STAV
Member
- Μηνύματα
- 235
- Likes
- 907
- Επόμενο Ταξίδι
- ΜΟΓΓΟΛΙΑ
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δ.ΑΦΡΙΚΗ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
- Κεφάλαιο 30
- Κεφάλαιο 31
- Κεφάλαιο 32
- Κεφάλαιο 33
- Κεφάλαιο 34
Πολύ γρήγορα φτάσαμε στην Casa Velazquez, στην Felix Pena 612 γωνία της Calle Aguilera και της Calle Felix στο κάτω μέρος του Parque Cespedes Αυτό το υπέροχο διώροφο σπίτι ήταν η οικία του διάσημου Ισπανού ζωγράφου του 17ου αιώνα, Diego Velazquez. Επίσης το κεντρικό θησαυροφυλάκιο του Ισπανικού θρόνου στην Κούβα, καθώς και χώρος που γινόταν η τήξη του χρυσού. Ένα κτήριο 500 ετών, μια από τις παλαιότερες κατασκευές της αποικιοκρατίας στην Κούβα. 3cuc το άτομο για να δείτε κάποια κομμάτια της ιστορίας της χώρας. Πιο εντυπωσιακό είναι το κτήριο εξωτερικά παρά τα εκθέματα.
Λίγο πιο κάτω βρίσκεται το Balconde Velazquez από το οποίο έχεις μια πανοραμική θέα του λιμανιού. Η είσοδος κοστίζει CUC1 κυρίως για την φωτογραφική μηχανή που θα εμφανιστεί άμα τη άφιξη του τουρίστα.
Μετά πονάτε ποδαράκια μου, μια κατηφόρα πέντε δέκα τετράγωνα οδηγεί στο λιμάνι. Ένας εγκαταλελειμμένος κινηματογράφος, ένα παρκινγκ γεμάτο παλιά αυτοκίνητα, άνθρωποι στους δρόμους, να στηθούμε στη σειρά για να λαδώσουμε το αδειανό έντερό μας και να ιδού το λιμάνι.
Η πρώτη κίνηση ενός έλληνα, φυσικά είναι να πλησιάσει προς το νερό, στην άκρη του λιμανιού. Κανείς δε μπορεί να υποστηρίξει με θέρμη τις οικολογικές αναζητήσεις των κουβανών. Τα νερά, πια νερά δηλ. , σου θύμιζαν κάτι μεταξύ εικόνας γωνιακών κάδων σε δρόμο της Αθήνας μετά από 15ήμερη απεργία της ΟΤΑ και εγκαταλελειμμένης χωματερής. Τι σκουπιδαριό ήταν αυτό που επέπλεε!!! Καράβια βαμμένα με το χρώμα της σκουριάς και απέναντι η Refineries de Petroleo Hermanos Dias.
Όταν σε πάρει δε και η αύρα της θάλασσας, λες εδώ ήρθαμε, ας την κάνουμε τώρα. Να πάρουμε την El Paseo La alameda. Ένας μεγάλος κεντρικός πεζόδρομος μήκους 400 περίπου μέτρων , βρίσκεται ακριβώς μπροστά στο λιμάνι, δίπλα στον δρόμο Jesus Mendez και εκτείνεται από την οδό Calixto Garcia μέχρι την οδό Aguilera. Η La alameda, σκεπασμένη με μεγάλες πλάκες από γρανίτη, βαπτίστηκε έτσι προς τιμήν ενός Γερμανού πολίτη του Hermann Friedrich Wilhelm Michaelsen.
Ήταν το 1830 όταν ρίχτηκε η ιδέα από τις τότε αρχές ότι έπρεπε να υπάρχει ένας δημόσιος χώρος για την εμφάνιση της τότε μπουρζουάδικης αστικής τάξης, αλλά τελικά η ιδέα έγινε πραγματικότητα το 1859 από τον κυβερνήτη Don Juan Tellez και ονομάστηκε μάλιστα Tellez. Έτσι εμφανίστηκε ο χώρος για την εμφάνιση της νομενκλατούρας της εποχής, νεαρές κυρίες με τα κρινολίνα τους και ευγενείς κύριοι με ημίψηλα καπέλα έφταναν εδώ με τα αμαξίδιά τους που σέρνουν δύο άλογα για να κάνουν τον συνηθισμένο περίπατό τους και να αναδείξουν τον πλούτο τους.
Το El Paseo La Alameda ανασκευάστηκε ξανά το 1893, καθότι ο μεγαλέμπορος γερμανός Hermann Michaelsen, προτιμούσε να φτιαχτεί ένας ιδιαίτερος χώρος για να παρκάρει τα αλογατάκια του, εκεί προς τη μία άκρη.
Η ανάπτυξη του Santiago de Cuba είναι ως του πιο σημαντικού εμπορικού λιμανιού της Κούβας θα δώσει την ιδέα στους εμπόρους να στήσουν και δυο κτίσματα ομοιάζοντα με μικρά πυργίδια, τα Arches of Welcomes , για το καλωσόρισμα των πλοίων.
Η σημερινή εικόνα είναι τελείως διαφορετική, δεκάδες πιτσιρίκια να επιδίδονται σε ότι σπορ έχει σχέση με μπάλα, στη σειρά να περιμένουν τους περαστικούς ο σαντουιτσάς, ο πιτσαδόρος, ο έχων την ειδικότητα προετοιμασίας σάντουιτς με γουρούνι, ο τραγουδιστής για να σου άδει ένα μελαγχολικό τραγούδι, ο γαριδάς που με 55 πεσος σου ετοιμάζει ένα χωνάκι τσιπς γαρίδας,
άμαξες με άλογα να τρέχουν πάνω κάτω στο δρόμο δίπλα σου, ααα και το club nautico όπου εάν είσαι μη ευπρεπώς ενδεδυμένος τρως πόρτα. Κατάμουτρα μας την έκλεισε ο μπράβος
-full, άλλη ώρα για σας.
Ευγενέστατος ο μπρατσάς, θα μπορούσε να πει τέτοιοι λέτσοι που είστε που πάτε μεσημεριάτικα.
Μια ευκαιρία για να περπατήσει κάποιος και να φτάσει στη fabrica de ron κοινώς Bacardi Rum Factory στην οδό Jesus Menendez, κοντά στην Narciso Lopez. Το 1838 η ομώνυμη οικογένεια άνοιξε την βιομηχανία που παρήγαγε το λευκό ρούμι μέχρι την επανάσταση βέβαια οπότε η οικογένεια πήρε των ομματίων της και τη πατέντα μαζί και πήγε στο Puerto Ricο. Tην έκαναν κοινώς. Το προϊόν θα εμφανιστεί με την ονομασία Ron Caney. Άλλα 5 cuc και εδώ, λεφτά να έχεις να χαλάς, άντε θα μάθεις και για το σύμβολο της νυχτερίδας που μοστράρει πάνω στην ετικέτα.
Μετά από τούτο δεύτερη προσπάθεια στο club nautico, δεύτερη σφαλιάρα , οπότε τι κάνεις να πνίξεις τον πόνο σου , το ρίχνεις στην πρέζα.
Τα πράγματα είναι απλά, δεν μπορεί κάποιος να φύγει από την Κούβα χωρίς να έχει δοκιμάσει ένα από τα παγκοσμίως γνωστά τσιγάρα. Το καλύτερο μέρος στο Santiago de Cuba είναι η La Casa del Habano στη Jesus Menendez, 703 κοντά στην Aduana. Αφού μάθεις τα πάντα για το γύρισμα, στρίφωμα γρασάρισμα ενός τσιγάρου με μόλις 5 CUC το άτομο είσοδο, μετά τα σκας για την αγορά. Αν πεις πιο καλή η μοναξιά, πάς παρακάτω σε μια venta de tobacos , αγοράζεις τα φρέσκα Cohiba σου ή Bolivar η San Luis Rey, ανεβαίνεις στο μπαράκι από επάνω , έρχεται και ο κυριούλης μαυριδερός μαυριδερός σου φτιάχνει τα mohito σου,
βάζει και τη δέουσα μουσικούλα και ανάμεσα σε φωτογραφίες επιφανών μπαρουτοκαπνισμένων κουβανών και ξένων, αρχίζεις να απολαμβάνεις τη τζούρα σου.
Ας ανεβούμε την juan bautista Sagua, καμιά 15αρια τετράγωνα ανηφόρα δηλαδή…...
- ένα παγκάκι, μια καρέκλα, κατιτίς τέλος πάντων. Στρίψαμε στην cespedes, πιάσαμε ένα μαρμάρινο πρεβάζι στη πλατεία, φάτσα στο ξενοδοχείο και ανέφερα ότι δεν το κουνάω εάν τα πόδια μου δεν επανέλθουν στο αρχικό τους μέγεθος.
Δίπλα μου ακριβώς καθόταν ένας λουμπενάριος κιθαρούλης,
-Sergio το όνομά μου το μικρό.
Ο Sergio άρχισε να αναλύει τα πάντα περί της ζωής του στο νησί.
-Όχι δεν με ενδιαφέρει να πάω στην Ελλάδα ή σε κάποια άλλη χώρα, όχι δεν με ενδιαφέρει να πάω στην Αβάνα. Γιατί; αφού η ζωή μου είναι καλά εδώ στην πόλη μου. Έχω τους φίλους μου, τους ανθρώπους που θα πω μια κουβέντα κάθε ημέρα, έχω την μουσική μου, δεν χρειάζεται να το ψάχνω πολύ. Είμαι καλά με αυτά που έχω. Να άκου , κάπου δίπλα παίζουν conga μουσική στο δρόμο με αυτή την καταπληκτική πεντατονική τρομπέτα, την τρομπέτα china.
Άρχισε να γρατζουνάει τη κιθάρα του, βαριεστημένα, αδιαφορώντας για το πέρασμα 5-6 τουριστών μπροστά μας και τα λεφτά που πιθανόν να έβγαζε.
-τώρα είμαι μαζί σας, προέχει.
Από την πλευρά της Νεφέλης κάθεται μια άλλη λουμπενάρια, φτωχικά ντυμένη με το πούρο στο στόμα, το λουλούδι στο καπέλο, η Caridad, περίμενε κανένα τουρίστα να βγάλει καμιά φωτογραφία μαζί της και να πάρει κανένα πέσος. Κουβανοί περνούσαν, χαιρετούσαν , μας μιλούσαν, ρωτούσαν το κατιτί τους και αυτοί, δεν καταλαβαίναμε τίποτε, αλλά ένα χαμόγελο τα λύνει όλα.
Δεν μας ενόχλησε κανένας, είμαστε υπό την προστασία των δύο αγγέλων του Santiago.
Κάποια στιγμή πλησίασε μια κυράτσα να μας πουλήσει mani, κάτι χάρτινα χωνάκια με cucuruchu. Αρνηθήκαμε και τότε αναπάντεχα ο Sergio, ναι αυτός ο φτωχός κουβανός λουμπενάριος βγάζει κάτι πέσος από το τριμμένο του παντελόνι και αγοράζει δύο. Μας τα προσφέρει και μένουμε σύξυλοι. Εμείς οι πλούσιοι ευρωπαίοι ούτε καν είχαμε μπει στον κόπο να το σκεφτούμε. Είναι κάτι στιγμές που οι ενοχές μας στην Κούβα χτυπούσαν κόκκινο.
Τα ανοίξαμε στη μέση και αρχίσαμε να τρώμε και οι τέσσερεις. Η Νεφέλη ξαφνικά βγάζει ένα παλιό πορτοφόλι της γιαγιάς της που το κουβαλούσε μαζί της και το χαρίζει στην Caridad. Της μίλησε , ένας θεός ξέρει για την ιστορία του πορτοφολιού, παλιό μέχρι εξορία έχει πάει αυτό το πορτοφόλι, ένα δάκρυ κύλησε από το μάτι της Caridad, την αγκάλιασε και έμειναν για πολύ ώρα έτσι, συνεχίζοντας την κατάποση κουκουροτσιδίων.
Που ανακάλυψα ένα κομπολόι στη τσέπη, δεν ξέρω, πάντως το πασάρω στον Sergio. Αυτός προσπαθεί να το φορέσει σαν κολιέ, μάλλον δεν μπαίνει, σαν βραχιόλι, ούτε, πάει να το βάλει στο πόδι του ούτε αυτό κολλάει. Κοιτάει απορημένος. Ούτε καν η επίδειξη χτυπήματος κομπολογιού εν Κούβα του λέει τίποτα. Συνεχίζει να νομίζει ότι είναι βραχιόλι. Άντε ξανά η επίδειξη, οπότε του κάνει ένα κλικ, το έχουμε.
Πετάγεται επάνω
-παίξε λέει, και αρχίζει ξαφνικά να παίζει με την κιθάρα του, προσπαθώντας να συνοδέψει τους ήχους του κομπολογιού θεωρώντας ότι ήταν μουσικό όργανο.
Μετά από τρία τέσσερα λεπτά ο Ρέμος του διπλανού συγκροτήματος που είχε εγκατασταθεί δίπλα μας άρχισε να χτυπά τις μαράκες, ενός ταυτόχρονα από την ελλιπή οδοντοστοιχία του άρχισαν να βγαίνουν οι πρώτοι στίχοι.
Ένα ζευγάρι Ισπανών τουριστών άρχισαν να χορεύουν, έτσι απλά γιατί η ζωή είναι απλή.
Ένα θέατρο του παραλόγου, μια ταινία του Βισκόντι, τι τελικά;; και όλα αυτά από ένα κομπολόι.
Θα πρέπει να ήμασταν τρεις ώρες περίπου μαζί τους. Με έπιασαν άλλες ενοχές. Εντάξει εγώ, αλλά σε ποιον να πω ότι πήγα στην Κούβα με ένα 14χρονο παιδί και αντί για παραλίες , ωραία εστιατόρια, καλό φαγητό , το έβγαζα με φαγητό του δρόμου και ώρες σε πλατείες μαζί με τύπους σαν τον Sergio και την Caridad. Δεν άντεξα και της το είπα.
-don’t worry father. Βλέπω λίγο διαφορετικά την Κούβα από ότι άλλα παιδιά μου φαίνεται αλλά αν δεν περνούσα καλά θα σου έλεγα την πρώτη τελευταία.
-ευχαριστώ Νεφέλη για τα γλυκά σου λόγια.
Η Νεφέλη θα συνεχίσει να γράφει στο ημερολόγιό της τα πάντα. Ένα ημερολόγιο διαδρομών, ένα δρομολόγιο ταξιδιού στην αληθινή ζωή. Με ζωντανές εμπειρίες, που εξακολουθώ πάντα να πιστεύω ότι θα της αφήσουν μια γλυκιά γεύση ωρίμανσης. Όχι τηλεόραση, όχι reality shows, όχι virtual καταστάσεις, όχι internet. Ζει και γράφει για ένα περίπλου πραγματικό, σε μια χώρα που ζει στο τότε με ανθρώπους που προσπαθούν να κρατηθούν. Ρουφά και γράφει για εικόνες τόπων και συναισθημάτων. Για τη Νεφέλη νομίζω, είναι ένα ταξίδι στη ζωή και όχι ένα απλό οδοιπορικό.
Λίγο πιο κάτω βρίσκεται το Balconde Velazquez από το οποίο έχεις μια πανοραμική θέα του λιμανιού. Η είσοδος κοστίζει CUC1 κυρίως για την φωτογραφική μηχανή που θα εμφανιστεί άμα τη άφιξη του τουρίστα.
Μετά πονάτε ποδαράκια μου, μια κατηφόρα πέντε δέκα τετράγωνα οδηγεί στο λιμάνι. Ένας εγκαταλελειμμένος κινηματογράφος, ένα παρκινγκ γεμάτο παλιά αυτοκίνητα, άνθρωποι στους δρόμους, να στηθούμε στη σειρά για να λαδώσουμε το αδειανό έντερό μας και να ιδού το λιμάνι.
Η πρώτη κίνηση ενός έλληνα, φυσικά είναι να πλησιάσει προς το νερό, στην άκρη του λιμανιού. Κανείς δε μπορεί να υποστηρίξει με θέρμη τις οικολογικές αναζητήσεις των κουβανών. Τα νερά, πια νερά δηλ. , σου θύμιζαν κάτι μεταξύ εικόνας γωνιακών κάδων σε δρόμο της Αθήνας μετά από 15ήμερη απεργία της ΟΤΑ και εγκαταλελειμμένης χωματερής. Τι σκουπιδαριό ήταν αυτό που επέπλεε!!! Καράβια βαμμένα με το χρώμα της σκουριάς και απέναντι η Refineries de Petroleo Hermanos Dias.
Όταν σε πάρει δε και η αύρα της θάλασσας, λες εδώ ήρθαμε, ας την κάνουμε τώρα. Να πάρουμε την El Paseo La alameda. Ένας μεγάλος κεντρικός πεζόδρομος μήκους 400 περίπου μέτρων , βρίσκεται ακριβώς μπροστά στο λιμάνι, δίπλα στον δρόμο Jesus Mendez και εκτείνεται από την οδό Calixto Garcia μέχρι την οδό Aguilera. Η La alameda, σκεπασμένη με μεγάλες πλάκες από γρανίτη, βαπτίστηκε έτσι προς τιμήν ενός Γερμανού πολίτη του Hermann Friedrich Wilhelm Michaelsen.
Ήταν το 1830 όταν ρίχτηκε η ιδέα από τις τότε αρχές ότι έπρεπε να υπάρχει ένας δημόσιος χώρος για την εμφάνιση της τότε μπουρζουάδικης αστικής τάξης, αλλά τελικά η ιδέα έγινε πραγματικότητα το 1859 από τον κυβερνήτη Don Juan Tellez και ονομάστηκε μάλιστα Tellez. Έτσι εμφανίστηκε ο χώρος για την εμφάνιση της νομενκλατούρας της εποχής, νεαρές κυρίες με τα κρινολίνα τους και ευγενείς κύριοι με ημίψηλα καπέλα έφταναν εδώ με τα αμαξίδιά τους που σέρνουν δύο άλογα για να κάνουν τον συνηθισμένο περίπατό τους και να αναδείξουν τον πλούτο τους.
Το El Paseo La Alameda ανασκευάστηκε ξανά το 1893, καθότι ο μεγαλέμπορος γερμανός Hermann Michaelsen, προτιμούσε να φτιαχτεί ένας ιδιαίτερος χώρος για να παρκάρει τα αλογατάκια του, εκεί προς τη μία άκρη.
Η ανάπτυξη του Santiago de Cuba είναι ως του πιο σημαντικού εμπορικού λιμανιού της Κούβας θα δώσει την ιδέα στους εμπόρους να στήσουν και δυο κτίσματα ομοιάζοντα με μικρά πυργίδια, τα Arches of Welcomes , για το καλωσόρισμα των πλοίων.
Η σημερινή εικόνα είναι τελείως διαφορετική, δεκάδες πιτσιρίκια να επιδίδονται σε ότι σπορ έχει σχέση με μπάλα, στη σειρά να περιμένουν τους περαστικούς ο σαντουιτσάς, ο πιτσαδόρος, ο έχων την ειδικότητα προετοιμασίας σάντουιτς με γουρούνι, ο τραγουδιστής για να σου άδει ένα μελαγχολικό τραγούδι, ο γαριδάς που με 55 πεσος σου ετοιμάζει ένα χωνάκι τσιπς γαρίδας,
άμαξες με άλογα να τρέχουν πάνω κάτω στο δρόμο δίπλα σου, ααα και το club nautico όπου εάν είσαι μη ευπρεπώς ενδεδυμένος τρως πόρτα. Κατάμουτρα μας την έκλεισε ο μπράβος
-full, άλλη ώρα για σας.
Ευγενέστατος ο μπρατσάς, θα μπορούσε να πει τέτοιοι λέτσοι που είστε που πάτε μεσημεριάτικα.
Μια ευκαιρία για να περπατήσει κάποιος και να φτάσει στη fabrica de ron κοινώς Bacardi Rum Factory στην οδό Jesus Menendez, κοντά στην Narciso Lopez. Το 1838 η ομώνυμη οικογένεια άνοιξε την βιομηχανία που παρήγαγε το λευκό ρούμι μέχρι την επανάσταση βέβαια οπότε η οικογένεια πήρε των ομματίων της και τη πατέντα μαζί και πήγε στο Puerto Ricο. Tην έκαναν κοινώς. Το προϊόν θα εμφανιστεί με την ονομασία Ron Caney. Άλλα 5 cuc και εδώ, λεφτά να έχεις να χαλάς, άντε θα μάθεις και για το σύμβολο της νυχτερίδας που μοστράρει πάνω στην ετικέτα.
Μετά από τούτο δεύτερη προσπάθεια στο club nautico, δεύτερη σφαλιάρα , οπότε τι κάνεις να πνίξεις τον πόνο σου , το ρίχνεις στην πρέζα.
Τα πράγματα είναι απλά, δεν μπορεί κάποιος να φύγει από την Κούβα χωρίς να έχει δοκιμάσει ένα από τα παγκοσμίως γνωστά τσιγάρα. Το καλύτερο μέρος στο Santiago de Cuba είναι η La Casa del Habano στη Jesus Menendez, 703 κοντά στην Aduana. Αφού μάθεις τα πάντα για το γύρισμα, στρίφωμα γρασάρισμα ενός τσιγάρου με μόλις 5 CUC το άτομο είσοδο, μετά τα σκας για την αγορά. Αν πεις πιο καλή η μοναξιά, πάς παρακάτω σε μια venta de tobacos , αγοράζεις τα φρέσκα Cohiba σου ή Bolivar η San Luis Rey, ανεβαίνεις στο μπαράκι από επάνω , έρχεται και ο κυριούλης μαυριδερός μαυριδερός σου φτιάχνει τα mohito σου,
βάζει και τη δέουσα μουσικούλα και ανάμεσα σε φωτογραφίες επιφανών μπαρουτοκαπνισμένων κουβανών και ξένων, αρχίζεις να απολαμβάνεις τη τζούρα σου.
Ας ανεβούμε την juan bautista Sagua, καμιά 15αρια τετράγωνα ανηφόρα δηλαδή…...
- ένα παγκάκι, μια καρέκλα, κατιτίς τέλος πάντων. Στρίψαμε στην cespedes, πιάσαμε ένα μαρμάρινο πρεβάζι στη πλατεία, φάτσα στο ξενοδοχείο και ανέφερα ότι δεν το κουνάω εάν τα πόδια μου δεν επανέλθουν στο αρχικό τους μέγεθος.
Δίπλα μου ακριβώς καθόταν ένας λουμπενάριος κιθαρούλης,
-Sergio το όνομά μου το μικρό.
Ο Sergio άρχισε να αναλύει τα πάντα περί της ζωής του στο νησί.
-Όχι δεν με ενδιαφέρει να πάω στην Ελλάδα ή σε κάποια άλλη χώρα, όχι δεν με ενδιαφέρει να πάω στην Αβάνα. Γιατί; αφού η ζωή μου είναι καλά εδώ στην πόλη μου. Έχω τους φίλους μου, τους ανθρώπους που θα πω μια κουβέντα κάθε ημέρα, έχω την μουσική μου, δεν χρειάζεται να το ψάχνω πολύ. Είμαι καλά με αυτά που έχω. Να άκου , κάπου δίπλα παίζουν conga μουσική στο δρόμο με αυτή την καταπληκτική πεντατονική τρομπέτα, την τρομπέτα china.
Άρχισε να γρατζουνάει τη κιθάρα του, βαριεστημένα, αδιαφορώντας για το πέρασμα 5-6 τουριστών μπροστά μας και τα λεφτά που πιθανόν να έβγαζε.
-τώρα είμαι μαζί σας, προέχει.
Από την πλευρά της Νεφέλης κάθεται μια άλλη λουμπενάρια, φτωχικά ντυμένη με το πούρο στο στόμα, το λουλούδι στο καπέλο, η Caridad, περίμενε κανένα τουρίστα να βγάλει καμιά φωτογραφία μαζί της και να πάρει κανένα πέσος. Κουβανοί περνούσαν, χαιρετούσαν , μας μιλούσαν, ρωτούσαν το κατιτί τους και αυτοί, δεν καταλαβαίναμε τίποτε, αλλά ένα χαμόγελο τα λύνει όλα.
Δεν μας ενόχλησε κανένας, είμαστε υπό την προστασία των δύο αγγέλων του Santiago.
Κάποια στιγμή πλησίασε μια κυράτσα να μας πουλήσει mani, κάτι χάρτινα χωνάκια με cucuruchu. Αρνηθήκαμε και τότε αναπάντεχα ο Sergio, ναι αυτός ο φτωχός κουβανός λουμπενάριος βγάζει κάτι πέσος από το τριμμένο του παντελόνι και αγοράζει δύο. Μας τα προσφέρει και μένουμε σύξυλοι. Εμείς οι πλούσιοι ευρωπαίοι ούτε καν είχαμε μπει στον κόπο να το σκεφτούμε. Είναι κάτι στιγμές που οι ενοχές μας στην Κούβα χτυπούσαν κόκκινο.
Τα ανοίξαμε στη μέση και αρχίσαμε να τρώμε και οι τέσσερεις. Η Νεφέλη ξαφνικά βγάζει ένα παλιό πορτοφόλι της γιαγιάς της που το κουβαλούσε μαζί της και το χαρίζει στην Caridad. Της μίλησε , ένας θεός ξέρει για την ιστορία του πορτοφολιού, παλιό μέχρι εξορία έχει πάει αυτό το πορτοφόλι, ένα δάκρυ κύλησε από το μάτι της Caridad, την αγκάλιασε και έμειναν για πολύ ώρα έτσι, συνεχίζοντας την κατάποση κουκουροτσιδίων.
Που ανακάλυψα ένα κομπολόι στη τσέπη, δεν ξέρω, πάντως το πασάρω στον Sergio. Αυτός προσπαθεί να το φορέσει σαν κολιέ, μάλλον δεν μπαίνει, σαν βραχιόλι, ούτε, πάει να το βάλει στο πόδι του ούτε αυτό κολλάει. Κοιτάει απορημένος. Ούτε καν η επίδειξη χτυπήματος κομπολογιού εν Κούβα του λέει τίποτα. Συνεχίζει να νομίζει ότι είναι βραχιόλι. Άντε ξανά η επίδειξη, οπότε του κάνει ένα κλικ, το έχουμε.
Πετάγεται επάνω
-παίξε λέει, και αρχίζει ξαφνικά να παίζει με την κιθάρα του, προσπαθώντας να συνοδέψει τους ήχους του κομπολογιού θεωρώντας ότι ήταν μουσικό όργανο.
Μετά από τρία τέσσερα λεπτά ο Ρέμος του διπλανού συγκροτήματος που είχε εγκατασταθεί δίπλα μας άρχισε να χτυπά τις μαράκες, ενός ταυτόχρονα από την ελλιπή οδοντοστοιχία του άρχισαν να βγαίνουν οι πρώτοι στίχοι.
Ένα ζευγάρι Ισπανών τουριστών άρχισαν να χορεύουν, έτσι απλά γιατί η ζωή είναι απλή.
Ένα θέατρο του παραλόγου, μια ταινία του Βισκόντι, τι τελικά;; και όλα αυτά από ένα κομπολόι.
Θα πρέπει να ήμασταν τρεις ώρες περίπου μαζί τους. Με έπιασαν άλλες ενοχές. Εντάξει εγώ, αλλά σε ποιον να πω ότι πήγα στην Κούβα με ένα 14χρονο παιδί και αντί για παραλίες , ωραία εστιατόρια, καλό φαγητό , το έβγαζα με φαγητό του δρόμου και ώρες σε πλατείες μαζί με τύπους σαν τον Sergio και την Caridad. Δεν άντεξα και της το είπα.
-don’t worry father. Βλέπω λίγο διαφορετικά την Κούβα από ότι άλλα παιδιά μου φαίνεται αλλά αν δεν περνούσα καλά θα σου έλεγα την πρώτη τελευταία.
-ευχαριστώ Νεφέλη για τα γλυκά σου λόγια.
Η Νεφέλη θα συνεχίσει να γράφει στο ημερολόγιό της τα πάντα. Ένα ημερολόγιο διαδρομών, ένα δρομολόγιο ταξιδιού στην αληθινή ζωή. Με ζωντανές εμπειρίες, που εξακολουθώ πάντα να πιστεύω ότι θα της αφήσουν μια γλυκιά γεύση ωρίμανσης. Όχι τηλεόραση, όχι reality shows, όχι virtual καταστάσεις, όχι internet. Ζει και γράφει για ένα περίπλου πραγματικό, σε μια χώρα που ζει στο τότε με ανθρώπους που προσπαθούν να κρατηθούν. Ρουφά και γράφει για εικόνες τόπων και συναισθημάτων. Για τη Νεφέλη νομίζω, είναι ένα ταξίδι στη ζωή και όχι ένα απλό οδοιπορικό.
Attachments
Last edited by a moderator:
