STAV
Member
- Μηνύματα
- 235
- Likes
- 907
- Επόμενο Ταξίδι
- ΜΟΓΓΟΛΙΑ
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δ.ΑΦΡΙΚΗ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
- Κεφάλαιο 30
- Κεφάλαιο 31
- Κεφάλαιο 32
- Κεφάλαιο 33
- Κεφάλαιο 34
Ο Rio Toa είναι ένα από τα μεγαλύτερα ποτάμια της Κούβας.10 km μήκος με 72 παραπόταμους. Είναι φυσιολογικό να μιλάμε για μια από τις λίγες περιοχές της Κούβας με δάσος της βροχής. Ο ίδιος ο ποταμός καταλαμβάνει γύρω στο70% της βιόσφαιρας της περιοχής μία από τις σημαντικότερες όλης της Καραϊβικής κυρίως λόγω της βιολογικής ποικιλομορφίας που εμφανίζει. Ενδημικά είδη της χλωρίδας και πανίδας από τα παλαιότερα στην Κούβα.
Προσπαθούσα να δω εάν έχουμε πρόσβαση στις όχθες γιατί με τόσα Tylenchus δεν θα τη βγάζαμε καθαρή και για να ξεχαστούμε ως γνήσιοι εξερευνητές αρχίσαμε να καταγράφουμε τα είδη των δέντρων που βλέπαμε στις άκρες, αφήνοντας τον ταλαίπωρο Roberto να τραβάει κουπί.
-Εδώ έρχονται επισκέπτες από όλες τις γωνίες του κόσμου, γοητευμένοι από τις φυσικές ομορφιές που έχουμε, να προσπαθεί να αρχίσει κονέ , ο Roberto
-αυτά είναι γιγάντιες φτέρες, εεεεεε
-si,si, έλεγε μη καταλαβαίνοντας την νεοελληνική γλώσσα. Είναι η λιγότερο κατοικημένη περιοχή της Κούβας,εδώ.
-α, ωραία θα συνεννοηθούμε με αυτόν, μου θέλει και τουρίστριες, εδώ δε ξέρει γρι, λέξη να αρθρώσει.
-145 τύπους έχουμε εδώ και μας έδειχνε τις φτέρες. Λοιπόν ο μικρός δε μιλά αλλά πιάνει φτέρες στον αέρα . Νεφέλη θα κοιτάς εσύ από την άλλη πλευρά για να μη παίρνει αέρα.
Ο ποταμός περνούσε μέσα από ένα καταπράσινο τοπίο, τα δέντρα να γλύφουν το νερό, παιδιά να παίζουν στις όχθες, ψαράδες με ξύλινες σχεδίες να πετούν τα δίκτυα με τέχνη, είδαμε και από μακριά κάτι διαλυμένες ξυλοκαλύβες
-coconut oil factory, το cubatour τους πάει εκεί και σε ένα φούρνο που φτιάχνουμε κάρβουνο από coconuts με 30cuc, εσείς με 3cuc το άτομο την ώρα και πολλά θα δείτε
Μας έλυσε όλες τις απορίες ο βαρκάρης του Tao, ενώ ακούγαμε μες την απόλυτη ησυχία διάφορες φωνές πουλιών
Ο πιάνων φτέρες στον αέρα, άρχισε να κατεβάζει ονόματα ,μάλλον είδη πουλιών θα ήταν, λέμε
- Real Carpenter, Sparrow Hawk Gavilan, Caguarero, Tocororo,
Α, αυτό το ξέραμε, πούντο ρε φίλε, να δούμε το Tocororo, το εθνικό πουλί της Κούβας,;
-υπό εξαφάνιση, λίγοι το βλέπουν, ακόμη πιο λίγοι το πλησιάζουν, είναι στους χώρους που έκλεισε η κυβέρνηση ως Παγκόσμιο καταφύγιο της βιόσφαιρας, δεν πάει κανείς εκεί
Μπράβο γνώσεις ο νέος και τον είχα κακοχαρακτηρίσει, πες, πες , η ώρα περνούσε, το πασπάλισμα με αντηλιακό επιπέδου 40 συνεχιζόταν για να μη βγούμε με εγκαύματα , φτάσαμε τελικά δίπλα στις εκβολές του ποταμού. Μια μεγάλη αμμώδης λουρίδα χώριζε τον ποταμό από τον Ατλαντικό.
Μια κουβάνικη οικογένεια σε μια αχυροκαλύβα και εμείς.
Τρέξαμε για μπάνιο, Ατλαντικός είναι αυτός, χμμμμμμμ, τι γίνεται; Γιατί δεν είναι κανένας μέσα; Τι τεράστια κύματα είναι αυτά; Τσουνάμι;
Δύο μαυράκια μας παρατηρούν από μακριά, ξαφνικά μας πλησιάζουν και βουτάνε στη θάλασσα, τα χάσαμε για δυο τρία λεπτά, αλλά μετά νάτα τα κεφάλια τους, μας έκαναν νόημα.
-ρε μπαμπά για μας μπήκαν τα παιδάκια, για να μη φοβηθούμε
-τι να μη φοβηθούμε, να μας εξοντώσουν θέλουν
Μπαίνουμε, ένας θεός το ξέρει, ένα κύμα, δεύτερο κύμα, πρέπει να έφαγα ολίγον χαλίκι, δύο κωλοτούμπες, να ήπια δυο τρία ποτήρια θαλασσινό νερό Ατλαντικού, να είδα τον ουρανό σφονδύλι
-Νεφέλη που είσαι;
-Βοήθεια, μου έφυγε το μαγιό, δεν μπορώ να βγω
Να προσπαθούμε να βγούμε έξω, με τίποτα, το κύμα να μας τραβάει πάλι μέσα και εκείνο το γαϊδούρι ο Roberto να φωνάζει
-άιντε θα βραδιάσουμε, για βγείτε
Τα καταφέραμε, δύο ερείπια στην κούραση να πατήσουμε το άγιο αμμοχάλικο.
-Αυτές είναι οι ονειρικές βουτιές στα διάφανα νερά της Κούβας;; μου ρίχνει τη μπηχτή η ninia.
Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, τα ήρεμα νερά του ποταμού μας φαίνονταν μία όαση μπροστά στα σαδομαζοχιστικά χτυπήματα των νερών του Ατλαντικού. Μας χαιρέτησαν οι δυο τρεις ψαράδες που είχαμε δει, μάλλον τσεκάροντας ότι επιζήσαμε της δοκιμασίας του ωκεανού και καταλήξαμε ξανά στην finca, ξανά φιλιά, ξανά αγκαλιές, ξανά φώτο , άντε ξεκόλλα…….
Ο ιδιοκτήτης της finca μας περίμενε με δύο σοκολάτες ζεστές.
-Tylenchus, φωνάζω
-don’t worry, don’t worry, έχουμε και Tapon
Όπου Tapon είναι ένα μικρό φυτό που το φτιάχνουν ρόφημα στην Κούβα και σου κόβει τη διάρροια μαχαίρι.
Φύγαμε τελικά χωρίς να γευτούμε το υπέροχο κοκτέιλ σοκολάτας-Tylenchus, προχωρώντας ακόμη πιο ανατολικά απομακρυνόμαστε όλο και πιο πολύ από την Baracoa. Ο δρόμος χάλια, βομβαρδισμένο τοπίο, μόνο τζιπάκια επιβιώνουν εδώ, χωματόδρομος γεμάτος λακκούβες, ερημιά και μια μικρή ξύλινη πινακιδούλα να δηλώνει Playa Maguana. Εδώ είμαστε , δεξιά από τον κεντρικότατο δρόμο μία μικρή χωμάτινη διαδρομή σε βγάζει στη villa maguana, κάτι ενοικιαζόμενα δωμάτια μέσα σε κοκοφοίνικες και τελικά φτάνεις λίγα μέτρα από την παραλία. Μια παραλία όπως στις τουριστικές φωτογραφίες.
Τα υπέροχα νερά της Καραϊβικής σε δελεάζουν: απίθανα πρασινογάλαζα χρώματα, λευκή άμμος και φοινικόδεντρα συνθέτουν ένα εξωτικό σκηνικό. Ξαπλάρουμε στην παραλία μόνοι μας μέσα σε ένα ειδυλλιακό τοπίο.
Μόνοι μας;;;;; Φτάνουν τρέχοντας τέσσερα μαυράκια ετών 12 έως 15 με μια τεράστια σαμπρέλα και αρπάζουν τη Νεφέλη για να παίξουν με τα κύματα και ακολουθούν επτά γουρούνια, δέκα κότες, τρία σκυλιά και ένας μουλάτος κύριος.
Αράζει δίπλα και βγάζει ραπόρτο τα οικογενειακά του. Achilles, ετών 32, όταν γκάστρωσε ο πατέρας του τη μάνα του στην παραπάνω παράγκα, τους παράτησε και έφυγε στην Baracoa, από τότε δεν τον έχει ξαναδεί. Έχει και μια αδελφή, 40 ετών. Δε μου έβγαινε το άθροισμα . Τίνος είναι ρε Achilles το παιδί, έχω μπερδευτεί με εσάς. Α, με άλλον άντρα πιο πριν, ούτε αυτόν τον έχουμε ματαδεί. Η μάνα του ετών 56 , είναι διατεθειμένη να μας ετοιμάσει έναντι 4cuc ένα γεύμα με αστακό, τηγανητές μπανάνες και σαλάτα στην καλύβα της ή να τα στήσουμε όλα στην παραλία.
-Εγώ σε αυτή τη καλύβα που όποιος μπαίνει σπέρνει και ένα κουτσούβελο, δε βάζω τη κόρη μου, για την παραλία το βλέπουμε.
Το νερό της θάλασσας είναι ζεστό, όπως και στις περισσότερες παραλίες της Κούβας, οπότε ο Achilles αναλαμβάνει για 0,5cuc να γευτούμε τη δροσιά μιας καρύδας.
-άσε δε θέλουμε, έχουμε δοκιμάσει. Το ξανασκέφτηκα και είπα άντε αφού έτσι βγάζει κάποια έξτρα χρήματα σε αυτή την ερημιά, φέρε μία
Μετά την καταφατική απάντησή ως άλλο ξωτικό του δάσους , κρεμιέται από ένα σκοινί και σαν Ταρζάν αρχίζει να ανεβαίνει ξυπόλητος τα δέντρα σαν αίλουρος.
Σε δύο λεπτά είναι δίπλα μου με μια αγκαλιά καρύδες, αρπάζει δύο και τις σφάζει με μια ματσέτα, εκείνο * το παραδοσιακό μαχαίρι των κουβανών αγροτών με το οποίο κόβουν το ζαχαροκάλαμο.
Πάρε ένα cuc, όχι μισό μου λέει γιατί για μία είπες. Βρε πάρε ένα, όχι μισό. Αυτοί οι άνθρωποι μερικές φορές σε εκπλήσσουν με την τιμιότητά τους και την ντομπροσύνη τους. Τριγύρω συνεχίζουν να κυκλοφορούν γουρούνια και κότες, από μακριά ακούγεται το «no woman, no cry», το ψιλοτραγουδάμε. Ένας είναι ο Marley.
-καλά και πως τη βγάζεις εδώ χωρίς γκόμενες ρε Achilles;
-καμιά δε θέλει να έρθει εδώ από την πόλη, όλες θέλουνε να μείνουνε Baracoa και έτσι δε μπορώ να παντρευτώ, για το άλλο σπορ ας είναι καλά καμιά τουρίστρια.
Α, τόχετε σπορ εσείς, Νεφέλη που είσαι, για βγες έξω, το μαγιό στη θέση του; αρτιμελής;
Είχε αρχίσει να ψιλονυχτώνει όταν φύγαμε από τη Maguana, φτάσαμε στη Baracoa και κατευθυνθήκαμε στα εστιατόρια που τα πιο πολλά βρίσκονται στη Maceo. Αυτό με τον περισσότερο τουριστικόκοσμο μας τράβηξε, El Carasol, 8 cuc πλήρες γεύμα και 1cuc η μπύρα.
Στο τέλος της Maceo βρίσκεται η Plaza de la Independencia , εκεί χτυπά η ζωή της πόλης, όπου κουβανοί σε ομάδες κουτσομπολεύουν, ερωτεύονται, τσακώνονται, παίζουν ντόμινο και στο τέλος της σε ένα δρομάκι αριστερά η Casa de la Trova, όπου καμιά εικοσαριά τουρίστες και άλλοι τόσοι κουβανοί κάθονται στα τραπεζάκια που πιάνουν όλο το δρόμο, ή όρθιοι στο απέναντι πεζοδρόμιο με τα mohito στο χέρι. Όλοι μπροστά από ένα μικρό απλό τετράγωνο χώρο που βρίσκεται η αίθουσα χορού.
Μέσα ένας κουβανός κυριούλης, με κάτασπρα μαλλιά, ευκίνητα πόδια, υγρά μεγάλα μάτια χόρευε ξέφρενα και φώναζε Baila, baila. Όταν του την έδινε την έκανε στο δρόμο, ακράτητος. Με mohito, καθιστός ή όρθιος , χορεύοντας ή μη, ακούς ίσως την καλύτερη μουσική που μπορεί να ακούσει κανείς σε Trova.
Ο κουβανός τραβούσε για χορό τη μία τουρίστρια μετά την άλλη, στέλνοντας ένα μήνυμα, το μήνυμα της ύπαρξης τόσο απλών πραγμάτων που σε κάνουν να ξανανιώσεις νέος και να ζεις τη ζωή σε κάθε του στιγμή. Θα φύγουμε κάτω από τους ήχους της φωνής του «Bailar, bailar»
Προσπαθούσα να δω εάν έχουμε πρόσβαση στις όχθες γιατί με τόσα Tylenchus δεν θα τη βγάζαμε καθαρή και για να ξεχαστούμε ως γνήσιοι εξερευνητές αρχίσαμε να καταγράφουμε τα είδη των δέντρων που βλέπαμε στις άκρες, αφήνοντας τον ταλαίπωρο Roberto να τραβάει κουπί.
-Εδώ έρχονται επισκέπτες από όλες τις γωνίες του κόσμου, γοητευμένοι από τις φυσικές ομορφιές που έχουμε, να προσπαθεί να αρχίσει κονέ , ο Roberto
-αυτά είναι γιγάντιες φτέρες, εεεεεε
-si,si, έλεγε μη καταλαβαίνοντας την νεοελληνική γλώσσα. Είναι η λιγότερο κατοικημένη περιοχή της Κούβας,εδώ.
-α, ωραία θα συνεννοηθούμε με αυτόν, μου θέλει και τουρίστριες, εδώ δε ξέρει γρι, λέξη να αρθρώσει.
-145 τύπους έχουμε εδώ και μας έδειχνε τις φτέρες. Λοιπόν ο μικρός δε μιλά αλλά πιάνει φτέρες στον αέρα . Νεφέλη θα κοιτάς εσύ από την άλλη πλευρά για να μη παίρνει αέρα.
Ο ποταμός περνούσε μέσα από ένα καταπράσινο τοπίο, τα δέντρα να γλύφουν το νερό, παιδιά να παίζουν στις όχθες, ψαράδες με ξύλινες σχεδίες να πετούν τα δίκτυα με τέχνη, είδαμε και από μακριά κάτι διαλυμένες ξυλοκαλύβες
-coconut oil factory, το cubatour τους πάει εκεί και σε ένα φούρνο που φτιάχνουμε κάρβουνο από coconuts με 30cuc, εσείς με 3cuc το άτομο την ώρα και πολλά θα δείτε
Μας έλυσε όλες τις απορίες ο βαρκάρης του Tao, ενώ ακούγαμε μες την απόλυτη ησυχία διάφορες φωνές πουλιών
Ο πιάνων φτέρες στον αέρα, άρχισε να κατεβάζει ονόματα ,μάλλον είδη πουλιών θα ήταν, λέμε
- Real Carpenter, Sparrow Hawk Gavilan, Caguarero, Tocororo,
Α, αυτό το ξέραμε, πούντο ρε φίλε, να δούμε το Tocororo, το εθνικό πουλί της Κούβας,;
-υπό εξαφάνιση, λίγοι το βλέπουν, ακόμη πιο λίγοι το πλησιάζουν, είναι στους χώρους που έκλεισε η κυβέρνηση ως Παγκόσμιο καταφύγιο της βιόσφαιρας, δεν πάει κανείς εκεί
Μπράβο γνώσεις ο νέος και τον είχα κακοχαρακτηρίσει, πες, πες , η ώρα περνούσε, το πασπάλισμα με αντηλιακό επιπέδου 40 συνεχιζόταν για να μη βγούμε με εγκαύματα , φτάσαμε τελικά δίπλα στις εκβολές του ποταμού. Μια μεγάλη αμμώδης λουρίδα χώριζε τον ποταμό από τον Ατλαντικό.
Μια κουβάνικη οικογένεια σε μια αχυροκαλύβα και εμείς.
Τρέξαμε για μπάνιο, Ατλαντικός είναι αυτός, χμμμμμμμ, τι γίνεται; Γιατί δεν είναι κανένας μέσα; Τι τεράστια κύματα είναι αυτά; Τσουνάμι;
Δύο μαυράκια μας παρατηρούν από μακριά, ξαφνικά μας πλησιάζουν και βουτάνε στη θάλασσα, τα χάσαμε για δυο τρία λεπτά, αλλά μετά νάτα τα κεφάλια τους, μας έκαναν νόημα.
-ρε μπαμπά για μας μπήκαν τα παιδάκια, για να μη φοβηθούμε
-τι να μη φοβηθούμε, να μας εξοντώσουν θέλουν
Μπαίνουμε, ένας θεός το ξέρει, ένα κύμα, δεύτερο κύμα, πρέπει να έφαγα ολίγον χαλίκι, δύο κωλοτούμπες, να ήπια δυο τρία ποτήρια θαλασσινό νερό Ατλαντικού, να είδα τον ουρανό σφονδύλι
-Νεφέλη που είσαι;
-Βοήθεια, μου έφυγε το μαγιό, δεν μπορώ να βγω
Να προσπαθούμε να βγούμε έξω, με τίποτα, το κύμα να μας τραβάει πάλι μέσα και εκείνο το γαϊδούρι ο Roberto να φωνάζει
-άιντε θα βραδιάσουμε, για βγείτε
Τα καταφέραμε, δύο ερείπια στην κούραση να πατήσουμε το άγιο αμμοχάλικο.
-Αυτές είναι οι ονειρικές βουτιές στα διάφανα νερά της Κούβας;; μου ρίχνει τη μπηχτή η ninia.
Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, τα ήρεμα νερά του ποταμού μας φαίνονταν μία όαση μπροστά στα σαδομαζοχιστικά χτυπήματα των νερών του Ατλαντικού. Μας χαιρέτησαν οι δυο τρεις ψαράδες που είχαμε δει, μάλλον τσεκάροντας ότι επιζήσαμε της δοκιμασίας του ωκεανού και καταλήξαμε ξανά στην finca, ξανά φιλιά, ξανά αγκαλιές, ξανά φώτο , άντε ξεκόλλα…….
Ο ιδιοκτήτης της finca μας περίμενε με δύο σοκολάτες ζεστές.
-Tylenchus, φωνάζω
-don’t worry, don’t worry, έχουμε και Tapon
Όπου Tapon είναι ένα μικρό φυτό που το φτιάχνουν ρόφημα στην Κούβα και σου κόβει τη διάρροια μαχαίρι.
Φύγαμε τελικά χωρίς να γευτούμε το υπέροχο κοκτέιλ σοκολάτας-Tylenchus, προχωρώντας ακόμη πιο ανατολικά απομακρυνόμαστε όλο και πιο πολύ από την Baracoa. Ο δρόμος χάλια, βομβαρδισμένο τοπίο, μόνο τζιπάκια επιβιώνουν εδώ, χωματόδρομος γεμάτος λακκούβες, ερημιά και μια μικρή ξύλινη πινακιδούλα να δηλώνει Playa Maguana. Εδώ είμαστε , δεξιά από τον κεντρικότατο δρόμο μία μικρή χωμάτινη διαδρομή σε βγάζει στη villa maguana, κάτι ενοικιαζόμενα δωμάτια μέσα σε κοκοφοίνικες και τελικά φτάνεις λίγα μέτρα από την παραλία. Μια παραλία όπως στις τουριστικές φωτογραφίες.
Τα υπέροχα νερά της Καραϊβικής σε δελεάζουν: απίθανα πρασινογάλαζα χρώματα, λευκή άμμος και φοινικόδεντρα συνθέτουν ένα εξωτικό σκηνικό. Ξαπλάρουμε στην παραλία μόνοι μας μέσα σε ένα ειδυλλιακό τοπίο.
Μόνοι μας;;;;; Φτάνουν τρέχοντας τέσσερα μαυράκια ετών 12 έως 15 με μια τεράστια σαμπρέλα και αρπάζουν τη Νεφέλη για να παίξουν με τα κύματα και ακολουθούν επτά γουρούνια, δέκα κότες, τρία σκυλιά και ένας μουλάτος κύριος.
Αράζει δίπλα και βγάζει ραπόρτο τα οικογενειακά του. Achilles, ετών 32, όταν γκάστρωσε ο πατέρας του τη μάνα του στην παραπάνω παράγκα, τους παράτησε και έφυγε στην Baracoa, από τότε δεν τον έχει ξαναδεί. Έχει και μια αδελφή, 40 ετών. Δε μου έβγαινε το άθροισμα . Τίνος είναι ρε Achilles το παιδί, έχω μπερδευτεί με εσάς. Α, με άλλον άντρα πιο πριν, ούτε αυτόν τον έχουμε ματαδεί. Η μάνα του ετών 56 , είναι διατεθειμένη να μας ετοιμάσει έναντι 4cuc ένα γεύμα με αστακό, τηγανητές μπανάνες και σαλάτα στην καλύβα της ή να τα στήσουμε όλα στην παραλία.
-Εγώ σε αυτή τη καλύβα που όποιος μπαίνει σπέρνει και ένα κουτσούβελο, δε βάζω τη κόρη μου, για την παραλία το βλέπουμε.
Το νερό της θάλασσας είναι ζεστό, όπως και στις περισσότερες παραλίες της Κούβας, οπότε ο Achilles αναλαμβάνει για 0,5cuc να γευτούμε τη δροσιά μιας καρύδας.
-άσε δε θέλουμε, έχουμε δοκιμάσει. Το ξανασκέφτηκα και είπα άντε αφού έτσι βγάζει κάποια έξτρα χρήματα σε αυτή την ερημιά, φέρε μία
Μετά την καταφατική απάντησή ως άλλο ξωτικό του δάσους , κρεμιέται από ένα σκοινί και σαν Ταρζάν αρχίζει να ανεβαίνει ξυπόλητος τα δέντρα σαν αίλουρος.
Σε δύο λεπτά είναι δίπλα μου με μια αγκαλιά καρύδες, αρπάζει δύο και τις σφάζει με μια ματσέτα, εκείνο * το παραδοσιακό μαχαίρι των κουβανών αγροτών με το οποίο κόβουν το ζαχαροκάλαμο.
Πάρε ένα cuc, όχι μισό μου λέει γιατί για μία είπες. Βρε πάρε ένα, όχι μισό. Αυτοί οι άνθρωποι μερικές φορές σε εκπλήσσουν με την τιμιότητά τους και την ντομπροσύνη τους. Τριγύρω συνεχίζουν να κυκλοφορούν γουρούνια και κότες, από μακριά ακούγεται το «no woman, no cry», το ψιλοτραγουδάμε. Ένας είναι ο Marley.
-καλά και πως τη βγάζεις εδώ χωρίς γκόμενες ρε Achilles;
-καμιά δε θέλει να έρθει εδώ από την πόλη, όλες θέλουνε να μείνουνε Baracoa και έτσι δε μπορώ να παντρευτώ, για το άλλο σπορ ας είναι καλά καμιά τουρίστρια.
Α, τόχετε σπορ εσείς, Νεφέλη που είσαι, για βγες έξω, το μαγιό στη θέση του; αρτιμελής;
Είχε αρχίσει να ψιλονυχτώνει όταν φύγαμε από τη Maguana, φτάσαμε στη Baracoa και κατευθυνθήκαμε στα εστιατόρια που τα πιο πολλά βρίσκονται στη Maceo. Αυτό με τον περισσότερο τουριστικόκοσμο μας τράβηξε, El Carasol, 8 cuc πλήρες γεύμα και 1cuc η μπύρα.
Στο τέλος της Maceo βρίσκεται η Plaza de la Independencia , εκεί χτυπά η ζωή της πόλης, όπου κουβανοί σε ομάδες κουτσομπολεύουν, ερωτεύονται, τσακώνονται, παίζουν ντόμινο και στο τέλος της σε ένα δρομάκι αριστερά η Casa de la Trova, όπου καμιά εικοσαριά τουρίστες και άλλοι τόσοι κουβανοί κάθονται στα τραπεζάκια που πιάνουν όλο το δρόμο, ή όρθιοι στο απέναντι πεζοδρόμιο με τα mohito στο χέρι. Όλοι μπροστά από ένα μικρό απλό τετράγωνο χώρο που βρίσκεται η αίθουσα χορού.
Μέσα ένας κουβανός κυριούλης, με κάτασπρα μαλλιά, ευκίνητα πόδια, υγρά μεγάλα μάτια χόρευε ξέφρενα και φώναζε Baila, baila. Όταν του την έδινε την έκανε στο δρόμο, ακράτητος. Με mohito, καθιστός ή όρθιος , χορεύοντας ή μη, ακούς ίσως την καλύτερη μουσική που μπορεί να ακούσει κανείς σε Trova.
Ο κουβανός τραβούσε για χορό τη μία τουρίστρια μετά την άλλη, στέλνοντας ένα μήνυμα, το μήνυμα της ύπαρξης τόσο απλών πραγμάτων που σε κάνουν να ξανανιώσεις νέος και να ζεις τη ζωή σε κάθε του στιγμή. Θα φύγουμε κάτω από τους ήχους της φωνής του «Bailar, bailar»
Attachments
Last edited by a moderator:
