STAV
Member
- Μηνύματα
- 235
- Likes
- 907
- Επόμενο Ταξίδι
- ΜΟΓΓΟΛΙΑ
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δ.ΑΦΡΙΚΗ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
- Κεφάλαιο 30
- Κεφάλαιο 31
- Κεφάλαιο 32
- Κεφάλαιο 33
- Κεφάλαιο 34
Ξημέρωσε για τα καλά όταν η φωνή της Marisel διαπέρασε τα αυτιά μας
-Mariano, φίμωσε τον Karlito γιατί θα τον κρεμάσω, θα ξυπνήσει τους ξένους.
Τι να φιμώσει από αυτό, που ο σατανάς είχε βάλει την τηλεόραση στο διαπασών για το πρωινό του καραόκε.
-το ξενυχτήσαμε χθες, εεε να μουρμουράει στεναχωρημένος, ο Mariano.
-πες μου ότι τα έχεις βάψει μαύρα που αργήσαμε χθες, να πέσω ξερός.
Μούγκρισε. Η DDR μηχανή του δεν έλεγε να πάρει μπροστά και τα είχε βάψει μαύρα. Ήταν η ημέρα που θα φεύγαμε για αλλού, για τον «happiest and most magical destination in Cuba», όπως έγραφε και ο Lonely Planet. Την Baracoa.
-Η Marisel, επέμενε να πάρουμε τηλέφωνο να τεστάρουμε τα δωμάτια.
Εμείς για κάποια Anita γιατρό είχα πει να πάμε, μπαααα αυτή τα κανόνισε όλα.
-Σας περιμένουν, στο CUPET της Baracoa, το βενζινάδικο δηλ. θα περιμένει ο Oscar.
-Ma, δεν ξέρουμε τι ώρα θα φτάσουμε, σε 5,6,7 ώρες…
-Δεν πειράζει , αυτός θα σας περιμένει!!!!
Αφού τους χαιρετήσαμε εγκαρδίως, πήγαμε μια τελευταία βόλτα στην πόλη του Santiago, μια ματιά στην Casa Natal de Jose Maria Heredia, στην Casa Natal de Frank Pais Garcia.
Η Baracoa βρίσκεται 193 χιλιόμετρα μακριά. Ο δρόμος φαρδύς, περισσότερο καλός από ότι περιμένει κανείς, φτάνει πολύ εύκολα στο Guantanamo. Αδιάφορη πόλη, ούτε στιγμή δεν καθίσαμε, προχωρήσαμε προσπαθώντας να βρούμε το σημείο από όπου από ψηλά έχεις θέα προς την Αμερικάνικη βάση. Όλοι οι δρόμοι αποκλεισμένοι από κουβανούς στρατιώτες, δεν μπορείς να πλησιάσεις καθόλου και ούτε μπορέσαμε να βρούμε σημείο με ορατότητα στη βάση. Περάσαμε την Glorieta, με σκοπό να φτάσουμε στη Mertires de la Frontera. Ψιλοχαθήκαμε και αρχίσαμε να ψάχνουμε την carettera central, το τοπίο βουκολικό, ο δρόμος περνά μέσα από καταπράσινα βουνά, ποτάμια όπως ο canas και ο yaterus, κάρα με άλογα, υπέροχοι cowboys, για να καταλήξει τελικά στη θάλασσα, στην playa Yaterltas όπου στην μία άκρη της ήταν οι εκβολές του ποταμού.
Από εδώ και πέρα ο παραλιακός δρόμος συνεχίζει ανάμεσα σε άνυδρες περιοχές, παραλίες με πέτρες, αρκετές γεμάτες αφρούς που δε να σου κάνει καρδιά να πέσεις –αχ βρε Ελλάδα με τις θαλασσάρες σου-, κυκλώνει την Bahia de Baitiquiri. Περνάει από χωριά, όπως το Baitiquiri, το san antonio del sur και καταλήγει στην playa Sabonalamar. Φτάνει κανείς γρήγορα στο Macamo και μετά στο μεγαλύτερο χωριό της περιοχής, το Imias όπου βρίσκεται και ο ομώνυμος ποταμός. Στη διασταύρωση του Cajobabo, ο δρόμος τραβά την ανηφόρα. La Farola, ένας δρόμος 35 χιλιομέτρων αλπικού τύπου με 107 στροφές , 35 ανηφοροκατηφόρες, 23 σημεία μηδενικής ορατότητας, 27 σημεία επικίνδυνα για κατολισθήσεις, δεν παύει να είναι ο δρόμος που οδηγεί στα μεγαλύτερα υψόμετρα της Κούβας και αυξάνει ταυτόχρονα τις ώρες οδήγησης από το Santiago στις 4. Το οδόστρωμα είναι μια χαρά και εγκαταλείποντας τις άνυδρες περιοχές με τους θάμνους στις παραλίες, ανηφορίζει κανείς τη Sierra del Purial περνώντας μέσα από μεγάλα πευκοδάση κάνοντας ζιγκ ζακ ανάμεσα στις κοιλάδες του Yumuri Ρίος και του Ojo.
Η La Farola, ξεκίνησε να κατασκευάζεται κατά την εποχή του Μπατίστα (ονομαζόταν πριν την επανάσταση Via Mulata). Στην πρώτη κορυφή την Alto de Coltillo, υπάρχει ένα μικρό καφέ και μετά αρχίζει ένα σύνολο φουρκετών αρκετών για να βγάλετε τον καφέ στο τέλος. Το τοπίο καταπληκτικό αν και είναι το πιο μη-κουβανικό τοπίο στην Κούβα. Εκεί στις απότομες πλαγιές, ξύλινα σπιτάκια, χώμα για πάτωμα, άνθρωποι αξιοπρεπέστατα φτωχοί προσπαθούν να πουλήσουν στους δρόμους την παραγωγή τους. Ακολουθήσαμε τη συμβουλή της Κικής να μοιράσουμε ρούχα και φάρμακα κυρίως εκεί στα ανατολικά που οι άνθρωποι είναι πιο φτωχοί από αλλού και αυτοί μας γέμισαν μπανάνες κίτρινες και μαύρες και cucurucho.Όχι, τις μπάλες από κακάο, τα μπουκάλια μέλι, τις σακούλες με τον καφέ τις αφήσαμε. Το αυτοκίνητο γέμισε με τόσες μπανάνες που θα κλατάριζε το ίδιο, τρώγαμε, τρώγαμε και τελειωμό δεν είχαν.
Άλλο χαρακτηριστικό της περιοχής είναι, ότι εκείνοι οι περίεργοι κουβανοί τύποι με τα άλογα έχουν δώσει τη θέση τους σε άλλους τύπους που κυρίαρχο χόμπι είναι να ιππεύουν βόδια, τι βόδι και κακό είναι αυτό; Βέβαια οι Μπαρακογιανοί ούτε που θέλουν να ακούσουν όταν τους ρωτήσαμε. Δεν θυμούνται λέει, ίσως στα παλιά χρόνια μερικοί για πλάκα, μιλιά για το ότι μετέφεραν τα πάντα με τα βόδια. Φοβούνται μη τους πούνε βλάχους εκείνοι οι πρωτευουσιάνοι, οι Havanίτες
Εκεί 20 χιλιόμετρα πριν την Baracoa, είναι το χωριό Cagueibaje, μάλλον ένα σύμπλεγμα καλυβών το είδα, η πατρίδα του cucurucho. Εδώ οι ορεσίβιοι κάτοικοι φτιάχνουν το καλύτερο cucurucho της Κούβας. Μέσα σε ένα κώνο από μπανανόφλουδες τοποθετούν ένα μείγμα από καρύδα, ανανά,grapefruit, guanaba και μέλι. Πιο κάτω άλλοι ντόπιοι πωλούν στο δρόμο cremas de coco, turrones, empanadas, φρέσκους χυμούς, μέχρι και κρασί, περιέργως όχι μπύρα. Ευτυχώς μερικοί κρατάνε κάτι μικρές ταμπελίτσες και καταλαβαίνεις τι πουλάνε τουλάχιστον.
Μπαίνουμε στην Baracoa, παντού πράσινο, χαμηλή και υψηλή βλάστηση, χαμηλά μονώροφα σπίτια, ποδηλάτες παντού, μια ηρεμία και το CUPET βέβαια μπροστά μας.
-Hey amigo, Oscar; Casa;
-φίλε για τράβα στο επόμενο CUPET.
-Μωρέ μπράβο η Baracoa και δύο βενζινάδικα.
Καλά όχι μόνο ο Oscar μας περίμενε αλλά το είχε μάθει και όλο το σύστημα παροχής βενζίνης της περιοχής. Άντε να φτάσουμε στο επόμενο βενζινάδικο, περνώντας ανάμεσα από πεζούς, κάρα, αλογοταξί, κατσικοταξί, ποδηλατοταξί, λεωφορεία καμιόνια, πεζούς αρακτούς στη μέση του δρόμου, κοκόρια να τρέχουν αλαλάζοντας, α νάτο το δεύτερο CUPET επιτέλους.
-ο Oscar με το ποδήλατο μπροστά και μείς σαν βλάχοι πίσω του, τρέμοντας μη και τον χάσουμε, ένας, δυο, τρεις παράλληλοι δρόμοι είναι όλη και όλη η πόλη.
CASA ARTOLA
Sra Ysabel Artola Rosell
Sr Oscar Romero Lambert
Ruber Lopez 39 Baracoa
[email protected]
tel:53-21-645236
Ο Οscar μας οδηγεί στο δωμάτιο, επάνω όροφος , ταράτσα, ένα καταπληκτικό ολοκαίνουργιο δωμάτιο, με έπιπλα ΙΚΕΑ, ξύλινα καφασωτές γρίλιες, πεντακάθαρα όλα και απέξω όλη η ταράτσα μια βεράντα δικιά μας που καλυπτόταν με μια ολάνθιστη βουκαμβίλια. Μακράν το καλύτερο δωμάτιο που μείναμε στην Κούβα. Αλλά, υπήρχε και ένα αλλά, οι ιδιοκτήτες μακράν οι πιο επιχειρηματίες από όσους είχαμε ήδη συναντήσει. Τυπικότατοι και με εκείνη την βορειοευρωπαική ευγένεια της ψύχρας, να απομακρύνονται για να μην σε ενοχλήσουν.
Η Υsabel ήταν καθηγήτρια Ισπανικών από ότι είπε στα 5 λεπτά όλα και όλα που την είδαμε, ο Oscar ηλεκτρονικός επικοινωνιών ενώ ο γιος , ναι δε την γλυτώνω από γιούς, τόχει η μοίρα μου, Oscar de Jesus φοιτητής φαρμακευτικής, 5 χρόνια παρακαλώ η σχολή εις την Κούβα όχι παίζουμε. Τώρα στρατιώτης, για ένα χρόνο όσο είναι η θητεία του στρατιώτη εκεί.
-τώρα θα έρθει με την κοπέλα του δήλωσε ο Oscar πατήρ.
-επιτέλους, Νεφέλη και ένας πιασμένος, γλύτωσα από αυτόν.
Χαζοχαζέψαμε στο δωμάτιο και μετά βουρ για την πόλη που μας περίμενε ήσυχη και γαλήνια.
Η Baracoa, η παλαιότερη ισπανική αποικία στην Κούβα και η πρώτη πρωτεύουσα, το λέει και το παρατσούκλι της, Ciudad Primera, δηλ. πρώτη πόλη.
-Νεφέλη τιμή σου και καμάρι σου, εδώ πάτησε η ποδάρα του Χριστόφορου Κολόμβου κατά το πρώτο του ταξίδι στις 27 Οκτωβρίου του 1492 και την ονόμασε Porto Santo
- μπα τι μας λες ανέβηκε η αυτοεκτίμησή μου τώρα. Πάντως ωραία πόλη είναι, το φωνάζει, εδώ είναι κούβα
-Το όνομά της προέρχεται από τη γλώσσα των ιθαγενών Taino, arauaca σημαίνει "δίπλα στη θάλασσα". Όταν ο Χριστόφορος Κολόμβος έφτασε σε αυτό το σημείο στην Κούβα, αν και πολλοί λένε ότι το πρώτο σημείο ήταν η Gibara, τοποθέτησε ένα σταυρό που τον ονόμασε Cruz de la Parra στην παραλία, εκεί που είναι σήμερα το λιμάνι της Baracoa.
Περπατάμε έτσι τυχαία, ανάμεσα από σπίτια αποικιακού ρυθμού, γεμάτα stucco, έντονα χρωματισμένα, σε γυρίζουν πίσω στη δεκαετία του 1930s όταν οι μπανάνες ήταν το κύριο εξαγωγικό προϊόν και εκείνη την εποχή τις έλεγαν μάλιστα «green gold» γιατί τα έσοδα από τις εξαγωγές έδωσαν στην Baracoa μια Belle epoque απρόσμενη.
Φτάνουμε στην Malecon, μεγάλη, έρημη, ενώ σε κάποιο σημείο στέκουν θρασύτατα άσχημα, έξω από το αστικό περιβάλλον τα απομεινάρια των Σοβιετικού στυλ μπλοκ που είχαν φτιαχτεί εκεί. Φρεσκοβαμμένα, πολύχρωμα αλλά ξένα με το τοπίο. Είναι και από τα λίγα κτήρια που γλύτωσαν από τον τυφώνα του 2008.
Ναι τους έτυχε και αυτό, τυφώνας Ike, Σεπτέμβριος 2008. Ισχυροί άνεμοι και τεράστια κύματα ύψους 5 με 7 μέτρων, εισέβαλαν σε όλους τους δρόμους μετά την Malecon και εισερχόμενα 400 μέτρα στο εσωτερικό της πόλης κατέστρεψαν την Baracoa. 200 σπίτια καταστράφηκαν τελείως ανάμεσά τους ονομαστά ξενοδοχεία και εστιατόρια της παραλίας όπως το La Punta.
Σήμερα έχουν όλα αποκατασταθεί και κανένας δεν παίρνει μυρουδιά τι έχει συμβεί. Φτάσαμε στο εστιατόριο La Punta, στην άκρη της πόλης, στο εσωτερικό ενός φρουρίου. Τρεις Φλαμά τουρίστριες έτρωγαν και έπιναν κρασί σε κρυστάλλινα ποτήρια.
-απαπα, θα μας πιάσουν τα οπίσθια στην τιμή, ξεστομίζω
Είχαμε αποφασίσει ότι θα παίρναμε σβάρνα όλα τα εστιατόρια της πόλης τις ημέρες που θα είμαστε εδώ, οπότε στρογγυλοκαθίσαμε και παραγγείλαμε, καθότι ο κατάλογος ήταν στα Αγγλικά, τα γκαρσόνια ομιλούσαν άπταιστα δυο τρεις γλώσσες, ο μάγειρας στην κουζίνα έχοντας ορατότητα πετούσε στον αέρα το φαγητό για να κάνει το κομμάτι στις Φλαμανδές τουρίστριες, όλοι μιλούσαν χαμηλόφωνα, μουσική Gloria Gaynor, έλεγες είμαι αλλού δεν είναι δυνατόν.
Ψάρι με κακάο, το πιο ακριβό πιάτο με 6cuc, ενώ όλα τα άλλα πάθαινες πλάκα από το κόστος, ψάρια με 3,30 cuc, τα μακαρόνια με ζαμπόν τυρί, τέσσερα τυριά 2,20cuc, μπύρες 0,80 cuc. Αξίζει τον κόπο να κάτσει κάποιος εκεί, παρόλο που δεν θα του θυμίσει πολύ ντόπιο πράγμα. Τρως κάτω από τα άστρα, μέσα σε ένα φωτισμένο φρούριο. Μετά το φαγητό η ζωή της πόλης χτυπάει στην κεντρική πλατεία, mohitos με 1,20cuc και μουσική latin φυσικά.
Για την Baracoa, ένα πράγμα μπορείς να πεις. Πήγαινε, περπάτησέ την, ζήσε την και θα δεις πόσο όμορφη μπορεί να είναι η Κούβα.
-Mariano, φίμωσε τον Karlito γιατί θα τον κρεμάσω, θα ξυπνήσει τους ξένους.
Τι να φιμώσει από αυτό, που ο σατανάς είχε βάλει την τηλεόραση στο διαπασών για το πρωινό του καραόκε.
-το ξενυχτήσαμε χθες, εεε να μουρμουράει στεναχωρημένος, ο Mariano.
-πες μου ότι τα έχεις βάψει μαύρα που αργήσαμε χθες, να πέσω ξερός.
Μούγκρισε. Η DDR μηχανή του δεν έλεγε να πάρει μπροστά και τα είχε βάψει μαύρα. Ήταν η ημέρα που θα φεύγαμε για αλλού, για τον «happiest and most magical destination in Cuba», όπως έγραφε και ο Lonely Planet. Την Baracoa.
-Η Marisel, επέμενε να πάρουμε τηλέφωνο να τεστάρουμε τα δωμάτια.
Εμείς για κάποια Anita γιατρό είχα πει να πάμε, μπαααα αυτή τα κανόνισε όλα.
-Σας περιμένουν, στο CUPET της Baracoa, το βενζινάδικο δηλ. θα περιμένει ο Oscar.
-Ma, δεν ξέρουμε τι ώρα θα φτάσουμε, σε 5,6,7 ώρες…
-Δεν πειράζει , αυτός θα σας περιμένει!!!!
Αφού τους χαιρετήσαμε εγκαρδίως, πήγαμε μια τελευταία βόλτα στην πόλη του Santiago, μια ματιά στην Casa Natal de Jose Maria Heredia, στην Casa Natal de Frank Pais Garcia.
Η Baracoa βρίσκεται 193 χιλιόμετρα μακριά. Ο δρόμος φαρδύς, περισσότερο καλός από ότι περιμένει κανείς, φτάνει πολύ εύκολα στο Guantanamo. Αδιάφορη πόλη, ούτε στιγμή δεν καθίσαμε, προχωρήσαμε προσπαθώντας να βρούμε το σημείο από όπου από ψηλά έχεις θέα προς την Αμερικάνικη βάση. Όλοι οι δρόμοι αποκλεισμένοι από κουβανούς στρατιώτες, δεν μπορείς να πλησιάσεις καθόλου και ούτε μπορέσαμε να βρούμε σημείο με ορατότητα στη βάση. Περάσαμε την Glorieta, με σκοπό να φτάσουμε στη Mertires de la Frontera. Ψιλοχαθήκαμε και αρχίσαμε να ψάχνουμε την carettera central, το τοπίο βουκολικό, ο δρόμος περνά μέσα από καταπράσινα βουνά, ποτάμια όπως ο canas και ο yaterus, κάρα με άλογα, υπέροχοι cowboys, για να καταλήξει τελικά στη θάλασσα, στην playa Yaterltas όπου στην μία άκρη της ήταν οι εκβολές του ποταμού.
Από εδώ και πέρα ο παραλιακός δρόμος συνεχίζει ανάμεσα σε άνυδρες περιοχές, παραλίες με πέτρες, αρκετές γεμάτες αφρούς που δε να σου κάνει καρδιά να πέσεις –αχ βρε Ελλάδα με τις θαλασσάρες σου-, κυκλώνει την Bahia de Baitiquiri. Περνάει από χωριά, όπως το Baitiquiri, το san antonio del sur και καταλήγει στην playa Sabonalamar. Φτάνει κανείς γρήγορα στο Macamo και μετά στο μεγαλύτερο χωριό της περιοχής, το Imias όπου βρίσκεται και ο ομώνυμος ποταμός. Στη διασταύρωση του Cajobabo, ο δρόμος τραβά την ανηφόρα. La Farola, ένας δρόμος 35 χιλιομέτρων αλπικού τύπου με 107 στροφές , 35 ανηφοροκατηφόρες, 23 σημεία μηδενικής ορατότητας, 27 σημεία επικίνδυνα για κατολισθήσεις, δεν παύει να είναι ο δρόμος που οδηγεί στα μεγαλύτερα υψόμετρα της Κούβας και αυξάνει ταυτόχρονα τις ώρες οδήγησης από το Santiago στις 4. Το οδόστρωμα είναι μια χαρά και εγκαταλείποντας τις άνυδρες περιοχές με τους θάμνους στις παραλίες, ανηφορίζει κανείς τη Sierra del Purial περνώντας μέσα από μεγάλα πευκοδάση κάνοντας ζιγκ ζακ ανάμεσα στις κοιλάδες του Yumuri Ρίος και του Ojo.
Η La Farola, ξεκίνησε να κατασκευάζεται κατά την εποχή του Μπατίστα (ονομαζόταν πριν την επανάσταση Via Mulata). Στην πρώτη κορυφή την Alto de Coltillo, υπάρχει ένα μικρό καφέ και μετά αρχίζει ένα σύνολο φουρκετών αρκετών για να βγάλετε τον καφέ στο τέλος. Το τοπίο καταπληκτικό αν και είναι το πιο μη-κουβανικό τοπίο στην Κούβα. Εκεί στις απότομες πλαγιές, ξύλινα σπιτάκια, χώμα για πάτωμα, άνθρωποι αξιοπρεπέστατα φτωχοί προσπαθούν να πουλήσουν στους δρόμους την παραγωγή τους. Ακολουθήσαμε τη συμβουλή της Κικής να μοιράσουμε ρούχα και φάρμακα κυρίως εκεί στα ανατολικά που οι άνθρωποι είναι πιο φτωχοί από αλλού και αυτοί μας γέμισαν μπανάνες κίτρινες και μαύρες και cucurucho.Όχι, τις μπάλες από κακάο, τα μπουκάλια μέλι, τις σακούλες με τον καφέ τις αφήσαμε. Το αυτοκίνητο γέμισε με τόσες μπανάνες που θα κλατάριζε το ίδιο, τρώγαμε, τρώγαμε και τελειωμό δεν είχαν.
Άλλο χαρακτηριστικό της περιοχής είναι, ότι εκείνοι οι περίεργοι κουβανοί τύποι με τα άλογα έχουν δώσει τη θέση τους σε άλλους τύπους που κυρίαρχο χόμπι είναι να ιππεύουν βόδια, τι βόδι και κακό είναι αυτό; Βέβαια οι Μπαρακογιανοί ούτε που θέλουν να ακούσουν όταν τους ρωτήσαμε. Δεν θυμούνται λέει, ίσως στα παλιά χρόνια μερικοί για πλάκα, μιλιά για το ότι μετέφεραν τα πάντα με τα βόδια. Φοβούνται μη τους πούνε βλάχους εκείνοι οι πρωτευουσιάνοι, οι Havanίτες
Εκεί 20 χιλιόμετρα πριν την Baracoa, είναι το χωριό Cagueibaje, μάλλον ένα σύμπλεγμα καλυβών το είδα, η πατρίδα του cucurucho. Εδώ οι ορεσίβιοι κάτοικοι φτιάχνουν το καλύτερο cucurucho της Κούβας. Μέσα σε ένα κώνο από μπανανόφλουδες τοποθετούν ένα μείγμα από καρύδα, ανανά,grapefruit, guanaba και μέλι. Πιο κάτω άλλοι ντόπιοι πωλούν στο δρόμο cremas de coco, turrones, empanadas, φρέσκους χυμούς, μέχρι και κρασί, περιέργως όχι μπύρα. Ευτυχώς μερικοί κρατάνε κάτι μικρές ταμπελίτσες και καταλαβαίνεις τι πουλάνε τουλάχιστον.
Μπαίνουμε στην Baracoa, παντού πράσινο, χαμηλή και υψηλή βλάστηση, χαμηλά μονώροφα σπίτια, ποδηλάτες παντού, μια ηρεμία και το CUPET βέβαια μπροστά μας.
-Hey amigo, Oscar; Casa;
-φίλε για τράβα στο επόμενο CUPET.
-Μωρέ μπράβο η Baracoa και δύο βενζινάδικα.
Καλά όχι μόνο ο Oscar μας περίμενε αλλά το είχε μάθει και όλο το σύστημα παροχής βενζίνης της περιοχής. Άντε να φτάσουμε στο επόμενο βενζινάδικο, περνώντας ανάμεσα από πεζούς, κάρα, αλογοταξί, κατσικοταξί, ποδηλατοταξί, λεωφορεία καμιόνια, πεζούς αρακτούς στη μέση του δρόμου, κοκόρια να τρέχουν αλαλάζοντας, α νάτο το δεύτερο CUPET επιτέλους.
-ο Oscar με το ποδήλατο μπροστά και μείς σαν βλάχοι πίσω του, τρέμοντας μη και τον χάσουμε, ένας, δυο, τρεις παράλληλοι δρόμοι είναι όλη και όλη η πόλη.
CASA ARTOLA
Sra Ysabel Artola Rosell
Sr Oscar Romero Lambert
Ruber Lopez 39 Baracoa
[email protected]
tel:53-21-645236
Ο Οscar μας οδηγεί στο δωμάτιο, επάνω όροφος , ταράτσα, ένα καταπληκτικό ολοκαίνουργιο δωμάτιο, με έπιπλα ΙΚΕΑ, ξύλινα καφασωτές γρίλιες, πεντακάθαρα όλα και απέξω όλη η ταράτσα μια βεράντα δικιά μας που καλυπτόταν με μια ολάνθιστη βουκαμβίλια. Μακράν το καλύτερο δωμάτιο που μείναμε στην Κούβα. Αλλά, υπήρχε και ένα αλλά, οι ιδιοκτήτες μακράν οι πιο επιχειρηματίες από όσους είχαμε ήδη συναντήσει. Τυπικότατοι και με εκείνη την βορειοευρωπαική ευγένεια της ψύχρας, να απομακρύνονται για να μην σε ενοχλήσουν.
Η Υsabel ήταν καθηγήτρια Ισπανικών από ότι είπε στα 5 λεπτά όλα και όλα που την είδαμε, ο Oscar ηλεκτρονικός επικοινωνιών ενώ ο γιος , ναι δε την γλυτώνω από γιούς, τόχει η μοίρα μου, Oscar de Jesus φοιτητής φαρμακευτικής, 5 χρόνια παρακαλώ η σχολή εις την Κούβα όχι παίζουμε. Τώρα στρατιώτης, για ένα χρόνο όσο είναι η θητεία του στρατιώτη εκεί.
-τώρα θα έρθει με την κοπέλα του δήλωσε ο Oscar πατήρ.
-επιτέλους, Νεφέλη και ένας πιασμένος, γλύτωσα από αυτόν.
Χαζοχαζέψαμε στο δωμάτιο και μετά βουρ για την πόλη που μας περίμενε ήσυχη και γαλήνια.
Η Baracoa, η παλαιότερη ισπανική αποικία στην Κούβα και η πρώτη πρωτεύουσα, το λέει και το παρατσούκλι της, Ciudad Primera, δηλ. πρώτη πόλη.
-Νεφέλη τιμή σου και καμάρι σου, εδώ πάτησε η ποδάρα του Χριστόφορου Κολόμβου κατά το πρώτο του ταξίδι στις 27 Οκτωβρίου του 1492 και την ονόμασε Porto Santo
- μπα τι μας λες ανέβηκε η αυτοεκτίμησή μου τώρα. Πάντως ωραία πόλη είναι, το φωνάζει, εδώ είναι κούβα
-Το όνομά της προέρχεται από τη γλώσσα των ιθαγενών Taino, arauaca σημαίνει "δίπλα στη θάλασσα". Όταν ο Χριστόφορος Κολόμβος έφτασε σε αυτό το σημείο στην Κούβα, αν και πολλοί λένε ότι το πρώτο σημείο ήταν η Gibara, τοποθέτησε ένα σταυρό που τον ονόμασε Cruz de la Parra στην παραλία, εκεί που είναι σήμερα το λιμάνι της Baracoa.
Περπατάμε έτσι τυχαία, ανάμεσα από σπίτια αποικιακού ρυθμού, γεμάτα stucco, έντονα χρωματισμένα, σε γυρίζουν πίσω στη δεκαετία του 1930s όταν οι μπανάνες ήταν το κύριο εξαγωγικό προϊόν και εκείνη την εποχή τις έλεγαν μάλιστα «green gold» γιατί τα έσοδα από τις εξαγωγές έδωσαν στην Baracoa μια Belle epoque απρόσμενη.
Φτάνουμε στην Malecon, μεγάλη, έρημη, ενώ σε κάποιο σημείο στέκουν θρασύτατα άσχημα, έξω από το αστικό περιβάλλον τα απομεινάρια των Σοβιετικού στυλ μπλοκ που είχαν φτιαχτεί εκεί. Φρεσκοβαμμένα, πολύχρωμα αλλά ξένα με το τοπίο. Είναι και από τα λίγα κτήρια που γλύτωσαν από τον τυφώνα του 2008.
Ναι τους έτυχε και αυτό, τυφώνας Ike, Σεπτέμβριος 2008. Ισχυροί άνεμοι και τεράστια κύματα ύψους 5 με 7 μέτρων, εισέβαλαν σε όλους τους δρόμους μετά την Malecon και εισερχόμενα 400 μέτρα στο εσωτερικό της πόλης κατέστρεψαν την Baracoa. 200 σπίτια καταστράφηκαν τελείως ανάμεσά τους ονομαστά ξενοδοχεία και εστιατόρια της παραλίας όπως το La Punta.
Σήμερα έχουν όλα αποκατασταθεί και κανένας δεν παίρνει μυρουδιά τι έχει συμβεί. Φτάσαμε στο εστιατόριο La Punta, στην άκρη της πόλης, στο εσωτερικό ενός φρουρίου. Τρεις Φλαμά τουρίστριες έτρωγαν και έπιναν κρασί σε κρυστάλλινα ποτήρια.
-απαπα, θα μας πιάσουν τα οπίσθια στην τιμή, ξεστομίζω
Είχαμε αποφασίσει ότι θα παίρναμε σβάρνα όλα τα εστιατόρια της πόλης τις ημέρες που θα είμαστε εδώ, οπότε στρογγυλοκαθίσαμε και παραγγείλαμε, καθότι ο κατάλογος ήταν στα Αγγλικά, τα γκαρσόνια ομιλούσαν άπταιστα δυο τρεις γλώσσες, ο μάγειρας στην κουζίνα έχοντας ορατότητα πετούσε στον αέρα το φαγητό για να κάνει το κομμάτι στις Φλαμανδές τουρίστριες, όλοι μιλούσαν χαμηλόφωνα, μουσική Gloria Gaynor, έλεγες είμαι αλλού δεν είναι δυνατόν.
Ψάρι με κακάο, το πιο ακριβό πιάτο με 6cuc, ενώ όλα τα άλλα πάθαινες πλάκα από το κόστος, ψάρια με 3,30 cuc, τα μακαρόνια με ζαμπόν τυρί, τέσσερα τυριά 2,20cuc, μπύρες 0,80 cuc. Αξίζει τον κόπο να κάτσει κάποιος εκεί, παρόλο που δεν θα του θυμίσει πολύ ντόπιο πράγμα. Τρως κάτω από τα άστρα, μέσα σε ένα φωτισμένο φρούριο. Μετά το φαγητό η ζωή της πόλης χτυπάει στην κεντρική πλατεία, mohitos με 1,20cuc και μουσική latin φυσικά.
Για την Baracoa, ένα πράγμα μπορείς να πεις. Πήγαινε, περπάτησέ την, ζήσε την και θα δεις πόσο όμορφη μπορεί να είναι η Κούβα.
Attachments
Last edited by a moderator:
