STAV
Member
- Μηνύματα
- 235
- Likes
- 907
- Επόμενο Ταξίδι
- ΜΟΓΓΟΛΙΑ
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δ.ΑΦΡΙΚΗ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
- Κεφάλαιο 30
- Κεφάλαιο 31
- Κεφάλαιο 32
- Κεφάλαιο 33
- Κεφάλαιο 34
Camaquey μια πόλη μαγική νύχτα και ημέρα. Το πρωινό έτοιμο στην τραπεζαρία της Mirtha και του Candido. Τι πρωινό,πρωινάρα δηλ. για τρία cuc, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των φωτογραφιών της ντίβας Mirtha. Η Νεφέλη εντυπωσιάστηκε όταν άκουσε ότι υπάρχει γιορτή ενηλικίωσης. Κάθε κορίτσι 15 ετών, θα φορέσει ότι πιο εντυπωσιακό ρούχο έχει και θα βγει σεργιάνι για τις ωραιότερες φωτογραφίες που μπορεί να βγάλει για το προσωπικό της άλμπουμ της. Μια κουκλάρα η Mirtha στα νιάτα της. Είναι Κυριακή πρωί, μη ξεχάσετε να πάτε στη La Trova, θα δείτε τη πραγματική Κούβα, δεν υπάρχουν τουρίστες τέτοιες ώρες, όλοι μαζεύονται το απόγευμα αγι.
Τι αγί, ακί λέμε. Όχι αγί. Μα τι μπέρδεμα είναι αυτό, πας να μάθεις μια λέξη και στην αλλάζουν. Αγί είναι για μακριά , ακί για κοντά. Το μόνο καλό που έχουν στην καθομιλουμένη οι κουβανοί είναι ότι δεν χρησιμοποιούν εκείνο το αναθεματισμένο το θ που στραμπουλίζεις τη γλώσσα σου.
Δεν τολμήσαμε να ρωτήσουμε πως θα πάμε πλατεία, ξέραμε 5 με 6 block δεξιά και μετά 3 αριστερά. Όλο το ίδιο έλεγαν παντού, λες και δεν αλλάζαμε casas. Σκάμε μύτη στην πόρτα , ψυχή ζώσα στο δρόμο, calle San Martin, ερημιά και αντάρα, ένας άνθρωπος βρε, ένα σκυλί, μία γάτα, κάτι τέλος πάντων, μπαααα.
Τσάμπα περιμένουμε τον κρεμυδομπανανά να σκάσει μύτη από το σπίτι που χώθηκε μήπως πει κανένα αγι. Ευτυχώς στο no341 San Martin, βλέπω ένα μαγαζάκι και μπαίνω μέσα. Αμέσως ένας κουβανός με μια μεζούρα έρχεται και με μετράει. Βρε ουστ δε θέλω κάσα, την calle republica θέλω. Αυτός εκεί αρπάζει μια ψαλίδα και έρχεται τρέχοντας πάνω μου. Τρελάθηκα, άρχισα να του φωνάζω, ενώ ένα φαφούτικο γερόντιο με μεγάλα αυτιά, κάτι έλεγε δίπλα του. μήπως πώς να μου την αστράψει τη ψαλιδιά; Silvio μου λέει, sastre cortador. Σκασίλα μου. Τι είναι τούτο; Μάρκα; Sastre, sastre να επιμένει αυτός. Ήρθε ο φαφούτης και προσπαθούσε να κάνει τον μεταφραστή, εμφανίστηκαν περιοδικά, υφάσματα, ψαλίδια, μόδα, χμμμμμμμμ Βρε έπεσα στους Dolce και Cabana της περιοχής. Αρπάζει μια πινακιδάρα, φώτο μου λέει, άντε τσάμπα είναι, θα μου πεις όμως που είναι η calle republica μετά εεε;
Έσκασε ένα τεράστιο χαμόγελο, έτσι ανθρώπινο, που έβγαινε με τη ψυχή του. Λάτρεψα τον τίτλο του μαγαζιού του. «Sea elegante», δηλ. να είσαι κομψός. Βγαίνω έξω, ψάχνω τη μικρά, όπου την είχε διπλαρώσει ένας φορτηγατζής, νταλικέρης κάτι τέτοιο. Επιτάχυνα, άρχισα να τρέχω ή μου φαίνεται; Μου βγήκε το υπερπροστατευτικό μου, να ζητήσω το λόγο;
Όταν πλησίασα και είδα τους τριπλούς κοιλιακούς, ότι με περνούσε ένα κεφάλι, φορούσε και μια ζώνη κάτι νταν, σφύριξα αδιάφορα. Άσε μη με φυτέψει πέντε μέτρα. Νεφέλη τι κάνεις εκεί; Χμμμμμ μην ανακατεύεσαι; Έβγαλα το σκασμό, είπαμε να την αφήσω να βρει τα όριά της σε αυτό το ταξίδι. Προχωράμε και στρίβουμε αργότερα στην calle republica.
Σε άλλη πόλη είμαστε; Τι κόσμος είναι αυτός ξαφνικά κυριακάτικα; Καθαρά κουβανική ατμόσφαιρα, ποδήλατα, καρό βερμούδα ή τζιν με μακό η τοπική ενδυμασία των ανδρών, των δε γυναικών μινιμαλ. Περνάμε από ένα ωραίο εστιατόριο, στυλ ταβέρνας, το Bodegan Don Cayetano που βρίσκεται στο νο 79 με σπεσιαλιτέ γαρίδες, τόνο και chorizo. Η δανειστική βιβλιοθήκη ανοικτή γεμάτη βιβλία, άδεια από ανθρώπους όμως, μαγαζιά για ντόπιους πάροδοι με γκράφιτι.
Στη γωνία με την Ignacio Agramonte βρίσκεται η Iglesia de la Soledad , μια εκκλησία του 1776 με πρόσοψη από κόκκινες πλίνθες και μια εντυπωσιακή θολωτή οροφή.
Κόσμος, ψαλμωδίες, εντυπωσιακό για μια κομμουνιστική χώρα. Από εκεί ξεκινάει και η calle Maceo, ο βασικός πεζόδρομος της πόλης. Μία νέα έκπληξη, καθώς νομίζεις ότι βρίσκεσαι στην Ερμού.
Φιρμάτα μαγαζιά, καλοντυμένοι πωλητές και αγοραστές, όλα σε cuc σχεδόν, ουρά…..ουπς , ουρά είπα; για συσσίτιο; Όχι βέβαια για καραόκε. Τι βίτσιο και αυτό, οι μεγαλύτερες ουρές και που τρως και πόρτα είχαν τα καραόκε, α και τα χαμπουργκεράδικα. Η νεολαία της Κούβας κινείται σε άλλους ρυθμούς πια.
Εδώ βρίσκεται και το Gran Hotel του 19ου αιώνα, στη μέση της Maceo στο 67, που στον 5ο όροφο, το Salon Caribe έχει ωραία γλυκά και παγωτό κουβάνο, αλλά το πιάνο μπαρ La Bigornia απ' ότι ακούσαμε είναι μάλλον ένας χώρος διαπολιτισμικής συνάντησης με jiniteras. Ότι τραβάει η ψυχούλα του καθενός υπάρχει, κέφι διάθεση και χαμόγελο αρκεί. Πιο κάτω είναι και το κοτοπουλάδικο στην Cafeteria Las Ruinas, όχι φρέντο νομίζατε ότι θα πίνατε εκεί.
Στο τέλος του δρόμου η Plaza Maceo, το εστιατόριο Rancho Luna πήχτρα στον κόσμο, κάτι θα ξέρουν.. κόβουμε δρόμο από την apocada και που βγαίνουμε; στην calle Marti, όχι θα μας άφηνε ήσυχους ο κύριος.
Στη γωνία Marti και Independencia μια στάση είναι απαραίτητη στο μικροσκοπικό αλλά ατμοσφαιρικό μπαράκι El Cambio. Πρωτάνοιξε το 1909, με το όνομα "Casa de la Suerte" ή House of Luck.
Η Νεφέλη την καταβρήκε, ατμόσφαιρα μάλλον προς το χίπικο στυλ, doors και έτσι, υπογραφές στους τοίχους, αναμνήσεις περασμένων δεκαετιών. Μια cola ή μια bucanero όμως σου δίνει δύναμη για τη συνέχεια, άσε που ο διαβολεμένος ήλιος βαράει κατακούτελα, 4 ημέρες στην Κούβα και ούτε σταγόνα βροχής, ευτυχώς ήρθαμε την περίοδο των βροχών.
Μια γωνία πιο πέρα το πάρκο Ignacio Agramonte. Τα υπέροχα βικτωριανά φανάρια, οι παλιές προσόψεις των κτηρίων, τα δέντρα tamarind, να χαζεύεις γύρω γύρω σα χαζός τουρίστας και τα μικρά κουβανάκια με τα skateboards να αναρωτιούνται: αξίζει τούτος να τον πατήσω, να περάσω από πάνω του, να τον κάνω να δει τον ουρανό ανάποδα. Δε μπας εσύ να τα αγριοκοιτάζεις, εκεί αυτά στο σημάδι τους. Άντε να χαρείτε παιδάκια μου.
Σημαδιακοί οι 4 μεγάλοι φοίνικες και εντυπωσιακός ο Καθεδρικός της Nuestra Senora de la Candelaria. Προχωράω τραβώντας φωτογραφίες και σε κάποια στιγμή βλέπω δύο τυπάδες να έχουν διπλαρώσει τη Νεφέλη στο πίτσι πίτσι και να μη την αφήνουν σε χλωρό κλαρί.
Εεεεε, ρε amigos αυτή είναι η ninia μου, κάτω τα χέρια ρε. Δε ξέρω πως το πήραν αλλά αλλού πήγε το μυαλό τους, άρχισαν τα συγνώμη και έτσι και ξεκίνησε μια συζήτηση περί καμακίου εις τη νήσο Κούβα.
-amigo, είμαστε cubano chico, σα να μου έλεγε κοινώς ομάδα καμακίων της περιοχής του ποταμού, καθόσον υπάρχει και ένα ποταμόρεμα στο Camaquey.
-Προσπαθούμε να τη πέσουμε σε καμιά ξένη μήπως βγάλουμε κανά φράγκο και ίσως να παντρευτούμε και να τη κάνουμε από δώ. Α, να και ο αρχηγός της ομάδας.
Με το γραμματέα του λέω;;
Δε το πιστεύω ότι έχω πέσει στην Ένωση Καμακογουέυ. Η Νεφέλη κιαλάρει τον πρόεδρο και πετάει την πρώτη δήλωση.
-Αυτός είναι καλός για τη νονά μου, α όλα και όλα θα της αρέσει.
-Βρε είσαι καλά, αυτός με τέτοιο ασπρουλέ γυαλί να αρέσει στη κουμπάρα μου, αποκλείεται.
Αυτή εκεί: αυτός μου λέει,ψηλός, γεροδεμένος μαυρούλης ότι πρέπει και γουστάρει η νονά.
Πλακώνει ο Rolando– ο πρόεδρος - με τον Pablo και η συζήτηση συνεχίζεται περί των προτιμήσεων των Ευρωπαίων τουριστριών. Πρώτες οι Γαλλίδες, μετά οι Αγγλίδες και τρίτες και κατά ιδρωμένες λυσσάρες για γάμο οι Ισπανίδες. Να φύγουμε ρε φίλε. Ο πρόεδρος Rolando ρίχνει την ιδέα.
-Amigo θα βάλεις τις φωτογραφίες μας, τις διευθύνσεις μας, τα τηλέφωνά μας στο internet, να έρθουν να μας βρουν. Αυτό δε μπορούμε να το κάνουμε εμείς, ρίξε καμιά βοήθεια ρε amigo.
-Ναι ρε μπαμπά, βοήθα τα παιδιά να λέει το άλλο το χαμένο.
-Ρε είστε καλά.
Η Νεφέλη μια και δυο, δίνει εκείνο το τετράδιο, ημερολόγιο και αρχίζει το γράψιμο των διευθύνσεων, τηλεφώνων, ονομάτων και προσόντων.
Κάποια στιγμή ο Luiz με πιάνει στην άκρη και μου την πετάει, να με βγάλεις μια φωτογραφία και να την βάλεις φάτσα πρώτη.
-Ρε , είσαι βαρεμένος του λέω;
-Έλα ρε μπαμπά, δε ζητάει πολλά το παιδί;
-Το κουβανοκαμάκι δεν είναι παιδί μανάρι μου, γκόμενα ευρωπαία ψάχνει…τέλος πάντων στήσου βρε Luiz.
-Να βγάλω και το πουκάμισο;
-Μια χαρά είσαι , άσε το στριπτίζ για άλλη φορά.
Αφού έγιναν όλα τα κονέ, οι ευχαριστίες να πέφτουν σύννεφο. Μήπως ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε;
Παίρνουμε το δρόμο για την Plaza San Juan de Dios.
-Είδες που σου τόπα, ο πιο σοβαρός ήταν ο πρόεδρος, αυτόν που διάλεξα. Θα ξετρελαθεί η νονά.
Τι να πω;;; Άσε, ησυχάσαμε της λέω.
Δεν προλάβαμε να κάνουμε 50 μέτρα και ξαφνικά ακούγονται κάτι θόρυβοι, κάτι χτύποι χεριών σε πόρτα , μια στούφα από καυσαέριο.
- Εεεε amigo φωνάζει ο Luiz μέσα από μια σακαράκα του 60, έτοιμη να διαλυθεί. Να γράψεις ότι υπάρχει και αυτοκίνητο.
Πέσαμε ξεροί στα γέλια, αλλά αυτή η αθωότητα μας τρέλαινε. Α ρε μεγάλε μου θυμίζεις τα καμάκια της Ελλάδας του 80.
-Amigo, γράψε ότι διαθέτουμε και μουσική στο μηχάνημα. Ο διπλανός του σηκώνει ένα κασετόφωνο της κακιάς ώρας, ακουγόταν κάτι σαν το
«Siempre te estas yendo y no te vas– Όλο φεύγεις και πάντα είσαι εδώ».
Γι αυτό σε αγαπάμε βρε Κούβα, γι αυτές τις μικρές στιγμές, τις αισθήσεις, τα συναισθήματα, τις σκέψεις που μόνο όταν κάποιος σε συναντήσει τα βιώνει.
Τι αγί, ακί λέμε. Όχι αγί. Μα τι μπέρδεμα είναι αυτό, πας να μάθεις μια λέξη και στην αλλάζουν. Αγί είναι για μακριά , ακί για κοντά. Το μόνο καλό που έχουν στην καθομιλουμένη οι κουβανοί είναι ότι δεν χρησιμοποιούν εκείνο το αναθεματισμένο το θ που στραμπουλίζεις τη γλώσσα σου.
Δεν τολμήσαμε να ρωτήσουμε πως θα πάμε πλατεία, ξέραμε 5 με 6 block δεξιά και μετά 3 αριστερά. Όλο το ίδιο έλεγαν παντού, λες και δεν αλλάζαμε casas. Σκάμε μύτη στην πόρτα , ψυχή ζώσα στο δρόμο, calle San Martin, ερημιά και αντάρα, ένας άνθρωπος βρε, ένα σκυλί, μία γάτα, κάτι τέλος πάντων, μπαααα.
Τσάμπα περιμένουμε τον κρεμυδομπανανά να σκάσει μύτη από το σπίτι που χώθηκε μήπως πει κανένα αγι. Ευτυχώς στο no341 San Martin, βλέπω ένα μαγαζάκι και μπαίνω μέσα. Αμέσως ένας κουβανός με μια μεζούρα έρχεται και με μετράει. Βρε ουστ δε θέλω κάσα, την calle republica θέλω. Αυτός εκεί αρπάζει μια ψαλίδα και έρχεται τρέχοντας πάνω μου. Τρελάθηκα, άρχισα να του φωνάζω, ενώ ένα φαφούτικο γερόντιο με μεγάλα αυτιά, κάτι έλεγε δίπλα του. μήπως πώς να μου την αστράψει τη ψαλιδιά; Silvio μου λέει, sastre cortador. Σκασίλα μου. Τι είναι τούτο; Μάρκα; Sastre, sastre να επιμένει αυτός. Ήρθε ο φαφούτης και προσπαθούσε να κάνει τον μεταφραστή, εμφανίστηκαν περιοδικά, υφάσματα, ψαλίδια, μόδα, χμμμμμμμμ Βρε έπεσα στους Dolce και Cabana της περιοχής. Αρπάζει μια πινακιδάρα, φώτο μου λέει, άντε τσάμπα είναι, θα μου πεις όμως που είναι η calle republica μετά εεε;
Έσκασε ένα τεράστιο χαμόγελο, έτσι ανθρώπινο, που έβγαινε με τη ψυχή του. Λάτρεψα τον τίτλο του μαγαζιού του. «Sea elegante», δηλ. να είσαι κομψός. Βγαίνω έξω, ψάχνω τη μικρά, όπου την είχε διπλαρώσει ένας φορτηγατζής, νταλικέρης κάτι τέτοιο. Επιτάχυνα, άρχισα να τρέχω ή μου φαίνεται; Μου βγήκε το υπερπροστατευτικό μου, να ζητήσω το λόγο;
Όταν πλησίασα και είδα τους τριπλούς κοιλιακούς, ότι με περνούσε ένα κεφάλι, φορούσε και μια ζώνη κάτι νταν, σφύριξα αδιάφορα. Άσε μη με φυτέψει πέντε μέτρα. Νεφέλη τι κάνεις εκεί; Χμμμμμ μην ανακατεύεσαι; Έβγαλα το σκασμό, είπαμε να την αφήσω να βρει τα όριά της σε αυτό το ταξίδι. Προχωράμε και στρίβουμε αργότερα στην calle republica.
Σε άλλη πόλη είμαστε; Τι κόσμος είναι αυτός ξαφνικά κυριακάτικα; Καθαρά κουβανική ατμόσφαιρα, ποδήλατα, καρό βερμούδα ή τζιν με μακό η τοπική ενδυμασία των ανδρών, των δε γυναικών μινιμαλ. Περνάμε από ένα ωραίο εστιατόριο, στυλ ταβέρνας, το Bodegan Don Cayetano που βρίσκεται στο νο 79 με σπεσιαλιτέ γαρίδες, τόνο και chorizo. Η δανειστική βιβλιοθήκη ανοικτή γεμάτη βιβλία, άδεια από ανθρώπους όμως, μαγαζιά για ντόπιους πάροδοι με γκράφιτι.
Στη γωνία με την Ignacio Agramonte βρίσκεται η Iglesia de la Soledad , μια εκκλησία του 1776 με πρόσοψη από κόκκινες πλίνθες και μια εντυπωσιακή θολωτή οροφή.
Κόσμος, ψαλμωδίες, εντυπωσιακό για μια κομμουνιστική χώρα. Από εκεί ξεκινάει και η calle Maceo, ο βασικός πεζόδρομος της πόλης. Μία νέα έκπληξη, καθώς νομίζεις ότι βρίσκεσαι στην Ερμού.
Φιρμάτα μαγαζιά, καλοντυμένοι πωλητές και αγοραστές, όλα σε cuc σχεδόν, ουρά…..ουπς , ουρά είπα; για συσσίτιο; Όχι βέβαια για καραόκε. Τι βίτσιο και αυτό, οι μεγαλύτερες ουρές και που τρως και πόρτα είχαν τα καραόκε, α και τα χαμπουργκεράδικα. Η νεολαία της Κούβας κινείται σε άλλους ρυθμούς πια.
Εδώ βρίσκεται και το Gran Hotel του 19ου αιώνα, στη μέση της Maceo στο 67, που στον 5ο όροφο, το Salon Caribe έχει ωραία γλυκά και παγωτό κουβάνο, αλλά το πιάνο μπαρ La Bigornia απ' ότι ακούσαμε είναι μάλλον ένας χώρος διαπολιτισμικής συνάντησης με jiniteras. Ότι τραβάει η ψυχούλα του καθενός υπάρχει, κέφι διάθεση και χαμόγελο αρκεί. Πιο κάτω είναι και το κοτοπουλάδικο στην Cafeteria Las Ruinas, όχι φρέντο νομίζατε ότι θα πίνατε εκεί.
Στο τέλος του δρόμου η Plaza Maceo, το εστιατόριο Rancho Luna πήχτρα στον κόσμο, κάτι θα ξέρουν.. κόβουμε δρόμο από την apocada και που βγαίνουμε; στην calle Marti, όχι θα μας άφηνε ήσυχους ο κύριος.
Στη γωνία Marti και Independencia μια στάση είναι απαραίτητη στο μικροσκοπικό αλλά ατμοσφαιρικό μπαράκι El Cambio. Πρωτάνοιξε το 1909, με το όνομα "Casa de la Suerte" ή House of Luck.
Η Νεφέλη την καταβρήκε, ατμόσφαιρα μάλλον προς το χίπικο στυλ, doors και έτσι, υπογραφές στους τοίχους, αναμνήσεις περασμένων δεκαετιών. Μια cola ή μια bucanero όμως σου δίνει δύναμη για τη συνέχεια, άσε που ο διαβολεμένος ήλιος βαράει κατακούτελα, 4 ημέρες στην Κούβα και ούτε σταγόνα βροχής, ευτυχώς ήρθαμε την περίοδο των βροχών.
Μια γωνία πιο πέρα το πάρκο Ignacio Agramonte. Τα υπέροχα βικτωριανά φανάρια, οι παλιές προσόψεις των κτηρίων, τα δέντρα tamarind, να χαζεύεις γύρω γύρω σα χαζός τουρίστας και τα μικρά κουβανάκια με τα skateboards να αναρωτιούνται: αξίζει τούτος να τον πατήσω, να περάσω από πάνω του, να τον κάνω να δει τον ουρανό ανάποδα. Δε μπας εσύ να τα αγριοκοιτάζεις, εκεί αυτά στο σημάδι τους. Άντε να χαρείτε παιδάκια μου.
Σημαδιακοί οι 4 μεγάλοι φοίνικες και εντυπωσιακός ο Καθεδρικός της Nuestra Senora de la Candelaria. Προχωράω τραβώντας φωτογραφίες και σε κάποια στιγμή βλέπω δύο τυπάδες να έχουν διπλαρώσει τη Νεφέλη στο πίτσι πίτσι και να μη την αφήνουν σε χλωρό κλαρί.
Εεεεε, ρε amigos αυτή είναι η ninia μου, κάτω τα χέρια ρε. Δε ξέρω πως το πήραν αλλά αλλού πήγε το μυαλό τους, άρχισαν τα συγνώμη και έτσι και ξεκίνησε μια συζήτηση περί καμακίου εις τη νήσο Κούβα.
-amigo, είμαστε cubano chico, σα να μου έλεγε κοινώς ομάδα καμακίων της περιοχής του ποταμού, καθόσον υπάρχει και ένα ποταμόρεμα στο Camaquey.
-Προσπαθούμε να τη πέσουμε σε καμιά ξένη μήπως βγάλουμε κανά φράγκο και ίσως να παντρευτούμε και να τη κάνουμε από δώ. Α, να και ο αρχηγός της ομάδας.
Με το γραμματέα του λέω;;
Δε το πιστεύω ότι έχω πέσει στην Ένωση Καμακογουέυ. Η Νεφέλη κιαλάρει τον πρόεδρο και πετάει την πρώτη δήλωση.
-Αυτός είναι καλός για τη νονά μου, α όλα και όλα θα της αρέσει.
-Βρε είσαι καλά, αυτός με τέτοιο ασπρουλέ γυαλί να αρέσει στη κουμπάρα μου, αποκλείεται.
Αυτή εκεί: αυτός μου λέει,ψηλός, γεροδεμένος μαυρούλης ότι πρέπει και γουστάρει η νονά.
Πλακώνει ο Rolando– ο πρόεδρος - με τον Pablo και η συζήτηση συνεχίζεται περί των προτιμήσεων των Ευρωπαίων τουριστριών. Πρώτες οι Γαλλίδες, μετά οι Αγγλίδες και τρίτες και κατά ιδρωμένες λυσσάρες για γάμο οι Ισπανίδες. Να φύγουμε ρε φίλε. Ο πρόεδρος Rolando ρίχνει την ιδέα.
-Amigo θα βάλεις τις φωτογραφίες μας, τις διευθύνσεις μας, τα τηλέφωνά μας στο internet, να έρθουν να μας βρουν. Αυτό δε μπορούμε να το κάνουμε εμείς, ρίξε καμιά βοήθεια ρε amigo.
-Ναι ρε μπαμπά, βοήθα τα παιδιά να λέει το άλλο το χαμένο.
-Ρε είστε καλά.
Η Νεφέλη μια και δυο, δίνει εκείνο το τετράδιο, ημερολόγιο και αρχίζει το γράψιμο των διευθύνσεων, τηλεφώνων, ονομάτων και προσόντων.
Κάποια στιγμή ο Luiz με πιάνει στην άκρη και μου την πετάει, να με βγάλεις μια φωτογραφία και να την βάλεις φάτσα πρώτη.
-Ρε , είσαι βαρεμένος του λέω;
-Έλα ρε μπαμπά, δε ζητάει πολλά το παιδί;
-Το κουβανοκαμάκι δεν είναι παιδί μανάρι μου, γκόμενα ευρωπαία ψάχνει…τέλος πάντων στήσου βρε Luiz.
-Να βγάλω και το πουκάμισο;
-Μια χαρά είσαι , άσε το στριπτίζ για άλλη φορά.
Αφού έγιναν όλα τα κονέ, οι ευχαριστίες να πέφτουν σύννεφο. Μήπως ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε;
Παίρνουμε το δρόμο για την Plaza San Juan de Dios.
-Είδες που σου τόπα, ο πιο σοβαρός ήταν ο πρόεδρος, αυτόν που διάλεξα. Θα ξετρελαθεί η νονά.
Τι να πω;;; Άσε, ησυχάσαμε της λέω.
Δεν προλάβαμε να κάνουμε 50 μέτρα και ξαφνικά ακούγονται κάτι θόρυβοι, κάτι χτύποι χεριών σε πόρτα , μια στούφα από καυσαέριο.
- Εεεε amigo φωνάζει ο Luiz μέσα από μια σακαράκα του 60, έτοιμη να διαλυθεί. Να γράψεις ότι υπάρχει και αυτοκίνητο.
Πέσαμε ξεροί στα γέλια, αλλά αυτή η αθωότητα μας τρέλαινε. Α ρε μεγάλε μου θυμίζεις τα καμάκια της Ελλάδας του 80.
-Amigo, γράψε ότι διαθέτουμε και μουσική στο μηχάνημα. Ο διπλανός του σηκώνει ένα κασετόφωνο της κακιάς ώρας, ακουγόταν κάτι σαν το
«Siempre te estas yendo y no te vas– Όλο φεύγεις και πάντα είσαι εδώ».
Γι αυτό σε αγαπάμε βρε Κούβα, γι αυτές τις μικρές στιγμές, τις αισθήσεις, τα συναισθήματα, τις σκέψεις που μόνο όταν κάποιος σε συναντήσει τα βιώνει.
Attachments
Last edited by a moderator:
