kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.986
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Getting to Japan...
- ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΣΟΥ
- HELLO, MY NAME IS JAPAN
- ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ... ΝΤΟΠΙΩΝ
- ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- YOUR KINDNESS WILL BE GREATLY APPRECIATED
- ΠΟΙΟ ΝΗΣΙ?
- ΝΙΚΚΟ ΧΑΡΗΝ ΠΙΣΤΗΣ
- ΣΤΗΝ ΆΛΛΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
- ΟΔΗΓΗΣΑ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ 30 ΧΡΟΝΩΝ
- ΠΑΙΔΙΑ... ΨΑΡΙΛΑ!
- ΚΩΝΟΣ
- Η διαδρομή (και μόνο!) για Takayama
- Αφιερωμένο στις γυναίκες της
- Takayama κλεισίματα και Nagoya
- Τι βλέπουν τα μάτια
- Ιαπωνία ultimatum 1/2
- Ιαπωνία ultimatum 2/2
- Φαβορί
- Η μάχη της εικόνας
- Heavyweight
- In between
- Kyoto: Arashiyama
- Kyoto: Kinkakuji
- Kyoto: CASE CLOSED!
- Πόλη ΝΟ.1
- Αποχαιρετιστήριο Δώρο
Ιαπωνικές Άλπεις my ass. Αν και βρίσκεται στα 550 plus μέτρα, δεν σου δίνει καμιά αίσθηση βουνού. Καλά πέρα από το οικιστικό με το οποίο έχω την βασική μου μομφή με την Ιαπωνία, δεν βλέπεις βουνά ρε αδέρφια! Ότι είδες στην διαδρομή κι αυτό μόνο. Εδώ πάνω βρίσκεστε σε μια flat επιφάνεια. (έρχεται όμως η Μεγάλη Στιγμή)
Αφήνουμε τον σταθμό και ανεβαίνουμε τον κεντρικό δρόμο (Yasugawa) προς το κέντρο του οικισμού. Η περιοχή με τα προστατευόμενα παραδοσιακά σπίτια ονομάζεται Sanmachi και σχηματίζεται από τρεις κάθετους και τρεις οριζόντιους δρόμους. Εδώ, σε κάθε δρόμο θα βρείτε μικρές τάφρους με τρεχούμενα νερά, όλα με κατεύθυνση το ποτάμι Miyagawa, ένα ποτάμι που σε αντίθεση με όλα τα άλλα, έχουν κατασκευαστεί χώροι περίπατου στις όχθες τους οι οποίοι όμως παραμένουν παραμελημένοι. Πίσω στην γειτονιά, τα σπίτια είναι φτιαγμένα από ένα σκουρόχρωμο ξύλο με μια τεχνοτροπία που μόνο στην Ιαπωνία μπορεί να παραπέμπει (αν και εκείνα γύρω από το ποτάμι παραπέμπουν και στην Λειβαδιά. Άλλη συζήτηση. Προχωράω) με ξύλινα κάγκελα, συρόμενες πόρτες, ξύλινες λεπτομέρειες, πληθώρα υδρορροών και μαύρα κεραμίδια.
Ιάπωνες με κάρα μας προσπερνάνε τακτικά κουβαλώντας κυρίως ντόπιους τουρίστες. Την όλη εικόνα "εξωραΐζει" με τον καλύτερο τρόπο, ένα όρθιο εξάμβλωμα, μια κεραία κινητής τηλεφωνίας, από τις πιο άσχημες που μπορείτε να φανταστείτε. … όχι, όχι αυτό που φαντάζεστε τώρα. Τρεις φορές χειρότερο. (πλησιάζει η Μεγάλη Στιγμή) Φαίνεται πως σε τούτη την χώρα η λειτουργικότητα υπερβαίνει την όποια γραφικότητα. Επαναφέρω και υπενθυμίζω το θέμα με τις γεμάτες με καλώδια κολώνες. Βεβαίως το όρθιο γαμώτο δεν θα αμαυρώσει όλη την περιοχή καθώς όταν θα αρχίσετε να μπαίνετε στους χώρους των καταστημάτων και δη ορισμένων (πχ στα δεξιά σας, εντοπίστε ένα κλουβί με 5-6 ψεύτικα παπαγαλάκια και έναν δράκο, ένα terrie και δυο κουκουβάγιες στην είσοδο) ξεχνάτε τα πάντα. Κάποιοι λοιπόν από αυτούς τους χώρους έχουν εσωτερικούς κήπους προστατευμένους από τις ορδές με ένα τζάμι. Μέσα, κλασσικά θα υπάρχουν και μερικά παραδοσιακά φαναράκια.
Βγαίνουμε στο ποτάμι και πλέον βρισκόμαστε μια ανάσα από την Μεγάλη Στιγμή. Εντελώς ράθυμα κινούμαστε αντίθετα από την κατεύθυνση που έπρεπε απλώς συλλέγοντας εικόνες. Και φτάνουμε αισίως στο γεφύρι Nakabashi όπου δύο θηλυκά πλάσματα περιμένουν τον φωτογράφο τους να αποφασίσει να τις απαθανατίσει… Μερικά δευτερόλεπτα μετά, αδιευκρίνιστο πόσα, ο taver με τραβάει απ’ το μανίκι… Μου είπε ότι κάποια στιγμή οι κοπέλες μειδίασαν από αμηχανία λόγω των ματιών μου που δεν μπορούσαν να τις αφήσουν Στιγμή. Η Μεγάλη Στιγμή. Η Ιαπωνία έχει όμορφες γυναίκες. Κάποιες όμως δεν είναι απλώς όμορφες. Κινούνται και υπερβαίνουν αδιάφορα την κατηγορία ομορφιάς «Michelle Pfeiffer» και ανέρχονται στο πάνθεον της ανθρώπινης ομορφιάς. ΘΕΕΣ! (που λέει κι ο Ψινάκης).
Κυριολεκτικά αποσβολωμένος από την προηγούμενή μου συνάντηση, παραμιλώ για αρκετή ώρα μέχρι να φτάσουμε στο Kusakabe Mingei kan (νούμερο 8 στον χάρτη που μας δόθηκε) ένα παραδοσιακό (αλήθεια πόσες φορές έχω χρησιμοποιήσει αυτή την λέξη; 3!) σπίτι 1.712 τετραγωνικών συνολικά. Διάλειμμα για ιστορία:
Την πέμπτη χρονιά της εποχής των Genroku (1692μ.Χ.) η Takayama άλλαξε διοίκηση με αποτέλεσμα όλοι οι Σαμουράι να εγκαταλείψουν την πόλη. Παρ’ όλ’ αυτά, η κυριότερη κληρονομιά της πόλης δεν προέρχεται από την εποχή των Σαμουράι αλλά την μετέπειτα όπου απλοί πολίτες έχτισαν τα σπίτια τους εδώ. Επιτυχημένη οικογένεια εμπόρων η Kusakabe, κατείχε τούτο το κατάστημα το οποίο ξανακτίστηκε μετά από πυρκαγιά και αποπερατώθηκε το 1879. Αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα κατοικίας της περιόδου Edo.
Σκοτάδι μέσα κυρίως από τα σκουρόχρωμα ξύλα. Ο υπεύθυνος του χώρου βαριέται φρικτά, μας δίνει τα εισιτήρια και συνεχίζουμε μόνοι μας. Αρχικά βρισκόμαστε σε έναν μεγάλο ενιαίο δωμάτιο απ’ όπου από κάθε τοίχο προβάλλουν πόρτες που οδηγούν σε διάφορους χώρους του σπιτιού. Στο κέντρο πρέπει να είναι η κουζίνα. Από την κορυφή της στέγης κρέμεται ένας πελώριος και χοντρός ξύλινος γάντζος απ’ όπου ένα σχοινί κρέμεται και στην άκρη του βρίσκεται ένα κατσαρολάκι λίγα εκατοστά πάνω από ένα κομμάτι του πατώματος γεμάτο άμμο. Ένα επιπλέον κομμάτι ξύλου βρίσκεται ανάμεσα στον γάντζο και την κατσαρόλα που με τον τρόπο του ανεβοκατεβάζει το σκεύος από την άμμο/ φωτιά. Γύρω από την άμμο, τρία μαξιλαράκια φανερώνουν την χρησιμότητα της όλης κατασκευής. Στα υπόλοιπα δωμάτια τώρα θα βρούμε έναν χώρο προσευχής, ένα κοντό ξύλινο τραπέζι με μικρά σκαμπό γύρω του,
ένα άλλο τραπέζι με μαξιλαράκια και διάφορα άλλα δωμάτια που προορίζονται για ύπνο. Όλα τους διαθέτουν μια συρόμενη πόρτα φτιαγμένη απ’ αυτό το τσιγαρόχαρτο (ξέρετε τώρα) όπως και οι τοίχοι εκείνης της πλευράς, που οδηγούν σε ένα στενό διαδρομάκι που επικοινωνεί με όλα τα δωμάτια. Απ’ την άλλη πλευρά του διάδρομου υπάρχει ο κήπος.
Για να ανεβείς στον πάνω όροφο, όπου υπάρχουν δωμάτια με διάφορα εκθέματα της εποχής, χρησιμοποιείς και τα τέσσερα άκρα σου καθώς η κλίση τους δεν σου επιτρέπουν να κουμαντάρεις το κέντρο βάρους σου που ξεπερνά το 1,40μ. ύψος για το οποίο προφανέστατα φτιάχτηκαν αυτές οι σκάλες. Αγγεία, ξύλινες κατασκευές, μπαούλα, διακοσμητικά, καλάθια. Αυτά τα είδαμε και στον κάτω όροφο. Η ξενάγηση τελειώνει με ένα φλιτζανάκι γιαπωνέζικο τσάι (αυτό το έκτρωμα που μυρίζει χώμα) και ένα κράκερ από ρύζι (taver πως το λέν’?).
Αφήνουμε τον σταθμό και ανεβαίνουμε τον κεντρικό δρόμο (Yasugawa) προς το κέντρο του οικισμού. Η περιοχή με τα προστατευόμενα παραδοσιακά σπίτια ονομάζεται Sanmachi και σχηματίζεται από τρεις κάθετους και τρεις οριζόντιους δρόμους. Εδώ, σε κάθε δρόμο θα βρείτε μικρές τάφρους με τρεχούμενα νερά, όλα με κατεύθυνση το ποτάμι Miyagawa, ένα ποτάμι που σε αντίθεση με όλα τα άλλα, έχουν κατασκευαστεί χώροι περίπατου στις όχθες τους οι οποίοι όμως παραμένουν παραμελημένοι. Πίσω στην γειτονιά, τα σπίτια είναι φτιαγμένα από ένα σκουρόχρωμο ξύλο με μια τεχνοτροπία που μόνο στην Ιαπωνία μπορεί να παραπέμπει (αν και εκείνα γύρω από το ποτάμι παραπέμπουν και στην Λειβαδιά. Άλλη συζήτηση. Προχωράω) με ξύλινα κάγκελα, συρόμενες πόρτες, ξύλινες λεπτομέρειες, πληθώρα υδρορροών και μαύρα κεραμίδια.
Ιάπωνες με κάρα μας προσπερνάνε τακτικά κουβαλώντας κυρίως ντόπιους τουρίστες. Την όλη εικόνα "εξωραΐζει" με τον καλύτερο τρόπο, ένα όρθιο εξάμβλωμα, μια κεραία κινητής τηλεφωνίας, από τις πιο άσχημες που μπορείτε να φανταστείτε. … όχι, όχι αυτό που φαντάζεστε τώρα. Τρεις φορές χειρότερο. (πλησιάζει η Μεγάλη Στιγμή) Φαίνεται πως σε τούτη την χώρα η λειτουργικότητα υπερβαίνει την όποια γραφικότητα. Επαναφέρω και υπενθυμίζω το θέμα με τις γεμάτες με καλώδια κολώνες. Βεβαίως το όρθιο γαμώτο δεν θα αμαυρώσει όλη την περιοχή καθώς όταν θα αρχίσετε να μπαίνετε στους χώρους των καταστημάτων και δη ορισμένων (πχ στα δεξιά σας, εντοπίστε ένα κλουβί με 5-6 ψεύτικα παπαγαλάκια και έναν δράκο, ένα terrie και δυο κουκουβάγιες στην είσοδο) ξεχνάτε τα πάντα. Κάποιοι λοιπόν από αυτούς τους χώρους έχουν εσωτερικούς κήπους προστατευμένους από τις ορδές με ένα τζάμι. Μέσα, κλασσικά θα υπάρχουν και μερικά παραδοσιακά φαναράκια.
Βγαίνουμε στο ποτάμι και πλέον βρισκόμαστε μια ανάσα από την Μεγάλη Στιγμή. Εντελώς ράθυμα κινούμαστε αντίθετα από την κατεύθυνση που έπρεπε απλώς συλλέγοντας εικόνες. Και φτάνουμε αισίως στο γεφύρι Nakabashi όπου δύο θηλυκά πλάσματα περιμένουν τον φωτογράφο τους να αποφασίσει να τις απαθανατίσει… Μερικά δευτερόλεπτα μετά, αδιευκρίνιστο πόσα, ο taver με τραβάει απ’ το μανίκι… Μου είπε ότι κάποια στιγμή οι κοπέλες μειδίασαν από αμηχανία λόγω των ματιών μου που δεν μπορούσαν να τις αφήσουν Στιγμή. Η Μεγάλη Στιγμή. Η Ιαπωνία έχει όμορφες γυναίκες. Κάποιες όμως δεν είναι απλώς όμορφες. Κινούνται και υπερβαίνουν αδιάφορα την κατηγορία ομορφιάς «Michelle Pfeiffer» και ανέρχονται στο πάνθεον της ανθρώπινης ομορφιάς. ΘΕΕΣ! (που λέει κι ο Ψινάκης).
Κυριολεκτικά αποσβολωμένος από την προηγούμενή μου συνάντηση, παραμιλώ για αρκετή ώρα μέχρι να φτάσουμε στο Kusakabe Mingei kan (νούμερο 8 στον χάρτη που μας δόθηκε) ένα παραδοσιακό (αλήθεια πόσες φορές έχω χρησιμοποιήσει αυτή την λέξη; 3!) σπίτι 1.712 τετραγωνικών συνολικά. Διάλειμμα για ιστορία:
Την πέμπτη χρονιά της εποχής των Genroku (1692μ.Χ.) η Takayama άλλαξε διοίκηση με αποτέλεσμα όλοι οι Σαμουράι να εγκαταλείψουν την πόλη. Παρ’ όλ’ αυτά, η κυριότερη κληρονομιά της πόλης δεν προέρχεται από την εποχή των Σαμουράι αλλά την μετέπειτα όπου απλοί πολίτες έχτισαν τα σπίτια τους εδώ. Επιτυχημένη οικογένεια εμπόρων η Kusakabe, κατείχε τούτο το κατάστημα το οποίο ξανακτίστηκε μετά από πυρκαγιά και αποπερατώθηκε το 1879. Αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα κατοικίας της περιόδου Edo.
Σκοτάδι μέσα κυρίως από τα σκουρόχρωμα ξύλα. Ο υπεύθυνος του χώρου βαριέται φρικτά, μας δίνει τα εισιτήρια και συνεχίζουμε μόνοι μας. Αρχικά βρισκόμαστε σε έναν μεγάλο ενιαίο δωμάτιο απ’ όπου από κάθε τοίχο προβάλλουν πόρτες που οδηγούν σε διάφορους χώρους του σπιτιού. Στο κέντρο πρέπει να είναι η κουζίνα. Από την κορυφή της στέγης κρέμεται ένας πελώριος και χοντρός ξύλινος γάντζος απ’ όπου ένα σχοινί κρέμεται και στην άκρη του βρίσκεται ένα κατσαρολάκι λίγα εκατοστά πάνω από ένα κομμάτι του πατώματος γεμάτο άμμο. Ένα επιπλέον κομμάτι ξύλου βρίσκεται ανάμεσα στον γάντζο και την κατσαρόλα που με τον τρόπο του ανεβοκατεβάζει το σκεύος από την άμμο/ φωτιά. Γύρω από την άμμο, τρία μαξιλαράκια φανερώνουν την χρησιμότητα της όλης κατασκευής. Στα υπόλοιπα δωμάτια τώρα θα βρούμε έναν χώρο προσευχής, ένα κοντό ξύλινο τραπέζι με μικρά σκαμπό γύρω του,
ένα άλλο τραπέζι με μαξιλαράκια και διάφορα άλλα δωμάτια που προορίζονται για ύπνο. Όλα τους διαθέτουν μια συρόμενη πόρτα φτιαγμένη απ’ αυτό το τσιγαρόχαρτο (ξέρετε τώρα) όπως και οι τοίχοι εκείνης της πλευράς, που οδηγούν σε ένα στενό διαδρομάκι που επικοινωνεί με όλα τα δωμάτια. Απ’ την άλλη πλευρά του διάδρομου υπάρχει ο κήπος.
Για να ανεβείς στον πάνω όροφο, όπου υπάρχουν δωμάτια με διάφορα εκθέματα της εποχής, χρησιμοποιείς και τα τέσσερα άκρα σου καθώς η κλίση τους δεν σου επιτρέπουν να κουμαντάρεις το κέντρο βάρους σου που ξεπερνά το 1,40μ. ύψος για το οποίο προφανέστατα φτιάχτηκαν αυτές οι σκάλες. Αγγεία, ξύλινες κατασκευές, μπαούλα, διακοσμητικά, καλάθια. Αυτά τα είδαμε και στον κάτω όροφο. Η ξενάγηση τελειώνει με ένα φλιτζανάκι γιαπωνέζικο τσάι (αυτό το έκτρωμα που μυρίζει χώμα) και ένα κράκερ από ρύζι (taver πως το λέν’?).
Attachments
Last edited by a moderator:
