STAV
Member
- Μηνύματα
- 235
- Likes
- 907
- Επόμενο Ταξίδι
- ΜΟΓΓΟΛΙΑ
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δ.ΑΦΡΙΚΗ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
- Κεφάλαιο 30
- Κεφάλαιο 31
- Κεφάλαιο 32
- Κεφάλαιο 33
- Κεφάλαιο 34
Ξυπνήσαμε με κεφάκια, κατά τις 10. Η Νεφέλη ρίχνει την ιδέα για πρωινό , να δούμε και τον Yiosbel, για μαζέψου μικρά ακόμη δε φτάσαμε. Ευτυχώς το σκηνικό είχε αλλάξει, τώρα ήταν η Leyaxis, καθηγήτρια Αγγλικών η οποία όμως δεν ήξερε λέξη από Αγγλικά και η Junia , οι οποίες άνοιξαν το στόμα τους και δεν σταμάτησαν να μιλούν, εμείς να απαντάμε το γνωστό si, το πρωινό να μεγαλώνει με χυμούς, φρούτα, μέλια, αυγά, αυτές συνέχιζαν ακάθεκτες και στο τελευταίο si, η Junia βγάζει τη φωτογραφία του 15χρονου γιού της, δείχνει τη Νεφέλη και κάτι με ρωτάει. Να μη πω si τώρα γιατί τη βάψαμε, ποιος ξέρει τι θέλει, κάνω το χαζό και πετάω τη δεύτερη λέξη που μάθαμε πια buono. Ευτυχώς εμφανίζεται η μαμά του Emilio, μια αριστοκρατική κυρία, η οποία άρχισε να μας λέει μάλλον την ιστορία του σπιτιού αλλά και για τον μεγάλο της γιο, ζωγράφο με εκθέσεις στο Μαιάμι, Νέα Υόρκη, Μαδρίτη. Μας γύρισε σε όλο το σπίτι, τις τεράστιες πόρτες των δωματίων, τα παλιά αναπαλαιωμένα έπιπλα, τις πορσελάνες, τους μεγάλους πίνακες ζωγραφικής. Όπως εμφανίστηκε από το πουθενά, έτσι και εξαφανίστηκε αφήνοντας πίσω της μόνο τις αναμνήσεις της να αιωρούνται στο παλιό colonial σπίτι και εμάς να καθόμαστε από τους παλαιούς καναπέδες στις κουνιστές καρέκλες, προσπαθώντας να μυρίσουμε την αύρα της παλιάς Αβάνας. Ήρθε η ώρα να δούμε και τι θα κάνουμε, ορμάμε στη Junia και αρχίζει ένα θέατρο του παραλόγου χρησιμοποιώντας χέρια και πόδια. Πώς πάμε για Remedios; Μα με το Viazul , το ΚΤΕΛ δηλ.. Και που είναι τούτο βρε Junia μου; Αυτό, το έπιασε αμέσως, Calzada de Esteban, να και το τηλέφωνο (45) 916445. Την κοιτάω, αρπάζει το χαρτί και παίρνει αμέσως τηλ., κάτι λέει στα κουβάνικα, ξανά το θέατρο με τα χέρια. Με ταξί στο λεωφορείο 10cuc, το λεωφορείο πάει Santa Clara -10 cuc- ο καθένας, και από εκεί με ένα ταξί 20cuc φτάσατε στο Remedios, δηλ 50cuc, αλλά δυστυχώς το χάσατε τέτοια ώρα που ξυπνήσατε. Να πάρετε τρένο, αλλά δε το συνιστώ. Δε κάθεστε σήμερα στην Αβάνα και να φύγετε αύριο και να πάλι η φωτογραφία του 15χρονου. Ααααα όχι, αυτό πάει πολύ. Μια Κουβανή μαμά, παντρεμένη με ισπανό έμενε μόνη στη casa με την κόρη της. Ναι μείνετε να βγούμε και οι 4 το βράδυ. Μπαμπά, μου λέει η μικρά, σεμνός. Αχ, η κόλαση και για το μπαμπά, που λέει και η Ερση. Εμφανίζεται και ένα ζευγάρι Ισπανών, αρχίσαμε τη συζήτηση, τους λέμε ότι θέλουμε να προλάβουμε το καρναβάλι του Santiago και μας ρίχνουν την ιδέα. Δε πάτε να νοικιάσετε ένα μικρό αυτοκίνητο, θα πάτε με την ησυχία σας, να τρακάρετε αποκλείεται δεν υπάρχουν άλλα αυτοκίνητα και θα σταματάτε όπου γουστάρετε. Ρίχνω μια ματιά στην Νεφέλη, μια στην φωτογραφία του 15χρονου που εξακολουθούσε να κρατάει ως χήρα τσετσένα η Junia και χωρίς λόγια σηκωθήκαμε. Πάμε να ρωτήσουμε, δε χάνουμε τίποτα. Που;; Στη Malecon, στο Vedado , δίπλα στο National.
Βγήκαμε πια στο δρόμο, στη ζωή της Κούβας, στα παιδιά που έπαιζαν στους δρόμους γκαζές, στις γυναίκες με τα βαμμένα έντονα νύχια, στους δεκάδες ανθρώπους που κάθονταν μπροστά στις πόρτες των σπιτιών τους και σε κοιτούσαν με ένα απλανές βλέμμα και σε 3 τετράγωνα μπροστά μας η φημισμένη Malecon. Φτάσαμε πολύ γρήγορα στο κρατικό, μοναδικό στην ουσία γραφείο ενοικιάσεως αυτοκινήτων
Rex
Linea y Malecon, Vedado
Ciudad de la Habana, Cuba
Tel: +53 7 835 6830
Υπήρχαν και άλλες δύο εταιρίες με διαφορετικά ονόματα όπως η cubacar κλπ, αλλά στην ουσία όλες παρέπεμπαν εδώ. Μια ουρά από Ευρωπαίους οι οποίοι περίμεναν οι βόρειοι μεν άγγλοι και γερμανοί υπομονετικά, οι νότιοι γάλλοι, ιταλοί και ισπανοί αλλόφρονες. Περιμέναμε υπομονετικά ανυπόμονοι, κουτσομπολεύοντας τους υπόλοιπους αλλά κυρίως τους κρατικούς υπαλλήλους οι οποίοι κινούνταν σε ρυθμούς Κούβας, αργά αλλά σταθερά. Wait. Ακούγαμε τους Ισπανούς να φωνάζουν για τα 30cuc φόρο υπέρ του κράτους για κάθε ημέρα ενοικιάσεως αυτοκινήτου, τους Γάλλους να ουρλιάζουν τι θα γίνει περιμένουν 3 ώρες να φέρει κάποιος το αυτοκίνητο, τις Ιταλίδες να βάφονται και να μιλούν ταυτόχρονα. Όταν έφτασε επιτέλους η σειρά μας, α Grecia, crisis εεε; Παναγία μου το έμαθαν και αυτοί και μας λυπούνται; Που καταντήσαμε, της Κούβας θα γίνουμε. Τέλος πάντων ο λόγος για το αυτοκίνητο πάλι, δεν γλυτώνει κανείς με ποσό λιγότερο από 50-60cuc την ημέρα για το μικρότερο αυτοκίνητο ενώ για τα μεγαλύτερα των 6-7 ατόμων το κόστος έφτανε τα 135cuc, ποσά τεράστια για την περίπτωση της Κούβας. Με το αυτοκίνητο και πίσω στον Emilio, ένας δρόμος ευθεία ήταν δηλαδή. Κατεβάσαμε τα πράγματα, η Νεφέλη χάρισε και μια γυναικεία τσάντα στην Junia, που μας είχε δώσει η ΑΝΕΛ να χαρίσουμε στην Κούβα. Την πήρε κλαίγοντας, ευχαριστώντας και εξαφανίζοντας ευτυχώς την φωτογραφία του υιού, δώσαμε και ένα ραντεβού για μετά από 15 – 16 ημέρες και όπου φύγει φύγει. Βγαίνουμε εύκολα από την Αβάνα και αποφασίζουμε να πάρουμε όχι τον κεντρικό δρόμο αλλά τον παραλιακό, την via Blanca κατευθυνόμενοι πρώτα για Matanzas, την Αθήνα της Κούβας. Ο δρόμος πολύ καλός, εμείς και κανένα άλλο αυτοκίνητο παρά μόνο δεκάδες άνθρωποι που έκαναν ωτοστόπ με τα χρήματα στο χέρι. Αν τους έπαιρνες μαζί σου, θα σου έδιναν το αντίτιμο του εισιτηρίου τους. Να πάρουμε κανέναν; Άσε να συνηθίσουμε λίγο το χώρο, να ξεφύγουμε από τις φοβίες μας και θα πάρουμε. Περάσαμε από το Guanabo παραθεριστικό θέρετρο των Κουβανών, θα έρθουμε όταν θα είμαστε Αβάνα μονολόγησα, και κατευθυνθήκαμε προς Santa Cruz. Σε όλη αυτή την ακτή, βλέπαμε μια σειρά από κοραλλιογενείς κολπίσκους, λίγες μικρές παραλίες και από την άλλη πλευρά η ενδοχώρα με διάσπαρτες μαγκότες. Από την playadelEste μέχρι την Boca de Caruco, για 16 με 20 χιλιόμετρα δεν υπήρχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Από την Boca de Caruco και μετά εμφανίζονται πύργοι γεωτρήσεως πετρελαίου, οι οποίοι μας χαλούν την ατμόσφαιρα σε ορισμένα σημεία. Καλά δεν είπαμε και Τέξας, κάτι μικρά μηχανήματα.
Φτάνουμε στην Santa Cruz del Norte όπου κυριαρχεί η μυρωδιά της μελάσας από την fabrica cubaron, ναι αυτή που παράγει το ρούμι Havana Club. Πάμε να την δούμε, λέει η Νεφέλη; Ότι πει η ninia, όπως την ονόμαζαν οι Κουβανοί και έτσι έφαγα κόλλημα και εγώ. Και δεν πάμε, ο φύλακας άφησε τη μεσημεριανή ραστώνη, ρώτησε από πού ξαμοληθήκαμε εμείς, Grecia μια και φαίνεται έχει πέραση η Ελλάδα εκεί, βγάζει μια ρυπαρή μπουκάλα ρούμι να πιούμε από το ίδιο στόμιο που θα ήπιαν όλοι οι εργάτες του εργοστασίου, φρίκαρα. Επίσκεψη γιοκ, δεν επιτρέπεται να μπουν τουρίστες μέσα, λέει, κρίμα. Ακριβώς σε εκείνο το σημείο υπάρχει μια παράκαμψη για το Camilo Cienfuegos, έναν οικισμό που πριν από την επανάσταση, η σοκολατοποιία Hershey με έδρα την Πενσιλβάνια κατείχε στην περιοχή 180 στρέμματα χωραφιών ζαχαροκάλαμου-και για το λόγο αυτό ιδρύθηκε το χωριό - το Hershey-για να εξυπηρετήσει δηλ. τις ανάγκες της εταιρείας. Πέντε χιλιόμετρα παράκαμψη για να δει κάποιος μια πόλη ετοιμόρροπη χμμμμ, αξίζει μάλλον μια ματιά έτσι μόνο για να δει αν είναι τυχερός τρένα αντίκες. Βρέθηκα στη φάση της επιμόρφωσης νεάνιδος. Θέλεις να σου πω για τον Hershey; Και δε λες, είναι κάποιος σημαντικός; Για σένα ναι, που καταβροχθίζεις ένα σουφλέ σοκολάτας στη καθισιά σου. Λοιπόν άκου, τον κύριο Hershey δεν το ήξερε ούτε και η μάνα του, ήταν ένας παρασκευαστής καραμέλας που το 1883 επισκέπτεται το Chicago και αποφασίζει να αγοράσει τα πρώτα μηχανήματα αυτόματης παρασκευής σοκολάτας από μια γερμανική εταιρεία από τη Δρέσδη. Το 1900, ο Hershey παρουσιάζει τις πρώτες μπάρες σοκολάτας γάλακτος Hershey, ενώ το 1903 ο Hershey, θα ταράξει τα νερά, αφού τα προϊόντα του μικρού εργοστάσιου σοκολάτας του, θα κυριαρχήσουν στην βιομηχανία σοκολάτας και γλυκισμάτων κάνοντας πλέον τη σοκολάτα προσιτή και στα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Μέχρι τότε ήταν προνόμιο των ευκατάστατων, όποιος είχε χρήμα έτρωγε και σοκολάτα, όλοι οι άλλοι φάτε μάτια ψάρια. Η εταιρεία Hersey Chocolate Co., θα αγοράσει τεράστιες εκτάσεις σε χώρες της Λατινικής Αμερικής και στην Κούβα λόγω φτηνών εργατικών χεριών, τσιφλικάς του κερατά ο κύριος. Για να μπορεί πιο εύκολα να μεταφέρει τα προϊόντα του μέσα στην Κούβα και μετά στην Αμερική, έφτιαξε και μια σιδηροδρομική γραμμή. Καλά όλα αυτά, κανά gossip έχεις να μου πεις γι αυτόν. Χμμμμ, καλά άσε χάνω το χρόνο μου; Από το 1916 αμαξοστοιχίες, έφευγαν κατευθείαν από το λιμάνι της Αβάνας και έφταναν στο Matanzas περνώντας βέβαια από εδώ. Καλά δεν έχουν περάσει τα χρόνια; Δεν έχει αλλάξει τίποτε Η σιδηροδρομική γραμμή υπάρχει ακόμη, ξεκινάει από το λιμάνι της Αβάνας και τα τρένα αντίκες φτάνουν μετά από 3 ώρες εδώ. Ο σταθμός δε λέει τίποτε, κρίμα που δεν ήρθαμε όμως μέχρι εδώ με το τρένο, τι τρένο δηλ. ένα σαράβαλο με σιδερένια καθίσματα , που σταματάει σε κάθε χωριό και μετά λες θα ξεκινήσει ή όχι, όπως μας είπε μια αγγλίδα που ταξίδευε με τρένα. Αυτή είχε ξεκινήσει από τα μαύρα μεσάνυχτα για να πάρει το τρένο του Hershey, το οποίο ξεκινάει από τον σταθμό Casablanca station πέντε φορές την ημέρα, μία διαδρομή που το κανονικό τρένο την κάνει σε 70 λεπτά. Κόστος 3cuc. Η Νεφέλη μου τα έριξε χοντρά και ήθελε υπόσχεση ότι αργότερα θα πάρουμε το τρένο. Φύγαμε γρήγορα για τον επόμενο προορισμό. Μετά την PlayaJibacoaο δρόμος μπαίνει λίγο εσωτερικά, χάνεται η επαφή με την παραλία για να καταλήξει η via Blanca κατευθείαν μέσα στο λιμάνι του Matanzas.
Λίγο πριν από τη διχάλα που κάνει ο δρόμος και την μεγάλη γέφυρα, δίπλα στο θέατρο, παρκάραμε έτσι ερήμην στην calle 79 για μια βόλτα στο matansas. Μια τεράστια τοιχογραφία που αναπαριστά την Αθήνα μας υποδέχεται στη γωνία με την calle 83. Καλά τι δουλειά έχει η Αθήνα εδώ πέρα ακούω την εύλογη ερώτηση; Η σιωπή μου προς απάντησή της. Βρισκόμαστε ανάμεσα σε δύο ποτάμια , τον Yumuri και τον San Juan με πολλές γέφυρες να ενώνουν τις δύο πλευρές, μάλλον τη πόλη με τα γιοφύρια έπρεπε να τη λένε με προβοκάρει η μικρά. Το μήνυμα το πήρα, είσαι ανίδεος σε ότι σε ρωτάω.
Η Ματάνσας πήρε το όνομα της από τη σφαγή των Ισπανών από τους Ινδιάνους το 1510, αργότερα ήταν σημαντικό κέντρο μεταφορά δούλων ενώ ήταν το πολιτικό και πολιτιστικό κέντρο της Κούβας κατά τη διάρκεια της ρομαντικής περιόδου, όλα ξεκινούσαν από εδώ άλλαξα την κουβέντα διαβάζοντας τον οδηγό. Άλλο σε ρώτησα εγώ και συ αλλάζεις την κουβέντα, μου τα ρίχνει για δεύτερη φορά. Ξαφνικά μπροστά μας εμφανίζεται το θέατρο καμάρι της πόλης, το TeatroSauto. Ένα από τα ωραιότερα κτήρια νεοκλασσικού ρυθμού της Κούβας, με αγάλματα ελληνικών θεοτήτων να το κοσμούν ενώ οι τοιχογραφίες της οροφής απεικονίζουν τις μούσες. Ορίστε να γιατί τη λένε η Αθήνα της Κούβας, αμίλητη αυτή, είχα το πάνω χέρι τώρα, γλύτωσα δε θα μου την ξαναμπεί η μικρά για το επόμενο μισάωρο. Ανηφορήσαμε την calle 83, από τη μια μεριά το εντυπωσιακό νεοκλασικό PalaciodelGobierno (σήμερα κάτι σαν Δημαρχείο, εκεί βρίσκεται ο εκπρόσωπος της δύναμης του λαού, άντε βγάλε άκρη) ενώ ακριβώς απέναντι ο Catedral de San Carlos Borromeo του 1878. Στο επόμενο τετράγωνο μετά την calle 288 βρίσκεται το καταπληκτικό Museo Farmaceutico που χτίστηκε το 1882 και δεν έχει αλλάξει καθόλου με τα σκαλιστά ξύλινα ράφια, τα ;apeira πορσελάνινα βαζάκια και μπουκαλάκια από κρύσταλλο με ότι φάρμακο τραβάει η ψυχή μας. Λίγα μέτρα πιο πάνω ένα σημερινό φαρμακείο.
Σκέτη θλίψη, άδεια ράφια, 5-6 μπουκαλάκια στη μία πλευρά και άλλα 5-6 στην άλλη. Υπάρχει τρομερή έλλειψη φαρμάκων, το εμπάρκο των αμερικάνων και των δυτικοευρωπαίων τους έχει στερήσει τη δυνατότητα ύπαρξης φάρμακου σε κάθε μορφή κυρίως χαπιού. Όλα ήταν ιδιοκατασκευάσματα. Δεν καταλάβαμε ποτέ σε τι αποσκοπεί αυτό το γελοίο εμπάρκο φαρμάκων, τιμωρία του λαού ή του καθεστώτος; Αλλά και γιατί δεν υπάρχει εμπάρκο στην cocacola αλλά υπάρχει στα φάρμακα;; Ακριβώς απέναντι το Parque de la Libertad, κόσμος και κοσμάκης και μία μπάντα να παίζει αφροκουβάνικη μουσική. Άλλο που δε θέλαμε, αράξαμε , δυο μαυρούλες μιας κάποιας ηλικίας και δυο νεαροί τραγουδούσαν με πάθος για τον έρωτα που έχασαν, για τον έρωτα που θα έρθει, εμφανίστηκαν και οι χορευτές, 3 νέγρες γελώντας χόρευαν για τον εαυτό τους τι κίνηση απίστευτη, είναι στο αίμα τους δεν εξηγείται αλλιώς. Η Νεφέλη κοιτούσε γοητευμένη και απορημένη και κάποια στιγμή δεν άντεξε μου την πετάει. Αυτά δε μοιάζουν με τη salsa που μάθαινα στην πατρίδα. Προσπαθούσα να της εξηγήσω ότι οι Κουβανοί έχουν τον ρυθμό μέσα τους, γεννιούνται με τον ρυθμό, ενώ εμείς οι ορθολογιστές ευρωπαίοι προσπαθούμε να μάθουμε τα βήματα με το 1,2,3. .
Ναι μα είναι περίεργη salsa, τόσα βιντεάκια κατέβασα από το internet. Είδε και απόειδε ένας μαυρούλης κυριούλης δίπλα μας, τα είχε πάρει στο κρανίο φαίνεται που εμείς οι ανίδεοι λέγαμε salsa και salsa, μας επανέφερε στην τάξη. Nosalsa, danzon, danzon, καλά ρε φίλε δε σε προσβάλαμε κιόλας, ξένοι είμαστε. Look, look και άρχισε να χορεύει, δείχνοντας μας τα βήματα. Οι τύπισσες συνέχισαν τον ξέφρενο ρυθμό τους αλλά προστέθηκαν και τα παλληκάρια, ενώ το πλήθος άρχισε να κινείται ρυθμικά, ξεδιπλώνοντας μπροστά μας μια χορευτική παράσταση με σκηνικό την ίδια την πόλη. Μια ταινία του Δαλιανίδη στα στενά της Πλάκας του 50. Ο κυριούλης συνέχισε ακάθεκτος, πρώτα είχαμε την contradanza που την έφεραν εδώ Αγγλοι, Γάλλοι, Ισπανοί το 1800, μετά με την επίδραση των αφρικανών είχαμε το danzon καθαρά δικός ήχος και χορός. Η ρούμπα της οποίας γεννέτηρα είναι η Matanzas θα εμφανιστεί αργότερα. Πολύ υπερήφανος για τις γνώσεις του, πολύ ευγενικός για την τεράστια προσπάθεια που έκανε για να τα εξηγήσει με χέρια , πόδια, μορφασμούς σε δύο ανίδεους περί των ισπανικών έλληνες. Αποφασίσαμε να γυρίσουμε λίγο την πόλη με τα υπέροχα κτήρια στο κέντρο του, έτσι και αλλιώς η Matanzas είναι η πρώτη πόλη στην κούβα που ανέπτυξε το νεοκλασσικό στυλ. Ένα μεγάλο gracias στον monolo, έτσι λέγανε τον κυριούλη, αλλά αυτός τίποτε μας πήρε από κοντά, να μας δείξει την πόλη του. Πραγματικά ήταν λάθος, χρειαζόταν να μείνουμε μια ολόκληρη ημέρα εδώ, να έχεις χρόνο να περπατάς συνέχεια, να ζήσεις και τη νύχτα με τους ήχους της ρούμπας.
Καταλήξαμε στο cafe de Athenas, μόνο κουβανοί μέσα, η ζωγραφιά πίσω να θυμίζει ότι η Matanzas μοιάζει με την Αθήνα, αλλά μάλλον με την Αθήνα που χάσαμε, την Αθήνα που δύσκολα και αν, θα ξαναβρούμε. Εκείνη την Αθήνα της λατέρνας, της γειτονιάς, του κλειδιού στην πόρτα. Ακούγοντας την λέξη έλληνας είχες την αίσθηση της φιλικότητας του λαού προς εσένα, και με μια bucanero τα πράγματα γίνονται ακόμη καλύτερα. Με δύο δε, δε σε πιάνει τίποτε. Μας είχε πιάσει το δυτικό άγχος να φύγουμε για να μην νυχτώσουμε στο δρόμο, άλλο που δεν μας έλεγαν όλοι στην Ελλάδα, όχι νύχτα οδήγηση στους δρόμους της Κούβας. Θα βρούμε το αυτοκίνητο; Σιγά μη το χάσουμε να λέει η ninia. Όλοι οι οριζόντιοι δρόμοι είναι με ζυγό αριθμό και οι κάθετοι με μονό. Βρε τι είναι τούτη, συνέχεια να μου την μπαίνει, μήπως έκανα λάθος. Ξεκινάμε για το Remedios.
Βγήκαμε πια στο δρόμο, στη ζωή της Κούβας, στα παιδιά που έπαιζαν στους δρόμους γκαζές, στις γυναίκες με τα βαμμένα έντονα νύχια, στους δεκάδες ανθρώπους που κάθονταν μπροστά στις πόρτες των σπιτιών τους και σε κοιτούσαν με ένα απλανές βλέμμα και σε 3 τετράγωνα μπροστά μας η φημισμένη Malecon. Φτάσαμε πολύ γρήγορα στο κρατικό, μοναδικό στην ουσία γραφείο ενοικιάσεως αυτοκινήτων
Rex
Linea y Malecon, Vedado
Ciudad de la Habana, Cuba
Tel: +53 7 835 6830
Υπήρχαν και άλλες δύο εταιρίες με διαφορετικά ονόματα όπως η cubacar κλπ, αλλά στην ουσία όλες παρέπεμπαν εδώ. Μια ουρά από Ευρωπαίους οι οποίοι περίμεναν οι βόρειοι μεν άγγλοι και γερμανοί υπομονετικά, οι νότιοι γάλλοι, ιταλοί και ισπανοί αλλόφρονες. Περιμέναμε υπομονετικά ανυπόμονοι, κουτσομπολεύοντας τους υπόλοιπους αλλά κυρίως τους κρατικούς υπαλλήλους οι οποίοι κινούνταν σε ρυθμούς Κούβας, αργά αλλά σταθερά. Wait. Ακούγαμε τους Ισπανούς να φωνάζουν για τα 30cuc φόρο υπέρ του κράτους για κάθε ημέρα ενοικιάσεως αυτοκινήτου, τους Γάλλους να ουρλιάζουν τι θα γίνει περιμένουν 3 ώρες να φέρει κάποιος το αυτοκίνητο, τις Ιταλίδες να βάφονται και να μιλούν ταυτόχρονα. Όταν έφτασε επιτέλους η σειρά μας, α Grecia, crisis εεε; Παναγία μου το έμαθαν και αυτοί και μας λυπούνται; Που καταντήσαμε, της Κούβας θα γίνουμε. Τέλος πάντων ο λόγος για το αυτοκίνητο πάλι, δεν γλυτώνει κανείς με ποσό λιγότερο από 50-60cuc την ημέρα για το μικρότερο αυτοκίνητο ενώ για τα μεγαλύτερα των 6-7 ατόμων το κόστος έφτανε τα 135cuc, ποσά τεράστια για την περίπτωση της Κούβας. Με το αυτοκίνητο και πίσω στον Emilio, ένας δρόμος ευθεία ήταν δηλαδή. Κατεβάσαμε τα πράγματα, η Νεφέλη χάρισε και μια γυναικεία τσάντα στην Junia, που μας είχε δώσει η ΑΝΕΛ να χαρίσουμε στην Κούβα. Την πήρε κλαίγοντας, ευχαριστώντας και εξαφανίζοντας ευτυχώς την φωτογραφία του υιού, δώσαμε και ένα ραντεβού για μετά από 15 – 16 ημέρες και όπου φύγει φύγει. Βγαίνουμε εύκολα από την Αβάνα και αποφασίζουμε να πάρουμε όχι τον κεντρικό δρόμο αλλά τον παραλιακό, την via Blanca κατευθυνόμενοι πρώτα για Matanzas, την Αθήνα της Κούβας. Ο δρόμος πολύ καλός, εμείς και κανένα άλλο αυτοκίνητο παρά μόνο δεκάδες άνθρωποι που έκαναν ωτοστόπ με τα χρήματα στο χέρι. Αν τους έπαιρνες μαζί σου, θα σου έδιναν το αντίτιμο του εισιτηρίου τους. Να πάρουμε κανέναν; Άσε να συνηθίσουμε λίγο το χώρο, να ξεφύγουμε από τις φοβίες μας και θα πάρουμε. Περάσαμε από το Guanabo παραθεριστικό θέρετρο των Κουβανών, θα έρθουμε όταν θα είμαστε Αβάνα μονολόγησα, και κατευθυνθήκαμε προς Santa Cruz. Σε όλη αυτή την ακτή, βλέπαμε μια σειρά από κοραλλιογενείς κολπίσκους, λίγες μικρές παραλίες και από την άλλη πλευρά η ενδοχώρα με διάσπαρτες μαγκότες. Από την playadelEste μέχρι την Boca de Caruco, για 16 με 20 χιλιόμετρα δεν υπήρχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Από την Boca de Caruco και μετά εμφανίζονται πύργοι γεωτρήσεως πετρελαίου, οι οποίοι μας χαλούν την ατμόσφαιρα σε ορισμένα σημεία. Καλά δεν είπαμε και Τέξας, κάτι μικρά μηχανήματα.
Φτάνουμε στην Santa Cruz del Norte όπου κυριαρχεί η μυρωδιά της μελάσας από την fabrica cubaron, ναι αυτή που παράγει το ρούμι Havana Club. Πάμε να την δούμε, λέει η Νεφέλη; Ότι πει η ninia, όπως την ονόμαζαν οι Κουβανοί και έτσι έφαγα κόλλημα και εγώ. Και δεν πάμε, ο φύλακας άφησε τη μεσημεριανή ραστώνη, ρώτησε από πού ξαμοληθήκαμε εμείς, Grecia μια και φαίνεται έχει πέραση η Ελλάδα εκεί, βγάζει μια ρυπαρή μπουκάλα ρούμι να πιούμε από το ίδιο στόμιο που θα ήπιαν όλοι οι εργάτες του εργοστασίου, φρίκαρα. Επίσκεψη γιοκ, δεν επιτρέπεται να μπουν τουρίστες μέσα, λέει, κρίμα. Ακριβώς σε εκείνο το σημείο υπάρχει μια παράκαμψη για το Camilo Cienfuegos, έναν οικισμό που πριν από την επανάσταση, η σοκολατοποιία Hershey με έδρα την Πενσιλβάνια κατείχε στην περιοχή 180 στρέμματα χωραφιών ζαχαροκάλαμου-και για το λόγο αυτό ιδρύθηκε το χωριό - το Hershey-για να εξυπηρετήσει δηλ. τις ανάγκες της εταιρείας. Πέντε χιλιόμετρα παράκαμψη για να δει κάποιος μια πόλη ετοιμόρροπη χμμμμ, αξίζει μάλλον μια ματιά έτσι μόνο για να δει αν είναι τυχερός τρένα αντίκες. Βρέθηκα στη φάση της επιμόρφωσης νεάνιδος. Θέλεις να σου πω για τον Hershey; Και δε λες, είναι κάποιος σημαντικός; Για σένα ναι, που καταβροχθίζεις ένα σουφλέ σοκολάτας στη καθισιά σου. Λοιπόν άκου, τον κύριο Hershey δεν το ήξερε ούτε και η μάνα του, ήταν ένας παρασκευαστής καραμέλας που το 1883 επισκέπτεται το Chicago και αποφασίζει να αγοράσει τα πρώτα μηχανήματα αυτόματης παρασκευής σοκολάτας από μια γερμανική εταιρεία από τη Δρέσδη. Το 1900, ο Hershey παρουσιάζει τις πρώτες μπάρες σοκολάτας γάλακτος Hershey, ενώ το 1903 ο Hershey, θα ταράξει τα νερά, αφού τα προϊόντα του μικρού εργοστάσιου σοκολάτας του, θα κυριαρχήσουν στην βιομηχανία σοκολάτας και γλυκισμάτων κάνοντας πλέον τη σοκολάτα προσιτή και στα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Μέχρι τότε ήταν προνόμιο των ευκατάστατων, όποιος είχε χρήμα έτρωγε και σοκολάτα, όλοι οι άλλοι φάτε μάτια ψάρια. Η εταιρεία Hersey Chocolate Co., θα αγοράσει τεράστιες εκτάσεις σε χώρες της Λατινικής Αμερικής και στην Κούβα λόγω φτηνών εργατικών χεριών, τσιφλικάς του κερατά ο κύριος. Για να μπορεί πιο εύκολα να μεταφέρει τα προϊόντα του μέσα στην Κούβα και μετά στην Αμερική, έφτιαξε και μια σιδηροδρομική γραμμή. Καλά όλα αυτά, κανά gossip έχεις να μου πεις γι αυτόν. Χμμμμ, καλά άσε χάνω το χρόνο μου; Από το 1916 αμαξοστοιχίες, έφευγαν κατευθείαν από το λιμάνι της Αβάνας και έφταναν στο Matanzas περνώντας βέβαια από εδώ. Καλά δεν έχουν περάσει τα χρόνια; Δεν έχει αλλάξει τίποτε Η σιδηροδρομική γραμμή υπάρχει ακόμη, ξεκινάει από το λιμάνι της Αβάνας και τα τρένα αντίκες φτάνουν μετά από 3 ώρες εδώ. Ο σταθμός δε λέει τίποτε, κρίμα που δεν ήρθαμε όμως μέχρι εδώ με το τρένο, τι τρένο δηλ. ένα σαράβαλο με σιδερένια καθίσματα , που σταματάει σε κάθε χωριό και μετά λες θα ξεκινήσει ή όχι, όπως μας είπε μια αγγλίδα που ταξίδευε με τρένα. Αυτή είχε ξεκινήσει από τα μαύρα μεσάνυχτα για να πάρει το τρένο του Hershey, το οποίο ξεκινάει από τον σταθμό Casablanca station πέντε φορές την ημέρα, μία διαδρομή που το κανονικό τρένο την κάνει σε 70 λεπτά. Κόστος 3cuc. Η Νεφέλη μου τα έριξε χοντρά και ήθελε υπόσχεση ότι αργότερα θα πάρουμε το τρένο. Φύγαμε γρήγορα για τον επόμενο προορισμό. Μετά την PlayaJibacoaο δρόμος μπαίνει λίγο εσωτερικά, χάνεται η επαφή με την παραλία για να καταλήξει η via Blanca κατευθείαν μέσα στο λιμάνι του Matanzas.
Λίγο πριν από τη διχάλα που κάνει ο δρόμος και την μεγάλη γέφυρα, δίπλα στο θέατρο, παρκάραμε έτσι ερήμην στην calle 79 για μια βόλτα στο matansas. Μια τεράστια τοιχογραφία που αναπαριστά την Αθήνα μας υποδέχεται στη γωνία με την calle 83. Καλά τι δουλειά έχει η Αθήνα εδώ πέρα ακούω την εύλογη ερώτηση; Η σιωπή μου προς απάντησή της. Βρισκόμαστε ανάμεσα σε δύο ποτάμια , τον Yumuri και τον San Juan με πολλές γέφυρες να ενώνουν τις δύο πλευρές, μάλλον τη πόλη με τα γιοφύρια έπρεπε να τη λένε με προβοκάρει η μικρά. Το μήνυμα το πήρα, είσαι ανίδεος σε ότι σε ρωτάω.
Η Ματάνσας πήρε το όνομα της από τη σφαγή των Ισπανών από τους Ινδιάνους το 1510, αργότερα ήταν σημαντικό κέντρο μεταφορά δούλων ενώ ήταν το πολιτικό και πολιτιστικό κέντρο της Κούβας κατά τη διάρκεια της ρομαντικής περιόδου, όλα ξεκινούσαν από εδώ άλλαξα την κουβέντα διαβάζοντας τον οδηγό. Άλλο σε ρώτησα εγώ και συ αλλάζεις την κουβέντα, μου τα ρίχνει για δεύτερη φορά. Ξαφνικά μπροστά μας εμφανίζεται το θέατρο καμάρι της πόλης, το TeatroSauto. Ένα από τα ωραιότερα κτήρια νεοκλασσικού ρυθμού της Κούβας, με αγάλματα ελληνικών θεοτήτων να το κοσμούν ενώ οι τοιχογραφίες της οροφής απεικονίζουν τις μούσες. Ορίστε να γιατί τη λένε η Αθήνα της Κούβας, αμίλητη αυτή, είχα το πάνω χέρι τώρα, γλύτωσα δε θα μου την ξαναμπεί η μικρά για το επόμενο μισάωρο. Ανηφορήσαμε την calle 83, από τη μια μεριά το εντυπωσιακό νεοκλασικό PalaciodelGobierno (σήμερα κάτι σαν Δημαρχείο, εκεί βρίσκεται ο εκπρόσωπος της δύναμης του λαού, άντε βγάλε άκρη) ενώ ακριβώς απέναντι ο Catedral de San Carlos Borromeo του 1878. Στο επόμενο τετράγωνο μετά την calle 288 βρίσκεται το καταπληκτικό Museo Farmaceutico που χτίστηκε το 1882 και δεν έχει αλλάξει καθόλου με τα σκαλιστά ξύλινα ράφια, τα ;apeira πορσελάνινα βαζάκια και μπουκαλάκια από κρύσταλλο με ότι φάρμακο τραβάει η ψυχή μας. Λίγα μέτρα πιο πάνω ένα σημερινό φαρμακείο.
Σκέτη θλίψη, άδεια ράφια, 5-6 μπουκαλάκια στη μία πλευρά και άλλα 5-6 στην άλλη. Υπάρχει τρομερή έλλειψη φαρμάκων, το εμπάρκο των αμερικάνων και των δυτικοευρωπαίων τους έχει στερήσει τη δυνατότητα ύπαρξης φάρμακου σε κάθε μορφή κυρίως χαπιού. Όλα ήταν ιδιοκατασκευάσματα. Δεν καταλάβαμε ποτέ σε τι αποσκοπεί αυτό το γελοίο εμπάρκο φαρμάκων, τιμωρία του λαού ή του καθεστώτος; Αλλά και γιατί δεν υπάρχει εμπάρκο στην cocacola αλλά υπάρχει στα φάρμακα;; Ακριβώς απέναντι το Parque de la Libertad, κόσμος και κοσμάκης και μία μπάντα να παίζει αφροκουβάνικη μουσική. Άλλο που δε θέλαμε, αράξαμε , δυο μαυρούλες μιας κάποιας ηλικίας και δυο νεαροί τραγουδούσαν με πάθος για τον έρωτα που έχασαν, για τον έρωτα που θα έρθει, εμφανίστηκαν και οι χορευτές, 3 νέγρες γελώντας χόρευαν για τον εαυτό τους τι κίνηση απίστευτη, είναι στο αίμα τους δεν εξηγείται αλλιώς. Η Νεφέλη κοιτούσε γοητευμένη και απορημένη και κάποια στιγμή δεν άντεξε μου την πετάει. Αυτά δε μοιάζουν με τη salsa που μάθαινα στην πατρίδα. Προσπαθούσα να της εξηγήσω ότι οι Κουβανοί έχουν τον ρυθμό μέσα τους, γεννιούνται με τον ρυθμό, ενώ εμείς οι ορθολογιστές ευρωπαίοι προσπαθούμε να μάθουμε τα βήματα με το 1,2,3. .
Ναι μα είναι περίεργη salsa, τόσα βιντεάκια κατέβασα από το internet. Είδε και απόειδε ένας μαυρούλης κυριούλης δίπλα μας, τα είχε πάρει στο κρανίο φαίνεται που εμείς οι ανίδεοι λέγαμε salsa και salsa, μας επανέφερε στην τάξη. Nosalsa, danzon, danzon, καλά ρε φίλε δε σε προσβάλαμε κιόλας, ξένοι είμαστε. Look, look και άρχισε να χορεύει, δείχνοντας μας τα βήματα. Οι τύπισσες συνέχισαν τον ξέφρενο ρυθμό τους αλλά προστέθηκαν και τα παλληκάρια, ενώ το πλήθος άρχισε να κινείται ρυθμικά, ξεδιπλώνοντας μπροστά μας μια χορευτική παράσταση με σκηνικό την ίδια την πόλη. Μια ταινία του Δαλιανίδη στα στενά της Πλάκας του 50. Ο κυριούλης συνέχισε ακάθεκτος, πρώτα είχαμε την contradanza που την έφεραν εδώ Αγγλοι, Γάλλοι, Ισπανοί το 1800, μετά με την επίδραση των αφρικανών είχαμε το danzon καθαρά δικός ήχος και χορός. Η ρούμπα της οποίας γεννέτηρα είναι η Matanzas θα εμφανιστεί αργότερα. Πολύ υπερήφανος για τις γνώσεις του, πολύ ευγενικός για την τεράστια προσπάθεια που έκανε για να τα εξηγήσει με χέρια , πόδια, μορφασμούς σε δύο ανίδεους περί των ισπανικών έλληνες. Αποφασίσαμε να γυρίσουμε λίγο την πόλη με τα υπέροχα κτήρια στο κέντρο του, έτσι και αλλιώς η Matanzas είναι η πρώτη πόλη στην κούβα που ανέπτυξε το νεοκλασσικό στυλ. Ένα μεγάλο gracias στον monolo, έτσι λέγανε τον κυριούλη, αλλά αυτός τίποτε μας πήρε από κοντά, να μας δείξει την πόλη του. Πραγματικά ήταν λάθος, χρειαζόταν να μείνουμε μια ολόκληρη ημέρα εδώ, να έχεις χρόνο να περπατάς συνέχεια, να ζήσεις και τη νύχτα με τους ήχους της ρούμπας.
Καταλήξαμε στο cafe de Athenas, μόνο κουβανοί μέσα, η ζωγραφιά πίσω να θυμίζει ότι η Matanzas μοιάζει με την Αθήνα, αλλά μάλλον με την Αθήνα που χάσαμε, την Αθήνα που δύσκολα και αν, θα ξαναβρούμε. Εκείνη την Αθήνα της λατέρνας, της γειτονιάς, του κλειδιού στην πόρτα. Ακούγοντας την λέξη έλληνας είχες την αίσθηση της φιλικότητας του λαού προς εσένα, και με μια bucanero τα πράγματα γίνονται ακόμη καλύτερα. Με δύο δε, δε σε πιάνει τίποτε. Μας είχε πιάσει το δυτικό άγχος να φύγουμε για να μην νυχτώσουμε στο δρόμο, άλλο που δεν μας έλεγαν όλοι στην Ελλάδα, όχι νύχτα οδήγηση στους δρόμους της Κούβας. Θα βρούμε το αυτοκίνητο; Σιγά μη το χάσουμε να λέει η ninia. Όλοι οι οριζόντιοι δρόμοι είναι με ζυγό αριθμό και οι κάθετοι με μονό. Βρε τι είναι τούτη, συνέχεια να μου την μπαίνει, μήπως έκανα λάθος. Ξεκινάμε για το Remedios.
Attachments
Last edited by a moderator:
