STAV
Member
- Μηνύματα
- 235
- Likes
- 907
- Επόμενο Ταξίδι
- ΜΟΓΓΟΛΙΑ
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δ.ΑΦΡΙΚΗ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
- Κεφάλαιο 30
- Κεφάλαιο 31
- Κεφάλαιο 32
- Κεφάλαιο 33
- Κεφάλαιο 34
Δεν ξέρω πως και τι ώρα ακριβώς φύγαμε από την πλατεία, αλλά η κυρά στην casa μου χρωστούσε και έτσι βάζοντας μια φωνή στον Pedro, λάκισε ο κακομοίρης και ευτυχώς αναχωρήσαμε εκ Trinidad, χωρίς να υπάρξει γάμος, έστω αρραβωνας , κάτι τις τέλος πάντων.
-για βάλε κάτω να δούμε τι είχε πει ο Yorgos; «Από Τρινιδάδ για Πινάρ ντελ Ρίο γίνεται η απόσταση σε μια μέρα, δεν είναι και κάτι το φοβερό, αν ξεκινήσετε πρωί.». Του χρωστάμε τόσα ευχαριστώ, τέλος πάντων.
-άρα προλαβαίνουμε τα πάντα, εεεε
Ως ανυπάκουα και ατίθασα όντα, σιγά μη φύγαμε πρωί πρωί. Αρακτοί σηκωθήκαμε, αραχτά χαιρετήσαμε όλη τη γειτονιά
και μετά σιγά που θα αφήσουμε τοTrinidad χωρίς να δούμε τας Playas της περιοχής. Πρώτα τη La Boca, 4km, από την πόλη , αμέσως μετά την Aguilar στα 7km, για να καταλήξουμε στην Ancon που βρίσκεται στην ομώνυμη χερσόνησο.
Αφήνουμε το αυτοκίνητο στην άμμο, με παρκαδόρο παρακαλώ, με τα τρία all-inclusive ξενοδοχεία της να καλύπτουν τα πάντα, ως συκωταριές καμένοι Ευρωπαίοι ξαπλωμένοι εις τας σεζλόνγκ της παραλίας, αλλά η αμμουδερή παραλία κατέληγε σε μια διάφανη απίθανη θάλασσα.
Νεαρός ονόματι Alexandro, έτοιμος να τείνει χείρα βοηθείας σε κάθε τουρίστα που θέλει να ελαφρύνει το πορτοφόλι του
-τι γουστάρει η αφεντιά σας
-α , ένα diving; ένα snorkeling μήπως; Το έχουμε;
-βεβαίως φίλε, εε Entecio και μας δείχνει έναν τύπο καμιά διακοσαριά μέτρα πιο εκεί στην παραλία.
Παραλία, παραλία, να θες να ρουφήξεις την θάλασσα, να την πέσεις αλλά μόνο δυο τρεις τουρίστριες μεγαλοκοπέλες μέσα, φτάνουμε στο Entecio, επαναλαμβάνεται ο ίδιος διάλογος,
-εεεε, Julio, λέει αυτός δείχνει και μια βάρκα κάπου στο βάθος, άντε μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει.
Ξεκινάμε, παραλία παραλία , ο ήλιος να καίει ήδη, νάτος ο Julio.
-εεεε, Diaz…..
-ε, άντε και …….….. , να σου πω εγώ θα μπω θάλασσα μπαμπά δεν αντέχω άλλο.
Δεν πρόλαβε να αρθρώσει τη λέξη και οι δύο νταβραντισμένες μεγαλοκοπέλες βγαίνουν ουρλιάζοντας από τη θάλασσα, με πρησμένα χέρια, τούμπανο. Γεμάτη όλη η θάλασσα με εκείνα να μικρά διάφανα, τσουχτερά θαλάσσια όντα. Το σωληνάριο με το fenistil έκαψε καρδιές, σιγά κυρά μου δε το βάζουμε παντού!!! Επιτέλους φτάσαμε στον τελευταίο, έτσι νομίζαμε.
-Diaz, που πάμε με τις τσούχτρες, είσαι καλά ;; τελειώνει το fenistil, βορά εις τας τσούχτρας της Κούβας δεν γινόμαστε.
-don’t worry amigos, εγώ θα καθαρίσω για χάρη σας. Εεε, Daniel…
-δε σφάξανε, δε πάμε πουθενά, κοντεύουμε να βγάλουμε τη χερσόνησο με τα πόδια.
Τέλος πάντων , είκοσι μέτρα πιο πέρα, ξύλινη καλύβα, παίρνεις όλο τον εξοπλισμό και μια φωτογραφική μηχανή υπ’ ευθύνη σου, αφήνεις τα πάντα στο έλεος του Daniel, δίνεις και 10cuc το άτομο για 1,5 ώρα και ορμάς με το catamaran να διασχίσεις τα γαλήνια νερά της Καραϊβικής.
-Εδώ είμαστε, βουτάτε, αφού βούτηξε πρώτος ο Diaz με μια κομμάτα ψωμί στο χέρι.
Τι ήταν αυτό, πολύχρωμα ψάρια, δεκάδες διαφορετικά κοράλλια, ένας καταπληκτικός βυθός, να μη θέλεις να βγεις από εκεί. Δίκιο είχαν τα αφρικανάκια ότι δεν έπρεπε να το χάσουμε. Μπορεί να μη φτάνει τους υφάλους ανοιχτά της Κένυας και της Τανζανίας αλλά ξεπερνά αρκετά άλλα σημεία του πλανήτη γη. Με βαριά καρδιά θα βγούμε , από τα ωραιότερα σημεία της εκδρομής, θα μοιράσουμε λίγο fenistil ακόμη, καλά έτσι και πας εκεί με καμιά εικοσαριά από δαύτα έβγαλες τα έξοδα της εκδρομής. Άντε και να καθίσεις μια δυο ώρες στην παραλία δίπλα σε σκανδιναβούς που προσπαθούν να κλέψουν όσο ήλιο προλάβουν και μετά μάλλον την κάνεις, δεν είναι για παραπάνω.
Ξεκινάμε για το Cienfuegos.
Ο δρόμος παραλιακά περνάει από το Cabagan, όμορφη παραλία με άμμο όπου καταλήγει το ομώνυμο ποτάμι, Rio Hondo και η Playa Yaguanabo, αμμώδης κόλπος με μαγαζάκια στην άκρη και ένα εκτροφείο γαρίδας. Η Punta Limones, ερημική παραλία και μετά η υπέροχη Playa Ingles με φοίνικές και cafe στην παραλία, τόχει και το resort της. Από εκεί ο δρόμος μπαίνει εσωτερικά, χωριά όπως το San Juan, χωρίς τίποτε το ιδιαίτερο και μετά νάτο το Cienfuegos.
Δημιούργημα του 1819, των Γάλλων αποικιοκρατών από το Bordeaux, τη Philadelphia και τη Louisiana, κυρίως καλλιεργητών ζαχαροκάλαμου, βρέχεται από τη θάλασσα της Καραϊβικής. Τα αξιοθαύμαστης αρχιτεκτονικής σπίτια, όλα σχεδόν με υπόστεγα που στηρίζονται από περίτεχνες κολώνες, τα διακοσμητικά κάγκελα που στολίζουν τα πορτοπαράθυρα συνθέτουν ένα ποικίλο πολιτιστικό σκηνικό. Οι οδοί από ανατολικά προς δυτικά ονομάζονται Avenidas και είναι αριθμημένοι στα ζυγά, ενώ οι βόρειοι προς νότιοι είναι τα μονά, αποκλείοντας κάθε σκέψη και περίπτωση να χάσεις τον δρόμο. Κάπου στη διασταύρωση 45 και 52, αφήσαμε το αυτοκίνητο και πήραμε τον πεζόδρομο 54, ο εμπορικός δρόμος της πόλης με πλήθος supermarkets και καταστημάτων πώλησης ρούχων και ηλεκτρικών συσκευών, όλα σε δολάρια οι τιμές πώλησης.
Χαζεύοντας φτάνεις εύκολα στην καρδιά της πόλης, το Parque Marti, πρώην Plaza de Armas.
Στην μία πλευρά βρίσκεται το κυβερνείο, το Palacio del Ayuntamiento. Τα μέλη του εκλέγονται για πέντε χρόνια και προς έκπληξη όλων, στις τελευταίες εκλογές πριν τέσσερα χρόνια το 70% των εκλεγμένων ήταν γυναίκες οι οποίες δεν ανήκαν μάλιστα και στο ΚΚΚ. Έπαθε πλάκα , τα πήρε στο κρανίο ο Κάστρο αλλά τι να πει, το κατάπιε και αυτό
Δυο βήματα πιο πέρα , στη βόρεια πλευρά της πλατείας, το εντυπωσιακό Teatro Tomas Terry. Χτίστηκε από την οικογένεια του Tomas Terry εις μνήμη του. Στην είσοδο αυτού του θεάτρου που μοιάζει με ιταλική όπερα και χτίστηκε το 1889, έστησαν και ένα άγαλμα του πρώην ιδιοκτήτη. Δεν είναι του πεταματού, αξιολογότατο πλήρως ανακαινισμένο, με καθίσματα από κέδρο και μόνο να σκεφτεί κανείς ότι εδώ εμφανίστηκαν ο Caruso, η Sarah Bernhardt η Ana Pavlova κ.α. αξίζει μια επίσκεψη. Είσοδος 2CUC σε ψιλά παρακαλώ.
Ο καθεδρικός με τη νεοκλασική πρόσοψη με τα δύο κόκκινα καμπαναριά βρίσκεται στη μία άκρη και μετά είναι, μάλλον ήταν το Palacio de Ferrer. Και λέω ήταν γιατί το κτήριο είναι μεν εκεί αλλά παλάτι δεν είναι, σήμερα κατοικοεδρεύει η Casa de la Cultura Benjamin Duarte, αλλά ούτε και κουλτούρα μπορείς να βρεις καθόσον δεν υπάρχει ούτε πινακίδα, ούτε πληροφορίες, ούτε τη πόρτα δε βρίσκει κανείς για να πάει στην
κορυφή να τραβήξει καμιά φωτογραφία της πόλης.
Εδώ μόνο τον che βρίσκεις εύκολα.
Αχ αυτός ο che, αχ αυτός ο che, πανταχού παρών στα δεκάδες τραπεζάκια που είχαν βγάλει μικροπωλητές στην πλατεία, φωτογραφική μηχανή από κονσερβοκούτι να πούμε την αλήθεια δεν είχαμε ματαδεί. Ο κακόμοιρος ο Camilo Cienfuegos, γιος Κουβανέζων αναρχικών, επισκιάζεται συνεχώς από τις εικόνες του Τσε και του Φιντέλ Κάστρο. Λες και τον χώνευαν να μου πεις; Ήταν ο ωραίος της παρέας και τους έκλεβε όλες τις γκόμενες γι αυτό ποτέ δεν τον καλούσαν όταν εμφανιζόταν φουστάνι στην περιοχή. Η διαμάχη σχετικά με το θάνατό του εξακολουθεί να υπάρχει.
Τα είχαμε όλα, μας κόλλησε και ένας δίπλα να πάμε στο Delfinario.
-Amigo, όλα στη φτήνια, 5cuc είσοδος για σένα, 3cuc για τη μικρά, αααα και 1cuc για φωτογραφίες και άλλα 3cuc για να φιλήσεις ένα δελφίνι ενώ θα ρίξεις άλλα 30cuc για 15 με 20 λεπτά κολύμπι με το ζώο.
-ρε άντε από εδώ, ουστ
Το El Benny με διεθνή κουζίνα παρακαλώ βρίσκεται στην πλατεία, όπως και το El Palatino στη γωνία με την 27. Το προτιμήσαμε, μια ζωντανή μπάντα έπαιζε ένα τραγούδι των "Buena Vista Social Club". Τουρίστες που έπιναν τη μπύρα τους, καθαρές τουαλέτες σημαντικότατο γεγονός δια την περιοχή. Μετά από την απόλαυση ενός τεραστίου κυπελακίου παγωτού Nestle, η ζωή φάνηκε πιο ευχάριστη.
Προχωρήσαμε με γοργά βήματα στην Punta Gorda εκεί που βρίσκεται το "Palacio del Valle". Ήταν το σπίτι ενός από τους ποιο πλούσιους ανθρώπους στην Κούβα, έχει ανακαινιστεί και τώρα λειτουργεί ως ένα από τα πιο ακριβά εστιατόρια που μπορεί να βρει κανείς στην Κούβα. Πληρώνεις υπό τους ήχους πιάνου, αλλά στον πιάνουν. Το αρχιτεκτονικό του στυλ είναι όλα τα λεφτά, γιατί ο κύρης του λεφτά είχε και δεν ήξερε τι να τα κάνει, οπότε σε κάθε πλευρά της οικίας χρησιμοποιούσε και διαφορετικό αρχιτεκτονικό στυλ, από Γοτθικό και μπαρόκ το γύριζε σε Βυζαντινό και από εκεί σε Ενετικό και οθωμανικό. Ανάλογα το πως τα πήγαινε με τη γυναίκα του έμπαινε και από άλλη πόρτα. Στη συνέχεια το εντυπωσιακό Club Cienfuegos
Αφού χαζέψαμε αρκετά στην παραλία, είπαμε να συνεχίσουμε γιατί αυτό το Vinales δε βλέπω να το φτάνουμε. Θα προχωρήσουμε πολύ γρήγορα προς τα επάνω μέσω της caratera national και της caratera central, περνώντας μέσα από απέραντες καλλιέργειες ζαχαροκάλαμου, καπνού, μπανάνας και μάνγκο, από δάση και σαβάνες, παρατηρώντας αμέτρητες φοινικιές, βλέποντας αναρίθμητα είδη πουλιών και ζώων σκόρπια στα χωράφια, γύπες να ετοιμάζονται να δειπνήσουν με το κουφάρι μας, περνώντας ποτάμια και γέφυρες, ουφφφφ είχε νυχτώσει όταν πια μπήκαμε στο Vinales.
Α, εδώ, δε φοβόμαστε τίποτε, είχαμε κλείσει μια casa μέσω internet από το bedincuba, κάτι τέτοιο, δεν έχει νόημα έτσι και αλλιώς, καθότι ο Pedro Gonzalez, ο ιντερνετάκιας το είχε καρατσεκάρει, θα σας περιμένει στην πόρτα ο ιδιοκτήτης όποτε και να πάτε.
Casa jean pierre
Salvador Cisneros no 132
[email protected]
σιγά μην είχε ακούσει ο jean pierre γι αυτόν τον Pedro Gonzalez, ξαμολήθηκε ο άνθρωπος και σε πέντε λεπτά μας έδειξε τέσσερα πέντε σπίτια στον παράλληλο με τον κεντρικό δρόμο.
Villa Campana
Sr Armando R. Hernandez Guzman
Calle Rafael Trejo no 127
Tel: 53048695183
Mobile:5352550025
Dos habitaciones independiente.
Η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσαμε να βρούμε, ανεξάρτητο με δική του είσοδο, τελείως χωριστά από τους ιδιοκτήτες, σε έναν δρόμο που ήταν μόνο casas προς ενοικίαση εύρισκες. Οι ένοικοι του άλλου δωματίου που ήταν μόνο του στην αυλή του σπιτιού ήρθαν για τα καλωσορίσματα, στρογγυλοκάθισαν για δύο ώρες δηλαδή, μέχρι να φτιάξει το φαγητό η κυρά του σπιτιού.
Η Barbara τραπεζικός εκ Μονάχου ορμώμενη, το τι ακούσαμε για τους Έλληνες δε λέγεται, μόνο για τον Πετσάλνικο δε μας είπε, που τον θυμήθηκα τώρα αυτόν, και ο Μario, καθηγητής Πανεπιστημίου στο Μιλάνο, αειθαλής, λατινοαμερικανόπληκτος, είχε γυρίσει μονός του όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, ετών 63, ευτυχώς τσακωνόταν αυτός για εμάς με τη frau μιας και φοβόταν ότι η Ιταλία θα καταντήσει σαν την Ελλάδα, βρε κάτι ήξερε αυτός.
Μετά το φαγητό αριβάραμε για την casa del a trova
-εδώ δεν έχει Pedro, μικρά, κατάλαβες;
-για βάλε κάτω να δούμε τι είχε πει ο Yorgos; «Από Τρινιδάδ για Πινάρ ντελ Ρίο γίνεται η απόσταση σε μια μέρα, δεν είναι και κάτι το φοβερό, αν ξεκινήσετε πρωί.». Του χρωστάμε τόσα ευχαριστώ, τέλος πάντων.
-άρα προλαβαίνουμε τα πάντα, εεεε
Ως ανυπάκουα και ατίθασα όντα, σιγά μη φύγαμε πρωί πρωί. Αρακτοί σηκωθήκαμε, αραχτά χαιρετήσαμε όλη τη γειτονιά
και μετά σιγά που θα αφήσουμε τοTrinidad χωρίς να δούμε τας Playas της περιοχής. Πρώτα τη La Boca, 4km, από την πόλη , αμέσως μετά την Aguilar στα 7km, για να καταλήξουμε στην Ancon που βρίσκεται στην ομώνυμη χερσόνησο.
Αφήνουμε το αυτοκίνητο στην άμμο, με παρκαδόρο παρακαλώ, με τα τρία all-inclusive ξενοδοχεία της να καλύπτουν τα πάντα, ως συκωταριές καμένοι Ευρωπαίοι ξαπλωμένοι εις τας σεζλόνγκ της παραλίας, αλλά η αμμουδερή παραλία κατέληγε σε μια διάφανη απίθανη θάλασσα.
Νεαρός ονόματι Alexandro, έτοιμος να τείνει χείρα βοηθείας σε κάθε τουρίστα που θέλει να ελαφρύνει το πορτοφόλι του
-τι γουστάρει η αφεντιά σας
-α , ένα diving; ένα snorkeling μήπως; Το έχουμε;
-βεβαίως φίλε, εε Entecio και μας δείχνει έναν τύπο καμιά διακοσαριά μέτρα πιο εκεί στην παραλία.
Παραλία, παραλία, να θες να ρουφήξεις την θάλασσα, να την πέσεις αλλά μόνο δυο τρεις τουρίστριες μεγαλοκοπέλες μέσα, φτάνουμε στο Entecio, επαναλαμβάνεται ο ίδιος διάλογος,
-εεεε, Julio, λέει αυτός δείχνει και μια βάρκα κάπου στο βάθος, άντε μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει.
Ξεκινάμε, παραλία παραλία , ο ήλιος να καίει ήδη, νάτος ο Julio.
-εεεε, Diaz…..
-ε, άντε και …….….. , να σου πω εγώ θα μπω θάλασσα μπαμπά δεν αντέχω άλλο.
Δεν πρόλαβε να αρθρώσει τη λέξη και οι δύο νταβραντισμένες μεγαλοκοπέλες βγαίνουν ουρλιάζοντας από τη θάλασσα, με πρησμένα χέρια, τούμπανο. Γεμάτη όλη η θάλασσα με εκείνα να μικρά διάφανα, τσουχτερά θαλάσσια όντα. Το σωληνάριο με το fenistil έκαψε καρδιές, σιγά κυρά μου δε το βάζουμε παντού!!! Επιτέλους φτάσαμε στον τελευταίο, έτσι νομίζαμε.
-Diaz, που πάμε με τις τσούχτρες, είσαι καλά ;; τελειώνει το fenistil, βορά εις τας τσούχτρας της Κούβας δεν γινόμαστε.
-don’t worry amigos, εγώ θα καθαρίσω για χάρη σας. Εεε, Daniel…
-δε σφάξανε, δε πάμε πουθενά, κοντεύουμε να βγάλουμε τη χερσόνησο με τα πόδια.
Τέλος πάντων , είκοσι μέτρα πιο πέρα, ξύλινη καλύβα, παίρνεις όλο τον εξοπλισμό και μια φωτογραφική μηχανή υπ’ ευθύνη σου, αφήνεις τα πάντα στο έλεος του Daniel, δίνεις και 10cuc το άτομο για 1,5 ώρα και ορμάς με το catamaran να διασχίσεις τα γαλήνια νερά της Καραϊβικής.
-Εδώ είμαστε, βουτάτε, αφού βούτηξε πρώτος ο Diaz με μια κομμάτα ψωμί στο χέρι.
Τι ήταν αυτό, πολύχρωμα ψάρια, δεκάδες διαφορετικά κοράλλια, ένας καταπληκτικός βυθός, να μη θέλεις να βγεις από εκεί. Δίκιο είχαν τα αφρικανάκια ότι δεν έπρεπε να το χάσουμε. Μπορεί να μη φτάνει τους υφάλους ανοιχτά της Κένυας και της Τανζανίας αλλά ξεπερνά αρκετά άλλα σημεία του πλανήτη γη. Με βαριά καρδιά θα βγούμε , από τα ωραιότερα σημεία της εκδρομής, θα μοιράσουμε λίγο fenistil ακόμη, καλά έτσι και πας εκεί με καμιά εικοσαριά από δαύτα έβγαλες τα έξοδα της εκδρομής. Άντε και να καθίσεις μια δυο ώρες στην παραλία δίπλα σε σκανδιναβούς που προσπαθούν να κλέψουν όσο ήλιο προλάβουν και μετά μάλλον την κάνεις, δεν είναι για παραπάνω.
Ξεκινάμε για το Cienfuegos.
Ο δρόμος παραλιακά περνάει από το Cabagan, όμορφη παραλία με άμμο όπου καταλήγει το ομώνυμο ποτάμι, Rio Hondo και η Playa Yaguanabo, αμμώδης κόλπος με μαγαζάκια στην άκρη και ένα εκτροφείο γαρίδας. Η Punta Limones, ερημική παραλία και μετά η υπέροχη Playa Ingles με φοίνικές και cafe στην παραλία, τόχει και το resort της. Από εκεί ο δρόμος μπαίνει εσωτερικά, χωριά όπως το San Juan, χωρίς τίποτε το ιδιαίτερο και μετά νάτο το Cienfuegos.
Δημιούργημα του 1819, των Γάλλων αποικιοκρατών από το Bordeaux, τη Philadelphia και τη Louisiana, κυρίως καλλιεργητών ζαχαροκάλαμου, βρέχεται από τη θάλασσα της Καραϊβικής. Τα αξιοθαύμαστης αρχιτεκτονικής σπίτια, όλα σχεδόν με υπόστεγα που στηρίζονται από περίτεχνες κολώνες, τα διακοσμητικά κάγκελα που στολίζουν τα πορτοπαράθυρα συνθέτουν ένα ποικίλο πολιτιστικό σκηνικό. Οι οδοί από ανατολικά προς δυτικά ονομάζονται Avenidas και είναι αριθμημένοι στα ζυγά, ενώ οι βόρειοι προς νότιοι είναι τα μονά, αποκλείοντας κάθε σκέψη και περίπτωση να χάσεις τον δρόμο. Κάπου στη διασταύρωση 45 και 52, αφήσαμε το αυτοκίνητο και πήραμε τον πεζόδρομο 54, ο εμπορικός δρόμος της πόλης με πλήθος supermarkets και καταστημάτων πώλησης ρούχων και ηλεκτρικών συσκευών, όλα σε δολάρια οι τιμές πώλησης.
Χαζεύοντας φτάνεις εύκολα στην καρδιά της πόλης, το Parque Marti, πρώην Plaza de Armas.
Στην μία πλευρά βρίσκεται το κυβερνείο, το Palacio del Ayuntamiento. Τα μέλη του εκλέγονται για πέντε χρόνια και προς έκπληξη όλων, στις τελευταίες εκλογές πριν τέσσερα χρόνια το 70% των εκλεγμένων ήταν γυναίκες οι οποίες δεν ανήκαν μάλιστα και στο ΚΚΚ. Έπαθε πλάκα , τα πήρε στο κρανίο ο Κάστρο αλλά τι να πει, το κατάπιε και αυτό
Δυο βήματα πιο πέρα , στη βόρεια πλευρά της πλατείας, το εντυπωσιακό Teatro Tomas Terry. Χτίστηκε από την οικογένεια του Tomas Terry εις μνήμη του. Στην είσοδο αυτού του θεάτρου που μοιάζει με ιταλική όπερα και χτίστηκε το 1889, έστησαν και ένα άγαλμα του πρώην ιδιοκτήτη. Δεν είναι του πεταματού, αξιολογότατο πλήρως ανακαινισμένο, με καθίσματα από κέδρο και μόνο να σκεφτεί κανείς ότι εδώ εμφανίστηκαν ο Caruso, η Sarah Bernhardt η Ana Pavlova κ.α. αξίζει μια επίσκεψη. Είσοδος 2CUC σε ψιλά παρακαλώ.
Ο καθεδρικός με τη νεοκλασική πρόσοψη με τα δύο κόκκινα καμπαναριά βρίσκεται στη μία άκρη και μετά είναι, μάλλον ήταν το Palacio de Ferrer. Και λέω ήταν γιατί το κτήριο είναι μεν εκεί αλλά παλάτι δεν είναι, σήμερα κατοικοεδρεύει η Casa de la Cultura Benjamin Duarte, αλλά ούτε και κουλτούρα μπορείς να βρεις καθόσον δεν υπάρχει ούτε πινακίδα, ούτε πληροφορίες, ούτε τη πόρτα δε βρίσκει κανείς για να πάει στην
κορυφή να τραβήξει καμιά φωτογραφία της πόλης.
Εδώ μόνο τον che βρίσκεις εύκολα.
Αχ αυτός ο che, αχ αυτός ο che, πανταχού παρών στα δεκάδες τραπεζάκια που είχαν βγάλει μικροπωλητές στην πλατεία, φωτογραφική μηχανή από κονσερβοκούτι να πούμε την αλήθεια δεν είχαμε ματαδεί. Ο κακόμοιρος ο Camilo Cienfuegos, γιος Κουβανέζων αναρχικών, επισκιάζεται συνεχώς από τις εικόνες του Τσε και του Φιντέλ Κάστρο. Λες και τον χώνευαν να μου πεις; Ήταν ο ωραίος της παρέας και τους έκλεβε όλες τις γκόμενες γι αυτό ποτέ δεν τον καλούσαν όταν εμφανιζόταν φουστάνι στην περιοχή. Η διαμάχη σχετικά με το θάνατό του εξακολουθεί να υπάρχει.
Τα είχαμε όλα, μας κόλλησε και ένας δίπλα να πάμε στο Delfinario.
-Amigo, όλα στη φτήνια, 5cuc είσοδος για σένα, 3cuc για τη μικρά, αααα και 1cuc για φωτογραφίες και άλλα 3cuc για να φιλήσεις ένα δελφίνι ενώ θα ρίξεις άλλα 30cuc για 15 με 20 λεπτά κολύμπι με το ζώο.
-ρε άντε από εδώ, ουστ
Το El Benny με διεθνή κουζίνα παρακαλώ βρίσκεται στην πλατεία, όπως και το El Palatino στη γωνία με την 27. Το προτιμήσαμε, μια ζωντανή μπάντα έπαιζε ένα τραγούδι των "Buena Vista Social Club". Τουρίστες που έπιναν τη μπύρα τους, καθαρές τουαλέτες σημαντικότατο γεγονός δια την περιοχή. Μετά από την απόλαυση ενός τεραστίου κυπελακίου παγωτού Nestle, η ζωή φάνηκε πιο ευχάριστη.
Προχωρήσαμε με γοργά βήματα στην Punta Gorda εκεί που βρίσκεται το "Palacio del Valle". Ήταν το σπίτι ενός από τους ποιο πλούσιους ανθρώπους στην Κούβα, έχει ανακαινιστεί και τώρα λειτουργεί ως ένα από τα πιο ακριβά εστιατόρια που μπορεί να βρει κανείς στην Κούβα. Πληρώνεις υπό τους ήχους πιάνου, αλλά στον πιάνουν. Το αρχιτεκτονικό του στυλ είναι όλα τα λεφτά, γιατί ο κύρης του λεφτά είχε και δεν ήξερε τι να τα κάνει, οπότε σε κάθε πλευρά της οικίας χρησιμοποιούσε και διαφορετικό αρχιτεκτονικό στυλ, από Γοτθικό και μπαρόκ το γύριζε σε Βυζαντινό και από εκεί σε Ενετικό και οθωμανικό. Ανάλογα το πως τα πήγαινε με τη γυναίκα του έμπαινε και από άλλη πόρτα. Στη συνέχεια το εντυπωσιακό Club Cienfuegos
Αφού χαζέψαμε αρκετά στην παραλία, είπαμε να συνεχίσουμε γιατί αυτό το Vinales δε βλέπω να το φτάνουμε. Θα προχωρήσουμε πολύ γρήγορα προς τα επάνω μέσω της caratera national και της caratera central, περνώντας μέσα από απέραντες καλλιέργειες ζαχαροκάλαμου, καπνού, μπανάνας και μάνγκο, από δάση και σαβάνες, παρατηρώντας αμέτρητες φοινικιές, βλέποντας αναρίθμητα είδη πουλιών και ζώων σκόρπια στα χωράφια, γύπες να ετοιμάζονται να δειπνήσουν με το κουφάρι μας, περνώντας ποτάμια και γέφυρες, ουφφφφ είχε νυχτώσει όταν πια μπήκαμε στο Vinales.
Α, εδώ, δε φοβόμαστε τίποτε, είχαμε κλείσει μια casa μέσω internet από το bedincuba, κάτι τέτοιο, δεν έχει νόημα έτσι και αλλιώς, καθότι ο Pedro Gonzalez, ο ιντερνετάκιας το είχε καρατσεκάρει, θα σας περιμένει στην πόρτα ο ιδιοκτήτης όποτε και να πάτε.
Casa jean pierre
Salvador Cisneros no 132
[email protected]
σιγά μην είχε ακούσει ο jean pierre γι αυτόν τον Pedro Gonzalez, ξαμολήθηκε ο άνθρωπος και σε πέντε λεπτά μας έδειξε τέσσερα πέντε σπίτια στον παράλληλο με τον κεντρικό δρόμο.
Villa Campana
Sr Armando R. Hernandez Guzman
Calle Rafael Trejo no 127
Tel: 53048695183
Mobile:5352550025
Dos habitaciones independiente.
Η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσαμε να βρούμε, ανεξάρτητο με δική του είσοδο, τελείως χωριστά από τους ιδιοκτήτες, σε έναν δρόμο που ήταν μόνο casas προς ενοικίαση εύρισκες. Οι ένοικοι του άλλου δωματίου που ήταν μόνο του στην αυλή του σπιτιού ήρθαν για τα καλωσορίσματα, στρογγυλοκάθισαν για δύο ώρες δηλαδή, μέχρι να φτιάξει το φαγητό η κυρά του σπιτιού.
Η Barbara τραπεζικός εκ Μονάχου ορμώμενη, το τι ακούσαμε για τους Έλληνες δε λέγεται, μόνο για τον Πετσάλνικο δε μας είπε, που τον θυμήθηκα τώρα αυτόν, και ο Μario, καθηγητής Πανεπιστημίου στο Μιλάνο, αειθαλής, λατινοαμερικανόπληκτος, είχε γυρίσει μονός του όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, ετών 63, ευτυχώς τσακωνόταν αυτός για εμάς με τη frau μιας και φοβόταν ότι η Ιταλία θα καταντήσει σαν την Ελλάδα, βρε κάτι ήξερε αυτός.
Μετά το φαγητό αριβάραμε για την casa del a trova
-εδώ δεν έχει Pedro, μικρά, κατάλαβες;
Attachments
Last edited by a moderator:
