Μαλαισία (και Ταϊβάν, και Φιλιππίνες, και Ιάβα, και, και, και...) για εννιά -τουλάχιστον- μήνες

[delmem2233]

“Χάθηκα” για πάνω από μια βδομάδα, επειδή ανέκαθεν το έβρισκα δύσκολο να συγκεντρώνομαι στο γράψιμο όντας σε χόστελ. Τον απολογισμό των δύο πρώτων μηνών μου στη Μαλαισία, που “υποσχέθηκα” στο προηγούμενο κείμενο, τον αφήνω για τις 7-8 Ιουνίου, τότε που θα κλείνω τρίμηνο, και θα έχω έτοιμη αποσκευή για το ταξίδι σε Ταϊβάν και Φιλιππίνες. Σήμερα σας... έχω Κότα Μπάρου, την οποία επέλεξα επειδή έψαχνα αφορμή να φύγω μερικές ημέρες από την Κουάλα Λούμπουρ, και μου προέκυψε γεμάτη εκπλήξεις...

Η ιδέα να έρθω στην “πιο μουσουλμανική πόλη της Μαλαισίας” μού ήρθε πριν από έναν μήνα, όταν, χαζεύοντας στην τοπική τηλεόραση ένα παιχνίδι της Κελάνταν, της ποδοσφαιρικής ομάδας της Κότα Μπάρου, κόντρα σε μία ομάδα από το Βιετνάμ (ναι, είμαι τόσο “άρρωστος” με το ποδόσφαιρο, που μέχρι και AFC Cup παρακολουθώ, την ασιατική εκδοχή του “δικού μας” Europa League), άκουσα τον σπίκερ να προφέρει ένα όνομα που ακόμα και με μαλαισιανή προφορά, ακουγόταν καραελληνικό: Πετράτος(!). Στη στιγμή, ήμουν στο ίντερνετ, ψάχνοντας πληροφορίες για αυτόν τον “Πετράτο” που παίζει στη Μαλαισία(!). Μου προέκυψε συνονόματος, Δημήτρης, Ελληνοαυστραλός(!!), πιτσιρικάς, διεθνής με τη Νέων της Αυστραλίας. Από εκείνη τη μέρα ήξερα ότι έπρεπε να έρθω και να τον παρακολουθήσω “ζωντανά”, φυσικά και να τον συναντήσω. Πριν από μια βδομάδα αισθάνθηκα να... ασφυκτιώ στην Κουάλα Λούμπουρ, οπότε... bas (κι όχι “bus”, στα Μαλαισιανά) για την ανατολική ακτή, μια ανάσα από τα σύνορα με Ταϊλάνδη...

Στην Κότα Μπάρου είχα έρθει και το 2010 για δύο μέρες, οπότε ήξερα πάνω-κάτω τι να περιμένω. Αυτήν τη φορά όμως πέρασα (περνάω, ακόμα εδώ είμαι) πολύ περισσότερες ημέρες, συνάντησα αρκετό κόσμο, και σχημάτισα πιο... καλά συγκροτημένη εικόνα για την πιο παρεξηγημένη, ίσως, πόλη της Μαλαισίας...

Η Κότα Μπάρου είναι πρωτεύουσα της Κελάνταν, της πολιτείας που αποτελεί “κάστρο” του ισλαμικού κόμματος της Μαλαισίας. Πριν έρθεις εδώ για πρώτη φορά, διαβάζεις σε ταξιδιωτικούς οδηγούς και στο ίντερνετ ότι εδώ τα σούπερ μάρκετ έχουν ξεχωριστά ταμεία για γυναίκες και άνδρες, ότι τις Παρασκευές δεν κυκλοφορεί ούτε... αδέσποτη γάτα, ότι τις ώρες των προσευχών ο κόσμος... διώχνεται κακήν-κακώς από τα αμέτρητα φαγάδικα επειδή... “δε γίνεται εν ώρα προσευχής στην πιο μουσουλμανική πόλη της Μαλαισίας κάποιοι ασυναίσθητοι να προσβάλουν το δημόσιο αίσθημα τρώγοντας”, ότι κυκλοφορεί “θρησκευτική αστυνομία” που είναι έτοιμη να... τραβήξει το αυτί όσων παραβαίνουν τις αρχές του Ισλάμ, ότι το να βρεις μπίρα ισοδυναμεί με ένα μικρό θαύμα, ότι κομμώτριες “τρώνε” πρόστιμα όταν “συλλαμβάνονται” να φιλοξενούν στο μαγαζί τους ταυτόχρονα γυναίκες και άνδρες πελάτισσες/πελάτες, κι άλλα σχετικά...

Γενικά, ο -άκρατα φιλοκυβερνητικός- Τύπος στην Κουάλα Λούμπουρ φροντίζει με κουτοπόνηρα δημοσιεύματά του να εμφανίζει την Κότα Μπάρου σαν μία... σχεδόν οπισθοδρομική πόλη, στην οποία ο κόσμος στενάζει κάτω από τον ζυγό των φανατικών μουσουλμάνων που διοικούν την πολιτεία εδώ και πάρα πολλά χρόνια, σε πείσμα του... αειθαλούς κυβερνητικού συνασπισμού, “υποβαθμίζοντάς την παράλληλα οικονομικά, την ώρα που η υπόλοιπη χώρα κάνει άλματα”...

Αλήθεια είναι ότι στην Κότα Μπάρου δεν έχει γίνει το... οικονομικό “μπαμ” που έχει γίνει στις υπόλοιπες μεγάλες πόλεις της Μαλαισίας. Οι ίδιοι οι αρκετοί κάτοικοί της με τους οποίους μοιράστηκα φαγητό-τσάι αυτές τις ημέρες, ψηφοφόροι του ισλαμικού κόμματος, παραδέχονται ότι η πόλη δεν παράγει τον πλούτο που παράγουν όλες οι υπόλοιπες πρωτεύουσες πολιτειών. Στην πόλη δεν έχουν κτιστεί αμέτρητοι ουρανοξύστες με πολυτελή condos, ούτε έχει γεμίσει με εμπορικά κέντρα. Αλήθεια είναι επίσης ότι τα σούπερ μάρκετ έχουν ξεχωριστά ταμεία για γυναίκες και άνδρες, αλήθεια είναι ότι κομμώτριες έχουν δεχθεί πρόστιμα για τον λόγο που ανέφερα πιο πάνω, αλήθεια είναι ότι ακόμα και στις διαφημίσεις σαμπουάν, σε τεράστια πόστερ στους δρόμους, οι γυναίκες έχουν τα μαλλιά τους καλυμμένα(!). Όμως, όπως κάθε νόμισμα, έτσι κι αυτό, έχει δύο όψεις...

Έχω μιλήσει με κάθε λογής εργαζόμενους, από τον υπεύθυνο Τύπου της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας, μέχρι πωλητή σε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων, καταστηματάρχη που πουλάει αθλητικά είδη, ιδιοκτήτες ξενώνων, πωλητές καρπουζιών στην εντυπωσιακή κεντρική αγορά της πόλης. Όλοι τους ντόπιοι, όλοι τους ΠΟΛΥ ικανοποιημένοι από τη ζωή τους εδώ, έστω κι αν βγάζουν λιγότερα από όσα θα έβγαζαν σε άλλη μεγάλη πόλη της Μαλαισίας. Πώς κι έτσι; Για δύο κυρίως λόγους. Πρώτα, επειδή το κόστος ζωής είναι σημαντικά χαμηλότερο από οποιαδήποτε άλλη πρωτεύουσα πολιτείας, κάτι που σημαίνει ότι τα περισσότερα από τα λεφτά που βγάζουν, τους μένουν, κάτι που δεν μπορεί να ειπωθεί για την Κουάλα Λούμπουρ, για παράδειγμα. Δεύτερο, όλοι τους έδειξαν να εκτιμούν το γεγονός ότι η... γενικότερη χαλαρότητα της ζωής εδώ, οι μικρές αποστάσεις, η μη εμμονή τους με τη δουλειά-δουλειά-δουλειά, κέρδος-κέρδος-κέρδος, τους αφήνει πολύ χρόνο να χαρούν απλά πράγματα, βασικά τη συντροφιά της οικογένειας και φίλων. Τόσο απλά...

Όσο για τα ξεχωριστά ταμεία στα σούπερ μάρκετ, ναι μεν υπάρχουν, αλλά, πιστέψτε με, πέντε μέρες τώρα, πηγαίνοντας καθημερινά σε δύο κοντινά για μικροψώνια, ποτέ δεν είδα τον κόσμο να ακολουθεί τυφλά τις ταμπέλες που κρέμονται από το ταβάνι, πάνω από τα ταμεία. Όσο για τα πρόστιμα που “έπεσαν” σε κομμώτριες, ήταν συμβολικού ύψους, και οι τοπικές Αρχές δεν είναι πολύ πιεστικές στην είσπραξή τους. Θρησκευτική αστυνομία, δεν είδα, και μου είπαν ότι η παρουσία της είναι πλέον καθαρά συμβολική και σχεδόν ανύπαρκτη, μια και ο κόσμος, λόγω θρησκευτικού φρονήματος (η πόλη είναι μουσουλμανική σε τεράστιο ποσοστό), ξέρει από μόνος του τι πρέπει να αποφεύγει στον δρόμο και στα μαγαζιά. Σήμερα, Παρασκευή, έστω και με “διακοπή” την ώρα της βασικής προσευχής, τα εμπορικά καταστήματα άνοιξαν. Ακόμα και μπίρα βρίσκεις εύκολα, αρκεί να πας για φαγητό σε κινέζικο μαγαζί. Οι δε (μουσουλμάνες) γυναίκες, ναι μεν έχουν καλυμμένο το κεφάλι, αλλά οι περισσότερες κυκλοφορούν με κοντομάνικα και -στενούτσικα- τζιν. Ούτε τα... αυστηρά μουσουλμανικά ήθη δείχνουν να ενοχλούν, μια και εκείνοι που θέλουν να... ξεδώσουν, μπαίνουν ένα απόγευμα στο αυτοκίνητο, πηγαίνουν λίγες, ελάχιστες, δεκάδες χιλιόμετρα βορειοδυτικά, και... ξεχαρμανιάζουν στην ταϊλανδική πλευρά των συνόρων. Κοινό μυστικό είναι ότι οι καλύτεροι πελάτες των ιερόδουλων αμέσως μετά τα σύνορα, είναι Μαλαισιανοί...

Στην Κότα Μπάρου πρέπει να αφιερώσω και δεύτερο κείμενο, για να εξηγήσω το “γεμάτη εκπλήξεις” της εισαγωγής. Για να μην καταλήξει το σημερινό κείμενο σε κουραστικό μακρυνάρι, κλείνω με αυτό: η “Κέι Μπι” (“ΚΒ”) είναι μία από τις πιο ασφαλείς πόλεις που προσωπικά έχω επισκεφτεί, σε κοντά 50 χώρες, κάτι που εξηγείται μερικώς από το ότι... η μισή πόλη φαίνεται να γνωρίζει την άλλη μισή. Είναι μεν πόλη, αλλά έχεις την αίσθηση ότι είσαι σε ένα μεγάλο χωριό, στο οποίο ο κόσμος αφήνει ακόμα την πόρτα του ξεκλείδωτη, και το ποδήλατό του απλά ακουμπισμένο σε έναν στύλο, αντί για τριπλοκλειδωμένο, όπως στην Κουάλα Λούμπουρ. Επίσης, ένα από τα κλισέ που ναι, ναι-ναι-ναι, ισχύει, για αυτήν την πόλη, είναι ότι οι κάτοικοί της είναι... σκέτες γλύκες. Πέντε μέρες τώρα, με έχουν κεράσει μισή ντουζίνα φορές, έχουν αφιερώσει χρόνο για να με βοηθήσουν σε ένα πρόβλημα που αντιμετώπισα την πρώτη μέρα, έχω χάσει τον λογαριασμό πόσος κόσμος μού έχει χαμογελάσει στον δρόμο, ενώ ο ιδιοκτήτης του καταστήματος όπου αγόρασα την επίσημη φανέλα της Κελάνταν με καταϋποχρέωσε με την εμπιστοσύνη που μου έδειξε. Αγόρασα μία, εκ των υστέρων επέστρεψα στο μαγαζί του και ζήτησα άλλο μέγεθος, ο άνθρωπος βρήκε φανέλα (σχεδόν εξαντλημένη) σε άλλο κατάστημα, κι αντί να περιμένει να του επιστρέψω τη μικρότερη για να μου δώσει τη μεγαλύτερη, μου είπε να πάρω τη μεγαλύτερη και να του επιστρέψω την άλλη όταν θα με βγάλει ξανά ο δρόμος μου στο μαγαζί του. Έχω να καυχιέμαι ότι και στην Ελλάδα μπορείς να συναντήσεις κόσμο τέτοιας νοοτροπίας, μου έχει τύχει παρόμοια συμπεριφορά και επίδειξη εμπιστοσύνης κυρίως σε μικρά μέρη, και να που μου προέκυψε κι εδώ...

Αύριο έρχεται η φίλη μου από Κουάλα Λούμπουρ και θα περάσουμε τη μέρα κάνοντας wat-hopping με ποδήλατα (wat, βουδιστικοί ναοί, στον δρόμο από Κότα Μπάρου προς τα σύνορα), το βράδυ θα πάμε και σε ένα παιχνίδι του τοπικού ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος, όμως θέλω να γράψω ξανά, πριν φύγουμε την Κυριακή για Perhentian, δύο από τα πιο “εξωτικά” νησιά της Μαλαισίας. Δεν μπορώ να πω ότι περνάω άσχημα...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 14
• 15
• 16
• 17
• 18
• …

  Go to chapter

  Go
• 36

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 16 of 36

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

με λίγα... λόγια μας πέθανες.

 

[YBONNH]

Καλωσορισες πισω στο φορουμ!
Ειναι αληθεια πως 14 μηνες απουσιας ειναι πολλοι, αλλα αν γραφεις συστηματικα απο τωρα και στο εξης, θα το παραβλεψουμε.

 

[go2dbeach]

Τελευταία το έχω ΄σύστημα΄να γράφω απάντηση προτού καν διαβάσω
κυρίως γιατί κάποιος γράφει για αγαπημένη μου χώρα (βλέπε Κολομβία) οπου ο τίτλος και μόνο με ξεσηκώνει.
Στη δική σου περίπτωση ομολογώ οτι αυτό το Φιλιππίνες ήταν ένας λόγος να μου τραβήξει την προσοχή-αγαπημένη χώρα γαρ- και ο άλλος λόγος , ο 10900km- αγαπημένος μου πόστερ.
Σε προτιμώ πάντα σε λατινοαμερικάνικες ιστορίες, αλλά οκ, από το τίποτα δεχόμαστε και Ασία
Καλώς ήρθες πίσω στο φόρουμ desaparecido!

 

[tupacgr13]

Είναι από τις ιστορίες που ουσιαστικά με έβαλαν σε αυτό το φόρουμ. Ευχαριστούμε πολύ που τις μοιράζεσαι !

 

[eva kas]

μας μπουρδουκλωσες με τοσες χωρες σε τoσες λιγες γραμμες.......
παρολα αυτα ζηλευωωωω και περιμενω την συνεχεια με αγωνια!

 

[ggonholidays]

Απίστευτος!!!

 

[mariath]

Έχεις μια ευκαιρία να εξιλεωθείς που μας άφησες στα κρύα του λουτρού στη Νότια Αμερική! Μαλαισία, Φιλιππίνες, Ταϊβάν, ό,τι και να μας γράψεις καλοδεχούμενο από σένα! Welcome back!

 

[delmem2233]

Πληκτρολογώ, και η προσοχή μου αποσπάται από τα... “ουράνιο τόξο” δάχτυλά μου. Σύμφωνα με μία εκτίμηση που μόλις διάβασα στη διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας New Straits Times, τουλάχιστον χίλιοι ήμασταν οι Μαλαισιανοί (κυρίως ινδικής καταγωγής, αλλά κι αρκετοί κινεζικής) και (πάμπολλοι) ξένοι που πήγαμε χθες το μεσημέρι σε έναν ινδουιστικό ναό και... γιορτάσαμε τον ερχομό της άνοιξης στο ετήσιο Holi Festival. Φανταστείτε έναν μικρό ανοικτό χώρο, έναν τύπο πάνω σε μία μεγάλη υδροφόρα να περιλούζει τους πάντες με νερό, τους πάντες με ένα νεροπίστολο στο χέρι, πρόσωπα (και μαλλιά, και ρούχα) καλυμμένα από σκόνη σε κάθε λογής χρώμα, και φυσικά (μια και πρόκειται για ινδική γιορτή) δυνατή μπολιγουντιανή μουσική από μεγάλα ηχεία. Πανηγύρι...

Η φίλη μου με είχε προειδοποιήσει να φορέσω ρούχα που δε θα με πείραζε να πετάξω αμέσως μετά τη γιορτή. Η εμπειρία της από Holi προηγούμενων ετών τής έχει... διδάξει ότι οι σκόνες, τον πωπό σου κάτω να χτυπάς, δε βγαίνουν τελείως. Όσο για το δέρμα, δύο ντουζ έκανα χθες μετά τη γιορτή, ένα το απόγευμα κι ένα το βράδυ, άλλο ένα έκανα σήμερα το πρωί, και τα δάχτυλά μου εξακολουθούν να μοιάζουν λες και το βράδυ, ενώ κοιμόμουν, είχα κάποιο ανιψάκι μου να παίζει με χρώματα, κάνοντας τα χέρια μου καμβά απελευθέρωσης της δημιουργικότητάς του...

Στην περιγραφή του σκηνικού στην πρώτη παράγραφο, να προσθέσω ότι ο ινδουιστικός ναός που οργάνωσε τη γιορτή (χρησιμοποιώντας το facebook για να επικοινωνήσει την πρωτοβουλία του σε όσο γινόταν περισσότερο κόσμο), πρόσφερε δωρεάν φαγητό, κάτω από ένα μεγάλο στέγαστρο, ακριβώς δίπλα στην αλάνα του χρωματομπουγελώματος. Χαβαλές, ξεσηκωτική μουσική, λαχταριστό φαγητό... Έχω πάει και σε ινδουιστικές γιορτές πολύ λιγότερο διασκεδαστικές από τη χθεσινή, μία λέξη όμως που κανείς ποτέ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για να περιγράψει ινδουιστική γιορτή είναι “βαρετή”...

Η χθεσινή γιορτή είναι χαρακτηριστικό δείγμα ενός εκ των στοιχείων που μου αρέσουν πολύ στη Μαλαισία. Μουσουλμάνοι, κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις ινδουιστικές γιορτές. Κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, ινδικής καταγωγής, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των μουσουλμάνων (που αποτελούν και την πλειοψηφία στη χώρα). Ινδικής καταγωγής Μαλαισιανοί (οι περισσότεροι ινδουιστές), ethnic Malays (μουσουλμάνοι), και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των κινεζικής καταγωγής πολιτών. Κι ανήμερα Χριστουγέννων, όλοι τους θα πουν “merry Christmas” σε “Δυτικούς” που υποθέτουν ότι πρέπει να είναι χριστιανοί. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι παντού, κι αυτό είναι κάτι που λατρεύω στη Μαλαισία. Εκεί που μου τα... χαλάνε οι Μαλαισιανοί, κάθε εθνοτικής ομάδας και θρησκείας, είναι το πόσοι εξ αυτών αρπάζουν αυτές τις... to know us better (για να δανειστώ ατάκα από κωμωδία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου) ευκαιρίες από τα μαλλιά...

Στο πόσο αρμονικά ή μη, συνυπάρχουν όλες οι εθνοτικές ομάδες στη Μαλαισία, αναφέρθηκα κάποιες φορές στις “Μαλαισιοφλυαρίες” μου το 2010. Αυτές τις τρεις εβδομάδες που έχω εδώ φέτος, έχω παρατηρήσει μία μικρή αλλαγή, προς το καλύτερο. Στις συγκρίσεις όμως που ασυναίσθητα κάνω από την πρώτη μέρα μου εδώ, μεταξύ Μαλαισίας του 2010 και Μαλαισίας του 2013, θα αφιερώσω το επόμενο κείμενο. Για την ώρα επιστρέφω στο μπάνιο για ένα ακόμα δυνατό τρίψιμο χεριών...

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, τα “ευχαριστώ” σας, και για τον χρόνο που αφιερώσατε για να με διαβάσετε προχθές.

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ

 

[go2dbeach]

Μικρό το κεφάλαιο, αλλά χρωμάτισες τη μέρα μου

 

[delmem2233]

Κουαλαλουμπουριανές διαφορές μεταξύ 2010 και 2013... Βασικότερη όλων, ότι η KL σήμερα είναι πολύ (πάρτε το “πολύ”, δεκαπλασιάστε το, αυτό που προκύπτει διπλασιάστε το, κι έχετε μόνο το μισό από το για πόσο “πολύ” πραγματικά πρόκειται) πιο... χτισμένη από την πόλη που άφησα τον Νοέμβριο του '10. Ουρανοξύστες που τότε τους άφησα “στα μισά τους”, σήμερα όχι μόνο είναι ολοκληρωμένοι (κάτι που ούτως ή άλλως δεν προκαλεί εντύπωση, μια και πέρασαν δυόμισι χρόνια), αλλά έχουν δίπλα τους άλλους υπό (με ταχείς ρυθμούς) υπό ανέγερση ουρανοξύστες. Οικοδομικά συγκροτήματα που δίχως ίχνος υπερβολής μπορείς, λόγω έκτασης που καλύπτουν και περιλαμβανομένων κατοικιών, να τα χαρακτηρίσεις “μικρά χωριά”, τα είχα αφήσει στη... φάση της προετοιμασίας του χώρου πριν καν πέσουν τα πρώτα μπετά, και σήμερα είναι... “εντός πόλης χωριουδάκια” με τα όλα τους. Και πράσινες εκτάσεις που τις είχα αφήσει περιφραγμένες με ταμπέλες “no trespassing” κάπου κρεμασμένες, κι αυτές ακόμα είναι σήμερα συγκροτήματα μονοκατοικιών, καταστήματα, φαγάδικα...

Οι γραμμές των μέσων μαζικής μεταφοράς επεκτείνονται, ακόμα και στη δική μας “γειτονιά”, κάπου 20-25 χιλιόμετρα από τους Πύργους Πετρόνας. Το “ακόμα” έχει να κάνει λιγότερο με την απόσταση από το κέντρο της πόλης, και περισσότερο με το ότι η περιοχή που μένουμε ελέγχεται από την Αντιπολίτευση, κι η κεντρική Κυβέρνηση φρόντισε τα πέντε τελευταία χρόνια (μετά τις τελευταίες εκλογές) να... τιμωρήσει τον κόσμο εδώ, παγώνοντας όλα τα δημόσια έργα. Πρόσφατα άρχισαν ξανά τα έργα, επειδή, ω, τι σύμπτωση, πολύ σύντομα θα έχουμε εκλογές...

Ο νέος σταθμός λεωφορείων, ο οποίος μοιάζει περισσότερο με κτήριο αεροδρομίου κι έχει τόση σχέση με τον Puduraya, τον παλιό σταθμό λεωφορείων της KL, όση (σχέση) έχει ένα Airbus A380 με... χαρταετό, είναι πλέον πλήρως λειτουργικός (το '10 τον άφησα “στα τελειώματά του”). Μέχρι και νέο σούπερ τερματικό σταθμό “βρήκα” στο αεροδρόμιο (παραδίδεται τον Ιούνιο), και θα αποτελέσει τε-ρά-στι-α αναβάθμιση του “παλιού LCCT” (τερματικός σταθμός Low Cost εταιρειών), από τον οποίο έχετε περάσει όσοι έχετε πετάξει από/προς KL με την -αυξανόμενα ενοχλητική, αλλά ομολογουμένως θελκτικά οικονομική- AirAsia.

Όσο για αυτό που ανέφερα προχθές περί... συγχνωτισμού Μαλαισιανών από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες, έχω την αίσθηση ότι κι εκεί κάποια μικρή αλλαγή έχει σημειωθεί. Το “λέω” επειδή έχω προσέξει νεαροπαρέες αποτελούμενες από Malays, Κινεζο-Μαλαισιανούς, και Ινδο-Μαλαισιανούς, να μοιράζονται τραπέζια σε food courts για παράδειγμα, και να μιλάνε στα Αγγλικά, κάτι που το 2010 θυμάμαι ότι είχα δει πολύ-πολύ λίγες φορές. Όχι ότι η Μαλαισία έγινε μέσα σε δυόμισι χρόνια κάποιος επί γης πολυεθνοτικός παράδεισος... Όμως, είναι σαν να μην έχεις δει ένα παιδάκι επί δυόμισι χρόνια. Το άφησες με το που πήγε “νήπια”, και το βρίσκεις να τελειώνει τη Β' Δημοτικού. Η διαφορά στο ύψος του είναι εμφανής. Παιδάκι παραμένει, δεν είναι ότι ζορίζεται να βολέψει τα πόδια του στο πίσω κάθισμα μικρού αυτοκινήτου, όμως ειδικά στα μάτια κάποιου που ήταν απών επί δυόμισι χρόνια, η διαφορά είναι πασιφανής.

Τέλος, μία ευχάριστη μη αλλαγή-αλλαγή έχει να κάνει με το πόσο λίγο έχουν ανέβει οι τιμές. Τον Δεκέμβριο του 2011, την πρώτη φορά που πήγα σε σούπερ μάρκετ κοντά στο σπίτι όπου έμεινα για δύο μήνες στο Μπουένος Άιρες, δεν ήξερα αν έπρεπε να ξεκαρδιστώ στα γέλια ή να δακρύσω, διαπιστώνοντας ότι οι τιμές, σε σχέση με το 2009, όχι απλά είχαν πετάξει, αλλά είχαν εκτιναχθεί τόσο (επαναλαμβάνω, σε σχέση με το 2009), που πλέον... είχαν ξεφύγει από τη γήινη βαρύτητα, και ήταν σε τροχιά, ανάμεσα στους -όχι πολύ ακριβότερους, ειδικά από τα εισαγωγής προϊόντα που βρίσκει κανείς σε αργεντίνικα σούπερ μάρκετ- τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους μας... Η φίλη μου παραπονιέται, λέει ότι οι τιμές έχουν ανέβει πολύ, επιτρέψτε μου όμως, έχοντας πάει σε αρκετές χώρες περισσότερες από μία φορές (δύο, τρεις, ή και περισσότερες), κι έχοντας παρατηρήσει τις από-χρονιά-σε-χρονιά διαφορές στις τιμές αλλού, να “πω” ότι οι τιμές εδώ παραμένουν “φιλικότατες”. Μπορείς να χαρείς πρωινό (ρότι με μπανάνα μέσα, ή αυγό, και ντόπιο τσάι) με λιγότερο από ένα ευρώ, και γεύμα (σε απλό μαγαζί) με λιγότερα από δύο. Γεύμα-μούρλια, και σε ποσότητα που σε αφήνει με την αίσθηση ότι τα έξι, εφτά, οκτώ ρίνγκιτ σου, ήταν απόλυτα καλοξοδεμένα.

Μία και μισή το μεσημέρι εδώ... Ώρα για φαγητό (με βλέπω να πηγαίνω σε κινέζικο για το λατρεμένο μου char kway teow -πέντε ρίνγκιτ, 1,25 ευρώ, η μεγάλη μερίδα. Με τέτοιες τιμές, δεν ασχολούμαι με τις “μικρές”, και λίγο φθηνότερες, μερίδες).

 

[KLEOPATRA]

Οπα .. ! Γεια σου βρε Δημητρη !
Πως απο τη Λατινικη Αμερικη βρεθηκες στην αντιπερα οχθη στην Ασια ..τι εκπληξη κιαυτη!!!
Να περνας καλα ..θα σε διαβαζουμε.