τι βλέπουν τα μάτια
- Ιαπωνία ultimatum 1/2
- Ιαπωνία ultimatum 2/2
- Φαβορί
- Η μάχη της εικόνας
- Heavyweight
- In between
- Kyoto: Arashiyama
- Kyoto: Kinkakuji
- Kyoto: CASE CLOSED!
- Πόλη ΝΟ.1
- Αποχαιρετιστήριο Δώρο
Σας έχω μιλήσει για το Κιότο; Αναλυτικά όμως, ταξιδιωτικά! Όχι?! Έ δεν έχει άδικο κι ο taver να με ξεμπροστιάζει που και που. Χρειάζεσαι ανυπερθέτως οδηγίες για το Κιότο! Οδηγούς, LP, internet, την θεία απ’ το Σικάγο, κάποιον τέλος πάντων να σας εγκλιματίσει για να είστε προετοιμασμένος. Ας το αναλάβω εγώ λοιπόν αυτό για όσους από εσάς με διαβάζετε: Στα ανατολικά τρεις περιοχές γεμάτες με ναούς και αξιοθέατα, η Higasiyama, η Okazaki και η Ginkakuji, στα βορειοδυτικά μαζεμένα κι εκεί κάποια αξιοθέατα που απαιτούν τον χρόνο σας στην περιοχή Kinkakuji (θα τα δούμε την αυριανή μέρα) και άλλη μία στα δυτικά, η Arashiyama. Βεβαίως υπάρχουν παντού κι άλλα μεμονωμένα αξιοθέατα αλλά οι τέσσερεις προαναφερθέντες είναι οι επικρατέστερες. Οι συγκοινωνίες για να φτάσετε σε κάθε μια από αυτές ποικίλουν. Γενικώς αφήστε την λογική του «Μετρό» («ά, αφού δε με πάει το μετρό εκεί, βαριέμαι») γιατί θα βγείτε χαμένοι. Το έχουμε ξανά πει, το μετρό εδώ είναι υποτυπώδες. Θα πρέπει να συμπεριλάβετε στα πλάνα σας και τα τρένα, είναι πολλά, είναι πυκνά και θα σας σώσουν την ημέρα πολλές φορές. Στο Λονδίνο π.χ. τα προσθέτετε στα πλάνα σας, κάντε κι εδώ το ίδιο. Υπάρχουν βέβαια και τα λεωφορεία τα οποία, σε συνδυασμό με τον χάρτη που μπορείτε να προμηθευτείτε από τον οδηγό, είναι πολύ εξυπηρετικά. Enough.
Προτιμάμε λοιπόν τρένα και ανεβαίνουμε Arashiyama μέσω της γραμμής Sagano έως τον σταθμό Saga Arashiyama. Υπάρχουν κι άλλες δύο εναλλακτικές σταθερής τροχιάς με κάποιες ιδιωτικές εταιρίες, αλλά δεν μπήκαμε στον κόπο. Από λεωφορεία τώρα, θα σας πάνε εκεί το 11 από τη στάση μετρό Shinjo, το 93 από την Marutamachi ή το 28 από το Kyoto Station.
Θέτε λίγο το πώς τελειώσαμε νωρίς την Nara και μπορούσαμε να «ξεβγάλουμε» και λίγο Κιότο, θέτε το όμορφο απογευματάκι, η χαλάρωση που μας προσέφερε το τρένο φτάνουμε αρκετά ευδιάθετοι και φουριόζοι για να προλάβουμε ένα από τα πιο βασικά αξιοθέατα της περιοχής, το δάσος μπαμπού. Αρχικά επισκεπτόμαστε τον ναό Tenryu-ji (ο ναός του παραδείσιου δράκου) ο οποίος πειράζει που δεν μου είπε τίποτα; Εντάξει, όμορφοι οι κήποι αλλά όχι αρκετοί για να παρακάμψετε κάτι πιο «αναγκαίο». Κι αυτό παραμένει για εμένα το δάσος μπαμπού. Ξεκινάει από την βόρεια είσοδο του ναού και σας οδηγεί μέχρι τον ναό Jojakkoji. Το δάσος βεβαίως είναι μοναδικό, οφείλετε να το επισκεφτείτε.
Τον ναό Jojakkoji τον επισκέφτηκε μόνο ο taver καθώς πραγματικά είχα μπουκώσει με τους ναούς. Ευτυχώς, απ’ ότι μου είπε ο ίδιος, δεν ήταν και καμιά υπερπαραγωγή. Ακόμα πιο βόρεια υπάρχει ένα μάτσο ναοί ακόμα που δεν διανοηθήκαμε να συμπεριλάβουμε (Gioji, Takiguchi, Nisonin, Seiryoji….πφφ…) Στη συνέχεια το πράγμα αρχίζει και φτιάχνει καθώς κατηφορίζουμε προς το ποτάμι ακολουθώντας τυχαία τους δρόμους μας ανάμεσα στα στενάκια των προαστίων. Λίγος κόσμος, διάσπαρτα μικροσκοπικά καταστήματα και καινούρια σπίτια με παραδοσιακή τεχνοτροπία. Μια περιοχή που σέβεται τους κατοίκους του με φαρδιούς δρόμους, πράσινο αλλά και ναούς «της γειτονιάς», ξέρετε, εκείνους που αποδεικνύουν ότι δεν διαφέρουν μία από όλους εκείνους τους κεντρικούς που πηγαίνουμε με γλαρά μάτια και χαζεύουμε! Όσο πλησιάζουμε το ποτάμι, ο κόσμος πληθαίνει και γίνεται πιο θορυβώδεις. Φτάνουμε στο φαρδύ ποτάμι με την ξύλινη μακριά γέφυρα. Φωτογραφίες και κόντρα φωτογραφίες με τον λόφο στα χρώματα του φθινοπώρου να οριοθετεί την λήξη του αστικού ιστού του Κιότο, το ποτάμι με μόνιμη ροή και τα ποδήλατα, τα αυτοκίνητα, τα κάρα και οι πεζοί να πηγαινοέρχονται στις όχθες. Πάσης φύσεως μαγαζιά και φαγάδικα επάνω στον παραποτάμιο δρόμο, φωτίζουν το τελείωμα της μέρας. Όταν φτάσαμε στον σταθμό, είχε πλέον νυχτώσει.
Η μέρα τελειώνει και οι δρόμοι μας χωρίζουν. Ο μεν taver βολτάρει στο βραδινό Κιότο ενώ εγώ καταστρώνω ολόκληρο σχέδιο δρομολογίων για να καταφέρω τα καταγράψω το παρακάτω βίντεο:
Δεν περιγράφονται τα άγρια συναισθήματα που σου εγείρει το συγκεκριμένο θέαμα. Και βέβαια δεν γίνεται να κατανοηθούν από ένα βιντεάκι.
Βλέποντας τώρα τις φωτογραφίες του taver για τα όσα είδε (πράγματα που έτσι κι αλλιώς κι εγώ τα είχα ξανά δει στο Κιότο) μου ήρθε στο νου το εξής για τις παραδοσιακές τουλάχιστον γειτονιές: Το έχουμε ξανά πει ότι ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει εδώ. Η παράδοση παραμένει ατόφια και οι εικόνες αναλλοίωτες. Ή ίσως όχι και τόσο. Ειδικότερα μετά τις φωτογραφίες της dim kyr από την Κίνα, έχω να πω ότι δεν μπορώ να φανταστώ την Ιαπωνία 500 χρόνια πριν, τόσο αποστειρωμένη και απαστράπτουσα. Όσο λοιπόν κι αν κρατάνε οι Ιάπωνες ζωντανές τις παραδόσεις τους, σου υπενθυμίζεται έμμεσα ότι οι καιροί αλλάξανε και η χώρα άλλαξε. Και δεν άλλαξε για να υποδεχθεί τους τουρίστες της σε καθαρό και όμορφο περιβάλλον, μπα, δε νομίζω ότι οι Ιάπωνες διαθέτουν τέτοιες αβρότητες. Για τον εαυτό τους τα κάνανε και τις πόλεις τους. Εξελιχθήκανε όλοι μαζί. Και δεν ξέρω γιατί αυτό να πρέπει να είναι κακό και βέβηλο για την αυθεντικότητα του τόπου. Όχι, δε βάλλω την χώρα τώρα, την υποστηρίζω. Διάλεξε διαφορετική ρότα απ’ ότι η κάθε Κίνα και μαγκιά της. Αυτά για να ξέρετε τι να περιμένετε από τον όρο «παραδοσιακός».
Προτιμάμε λοιπόν τρένα και ανεβαίνουμε Arashiyama μέσω της γραμμής Sagano έως τον σταθμό Saga Arashiyama. Υπάρχουν κι άλλες δύο εναλλακτικές σταθερής τροχιάς με κάποιες ιδιωτικές εταιρίες, αλλά δεν μπήκαμε στον κόπο. Από λεωφορεία τώρα, θα σας πάνε εκεί το 11 από τη στάση μετρό Shinjo, το 93 από την Marutamachi ή το 28 από το Kyoto Station.
Θέτε λίγο το πώς τελειώσαμε νωρίς την Nara και μπορούσαμε να «ξεβγάλουμε» και λίγο Κιότο, θέτε το όμορφο απογευματάκι, η χαλάρωση που μας προσέφερε το τρένο φτάνουμε αρκετά ευδιάθετοι και φουριόζοι για να προλάβουμε ένα από τα πιο βασικά αξιοθέατα της περιοχής, το δάσος μπαμπού. Αρχικά επισκεπτόμαστε τον ναό Tenryu-ji (ο ναός του παραδείσιου δράκου) ο οποίος πειράζει που δεν μου είπε τίποτα; Εντάξει, όμορφοι οι κήποι αλλά όχι αρκετοί για να παρακάμψετε κάτι πιο «αναγκαίο». Κι αυτό παραμένει για εμένα το δάσος μπαμπού. Ξεκινάει από την βόρεια είσοδο του ναού και σας οδηγεί μέχρι τον ναό Jojakkoji. Το δάσος βεβαίως είναι μοναδικό, οφείλετε να το επισκεφτείτε.
Τον ναό Jojakkoji τον επισκέφτηκε μόνο ο taver καθώς πραγματικά είχα μπουκώσει με τους ναούς. Ευτυχώς, απ’ ότι μου είπε ο ίδιος, δεν ήταν και καμιά υπερπαραγωγή. Ακόμα πιο βόρεια υπάρχει ένα μάτσο ναοί ακόμα που δεν διανοηθήκαμε να συμπεριλάβουμε (Gioji, Takiguchi, Nisonin, Seiryoji….πφφ…) Στη συνέχεια το πράγμα αρχίζει και φτιάχνει καθώς κατηφορίζουμε προς το ποτάμι ακολουθώντας τυχαία τους δρόμους μας ανάμεσα στα στενάκια των προαστίων. Λίγος κόσμος, διάσπαρτα μικροσκοπικά καταστήματα και καινούρια σπίτια με παραδοσιακή τεχνοτροπία. Μια περιοχή που σέβεται τους κατοίκους του με φαρδιούς δρόμους, πράσινο αλλά και ναούς «της γειτονιάς», ξέρετε, εκείνους που αποδεικνύουν ότι δεν διαφέρουν μία από όλους εκείνους τους κεντρικούς που πηγαίνουμε με γλαρά μάτια και χαζεύουμε! Όσο πλησιάζουμε το ποτάμι, ο κόσμος πληθαίνει και γίνεται πιο θορυβώδεις. Φτάνουμε στο φαρδύ ποτάμι με την ξύλινη μακριά γέφυρα. Φωτογραφίες και κόντρα φωτογραφίες με τον λόφο στα χρώματα του φθινοπώρου να οριοθετεί την λήξη του αστικού ιστού του Κιότο, το ποτάμι με μόνιμη ροή και τα ποδήλατα, τα αυτοκίνητα, τα κάρα και οι πεζοί να πηγαινοέρχονται στις όχθες. Πάσης φύσεως μαγαζιά και φαγάδικα επάνω στον παραποτάμιο δρόμο, φωτίζουν το τελείωμα της μέρας. Όταν φτάσαμε στον σταθμό, είχε πλέον νυχτώσει.
Η μέρα τελειώνει και οι δρόμοι μας χωρίζουν. Ο μεν taver βολτάρει στο βραδινό Κιότο ενώ εγώ καταστρώνω ολόκληρο σχέδιο δρομολογίων για να καταφέρω τα καταγράψω το παρακάτω βίντεο:
Βλέποντας τώρα τις φωτογραφίες του taver για τα όσα είδε (πράγματα που έτσι κι αλλιώς κι εγώ τα είχα ξανά δει στο Κιότο) μου ήρθε στο νου το εξής για τις παραδοσιακές τουλάχιστον γειτονιές: Το έχουμε ξανά πει ότι ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει εδώ. Η παράδοση παραμένει ατόφια και οι εικόνες αναλλοίωτες. Ή ίσως όχι και τόσο. Ειδικότερα μετά τις φωτογραφίες της dim kyr από την Κίνα, έχω να πω ότι δεν μπορώ να φανταστώ την Ιαπωνία 500 χρόνια πριν, τόσο αποστειρωμένη και απαστράπτουσα. Όσο λοιπόν κι αν κρατάνε οι Ιάπωνες ζωντανές τις παραδόσεις τους, σου υπενθυμίζεται έμμεσα ότι οι καιροί αλλάξανε και η χώρα άλλαξε. Και δεν άλλαξε για να υποδεχθεί τους τουρίστες της σε καθαρό και όμορφο περιβάλλον, μπα, δε νομίζω ότι οι Ιάπωνες διαθέτουν τέτοιες αβρότητες. Για τον εαυτό τους τα κάνανε και τις πόλεις τους. Εξελιχθήκανε όλοι μαζί. Και δεν ξέρω γιατί αυτό να πρέπει να είναι κακό και βέβηλο για την αυθεντικότητα του τόπου. Όχι, δε βάλλω την χώρα τώρα, την υποστηρίζω. Διάλεξε διαφορετική ρότα απ’ ότι η κάθε Κίνα και μαγκιά της. Αυτά για να ξέρετε τι να περιμένετε από τον όρο «παραδοσιακός».
Attachments
Last edited by a moderator:
