Ινδονησία Μαλαισία Ταϊβάν Φιλιππίνες Μαλαισία (και Ταϊβάν, και Φιλιππίνες, και Ιάβα, και, και, και...) για εννιά -τουλάχιστον- μήνες

[10900km]

Η τοιχογραφία με το κορίτσι που στηρίζεται στα δύο παράθυρα, είναι πάνω στην Chulia, τον πιο γνωστό δρόμο της Georgetown, τουλάχιστον μεταξύ των “Δυτικών” τουριστών (μπαράκια, γραφεία οργάνωσης εκδρομών, μαγαζιά με χρησιμοποιημένα βιβλία και ταξιδιωτικούς οδηγούς, ανταλλακτήρια, και φυσικά αμέτρητα φαγάδικα), σε σημείο πολύ-πολύ ευδιάκριτο. Τα πιτσιρίκια πάνω στο ποδήλατο είναι πάνω στον “αρμένικο” δρόμο, από τον οποίο αν περνάς, δεν υπάρχει περίπτωση να μην προσέξεις την τοιχογραφία και το ποδήλατο (αντιθέτως, πάνω στη βιάση σου να αρχίσεις να βγάζεις φωτογραφίες, κινδυνεύεις να μην προσέξεις τα αυτοκίνητα που έρχονται με ταχύτητα -εξ ιδίων κρίνω τα αλλότρια).

Τα παιδάκια όμως στην κούνια είναι διαφορετική περίπτωση. Είναι πάνω σε ένα στενό, 10-15 μέτρα από τον πλησιέστερο κεντρικό δρόμο, κι αν δεν ξέρεις ότι είναι εκεί, άνετα μπορεί να το προσπεράσεις χωρίς να πάρεις μυρουδιά. Η πλάκα είναι ότι στον πλάτους λιγότερο από πέντε μέτρων δρόμο, σε έναν δρόμο που δεν υπάρχει ούτε πόρτα ούτε τίποτα, απλά τοίχοι κτηρίων και στις δύο πλευρές, μία κυρία έχει στήσει έναν μικρό πάγκο και πουλάει αναμνηστικά στους τουρίστες, αναμνηστικά που έχουν να κάνουν με τη street art της πόλης. Είναι αυτό που λένε ότι με φαντασία και μεράκι μπορείς “να κάνεις 'κάτι', από το απόλυτο τίποτα”. Φανταστείτε ένα no-name στενό στην πόλη που ζείτε, να δίνει εισόδημα σε μία οικογένεια, επειδή κάποιος σκέφτηκε να ζωγραφίσει κάτι σε έναν τοίχο, να ντύσει τη ζωγραφιά με κάτι που όλοι οι υπόλοιποι θα θεωρούσαμε παλιοσίδερα, τραβώντας τουρίστες να πάνε σε εκείνο το στενό, και να αγοράσουν κάποιο αναμνηστικό...

Όσο για το παιδί πάνω στη μηχανή, αυτή η τοιχογραφία είναι... μία κατηγορία μόνη της. Αρχικά υπήρχε μόνο το παιδί πάνω στη μηχανή, να κοιτάει πίσω, κάπως ανήσυχο. Κάποια στιγμή κάποιος πρόσθεσε έναν... μικρό δεινόσαυρο πίσω του, ο οποίος πλέον φαίνεται ελάχιστα, μια και κομμάτια του τοίχου έχουν πέσει. Αργότερα, κάποιος (υποθέτω ο δημιουργός του παιδιού πάνω στη μηχανή, μια και το στιλ μοιάζει πάρα πολύ) πρόσθεσε ένα παιδάκι αριστερά από τον δεινόσαυρο, να κρατάει ένα σχοινί με το οποίο συγκρατεί το... εκλιπόν θηριάκι. Αργότερα (ναι, έχει κι άλλο), κάποιος πρόσθεσε κάτι άλλο πίσω από το... νεότερο παιδάκι της τοιχογραφίας, κομμάτι όμως που πλέον δε φαίνεται καθόλου. Street art-work in progress...

Άνθρωπος της τέχνης... δεν είμαι, από ζωγραφική και άλλες συναφείς μορφές τέχνης δεν ξέρω πού πάνε τα τέσσερα, ομολογώ όμως ότι η υπαίθρια τέχνη στην Georgetown και οι αλλεπάλληλες εκπλήξεις (δεν είχαμε χάρτη, απλά τριγυρνούσαμε με τα ποδήλατα και ψάχναμε σε δρόμους και δρομάκια) εύρεσης δειγμάτων της, πρόσθεσε πολλούς μπόνους πόντους στις σούπερ εντυπώσεις με τις οποίες φύγαμε από το νησί. Θυμήθηκα το Βρότσλαβ με τα... “μπαρμπαδάκια” του (μικρά σιδερένια “ανθρωπάκια” διασκορπισμένα στο ιστορικό κέντρο της πόλης, ένα ντυμένο ταχυδρόμος για παράδειγμα, στην είσοδο του κεντρικού ταχυδρομείου), και την Μπογκοτά (στο ιστορικό κέντρο είδα αρκετά “αγαλματίδια” πάνω, ψηλά, σε προσόψεις κτηρίων, ή στη γωνία της οροφής τους), μεταξύ άλλων, και σκέφτηκα πόσο... cool θα ήταν να είχαμε κάτι αντίστοιχο στη Θεσσαλονίκη...

Όσο για το φαγητό στο νησί, αν δεν έχετε έρθει στη Μαλαισία και δε γνωρίζεται γενικά περί Μαλαισίας, το “η χώρα φημίζεται για τα φαγητά της” μάλλον φαίνεται κοινότυπο και κούφιο, τετριμμένο, μια και αυτό λέγεται για πολλές χώρες, όμως πιστέψτε με, η Μαλαισία είναι... περίπτωση, κι αυτό το γράφει άνθρωπος ο οποίος γενικά σχεδόν αδιαφορεί για το φαγητό (πάντα δοκιμάζω τοπικές λιχουδιές όταν ταξιδεύω, είναι μέρος της απόλαυσης του ταξιδεύειν, αλλά... μέχρι εκεί. Δεν παθιάζομαι κιόλας). Κι όμως, ακόμα κι εγώ, τα δυόμισι χρόνια που μεσολάβησαν μεταξύ της αναχώρησής μου το 2010 και της επιστροφής μου τον περασμένο μήνα, όταν σκεφτόμουν τη Μαλαισία, η μία από τις δύο πρώτες σκέψεις μου είχε να κάνει με το φαγητό, η ποικιλία του οποίου (αποτέλεσμα συνάντησης Κινέζων, Ινδών, και φυσικά Malays), η ευκολία εύρεσής του (πολύ απλά, είναι παντού, σε κάθε γωνιά), και το κόστος απόλαυσής του (ακόμα και για μακροχρόνια ημι-άνεργο Έλληνα οι τιμές είναι από εξευτελιστικές μέχρι πολύ-πολύ προσιτές, εκτός φυσικά κι αν επιλέξεις να πας σε “πολύ καλό” μαγαζί, το οποίο προσωπικά το θεωρώ περιττό), είναι τέτοια που κάνουν τη Μαλαισία... “περίπτωση”. Φανταστείτε λοιπόν ότι σε μία χώρα με ΤΕΤΟΙΟ κόλλημα για το φαγητό, ανεξαρτήτως από την καταγωγή του καθένα, η γενική πεποίθηση είναι ότι η Georgetown και γενικά το νησί Penang είναι η “food Capital” της χώρας... Είναι σαν να συναντιούνται δέκα κορυφαίοι σεφ του κόσμου για να συναγωνιστούν, και πριν αρχίσουν οι δοκιμασίες τους βγάζουν όλοι το καπέλο σε έναν... ενδέκατο σεφ, ο οποίος είναι ΤΟΣΟ καλός που δεν μπαίνει καν στη διαδικασία να διεκδικήσει την πρωτιά. Είναι εκτός συναγωνισμού...

Τέλος, για την πρωινή φερι-μποτ-ιάδα να αναφέρω ότι όχι μόνο το εισιτήριο από Butterworth για Georgetown είναι σχεδόν δωρεάν (30 λεπτά του ευρώ), αλλά επίσης η επιστροφή στο Butterworth είναι δωρεάν, χωρίς “σχεδόν”. Πληρώνεις μόνο για να πας στο νησί, όχι να φύγεις από αυτό. Αν θέλεις να βγάλεις φωτογραφίες της Georgetown από την πλευρά της θάλασσας, μπορείς να πας στο Butterworth και να γυρίσεις αμέσως το πρωί, να κάνεις το ίδιο το απόγευμα (για διαφορετικό φως), κι αυτό, ξοδεύοντας κάτι περισσότερο από μισό ευρώ...

Μ' αυτά και μ' αυτά, αφήνω το δεύτερο και τελευταίο μέρος των εντυπώσεών μου για αύριο...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10
• 11
• 12
• …

  Go to chapter

  Go
• 36

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 10 of 36

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

με λίγα... λόγια μας πέθανες.

 

[YBONNH]

Καλωσορισες πισω στο φορουμ!
Ειναι αληθεια πως 14 μηνες απουσιας ειναι πολλοι, αλλα αν γραφεις συστηματικα απο τωρα και στο εξης, θα το παραβλεψουμε.

 

[go2dbeach]

Τελευταία το έχω ΄σύστημα΄να γράφω απάντηση προτού καν διαβάσω
κυρίως γιατί κάποιος γράφει για αγαπημένη μου χώρα (βλέπε Κολομβία) οπου ο τίτλος και μόνο με ξεσηκώνει.
Στη δική σου περίπτωση ομολογώ οτι αυτό το Φιλιππίνες ήταν ένας λόγος να μου τραβήξει την προσοχή-αγαπημένη χώρα γαρ- και ο άλλος λόγος , ο 10900km- αγαπημένος μου πόστερ.
Σε προτιμώ πάντα σε λατινοαμερικάνικες ιστορίες, αλλά οκ, από το τίποτα δεχόμαστε και Ασία
Καλώς ήρθες πίσω στο φόρουμ desaparecido!

 

[tupacgr13]

Είναι από τις ιστορίες που ουσιαστικά με έβαλαν σε αυτό το φόρουμ. Ευχαριστούμε πολύ που τις μοιράζεσαι !

 

[eva kas]

μας μπουρδουκλωσες με τοσες χωρες σε τoσες λιγες γραμμες.......
παρολα αυτα ζηλευωωωω και περιμενω την συνεχεια με αγωνια!

 

[ggonholidays]

Απίστευτος!!!

 

[mariath]

Έχεις μια ευκαιρία να εξιλεωθείς που μας άφησες στα κρύα του λουτρού στη Νότια Αμερική! Μαλαισία, Φιλιππίνες, Ταϊβάν, ό,τι και να μας γράψεις καλοδεχούμενο από σένα! Welcome back!

 

[10900km]

Πληκτρολογώ, και η προσοχή μου αποσπάται από τα... “ουράνιο τόξο” δάχτυλά μου. Σύμφωνα με μία εκτίμηση που μόλις διάβασα στη διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας New Straits Times, τουλάχιστον χίλιοι ήμασταν οι Μαλαισιανοί (κυρίως ινδικής καταγωγής, αλλά κι αρκετοί κινεζικής) και (πάμπολλοι) ξένοι που πήγαμε χθες το μεσημέρι σε έναν ινδουιστικό ναό και... γιορτάσαμε τον ερχομό της άνοιξης στο ετήσιο Holi Festival. Φανταστείτε έναν μικρό ανοικτό χώρο, έναν τύπο πάνω σε μία μεγάλη υδροφόρα να περιλούζει τους πάντες με νερό, τους πάντες με ένα νεροπίστολο στο χέρι, πρόσωπα (και μαλλιά, και ρούχα) καλυμμένα από σκόνη σε κάθε λογής χρώμα, και φυσικά (μια και πρόκειται για ινδική γιορτή) δυνατή μπολιγουντιανή μουσική από μεγάλα ηχεία. Πανηγύρι...

Η φίλη μου με είχε προειδοποιήσει να φορέσω ρούχα που δε θα με πείραζε να πετάξω αμέσως μετά τη γιορτή. Η εμπειρία της από Holi προηγούμενων ετών τής έχει... διδάξει ότι οι σκόνες, τον πωπό σου κάτω να χτυπάς, δε βγαίνουν τελείως. Όσο για το δέρμα, δύο ντουζ έκανα χθες μετά τη γιορτή, ένα το απόγευμα κι ένα το βράδυ, άλλο ένα έκανα σήμερα το πρωί, και τα δάχτυλά μου εξακολουθούν να μοιάζουν λες και το βράδυ, ενώ κοιμόμουν, είχα κάποιο ανιψάκι μου να παίζει με χρώματα, κάνοντας τα χέρια μου καμβά απελευθέρωσης της δημιουργικότητάς του...

Στην περιγραφή του σκηνικού στην πρώτη παράγραφο, να προσθέσω ότι ο ινδουιστικός ναός που οργάνωσε τη γιορτή (χρησιμοποιώντας το facebook για να επικοινωνήσει την πρωτοβουλία του σε όσο γινόταν περισσότερο κόσμο), πρόσφερε δωρεάν φαγητό, κάτω από ένα μεγάλο στέγαστρο, ακριβώς δίπλα στην αλάνα του χρωματομπουγελώματος. Χαβαλές, ξεσηκωτική μουσική, λαχταριστό φαγητό... Έχω πάει και σε ινδουιστικές γιορτές πολύ λιγότερο διασκεδαστικές από τη χθεσινή, μία λέξη όμως που κανείς ποτέ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για να περιγράψει ινδουιστική γιορτή είναι “βαρετή”...

Η χθεσινή γιορτή είναι χαρακτηριστικό δείγμα ενός εκ των στοιχείων που μου αρέσουν πολύ στη Μαλαισία. Μουσουλμάνοι, κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις ινδουιστικές γιορτές. Κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, ινδικής καταγωγής, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των μουσουλμάνων (που αποτελούν και την πλειοψηφία στη χώρα). Ινδικής καταγωγής Μαλαισιανοί (οι περισσότεροι ινδουιστές), ethnic Malays (μουσουλμάνοι), και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των κινεζικής καταγωγής πολιτών. Κι ανήμερα Χριστουγέννων, όλοι τους θα πουν “merry Christmas” σε “Δυτικούς” που υποθέτουν ότι πρέπει να είναι χριστιανοί. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι παντού, κι αυτό είναι κάτι που λατρεύω στη Μαλαισία. Εκεί που μου τα... χαλάνε οι Μαλαισιανοί, κάθε εθνοτικής ομάδας και θρησκείας, είναι το πόσοι εξ αυτών αρπάζουν αυτές τις... to know us better (για να δανειστώ ατάκα από κωμωδία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου) ευκαιρίες από τα μαλλιά...

Στο πόσο αρμονικά ή μη, συνυπάρχουν όλες οι εθνοτικές ομάδες στη Μαλαισία, αναφέρθηκα κάποιες φορές στις “Μαλαισιοφλυαρίες” μου το 2010. Αυτές τις τρεις εβδομάδες που έχω εδώ φέτος, έχω παρατηρήσει μία μικρή αλλαγή, προς το καλύτερο. Στις συγκρίσεις όμως που ασυναίσθητα κάνω από την πρώτη μέρα μου εδώ, μεταξύ Μαλαισίας του 2010 και Μαλαισίας του 2013, θα αφιερώσω το επόμενο κείμενο. Για την ώρα επιστρέφω στο μπάνιο για ένα ακόμα δυνατό τρίψιμο χεριών...

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, τα “ευχαριστώ” σας, και για τον χρόνο που αφιερώσατε για να με διαβάσετε προχθές.

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ

 

[go2dbeach]

Μικρό το κεφάλαιο, αλλά χρωμάτισες τη μέρα μου

 

[10900km]

Κουαλαλουμπουριανές διαφορές μεταξύ 2010 και 2013... Βασικότερη όλων, ότι η KL σήμερα είναι πολύ (πάρτε το “πολύ”, δεκαπλασιάστε το, αυτό που προκύπτει διπλασιάστε το, κι έχετε μόνο το μισό από το για πόσο “πολύ” πραγματικά πρόκειται) πιο... χτισμένη από την πόλη που άφησα τον Νοέμβριο του '10. Ουρανοξύστες που τότε τους άφησα “στα μισά τους”, σήμερα όχι μόνο είναι ολοκληρωμένοι (κάτι που ούτως ή άλλως δεν προκαλεί εντύπωση, μια και πέρασαν δυόμισι χρόνια), αλλά έχουν δίπλα τους άλλους υπό (με ταχείς ρυθμούς) υπό ανέγερση ουρανοξύστες. Οικοδομικά συγκροτήματα που δίχως ίχνος υπερβολής μπορείς, λόγω έκτασης που καλύπτουν και περιλαμβανομένων κατοικιών, να τα χαρακτηρίσεις “μικρά χωριά”, τα είχα αφήσει στη... φάση της προετοιμασίας του χώρου πριν καν πέσουν τα πρώτα μπετά, και σήμερα είναι... “εντός πόλης χωριουδάκια” με τα όλα τους. Και πράσινες εκτάσεις που τις είχα αφήσει περιφραγμένες με ταμπέλες “no trespassing” κάπου κρεμασμένες, κι αυτές ακόμα είναι σήμερα συγκροτήματα μονοκατοικιών, καταστήματα, φαγάδικα...

Οι γραμμές των μέσων μαζικής μεταφοράς επεκτείνονται, ακόμα και στη δική μας “γειτονιά”, κάπου 20-25 χιλιόμετρα από τους Πύργους Πετρόνας. Το “ακόμα” έχει να κάνει λιγότερο με την απόσταση από το κέντρο της πόλης, και περισσότερο με το ότι η περιοχή που μένουμε ελέγχεται από την Αντιπολίτευση, κι η κεντρική Κυβέρνηση φρόντισε τα πέντε τελευταία χρόνια (μετά τις τελευταίες εκλογές) να... τιμωρήσει τον κόσμο εδώ, παγώνοντας όλα τα δημόσια έργα. Πρόσφατα άρχισαν ξανά τα έργα, επειδή, ω, τι σύμπτωση, πολύ σύντομα θα έχουμε εκλογές...

Ο νέος σταθμός λεωφορείων, ο οποίος μοιάζει περισσότερο με κτήριο αεροδρομίου κι έχει τόση σχέση με τον Puduraya, τον παλιό σταθμό λεωφορείων της KL, όση (σχέση) έχει ένα Airbus A380 με... χαρταετό, είναι πλέον πλήρως λειτουργικός (το '10 τον άφησα “στα τελειώματά του”). Μέχρι και νέο σούπερ τερματικό σταθμό “βρήκα” στο αεροδρόμιο (παραδίδεται τον Ιούνιο), και θα αποτελέσει τε-ρά-στι-α αναβάθμιση του “παλιού LCCT” (τερματικός σταθμός Low Cost εταιρειών), από τον οποίο έχετε περάσει όσοι έχετε πετάξει από/προς KL με την -αυξανόμενα ενοχλητική, αλλά ομολογουμένως θελκτικά οικονομική- AirAsia.

Όσο για αυτό που ανέφερα προχθές περί... συγχνωτισμού Μαλαισιανών από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες, έχω την αίσθηση ότι κι εκεί κάποια μικρή αλλαγή έχει σημειωθεί. Το “λέω” επειδή έχω προσέξει νεαροπαρέες αποτελούμενες από Malays, Κινεζο-Μαλαισιανούς, και Ινδο-Μαλαισιανούς, να μοιράζονται τραπέζια σε food courts για παράδειγμα, και να μιλάνε στα Αγγλικά, κάτι που το 2010 θυμάμαι ότι είχα δει πολύ-πολύ λίγες φορές. Όχι ότι η Μαλαισία έγινε μέσα σε δυόμισι χρόνια κάποιος επί γης πολυεθνοτικός παράδεισος... Όμως, είναι σαν να μην έχεις δει ένα παιδάκι επί δυόμισι χρόνια. Το άφησες με το που πήγε “νήπια”, και το βρίσκεις να τελειώνει τη Β' Δημοτικού. Η διαφορά στο ύψος του είναι εμφανής. Παιδάκι παραμένει, δεν είναι ότι ζορίζεται να βολέψει τα πόδια του στο πίσω κάθισμα μικρού αυτοκινήτου, όμως ειδικά στα μάτια κάποιου που ήταν απών επί δυόμισι χρόνια, η διαφορά είναι πασιφανής.

Τέλος, μία ευχάριστη μη αλλαγή-αλλαγή έχει να κάνει με το πόσο λίγο έχουν ανέβει οι τιμές. Τον Δεκέμβριο του 2011, την πρώτη φορά που πήγα σε σούπερ μάρκετ κοντά στο σπίτι όπου έμεινα για δύο μήνες στο Μπουένος Άιρες, δεν ήξερα αν έπρεπε να ξεκαρδιστώ στα γέλια ή να δακρύσω, διαπιστώνοντας ότι οι τιμές, σε σχέση με το 2009, όχι απλά είχαν πετάξει, αλλά είχαν εκτιναχθεί τόσο (επαναλαμβάνω, σε σχέση με το 2009), που πλέον... είχαν ξεφύγει από τη γήινη βαρύτητα, και ήταν σε τροχιά, ανάμεσα στους -όχι πολύ ακριβότερους, ειδικά από τα εισαγωγής προϊόντα που βρίσκει κανείς σε αργεντίνικα σούπερ μάρκετ- τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους μας... Η φίλη μου παραπονιέται, λέει ότι οι τιμές έχουν ανέβει πολύ, επιτρέψτε μου όμως, έχοντας πάει σε αρκετές χώρες περισσότερες από μία φορές (δύο, τρεις, ή και περισσότερες), κι έχοντας παρατηρήσει τις από-χρονιά-σε-χρονιά διαφορές στις τιμές αλλού, να “πω” ότι οι τιμές εδώ παραμένουν “φιλικότατες”. Μπορείς να χαρείς πρωινό (ρότι με μπανάνα μέσα, ή αυγό, και ντόπιο τσάι) με λιγότερο από ένα ευρώ, και γεύμα (σε απλό μαγαζί) με λιγότερα από δύο. Γεύμα-μούρλια, και σε ποσότητα που σε αφήνει με την αίσθηση ότι τα έξι, εφτά, οκτώ ρίνγκιτ σου, ήταν απόλυτα καλοξοδεμένα.

Μία και μισή το μεσημέρι εδώ... Ώρα για φαγητό (με βλέπω να πηγαίνω σε κινέζικο για το λατρεμένο μου char kway teow -πέντε ρίνγκιτ, 1,25 ευρώ, η μεγάλη μερίδα. Με τέτοιες τιμές, δεν ασχολούμαι με τις “μικρές”, και λίγο φθηνότερες, μερίδες).

 

[KLEOPATRA]

Οπα .. ! Γεια σου βρε Δημητρη !
Πως απο τη Λατινικη Αμερικη βρεθηκες στην αντιπερα οχθη στην Ασια ..τι εκπληξη κιαυτη!!!
Να περνας καλα ..θα σε διαβαζουμε.