STAV
Member
- Μηνύματα
- 235
- Likes
- 907
- Επόμενο Ταξίδι
- ΜΟΓΓΟΛΙΑ
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δ.ΑΦΡΙΚΗ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
- Κεφάλαιο 30
- Κεφάλαιο 31
- Κεφάλαιο 32
- Κεφάλαιο 33
- Κεφάλαιο 34
-λοιπόν αυτοί εδώ πίνουν mohitos για να πάρουν δυνάμεις να το ρίξουν στην πεζοπορία για το σπίτι τους μια και λεωφορείο δε βλέπω.
Ώρα να κάψουμε λίγο mohitos, έτσι ο επόμενος στόχος είναι η Gran Caverna de Santo Tomas και όταν λέμε στόχος, είναι επιτυχία και μόνο να το βρεις. Ένα χωριουδάκι πιονέρων το El Moncada, βρίσκεται 14km δυτικά του Dos Hermanas και 1.5km από το δρόμο για το Minas de Matahambre.
Ένα πλάτωμα, μια στρογγυλή μάλλον πλατεία, τρεις αργόσχολοι, ρωτάς, φτάσατε σου λένε, ναι χωρίς να έχουν καταλάβει την ερώτηση, αλλά σου λένε για να βρεθούν εδώ τουρίστες μόνο για να πάνε στη σπηλιά θα ήρθαν.
Ένα ρώσικης τεχνοτροπίας εγκαταλελειμμένο κτήριο , μία τοιχογραφία της επανάστασης και μια κυρά, καθαρή δημόσιος υπάλληλος της Κούβας να αναρωτιέται
-καλά τι θέλετε και μας ζαλίζετε; Εγώ υπάλληλος είμαι, είτε έρθετε είτε όχι θα πάρω τον υπέρογκο μισθό μου των 50euro.
-μα καλά τόσα παίρνεις όλο το μήνα;
-ναι o Fidel τόσα μου δίνει και λέει ότι με πληρώνει,
Πληρώσαμε το εισιτήριο μας , 10 cuc το καθένα παρακαλώ και περιμέναμε υπομονετικά να κατέβει ο οδηγός σπηλαίων με το προηγούμενο γρουπ. Ευτυχώς δεν άργησαν, εννέα ταλαίπωροι Γάλλοι λερωμένοι, λασπωμένοι, μωλωπισμένοι, γδαρμένοι
-μπαμπά τους δείρανε εκεί μέσα
-για ρώτα μια που τα σπικάρεις τα γαλλικά
-ελάτε βρε έλληνες μην τρελαθούμε, μια δυο τούμπες φάγαμε μόνο, ξεστομίζει μια λεπτή γαλλιδούλα.
Ο οδηγός κοιτά με προσοχή τα παπούτσια, αφού λέει κάτι για τα μούτρα μας και κάτι για νοσοκομείο μάλλον αλλά δεν το καλοκαταλάβαμε, μας δίνει κράνη, βάζει φακούς στα κεφάλια και vamos. Μια σκληρή ανηφόρα, ευτυχώς υπήρχε ένα κλαδόξυλο να κρατιέσαι που και που, ένα στράτευμα πεινασμένων για αίμα κουνουπιών, να μη ξέρεις τι να κάνεις , να σκοτώσεις τα κουνούπια αφήνοντας το ξύλο με αποτέλεσμα να επαληθευτεί ο κύριος περί νοσοκομείου ή να ανέλθεις δεχόμενος την ερυθρά μεταμόρφωση εκ των τσιμπημάτων. Οι φωνές και τα βρισίδια περί κουνουπιών Κούβας ακούστηκαν μέχρι κάτω.
Επιτέλους μετά από μια ανηφόρα που σου κόβει τα πόδια μπροστά ξεπροβάλλει η είσοδος του Gran Caverna de Santo Tomas, το μεγαλύτερο σύστημα σπηλαίων στην Κούβα και το δεύτερο μεγαλύτερο στην αμερικάνικη ήπειρο. 46km από σπηλιές σε οκτώ επίπεδα, χωρίς φως βασιζόμενος στο καντηλέρι που υπήρχε πάνω στο κράνος, το έδαφος να γλιστρά, οι νυχτερίδες να έχουν γεμίσει τον τόπο με τις ακαθαρσίες τους, λές το έχω και πάμε . Το εντυπωσιακό είναι ότι με αυτές τις νυχτερίδες, μεταφέροντας στο έδαφος του σπηλαίου τους σπόρους που δεν χώνεψαν δημιουργούσαν μικρούς βιότοπους, φυτά αναπτύσσονταν μέσα στο πουθενά με διάρκεια ζωής ολίγων ημερών λόγω ελλείψεως φωτός.
Ο οδηγός ακάθεκτος,
-εδώ να ένας σταλακτίτης, εκεί ένας σταλαγμίτης, εδώ βρέθηκε ο σκελετός ινδιάνας 3000 ετών, εεεε καλά σας είπα γλιστρά, δεν χρειάζεται να πέφτετε συνέχεια. Παπούτσια είναι αυτά που φοράτε για εδώ μέσα.
-δεν το ήξερα ότι έπρεπε να ντυθώ σαν σπηλαιολόγος για να μπω εδώ μέσα
-θέλετε να σας πάω από μια πολύ δύσκολη διαδρομή, αλλά θα μπείτε μέσα σε λίμνη για να περάσουμε απέναντι
-μπαμπά μη τολμήσεις σε έφαγα, αυτός είναι τρελός. Το πληρώσαμε αυτό; Έπρεπε να μας πληρώσουν που ήρθαμε.
Η διαδρομή μέσα στις σπηλιές είναι μιάμιση ώρα και όταν βγαίνεις προσπαθείς να συγκρίνεις την κατάστασή σου με αυτήν των προηγούμενων. Καλά δεν το συζητάμε είχαμε δύο μώλωπες λιγότερους από τους γάλλους.
-λοιπόν τώρα δεν πάμε για κανένα μπανάκι;
Το Cayo Jutias , παραλία στη βόρεια ακτή, βρίσκεται ουκ ολίγα χιλιόμετρα μακριά από το vinales, μέσω ενός αρκετά καλού δρόμου , της via Minas de Matahambre και ενός πολύ ωραίου τοπίου, φτάνεις στη θάλασσα, σε σταματούν βέβαια τα στρατά, διαβατήρια, ταυτότητες, βίζες, λες περνάω σύνορα δεν δικαιολογείται αλλιώς. Μπαίνεις πια στο δρόμο για το νησί, όταν ξαφνικά μετά από δυο τρία χιλιόμετρα, νάτα πάλι τα στρατά, 5 cuc ο ένας δεν γλυτώνετε. Να μας κάνεις λίγο σκόντο μια που περνάμε κρίση; Τίποτε αυτός. Σας κατέγραψαν στην αρχή για να τσεκάρουν πόσοι περνούν και να μη βάλω τίποτε στην τσέπη μου, οπότε ρίξτε τα.
Τέλος πάντων μπαίνουμε στο νησί, καταπράσινο τοπίο, μαγκρόβια βλάστηση, φτάνουμε στο τέλος του δρόμου, δε πάει άλλο.
Παραλία, αχυρένιες ομπρέλες, ένα χαμόσπιτο το έπαιζε καφέ μπαρ, εστιατόρια, τρατορία κλπ., ένας τύπος πετάχτηκε και ζητούσε λεφτά για παρκινγκ, άλλος ζήταγε λεφτά που πατούσες στην παραλία, άλλος έτσι και πλησίαζες ξαπλώστρα, άλλος έτσι και πατήσεις τα κόκκινα μικρά καβούρια που έτρεχαν σαν τρελά σε όλη την παραλία, τέλος πάντων, αφού τα ξεπερνάς όλα μπουκάρεις στην θάλασσα που σε αποζημιώνει.
Υπήρχαν και λίγοι τουρίστες οι οποίοι είχαν έρθει με ιδιωτικά ταξί με κόστος 50-60cuc για το αυτοκίνητο.
Ήρθαν και δίπλα μας δυο τρεις ψαράδες, χαρακωμένα χέρια και πόδια για να καταφέρουν να βγάλουν μερικούς αστακούς και μεγάλα καβούρια, τους λυπηθήκαμε. Μας έδειξαν και τα ζωντανά kayman που είχαν πιάσει, ζωάκια ως σαύρες τα οποία εκείνος ο φιλόζωος χασομέρης Δαρβίνος τα εκθείαζε, τα οποία όμως δαγκώνουν ανελέητα αλλά για τους κουβανούς αποτελούν έδεσμα και ας λέει ο χασομέρης.
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει όταν είπαμε να φύγουμε, άντε να βρεις το δρόμο της επιστροφής για vinales τώρα μια που από πινακίδες χωλαίνει το σύστημα. Σε μια διασταύρωση σταματήσαμε και περιμέναμε μήπως φανεί κανένας, είχαμε χαθεί, νάσου δύο αυτοκίνητα, οι γάλλοι, βρε πως πάνε για vinales
-δε ξέρουμε , αλλά εμείς είμαστε γάλλοι και θα τα καταφέρουμε, ακούσαμε από τα όχι απλώς φέσι αλλά κάτι παραπάνω γαλλάκια.
Άρχισαν να τρέχουν μπροστά, κάποια στιγμή ρωτάμε κάποιον, εμείς στρίβουμε, τους βλέπουμε να κάνουν επιτόπια για να μας προσπεράσουν, όταν επιτέλους να κατάφεραν σήκωσαν και εκείνο το δείκτη του μεσαίου χεριού. Υπήρχε μια γαλλοελληνική κόντρα μπορώ να πω, αν άκουγαν οι σαρκοζάνοι τι τους σούραμε. Ευτυχώς μας λυπήθηκε η αγία κουβάνα, που σε μια στροφή βλέποντας τους γάλλους να τρέχουν ευθεία σαν τρελοί, μας κάνει νόημα να στρίψουμε αριστερά χωρίς να ξέρει ούτε αυτή ούτε εμείς που πάμε. Προχωρούσαμε γρήγορα , μπροστά μας βλέπαμε το vinales, πίσω μας αρκετά ακολουθούσαν μέσα στη σκόνη οι γάλλοι. Αααα ήταν η σειρά μας με τον δείκτη, μπήκαμε στην πόλη τους χαιρετήσαμε αυτοί από πίσω, φτάσαμε στην casa μας, αυτοί από πίσω.
-Που πάτε ρε, σας σκίσαμε τέλειωσε τους λέμε
-εδώ μένουμε, γειτόνοι, οπότε πρέπει να το γιορτάσουμε με ένα mohito
Έτσι το μπανάκι έληξε με μια mohitoκατάνυξη.
Ώρα να σε ταίσω μικρά και κατευθυνθήκαμε στο κέντρο, μια στάση στο paladar colonial στον κεντρικό δρόμο. Ώρα να τιμήσουμε αστακούς, γαρίδες και άλλα θαλασσινά συνοδεία bucanero.
Περνάει και ο Ηλίας, εκείνος ο κουκουές με τον che κατάσαρκα, πάμε la trova, λέει. Μετά τα πρώτα mohitos, δεν κατάλαβα πως η Νεφέλη χόρευε με τον Ρέμο, τον τραγουδιστή, ο Ηλίας με τη μανάβισσα, η Φωτεινή με τον αλογατά, εγώ με την αλογατού, ο Γιώργος με την υπεύθυνη φασόν vinales, ενώ οι εναλλακτικές λύσεις ήταν η κοντοραπτού, η πουκαμισού, ο βαρκάρης ποταμού και άλλες παραγωγικές τάξεις της περιοχής, μόνο μια γερμανίδα ξερακιανή μιας κάποιας ηλικίας είχε καμακώσει ένα μικρό κουβανό ταξιτζή και τον ξεζούμιζε.
Εδώ ήταν γραφτό μας να δούμε και τον tembleque. Χορό δεν θα τον έλεγα, πρόκληση των αισθήσεων μάλλον. Αφρατούλα, κοντούλα με λάγνα μάτια χόρεψε δηλαδή τον γνωστό παραδοσιακό χορό ελληνιστί καρεκλάτος, όπως λέμε εμείς καλαματιανός δηλ. σε κάποια περίεργη παραλλαγή.
Όταν ο Ρέμος τέλειωσε τα τραγούδια του και ο ιδρώτας είχε πλημμυρίσει όλο του το πετσετάκι, το πουκάμισο και τμήμα του παντελονιού του και αφού μας έκανε ρεντίκολο αφιερώνοντας τραγούδια στους έλληνες μετανάστες, αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να αφήσει τη Νεφέλη να κατέβει από το πάλκο.
Είπαμε να συνεχίσουμε στην πλατεία, να τα πούμε λίγο ήρεμα, αυτό μας μάρανε, εκεί όπου όλη η νεολαία της περιοχής αναλωνόταν στην ανεπιτυχή προσπάθεια της επανάληψης δυτικών τραγουδιών μέσω του karaoke, το βίτσιο των κουβανών.
-να πάτε στην Cueva de la Vaca για να κολυμπήσετε στον rio Resvaloso αύριο το πρωί, εδώ κοντά είναι, να λέει ο Γιώργος, μέσα σε βράχο
-πριτς και εσείς να πάτε στις σπηλιές να σας φύγει ο τσαμπουκάς να του λέει η Νεφέλη
-να πάμε όλοι στη Maria la Gorda, πετάει ο Ηλίας, έχουμε ρωτήσει ,25cuc με Havanatur ή Cubanacan, φεύγει δίπλα από το βιβλιοπωλείο, στην πλατεία.
-τρελαθήκατε πετάγεται ένας κουβάνος, να τον έχει καλά η μάνα του, 3 ώρες σε κατσαρό καρόδρομο να πάτε και άλλες τόσες να γυρίσετε, ίσα να κάτσετε δυο ώρες εκεί, δεν αξίζει για μία ημέρα.
Αυτή η πλατεία τα έχει όλα, μάζωξη απάντων των τουριστών για ανταλλαγή απόψεων και μπυρών, γνωριμίες παντός είδους, μουσική κάθε είδους, χορός κατά το δοκούν, εδώ και το Centro Cultural Polo Montanez, που πήρε το όνομά του από τον guajiro ήρωα, Polo Montanez ο οποίος ήρωας μετατράπηκε σε βραδινό μπαράκι, εδώ και ο onasis, όχι ο γνωστός ματσό αλλά ο onasis επαγγελματίας μασέρ της περιοχής παρακαλώ, ξενύχτι έτσι για να περνά η ώρα.
Αφού αποχαιρετήσαμε την ελληνική παροικία του vinales είπαμε να την πέσουμε για λίγο, τι αντοχές πια και αυτή η μικρά δε λέγεται.
Ώρα να κάψουμε λίγο mohitos, έτσι ο επόμενος στόχος είναι η Gran Caverna de Santo Tomas και όταν λέμε στόχος, είναι επιτυχία και μόνο να το βρεις. Ένα χωριουδάκι πιονέρων το El Moncada, βρίσκεται 14km δυτικά του Dos Hermanas και 1.5km από το δρόμο για το Minas de Matahambre.
Ένα πλάτωμα, μια στρογγυλή μάλλον πλατεία, τρεις αργόσχολοι, ρωτάς, φτάσατε σου λένε, ναι χωρίς να έχουν καταλάβει την ερώτηση, αλλά σου λένε για να βρεθούν εδώ τουρίστες μόνο για να πάνε στη σπηλιά θα ήρθαν.
Ένα ρώσικης τεχνοτροπίας εγκαταλελειμμένο κτήριο , μία τοιχογραφία της επανάστασης και μια κυρά, καθαρή δημόσιος υπάλληλος της Κούβας να αναρωτιέται
-καλά τι θέλετε και μας ζαλίζετε; Εγώ υπάλληλος είμαι, είτε έρθετε είτε όχι θα πάρω τον υπέρογκο μισθό μου των 50euro.
-μα καλά τόσα παίρνεις όλο το μήνα;
-ναι o Fidel τόσα μου δίνει και λέει ότι με πληρώνει,
Πληρώσαμε το εισιτήριο μας , 10 cuc το καθένα παρακαλώ και περιμέναμε υπομονετικά να κατέβει ο οδηγός σπηλαίων με το προηγούμενο γρουπ. Ευτυχώς δεν άργησαν, εννέα ταλαίπωροι Γάλλοι λερωμένοι, λασπωμένοι, μωλωπισμένοι, γδαρμένοι
-μπαμπά τους δείρανε εκεί μέσα
-για ρώτα μια που τα σπικάρεις τα γαλλικά
-ελάτε βρε έλληνες μην τρελαθούμε, μια δυο τούμπες φάγαμε μόνο, ξεστομίζει μια λεπτή γαλλιδούλα.
Ο οδηγός κοιτά με προσοχή τα παπούτσια, αφού λέει κάτι για τα μούτρα μας και κάτι για νοσοκομείο μάλλον αλλά δεν το καλοκαταλάβαμε, μας δίνει κράνη, βάζει φακούς στα κεφάλια και vamos. Μια σκληρή ανηφόρα, ευτυχώς υπήρχε ένα κλαδόξυλο να κρατιέσαι που και που, ένα στράτευμα πεινασμένων για αίμα κουνουπιών, να μη ξέρεις τι να κάνεις , να σκοτώσεις τα κουνούπια αφήνοντας το ξύλο με αποτέλεσμα να επαληθευτεί ο κύριος περί νοσοκομείου ή να ανέλθεις δεχόμενος την ερυθρά μεταμόρφωση εκ των τσιμπημάτων. Οι φωνές και τα βρισίδια περί κουνουπιών Κούβας ακούστηκαν μέχρι κάτω.
Επιτέλους μετά από μια ανηφόρα που σου κόβει τα πόδια μπροστά ξεπροβάλλει η είσοδος του Gran Caverna de Santo Tomas, το μεγαλύτερο σύστημα σπηλαίων στην Κούβα και το δεύτερο μεγαλύτερο στην αμερικάνικη ήπειρο. 46km από σπηλιές σε οκτώ επίπεδα, χωρίς φως βασιζόμενος στο καντηλέρι που υπήρχε πάνω στο κράνος, το έδαφος να γλιστρά, οι νυχτερίδες να έχουν γεμίσει τον τόπο με τις ακαθαρσίες τους, λές το έχω και πάμε . Το εντυπωσιακό είναι ότι με αυτές τις νυχτερίδες, μεταφέροντας στο έδαφος του σπηλαίου τους σπόρους που δεν χώνεψαν δημιουργούσαν μικρούς βιότοπους, φυτά αναπτύσσονταν μέσα στο πουθενά με διάρκεια ζωής ολίγων ημερών λόγω ελλείψεως φωτός.
Ο οδηγός ακάθεκτος,
-εδώ να ένας σταλακτίτης, εκεί ένας σταλαγμίτης, εδώ βρέθηκε ο σκελετός ινδιάνας 3000 ετών, εεεε καλά σας είπα γλιστρά, δεν χρειάζεται να πέφτετε συνέχεια. Παπούτσια είναι αυτά που φοράτε για εδώ μέσα.
-δεν το ήξερα ότι έπρεπε να ντυθώ σαν σπηλαιολόγος για να μπω εδώ μέσα
-θέλετε να σας πάω από μια πολύ δύσκολη διαδρομή, αλλά θα μπείτε μέσα σε λίμνη για να περάσουμε απέναντι
-μπαμπά μη τολμήσεις σε έφαγα, αυτός είναι τρελός. Το πληρώσαμε αυτό; Έπρεπε να μας πληρώσουν που ήρθαμε.
Η διαδρομή μέσα στις σπηλιές είναι μιάμιση ώρα και όταν βγαίνεις προσπαθείς να συγκρίνεις την κατάστασή σου με αυτήν των προηγούμενων. Καλά δεν το συζητάμε είχαμε δύο μώλωπες λιγότερους από τους γάλλους.
-λοιπόν τώρα δεν πάμε για κανένα μπανάκι;
Το Cayo Jutias , παραλία στη βόρεια ακτή, βρίσκεται ουκ ολίγα χιλιόμετρα μακριά από το vinales, μέσω ενός αρκετά καλού δρόμου , της via Minas de Matahambre και ενός πολύ ωραίου τοπίου, φτάνεις στη θάλασσα, σε σταματούν βέβαια τα στρατά, διαβατήρια, ταυτότητες, βίζες, λες περνάω σύνορα δεν δικαιολογείται αλλιώς. Μπαίνεις πια στο δρόμο για το νησί, όταν ξαφνικά μετά από δυο τρία χιλιόμετρα, νάτα πάλι τα στρατά, 5 cuc ο ένας δεν γλυτώνετε. Να μας κάνεις λίγο σκόντο μια που περνάμε κρίση; Τίποτε αυτός. Σας κατέγραψαν στην αρχή για να τσεκάρουν πόσοι περνούν και να μη βάλω τίποτε στην τσέπη μου, οπότε ρίξτε τα.
Τέλος πάντων μπαίνουμε στο νησί, καταπράσινο τοπίο, μαγκρόβια βλάστηση, φτάνουμε στο τέλος του δρόμου, δε πάει άλλο.
Παραλία, αχυρένιες ομπρέλες, ένα χαμόσπιτο το έπαιζε καφέ μπαρ, εστιατόρια, τρατορία κλπ., ένας τύπος πετάχτηκε και ζητούσε λεφτά για παρκινγκ, άλλος ζήταγε λεφτά που πατούσες στην παραλία, άλλος έτσι και πλησίαζες ξαπλώστρα, άλλος έτσι και πατήσεις τα κόκκινα μικρά καβούρια που έτρεχαν σαν τρελά σε όλη την παραλία, τέλος πάντων, αφού τα ξεπερνάς όλα μπουκάρεις στην θάλασσα που σε αποζημιώνει.
Υπήρχαν και λίγοι τουρίστες οι οποίοι είχαν έρθει με ιδιωτικά ταξί με κόστος 50-60cuc για το αυτοκίνητο.
Ήρθαν και δίπλα μας δυο τρεις ψαράδες, χαρακωμένα χέρια και πόδια για να καταφέρουν να βγάλουν μερικούς αστακούς και μεγάλα καβούρια, τους λυπηθήκαμε. Μας έδειξαν και τα ζωντανά kayman που είχαν πιάσει, ζωάκια ως σαύρες τα οποία εκείνος ο φιλόζωος χασομέρης Δαρβίνος τα εκθείαζε, τα οποία όμως δαγκώνουν ανελέητα αλλά για τους κουβανούς αποτελούν έδεσμα και ας λέει ο χασομέρης.
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει όταν είπαμε να φύγουμε, άντε να βρεις το δρόμο της επιστροφής για vinales τώρα μια που από πινακίδες χωλαίνει το σύστημα. Σε μια διασταύρωση σταματήσαμε και περιμέναμε μήπως φανεί κανένας, είχαμε χαθεί, νάσου δύο αυτοκίνητα, οι γάλλοι, βρε πως πάνε για vinales
-δε ξέρουμε , αλλά εμείς είμαστε γάλλοι και θα τα καταφέρουμε, ακούσαμε από τα όχι απλώς φέσι αλλά κάτι παραπάνω γαλλάκια.
Άρχισαν να τρέχουν μπροστά, κάποια στιγμή ρωτάμε κάποιον, εμείς στρίβουμε, τους βλέπουμε να κάνουν επιτόπια για να μας προσπεράσουν, όταν επιτέλους να κατάφεραν σήκωσαν και εκείνο το δείκτη του μεσαίου χεριού. Υπήρχε μια γαλλοελληνική κόντρα μπορώ να πω, αν άκουγαν οι σαρκοζάνοι τι τους σούραμε. Ευτυχώς μας λυπήθηκε η αγία κουβάνα, που σε μια στροφή βλέποντας τους γάλλους να τρέχουν ευθεία σαν τρελοί, μας κάνει νόημα να στρίψουμε αριστερά χωρίς να ξέρει ούτε αυτή ούτε εμείς που πάμε. Προχωρούσαμε γρήγορα , μπροστά μας βλέπαμε το vinales, πίσω μας αρκετά ακολουθούσαν μέσα στη σκόνη οι γάλλοι. Αααα ήταν η σειρά μας με τον δείκτη, μπήκαμε στην πόλη τους χαιρετήσαμε αυτοί από πίσω, φτάσαμε στην casa μας, αυτοί από πίσω.
-Που πάτε ρε, σας σκίσαμε τέλειωσε τους λέμε
-εδώ μένουμε, γειτόνοι, οπότε πρέπει να το γιορτάσουμε με ένα mohito
Έτσι το μπανάκι έληξε με μια mohitoκατάνυξη.
Ώρα να σε ταίσω μικρά και κατευθυνθήκαμε στο κέντρο, μια στάση στο paladar colonial στον κεντρικό δρόμο. Ώρα να τιμήσουμε αστακούς, γαρίδες και άλλα θαλασσινά συνοδεία bucanero.
Περνάει και ο Ηλίας, εκείνος ο κουκουές με τον che κατάσαρκα, πάμε la trova, λέει. Μετά τα πρώτα mohitos, δεν κατάλαβα πως η Νεφέλη χόρευε με τον Ρέμο, τον τραγουδιστή, ο Ηλίας με τη μανάβισσα, η Φωτεινή με τον αλογατά, εγώ με την αλογατού, ο Γιώργος με την υπεύθυνη φασόν vinales, ενώ οι εναλλακτικές λύσεις ήταν η κοντοραπτού, η πουκαμισού, ο βαρκάρης ποταμού και άλλες παραγωγικές τάξεις της περιοχής, μόνο μια γερμανίδα ξερακιανή μιας κάποιας ηλικίας είχε καμακώσει ένα μικρό κουβανό ταξιτζή και τον ξεζούμιζε.
Εδώ ήταν γραφτό μας να δούμε και τον tembleque. Χορό δεν θα τον έλεγα, πρόκληση των αισθήσεων μάλλον. Αφρατούλα, κοντούλα με λάγνα μάτια χόρεψε δηλαδή τον γνωστό παραδοσιακό χορό ελληνιστί καρεκλάτος, όπως λέμε εμείς καλαματιανός δηλ. σε κάποια περίεργη παραλλαγή.
Όταν ο Ρέμος τέλειωσε τα τραγούδια του και ο ιδρώτας είχε πλημμυρίσει όλο του το πετσετάκι, το πουκάμισο και τμήμα του παντελονιού του και αφού μας έκανε ρεντίκολο αφιερώνοντας τραγούδια στους έλληνες μετανάστες, αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να αφήσει τη Νεφέλη να κατέβει από το πάλκο.
Είπαμε να συνεχίσουμε στην πλατεία, να τα πούμε λίγο ήρεμα, αυτό μας μάρανε, εκεί όπου όλη η νεολαία της περιοχής αναλωνόταν στην ανεπιτυχή προσπάθεια της επανάληψης δυτικών τραγουδιών μέσω του karaoke, το βίτσιο των κουβανών.
-να πάτε στην Cueva de la Vaca για να κολυμπήσετε στον rio Resvaloso αύριο το πρωί, εδώ κοντά είναι, να λέει ο Γιώργος, μέσα σε βράχο
-πριτς και εσείς να πάτε στις σπηλιές να σας φύγει ο τσαμπουκάς να του λέει η Νεφέλη
-να πάμε όλοι στη Maria la Gorda, πετάει ο Ηλίας, έχουμε ρωτήσει ,25cuc με Havanatur ή Cubanacan, φεύγει δίπλα από το βιβλιοπωλείο, στην πλατεία.
-τρελαθήκατε πετάγεται ένας κουβάνος, να τον έχει καλά η μάνα του, 3 ώρες σε κατσαρό καρόδρομο να πάτε και άλλες τόσες να γυρίσετε, ίσα να κάτσετε δυο ώρες εκεί, δεν αξίζει για μία ημέρα.
Αυτή η πλατεία τα έχει όλα, μάζωξη απάντων των τουριστών για ανταλλαγή απόψεων και μπυρών, γνωριμίες παντός είδους, μουσική κάθε είδους, χορός κατά το δοκούν, εδώ και το Centro Cultural Polo Montanez, που πήρε το όνομά του από τον guajiro ήρωα, Polo Montanez ο οποίος ήρωας μετατράπηκε σε βραδινό μπαράκι, εδώ και ο onasis, όχι ο γνωστός ματσό αλλά ο onasis επαγγελματίας μασέρ της περιοχής παρακαλώ, ξενύχτι έτσι για να περνά η ώρα.
Αφού αποχαιρετήσαμε την ελληνική παροικία του vinales είπαμε να την πέσουμε για λίγο, τι αντοχές πια και αυτή η μικρά δε λέγεται.
Attachments
Last edited by a moderator:
