STAV
Member
- Μηνύματα
- 235
- Likes
- 907
- Επόμενο Ταξίδι
- ΜΟΓΓΟΛΙΑ
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δ.ΑΦΡΙΚΗ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
- Κεφάλαιο 30
- Κεφάλαιο 31
- Κεφάλαιο 32
- Κεφάλαιο 33
- Κεφάλαιο 34
Μύρισε φαγητό πρωί πρωί στην casa campana.
Αφού ντερλικώσαμε πρωινό και τσίκνα μεσημεριανού είπαμε να την κάνουμε για την πρωτεύουσα. Θα φτάσουμε χωρίς δυσκολία στην γνωστή casa Emilio που είχαμε μείνει την πρώτη ημέρα, η γνωστές κουβάνες μας περίμεναν με αγκαλιές και φιλιά , αχ εκείνη τη φωτογραφία του γιού της θα τη σκίσω κάποια στιγμή, τα νεύρα μου είχαν τεντωθεί. Παρατήσαμε το αυτοκίνητο , γιατί Havana και τουτού δε λέει και ξεκινήσαμε το τεστ ντράιβ αντοχής παπουτσιών και ποδιών. Όλα άρχισαν από το Nacional
-καλά πως θα μπούμε έτσι λέτσοι μέσα ρε padre; Εγώ ντρέπομαι.
Μπα μπήκαμε , δε μας σταμάτησε κανένας, πέσαμε πάνω σε έναν διαπληκτισμό όπου ένας Ολλανδός έδινε όσα όσα να αγοράσει έναν μεγάλο χάρτη της κούβας από κάποιον άλλο, εκείνος ανένδοτος. Που να βρει χάρτη της προκοπής να αγοράσει στην Κούβα, ήρθε αδιάβαστος ο φλαμά.
-δε στον δίνω ρε, γαμώ τον υπουργό σου!
-παναγιά μου έλληνες εδώ μέσα!
και μείς σα λέτσοι που είχαμε μπει για να πάρουμε λίγο aircon, να δροσίσουμε το πετσί μας από τη ζέστη. Ευτυχώς και αυτοί για τον ίδιο λόγω μπήκανε
-του κoλολλανδού δεν του τον πουλάω το χάρτη και να χτυπιέται, τόσο δρόμο τον έφερα από την Ελλάδα.
Το να βλέπεις έλληνες σακιδιάδες μέσα στο επιβλητικό ξενοδοχείο που έκτισε η Μαφία το 1930 και έκτοτε φιλοξένησε από τον Αλ Καπόνε μέχρι τον Πάπα, τον Τσόρτσιλ και σχεδόν όλους τους γνωστούς πολιτικούς, ηθοποιούς και τραγουδιστές, σου φτιάχνει τη διάθεση. Καθισμένοι στους υπέροχους κήπους απέναντι στη θάλασσα, μια ορχήστρα να παίζει το quantaramera, τα λερά παπούτσια να προσπαθούν να κρυφτούν, η σκηνή είναι σουρεαλιστική. Πάμε να γελάσουμε αλλά ένας κόμπος στο λαιμό, μας κάνει να προσγειωθούμε στο ότι βρισκόμαστε σε άλλη χώρα, σε άλλον τόπο όχι στην Κούβα αλλά στην Havana. Συνειδητοποιήσαμε ότι όλα αυτά που κερδίσαμε τόσες ημέρες στην εξοχή, δηλ. το κέρδος μας ήταν ένα κομμάτι της αθωότητας των κατοίκων, εδώ θα το χάσουμε.
Αφού δώσαμε ότι πληροφορίες μπορούσαμε στους συμπατριώτες, είπαμε να ξεπετάξουμε αυτό το Vedado για αρχή.
Ποιος θα το πίστευε ότι αυτή η περιοχή η οποία ήταν γεμάτη από δέντρα πανύψηλα και αποτελούσαν τοίχος προστασίας από τους πειρατές θα τα αντικαθιστούσε με ένα τοίχος από ουρανοξύστες. Κανένας δεν ήθελε να μείνει τα παλαιά χρόνια σε αυτή την περιοχή, βρέθηκε ένας έξυπνος, ο Francisco de Frias, το 1850 περίπου αγόρασε με 10 σεντς το στρέμμα , κουβάλησε και αφρικανούς σκλάβους και αποφάσισε να αλλάξει το τοπίο. Το 1940 πια χτίστηκε και ο πρώτος κουβανέζικος ουρανοξύστης εδώ, άρα μιλάμε για την πιο μοντέρνα εκδοχή κουβανικής πόλης.
Αφού κατεβήκαμε τα K,L,M,N, O,P,Q και πάει λέγοντας, ονόματα δρόμων και αυτά, είπαμε να πάρουμε και τα 15,17,19,21,23 , μα ποιος διεστραμμένος έδωσε τέτοια ονόματα στους δρόμους, τι αμερικανιές είναι αυτές, ούτε μία maceo, ούτε μία Marti, είχαμε πάθει σύνδρομο στέρησης.
Τέλος πάντων με μια πεντάωρη ποδαράτη αποκτάς μια ιδέα από το εντυπωσιακό πανεπιστήμιο της Αβάνας,
Universidad de La Habana και το οποίο είναι ένα από τα παλαιότερα στον κόσμο με περίπου 30 διαφορετικές ειδικότητες να διδάσκονται εδώ, το museo Napoleonico, ένα μουσείο με όλα τα καλούδια του βαρόνου της ζάχαρης Julio Lobo, περνάς από πέντε έξη Paladares, καθόσον εκεί μεταξύ 23, 25 και 27 έχουν στριμωχθεί τα πιο πολλά, 23 και 12 κόσμος και κοσμάκης γιατί εδώ είναι το σημείο συνάντησης της ντόπιας νεολαίας για τον κινηματογράφο Yara, την Coppelia για παγωτό και τους νεαρούς να επιδίδονται σε κάθε είδους ζογκλερικά μπροστά από την Habana Libre. Εσύ θαυμάζεις τα κτήρια , τους άνετους δρόμους, τα υπέροχα για εμάς αυτοκίνητα, τις ανέμελες κουβανές που σε σαρώνουν με τα λάγνα μάτια τους, αναζητάς τρόπο να εξοντώσεις τις φουσκάλες στα πόδια σου, αλλά προχωράς.
Av. De la independecia και νάσου ηπερίφημη Plaza de La Revolucion με το άγαλμα του Χοσέ Μαρτί, είπαμε είναι δυνατόν ο τύπος που πολέμησε κατά της ισπανικής αποικιοκρατίας να μην είναι παρών και εδώ. Τι είναι τέλος πάντων αυτή η πλατεία της επανάστασης, ένας πύργος; Ένα μουσείο; Μια πλατεία με μεγάλη θέα; Η μνήμη της επανάστασης; Ένας προορισμός εναλλακτικού προσκυνήματος στα «άγια και όσια» της επανάστασης; Δυτικότροποι, καλοζωισμένοι ευρωπαίοι και καναδοί παρέμεναν ή σιωπηλοί θεωρώντας ότι βρίσκονται στο σημείο μηδέν όπου ορθώνεται το αντίπαλο δέος στον καπιταλισμό ή πολυλογούσαν για ένα πείραμα που οφείλουμε να μελετήσουμε μέσα από γόνιμη και αυστηρή κριτική.
Πολύ κοντά βρίσκεται και ένα περίεργο αξιοθέατο για τους περισσότερους τουρίστες, το νεκροταφείο Χριστόφορος Κολόμβος, γνωστό ως Cemeterio de Cristobal Colon. Του 1876 παρακαλώ με τάφους που ομοιάζουν περισσότερο με περίτεχνα γλυπτά μνημεία. Όλους τους γνωστούς κουβανούς τους βρίσκεις εδώ. Σιγά μην έρχεται κανείς γι αυτούς. Για μια άγνωστη κουβανή έρχονται, την Μilagrosa. Μια Κουβάνα του περασμένου αιώνα που πέθανε πάνω στη γέννα και την έθαψαν πακέτο με το μικρό. Από τότε κυκλοφόρησαν δεκάδες μύθοι, το παιδί μετακινήθηκε, το παιδί ήπιε γάλα, το παιδί την αγκάλιαζε κλπ, και όταν ο μύθος γίνει γνωστός άντε να τον σταματήσεις. Εδώ έρχονται γυναίκες που δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδιά , επισκέπτονται τον τάφο, ρίχνουν και τρεις σφαλιάρες στον μεταλλικό κρίκο του τάφου και φεύγουν περιμένοντας με αυτό τον τρόπο να εμφανιστεί ταχέως ο απόγονος.
-μπαμπά, νύχτωσε, πέντε αριστερά, τέσσερεις δεξιά;
-τι μας την πέσανε;
-όχι μωρέ, οι φουσκάλες που λέγαμε, να την κάνουμε για κέντρο;
Πριν πάρουμε το απίθανο coco λέω να ρωτήσω τρεις ισπανούς που είναι τα καλύτερα μέρη για φαγητό στην περιοχή, αλλά τι τα θες ούνα φάτσα ούνα ράτσα, αυτοί δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Στο El Emperador κοντά στο Hotel National να λέει ο ένας, στο Restaurant del Patio στην πλατεία του καθεδρικού ο άλλος, ενώ ο τρίτος μας αποτέλειωσε , το καλύτερο φαγητό στην Κούβα στο La Guarida στην Concordia 318, και Gervasio. Εκεί έφαγε ο Jack Nicholson, τυχαίο; Να επιμένει ο σπανιόλος.
-βρε padre αυτοί είναι χειρότεροι από εμάς, δεν τα βρίσκουν με τίποτε, πάμε και ότι μας τύχει. Να πάρουμε εκείνο το απλό ταξάκι;
Θα καταλήξουμε να τρώμε ισπανικά tapas σε κάποιο μαγαζί στο πουθενά με υπόκρουση κουβάνικης μουσικής ενώ το mohito θα εκτελεστεί στο Cafe Paris στηνObispo 202, φίσκα στον κόσμο, θορυβώδες αλλά γεμάτο ζωντάνια, ότι πρέπει για μια πρώτη γεύση από Havana.
Η επόμενη ημέρα αφιερωμένη στην Havana centro, θα ξεκινήσει με μια γρήγορη ματιά στο Museo de la Revolucion που ήταν και κοντά στην casa, κτήριο εντυπωσιακό μιας και ήταν το Προεδρικό Παλάτι όλων των Κουβανών Προέδρων. Ε, μετά την επανάσταση πάνε και οι πρόεδροι, πάνε και τα παλάτια, νισάφι πια, έγινε μουσείο. Ο μαύρος μπερές του Che εντυπωσίασε τη μικρά μόνο.
Σειρά είχε το Museo Nacional de Bellas Artes, η ninia εντυπωσιάστηκε από τις Κουβανικές συλλογές έργων τέχνης από τη περίοδο της αποικιοκρατίας μέχρι και σήμερα. Τρεις ώρες , όροφο όροφo, πίνακα με πίνακα, σκίτσο με σκίτσο, με ξεθέωσε , λες και είχα πάει με την Λαμπράκη- Πλάκα , τέτοια λατρεία για τις καλές τέχνες και ιδίως τη ζωγραφική δεν το περίμενα.
Βγήκαμε στην Prado,στο paseo de artisans, ένα πλήθος καλλιτεχνών στο ύπαιθρο, λες και είσαι στην Μονμάρτη αλλά στο πιο χαρούμενο, πιο φωτεινό και ασφαλώς πιο ζωντανό. Εκεί η Esperanza Iglesias – artista de la plasticα- θα πει τον πόνο της στην Νεφέλη, ένα πολυκαιρισμένο άλμπουμ με φωτογραφίες περιελάμβανε την ιστορία της ζωής της , έτσι απλά όπως την είχε γράψει με εικόνες. Μεγάλες εκθέσεις στην Αμερική, στιγμές δόξας, ξενοιασιάς, τώρα μόνη, βαριά άρρωστη από την καρδιά της, έχει μόνο μια φίλη. Οι γιατροί θέλουν φακελάκια, τα νοσοκομεία φακελάκια να σε προσέξουν, ο μπάτσος που περνά θέλει φακελάκι για να μην βρεθείς να απολογείσαι. Η συνεννόηση φιστίκι αλλά όταν θέλει η νύφη και ο γαμπρός όλα γίνονται, με μεταφραστές τους περαστικούς τουρίστες ισπανούς. Κάθε λίγο και λιγάκι σταματούσαμε και κάποιον να μας βοηθήσει στην μετάφραση.
-ο κόσμος αλλάζει, η Κούβα αλλάζει, γι αυτό και γω ζωγραφίζω για μια πόλη , μια Havana που κινείται, ζωντανή με ψηλά το κεφάλι.
Αφού πέρασαν δύο ώρες, με κάποιο τρόπο δώσαμε ραντεβού για την άλλη ημέρα, θα έφτιαχνε ένα πίνακα και θα τον χάριζε στη μικρή. Δε ζήτησε ποτέ να αγοράσουμε πίνακές της, δε ζήτησε πότε χρήματα, ζήτησε μόνο να ακούσουμε την ιστορία της, μια ιστορία ανόδου και πτώσης και πάντα όλα με αξιοπρέπεια.
Ξεθεωμένοι από τη ζέστη μπαίνουμε μέσα στο Sevilla Hotel, καταπληκτικό ξενοδοχείο, το αίθριο με παλιά έπιπλα, φυτά να κρέμονται μια αίσθηση χλιδής και πλούτου, ενώ στον 9ο όροφο έχεις θέα σε όλο το κεντρικό πάρκο. Τα οικονομικά μας λιτά για τέτοιες πολυτέλειες, γι αυτό την κάνουμε για το GranTeatro, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα. Romeo and Juliet, η παράσταση στις 6.30, είχε φτάσει ήδη 3, προσπαθούμε να συνεννοηθούμε για να βγάλουμε δύο εισιτήρια των 6cuc. Με τίποτα, τελικά μας στέλνει κάπου δίπλα στην κεντρική είσοδο του παλιού θεάτρου. Μια αγέρωχη κουβάνα πρόθυμη να μας ξεναγήσει σε άπταιστα ισπανικά. Ευτυχώς με νοήματα μας έδειχνε που πάμε και τι κάνουμε. Εκπληκτικό το εσωτερικό του θεάτρου, τα παρασκήνια, οι αίθουσες χορού, η μεγάλη σάλα των δεξιώσεων, όλα υπό ανακαίνιση, δυο εργάτες δηλαδή δούλευαν. Έμεινε έκπληκτη όταν μας είδε να προσέχουμε τους παλιούς δίσκους που ήταν πεταμένοι κάτω , οι πιο πολλοί σκεπασμένοι με σοβάδες.
-πάρτε να μας κάνει νόημα
-μα είναι η ιστορία σας, εξάλλου τρελάθηκες να μας πιάσουν στο αεροδρόμιο και να μη βγούμε ποτέ
-πάρτε δε τρέχει τίποτε, δεν ενδιαφέρεται κανείς, no problema
Όταν τελικά αποφασίσαμε να πάρουμε έναν δίσκο, ο μοναδικός εργάτης που ήταν στο βάθος ήρθε τρέχοντας, σήκωσε δυο τρία μαδέρια, έβγαλε πακέτα με δίσκους γραμμοφώνου, εποχής του 30.
-πάρτε τα να τα σώσετε, εδώ θα πεταχτούν
Η κυραξεναγός θα μας βάλει σε μια μικρή αίθουσα κονσέρτων, από εκεί στα μικρά δωμάτια των μουσικών και άπλωσε το χέρι για το εισιτήριο των 2cuc που είχε συμφωνηθεί από την αρχή. Σιγά μη τα έδινε στο κράτος, τα είχαν κανονίσει οι κυράδες της εισόδου, εναλλάξ και για πάρτι τους το αντίτιμο των εισιτηρίων και ο Raul δε πα να λέει.
Η προσπάθεια για RomeoJuliet άκαρπη, οι δίσκοι τρία πακέτα ο καθένας ασήκωτοι, πίσω στην casa να τους αφήσουμε. Ευτυχώς θα βρούμε την άλλη ημέρα τους άλλους έλληνες και η Φωτεινή ως μουσικός θα τρέξει να σώσει κάτι από την καταστροφή.
Θα ακολουθήσει το Capitolio όπου η κουβανοξεναγός μπατσίνα θα μας απομονώσει στην αυλή, το άγαλμα δε που βρίσκεται στη μέση αν μπορούσε να μιλήσει και τι δε θάλεγε για τις κρυφές συναλλαγές κουβανομπάτσων και τουριστών και όλα αυτά για 3cuc. Ρίξαμε και ένα βλέφαρο απέξω στην Fabrica de Tobacco και βουρ για Chinatown.
Θα θέλαμε , αλλά ξαφνικά άνοιξαν οι κρουνοί του ουρανοί, όταν μιλάμε για βροχή στην Havana, μιλάμε για βροχή. Θα βρεθούμε κάτω από ένα υπόστεγο, θα κάτσουμε σε σκαλάκια, θα σκεπάσουμε τα κεφάλια μας με τις φούστες δύο κυράδων που κρατούσαν ομπρέλες από πάνω μας, θα γίνουμε μούσκεμα όλοι και όταν αλλάξει φορά ο αέρας και πάρει και τις ομπρέλες , θα γίνουμε όλοι μαζί, εκεί, κουβανοί και έλληνες μια μάζα για να γλυτώσουμε από τα στοιχειά της φύσης.
-μπαμπά, μιας που γίναμε μούσκεμα δε γυρνάμε περπατώντας στην βροχή.
Θα υποστώ και αυτό;; Τα πόδια μας μέσα σε λούμπες, το νερό αδυσώπητα να βαράει από όλες τις πλευρές, να στύβουμε τις μπλούζες μας, τα παπούτσια ασήκωτα από το νερό, η μικρή μες την τρελή χαρά, πόσα μαρτυρικά τετράγωνα μένουν για να φτάσουμε στην casa;;;;;
-καλά μα τι padre είσαι εσύ, να φωνάζει η Junia, ναι εκείνη με το γιό και δώστου να φέρνει πετσέτες για να στεγνώσουμε.
Είχε ήδη βραδιάσει, την κάναμε για φαγητό. Αααα μετά από τέτοιο χουνέρι μας αξίζει ένα καλό φαγάδικο. Al Medina , restaurant arabe μες την καρδιά της κούβας. Κεμπάπ, Couscous, tagine , falafel μέχρι και μπακλαβά είχε με 1,25cuc. Λιβανέζοι, Σύριοι και Παλαιστίνιοι πρόσφυγες κατάφεραν να κάνουν ονομαστή την κουζίνα της χώρας της στην Havana.
Φεύγοντας θα ακούσουμε μια φωνή πίσω μας.
-Έλληνες, μα καλά πόσοι είναι στην κούβα πια.
Η Νικολέτα , καθηγήτρια μοριακής βιολογίας στο πανεπιστήμιο της Κολωνίας και ο Γιάννης, ειδικός ερευνητής σε αυτοκινητοβιομηχανία στο Μιλάνο. Τελικά υπάρχει και άλλη Ελλάδα με ανθρώπους που διαπρέπουν, που φωνάζουν ότι οι έλληνες δεν είναι τεμπέληδες.
Γρήγορα θα καταλήξουμε στο La Lluvia de Oro, στηνObispo 316, το μπαράκι που θα γίνει το στέκι μας για τις επόμενες ημέρες.
-mohitosγια τους έλληνες, παρακαλώ!
-μπα έλληνας εδω μέσα, πάει παροικία πια φτιάξαμε.
Ο Jose ,ας τον πούμε, είναι κουβάνος γέννημα θρέμμα, μαθαίνει ελληνικά με δάσκαλο μάλιστα και ετοιμάζεται για την Ελλάδα.
-τρελάθηκες, τι να κάνεις στην Ελλάδα;
-θα δουλέψω, τα έχω κανονίσει, 1000 ευρώ το μήνα με διατροφή και ύπνο.
-τι λες ρε , σε κοροϊδεύουν, τέτοιους καιρούς στο ελλαδιστάν ούτε γάτα δε βρίσκει δουλειά, θα βρεις εσύ; Και καλά πως θα έρθεις.
Ο Jose , τα είχε κανονίσει όλα, το κονέ στην ελλάδα που θα τον προστάτευε, όργανο της τάξεως σε κυκλαδονήσι , εκεί που θα πήγαινε για τη δουλειά, πληρώνει και 75cuc για ασφάλιση στο κουβανικό κράτος, άρα το πρόβλημα λύθηκε και εδώ, μένει η πρεσβεία , η ελληνική, τα έχει μιλημένα και με αυτούς. Έμενε μόνο το εισιτήριο. Και εάν, γιατί ο κόσμος είναι μικρός δεν έδειχνε τη φωτογραφία του οργάνου, με το οποίον όλως τυχαίως είχαμε συνφάγει εις κυκλαδονήσι, το τηλ. Του για να πάρουμε Ελλάδα, θα έλεγα μας πουλάει φούμαρα. Ευτυχώς η Sofi,αγγλίδα δικηγόρος που τα είχε βροντήξει όλα και διέμενε στην Havana τα τελευταία χρόνια με το επίδομα που της έστελνε ο πατέρας της από τα Λόνδρας, επιβεβαίωσε τα πάντα.
-λοιπόν, είστε να μου κάνετε μαθήματα ελληνικών; Θα πληρώσω; Αύριο έχω μάθημα με το δάσκαλο, ελάτε και εσείς
Να δω τον εαυτό μου να κάνει μάθημα ελληνικών στην Κούβα, σε υποψήφιο λαθρομετανάστη, εεε. Ο Jose , ο κακομοίρης κερνούσε mohitos, κέρασε και κάτι τεράστια πούρα αγροτικά, εκείνα τα βαριά, η μουσική ξεσηκωτική…..
-μπαμπά, να σου γνωρίσω τη Stefani απόγονο των λεπρών!!!!
-τι λες ρε χαζό;
-άκου που σου λέω, αμερικάνα με παππού έλληνα, κρητικό, ονόματι Βανδουλάκης, σαν εκείνον που έπαιζε στο σήριαλ
-άλλο ένα mohitoκαι για την απόγονο του Βανδουλάκη, παρακαλώ!!!!!
Αφού ντερλικώσαμε πρωινό και τσίκνα μεσημεριανού είπαμε να την κάνουμε για την πρωτεύουσα. Θα φτάσουμε χωρίς δυσκολία στην γνωστή casa Emilio που είχαμε μείνει την πρώτη ημέρα, η γνωστές κουβάνες μας περίμεναν με αγκαλιές και φιλιά , αχ εκείνη τη φωτογραφία του γιού της θα τη σκίσω κάποια στιγμή, τα νεύρα μου είχαν τεντωθεί. Παρατήσαμε το αυτοκίνητο , γιατί Havana και τουτού δε λέει και ξεκινήσαμε το τεστ ντράιβ αντοχής παπουτσιών και ποδιών. Όλα άρχισαν από το Nacional
-καλά πως θα μπούμε έτσι λέτσοι μέσα ρε padre; Εγώ ντρέπομαι.
Μπα μπήκαμε , δε μας σταμάτησε κανένας, πέσαμε πάνω σε έναν διαπληκτισμό όπου ένας Ολλανδός έδινε όσα όσα να αγοράσει έναν μεγάλο χάρτη της κούβας από κάποιον άλλο, εκείνος ανένδοτος. Που να βρει χάρτη της προκοπής να αγοράσει στην Κούβα, ήρθε αδιάβαστος ο φλαμά.
-δε στον δίνω ρε, γαμώ τον υπουργό σου!
-παναγιά μου έλληνες εδώ μέσα!
και μείς σα λέτσοι που είχαμε μπει για να πάρουμε λίγο aircon, να δροσίσουμε το πετσί μας από τη ζέστη. Ευτυχώς και αυτοί για τον ίδιο λόγω μπήκανε
-του κoλολλανδού δεν του τον πουλάω το χάρτη και να χτυπιέται, τόσο δρόμο τον έφερα από την Ελλάδα.
Το να βλέπεις έλληνες σακιδιάδες μέσα στο επιβλητικό ξενοδοχείο που έκτισε η Μαφία το 1930 και έκτοτε φιλοξένησε από τον Αλ Καπόνε μέχρι τον Πάπα, τον Τσόρτσιλ και σχεδόν όλους τους γνωστούς πολιτικούς, ηθοποιούς και τραγουδιστές, σου φτιάχνει τη διάθεση. Καθισμένοι στους υπέροχους κήπους απέναντι στη θάλασσα, μια ορχήστρα να παίζει το quantaramera, τα λερά παπούτσια να προσπαθούν να κρυφτούν, η σκηνή είναι σουρεαλιστική. Πάμε να γελάσουμε αλλά ένας κόμπος στο λαιμό, μας κάνει να προσγειωθούμε στο ότι βρισκόμαστε σε άλλη χώρα, σε άλλον τόπο όχι στην Κούβα αλλά στην Havana. Συνειδητοποιήσαμε ότι όλα αυτά που κερδίσαμε τόσες ημέρες στην εξοχή, δηλ. το κέρδος μας ήταν ένα κομμάτι της αθωότητας των κατοίκων, εδώ θα το χάσουμε.
Αφού δώσαμε ότι πληροφορίες μπορούσαμε στους συμπατριώτες, είπαμε να ξεπετάξουμε αυτό το Vedado για αρχή.
Ποιος θα το πίστευε ότι αυτή η περιοχή η οποία ήταν γεμάτη από δέντρα πανύψηλα και αποτελούσαν τοίχος προστασίας από τους πειρατές θα τα αντικαθιστούσε με ένα τοίχος από ουρανοξύστες. Κανένας δεν ήθελε να μείνει τα παλαιά χρόνια σε αυτή την περιοχή, βρέθηκε ένας έξυπνος, ο Francisco de Frias, το 1850 περίπου αγόρασε με 10 σεντς το στρέμμα , κουβάλησε και αφρικανούς σκλάβους και αποφάσισε να αλλάξει το τοπίο. Το 1940 πια χτίστηκε και ο πρώτος κουβανέζικος ουρανοξύστης εδώ, άρα μιλάμε για την πιο μοντέρνα εκδοχή κουβανικής πόλης.
Αφού κατεβήκαμε τα K,L,M,N, O,P,Q και πάει λέγοντας, ονόματα δρόμων και αυτά, είπαμε να πάρουμε και τα 15,17,19,21,23 , μα ποιος διεστραμμένος έδωσε τέτοια ονόματα στους δρόμους, τι αμερικανιές είναι αυτές, ούτε μία maceo, ούτε μία Marti, είχαμε πάθει σύνδρομο στέρησης.
Τέλος πάντων με μια πεντάωρη ποδαράτη αποκτάς μια ιδέα από το εντυπωσιακό πανεπιστήμιο της Αβάνας,
Universidad de La Habana και το οποίο είναι ένα από τα παλαιότερα στον κόσμο με περίπου 30 διαφορετικές ειδικότητες να διδάσκονται εδώ, το museo Napoleonico, ένα μουσείο με όλα τα καλούδια του βαρόνου της ζάχαρης Julio Lobo, περνάς από πέντε έξη Paladares, καθόσον εκεί μεταξύ 23, 25 και 27 έχουν στριμωχθεί τα πιο πολλά, 23 και 12 κόσμος και κοσμάκης γιατί εδώ είναι το σημείο συνάντησης της ντόπιας νεολαίας για τον κινηματογράφο Yara, την Coppelia για παγωτό και τους νεαρούς να επιδίδονται σε κάθε είδους ζογκλερικά μπροστά από την Habana Libre. Εσύ θαυμάζεις τα κτήρια , τους άνετους δρόμους, τα υπέροχα για εμάς αυτοκίνητα, τις ανέμελες κουβανές που σε σαρώνουν με τα λάγνα μάτια τους, αναζητάς τρόπο να εξοντώσεις τις φουσκάλες στα πόδια σου, αλλά προχωράς.
Av. De la independecia και νάσου ηπερίφημη Plaza de La Revolucion με το άγαλμα του Χοσέ Μαρτί, είπαμε είναι δυνατόν ο τύπος που πολέμησε κατά της ισπανικής αποικιοκρατίας να μην είναι παρών και εδώ. Τι είναι τέλος πάντων αυτή η πλατεία της επανάστασης, ένας πύργος; Ένα μουσείο; Μια πλατεία με μεγάλη θέα; Η μνήμη της επανάστασης; Ένας προορισμός εναλλακτικού προσκυνήματος στα «άγια και όσια» της επανάστασης; Δυτικότροποι, καλοζωισμένοι ευρωπαίοι και καναδοί παρέμεναν ή σιωπηλοί θεωρώντας ότι βρίσκονται στο σημείο μηδέν όπου ορθώνεται το αντίπαλο δέος στον καπιταλισμό ή πολυλογούσαν για ένα πείραμα που οφείλουμε να μελετήσουμε μέσα από γόνιμη και αυστηρή κριτική.
Πολύ κοντά βρίσκεται και ένα περίεργο αξιοθέατο για τους περισσότερους τουρίστες, το νεκροταφείο Χριστόφορος Κολόμβος, γνωστό ως Cemeterio de Cristobal Colon. Του 1876 παρακαλώ με τάφους που ομοιάζουν περισσότερο με περίτεχνα γλυπτά μνημεία. Όλους τους γνωστούς κουβανούς τους βρίσκεις εδώ. Σιγά μην έρχεται κανείς γι αυτούς. Για μια άγνωστη κουβανή έρχονται, την Μilagrosa. Μια Κουβάνα του περασμένου αιώνα που πέθανε πάνω στη γέννα και την έθαψαν πακέτο με το μικρό. Από τότε κυκλοφόρησαν δεκάδες μύθοι, το παιδί μετακινήθηκε, το παιδί ήπιε γάλα, το παιδί την αγκάλιαζε κλπ, και όταν ο μύθος γίνει γνωστός άντε να τον σταματήσεις. Εδώ έρχονται γυναίκες που δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδιά , επισκέπτονται τον τάφο, ρίχνουν και τρεις σφαλιάρες στον μεταλλικό κρίκο του τάφου και φεύγουν περιμένοντας με αυτό τον τρόπο να εμφανιστεί ταχέως ο απόγονος.
-μπαμπά, νύχτωσε, πέντε αριστερά, τέσσερεις δεξιά;
-τι μας την πέσανε;
-όχι μωρέ, οι φουσκάλες που λέγαμε, να την κάνουμε για κέντρο;
Πριν πάρουμε το απίθανο coco λέω να ρωτήσω τρεις ισπανούς που είναι τα καλύτερα μέρη για φαγητό στην περιοχή, αλλά τι τα θες ούνα φάτσα ούνα ράτσα, αυτοί δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Στο El Emperador κοντά στο Hotel National να λέει ο ένας, στο Restaurant del Patio στην πλατεία του καθεδρικού ο άλλος, ενώ ο τρίτος μας αποτέλειωσε , το καλύτερο φαγητό στην Κούβα στο La Guarida στην Concordia 318, και Gervasio. Εκεί έφαγε ο Jack Nicholson, τυχαίο; Να επιμένει ο σπανιόλος.
-βρε padre αυτοί είναι χειρότεροι από εμάς, δεν τα βρίσκουν με τίποτε, πάμε και ότι μας τύχει. Να πάρουμε εκείνο το απλό ταξάκι;
Θα καταλήξουμε να τρώμε ισπανικά tapas σε κάποιο μαγαζί στο πουθενά με υπόκρουση κουβάνικης μουσικής ενώ το mohito θα εκτελεστεί στο Cafe Paris στηνObispo 202, φίσκα στον κόσμο, θορυβώδες αλλά γεμάτο ζωντάνια, ότι πρέπει για μια πρώτη γεύση από Havana.
Η επόμενη ημέρα αφιερωμένη στην Havana centro, θα ξεκινήσει με μια γρήγορη ματιά στο Museo de la Revolucion που ήταν και κοντά στην casa, κτήριο εντυπωσιακό μιας και ήταν το Προεδρικό Παλάτι όλων των Κουβανών Προέδρων. Ε, μετά την επανάσταση πάνε και οι πρόεδροι, πάνε και τα παλάτια, νισάφι πια, έγινε μουσείο. Ο μαύρος μπερές του Che εντυπωσίασε τη μικρά μόνο.
Σειρά είχε το Museo Nacional de Bellas Artes, η ninia εντυπωσιάστηκε από τις Κουβανικές συλλογές έργων τέχνης από τη περίοδο της αποικιοκρατίας μέχρι και σήμερα. Τρεις ώρες , όροφο όροφo, πίνακα με πίνακα, σκίτσο με σκίτσο, με ξεθέωσε , λες και είχα πάει με την Λαμπράκη- Πλάκα , τέτοια λατρεία για τις καλές τέχνες και ιδίως τη ζωγραφική δεν το περίμενα.
Βγήκαμε στην Prado,στο paseo de artisans, ένα πλήθος καλλιτεχνών στο ύπαιθρο, λες και είσαι στην Μονμάρτη αλλά στο πιο χαρούμενο, πιο φωτεινό και ασφαλώς πιο ζωντανό. Εκεί η Esperanza Iglesias – artista de la plasticα- θα πει τον πόνο της στην Νεφέλη, ένα πολυκαιρισμένο άλμπουμ με φωτογραφίες περιελάμβανε την ιστορία της ζωής της , έτσι απλά όπως την είχε γράψει με εικόνες. Μεγάλες εκθέσεις στην Αμερική, στιγμές δόξας, ξενοιασιάς, τώρα μόνη, βαριά άρρωστη από την καρδιά της, έχει μόνο μια φίλη. Οι γιατροί θέλουν φακελάκια, τα νοσοκομεία φακελάκια να σε προσέξουν, ο μπάτσος που περνά θέλει φακελάκι για να μην βρεθείς να απολογείσαι. Η συνεννόηση φιστίκι αλλά όταν θέλει η νύφη και ο γαμπρός όλα γίνονται, με μεταφραστές τους περαστικούς τουρίστες ισπανούς. Κάθε λίγο και λιγάκι σταματούσαμε και κάποιον να μας βοηθήσει στην μετάφραση.
-ο κόσμος αλλάζει, η Κούβα αλλάζει, γι αυτό και γω ζωγραφίζω για μια πόλη , μια Havana που κινείται, ζωντανή με ψηλά το κεφάλι.
Αφού πέρασαν δύο ώρες, με κάποιο τρόπο δώσαμε ραντεβού για την άλλη ημέρα, θα έφτιαχνε ένα πίνακα και θα τον χάριζε στη μικρή. Δε ζήτησε ποτέ να αγοράσουμε πίνακές της, δε ζήτησε πότε χρήματα, ζήτησε μόνο να ακούσουμε την ιστορία της, μια ιστορία ανόδου και πτώσης και πάντα όλα με αξιοπρέπεια.
Ξεθεωμένοι από τη ζέστη μπαίνουμε μέσα στο Sevilla Hotel, καταπληκτικό ξενοδοχείο, το αίθριο με παλιά έπιπλα, φυτά να κρέμονται μια αίσθηση χλιδής και πλούτου, ενώ στον 9ο όροφο έχεις θέα σε όλο το κεντρικό πάρκο. Τα οικονομικά μας λιτά για τέτοιες πολυτέλειες, γι αυτό την κάνουμε για το GranTeatro, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα. Romeo and Juliet, η παράσταση στις 6.30, είχε φτάσει ήδη 3, προσπαθούμε να συνεννοηθούμε για να βγάλουμε δύο εισιτήρια των 6cuc. Με τίποτα, τελικά μας στέλνει κάπου δίπλα στην κεντρική είσοδο του παλιού θεάτρου. Μια αγέρωχη κουβάνα πρόθυμη να μας ξεναγήσει σε άπταιστα ισπανικά. Ευτυχώς με νοήματα μας έδειχνε που πάμε και τι κάνουμε. Εκπληκτικό το εσωτερικό του θεάτρου, τα παρασκήνια, οι αίθουσες χορού, η μεγάλη σάλα των δεξιώσεων, όλα υπό ανακαίνιση, δυο εργάτες δηλαδή δούλευαν. Έμεινε έκπληκτη όταν μας είδε να προσέχουμε τους παλιούς δίσκους που ήταν πεταμένοι κάτω , οι πιο πολλοί σκεπασμένοι με σοβάδες.
-πάρτε να μας κάνει νόημα
-μα είναι η ιστορία σας, εξάλλου τρελάθηκες να μας πιάσουν στο αεροδρόμιο και να μη βγούμε ποτέ
-πάρτε δε τρέχει τίποτε, δεν ενδιαφέρεται κανείς, no problema
Όταν τελικά αποφασίσαμε να πάρουμε έναν δίσκο, ο μοναδικός εργάτης που ήταν στο βάθος ήρθε τρέχοντας, σήκωσε δυο τρία μαδέρια, έβγαλε πακέτα με δίσκους γραμμοφώνου, εποχής του 30.
-πάρτε τα να τα σώσετε, εδώ θα πεταχτούν
Η κυραξεναγός θα μας βάλει σε μια μικρή αίθουσα κονσέρτων, από εκεί στα μικρά δωμάτια των μουσικών και άπλωσε το χέρι για το εισιτήριο των 2cuc που είχε συμφωνηθεί από την αρχή. Σιγά μη τα έδινε στο κράτος, τα είχαν κανονίσει οι κυράδες της εισόδου, εναλλάξ και για πάρτι τους το αντίτιμο των εισιτηρίων και ο Raul δε πα να λέει.
Η προσπάθεια για RomeoJuliet άκαρπη, οι δίσκοι τρία πακέτα ο καθένας ασήκωτοι, πίσω στην casa να τους αφήσουμε. Ευτυχώς θα βρούμε την άλλη ημέρα τους άλλους έλληνες και η Φωτεινή ως μουσικός θα τρέξει να σώσει κάτι από την καταστροφή.
Θα ακολουθήσει το Capitolio όπου η κουβανοξεναγός μπατσίνα θα μας απομονώσει στην αυλή, το άγαλμα δε που βρίσκεται στη μέση αν μπορούσε να μιλήσει και τι δε θάλεγε για τις κρυφές συναλλαγές κουβανομπάτσων και τουριστών και όλα αυτά για 3cuc. Ρίξαμε και ένα βλέφαρο απέξω στην Fabrica de Tobacco και βουρ για Chinatown.
Θα θέλαμε , αλλά ξαφνικά άνοιξαν οι κρουνοί του ουρανοί, όταν μιλάμε για βροχή στην Havana, μιλάμε για βροχή. Θα βρεθούμε κάτω από ένα υπόστεγο, θα κάτσουμε σε σκαλάκια, θα σκεπάσουμε τα κεφάλια μας με τις φούστες δύο κυράδων που κρατούσαν ομπρέλες από πάνω μας, θα γίνουμε μούσκεμα όλοι και όταν αλλάξει φορά ο αέρας και πάρει και τις ομπρέλες , θα γίνουμε όλοι μαζί, εκεί, κουβανοί και έλληνες μια μάζα για να γλυτώσουμε από τα στοιχειά της φύσης.
-μπαμπά, μιας που γίναμε μούσκεμα δε γυρνάμε περπατώντας στην βροχή.
Θα υποστώ και αυτό;; Τα πόδια μας μέσα σε λούμπες, το νερό αδυσώπητα να βαράει από όλες τις πλευρές, να στύβουμε τις μπλούζες μας, τα παπούτσια ασήκωτα από το νερό, η μικρή μες την τρελή χαρά, πόσα μαρτυρικά τετράγωνα μένουν για να φτάσουμε στην casa;;;;;
-καλά μα τι padre είσαι εσύ, να φωνάζει η Junia, ναι εκείνη με το γιό και δώστου να φέρνει πετσέτες για να στεγνώσουμε.
Είχε ήδη βραδιάσει, την κάναμε για φαγητό. Αααα μετά από τέτοιο χουνέρι μας αξίζει ένα καλό φαγάδικο. Al Medina , restaurant arabe μες την καρδιά της κούβας. Κεμπάπ, Couscous, tagine , falafel μέχρι και μπακλαβά είχε με 1,25cuc. Λιβανέζοι, Σύριοι και Παλαιστίνιοι πρόσφυγες κατάφεραν να κάνουν ονομαστή την κουζίνα της χώρας της στην Havana.
Φεύγοντας θα ακούσουμε μια φωνή πίσω μας.
-Έλληνες, μα καλά πόσοι είναι στην κούβα πια.
Η Νικολέτα , καθηγήτρια μοριακής βιολογίας στο πανεπιστήμιο της Κολωνίας και ο Γιάννης, ειδικός ερευνητής σε αυτοκινητοβιομηχανία στο Μιλάνο. Τελικά υπάρχει και άλλη Ελλάδα με ανθρώπους που διαπρέπουν, που φωνάζουν ότι οι έλληνες δεν είναι τεμπέληδες.
Γρήγορα θα καταλήξουμε στο La Lluvia de Oro, στηνObispo 316, το μπαράκι που θα γίνει το στέκι μας για τις επόμενες ημέρες.
-mohitosγια τους έλληνες, παρακαλώ!
-μπα έλληνας εδω μέσα, πάει παροικία πια φτιάξαμε.
Ο Jose ,ας τον πούμε, είναι κουβάνος γέννημα θρέμμα, μαθαίνει ελληνικά με δάσκαλο μάλιστα και ετοιμάζεται για την Ελλάδα.
-τρελάθηκες, τι να κάνεις στην Ελλάδα;
-θα δουλέψω, τα έχω κανονίσει, 1000 ευρώ το μήνα με διατροφή και ύπνο.
-τι λες ρε , σε κοροϊδεύουν, τέτοιους καιρούς στο ελλαδιστάν ούτε γάτα δε βρίσκει δουλειά, θα βρεις εσύ; Και καλά πως θα έρθεις.
Ο Jose , τα είχε κανονίσει όλα, το κονέ στην ελλάδα που θα τον προστάτευε, όργανο της τάξεως σε κυκλαδονήσι , εκεί που θα πήγαινε για τη δουλειά, πληρώνει και 75cuc για ασφάλιση στο κουβανικό κράτος, άρα το πρόβλημα λύθηκε και εδώ, μένει η πρεσβεία , η ελληνική, τα έχει μιλημένα και με αυτούς. Έμενε μόνο το εισιτήριο. Και εάν, γιατί ο κόσμος είναι μικρός δεν έδειχνε τη φωτογραφία του οργάνου, με το οποίον όλως τυχαίως είχαμε συνφάγει εις κυκλαδονήσι, το τηλ. Του για να πάρουμε Ελλάδα, θα έλεγα μας πουλάει φούμαρα. Ευτυχώς η Sofi,αγγλίδα δικηγόρος που τα είχε βροντήξει όλα και διέμενε στην Havana τα τελευταία χρόνια με το επίδομα που της έστελνε ο πατέρας της από τα Λόνδρας, επιβεβαίωσε τα πάντα.
-λοιπόν, είστε να μου κάνετε μαθήματα ελληνικών; Θα πληρώσω; Αύριο έχω μάθημα με το δάσκαλο, ελάτε και εσείς
Να δω τον εαυτό μου να κάνει μάθημα ελληνικών στην Κούβα, σε υποψήφιο λαθρομετανάστη, εεε. Ο Jose , ο κακομοίρης κερνούσε mohitos, κέρασε και κάτι τεράστια πούρα αγροτικά, εκείνα τα βαριά, η μουσική ξεσηκωτική…..
-μπαμπά, να σου γνωρίσω τη Stefani απόγονο των λεπρών!!!!
-τι λες ρε χαζό;
-άκου που σου λέω, αμερικάνα με παππού έλληνα, κρητικό, ονόματι Βανδουλάκης, σαν εκείνον που έπαιζε στο σήριαλ
-άλλο ένα mohitoκαι για την απόγονο του Βανδουλάκη, παρακαλώ!!!!!
Attachments
Last edited by a moderator:
