STAV
Member
- Μηνύματα
- 235
- Likes
- 907
- Επόμενο Ταξίδι
- ΜΟΓΓΟΛΙΑ
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δ.ΑΦΡΙΚΗ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
- Κεφάλαιο 30
- Κεφάλαιο 31
- Κεφάλαιο 32
- Κεφάλαιο 33
- Κεφάλαιο 34
H Αμερικάνα Βανδουλάκαινα μετά της φίλης της μιλούσαν για την χαμένη αθωότητα της Κρήτης, το ταξίδι στο Μεξικό δια μέσου του οποίου έφτασαν στην Κούβα, ο Jose να ρωτάει πόσο θα κοστίσει το μάθημα ελληνικών, τέλος πάντων το κλείσαμε το μαγαζί , δώσαμε ένα ραντεβού για την άλλη ημέρα και είπαμε να βολοδέρναμε για την casa.
-προς τα πού πάτε, ρωτάμε την Νικολέτα
-α, σε μια casa την Εmilio, εδώ πιο κάτω, μας τη σύστησε μια φίλη από την Ελλάδα
-θα τρελαθούμε τώρα, στην ίδια casa μένουμε και ποια σας την σύστησε
-μια φίλη που είχε σχέση με κουβανό , παντρεύτηκε εδώ και τώρα είναι στην Ελλάδα
-βρε λες;;; και πως τη λένε;;;
-Μαρία, μένει στην Κρήτη
-μπαμπά εδώ δε μιλάμε για συμπτώσεις, μιλάμε για επιδράσεις της σαντερία πια
Στην ταράτσα της casas θα περάσουν οι ώρες ακούγοντας μουσική και βλέποντας τις σκεπές μιας σκοτεινής αλλά ζωντανής πόλης , της Havana.
Τρίτη ημέρα πια στο city, ήρθε η ώρα της Havana Vieja της Old Havana δηλαδή. Τα περισσότερα μουσεία της πόλης, δέκα πλατείες, 12 εκκλησίες και αρκετά ξενοδοχεία αναπαλαιώθηκαν από το 2002. Περίπου 300 κτήρια αναπαλαιώνονται από το γραφείο της Historiador. Ένα όνομα κυριαρχεί, Eusebio Leal Spengler. Ο Eusebio τοποθετήθηκε σε αυτή τη θέση από το κόμμα, του έδωσαν και κάποια χρήματα, αυτός έφτιαξε μια εταιρεία και έκανε επενδύσεις με τα χρήματα ατά. Το κόμμα τον κάλεσε
-βρε Eusebio αυτά είναι καπιταλιστικά πράγματα, τι κάνεις εκεί;
Ο Eusebio, να υποστηρίζει ότι τα κάνει όλα για το κόμμα και συνέχισε τις επενδύσεις χωρίς να κάνει τίποτε. Τα παίρνει ο Κάστρο στο κρανίο και τον καλεί για ένα τετ α τετ. Έπεισε ακόμη και τον κομαντάντε. Μετά από ένα χρόνο ο Eusebio είχε φτιάξει ένα κεφάλαιο σεβαστό, ώστε να αρχίσει το έργο του. Αποφάσισε την ανάπλαση δεκάδων κτηρίων, πλατειών και καταστημάτων. Από αυτόν περνούν πια όλες οι άδειες για καταστήματα, μαγαζιά κλπ. Οι κουβανοί που εκμεταλλεύονται τα καταστήματα δίνουν ένα ποσό στο κράτος, ένα ποσό στον Eusebio και το υπόλοιπο κρατούν οι ίδιοι. Έτσι ο Eusebio έχει συνεχώς εισοδήματα και προχωρά τις αναπλάσεις, ο μόνος κόκκινος που θεωρούμε αποδεκτό πια, θα ακούσουμε να λέγεται από τον Αlejandro.
Τι είναι η παλιά Havana, άραγε; Σίγουρα ένας τόπος γεμάτος τουρίστες και αντίστοιχους κουβανούς που προσπαθούν να καμακώσουν το ξένο συνάλλαγμα που είναι στην τσέπη των τουριστών. Ένας τόπος όπου συνεχώς προσφέρονται φτηνά τσιγάρα, επαίτες που ζητούν χρήματα, αρώματα, λάδι για μαγείρεμα Ένας τόπος που παράνομα ταξί προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με το αζημίωτο, τα εστιατόρια με ζωντανές μπάντες που όμως κάθε δύο τρία τραγούδια σου πασάρουν τα CD τους προς αγορά.
Είναι όμως και το Templete το σημείο που ιδρύθηκε η πόλη της Havana’s, η Plaza de la Catedral με τα καφέ και τα αμαξίδια με άλογα που σε περιμένουν για μια βόλτα στον χρόνο και τον τόπο, το Μuseo Nacional Historia Natural, το Palacio de los capitanes, το μουσείο της πόλης στην Tacon 1, το Museo FarmaciaTaquechel που φάγαμε μια ώρα εκεί μέσα στην Obispo 155, το museo del Automovil, καλά τα έχετε δίπλα τα αυτοκίνητα πρέπει να τα δει κάποιος και μαντρωμένα; Η plaza vieja ,η Plaza de Armas με τα υπαίθρια βιβλιοπωλεία που χαζεύεις , παζαρεύεις, ανακαλύπτεις θησαυρούς της γνώσης, πίνεις υπέροχο καφέ στα υπαίθρια καφενεία και θαυμάζεις το Castillo de la Fuerza Real και τα σπίτια των Ισπανών.
Η παλιά Havana είναι ο δρόμος των εμπόρων όπου τα παλιά μαγαζάκια τους εχουν γίνει μικρά μουσεία από χειροτεχνείας μέχρι αρωμάτων. Είναι η άφοβη περιπλάνηση στα σοκάκια της, η είσοδος στις εκπληκτικές εσωτερικές αυλές, το πέρασμα μπροστά από πανέμορφα κτήρια που αναπαλαιώνονται με ταχύτατους ρυθμούς, το να χαθεί κάποιος μέσα σε μουσικές που δραπετεύουν από το εσωτερικό των σπιτιών. Πρέπει να τη λουστείς την παλιά Havana , όχι απλώς να την δεις.
-ρε μπαμπά, το ραντεβού για το μάθημα
Τρέχοντας φτάσαμε στο σημείο εκπαίδευσης κουβανού εις την ελληνική γλώσσα. Μάθημα σε μπαράκι με υπόκρουση μουσικής δεν είχαμε ματαδεί.
O Jose και ο δάσκαλος με την κλασσική σχολική τσαντούλα, Alejandro, σοβαροί σοβαροί κάθισαν για το δίωρο μάθημα, 20cuc η ώρα παρακαλώ. Όταν βγήκαν και τα βιβλία, «Εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας δι αλλοδαπούς» του παιδαγωγικού τμήματος πανεπιστημίου Πατρών , πάθαμε
-που τα βρήκατε αυτά μπρε;
-τα αγοράσαμε και όχι φτηνά, πάνω από 50-60 cuc το ένα.
-από ποιον ορέ βρήκατε τέτοια βιβλίο στην Havana;
-από τους παπάδες , της εκκλησίας σας.
Αυτό ήταν, είχαν ρίξει το λάδι στη φωτιά
-τι είναι αυτά που λες μεγάλε για λέγε, για λέγε;
Ο Alejandro, άνοιξε το στόμα του και σταματημό δεν είχε.
-Για μας η εκκλησία είναι business. Εγώ δεν εύρισκα εύκολα έξτρα δουλειά στην αρχή και είπα δε πάω στην καθολική εκκλησία να γίνω παπάς να βγάλω κανένα φράγκο. Κάθισα δυο τρία χρονάκια σε αυτούς, με έστειλαν να μάθω και αρχαία ελληνικά και όταν είδαν ότι γινόμουν επικίνδυνος για να τους φάω τη θέση με ξαπόστειλαν με πλάγιο τρόπο. Πάρε το τουτού και πήγαινε στους ορθόδοξους.
-δηλαδή, να ρωτάει και η Νεφέλη , η οποία προέβλεπε ότι θα βουτήξουμε πολύ βαθιά στα τοπικά gossip.
-Να, μου είπαν τα ελληνικά τα μιλάς καλά, εκεί δεν υπάρχουν και πολλοί, θα προωθηθείς γρήγορα, αρκεί να τα βρεις με τον πρώτο τη τάξη ιερέα. Άγιος άνθρωπος, τον αγαπούσαν όλοι οι chicos της Havana καθόσον είχε ιδιαίτερη αδυναμία εις νεαρούς μελαμψούς γεροδεμένους και κουβανούς. Α με το αζημίωτο, τα λεφτά γυρνούσαν στον λαό.
-καλά και πήγες βρε αθεόφοβε;
-α, ακούστε να σας πω, η εκκλησία είναι business, πήγα, ο ανώτατος εκκλησιαστικός άρχων της Ελληνικής εκκλησίας με καλοδέχτηκε , αφήστε που κάποια στιγμή έμεινε και ταπί , γιατί τα λεφτά πήγαν στο λαό και τον δανείζαμε εμείς πια για να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του. Τον παράτησε και ο φίλος του , εκείνη η λέρα ο Μητροπολιτης Παναμά.
-μα καλά και τα βιβλία πως φεύγουνε από την εκκλησία και πωλούνται σε κουβανούς έναντι αδράς αμοιβής;
-δεν μπορώ να πω
-και τα κεριά που κουβαλάν οι έλληνες ύστερα από προτροπές κάποιων θρήσκων, τι τα κάνετε;
-δεν μπορώ να πω;
Το μάθημα είχε γίνει φιστίκι, το είχαμε παρατήσει τελείως, ευτυχώς ο Jose να λέει, δεν πειράζει και που σας ακούω μάθημα είναι, του δώσαμε και ένα ελληνοισπανικό λεξικό που είχαμε , θεώρησε υποχρέωσή του πια να μας δώσει πούρα
-δε τα θέλουμε βρε αθεόφοβε, πάρτο έτσι
-όχι, όχι δε γίνεται, θα σας φέρω τούρτα, ροζ ή σοκολατί;
-βρε είσαι καλά που θα την πάμε την τούρτα;
Αυτός δεν άκουγε τίποτε και την έκανε μια στο γρήγορο να φέρει την τούρτα.
-καλά βρε Alejandro και οι υπόλοιποι έλληνες τι κάνουν εδώ;
-45 οικογένειες , δεν έχουν πολλά πολλά με την εκκλησία, σχεδόν καμία επαφή. Δεν μπορώ να το καταλάβω αφού μπορούν να κάνουν business, αυτοί έχουν εξαφανιστεί. Πέρα από τα εγκαίνια, όπου είχαν έρθει πολλοί, επιπλέον 400 Ελληνοαμερικάνοι από το πανίσχυρο λόμπυ, με ιδιωτικές πτήσεις από το Μαϊάμι που κανονικά λόγω εμπάργκο απαγορεύονται.
Θυμήθηκα τα λόγια της Κικής «Βρέθηκα στα θυρανοίξια, μαζί με τον τέως και την οικογένεια κοκού, τον Παπαγεωργόπουλο πρώην δήμαρχο Θεσσ/νης, όλο το υψηλό παπαδαριό κλπ, τον Μητροπολίτη Παναμά που επίσημα αποκαλεί τον Κωνσταντίνο βασιλιά και όχι τέως όπως επιβάλλεται από το πρωτόκολλο όταν κάνεις επίσημη ομιλία» και κατάλαβα γιατί κανείς από αυτούς που ζει ή έζησε στην Κούβα δεν πλησιάζει πια εκεί, στην εκκλησία.
Η ώρα κυλούσε , μιλώντας για την ζωή του στην Κούβα, τον Jose που πληρώνει τα 75 cuc ασφάλιση στο κουβανικό κράτος για να είναι συνεπής και να μπορεί να φύγει, τις δυσκολίες που βρίσκουν οι κουβανοί στο να πάρουν βίζα από άλλες χώρες για να ταξιδέψουν, το καθεστώς που άλλο που δε θέλει να ξεκουμπιστούν μερικοί αλλά να στέλνουν μερικά πικικίνια πίσω, για τον Jose και την πρόσκληση από τον έλληνα μπατσούλη, την εγγύηση επιστροφής, από πού να αγοράσει εισιτήριο, τώρα να λέει Jose, πρέπει να έχω κάνει προαγορά, για τον έλληνα πρόξενο, ααααα να και η ροζουλί τούρτα.
-Είσαι τρελός, τι να την κάνουμε τώρα;
Τα πιατάκια βγήκαν, τα κουταλάκια εμφανίστηκαν , η μουσικές σταμάτησαν και το μαγαζί όλο, μια παρέα άρχισε να υποκλίνεται στη δροσιά της ροζούλας.
-θέλετε να σας πάω στην εκκλησία, ξεστομίζει ο Alejandro;
-όχι να μας λείπει, να μας πας κάπου μη τουριστικά, αλλού , να δούμε το άλλο πρόσωπο της Havana’s.
Μια και δυο μπαίνουμε στο coco και για δύο ώρες ,νάναι καλά ο Alejandro μας γύρισε σε γειτονιές αλλοτινές, φτωχικές, ανθρώπους φτωχούς αλλά αξιοπρεπείς, μόνο η μουσική ήταν η ίδια ως σημείο αναφοράς της έκφρασης και του αυθορμητισμού ενός λαού.
Είναι απόγευμα όταν τους αποχαιρετάμε, αφήνουμε την υπερτροφική καρύδα με κινητήρα που τη λένε και coco και αρχίζουμε ένα ταξίδι στο Tunel de la Havana με μια από εκείνες τις υπέροχες καλλονές που σε κοιτούν κατάματα, μια παλιά Πλύμουθ, ενώ άλλες κουκλάρες Κάντιλακ, Ντε Σότο και λοιπές έτρεχαν γύρω μας αρνούμενες να πεθάνουν και που καταλήγεις τελικά να αγαπήσεις και το καυσαέριο που βγάζουν. Χερούλια δεν είχε, πόρτες δεν άνοιγαν, σκεπή δεν υπήρχε, τρύπες στο πάτωμα που έβλεπες το δρόμο πολλές, ο οδηγός μαλλί , γυαλί και παντελόνι lee, άσε που άφησε το τιμόνι για να στείλει την αγάπη του, σε έναν κόμματο που περνούσε.
-θα φτάσουμε ζωντανοί;;;
Ευτυχώς πάτησε φρένο απότομα μπροστά σε μια στηθάτη κουβάνα, σκάσαμε τα 5 cuc και μπροστά μας το Castillo de los Tres Reyes Magos del Morro, ένα όμορφο κάστρο , φύλακας του κόλπου της Havana. Ένας ιταλιάνος το σχεδίασε, ο Juan Bautista Antonelli, το 1589, όταν η Κούβα ήταν κάτω από τον ζυγό των ισπανών. Το κόστος εισόδου μεγάλο 8cuc, θέλεις ταράτσα άλλα 6cuc, θέλεις να δεις φυλακή άλλα 4cuc, τέλος πάντων το μόνο φτηνό εκεί μέσα είναι οι μακαρονάδες με 1,5cuc. Εμ βέβαια περιμένεις να δεις και εκείνη την αναπαράσταση με τους κανονιοβολισμούς, φτάνουν και οι κουβάνοι ντυμένοι στρατιώτες ισπανοί, γελώντας, λέγοντας ανέκδοτα, μισοπιωμένοι…
-ρε μπαμπά μας κοροϊδεύουν, για τουρίστες μας περνούν, τι κιτσαρία είναι αυτή;
Μετά το τέλος του ισπανοκουβανικού show, πήγαμε στην casa και ετοιμαστήκαμε για την βραδινή έξοδο, casa de la cultura για όποιον σέβεται τη νυχτερινή χορευτική ζωή της Havana. Τι ουρά είναι αυτή, τι μπρατσάδες να ελέγχουν την πόρτα, τι face control είναι τούτο, τα σκας και εισέρχεσαι στο ναό του χορού κατά την άποψη των νεαρών κουβανών και καμακιών από ότι φαίνεται. Μη και σας ξεγελάσει το χαλαρό ξεκίνημα των μουσικών, η ένταση θα ανέβει σταδιακά μέχρι φρενίτιδας με τα πνευστά να χτυπούν κόκκινο και τα καταϊδρωμένα κουβανέζικα σώματα να συντονίζονται με αυτόν τον γνώριμο και μοναδικό τρόπο που μόνο αυτά γνωρίζουν. Η Τίμπα και το ρούμι ρέουν άφθονα ενώ από κάποια ώρα και μετά όλοι παραδίδονται στους ρυθμούς του Ρεγκετόν. Να μείνει κάποιος ασυγκίνητος, ακίνητος, αδύνατον. Η ενέργεια γύρω σου είναι τόσο ισχυρή που θες δε θες θα σε παρασύρει.
Πέμπτη ημέρα στην Havana, την ημέρα στριφογυρνάμε μεταξύ Miramar, Vedado και Havana vieja. Τρομερή ζέστη, δεν αντέχεται, αλλάζουμε συνεχώς διαθέσεις και προορισμούς, χανόμαστε στα στενοσόκακα, μιλάμε με ντόπιους, περιμένουμε στην ουρά για κάτι σαν μακρόστενους λουκουμάδες με ζάχαρη, θα φάμε κάτι ψητούρες του δρόμου και καταλήγαμε πάντα στην plaza de armas ή στην obisco στο La Lluvia del oro. Κοντεύουν να λιώσουν τα παπούτσια μας από τους δρόμους κάτω απ τον καυτό ήλιο και η ενέργειά μας πια έχει αρχίσει να μειώνεται, να μας εγκαταλείπει.
-μπαμπά, άλλα είχαμε πει πριν ξεκινήσουμε,,, μέχρι τελικής πτώσεως εεεε;;;
-ανάθεμά σε που να φανταστώ ότι οι μουσικές , οι χοροί, τα mohitos θα εναλλάσσονται ασταμάτητα και με τέτοια ταχύτητα που θα ξεπερνούσαν τις αντοχές μου. Βρε σκασμένο δεν κουράστηκες;
-όχι ετοιμάσου για τις 9 το βράδυ, δεν ξέρω υποσχέθηκες.
Ναι, ναι, 9 το βράδυ, malecon, σαν μια αρτηρία ζωής που περικυκλώνει την πόλη και της δίνει οξυγόνο και αλμύρα από τον Ατλαντικό. Στα 8 της χιλιόμετρα όπου χτυπάει κάθε ημέρα και νύχτα ο παλμός της πόλης, σήμερα ξεκινούσε το καρναβάλι της Havana. Πήγαμε νωρίς και βρεθήκαμε δίπλα στην πίστα με τους κριτές, τις χορεύτριες, τους χορευτές. Ανεβήκαμε στο πρεβάζι της malecon, δίπλα σε μια κουβανική οικογένεια, έτσι και αλλιώς τουρίστες δεν βλέπαμε κανένα, τους είχαν στήσει στο National αυτούς. Τα κύματα που έσκαγαν πάνω στη malecon κατάβρεχαν ανθρώπους αλλά αυτό αποτελούσε μια ευκαιρία για θέαμα και παιχνίδι στην πιτσιρικαρία της Κούβας.
Τα κτήρια της Αβάνας μοιάζουν με θεατρικό σκηνικό μπροστά μας, όπου πάνω τους πέφτουν πολύχρωμες δεσμίδες φωτός, μια αληθινή εικαστική καταιγίδα στην όψη, η μουσική στη διαπασών, πολυχρωμία στολών.
-ασιάτες είστε , ρωτάει ο κουβανός πατέρας δίπλα μου κρατώντας το πενταμηνίτικο τέκνο του.
-τι λες ρε τύφλα, για σχιστομάτηδες μας κάνεις,
Τον έπιασαν τα γέλια, είχαμε γίνει μια παρέα, έβγαλε τη μπουκάλα το ρούμι, εγώ την πορτοκαλάδα, φτιάξαμε τα ποτά και μια παρέα πια χορεύαμε στους ρυθμούς της salsa. Τον ξεναγό στο τσεπάκι μας,
-τώρα περνά το γρουπ του πανεπιστημίου, τώρα η σαντερία, ……… κοίτα τους κώλους πως κινούνται μπροστά μας.
Ένα πανηγύρι αισθήσεων με χρώματα και ήχους από τις μπάντες, από τους χορευτές που έβγαζαν τα ρούχα τους σιγά σιγά, από τον κόσμο που κινούνταν σε ρυθμούς αισθησιακούς, δεν κατάλαβα πως βρέθηκα με το πενταμηνίτικο αγκαλιά, ο κουβάνος να χορεύει πισωκολλητό με μία περαστική, η γυναίκα του να βρίσκεται ως σάντουιτς ανάμεσα σε δύο άλλους, τρεις πιτσιρικάδες πιάνοντας με αυθάδεια τα γεννητικά τους όργανα να χορεύουν προκλητικά μπροστά στην Νεφέλη, το πενταμηνίτικο βρέθηκε στα χέρια μιας κυράς, εγώ στην αγκαλιά μιας jineteras, το πενταμηνίτικο στα χέρια ενός πιτσιρικά. Η διάθεση των κουβανών μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ. Όλοι τους εκφράζονται εξ ίσου καλά με το σώμα και τις χειρονομίες, τα χαμόγελα περισσεύουν και η οικειότητα ξυπνά την ανάμνηση μιας κοινωνίας των παιδικών μου χρόνων που τόσο θα ήθελα να ζήσει και η κόρη μου. Το πανηγύρι των αισθήσεων κράτησε μέχρι τις 4 το πρωί, όπου από την υπερένταση περπατούσαμε στους δρόμους χορεύοντας και γυρνώντας στην casa δεν μας έπιανε ύπνος.
Έκτη μέρα στη Havana, όρθια ερείπια από την κούραση, ώρα να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής.
Μέσα στο αεροπλάνο, οι αναμνήσεις , οι στιγμές που περάσαμε στην κούβα, σε μια Κούβα που ο χρόνος μπορεί και να καταργείται ανά πάσα στιγμή από τη χαλαρή διάθεση, έχει όμως ανθρώπινο μέτρο. Η επίσκεψη στην Κούβα έχει να κάνει με τη γη, την ιστορία και με τη δύναμη ψυχής των ανθρώπων της. Στο τέλος του ταξιδιού νοιώθεις ένα κενό, κάτι να λείπει, ποιον να πρωτοθυμηθείς, τον Raul, την Zaida, τον Pedro, την Junia, τον Ernesto, τον Jose, τον Alejandro, την Isabel, τον κάθε άγνωστο κουβανό αγρότη που έβαλες μέσα στο αυτοκίνητο και χωρίς μιλιά με τα υγρά μάτια του σου έλεγε ένα μεγάλο ευχαριστώ;
Απόγευμα φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Αθήνας, Αύγουστος, επιστροφή σε ένα έρημο αεροδρόμιο, σε μια νεκρή πόλη, σε μια Αθήνα πλημμυρισμένη από σκουπίδια, με τη βρώμα διάχυτη και ηλικιωμένους να ψάχνουν τα σκουπίδια, σε μια πόλη παραλυμένη, κατεστραμμένη, επικίνδυνη, οργισμένη, πληγωμένη.
Είναι όμως η δική μας πόλη που ακόμη και στις μαύρες της, σου επιτρέπει να γυρίσεις πίσω και να της κλείσεις το μάτι.
-προς τα πού πάτε, ρωτάμε την Νικολέτα
-α, σε μια casa την Εmilio, εδώ πιο κάτω, μας τη σύστησε μια φίλη από την Ελλάδα
-θα τρελαθούμε τώρα, στην ίδια casa μένουμε και ποια σας την σύστησε
-μια φίλη που είχε σχέση με κουβανό , παντρεύτηκε εδώ και τώρα είναι στην Ελλάδα
-βρε λες;;; και πως τη λένε;;;
-Μαρία, μένει στην Κρήτη
-μπαμπά εδώ δε μιλάμε για συμπτώσεις, μιλάμε για επιδράσεις της σαντερία πια
Στην ταράτσα της casas θα περάσουν οι ώρες ακούγοντας μουσική και βλέποντας τις σκεπές μιας σκοτεινής αλλά ζωντανής πόλης , της Havana.
Τρίτη ημέρα πια στο city, ήρθε η ώρα της Havana Vieja της Old Havana δηλαδή. Τα περισσότερα μουσεία της πόλης, δέκα πλατείες, 12 εκκλησίες και αρκετά ξενοδοχεία αναπαλαιώθηκαν από το 2002. Περίπου 300 κτήρια αναπαλαιώνονται από το γραφείο της Historiador. Ένα όνομα κυριαρχεί, Eusebio Leal Spengler. Ο Eusebio τοποθετήθηκε σε αυτή τη θέση από το κόμμα, του έδωσαν και κάποια χρήματα, αυτός έφτιαξε μια εταιρεία και έκανε επενδύσεις με τα χρήματα ατά. Το κόμμα τον κάλεσε
-βρε Eusebio αυτά είναι καπιταλιστικά πράγματα, τι κάνεις εκεί;
Ο Eusebio, να υποστηρίζει ότι τα κάνει όλα για το κόμμα και συνέχισε τις επενδύσεις χωρίς να κάνει τίποτε. Τα παίρνει ο Κάστρο στο κρανίο και τον καλεί για ένα τετ α τετ. Έπεισε ακόμη και τον κομαντάντε. Μετά από ένα χρόνο ο Eusebio είχε φτιάξει ένα κεφάλαιο σεβαστό, ώστε να αρχίσει το έργο του. Αποφάσισε την ανάπλαση δεκάδων κτηρίων, πλατειών και καταστημάτων. Από αυτόν περνούν πια όλες οι άδειες για καταστήματα, μαγαζιά κλπ. Οι κουβανοί που εκμεταλλεύονται τα καταστήματα δίνουν ένα ποσό στο κράτος, ένα ποσό στον Eusebio και το υπόλοιπο κρατούν οι ίδιοι. Έτσι ο Eusebio έχει συνεχώς εισοδήματα και προχωρά τις αναπλάσεις, ο μόνος κόκκινος που θεωρούμε αποδεκτό πια, θα ακούσουμε να λέγεται από τον Αlejandro.
Τι είναι η παλιά Havana, άραγε; Σίγουρα ένας τόπος γεμάτος τουρίστες και αντίστοιχους κουβανούς που προσπαθούν να καμακώσουν το ξένο συνάλλαγμα που είναι στην τσέπη των τουριστών. Ένας τόπος όπου συνεχώς προσφέρονται φτηνά τσιγάρα, επαίτες που ζητούν χρήματα, αρώματα, λάδι για μαγείρεμα Ένας τόπος που παράνομα ταξί προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με το αζημίωτο, τα εστιατόρια με ζωντανές μπάντες που όμως κάθε δύο τρία τραγούδια σου πασάρουν τα CD τους προς αγορά.
Είναι όμως και το Templete το σημείο που ιδρύθηκε η πόλη της Havana’s, η Plaza de la Catedral με τα καφέ και τα αμαξίδια με άλογα που σε περιμένουν για μια βόλτα στον χρόνο και τον τόπο, το Μuseo Nacional Historia Natural, το Palacio de los capitanes, το μουσείο της πόλης στην Tacon 1, το Museo FarmaciaTaquechel που φάγαμε μια ώρα εκεί μέσα στην Obispo 155, το museo del Automovil, καλά τα έχετε δίπλα τα αυτοκίνητα πρέπει να τα δει κάποιος και μαντρωμένα; Η plaza vieja ,η Plaza de Armas με τα υπαίθρια βιβλιοπωλεία που χαζεύεις , παζαρεύεις, ανακαλύπτεις θησαυρούς της γνώσης, πίνεις υπέροχο καφέ στα υπαίθρια καφενεία και θαυμάζεις το Castillo de la Fuerza Real και τα σπίτια των Ισπανών.
Η παλιά Havana είναι ο δρόμος των εμπόρων όπου τα παλιά μαγαζάκια τους εχουν γίνει μικρά μουσεία από χειροτεχνείας μέχρι αρωμάτων. Είναι η άφοβη περιπλάνηση στα σοκάκια της, η είσοδος στις εκπληκτικές εσωτερικές αυλές, το πέρασμα μπροστά από πανέμορφα κτήρια που αναπαλαιώνονται με ταχύτατους ρυθμούς, το να χαθεί κάποιος μέσα σε μουσικές που δραπετεύουν από το εσωτερικό των σπιτιών. Πρέπει να τη λουστείς την παλιά Havana , όχι απλώς να την δεις.
-ρε μπαμπά, το ραντεβού για το μάθημα
Τρέχοντας φτάσαμε στο σημείο εκπαίδευσης κουβανού εις την ελληνική γλώσσα. Μάθημα σε μπαράκι με υπόκρουση μουσικής δεν είχαμε ματαδεί.
O Jose και ο δάσκαλος με την κλασσική σχολική τσαντούλα, Alejandro, σοβαροί σοβαροί κάθισαν για το δίωρο μάθημα, 20cuc η ώρα παρακαλώ. Όταν βγήκαν και τα βιβλία, «Εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας δι αλλοδαπούς» του παιδαγωγικού τμήματος πανεπιστημίου Πατρών , πάθαμε
-που τα βρήκατε αυτά μπρε;
-τα αγοράσαμε και όχι φτηνά, πάνω από 50-60 cuc το ένα.
-από ποιον ορέ βρήκατε τέτοια βιβλίο στην Havana;
-από τους παπάδες , της εκκλησίας σας.
Αυτό ήταν, είχαν ρίξει το λάδι στη φωτιά
-τι είναι αυτά που λες μεγάλε για λέγε, για λέγε;
Ο Alejandro, άνοιξε το στόμα του και σταματημό δεν είχε.
-Για μας η εκκλησία είναι business. Εγώ δεν εύρισκα εύκολα έξτρα δουλειά στην αρχή και είπα δε πάω στην καθολική εκκλησία να γίνω παπάς να βγάλω κανένα φράγκο. Κάθισα δυο τρία χρονάκια σε αυτούς, με έστειλαν να μάθω και αρχαία ελληνικά και όταν είδαν ότι γινόμουν επικίνδυνος για να τους φάω τη θέση με ξαπόστειλαν με πλάγιο τρόπο. Πάρε το τουτού και πήγαινε στους ορθόδοξους.
-δηλαδή, να ρωτάει και η Νεφέλη , η οποία προέβλεπε ότι θα βουτήξουμε πολύ βαθιά στα τοπικά gossip.
-Να, μου είπαν τα ελληνικά τα μιλάς καλά, εκεί δεν υπάρχουν και πολλοί, θα προωθηθείς γρήγορα, αρκεί να τα βρεις με τον πρώτο τη τάξη ιερέα. Άγιος άνθρωπος, τον αγαπούσαν όλοι οι chicos της Havana καθόσον είχε ιδιαίτερη αδυναμία εις νεαρούς μελαμψούς γεροδεμένους και κουβανούς. Α με το αζημίωτο, τα λεφτά γυρνούσαν στον λαό.
-καλά και πήγες βρε αθεόφοβε;
-α, ακούστε να σας πω, η εκκλησία είναι business, πήγα, ο ανώτατος εκκλησιαστικός άρχων της Ελληνικής εκκλησίας με καλοδέχτηκε , αφήστε που κάποια στιγμή έμεινε και ταπί , γιατί τα λεφτά πήγαν στο λαό και τον δανείζαμε εμείς πια για να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του. Τον παράτησε και ο φίλος του , εκείνη η λέρα ο Μητροπολιτης Παναμά.
-μα καλά και τα βιβλία πως φεύγουνε από την εκκλησία και πωλούνται σε κουβανούς έναντι αδράς αμοιβής;
-δεν μπορώ να πω
-και τα κεριά που κουβαλάν οι έλληνες ύστερα από προτροπές κάποιων θρήσκων, τι τα κάνετε;
-δεν μπορώ να πω;
Το μάθημα είχε γίνει φιστίκι, το είχαμε παρατήσει τελείως, ευτυχώς ο Jose να λέει, δεν πειράζει και που σας ακούω μάθημα είναι, του δώσαμε και ένα ελληνοισπανικό λεξικό που είχαμε , θεώρησε υποχρέωσή του πια να μας δώσει πούρα
-δε τα θέλουμε βρε αθεόφοβε, πάρτο έτσι
-όχι, όχι δε γίνεται, θα σας φέρω τούρτα, ροζ ή σοκολατί;
-βρε είσαι καλά που θα την πάμε την τούρτα;
Αυτός δεν άκουγε τίποτε και την έκανε μια στο γρήγορο να φέρει την τούρτα.
-καλά βρε Alejandro και οι υπόλοιποι έλληνες τι κάνουν εδώ;
-45 οικογένειες , δεν έχουν πολλά πολλά με την εκκλησία, σχεδόν καμία επαφή. Δεν μπορώ να το καταλάβω αφού μπορούν να κάνουν business, αυτοί έχουν εξαφανιστεί. Πέρα από τα εγκαίνια, όπου είχαν έρθει πολλοί, επιπλέον 400 Ελληνοαμερικάνοι από το πανίσχυρο λόμπυ, με ιδιωτικές πτήσεις από το Μαϊάμι που κανονικά λόγω εμπάργκο απαγορεύονται.
Θυμήθηκα τα λόγια της Κικής «Βρέθηκα στα θυρανοίξια, μαζί με τον τέως και την οικογένεια κοκού, τον Παπαγεωργόπουλο πρώην δήμαρχο Θεσσ/νης, όλο το υψηλό παπαδαριό κλπ, τον Μητροπολίτη Παναμά που επίσημα αποκαλεί τον Κωνσταντίνο βασιλιά και όχι τέως όπως επιβάλλεται από το πρωτόκολλο όταν κάνεις επίσημη ομιλία» και κατάλαβα γιατί κανείς από αυτούς που ζει ή έζησε στην Κούβα δεν πλησιάζει πια εκεί, στην εκκλησία.
Η ώρα κυλούσε , μιλώντας για την ζωή του στην Κούβα, τον Jose που πληρώνει τα 75 cuc ασφάλιση στο κουβανικό κράτος για να είναι συνεπής και να μπορεί να φύγει, τις δυσκολίες που βρίσκουν οι κουβανοί στο να πάρουν βίζα από άλλες χώρες για να ταξιδέψουν, το καθεστώς που άλλο που δε θέλει να ξεκουμπιστούν μερικοί αλλά να στέλνουν μερικά πικικίνια πίσω, για τον Jose και την πρόσκληση από τον έλληνα μπατσούλη, την εγγύηση επιστροφής, από πού να αγοράσει εισιτήριο, τώρα να λέει Jose, πρέπει να έχω κάνει προαγορά, για τον έλληνα πρόξενο, ααααα να και η ροζουλί τούρτα.
-Είσαι τρελός, τι να την κάνουμε τώρα;
Τα πιατάκια βγήκαν, τα κουταλάκια εμφανίστηκαν , η μουσικές σταμάτησαν και το μαγαζί όλο, μια παρέα άρχισε να υποκλίνεται στη δροσιά της ροζούλας.
-θέλετε να σας πάω στην εκκλησία, ξεστομίζει ο Alejandro;
-όχι να μας λείπει, να μας πας κάπου μη τουριστικά, αλλού , να δούμε το άλλο πρόσωπο της Havana’s.
Μια και δυο μπαίνουμε στο coco και για δύο ώρες ,νάναι καλά ο Alejandro μας γύρισε σε γειτονιές αλλοτινές, φτωχικές, ανθρώπους φτωχούς αλλά αξιοπρεπείς, μόνο η μουσική ήταν η ίδια ως σημείο αναφοράς της έκφρασης και του αυθορμητισμού ενός λαού.
Είναι απόγευμα όταν τους αποχαιρετάμε, αφήνουμε την υπερτροφική καρύδα με κινητήρα που τη λένε και coco και αρχίζουμε ένα ταξίδι στο Tunel de la Havana με μια από εκείνες τις υπέροχες καλλονές που σε κοιτούν κατάματα, μια παλιά Πλύμουθ, ενώ άλλες κουκλάρες Κάντιλακ, Ντε Σότο και λοιπές έτρεχαν γύρω μας αρνούμενες να πεθάνουν και που καταλήγεις τελικά να αγαπήσεις και το καυσαέριο που βγάζουν. Χερούλια δεν είχε, πόρτες δεν άνοιγαν, σκεπή δεν υπήρχε, τρύπες στο πάτωμα που έβλεπες το δρόμο πολλές, ο οδηγός μαλλί , γυαλί και παντελόνι lee, άσε που άφησε το τιμόνι για να στείλει την αγάπη του, σε έναν κόμματο που περνούσε.
-θα φτάσουμε ζωντανοί;;;
Ευτυχώς πάτησε φρένο απότομα μπροστά σε μια στηθάτη κουβάνα, σκάσαμε τα 5 cuc και μπροστά μας το Castillo de los Tres Reyes Magos del Morro, ένα όμορφο κάστρο , φύλακας του κόλπου της Havana. Ένας ιταλιάνος το σχεδίασε, ο Juan Bautista Antonelli, το 1589, όταν η Κούβα ήταν κάτω από τον ζυγό των ισπανών. Το κόστος εισόδου μεγάλο 8cuc, θέλεις ταράτσα άλλα 6cuc, θέλεις να δεις φυλακή άλλα 4cuc, τέλος πάντων το μόνο φτηνό εκεί μέσα είναι οι μακαρονάδες με 1,5cuc. Εμ βέβαια περιμένεις να δεις και εκείνη την αναπαράσταση με τους κανονιοβολισμούς, φτάνουν και οι κουβάνοι ντυμένοι στρατιώτες ισπανοί, γελώντας, λέγοντας ανέκδοτα, μισοπιωμένοι…
-ρε μπαμπά μας κοροϊδεύουν, για τουρίστες μας περνούν, τι κιτσαρία είναι αυτή;
Μετά το τέλος του ισπανοκουβανικού show, πήγαμε στην casa και ετοιμαστήκαμε για την βραδινή έξοδο, casa de la cultura για όποιον σέβεται τη νυχτερινή χορευτική ζωή της Havana. Τι ουρά είναι αυτή, τι μπρατσάδες να ελέγχουν την πόρτα, τι face control είναι τούτο, τα σκας και εισέρχεσαι στο ναό του χορού κατά την άποψη των νεαρών κουβανών και καμακιών από ότι φαίνεται. Μη και σας ξεγελάσει το χαλαρό ξεκίνημα των μουσικών, η ένταση θα ανέβει σταδιακά μέχρι φρενίτιδας με τα πνευστά να χτυπούν κόκκινο και τα καταϊδρωμένα κουβανέζικα σώματα να συντονίζονται με αυτόν τον γνώριμο και μοναδικό τρόπο που μόνο αυτά γνωρίζουν. Η Τίμπα και το ρούμι ρέουν άφθονα ενώ από κάποια ώρα και μετά όλοι παραδίδονται στους ρυθμούς του Ρεγκετόν. Να μείνει κάποιος ασυγκίνητος, ακίνητος, αδύνατον. Η ενέργεια γύρω σου είναι τόσο ισχυρή που θες δε θες θα σε παρασύρει.
Πέμπτη ημέρα στην Havana, την ημέρα στριφογυρνάμε μεταξύ Miramar, Vedado και Havana vieja. Τρομερή ζέστη, δεν αντέχεται, αλλάζουμε συνεχώς διαθέσεις και προορισμούς, χανόμαστε στα στενοσόκακα, μιλάμε με ντόπιους, περιμένουμε στην ουρά για κάτι σαν μακρόστενους λουκουμάδες με ζάχαρη, θα φάμε κάτι ψητούρες του δρόμου και καταλήγαμε πάντα στην plaza de armas ή στην obisco στο La Lluvia del oro. Κοντεύουν να λιώσουν τα παπούτσια μας από τους δρόμους κάτω απ τον καυτό ήλιο και η ενέργειά μας πια έχει αρχίσει να μειώνεται, να μας εγκαταλείπει.
-μπαμπά, άλλα είχαμε πει πριν ξεκινήσουμε,,, μέχρι τελικής πτώσεως εεεε;;;
-ανάθεμά σε που να φανταστώ ότι οι μουσικές , οι χοροί, τα mohitos θα εναλλάσσονται ασταμάτητα και με τέτοια ταχύτητα που θα ξεπερνούσαν τις αντοχές μου. Βρε σκασμένο δεν κουράστηκες;
-όχι ετοιμάσου για τις 9 το βράδυ, δεν ξέρω υποσχέθηκες.
Ναι, ναι, 9 το βράδυ, malecon, σαν μια αρτηρία ζωής που περικυκλώνει την πόλη και της δίνει οξυγόνο και αλμύρα από τον Ατλαντικό. Στα 8 της χιλιόμετρα όπου χτυπάει κάθε ημέρα και νύχτα ο παλμός της πόλης, σήμερα ξεκινούσε το καρναβάλι της Havana. Πήγαμε νωρίς και βρεθήκαμε δίπλα στην πίστα με τους κριτές, τις χορεύτριες, τους χορευτές. Ανεβήκαμε στο πρεβάζι της malecon, δίπλα σε μια κουβανική οικογένεια, έτσι και αλλιώς τουρίστες δεν βλέπαμε κανένα, τους είχαν στήσει στο National αυτούς. Τα κύματα που έσκαγαν πάνω στη malecon κατάβρεχαν ανθρώπους αλλά αυτό αποτελούσε μια ευκαιρία για θέαμα και παιχνίδι στην πιτσιρικαρία της Κούβας.
Τα κτήρια της Αβάνας μοιάζουν με θεατρικό σκηνικό μπροστά μας, όπου πάνω τους πέφτουν πολύχρωμες δεσμίδες φωτός, μια αληθινή εικαστική καταιγίδα στην όψη, η μουσική στη διαπασών, πολυχρωμία στολών.
-ασιάτες είστε , ρωτάει ο κουβανός πατέρας δίπλα μου κρατώντας το πενταμηνίτικο τέκνο του.
-τι λες ρε τύφλα, για σχιστομάτηδες μας κάνεις,
Τον έπιασαν τα γέλια, είχαμε γίνει μια παρέα, έβγαλε τη μπουκάλα το ρούμι, εγώ την πορτοκαλάδα, φτιάξαμε τα ποτά και μια παρέα πια χορεύαμε στους ρυθμούς της salsa. Τον ξεναγό στο τσεπάκι μας,
-τώρα περνά το γρουπ του πανεπιστημίου, τώρα η σαντερία, ……… κοίτα τους κώλους πως κινούνται μπροστά μας.
Ένα πανηγύρι αισθήσεων με χρώματα και ήχους από τις μπάντες, από τους χορευτές που έβγαζαν τα ρούχα τους σιγά σιγά, από τον κόσμο που κινούνταν σε ρυθμούς αισθησιακούς, δεν κατάλαβα πως βρέθηκα με το πενταμηνίτικο αγκαλιά, ο κουβάνος να χορεύει πισωκολλητό με μία περαστική, η γυναίκα του να βρίσκεται ως σάντουιτς ανάμεσα σε δύο άλλους, τρεις πιτσιρικάδες πιάνοντας με αυθάδεια τα γεννητικά τους όργανα να χορεύουν προκλητικά μπροστά στην Νεφέλη, το πενταμηνίτικο βρέθηκε στα χέρια μιας κυράς, εγώ στην αγκαλιά μιας jineteras, το πενταμηνίτικο στα χέρια ενός πιτσιρικά. Η διάθεση των κουβανών μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ. Όλοι τους εκφράζονται εξ ίσου καλά με το σώμα και τις χειρονομίες, τα χαμόγελα περισσεύουν και η οικειότητα ξυπνά την ανάμνηση μιας κοινωνίας των παιδικών μου χρόνων που τόσο θα ήθελα να ζήσει και η κόρη μου. Το πανηγύρι των αισθήσεων κράτησε μέχρι τις 4 το πρωί, όπου από την υπερένταση περπατούσαμε στους δρόμους χορεύοντας και γυρνώντας στην casa δεν μας έπιανε ύπνος.
Έκτη μέρα στη Havana, όρθια ερείπια από την κούραση, ώρα να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής.
Μέσα στο αεροπλάνο, οι αναμνήσεις , οι στιγμές που περάσαμε στην κούβα, σε μια Κούβα που ο χρόνος μπορεί και να καταργείται ανά πάσα στιγμή από τη χαλαρή διάθεση, έχει όμως ανθρώπινο μέτρο. Η επίσκεψη στην Κούβα έχει να κάνει με τη γη, την ιστορία και με τη δύναμη ψυχής των ανθρώπων της. Στο τέλος του ταξιδιού νοιώθεις ένα κενό, κάτι να λείπει, ποιον να πρωτοθυμηθείς, τον Raul, την Zaida, τον Pedro, την Junia, τον Ernesto, τον Jose, τον Alejandro, την Isabel, τον κάθε άγνωστο κουβανό αγρότη που έβαλες μέσα στο αυτοκίνητο και χωρίς μιλιά με τα υγρά μάτια του σου έλεγε ένα μεγάλο ευχαριστώ;
Απόγευμα φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Αθήνας, Αύγουστος, επιστροφή σε ένα έρημο αεροδρόμιο, σε μια νεκρή πόλη, σε μια Αθήνα πλημμυρισμένη από σκουπίδια, με τη βρώμα διάχυτη και ηλικιωμένους να ψάχνουν τα σκουπίδια, σε μια πόλη παραλυμένη, κατεστραμμένη, επικίνδυνη, οργισμένη, πληγωμένη.
Είναι όμως η δική μας πόλη που ακόμη και στις μαύρες της, σου επιτρέπει να γυρίσεις πίσω και να της κλείσεις το μάτι.
Attachments
Last edited by a moderator:
