STAV
Member
- Μηνύματα
- 235
- Likes
- 907
- Επόμενο Ταξίδι
- ΜΟΓΓΟΛΙΑ
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δ.ΑΦΡΙΚΗ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
- Κεφάλαιο 30
- Κεφάλαιο 31
- Κεφάλαιο 32
- Κεφάλαιο 33
- Κεφάλαιο 34
Hasta siempre Comandante, λέγαμε να μη τελειώσει αυτό που ακούγαμε. Μια μπαλάντα γεμάτη θλίψη, ένα ηρωικό άσμα, μια γεμάτη πάθος φωνή που σε έκανε να ανατριχιάζεις, ήταν η ατμοσφαιρική κατάσταση που βιώναμε, ποιος ξέρει. Ο ιδρώτας ποτάμι, ο καυτός ήλιος να συνεχίζει το αδιάκοπο σφυροκόπημα, ο γηραιός κύριος να κουνιέται στην καρέκλα κοιτώντας κάπου στο βάθος ψάχνοντας το χαμένο παρελθόν του και η μεγαλοκοπέλα να μας στέλνει ένα φιλί από μέσα χαμογελώντας έτσι, όπως οι κουβανές ξέρουν να χαμογελούν.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής για την casa.
Η κίνηση στους δρόμους είχε μεγαλώσει. Οι ντόπιοι βρήκαν για τα ψώνια, ο μανάβης και ο φούρναρης με τα κάρα μοίραζαν ψωμί ή πουλούσαν μπανάνες για τηγάνισμα, οι κυράδες έπλεναν τα πεζοδρόμια, οι διπλανές συζητούσαν τα κουτσομπολιά του δρόμου. Πεινάω, να πάρουμε ένα τοστάκι.
Τόμπολα εγώ αλλά το αστραφτερό βλέμμα της μικρής είχε πιάσει ήδη το χαμπουργκεράδικο της γειτονιάς. Όπως αυτή που σε έφτυσε, ότι βλέπει στο δρόμο να το δοκιμάσει. Ακάθεκτη , στην ουρά, ένα cuc εμείς, ένα πέσος βέβαια οι ντόπιοι. Περάσαμε και από το mercato, φτώχεια και βέβαια να κάνουμε και ένα μανικιούρ βάφοντας τα νύχια η ninia σε cubano style, γιατί όποια κουβανή σέβεται την παράδοση και τον εαυτό της προσέχει τα νύχια της ιδιαίτερα.
Φτάσαμε στο δρόμο της Victoria , πιο ήσυχα τα πράγματα εδώ, ορμήσαμε στην κουζίνα κατευθείαν, πιο καθαρή και από του σπιτιού μας.
Victoria γρήγορα χυμό, νερό, παγάκια σκέτα, ότι έχεις, πεθαίνουμε στη ζέστη. Έτοιμος στο ψυγείο και με παγάκια μας τον είχε η αθεόφοβη το χυμό, από τις πιο γλυκές ιδιοκτήτριες casas που συναντήσαμε σε όλη τη Κούβα.
Ααα, όχι άλλη συζήτηση για τη γειτονιά Victoria, αγκαλιές, φιλιά, φεύγουμε για Santa Clara.
Η Santa Clara απέχει 53 χιλιόμετρα από το Remedios. Ο δρόμος πολύ καλός, χωρίς καθόλου κίνηση. Στη μέση της διαδρομής το Camajuani, ώρα να βάλουμε βενζίνη. Βάζεις μόνο σου, σιγά μη θέλεις και υπάλληλο σου λένε. Πας να πληρώσεις, κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω, passport! Τι , βενζίνη έβαλα μόνο καλές μου. Passport, Visa; Άλλο και τούτο. Παίρνει και τα 50cuc, μόλις βλέπει πενηντάρικο ανάβει το μάτι του. Stop λέει. Καλά, θα μας συλλάβουν, να το δεις, αυτός δεν είναι καλά. Φέρνει το δεφτέρι, γράφει το νούμερο του χαρτονομίσματος, το νούμερο του αυτοκινήτου, το όνομα του ιδιοκτήτη, υπέγραψε μου λέει; Δακτυλικά αποτυπώματα θέλεις ρε γραφειοκράτη του κάνω; Υπέγραφε και άσε τα λόγια griego. Αργότερα θα μάθουμε ότι όπου κυκλοφορεί το 50cuc καταγράφεται, ώστε εάν είναι πλαστό να βρεθεί η αρχική πηγή, όχι θα ξεφύγει κανείς νομίζει.
Η Νεφέλη ασχολήθηκε ευτυχώς με τη μουσική, είναι η ώρα να ακούσω το αγαπημένο μου τραγούδι, δήλωσε , το έπιασα Depeche Mode θα ακούγαμε, το Personal Jesus. Χωρίς να το καταλάβει κανείς βρεθήκαμε μέσα στην κεντρική πλατεία, το μοναδικό αυτοκίνητο, ρε λες να είναι πεζόδρομος; Μόνο πεζοί που μας κοίταζαν περίεργα. Το αφήνουμε στην άκρη της πλατείας και βουρ να ρίξουμε μια ματιά.
Δεν προλάβαμε να κάνουμε ένα βήμα και «Hello my friend, where are you from”, ο Juan, ετών 22. Άκου φίλε, κάτω τα ξερά σου από τη κόρη μου γιατί θα στα κόψω του λέω σε άπταιστα ελληνικά. Κουφάθηκε, Ιταλός; Όχι, πορτογάλος; Όχι, τότε; Έλληνας ρε και είπα πάρε χέρια, πόδια, μάτια από τη κόρη μου και δε θέλω και πούρα. Νο amigo μου λέει, εγώ θέλω να μιλήσω μόνο, λίγα αγγλικά για να μάθω. Να σας δείξω τη πόλη, έτσι για παρέα. Καλάαα….. είμαστε στην κεντρική πλατεία στο Parque Leoncio Vidal την καρδιά της πόλης στην ουσία. Μπροστά μας το Teatro de la Caridad χτίστηκε το 1885, ιδρυτής μία ντόπια πλούσια γυναίκα η Marta Abreu de Estevez, ξανάνοιξε το 2009, με καταπληκτικά ζωγραφισμένα ταβάνια. 2 cuc να μπεις και 2 για φωτογραφική μηχανή. Μπροστά μας πέφτει το πρώτο γκρουπ τουριστών, γερμανοί, περιμένουν στη σειρά πίσω από μια ξεναγό με σημαιάκι.
Εμείς έχουμε τον Juan, τι άλλο θέλουμε, τι σόι ξενάγηση θα μας κάνει, πλευροκοπώντας τη νεφέλη συνέχεια με το πώς σε λένε, σου αρέσει η Κούβα, τα αγόρια της Κούβας και τα τοιαύτα. Καλά έχετε τουρίστες σε αυτή την πόλη; Οι μεμονωμένοι έρχονται με το λεωφορείο Viazul , no 16 και 24, που ξεκινάει από την Havana στις 8.30 , 9.30 και 3 το μεσημέρι. Κάνει όμως 3 ώρες και 45 λεπτά. Αυτοί μένουν εδώ μια μέρα για το μνημείο και μετά φεύγουν. Τα γκρουπ περνάνε από την πλατεία μία ώρα και μετά φεύγουν, είναι περαστικοί. Και εσείς για το μνημείο θα ήρθατε, δε σας βλέπω να είστε τουρίστες της παραλίας.
Ε, να μη δούμε και τη χώρα σας ρε Juan, πως είναι η ζωή σας; Χαχαχα πριν πεθάνει ο Κάστρο εεεεεεεε; Δεν του απάντησα αμέσως, αλλά το σκέφτηκα και παραδέχτηκα ότι είχε δίκιο.
Αυτός εκεί, έχουμε δύο είδη τουριστών. Αυτούς που έρχονται για τα πούρα, το σεξ με chicos και chicas,τα μοχίτο και τις παραλίες, είναι αυτοί που χαλάνε τα πιο πολλά λεφτά και τα έχουμε ανάγκη, μη κοροϊδευόμαστε. Υπάρχει και μια δεύτερη ομάδα που το ταξίδι εδώ είναι προσκυνηματικός τουρισμός. Ένα είδος προσκυνήματος στα όσια και ιερά της επανάστασης.
Ευτυχώς φτάσαμε στο Museo de Artes Decorativas ένα από τα καλύτερα της Κούβας (2cuc) με πίνακες ζωγραφικής χρόνων. Ο Juan δεν μπήκε, αλλά περίμενε υπομονετικά απέξω για να προχωρήσουμε μαζί. Εεεεεε, σιγά προσοχή!!! Ε, αυτό δεν το περίμενα ότι κινδυνεύαμε από γιδάμαξα, γιατί περί αυτού ο λόγος, το ταξί άμαξα το έσερναν γίδες.
Προχωρήσαμε προς ένα εντυπωσιακό κτήριο στην άλλη πλευρά της πλατείας. Έχεις δίκιο ρε Juan του λέω μάλλον ήρθαμε για να δούμε την Κούβα πριν πεθάνει ο Φιντέλ. Πιστεύετε στον Κάστρο ακόμη;
Ο Juan γελώντας άρχισε με τα σπαστά αγγλικά να καταθέτει την άποψή του. Η Γερμανοί είχαν έναν Χίτλερ, δεν υπήρξε μόνος του, είχε κάποιους μαζί του, κάποιοι γερμανοί τον πίστεψαν. Οι Γερμανοί μπορούν να τον σβήσουν από την ιστορία τους; Όχι. Πες μου κανά δικός σας. Βενιζέλος, λέω. Α,ναα αυτός ο Ζέλος, ήταν όλοι μαζί του; Νομίζω όχι. Είναι όμως τμήμα της ιστορίας σας.
Εμείς έχουμε τον Κάστρο 50 χρόνια, οι μισοί Κουβανοί τον λατρεύουν και οι άλλοι μισοί τον μισούν όσο δε πέρνει, αλλά δεν παύει να αποτελεί μέρος της ψυχής μας, αυτός και ο che και όλα τα γεγονότα που έχουν σχέση με αυτούς, αποτελούν την ιστορία μας. Μπορεί κανείς να ζήσει χωρίς ιστορία; Στην Κούβα, δεν μπορούμε.
Ευτυχώς φτάσαμε έξω από το Palacio de Gobierno Provincial, παλιότερα δημαρχείο και σήμερα βιβλιοθήκη. Το ποιο ενδιαφέρον ήταν ο παγωτατζής και τα υπέροχα παγωτά χωνάκι που πουλούσε, κραυγές αγαλλίασης από τη Νεφέλη.
Περιμένοντας τον ρωτάω γιατί μαθαίνεις αγγλικά, ρε αγόρι; Γιατί όσοι ασχολούνται με τον τουρισμό «πλουτίζουν», για τα δεδομένα της Κούβας, απαντά ευθαρσώς. Το παραεμπόριο και τα tips είναι πολύ καλύτερα από τα λίγα πέσος που παίρνουμε σα μισθό. Έτσι και αλλιώς εγώ δε μεγάλωσα με τον che, μεγάλωσα με τη λιτότητα, με τη κοιλιά μου να θέλει κι άλλο φαγητό και βλέπω τους τουρίστες από τις άλλες χώρες να τα έχουν όλα. Αυτό θέλω και εγώ, χρήμα και υλικά αγαθά.
Ώπα, ώπα….έχω σοκαριστεί με αυτόν, είμαι στη χώρα της επανάστασης ή κάπου αλλού; Μάλλον έχουμε πέσει σε έναν εκπρόσωπο μιας γενιάς νέων Κουβανών που μεγαλώνει χωρίς συλλογικό όραμα. Μοναδική φιλοδοξία αυτής της γενιάς είναι η απόκτηση υλικών αγαθών, πιστεύοντας και δεχόμενη ένα “παρασιτικό” ρόλο δίπλα στον αδίστακτο τουρισμό. Τμήμα του είναι και αυτός, μάλλον. Βρε Μπους σκέφτομαι δεν χρειαζόταν να κάνετε εμπάργκο, το κατάφερε ο τουρισμός με άλλο τρόπο. Δεν ήθελα να ακούσω άλλα από τον Juan, νόμιζα ότι με προσγείωνε ανώμαλα σε κάτι που πραγματικά δεν ήθελα να ακούσω. Ήθελα να πιστεύω ότι οι αξίες της επανάστασης υφίστανται ακόμη και συνεχίζουν να εμπνέουν το μεγαλύτερο κομμάτι της νέας γενιάς των Κουβανών, μιας γενιάς που διψά για ζωή και την κάνει να διεκδικεί περισσότερα δικαιώματα και ελευθερίες. Μας πάτησες Juan, καθήσαμε στην πλατεία ανάμεσα σε ντόπιους, ο δικός μας συνέχιζε το τροπάριό του, με ένα απλό adios companeros, χωριστήκαμε, φύγαμε για το μνημείο του che, μήπως βρούμε τη Κούβα που μας θόλωσε για λίγο ο Juan.
Σε 1,5 χιλιόμετρο νάσου ένα μεγάλο παρκινγκ. Μια τεράστια πλατεία η PlazadelaRevolucion που περιλαμβάνει το Mausoleo de los Martires de la Revolucion τμήμα του δε είναι το Memorial Ernesto Che Guevara.
Απαπααααααα, τι τεράστιο μνημείο είναι τούτο, με χάλασε. Ρε , μπαμπά, ο άγνωστος στρατιώτης είναι; Όχι, παιδάκι μου, ο γνωστός, γνωστότατος ο che. Καλούλης είναι, θέλω μια μπλουζίτσα με αυτόν. Τόμπολα, να προσέχετε με ποιον ταξιδεύετε και τις ερωτήσεις τους, οι έχοντες τέκνα. Γιατί τον che, τον είχαμε δει από μπιμπελό, μπλουζίτσα, τασάκι μέχρι μπρελόκ. Τι να την κάνεις παιδάκι μου τη μπλούζα με τον che, θα πας σε διαδήλωση του ΚΚΕ; Γιατί αν πας σε μπαράκι με αυτή, ιιιιιιιιιιιι όπως κάνει και η Ζουμπουλία. Καλά θα το σκεφτώ απαντά η μικρά, όχι ότι δεν την αγόρασε αργότερα, να ξηγιόμαστε, άμα βάλουν στο μυαλό τους κάτι σιγά μη γλυτώσεις.
Πολλοί τουρίστες μαζεμένοι σε τούτο τον τόπο. Μεμονωμένοι με αυτοκίνητα, δεν υπάρχουν γκρουπ αυτή την ώρα. Τι είναι αυτό που τους μαγνητίζει και έρχονται εδώ άραγε; Οι περισσότεροι νομίζω, είναι εκείνοι που μέσα από τα συντρίμμια μιας αριστεράς στην Ευρώπη, φτάνουν για να ξαναθυμηθούν τις επαναστατικές τους ρίζες ή να προλάβουν κάτι που σε λίγα χρόνια θα αποτελεί ανάμνηση. Μήπως για να ξαναβάλουν τον εαυτό τους έστω και στιγμιαία στη φωτογραφία των χαμένων νιάτων τους; Ποιος ξέρει;
Η Νεφέλη μπήκε πρώτη στο μικρό υπόγειο μουσείο διότι ούτε τσάντα, ούτε τίποτε άλλο δεν επιτρέπεται να πάρεις μαζί σου. Βγήκε μετά από ώρα. Έλα μπαμπά, η σειρά σου έμπα και μετά έχω απορίες. Ωχ, λέω τη πάτησα θα περάσω από πανελλαδικές εξετάσεις, άντε να τα μάθεις όλα μέσα σε 10 λεπτά σε ένα μουσείο. Τι να είδε άραγε και να της έκανε εντύπωση; Τι θα ρωτήσει; Πόσο θα με ξεφτιλίσει; Che , ήρωας ή αντι-ήρωας; Επαναστατικό κίνημα, αντισυμβατική πίστη στην ισότητα, προκλητικό πολιτικό μοντέλο σύγκλισης της πολιτικής εξουσίας με την επαναστατική δράση… αυτά τα έχω, παρακάτω … επαναστάτης ένοπλου αγώνα, ήταν και υπουργός Βιομηχανίας της χώρας του. Εδώ θα τη σκίσω. Για κάτσε μη ρωτήσει τίποτε οικογενειακά, ποτέ δε ξέρεις. Πατέρας, ο Ernesto Rafael Guevara Lynch, Αργεντίνος και πλούσιος καθότι ιδιοκτήτης μιας φυτείας τσαγιού. Μάννα η Celia de la Serna, Αργεντίνα και αυτή, από αριστοκρατική οικογένεια, ματσό με πολλά λεφτά. Είχε άλλα τρία αδέλφια, εντάξει είμαι μέσα.
Ουφ είχα άγχος με το σκασμένο. Έχει πλάκα να ρωτήσει κανά κουλό πάλι…. Βοήθεια companeros.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής για την casa.
Η κίνηση στους δρόμους είχε μεγαλώσει. Οι ντόπιοι βρήκαν για τα ψώνια, ο μανάβης και ο φούρναρης με τα κάρα μοίραζαν ψωμί ή πουλούσαν μπανάνες για τηγάνισμα, οι κυράδες έπλεναν τα πεζοδρόμια, οι διπλανές συζητούσαν τα κουτσομπολιά του δρόμου. Πεινάω, να πάρουμε ένα τοστάκι.
Τόμπολα εγώ αλλά το αστραφτερό βλέμμα της μικρής είχε πιάσει ήδη το χαμπουργκεράδικο της γειτονιάς. Όπως αυτή που σε έφτυσε, ότι βλέπει στο δρόμο να το δοκιμάσει. Ακάθεκτη , στην ουρά, ένα cuc εμείς, ένα πέσος βέβαια οι ντόπιοι. Περάσαμε και από το mercato, φτώχεια και βέβαια να κάνουμε και ένα μανικιούρ βάφοντας τα νύχια η ninia σε cubano style, γιατί όποια κουβανή σέβεται την παράδοση και τον εαυτό της προσέχει τα νύχια της ιδιαίτερα.
Φτάσαμε στο δρόμο της Victoria , πιο ήσυχα τα πράγματα εδώ, ορμήσαμε στην κουζίνα κατευθείαν, πιο καθαρή και από του σπιτιού μας.
Victoria γρήγορα χυμό, νερό, παγάκια σκέτα, ότι έχεις, πεθαίνουμε στη ζέστη. Έτοιμος στο ψυγείο και με παγάκια μας τον είχε η αθεόφοβη το χυμό, από τις πιο γλυκές ιδιοκτήτριες casas που συναντήσαμε σε όλη τη Κούβα.
Ααα, όχι άλλη συζήτηση για τη γειτονιά Victoria, αγκαλιές, φιλιά, φεύγουμε για Santa Clara.
Η Santa Clara απέχει 53 χιλιόμετρα από το Remedios. Ο δρόμος πολύ καλός, χωρίς καθόλου κίνηση. Στη μέση της διαδρομής το Camajuani, ώρα να βάλουμε βενζίνη. Βάζεις μόνο σου, σιγά μη θέλεις και υπάλληλο σου λένε. Πας να πληρώσεις, κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω, passport! Τι , βενζίνη έβαλα μόνο καλές μου. Passport, Visa; Άλλο και τούτο. Παίρνει και τα 50cuc, μόλις βλέπει πενηντάρικο ανάβει το μάτι του. Stop λέει. Καλά, θα μας συλλάβουν, να το δεις, αυτός δεν είναι καλά. Φέρνει το δεφτέρι, γράφει το νούμερο του χαρτονομίσματος, το νούμερο του αυτοκινήτου, το όνομα του ιδιοκτήτη, υπέγραψε μου λέει; Δακτυλικά αποτυπώματα θέλεις ρε γραφειοκράτη του κάνω; Υπέγραφε και άσε τα λόγια griego. Αργότερα θα μάθουμε ότι όπου κυκλοφορεί το 50cuc καταγράφεται, ώστε εάν είναι πλαστό να βρεθεί η αρχική πηγή, όχι θα ξεφύγει κανείς νομίζει.
Η Νεφέλη ασχολήθηκε ευτυχώς με τη μουσική, είναι η ώρα να ακούσω το αγαπημένο μου τραγούδι, δήλωσε , το έπιασα Depeche Mode θα ακούγαμε, το Personal Jesus. Χωρίς να το καταλάβει κανείς βρεθήκαμε μέσα στην κεντρική πλατεία, το μοναδικό αυτοκίνητο, ρε λες να είναι πεζόδρομος; Μόνο πεζοί που μας κοίταζαν περίεργα. Το αφήνουμε στην άκρη της πλατείας και βουρ να ρίξουμε μια ματιά.
Δεν προλάβαμε να κάνουμε ένα βήμα και «Hello my friend, where are you from”, ο Juan, ετών 22. Άκου φίλε, κάτω τα ξερά σου από τη κόρη μου γιατί θα στα κόψω του λέω σε άπταιστα ελληνικά. Κουφάθηκε, Ιταλός; Όχι, πορτογάλος; Όχι, τότε; Έλληνας ρε και είπα πάρε χέρια, πόδια, μάτια από τη κόρη μου και δε θέλω και πούρα. Νο amigo μου λέει, εγώ θέλω να μιλήσω μόνο, λίγα αγγλικά για να μάθω. Να σας δείξω τη πόλη, έτσι για παρέα. Καλάαα….. είμαστε στην κεντρική πλατεία στο Parque Leoncio Vidal την καρδιά της πόλης στην ουσία. Μπροστά μας το Teatro de la Caridad χτίστηκε το 1885, ιδρυτής μία ντόπια πλούσια γυναίκα η Marta Abreu de Estevez, ξανάνοιξε το 2009, με καταπληκτικά ζωγραφισμένα ταβάνια. 2 cuc να μπεις και 2 για φωτογραφική μηχανή. Μπροστά μας πέφτει το πρώτο γκρουπ τουριστών, γερμανοί, περιμένουν στη σειρά πίσω από μια ξεναγό με σημαιάκι.
Εμείς έχουμε τον Juan, τι άλλο θέλουμε, τι σόι ξενάγηση θα μας κάνει, πλευροκοπώντας τη νεφέλη συνέχεια με το πώς σε λένε, σου αρέσει η Κούβα, τα αγόρια της Κούβας και τα τοιαύτα. Καλά έχετε τουρίστες σε αυτή την πόλη; Οι μεμονωμένοι έρχονται με το λεωφορείο Viazul , no 16 και 24, που ξεκινάει από την Havana στις 8.30 , 9.30 και 3 το μεσημέρι. Κάνει όμως 3 ώρες και 45 λεπτά. Αυτοί μένουν εδώ μια μέρα για το μνημείο και μετά φεύγουν. Τα γκρουπ περνάνε από την πλατεία μία ώρα και μετά φεύγουν, είναι περαστικοί. Και εσείς για το μνημείο θα ήρθατε, δε σας βλέπω να είστε τουρίστες της παραλίας.
Ε, να μη δούμε και τη χώρα σας ρε Juan, πως είναι η ζωή σας; Χαχαχα πριν πεθάνει ο Κάστρο εεεεεεεε; Δεν του απάντησα αμέσως, αλλά το σκέφτηκα και παραδέχτηκα ότι είχε δίκιο.
Αυτός εκεί, έχουμε δύο είδη τουριστών. Αυτούς που έρχονται για τα πούρα, το σεξ με chicos και chicas,τα μοχίτο και τις παραλίες, είναι αυτοί που χαλάνε τα πιο πολλά λεφτά και τα έχουμε ανάγκη, μη κοροϊδευόμαστε. Υπάρχει και μια δεύτερη ομάδα που το ταξίδι εδώ είναι προσκυνηματικός τουρισμός. Ένα είδος προσκυνήματος στα όσια και ιερά της επανάστασης.
Ευτυχώς φτάσαμε στο Museo de Artes Decorativas ένα από τα καλύτερα της Κούβας (2cuc) με πίνακες ζωγραφικής χρόνων. Ο Juan δεν μπήκε, αλλά περίμενε υπομονετικά απέξω για να προχωρήσουμε μαζί. Εεεεεε, σιγά προσοχή!!! Ε, αυτό δεν το περίμενα ότι κινδυνεύαμε από γιδάμαξα, γιατί περί αυτού ο λόγος, το ταξί άμαξα το έσερναν γίδες.
Προχωρήσαμε προς ένα εντυπωσιακό κτήριο στην άλλη πλευρά της πλατείας. Έχεις δίκιο ρε Juan του λέω μάλλον ήρθαμε για να δούμε την Κούβα πριν πεθάνει ο Φιντέλ. Πιστεύετε στον Κάστρο ακόμη;
Ο Juan γελώντας άρχισε με τα σπαστά αγγλικά να καταθέτει την άποψή του. Η Γερμανοί είχαν έναν Χίτλερ, δεν υπήρξε μόνος του, είχε κάποιους μαζί του, κάποιοι γερμανοί τον πίστεψαν. Οι Γερμανοί μπορούν να τον σβήσουν από την ιστορία τους; Όχι. Πες μου κανά δικός σας. Βενιζέλος, λέω. Α,ναα αυτός ο Ζέλος, ήταν όλοι μαζί του; Νομίζω όχι. Είναι όμως τμήμα της ιστορίας σας.
Εμείς έχουμε τον Κάστρο 50 χρόνια, οι μισοί Κουβανοί τον λατρεύουν και οι άλλοι μισοί τον μισούν όσο δε πέρνει, αλλά δεν παύει να αποτελεί μέρος της ψυχής μας, αυτός και ο che και όλα τα γεγονότα που έχουν σχέση με αυτούς, αποτελούν την ιστορία μας. Μπορεί κανείς να ζήσει χωρίς ιστορία; Στην Κούβα, δεν μπορούμε.
Ευτυχώς φτάσαμε έξω από το Palacio de Gobierno Provincial, παλιότερα δημαρχείο και σήμερα βιβλιοθήκη. Το ποιο ενδιαφέρον ήταν ο παγωτατζής και τα υπέροχα παγωτά χωνάκι που πουλούσε, κραυγές αγαλλίασης από τη Νεφέλη.
Περιμένοντας τον ρωτάω γιατί μαθαίνεις αγγλικά, ρε αγόρι; Γιατί όσοι ασχολούνται με τον τουρισμό «πλουτίζουν», για τα δεδομένα της Κούβας, απαντά ευθαρσώς. Το παραεμπόριο και τα tips είναι πολύ καλύτερα από τα λίγα πέσος που παίρνουμε σα μισθό. Έτσι και αλλιώς εγώ δε μεγάλωσα με τον che, μεγάλωσα με τη λιτότητα, με τη κοιλιά μου να θέλει κι άλλο φαγητό και βλέπω τους τουρίστες από τις άλλες χώρες να τα έχουν όλα. Αυτό θέλω και εγώ, χρήμα και υλικά αγαθά.
Ώπα, ώπα….έχω σοκαριστεί με αυτόν, είμαι στη χώρα της επανάστασης ή κάπου αλλού; Μάλλον έχουμε πέσει σε έναν εκπρόσωπο μιας γενιάς νέων Κουβανών που μεγαλώνει χωρίς συλλογικό όραμα. Μοναδική φιλοδοξία αυτής της γενιάς είναι η απόκτηση υλικών αγαθών, πιστεύοντας και δεχόμενη ένα “παρασιτικό” ρόλο δίπλα στον αδίστακτο τουρισμό. Τμήμα του είναι και αυτός, μάλλον. Βρε Μπους σκέφτομαι δεν χρειαζόταν να κάνετε εμπάργκο, το κατάφερε ο τουρισμός με άλλο τρόπο. Δεν ήθελα να ακούσω άλλα από τον Juan, νόμιζα ότι με προσγείωνε ανώμαλα σε κάτι που πραγματικά δεν ήθελα να ακούσω. Ήθελα να πιστεύω ότι οι αξίες της επανάστασης υφίστανται ακόμη και συνεχίζουν να εμπνέουν το μεγαλύτερο κομμάτι της νέας γενιάς των Κουβανών, μιας γενιάς που διψά για ζωή και την κάνει να διεκδικεί περισσότερα δικαιώματα και ελευθερίες. Μας πάτησες Juan, καθήσαμε στην πλατεία ανάμεσα σε ντόπιους, ο δικός μας συνέχιζε το τροπάριό του, με ένα απλό adios companeros, χωριστήκαμε, φύγαμε για το μνημείο του che, μήπως βρούμε τη Κούβα που μας θόλωσε για λίγο ο Juan.
Σε 1,5 χιλιόμετρο νάσου ένα μεγάλο παρκινγκ. Μια τεράστια πλατεία η PlazadelaRevolucion που περιλαμβάνει το Mausoleo de los Martires de la Revolucion τμήμα του δε είναι το Memorial Ernesto Che Guevara.
Απαπααααααα, τι τεράστιο μνημείο είναι τούτο, με χάλασε. Ρε , μπαμπά, ο άγνωστος στρατιώτης είναι; Όχι, παιδάκι μου, ο γνωστός, γνωστότατος ο che. Καλούλης είναι, θέλω μια μπλουζίτσα με αυτόν. Τόμπολα, να προσέχετε με ποιον ταξιδεύετε και τις ερωτήσεις τους, οι έχοντες τέκνα. Γιατί τον che, τον είχαμε δει από μπιμπελό, μπλουζίτσα, τασάκι μέχρι μπρελόκ. Τι να την κάνεις παιδάκι μου τη μπλούζα με τον che, θα πας σε διαδήλωση του ΚΚΕ; Γιατί αν πας σε μπαράκι με αυτή, ιιιιιιιιιιιι όπως κάνει και η Ζουμπουλία. Καλά θα το σκεφτώ απαντά η μικρά, όχι ότι δεν την αγόρασε αργότερα, να ξηγιόμαστε, άμα βάλουν στο μυαλό τους κάτι σιγά μη γλυτώσεις.
Πολλοί τουρίστες μαζεμένοι σε τούτο τον τόπο. Μεμονωμένοι με αυτοκίνητα, δεν υπάρχουν γκρουπ αυτή την ώρα. Τι είναι αυτό που τους μαγνητίζει και έρχονται εδώ άραγε; Οι περισσότεροι νομίζω, είναι εκείνοι που μέσα από τα συντρίμμια μιας αριστεράς στην Ευρώπη, φτάνουν για να ξαναθυμηθούν τις επαναστατικές τους ρίζες ή να προλάβουν κάτι που σε λίγα χρόνια θα αποτελεί ανάμνηση. Μήπως για να ξαναβάλουν τον εαυτό τους έστω και στιγμιαία στη φωτογραφία των χαμένων νιάτων τους; Ποιος ξέρει;
Η Νεφέλη μπήκε πρώτη στο μικρό υπόγειο μουσείο διότι ούτε τσάντα, ούτε τίποτε άλλο δεν επιτρέπεται να πάρεις μαζί σου. Βγήκε μετά από ώρα. Έλα μπαμπά, η σειρά σου έμπα και μετά έχω απορίες. Ωχ, λέω τη πάτησα θα περάσω από πανελλαδικές εξετάσεις, άντε να τα μάθεις όλα μέσα σε 10 λεπτά σε ένα μουσείο. Τι να είδε άραγε και να της έκανε εντύπωση; Τι θα ρωτήσει; Πόσο θα με ξεφτιλίσει; Che , ήρωας ή αντι-ήρωας; Επαναστατικό κίνημα, αντισυμβατική πίστη στην ισότητα, προκλητικό πολιτικό μοντέλο σύγκλισης της πολιτικής εξουσίας με την επαναστατική δράση… αυτά τα έχω, παρακάτω … επαναστάτης ένοπλου αγώνα, ήταν και υπουργός Βιομηχανίας της χώρας του. Εδώ θα τη σκίσω. Για κάτσε μη ρωτήσει τίποτε οικογενειακά, ποτέ δε ξέρεις. Πατέρας, ο Ernesto Rafael Guevara Lynch, Αργεντίνος και πλούσιος καθότι ιδιοκτήτης μιας φυτείας τσαγιού. Μάννα η Celia de la Serna, Αργεντίνα και αυτή, από αριστοκρατική οικογένεια, ματσό με πολλά λεφτά. Είχε άλλα τρία αδέλφια, εντάξει είμαι μέσα.
Ουφ είχα άγχος με το σκασμένο. Έχει πλάκα να ρωτήσει κανά κουλό πάλι…. Βοήθεια companeros.
Attachments
Last edited by a moderator:
