STAV
Member
- Μηνύματα
- 235
- Likes
- 907
- Επόμενο Ταξίδι
- ΜΟΓΓΟΛΙΑ
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δ.ΑΦΡΙΚΗ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
- Κεφάλαιο 30
- Κεφάλαιο 31
- Κεφάλαιο 32
- Κεφάλαιο 33
- Κεφάλαιο 34
H επόμενη ημέρα ξημέρωσε με ένα καυτό ήλιο να κατακαίει τα πάντα, ούτε το αεράκι από τη θάλασσα δε μπορούσε να κατευνάσει την ζέστη.
Αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα στην πόλη, παίρνοντας την Malecon, φτάνεις στην άκρη δίπλα στο μουσείο κάτω από το οποίο ξεκινά μια μεγάλη παραλία Playa Boca de Miel με μαύρη άμμο ενώ πίσω της δεσπόζει το παλιό στάδιο του baseball. Στο τέλος της παραλίας έχεις πια δύο επιλογές, να περπατήσεις μέσα στην άμμο ή να πάρεις ένα μικρό δρόμο ανάμεσα σε palm trees και δέντρα με τροπικά φρούτα. Παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής.
Κτήρια παλιά, αυτοκίνητα εποχής 50, κάρα εποχής 60, ταξί που τα σέρνουν πάνυ, μηχανάκια αντίκες, εκείνος που θα τολμήσει να φτάσει εδώ σε αυτή τη γωνιά της Κούβας θα ανακαλύψει ένα αναλλοίωτο σχεδόν αποικιοκρατικό χωριό που περιβάλλεται από απομονωμένες παραλίες και τροπικά δάση.
Κάθε δρόμος κρατάει και κάτι από την ιστορία που κλείνει μέσα του αλλά οι άνθρωποι δεν παύουν να του την ανανεώνουν . Μετά από μια δυο ημέρες νιώθεις ότι είσαι σε γνώριμα μέρη, τους ξέρεις, τι ωραία μέσα στο βιβλιοπωλείο.
Ο Ramon που πουλάει βιβλία με Fidel, Raul και άλλα λογοτεχνικά κουβάνικα από δεύτερο χέρι για λίγα πέσος καθισμένος μπροστά από έναν μισοχαλασμένο ανεμιστήρα που ο εκκωφαντικός του ήχος διακόπτετε μόνο όταν αποφασίσει να βάλει στη πρίζα και το κασετόφωνο.
Δυο βήματα πιο πέρα από τα ανοιχτά παράθυρα παρατηρούσαμε με προσοχή το δάσκαλο ζωγραφικής να προσπαθεί από τη μια να βάλει τις τελευταίες πινελιές στον πίνακά του και από την άλλη να δίνει συμβουλές στη μαθήτριά του για το πως θα διατηρήσεις ζωντανή την παράδοση της κούβας μέσα στο ζωγραφικό της πίνακα. Μπήκαμε μέσα, δεν τόλμησα να ρωτήσω για Rene Frometa, τον απόγονο εκείνης της Ρωσίδας πριγκίπισσας, γιος δηλ. της La Rusa και ένας από τους πιο καλούς primitive ζωγράφους της περιοχής. Αρκούσε αυτό που παρατηρούσαμε σιωπηλοί.
Α, να μπούμε και σε ένα super market βρε παιδί μου, να δούμε τι υπάρχει. Άλλα ακούς όταν είσαι μακριά, περί του ότι δεν έχουν σαπούνι, δεν έχουν μολύβια, δεν έχουν αρώματα και άλλες τέτοιες μπούρδες
-ρε μπαμπά, βλέπεις ότι βλέπω, τις ντάνες με τα σαπούνια στο super market και έβαλες και κουβαλήσαμε ότι σαπούνι είχαμε στο σπίτι.
Λες , δεν το λες, άμα ξαναπιστέψω ότι λέει η κούτρα του καθενός να μου τρυπήσεις τη μύτη. Όχι λάδι ελληνικό δεν είδαμε, αλλά οι Ισπανοί έχουν πλημμυρήσει τον κόσμο με το λαδόξυδο τους εδώ.
Περπατώντας φτάνεις και στο ΚΤΕΛ Baracoa. Α, αν δεν ταξιδεύει κανείς με αυτό, αξίζει τουλάχιστον να ρίξει μια ματιά, ειδικά στην καντίνα, εκείνη την τρύπα μέσα από το κουτί και στον χώρο υποδοχής όπου προτιμάς να ξαπλώσεις στο χώμα απέξω. Εδώ φτάνει το Bus Astro από την Habana κάθε δεύτερη ημέρα, μετά από ταξίδι 19 ωρών, αν όλα πάνε καλά, και έχοντας ελαφρύνει κατά 60 cuc την τσέπη σου.
Τα τροχήλατα τρέχουν δίπλα μας, οι κυράδες έχουν βγει , έχει λαϊκή σήμερα όπου μέχρι και παπούτσια πουλάνε, σα τη λαϊκή της Κολιάτσου μοιάζει, είναι και ένας που μας φωνάζει
-ε, καπιταλίστα!!!
-Νεφέλη μας πιάσανε, η ασφάλεια του Raul
Μας μπάζει μέσα, κερνάει και ένα guarapo, και αρχίζει να παρλάρει περί του επιχειρηματικού του δαιμονίου ενώ δεν αφήνει έτσι στην τύχη τη δυνατότητα κλεισίματος συμφωνία μαζί μας για την ανάπτυξη των εξαγωγών του προς Ελλάδα.
-καλά τι είδους επιχείρηση έχεις ορέ;
Αυτό ήταν, μπαίνουμε στα ενδότερα, όπου τέσσερεις ναι ακριβώς τέσσερεις κυράδες έφτιαχναν σεμεδάκια. Ρώσικες οι μηχανές, δεν υπάρχουν τέτοιες τώρα , ανακοινώνει με περηφάνια.
-Αμ που να βρεθούν , καλά και άμα χαλάσουν τι κάνεις;
-Εύκολο, φωνάζω τον Νέλσον, που έχει το συνεργείο με τα αμορτισέρ αυτοκινήτων, καταπληκτικός και για τον ανεμιστήρα αυτόν φωνάζω.
-έναν τέτοιο θέλουμε για το σπίτι μας , γιατί εσύ δε φτιάχνεις τίποτε μπαμπά
-το παρέρχομαι! κοίτα φίλε, η Ελλάδα με την κρίση που έχει δε νομίζω ότι θα ενδιαφερθεί για τα σεμεδάκια σου, ψάξε γι άλλες αγορές
Η βόλτα κατέληξε στη Plaza Marti όπου μια μεγάλη τηλεόραση έπαιζε δια το πολυπληθές δουλευταράδικο κοινό, μια Μεξικάνικη σαπουνόπερα, καθόσον τα πρωινάδικα δεν βλέπω να έχουν πέραση εις Κούβα. Ποτέ και κανείς δε μας έλυσε την απορία,
-μα καλά τι κάνουν τόσοι άνθρωποι και κάθονται στα παγκάκια τόσες ώρες χωρίς να κάνουν τίποτε, δε πιάνονται;
-μα είσαι στην Baracoa
Και στην Baracoa * η ζωή κυλάει αργά και ήρεμα, σαν να έχει μείνει σε κάποια άλλη δεκαετία. Η γεύση της μοιάζει με τη σοκολάτα Peters Baracoa : σκληρή, γλυκιά και πικρή ταυτόχρονα.
Αυτή τη σοκολάτα, ορμήσαμε επιτέλους να δοκιμάσουμε ως εθισμένοι, στο καφέ αυτό υγρό. Ζεστή σοκολάτα στο Casa de Chocolate, στην κεντρική οδό, τη Maceo.
Ώρα να την κάνουμε, προορισμόςτο Parque de Humboldt. Μια στάση στο officina reserva flora y fauna, λύνει όλα τους προβληματισμούς. Αυτοί επιμένουν.
- να πάτε με Cubatur. Μια εκδρομή ολόκληρης ημέρας από τις 9 μέχρι τις 5, που περιλαμβάνει και 4,30 h στα βουνά, 1,30 h στον καταρράκτη El Maja κάνει 25 cuc το λιγότερο αν είστε τέσσερεις.
- όχι θα πάμε μόνοι μας
- άντε τραβάτε τότε. Στο oficina εκεί θα πληρώσετε, για impera 5km , 5 h, 10 cuc. Αν είστε του καναπέoς 3km , 3 h, 10 cuc , αν δε είστε για νάστε, άντε πάρτε μια βάρκα να σας πάει εκεί στον κόλπο 3 h, 5 cuc.
Πήραμε πάλι εκείνο το δρόμο της συμφοράς, άρχισε ξαφνικά να ρίχνει και κάτι σταγόνες και οι λακκούβες έγιναν λασπόνερα, γλίστρα, αμάν πότε θα φτάσουμε; 20 km βόρεια μια ξύλινη πινακίδα μας κάνει να ουρλιάξουμε , φτάσαμε Parque National Alejandro de Humboldt, προς τιμήν του Γερμαναρά επιστήμονα που επισκέφθηκε την περιοχή το 1800 με 1801. Τελικά κάθε χώρα έχει και το γερμανό της, αλλά αυτουνού του βγάζεις το καπέλο, όταν σκέφτεσαι με ποιες συνθήκες ήρθε και έψαξε την περιοχή το 1800. Βουρ για το γραφείο.
Εδώ είναι Κούβα κύριε, σοσιαλίστα, πληρώνεις σε έναν το εισιτήριο, άλλος φωνάζει τον ξεναγό, ένας τρίτος φέρνει τον οδηγό βουνού, σε παραδίδει και έτσι μπροστά ο οδηγός του δάσους της βροχής με ένα σακίδιο στην πλάτη, πίσω εμείς, μη χαθούμε έτσι μέσα στην κοσμοπλημμύρα. Μπαίνουμε στο πάρκο που αποτελεί Παγκόσμια Κληρονομιά της UNESCO από το 2001.Το πάρκο είναι μια απέραντη υγρή περιοχή που ξεκινάει από τη θάλασσα και φτάνει μέχρι τα 1200 μέτρα στην κορυφή El Toldo.
-λοιπόν amigos όλη η περιοχή σώθηκε λόγω του τρυποκάρυδου, βασιλικός μάλιστα. Τον εξόντωσαν στις καπιταλιστικές ΗΠΑ και το Μεξικό, μόνο εδώ απέμεινε και έτσι για να προστατευτεί ο κύριος πούλης σώθηκαν και τα δάση της περιοχής.
Τάδε έφη, Pedro, ετών 39, γέννημα θρέμμα αχυροκαλύβας της περιοχής μέσα στον δρυμό, παντρεμένος, ναι με την ίδια γυναίκα, αυτό και αν ήταν ρεκόρ κούβας και μια κόρη 21 ετών, έμεναν όλοι μέσα στη ζώνη του πάρκου.
Ανηφόρες, κατηφόρες, λασπουριά, γλιστρήματα, ξάφνου τον χάνουμε μέσα στα δέντρα. Έχει συρθεί κάτω και έρπει προσπαθώντας να συλλάβει κάτι
-δε τη γλυτώνουμε θα φάμε εδώδιμα, ντόπιο πράγμα
Ο κακομοίρης έκανε το παν για να συλλάβει ένα δεντροβάτραχο, ένα μικρό είδος βατράχου που κατοικεί μόνο στα δάση και τις ζούγκλες της Baracoa , πολύχρωμος μικρός και ατίθασος. Είδε και απόειδε ότι δε του έκανε τη χάρη ο βάτραχος και αποφάσισε να βγάλει το άχτι του πάνω μας αναλύοντας όλη τη φυτική κάλυψη της διαδρομής. Ο Pedro είχε υπερβολικά πολλές γνώσεις όσον αφορά τα 70, 80, 90 διαφορετικά είδη ενδημικών φυτών που ακούσαμε νομίζω και ιδιαίτερα για τα θεραπευτικά φυτά της περιοχής. Το Verbena το ξεχωρίσαμε μακράν των άλλων, από τα μικρά λουλούδια του έφτιαχναν χυμό που αντικαθιστούσε το μητρικό γάλα.
Κάποια στιγμή το σκάει το παραμύθι. Θέλετε δυσκολία δύο και να κολυμπήσετε σε ποτάμι, με κάποιους άλλους ίσως, ή δυσκολία τέσσερα και να φτάσουμε μόνοι μας σε μια φυσική λίμνη.
-τέσσερα, τέσσερα φωνάζει η Νεφέλη
Τι ήταν αυτό, ένα γλιστερό πράγμα σα μονοπάτι ανάμεσα σε βλάστηση που την έκανες στην άκρη για να περάσεις, κληματσίδες που τραβούσες για να σκαρφαλώσεις, ο ιδρώτας ποτάμι , η λάσπη μέχρι το λαιμό και επιτέλους φτάνουμε σε ένα πλάτωμα ποταμού που η συγκέντρωση του νερού δημιουργούσε μια γαλαζοπράσινη λίμνη. Τοπίο ονειρικό, θεϊκό μπάνιο, αίσθηση παραδείσου, ενώ ο Pedro αραδιάζει τα φρούτα που κουβαλούσε τόση ώρα στο σακίδιό του, τα κρυώνει στο ποτάμι και αρχίζει η μοιρασιά.
-τα έφερα για όλους
Όταν θα πάρουμε το δρόμο του γυρισμού, θα περάσουμε μέσα από ποτάμια, αχυροκαλύβες, το σπίτι του, θα ψάξουμε να βρούμε τη γυναίκα του που προσπαθούσε να πουλήσει σε κάποιους το μέλι της οικογένειας, θα μελετήσουμε τα μελίσσια της οικογένειας, θα περάσουν πέντε ώρες χωρίς να το μετανιώσουμε ούτε μία στιγμή.
-α, ωραία και τώρα τι κάνουμε
Φεύγουμε για την άλλη πλευρά της Baracoa. Θα κάνουμε γρήγορα τα 20 χιλιόμετρα της επιστροφής, θα προσπεράσουμε την πόλη και θα κατευθυνθούμε 15 χιλιόμετρα πίσω προς το Boca de Yumuri. Ο δρόμος πάει εσωτερικά στην αρχή και καταλήγει στη θάλασσα, στη Mata, όπου υπάρχει μια ωραία παραλία, η Bahia de Mata, λίγο μετά μια αμμουδιά όχι με μεγάλο πλάτος καλύπτει μερικές εκατοντάδες μέτρα η playa Barigua, καθαρά νερά δέντρα μέχρι τη θάλασσα. Αμέσως μετά η Boca de Yumuri, η εκβολές δηλ. του ποταμού. Τοπίο εξαιρετικής ομορφιάς, κρατάς την ανάσα σου. Ο ποταμός με πεντακάθαρα νερά καταλήγει στη θάλασσα περνώντας μέσα από ένα μεγάλο φαράγγι, ενώ η ύπαρξη ενός αμμώδους νησιού στο μέσο του ποταμού αποτελεί το καταφύγιο της ψυχής. Περνάς μια μικρή γεφυρούλα και σταματάς, τέλος δρόμου, κατεβαίνεις και αυτό είναι. Δέκα βαρκάρηδες για να σε πάνε με 2cuc βαρκάδα στο φαράγγι και στο νησί, 12 ψαράδες να σου ετοιμάσουν αστακό με 5 cuc, οκτώ κυράδες να σου πουλήσουν polymitas, άλλες δέκα να ξεπουλήσουν παράνομες μπάλες κακάο, και όλο το υπόλοιπο χωριό να δει πως θα πάνε οι συναλλαγές. Ένα βήμα να κάνεις πιο πέρα, σε ακολουθεί ένα πτωτικό χρηματιστήριο, εγώ στη τιμή της βαρκάδας προσφέρω και το El Balcon, μία σπηλιά , 30 μέτρα ψηλά στο φαράγγι με καταπληκτική θέα στο ωκεανό, ο αστακός πέφτει στα 4 cuc, η μάχη των βαρκάρηδων συνεχίζεται και συ φεύγεις τρέχοντας προς το βουνό.
-επιτέλους το πήραν απόφαση, η ζωή ξαναγυρνά στον κανονικό της ρυθμό.
Το ποτάμι, το φαράγγι, η θέα στο El Yunque, απέναντι δηλ. για ένα βουνό με περίεργο σχηματισμό μιλάμε, το κολύμπι στον ωκεανό, η κυρά που ήρθε στην παραλία Barigua να ζητήσει μια πετσέτα μπάνιου για το παιδί της , εικόνες που διαδέχονταν σαν αστραπή η μία την άλλη.
-μπαμπά, τι κάνει η κυρά, έχει αρπάξει την πετσέτα και την μυρίζει.
Την κοιτάζω έκπληκτος, ενώ αυτή αμέσως έβγαλε μια μπάλα κακάο, η ανταλλαγή έγινε γι αυτήν άσε που θεώρησε και υποχρέωσή της να γονατίσει και να γράψει τη συνταγή της υπέροχης σοκολάτας Baracoa. Οι άνθρωποι, είναι φανερά πιο φτωχοί από ότι στην πόλη. Τόσο κοντά αλλά ταυτόχρονα και τόσο μακριά γι αυτούς.
-δυο μήνες δουλεύουμε στις φυτείες και μετά τίποτε, προσπαθούμε να πουλήσουμε τίποτε στους τουρίστες, αλλά εδώ έρχονται λίγοι.
Γυρίσαμε αργά στην πόλη και το Paladar La Colonial σε περιμένει για γαρίδες, «Tati», Bacan και άλλες παραδοσιακές γεύσεις της Baracoa.
Το τελευταίο βράδυ, που αλλού , στην Casa de la Trova στην Baracoa, ναι ξανά εκεί γιατί είναι ένας χώρος, ένα σκηνικό μάλλον που θα το ζήλευε ακόμη και ο Αγγελόπουλος. Ένα δωμάτιο με την πόρτα και τα παράθυρα ορθάνοιχτα, * η ζέστη μέσα φρικτά αποπνικτική, οι καρέκλες στη σειρά για τους τουρίστες πελάτες οι οποίοι κουνούν ρυθμικά κάποια χαρτιά ή ξεφυσούν νευρικά, διαμαρτυρόμενοι για τη ζέστη, ενώ οι κουβανοί βγάζουν εκείνο το διαβολεμένο πετσετάκι και καθαρίζουν το λαιμό τους συνέχεια.
Και όλα αυτά μέχρι να ακουστούν οι πρώτες νότες του επόμενου τραγουδιού, γιατί τότε ο χρόνος ξαναρχίζει, η ζωή επανέρχεται στον κανονικό ρυθμό της και όλοι πετάγονται στην πίστα, ήρθε η ώρα του χορού. Με ένα cuc έχεις γεμίσει το ποτήρι σου με χύμα ρούμι και πολύ κέφι, υπέροχα λαμπερά αστέρια, αέρα της θάλασσας και μουσική.
Αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα στην πόλη, παίρνοντας την Malecon, φτάνεις στην άκρη δίπλα στο μουσείο κάτω από το οποίο ξεκινά μια μεγάλη παραλία Playa Boca de Miel με μαύρη άμμο ενώ πίσω της δεσπόζει το παλιό στάδιο του baseball. Στο τέλος της παραλίας έχεις πια δύο επιλογές, να περπατήσεις μέσα στην άμμο ή να πάρεις ένα μικρό δρόμο ανάμεσα σε palm trees και δέντρα με τροπικά φρούτα. Παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής.
Κτήρια παλιά, αυτοκίνητα εποχής 50, κάρα εποχής 60, ταξί που τα σέρνουν πάνυ, μηχανάκια αντίκες, εκείνος που θα τολμήσει να φτάσει εδώ σε αυτή τη γωνιά της Κούβας θα ανακαλύψει ένα αναλλοίωτο σχεδόν αποικιοκρατικό χωριό που περιβάλλεται από απομονωμένες παραλίες και τροπικά δάση.
Κάθε δρόμος κρατάει και κάτι από την ιστορία που κλείνει μέσα του αλλά οι άνθρωποι δεν παύουν να του την ανανεώνουν . Μετά από μια δυο ημέρες νιώθεις ότι είσαι σε γνώριμα μέρη, τους ξέρεις, τι ωραία μέσα στο βιβλιοπωλείο.
Ο Ramon που πουλάει βιβλία με Fidel, Raul και άλλα λογοτεχνικά κουβάνικα από δεύτερο χέρι για λίγα πέσος καθισμένος μπροστά από έναν μισοχαλασμένο ανεμιστήρα που ο εκκωφαντικός του ήχος διακόπτετε μόνο όταν αποφασίσει να βάλει στη πρίζα και το κασετόφωνο.
Δυο βήματα πιο πέρα από τα ανοιχτά παράθυρα παρατηρούσαμε με προσοχή το δάσκαλο ζωγραφικής να προσπαθεί από τη μια να βάλει τις τελευταίες πινελιές στον πίνακά του και από την άλλη να δίνει συμβουλές στη μαθήτριά του για το πως θα διατηρήσεις ζωντανή την παράδοση της κούβας μέσα στο ζωγραφικό της πίνακα. Μπήκαμε μέσα, δεν τόλμησα να ρωτήσω για Rene Frometa, τον απόγονο εκείνης της Ρωσίδας πριγκίπισσας, γιος δηλ. της La Rusa και ένας από τους πιο καλούς primitive ζωγράφους της περιοχής. Αρκούσε αυτό που παρατηρούσαμε σιωπηλοί.
Α, να μπούμε και σε ένα super market βρε παιδί μου, να δούμε τι υπάρχει. Άλλα ακούς όταν είσαι μακριά, περί του ότι δεν έχουν σαπούνι, δεν έχουν μολύβια, δεν έχουν αρώματα και άλλες τέτοιες μπούρδες
-ρε μπαμπά, βλέπεις ότι βλέπω, τις ντάνες με τα σαπούνια στο super market και έβαλες και κουβαλήσαμε ότι σαπούνι είχαμε στο σπίτι.
Λες , δεν το λες, άμα ξαναπιστέψω ότι λέει η κούτρα του καθενός να μου τρυπήσεις τη μύτη. Όχι λάδι ελληνικό δεν είδαμε, αλλά οι Ισπανοί έχουν πλημμυρήσει τον κόσμο με το λαδόξυδο τους εδώ.
Περπατώντας φτάνεις και στο ΚΤΕΛ Baracoa. Α, αν δεν ταξιδεύει κανείς με αυτό, αξίζει τουλάχιστον να ρίξει μια ματιά, ειδικά στην καντίνα, εκείνη την τρύπα μέσα από το κουτί και στον χώρο υποδοχής όπου προτιμάς να ξαπλώσεις στο χώμα απέξω. Εδώ φτάνει το Bus Astro από την Habana κάθε δεύτερη ημέρα, μετά από ταξίδι 19 ωρών, αν όλα πάνε καλά, και έχοντας ελαφρύνει κατά 60 cuc την τσέπη σου.
Τα τροχήλατα τρέχουν δίπλα μας, οι κυράδες έχουν βγει , έχει λαϊκή σήμερα όπου μέχρι και παπούτσια πουλάνε, σα τη λαϊκή της Κολιάτσου μοιάζει, είναι και ένας που μας φωνάζει
-ε, καπιταλίστα!!!
-Νεφέλη μας πιάσανε, η ασφάλεια του Raul
Μας μπάζει μέσα, κερνάει και ένα guarapo, και αρχίζει να παρλάρει περί του επιχειρηματικού του δαιμονίου ενώ δεν αφήνει έτσι στην τύχη τη δυνατότητα κλεισίματος συμφωνία μαζί μας για την ανάπτυξη των εξαγωγών του προς Ελλάδα.
-καλά τι είδους επιχείρηση έχεις ορέ;
Αυτό ήταν, μπαίνουμε στα ενδότερα, όπου τέσσερεις ναι ακριβώς τέσσερεις κυράδες έφτιαχναν σεμεδάκια. Ρώσικες οι μηχανές, δεν υπάρχουν τέτοιες τώρα , ανακοινώνει με περηφάνια.
-Αμ που να βρεθούν , καλά και άμα χαλάσουν τι κάνεις;
-Εύκολο, φωνάζω τον Νέλσον, που έχει το συνεργείο με τα αμορτισέρ αυτοκινήτων, καταπληκτικός και για τον ανεμιστήρα αυτόν φωνάζω.
-έναν τέτοιο θέλουμε για το σπίτι μας , γιατί εσύ δε φτιάχνεις τίποτε μπαμπά
-το παρέρχομαι! κοίτα φίλε, η Ελλάδα με την κρίση που έχει δε νομίζω ότι θα ενδιαφερθεί για τα σεμεδάκια σου, ψάξε γι άλλες αγορές
Η βόλτα κατέληξε στη Plaza Marti όπου μια μεγάλη τηλεόραση έπαιζε δια το πολυπληθές δουλευταράδικο κοινό, μια Μεξικάνικη σαπουνόπερα, καθόσον τα πρωινάδικα δεν βλέπω να έχουν πέραση εις Κούβα. Ποτέ και κανείς δε μας έλυσε την απορία,
-μα καλά τι κάνουν τόσοι άνθρωποι και κάθονται στα παγκάκια τόσες ώρες χωρίς να κάνουν τίποτε, δε πιάνονται;
-μα είσαι στην Baracoa
Και στην Baracoa * η ζωή κυλάει αργά και ήρεμα, σαν να έχει μείνει σε κάποια άλλη δεκαετία. Η γεύση της μοιάζει με τη σοκολάτα Peters Baracoa : σκληρή, γλυκιά και πικρή ταυτόχρονα.
Αυτή τη σοκολάτα, ορμήσαμε επιτέλους να δοκιμάσουμε ως εθισμένοι, στο καφέ αυτό υγρό. Ζεστή σοκολάτα στο Casa de Chocolate, στην κεντρική οδό, τη Maceo.
Ώρα να την κάνουμε, προορισμόςτο Parque de Humboldt. Μια στάση στο officina reserva flora y fauna, λύνει όλα τους προβληματισμούς. Αυτοί επιμένουν.
- να πάτε με Cubatur. Μια εκδρομή ολόκληρης ημέρας από τις 9 μέχρι τις 5, που περιλαμβάνει και 4,30 h στα βουνά, 1,30 h στον καταρράκτη El Maja κάνει 25 cuc το λιγότερο αν είστε τέσσερεις.
- όχι θα πάμε μόνοι μας
- άντε τραβάτε τότε. Στο oficina εκεί θα πληρώσετε, για impera 5km , 5 h, 10 cuc. Αν είστε του καναπέoς 3km , 3 h, 10 cuc , αν δε είστε για νάστε, άντε πάρτε μια βάρκα να σας πάει εκεί στον κόλπο 3 h, 5 cuc.
Πήραμε πάλι εκείνο το δρόμο της συμφοράς, άρχισε ξαφνικά να ρίχνει και κάτι σταγόνες και οι λακκούβες έγιναν λασπόνερα, γλίστρα, αμάν πότε θα φτάσουμε; 20 km βόρεια μια ξύλινη πινακίδα μας κάνει να ουρλιάξουμε , φτάσαμε Parque National Alejandro de Humboldt, προς τιμήν του Γερμαναρά επιστήμονα που επισκέφθηκε την περιοχή το 1800 με 1801. Τελικά κάθε χώρα έχει και το γερμανό της, αλλά αυτουνού του βγάζεις το καπέλο, όταν σκέφτεσαι με ποιες συνθήκες ήρθε και έψαξε την περιοχή το 1800. Βουρ για το γραφείο.
Εδώ είναι Κούβα κύριε, σοσιαλίστα, πληρώνεις σε έναν το εισιτήριο, άλλος φωνάζει τον ξεναγό, ένας τρίτος φέρνει τον οδηγό βουνού, σε παραδίδει και έτσι μπροστά ο οδηγός του δάσους της βροχής με ένα σακίδιο στην πλάτη, πίσω εμείς, μη χαθούμε έτσι μέσα στην κοσμοπλημμύρα. Μπαίνουμε στο πάρκο που αποτελεί Παγκόσμια Κληρονομιά της UNESCO από το 2001.Το πάρκο είναι μια απέραντη υγρή περιοχή που ξεκινάει από τη θάλασσα και φτάνει μέχρι τα 1200 μέτρα στην κορυφή El Toldo.
-λοιπόν amigos όλη η περιοχή σώθηκε λόγω του τρυποκάρυδου, βασιλικός μάλιστα. Τον εξόντωσαν στις καπιταλιστικές ΗΠΑ και το Μεξικό, μόνο εδώ απέμεινε και έτσι για να προστατευτεί ο κύριος πούλης σώθηκαν και τα δάση της περιοχής.
Τάδε έφη, Pedro, ετών 39, γέννημα θρέμμα αχυροκαλύβας της περιοχής μέσα στον δρυμό, παντρεμένος, ναι με την ίδια γυναίκα, αυτό και αν ήταν ρεκόρ κούβας και μια κόρη 21 ετών, έμεναν όλοι μέσα στη ζώνη του πάρκου.
Ανηφόρες, κατηφόρες, λασπουριά, γλιστρήματα, ξάφνου τον χάνουμε μέσα στα δέντρα. Έχει συρθεί κάτω και έρπει προσπαθώντας να συλλάβει κάτι
-δε τη γλυτώνουμε θα φάμε εδώδιμα, ντόπιο πράγμα
Ο κακομοίρης έκανε το παν για να συλλάβει ένα δεντροβάτραχο, ένα μικρό είδος βατράχου που κατοικεί μόνο στα δάση και τις ζούγκλες της Baracoa , πολύχρωμος μικρός και ατίθασος. Είδε και απόειδε ότι δε του έκανε τη χάρη ο βάτραχος και αποφάσισε να βγάλει το άχτι του πάνω μας αναλύοντας όλη τη φυτική κάλυψη της διαδρομής. Ο Pedro είχε υπερβολικά πολλές γνώσεις όσον αφορά τα 70, 80, 90 διαφορετικά είδη ενδημικών φυτών που ακούσαμε νομίζω και ιδιαίτερα για τα θεραπευτικά φυτά της περιοχής. Το Verbena το ξεχωρίσαμε μακράν των άλλων, από τα μικρά λουλούδια του έφτιαχναν χυμό που αντικαθιστούσε το μητρικό γάλα.
Κάποια στιγμή το σκάει το παραμύθι. Θέλετε δυσκολία δύο και να κολυμπήσετε σε ποτάμι, με κάποιους άλλους ίσως, ή δυσκολία τέσσερα και να φτάσουμε μόνοι μας σε μια φυσική λίμνη.
-τέσσερα, τέσσερα φωνάζει η Νεφέλη
Τι ήταν αυτό, ένα γλιστερό πράγμα σα μονοπάτι ανάμεσα σε βλάστηση που την έκανες στην άκρη για να περάσεις, κληματσίδες που τραβούσες για να σκαρφαλώσεις, ο ιδρώτας ποτάμι , η λάσπη μέχρι το λαιμό και επιτέλους φτάνουμε σε ένα πλάτωμα ποταμού που η συγκέντρωση του νερού δημιουργούσε μια γαλαζοπράσινη λίμνη. Τοπίο ονειρικό, θεϊκό μπάνιο, αίσθηση παραδείσου, ενώ ο Pedro αραδιάζει τα φρούτα που κουβαλούσε τόση ώρα στο σακίδιό του, τα κρυώνει στο ποτάμι και αρχίζει η μοιρασιά.
-τα έφερα για όλους
Όταν θα πάρουμε το δρόμο του γυρισμού, θα περάσουμε μέσα από ποτάμια, αχυροκαλύβες, το σπίτι του, θα ψάξουμε να βρούμε τη γυναίκα του που προσπαθούσε να πουλήσει σε κάποιους το μέλι της οικογένειας, θα μελετήσουμε τα μελίσσια της οικογένειας, θα περάσουν πέντε ώρες χωρίς να το μετανιώσουμε ούτε μία στιγμή.
-α, ωραία και τώρα τι κάνουμε
Φεύγουμε για την άλλη πλευρά της Baracoa. Θα κάνουμε γρήγορα τα 20 χιλιόμετρα της επιστροφής, θα προσπεράσουμε την πόλη και θα κατευθυνθούμε 15 χιλιόμετρα πίσω προς το Boca de Yumuri. Ο δρόμος πάει εσωτερικά στην αρχή και καταλήγει στη θάλασσα, στη Mata, όπου υπάρχει μια ωραία παραλία, η Bahia de Mata, λίγο μετά μια αμμουδιά όχι με μεγάλο πλάτος καλύπτει μερικές εκατοντάδες μέτρα η playa Barigua, καθαρά νερά δέντρα μέχρι τη θάλασσα. Αμέσως μετά η Boca de Yumuri, η εκβολές δηλ. του ποταμού. Τοπίο εξαιρετικής ομορφιάς, κρατάς την ανάσα σου. Ο ποταμός με πεντακάθαρα νερά καταλήγει στη θάλασσα περνώντας μέσα από ένα μεγάλο φαράγγι, ενώ η ύπαρξη ενός αμμώδους νησιού στο μέσο του ποταμού αποτελεί το καταφύγιο της ψυχής. Περνάς μια μικρή γεφυρούλα και σταματάς, τέλος δρόμου, κατεβαίνεις και αυτό είναι. Δέκα βαρκάρηδες για να σε πάνε με 2cuc βαρκάδα στο φαράγγι και στο νησί, 12 ψαράδες να σου ετοιμάσουν αστακό με 5 cuc, οκτώ κυράδες να σου πουλήσουν polymitas, άλλες δέκα να ξεπουλήσουν παράνομες μπάλες κακάο, και όλο το υπόλοιπο χωριό να δει πως θα πάνε οι συναλλαγές. Ένα βήμα να κάνεις πιο πέρα, σε ακολουθεί ένα πτωτικό χρηματιστήριο, εγώ στη τιμή της βαρκάδας προσφέρω και το El Balcon, μία σπηλιά , 30 μέτρα ψηλά στο φαράγγι με καταπληκτική θέα στο ωκεανό, ο αστακός πέφτει στα 4 cuc, η μάχη των βαρκάρηδων συνεχίζεται και συ φεύγεις τρέχοντας προς το βουνό.
-επιτέλους το πήραν απόφαση, η ζωή ξαναγυρνά στον κανονικό της ρυθμό.
Το ποτάμι, το φαράγγι, η θέα στο El Yunque, απέναντι δηλ. για ένα βουνό με περίεργο σχηματισμό μιλάμε, το κολύμπι στον ωκεανό, η κυρά που ήρθε στην παραλία Barigua να ζητήσει μια πετσέτα μπάνιου για το παιδί της , εικόνες που διαδέχονταν σαν αστραπή η μία την άλλη.
-μπαμπά, τι κάνει η κυρά, έχει αρπάξει την πετσέτα και την μυρίζει.
Την κοιτάζω έκπληκτος, ενώ αυτή αμέσως έβγαλε μια μπάλα κακάο, η ανταλλαγή έγινε γι αυτήν άσε που θεώρησε και υποχρέωσή της να γονατίσει και να γράψει τη συνταγή της υπέροχης σοκολάτας Baracoa. Οι άνθρωποι, είναι φανερά πιο φτωχοί από ότι στην πόλη. Τόσο κοντά αλλά ταυτόχρονα και τόσο μακριά γι αυτούς.
-δυο μήνες δουλεύουμε στις φυτείες και μετά τίποτε, προσπαθούμε να πουλήσουμε τίποτε στους τουρίστες, αλλά εδώ έρχονται λίγοι.
Γυρίσαμε αργά στην πόλη και το Paladar La Colonial σε περιμένει για γαρίδες, «Tati», Bacan και άλλες παραδοσιακές γεύσεις της Baracoa.
Το τελευταίο βράδυ, που αλλού , στην Casa de la Trova στην Baracoa, ναι ξανά εκεί γιατί είναι ένας χώρος, ένα σκηνικό μάλλον που θα το ζήλευε ακόμη και ο Αγγελόπουλος. Ένα δωμάτιο με την πόρτα και τα παράθυρα ορθάνοιχτα, * η ζέστη μέσα φρικτά αποπνικτική, οι καρέκλες στη σειρά για τους τουρίστες πελάτες οι οποίοι κουνούν ρυθμικά κάποια χαρτιά ή ξεφυσούν νευρικά, διαμαρτυρόμενοι για τη ζέστη, ενώ οι κουβανοί βγάζουν εκείνο το διαβολεμένο πετσετάκι και καθαρίζουν το λαιμό τους συνέχεια.
Και όλα αυτά μέχρι να ακουστούν οι πρώτες νότες του επόμενου τραγουδιού, γιατί τότε ο χρόνος ξαναρχίζει, η ζωή επανέρχεται στον κανονικό ρυθμό της και όλοι πετάγονται στην πίστα, ήρθε η ώρα του χορού. Με ένα cuc έχεις γεμίσει το ποτήρι σου με χύμα ρούμι και πολύ κέφι, υπέροχα λαμπερά αστέρια, αέρα της θάλασσας και μουσική.
Attachments
Last edited by a moderator:
