STAV
Member
- Μηνύματα
- 235
- Likes
- 907
- Επόμενο Ταξίδι
- ΜΟΓΓΟΛΙΑ
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δ.ΑΦΡΙΚΗ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
- Κεφάλαιο 30
- Κεφάλαιο 31
- Κεφάλαιο 32
- Κεφάλαιο 33
- Κεφάλαιο 34
Η μυρουδιά από ζεστά bollos και τηγανιτά churos διαπέρασε τις εσωτερικές γρίλιες των παραθύρων προετοιμάζοντας μας για ένα θεϊκό πρωινό στο σπίτι της Betina και του Angel.
Η Betina την είχε κάνει για την εκκλησία, ο Angel είχε αναλάβει τα πάντα, μέχρι και τσιπς μπανάνας είχε φτιάξει,
στρογγυλοκάθισε και άρχισε να αναλύει όλο το μίζερο τμήμα της ζωής του στην DDR. Εργάτης, από το πρωί μέχρι το βράδυ στη φάμπρικα, δέκα μαζί σε ένα δωμάτιο, ξένος μέσα στους ξένους και ειδικότερα ανάμεσα στους απόμακρους γερμανούς, δεν έβλεπε την ώρα και τη στιγμή να γυρίσει στην πατρίδα. Ευτυχώς τους άφησαν να πάρουν μερικά είδη και να τα μεταφέρουν πίσω στο νησί.
Εκεί που τελειώναμε το γεύμα νάσου αι η γιαγιά αγουροξυπνημένη
-αμ, που να ξυπνήσει, όλη τη νύχτα περίμενε να απορροφηθεί η κρέμα και να χάσει και τα περιττά κιλά, μάτι δεν έκλεισε.
- ααααα, όχι γιαγιά άλλη κρέμα δεν έχουμε , πάει τέρμα.
Απογοητεύτηκε, αλλά μας χάρισε ένα από εκείνα τα υπέροχα χαμόγελα που μόνο εκείνη ήξερε να χαρίζει, μεγάλο, κουβάνικο, μέσα από την καρδιά της.
-Λοιπόν griegos εγώ δεν έχω τι να κάνω , ξαπόστειλα τη γυναίκα, τη γιαγιά θα την αφήσω με το καναρίνι, οπότε πάμε παρέα να σας δείξω την πόλη μου.
Άλλο που δε θέλαμε, μπορούσαμε να συνεννοηθούμε και με τα γερμανικά μας οπότε vamos.
Βγήκαμε στην πόλη, παραλιακή, ήρεμη αλλά εκτεθειμένη στον θεό άνεμο, όπως έλεγε και εκείνος ο ακατονόμαστος πολιτικός, σε παίρνει και σε σηκώνει.. ,κόσμος λιγοστός
-όλοι σχεδόν στην πόλη δουλεύουν στις φάμπρικες tobaccos και textile. Για πού θα το βάλουμε;
-προφανώς πάμε στις φάμπρικες να δούμε τον κόσμο
Στο παρελθόν, τον 18ο αιώνα, η Gibara, ήταν ένα πλούσιο λιμάνι κυρίως λόγω του εμπορίου της ζάχαρης. Όταν όμως οι μεταφορές στην Κούβα, βασίστηκαν στους σιδηροδρόμους και όχι στα πλοία, η πόλη άρχισε να παρακμάζει. Η λύση βρέθηκε, ψηλά στην άκρη της πόλης οι δύο φάμπρικες, η μία απέναντι σχεδόν από την άλλη, με τον κλασικό Che απέξω, αποτελούσαν εκτός από τον τουρισμό τον κύριο πόλο ασχολίας των κατοίκων.
Φύγαμε από το παρόν της εργατικής τάξης για να έρθουμε αντιμέτωποι με το ένδοξο παρελθόν της, αυτό που της προσέδωσε ένα αριστοκρατικό ύφος με αποτέλεσμα η πόλη να αποτελεί ένα θησαυρό αρχιτεκτoνικών μνημείων με υπέροχες βίλλες και αποικιακά κτήρια.
Φτάσαμε στο Fuerte El Cuartelon, δυο τρεις ερειπωμένες καμάρες, ένα γαϊδούρι που έκανε τη δουλειά του κηπουρού και έτρωγε ότι χορταρικό υπήρχε , λες πάμε πιο κάτω, αλλά η θέα της πόλης από εκεί είναι μαγευτική.
-ο Τυφώνας Ike μας κατέστρεψε, κύματα 7 με 12 μέτρα ψηλά χτύπησαν την πόλη, Ήταν ο δεύτερος τυφώνας μέσα σε 10 ημέρες που χτύπησε την κούβα, πρώτος ήταν ο Gustav. Πολεμήσαμε με νύχια και δόντια να κρατηθούμε όρθιοι και να ξαναφτιάξουμε την Gibara, αυτήν που παλιά ονόμαζαν perla de oriente. Υπάρχει ένα μεγάλο πρόγραμμα αναπαλαίωσης των κτηρίων όπως έγινε στην Havana, η αρχή γίνεται με εκείνο το μεγάλο κτήριο το Teatro. Θα φέρουμε και τουριστικό τρένο από την Guardalavaca, έτσι θα έρχονται πολύ τουρίστες και θα πάρουμε και μείς κάτι.
Άμοιρε Angel πως βλέπεις την ανάπτυξη, το ότι θα αλλάξει η μορφή της πόλης σου για πάντα το ξεχνάς. Προχωρήσαμε προς το τέλος του λόφου Los Caneyes, στο Mirador,ένα καφέ απ΄όπου έχεις πανοραμική θέα όλου του χωριού, αν σε αφήσουν οι πλανόδιοι πωλητές που στην πέφτουν σαν τσιμπούρια για να αγοράσεις εκείνα τα κολιέ, βραχιόλια, αγάλματα, κέρματα όλα θαλασσινά σου λένε.
-τέλειωσε η εκκλησία, πάμε στο κέντρο να βρούμε και τη Βetina.
Γρήγορα, γρήγορα φτάσαμε στην πόλη ξανά ,στο Parque Calixto Garcia, δηλαδή η κεντρική πλατεία της Gibara. Στο κέντρο της πλατείας δεσπόζει το άγαλμα της ελευθερίας σε πιο ινδιάνικο στυλ από αυτό της New York , παρόλο που κρατάει και αυτή το φανάρι της, σύμβολο της απελευθέρωσης της χώρας από τους ισπανούς το 1898. Υπέροχα σπίτια, καταπληκτική αίσθηση όγκου και σχεδίων της αποικιοκρατικής αρχιτεκτονικής, 4 τεράστιες robles africanos ήτοι αφρικανικές βελανιδιές δώρο από την Αγκόλα, να δίνουν το δικό τους χρώμα στο χώρο κάτω από έναν βαθύ μπλε ουρανό. Ίσως η Gibara να γίνει το μελλοντικό Trinidad της Κούβας.
Στη μια πλευρά της πλατείας βρίσκεται η βυζαντινού τύπου Iglesia de San Fulgencio. Λευκή πρόσοψη με κατακόκκινα τούβλα οι τρούλοι, κάνει ένα υπέροχο κοντράστ με τον ουρανό. Ένας ιερωμένος, τρεις - τέσσερεις πιστοί και η Betina, χωρίς τα μπικουτί με μαλλί άπαιχτο.
-2 ώρες το έφτιαχνα, πουρνό πουρνό. Angel άφησες μόνη τη γιαγιά; ω Madonna πάνε όλα τα κρεμοειδή του σπιτιού.
Η Betina έφυγε για να ετοιμάσει το φαγητό, να ψήσει και τη γιαγιά, αλλά ο Angel εκεί ως γνήσιος ξεναγός θα ακολουθούσε παντού.
Ένα καταπληκτικό μπλε κτήριο , το Museo de Historia Natural με μια μεγάλη συλλογή πουλιών και ένα σκελετό από φάλαινα, είναι για αυτούς που θέλουν να εξασκήσουν τα ισπανικά τους και ιδιαίτερα την ορολογία περί πανίδας και χλωρίδας της κούβας με κύριο υπεύθυνο αυτόν τον νεαρό Ernesto που νομίζει ότι όποιος μπει εκεί μέσα ομιλεί απταίστως τη γλώσσα των ταυρομάχων. Άσε που το έχει βάλει γινάτι, να πάει όλους τους τουρίστες στα σπήλαια της Gibara.Το Cueva Fructuoso, ένα σπήλαιο με σταλαγμίτες , σταλακτίτες και μικρή λίμνη για να κολυμπήσεις, να βρέξεις τα πόδια σου δηλαδή, βρίσκεται το τέλος του δρόμου Independencia και με ένα 4x4's δυτικού τύπου ίσως φτάσεις σώος και αβλαβής.
Δίπλα μας όμως, κοντινότερα στα 10 μέτρα, βρίσκεται το Cine Jiba, όπου κάθε Απρίλιο γίνεται το International Poorman's Film Festival. Τον Απρίλιο του 2012, θα γίνει το 10th ετήσιο Festival Internacional del Cine Pobre, αφιερωμένο σε έναν από τους πρώτους σκηνοθέτες της Κούβας, τον Humberto Solas που πέθανε το 2008.
-Άραγε πώς να είναι μέσα, πετάει η μικρή.
Το πιάνει ο μεγάλος, ορμάει μέσα, δύο φύλακες έπαιζαν μπιρίμπα, τι να φυλάξουν δηλαδή, ένας κάστρο το ξέρει, έναν κινηματογράφο κλειστό.
-Αμ γι αυτό δεν έχετε ανεργία εσείς εδώ, μεγάλε.
Κάτι τους είπε ο angel και τον βλέπουμε να ορμάει σε δύο πολυθρόνες , τους δίνει μια σπρωξιά, δίνει και μια σπρωξιά σε μια πόρτα και μπουκάρουμε στην αίθουσα. Ακούμε και τις φωνές ενός φύλακα, μας πιάσανε; Όχι απλά είχε κλείσει, τέλειωσε την παρτίδα και τώρα μπορούσε να ασχοληθεί και με εμάς. Άνοιξε και τα φώτα, λες και είμαστε στο Αττικό της Σταδίου, μες στο βελούδο όλο το Cine Jiba, όχι παίζουμε.
Από την άλλη πλευρά της πλατείας απέναντι από την εκκλησία βρίσκεται το φουγαράδικο δηλ. το cigar factory. Από τα ανοικτά παράθυρα μπορεί κάποιος να πάρει μάτι τους εργάτες που στρίβουν τα πουράκια. Ενώ στο El Caribe, ένα μπαράκι βοηθάει στο να υγράνεις το στόμα σου με κρύες μπύρες Mayabe και Cacique.
Ο Angel μας τράβηξε προς την άλλη πλατεία, την Las Madres, εκεί όπου βρίσκεται το Fuerte Fernando VII. Ισπανικό φρούριο για προστασία από τους πειρατές. Εκείνο που κυριαρχεί όμως είναι ένα ροζουλί κτίσμα, όπου βρίσκεται η La Culinaria, ένα νέο εστιατόριο με παραδοσιακές γεύσεις, αλλά και η έδρα της Artex, μουσικόχωρου όπου τα Σαββατοκύριακα με 5cuc, παρακολουθείς ζωντανά συγκροτήματα της νέας μουσικής σκηνής της περιοχής.
-κάθε Δεκέμβριο στη Malecon γίνεται χαβαλές με rap και Techno μουσική, συνέχισε ο ξεναγός. Λοιπόν από εδώ μπανίστε την "La Silla", την καρέκλα βουνό που περιγράφει ο Κολόμβος όταν έφτασε στην Κούβα, ο οποίος ήταν και τελείως γκαγκα γιατί οι μεν Μπαχαμιώτες του είπαν θα βρει χρυσό στην κουμπανακάν και αυτός νόμιζε ότι θα βρει τον Κουμπλάι Χαν.
-Βρε Angel πάει τον απομυθοποίησες και αυτόν, το δε Silla έμοιαζε τελικά με τα mogotes που θα δούμε αργότερα στο Viniales.
Πήραμε το δρόμο για το σπίτι, μας περίμενε η Betina, έτοιμο το φαγητό, ετοίμασε και churos για το ταξίδι.
-καθίστε λίγο ακόμη, να σας πάμε στο San Antonio, ένα μικρό ψαράδικο χωριό 3 χιλιόμετρα με τα πόδια, δεν πάει αυτοκίνητο , και στο Los Bajos που θα πάμε με τη lancha, ένα φέρρυ της κακιάς ώρας και της συμφοράς των 15 ατόμων, που κάνουν επίκληση στη Madonna πριν ξεκινήσει δια το αίσιον τέλος της πορείας.
-ας αφήσουμε και κάτι για την άλλη φορά βρε Betina, αν και φεύγουμε με μια γεύση, ότι η Gibara θα αλλάξει τόσο γρήγορα, δεν θα την γνωρίσουμε εάν ξανάρθουμε σε λίγα χρόνια.
Ο δρόμος μακρύς, μοναχικός, ερημικός, μόνο κάτι λεωφορεία της γραμμής έσπαγαν την μονοτονία
70 περίπου χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στο Trinidad αποφασίζουμε να πάμε μια βόλτα σε μια πόλη, που μάλλον λίγοι τουρίστες την έχουν ως προορισμός τους, το Sachti Spiritus , μία από τις πρώτες επτά μεγάλες αποικιακές πόλεις των ισπανών. Ο ποταμός Yayabo που τη διασχίζει, αποτέλεσε το κύριο στοιχείο ανάπτυξης της αγροτικής παραγωγής και κυρίως της παραγωγής ζάχαρης, αλλά περισσότερο ονομαστή στους κουβανούς είναι λόγω της γέννησης της guayabera. Όπου guayabera δεν είναι φαγητό, δεν είναι χορός, δεν είναι είδος μουσικής, ούτε σπεσιαλιτέ του καταστήματος αλλά εκείνο το λευκό αντρικό κοντομάνικο πουκαμισάκι με τις τσεπούλες που κέρδισε, γιατί αναδείκνυε τον macho τύπο, όλο τον αντρικό πληθυσμό της λατινικής Αμερικής.
Μια πόλη που το 1665 έπεσε στα χέρια τον πειρατών και από τότε την ξέχασαν όλοι, εξαφανίστηκε από τα μάτια του κόσμου μέχρι το 1976. Τότε αποφάσισαν να την κάνουν και πρωτεύουσα της επαρχίας και καλά λες και κατάλαβε κανένας τίποτε. Όλα άλλαξαν όταν οι δύο κυριότεροι κουβανέζικοι tour operators αποφάσισαν να ρίξουν λίγο τουρισμό και εκεί. Και έγινε ένα βήμα ανάπλασης κτηρίων, δρόμων, κλπ.
Βουρ εμείς στο κέντρο της πόλης, την Plaza Serafin Sanchez.
Η calle independencia από τη μία και η calle maximo gomez από την άλλη πλευροκοπούν την πλατεία, που στο ένα άκρο της βρίσκονται τα μεγαλόπρεπα κτήρια όπως το museo provincial και η Biblioteca Provincial Ruben Martinez Villena, πιο κάτω το Museo de Historia Natural ενώ απέναντι το Teatro Principal. Όλα εντυπωσιακά κτήρια με νεοκλασικές προσόψεις. Στη νότια πλευρά κυριαρχεί η Iglesia Parroquial Mayor del Espiritu Santo σε μπαρόκ στυλ του 1680, ενώ στη δυτική φιλοξενεί την Casa de la Cultura και λίγο πιο κάτω στην Maximo Gomez Sur 26 την Casa de la Trova Miguel Companioni. Οι μεγάλες στοές που τα παλιά χρόνια φιλοξενούσαν τους λούστρους , τώρα έχουν γίνει τόπος όπου πωλητές προσπαθούν να προσελκύσουν τους τουρίστες πουλώντας μπλουζάκια, καπέλα, γραμματόσημα και όλες τις μεταμορφώσεις του che,
ενώ γκουρμέ εστιατόρια και μπαρ περιμένουν τους τουρίστες.
Αφού ξεποδαριαστήκαμε 2-3 ώρες μέσα στη κάψα του ήλιου που σου έπαιρνε το κεφάλι, ψάχνοντας και το El Lyceo,το πρώτο σχολείο για έγχρωμους στην Κούβα που ιδρύθηκε το 1859, πέσαμε πάνω στη la trova, όπου ένας κυριούλης πάσχιζε , ίδρωνε, χτυπιόταν, τραγουδούσε, χόρευε, μήπως και προσελκύσει κανέναν άνθρωπο.
Αριβάραμε για τον ποταμό και κυρίως για την Yayabo bridge, μεγάλη πεντάτοξη γέφυρα του 1815 και ήδη μνημείο της UNESCO.
Σε βγάζει ο δρόμος πρώτα στο Museo de Arte Colonial που στεγάζεται σε ένα παλάτι του 1744 και καταλήγεις σε μια γειτονιά με χαμηλά πλινθόκτιστα μονώροφα σπίτια,
βοτσαλωτούς δρομάκια, πολύχρωμες προσόψεις σπιτιών, φανάρια για φωτισμό των δρόμων μια πραγματική γειτονιά άλλης εποχής. Μια Πλάκα της Κούβας που αξίζει κάποιος να της αφιερώσει λίγο χρόνο άμα βρεθεί σε αυτά τα μέρη.
Η Betina την είχε κάνει για την εκκλησία, ο Angel είχε αναλάβει τα πάντα, μέχρι και τσιπς μπανάνας είχε φτιάξει,
στρογγυλοκάθισε και άρχισε να αναλύει όλο το μίζερο τμήμα της ζωής του στην DDR. Εργάτης, από το πρωί μέχρι το βράδυ στη φάμπρικα, δέκα μαζί σε ένα δωμάτιο, ξένος μέσα στους ξένους και ειδικότερα ανάμεσα στους απόμακρους γερμανούς, δεν έβλεπε την ώρα και τη στιγμή να γυρίσει στην πατρίδα. Ευτυχώς τους άφησαν να πάρουν μερικά είδη και να τα μεταφέρουν πίσω στο νησί.
Εκεί που τελειώναμε το γεύμα νάσου αι η γιαγιά αγουροξυπνημένη
-αμ, που να ξυπνήσει, όλη τη νύχτα περίμενε να απορροφηθεί η κρέμα και να χάσει και τα περιττά κιλά, μάτι δεν έκλεισε.
- ααααα, όχι γιαγιά άλλη κρέμα δεν έχουμε , πάει τέρμα.
Απογοητεύτηκε, αλλά μας χάρισε ένα από εκείνα τα υπέροχα χαμόγελα που μόνο εκείνη ήξερε να χαρίζει, μεγάλο, κουβάνικο, μέσα από την καρδιά της.
-Λοιπόν griegos εγώ δεν έχω τι να κάνω , ξαπόστειλα τη γυναίκα, τη γιαγιά θα την αφήσω με το καναρίνι, οπότε πάμε παρέα να σας δείξω την πόλη μου.
Άλλο που δε θέλαμε, μπορούσαμε να συνεννοηθούμε και με τα γερμανικά μας οπότε vamos.
Βγήκαμε στην πόλη, παραλιακή, ήρεμη αλλά εκτεθειμένη στον θεό άνεμο, όπως έλεγε και εκείνος ο ακατονόμαστος πολιτικός, σε παίρνει και σε σηκώνει.. ,κόσμος λιγοστός
-όλοι σχεδόν στην πόλη δουλεύουν στις φάμπρικες tobaccos και textile. Για πού θα το βάλουμε;
-προφανώς πάμε στις φάμπρικες να δούμε τον κόσμο
Στο παρελθόν, τον 18ο αιώνα, η Gibara, ήταν ένα πλούσιο λιμάνι κυρίως λόγω του εμπορίου της ζάχαρης. Όταν όμως οι μεταφορές στην Κούβα, βασίστηκαν στους σιδηροδρόμους και όχι στα πλοία, η πόλη άρχισε να παρακμάζει. Η λύση βρέθηκε, ψηλά στην άκρη της πόλης οι δύο φάμπρικες, η μία απέναντι σχεδόν από την άλλη, με τον κλασικό Che απέξω, αποτελούσαν εκτός από τον τουρισμό τον κύριο πόλο ασχολίας των κατοίκων.
Φύγαμε από το παρόν της εργατικής τάξης για να έρθουμε αντιμέτωποι με το ένδοξο παρελθόν της, αυτό που της προσέδωσε ένα αριστοκρατικό ύφος με αποτέλεσμα η πόλη να αποτελεί ένα θησαυρό αρχιτεκτoνικών μνημείων με υπέροχες βίλλες και αποικιακά κτήρια.
Φτάσαμε στο Fuerte El Cuartelon, δυο τρεις ερειπωμένες καμάρες, ένα γαϊδούρι που έκανε τη δουλειά του κηπουρού και έτρωγε ότι χορταρικό υπήρχε , λες πάμε πιο κάτω, αλλά η θέα της πόλης από εκεί είναι μαγευτική.
-ο Τυφώνας Ike μας κατέστρεψε, κύματα 7 με 12 μέτρα ψηλά χτύπησαν την πόλη, Ήταν ο δεύτερος τυφώνας μέσα σε 10 ημέρες που χτύπησε την κούβα, πρώτος ήταν ο Gustav. Πολεμήσαμε με νύχια και δόντια να κρατηθούμε όρθιοι και να ξαναφτιάξουμε την Gibara, αυτήν που παλιά ονόμαζαν perla de oriente. Υπάρχει ένα μεγάλο πρόγραμμα αναπαλαίωσης των κτηρίων όπως έγινε στην Havana, η αρχή γίνεται με εκείνο το μεγάλο κτήριο το Teatro. Θα φέρουμε και τουριστικό τρένο από την Guardalavaca, έτσι θα έρχονται πολύ τουρίστες και θα πάρουμε και μείς κάτι.
Άμοιρε Angel πως βλέπεις την ανάπτυξη, το ότι θα αλλάξει η μορφή της πόλης σου για πάντα το ξεχνάς. Προχωρήσαμε προς το τέλος του λόφου Los Caneyes, στο Mirador,ένα καφέ απ΄όπου έχεις πανοραμική θέα όλου του χωριού, αν σε αφήσουν οι πλανόδιοι πωλητές που στην πέφτουν σαν τσιμπούρια για να αγοράσεις εκείνα τα κολιέ, βραχιόλια, αγάλματα, κέρματα όλα θαλασσινά σου λένε.
-τέλειωσε η εκκλησία, πάμε στο κέντρο να βρούμε και τη Βetina.
Γρήγορα, γρήγορα φτάσαμε στην πόλη ξανά ,στο Parque Calixto Garcia, δηλαδή η κεντρική πλατεία της Gibara. Στο κέντρο της πλατείας δεσπόζει το άγαλμα της ελευθερίας σε πιο ινδιάνικο στυλ από αυτό της New York , παρόλο που κρατάει και αυτή το φανάρι της, σύμβολο της απελευθέρωσης της χώρας από τους ισπανούς το 1898. Υπέροχα σπίτια, καταπληκτική αίσθηση όγκου και σχεδίων της αποικιοκρατικής αρχιτεκτονικής, 4 τεράστιες robles africanos ήτοι αφρικανικές βελανιδιές δώρο από την Αγκόλα, να δίνουν το δικό τους χρώμα στο χώρο κάτω από έναν βαθύ μπλε ουρανό. Ίσως η Gibara να γίνει το μελλοντικό Trinidad της Κούβας.
Στη μια πλευρά της πλατείας βρίσκεται η βυζαντινού τύπου Iglesia de San Fulgencio. Λευκή πρόσοψη με κατακόκκινα τούβλα οι τρούλοι, κάνει ένα υπέροχο κοντράστ με τον ουρανό. Ένας ιερωμένος, τρεις - τέσσερεις πιστοί και η Betina, χωρίς τα μπικουτί με μαλλί άπαιχτο.
-2 ώρες το έφτιαχνα, πουρνό πουρνό. Angel άφησες μόνη τη γιαγιά; ω Madonna πάνε όλα τα κρεμοειδή του σπιτιού.
Η Betina έφυγε για να ετοιμάσει το φαγητό, να ψήσει και τη γιαγιά, αλλά ο Angel εκεί ως γνήσιος ξεναγός θα ακολουθούσε παντού.
Ένα καταπληκτικό μπλε κτήριο , το Museo de Historia Natural με μια μεγάλη συλλογή πουλιών και ένα σκελετό από φάλαινα, είναι για αυτούς που θέλουν να εξασκήσουν τα ισπανικά τους και ιδιαίτερα την ορολογία περί πανίδας και χλωρίδας της κούβας με κύριο υπεύθυνο αυτόν τον νεαρό Ernesto που νομίζει ότι όποιος μπει εκεί μέσα ομιλεί απταίστως τη γλώσσα των ταυρομάχων. Άσε που το έχει βάλει γινάτι, να πάει όλους τους τουρίστες στα σπήλαια της Gibara.Το Cueva Fructuoso, ένα σπήλαιο με σταλαγμίτες , σταλακτίτες και μικρή λίμνη για να κολυμπήσεις, να βρέξεις τα πόδια σου δηλαδή, βρίσκεται το τέλος του δρόμου Independencia και με ένα 4x4's δυτικού τύπου ίσως φτάσεις σώος και αβλαβής.
Δίπλα μας όμως, κοντινότερα στα 10 μέτρα, βρίσκεται το Cine Jiba, όπου κάθε Απρίλιο γίνεται το International Poorman's Film Festival. Τον Απρίλιο του 2012, θα γίνει το 10th ετήσιο Festival Internacional del Cine Pobre, αφιερωμένο σε έναν από τους πρώτους σκηνοθέτες της Κούβας, τον Humberto Solas που πέθανε το 2008.
-Άραγε πώς να είναι μέσα, πετάει η μικρή.
Το πιάνει ο μεγάλος, ορμάει μέσα, δύο φύλακες έπαιζαν μπιρίμπα, τι να φυλάξουν δηλαδή, ένας κάστρο το ξέρει, έναν κινηματογράφο κλειστό.
-Αμ γι αυτό δεν έχετε ανεργία εσείς εδώ, μεγάλε.
Κάτι τους είπε ο angel και τον βλέπουμε να ορμάει σε δύο πολυθρόνες , τους δίνει μια σπρωξιά, δίνει και μια σπρωξιά σε μια πόρτα και μπουκάρουμε στην αίθουσα. Ακούμε και τις φωνές ενός φύλακα, μας πιάσανε; Όχι απλά είχε κλείσει, τέλειωσε την παρτίδα και τώρα μπορούσε να ασχοληθεί και με εμάς. Άνοιξε και τα φώτα, λες και είμαστε στο Αττικό της Σταδίου, μες στο βελούδο όλο το Cine Jiba, όχι παίζουμε.
Από την άλλη πλευρά της πλατείας απέναντι από την εκκλησία βρίσκεται το φουγαράδικο δηλ. το cigar factory. Από τα ανοικτά παράθυρα μπορεί κάποιος να πάρει μάτι τους εργάτες που στρίβουν τα πουράκια. Ενώ στο El Caribe, ένα μπαράκι βοηθάει στο να υγράνεις το στόμα σου με κρύες μπύρες Mayabe και Cacique.
Ο Angel μας τράβηξε προς την άλλη πλατεία, την Las Madres, εκεί όπου βρίσκεται το Fuerte Fernando VII. Ισπανικό φρούριο για προστασία από τους πειρατές. Εκείνο που κυριαρχεί όμως είναι ένα ροζουλί κτίσμα, όπου βρίσκεται η La Culinaria, ένα νέο εστιατόριο με παραδοσιακές γεύσεις, αλλά και η έδρα της Artex, μουσικόχωρου όπου τα Σαββατοκύριακα με 5cuc, παρακολουθείς ζωντανά συγκροτήματα της νέας μουσικής σκηνής της περιοχής.
-κάθε Δεκέμβριο στη Malecon γίνεται χαβαλές με rap και Techno μουσική, συνέχισε ο ξεναγός. Λοιπόν από εδώ μπανίστε την "La Silla", την καρέκλα βουνό που περιγράφει ο Κολόμβος όταν έφτασε στην Κούβα, ο οποίος ήταν και τελείως γκαγκα γιατί οι μεν Μπαχαμιώτες του είπαν θα βρει χρυσό στην κουμπανακάν και αυτός νόμιζε ότι θα βρει τον Κουμπλάι Χαν.
-Βρε Angel πάει τον απομυθοποίησες και αυτόν, το δε Silla έμοιαζε τελικά με τα mogotes που θα δούμε αργότερα στο Viniales.
Πήραμε το δρόμο για το σπίτι, μας περίμενε η Betina, έτοιμο το φαγητό, ετοίμασε και churos για το ταξίδι.
-καθίστε λίγο ακόμη, να σας πάμε στο San Antonio, ένα μικρό ψαράδικο χωριό 3 χιλιόμετρα με τα πόδια, δεν πάει αυτοκίνητο , και στο Los Bajos που θα πάμε με τη lancha, ένα φέρρυ της κακιάς ώρας και της συμφοράς των 15 ατόμων, που κάνουν επίκληση στη Madonna πριν ξεκινήσει δια το αίσιον τέλος της πορείας.
-ας αφήσουμε και κάτι για την άλλη φορά βρε Betina, αν και φεύγουμε με μια γεύση, ότι η Gibara θα αλλάξει τόσο γρήγορα, δεν θα την γνωρίσουμε εάν ξανάρθουμε σε λίγα χρόνια.
Ο δρόμος μακρύς, μοναχικός, ερημικός, μόνο κάτι λεωφορεία της γραμμής έσπαγαν την μονοτονία
70 περίπου χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στο Trinidad αποφασίζουμε να πάμε μια βόλτα σε μια πόλη, που μάλλον λίγοι τουρίστες την έχουν ως προορισμός τους, το Sachti Spiritus , μία από τις πρώτες επτά μεγάλες αποικιακές πόλεις των ισπανών. Ο ποταμός Yayabo που τη διασχίζει, αποτέλεσε το κύριο στοιχείο ανάπτυξης της αγροτικής παραγωγής και κυρίως της παραγωγής ζάχαρης, αλλά περισσότερο ονομαστή στους κουβανούς είναι λόγω της γέννησης της guayabera. Όπου guayabera δεν είναι φαγητό, δεν είναι χορός, δεν είναι είδος μουσικής, ούτε σπεσιαλιτέ του καταστήματος αλλά εκείνο το λευκό αντρικό κοντομάνικο πουκαμισάκι με τις τσεπούλες που κέρδισε, γιατί αναδείκνυε τον macho τύπο, όλο τον αντρικό πληθυσμό της λατινικής Αμερικής.
Μια πόλη που το 1665 έπεσε στα χέρια τον πειρατών και από τότε την ξέχασαν όλοι, εξαφανίστηκε από τα μάτια του κόσμου μέχρι το 1976. Τότε αποφάσισαν να την κάνουν και πρωτεύουσα της επαρχίας και καλά λες και κατάλαβε κανένας τίποτε. Όλα άλλαξαν όταν οι δύο κυριότεροι κουβανέζικοι tour operators αποφάσισαν να ρίξουν λίγο τουρισμό και εκεί. Και έγινε ένα βήμα ανάπλασης κτηρίων, δρόμων, κλπ.
Βουρ εμείς στο κέντρο της πόλης, την Plaza Serafin Sanchez.
Η calle independencia από τη μία και η calle maximo gomez από την άλλη πλευροκοπούν την πλατεία, που στο ένα άκρο της βρίσκονται τα μεγαλόπρεπα κτήρια όπως το museo provincial και η Biblioteca Provincial Ruben Martinez Villena, πιο κάτω το Museo de Historia Natural ενώ απέναντι το Teatro Principal. Όλα εντυπωσιακά κτήρια με νεοκλασικές προσόψεις. Στη νότια πλευρά κυριαρχεί η Iglesia Parroquial Mayor del Espiritu Santo σε μπαρόκ στυλ του 1680, ενώ στη δυτική φιλοξενεί την Casa de la Cultura και λίγο πιο κάτω στην Maximo Gomez Sur 26 την Casa de la Trova Miguel Companioni. Οι μεγάλες στοές που τα παλιά χρόνια φιλοξενούσαν τους λούστρους , τώρα έχουν γίνει τόπος όπου πωλητές προσπαθούν να προσελκύσουν τους τουρίστες πουλώντας μπλουζάκια, καπέλα, γραμματόσημα και όλες τις μεταμορφώσεις του che,
ενώ γκουρμέ εστιατόρια και μπαρ περιμένουν τους τουρίστες.
Αφού ξεποδαριαστήκαμε 2-3 ώρες μέσα στη κάψα του ήλιου που σου έπαιρνε το κεφάλι, ψάχνοντας και το El Lyceo,το πρώτο σχολείο για έγχρωμους στην Κούβα που ιδρύθηκε το 1859, πέσαμε πάνω στη la trova, όπου ένας κυριούλης πάσχιζε , ίδρωνε, χτυπιόταν, τραγουδούσε, χόρευε, μήπως και προσελκύσει κανέναν άνθρωπο.
Αριβάραμε για τον ποταμό και κυρίως για την Yayabo bridge, μεγάλη πεντάτοξη γέφυρα του 1815 και ήδη μνημείο της UNESCO.
Σε βγάζει ο δρόμος πρώτα στο Museo de Arte Colonial που στεγάζεται σε ένα παλάτι του 1744 και καταλήγεις σε μια γειτονιά με χαμηλά πλινθόκτιστα μονώροφα σπίτια,
βοτσαλωτούς δρομάκια, πολύχρωμες προσόψεις σπιτιών, φανάρια για φωτισμό των δρόμων μια πραγματική γειτονιά άλλης εποχής. Μια Πλάκα της Κούβας που αξίζει κάποιος να της αφιερώσει λίγο χρόνο άμα βρεθεί σε αυτά τα μέρη.
Attachments
Last edited by a moderator:
