delmem2233
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.199
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
- Κεφάλαιο 30
- Κεφάλαιο 31
- Κεφάλαιο 32
- Κεφάλαιο 33
- Κεφάλαιο 34
- Κεφάλαιο 35
- Κεφάλαιο 36
Φιλιππινέζικο... “αυτογκόλ από τα αποδυτήρια”
Το κείμενο που διαβάζεις αυτήν τη στιγμή, αναγνώστη μου, το γράφω 12 Αυγούστου. Στις Φιλιππίνες ήμουν από τις 29 Ιουνίου μέχρι τις 19 Ιουλίου. Προς τι η παράθεση αυτών των φαινομενικά ανούσιων ημερομηνιών; Επειδή στην περίπτωση ΕΙΔΙΚΑ των Φιλιππίνων, το πότε έφυγα από τη χώρα, και το ότι έχουν ήδη μεσολαβήσει πάνω από τρεις εβδομάδες από τότε, έχει τη σημασία του. Αν έγραφα κάθε δύο-τρεις ημέρες ενώ ήμουν στις Φιλιππίνες, νομίζω ότι θα “ακουγόμουν” κατά κανόνα απηυδισμένος. Το ότι για τις Φιλιππίνες αρχίζω να γράφω σήμερα, και τα... τελικά συμπεράσματά μου θα τα γράψω σε περίπου δέκα μέρες, όταν υπολογίζω να τελειώσω τα κείμενα για τις τρεις εβδομάδες μου εκεί, το θεωρώ “πιο δίκαιο” για τις Φιλιππίνες, μια και τις τρεις τελευταίες εβδομάδες έκανα την αυτοκριτική μου, προβληματισμένος, ειλικρινά, για το γιατί η συγκεκριμένη χώρα μού... κάθισε ΤΟΣΟ στραβά...
Ο τίτλος έχει να κάνει με την άφιξή μας στο Κλαρκ, το αεροδρόμιο-βάση της Air Asia στις Φιλιππίνες. Όταν αγοράσαμε τα εισιτήρια, τρεις (και βάλε) μήνες νωρίτερα, ξέραμε ότι το αεροπλάνο μας θα προσγειωνόταν στο Κλαρκ βολική ώρα το απογευματάκι. Στις εκατό μέρες που μεσολάβησαν, η Air Asia είχε κρίνει ότι τη συνέφερε πολύ περισσότερο να προσγειώνονται τα αεροπλάνα της στο Κλαρκ στη μία και μισή μετά τα μεσάνυχτα, με όλα τα αρνητικά που αυτό συνεπάγεται (έλλειψη φθηνών εναλλακτικών για αναχώρηση από το αεροδρόμιο, “τζάμπα” λεφτά για διανυκτέρευση -ακόμα και στο πλησιέστερο ξενοδοχείο να πας για να περάσεις τη βραδιά, μέχρι να ξεμπερδέψεις από το αεροδρόμιο, έχουν ήδη περάσει σχεδόν όλες οι βραδινές ώρες, για τις οποίες έχεις πληρώσει στο φουλ). Είχαμε αποφασίσει να πάμε “καρφί” στον πλησιέστερο σταθμό λεωφορείων, στο Dau, λίγα χιλιόμετρα από το αεροδρόμιο, και να πάρουμε το πρώτο λεωφορείο για βορρά, για Vigan. Είχαμε συμβιβαστεί με την “περασμένα μεσάνυχτα” άφιξή μας στο Κλαρκ, με το ότι θα παίρναμε αναγκαστικά ταξί για το Dau, με το ότι μπορεί να περιμέναμε μία ώρα, δύο ώρες, μπορεί και περισσότερο, για το πρώτο λεωφορείο που θα περνούσε πηγαίνοντας προς Vigan, είχαμε συμβιβαστεί με το ότι θα περνούσαμε τη βραδιά στο λεωφορείο, και... μισή μέρα αργότερα θα φθάναμε στον προορισμό μας. Επιλογή μας ήταν,είχαμε συμβιβαστεί με αυτά, όμως την υποδοχή-τιμωρία στο Κλαρκ, δεν την είχαμε... υπολογίσει...
Μία ώρα και 45 λεπτά για να περάσουμε από έλεγχο διαβατηρίων... Επαναλαμβάνω (περισσότερο για να το γράψω και να το “πω” κι εγώ ο ίδιος στον εαυτό μου, μπας και το πιστέψω έστω και σήμερα), μία ώρα και 45 λεπτά για να περάσουμε από έλεγχο διαβατηρίων... Ένα αεροπλάνο, μόνο το δικό μας, γεμάτο μεν, αλλά ΕΝΑ, και τρεις άνθρωποι για να ελέγξουν τα διαβατήρια, τρεις, δηλαδή... ένας, μία, μία κοπέλα, η οποία φαινόταν προσηλωμένη στη δουλειά της, ενώ οι δύο άνδρες συνάδελφοί της έμοιαζαν να ενδιαφέρονται περισσότερο για το μήκος των τριχών στη μύτη τους, παρά για την ουρά του κόσμου που ενώ περνούσαν λεπτά επί λεπτών, έμοιαζε να παραμένει το ίδιο μεγάλη... Μία ώρα και 45 λεπτά, τα οποία φαίνονται... τρεις και μισή ώρες, αν αρχίζουν να μετράνε στη μία και μισή μετά τα μεσάνυχτα, με τα μάτια σου να κλείνουν από τη νύστα, και με τον εκνευρισμό σου (μου) να μεγαλώνει λεπτό με το λεπτό. Τρεις ελεγκτές διαβατηρίων, έξι-εφτά “φρουροί” σε δωμάτιο δίπλα στους “στημένους” επιβάτες, να βλέπουν τηλεόραση αραγμένοι σε πολυθρόνες, με τα πόδια πάνω σε γραφεία. Με αυτά και μ' αυτά, με το που πάτησα στις Φιλιππίνες, με το που άρχισα να... θαυμάζω τον επαγγελματισμό των Φιλιππινέζων, αισθάνθηκα ότι η χώρα με... τιμωρούσε για την επιλογή μου να πετάξω εκεί...
Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο, σχεδόν στις τρεις και μισή πλέον, με τα νεύρα μου τσιτωμένα (μία, ώρα, και, 45, λεπτά, για, να, περάσουμε, από, έλεγχο, διαβατηρίων), είδαμε αυτό που περιμέναμε. Οδηγούς ταξί να μας πλευρίζουν. Είχαμε εναλλακτική; Υπήρχαν διαθέσιμα jeepneys (ας πούμε “φθηνά μίνι λεωφορεία”) εκείνη την ώρα από το αεροδρόμιο προς σταθμό λεωφορείων Dau; Δεν ξέραμε. Δεν είδαμε πουθενά. Με τη “δε *αμιέται...” διάθεση ανθρώπων που φθάνουν στον προορισμό τους “άγρια” ώρα, και μόλις έχουν περάσει σχεδόν δύο βασανιστικές ώρες στο όρθιο (περιμένοντας για κάτι που στις περισσότερες χώρες δεν παίρνει περισσότερο από κάποια λεπτά, άντε 15, 20, άντε μισή ώρα, άντε και ΣΑΡΑΝΤΑ ΛΕΠΤΑ), κάναμε αυτό που λένε στα Αγγλικά “bite the bullet”, “δαγκώσαμε τη σφαίρα”, συμβιβαστήκαμε με το ότι έπρεπε να πάρουμε ταξί (τελευταία των τελευταίων επιλογών μου, ανέκαθεν, επιλογή στα όρια της “μισητής”), με τον γράφοντα να έχει αρχίσει ήδη να αισθάνεται ότι του έλειπε η “άρχοντά μου! Εγώ, εδώ, για σένα. Εσύ απλά χαλάρωσε και άσε με εμένα να σε περιποιηθώ. Δε θέλω σκοτούρες στο μυαλουδάκι σου”, Ταϊβάν...
Σε δέκα λεπτά ήμασταν στον σταθμό των λεωφορείων του Dau. Το αεροπλάνο μας είχε προσγειωθεί στις Φιλιππίνες σχεδόν δυόμιση ώρες νωρίτερα, η... efficiency (ξερόβηχας...) των Φιλιππινέζων στον έλεγχο των διαβατηρίων μάς είχε “προσγειώσει” επίσης στο “εδώ Φιλιππίνες, όχι Ταϊβάν”, όμως νομίζω ότι η πραγματική “προσγείωση” από την πρωτοκοσμική Ταϊβάν στις... (ας αποφύγω να αντικαταστήσω το “πρωτο” με κάποιο άλλο πρώτο μισό της λέξης) Φιλιππίνες, ήταν η θέα τού πώς είναι ο σταθμός των λεωφορείων στο Dau, σημειώνω, πολύ σημαντικό, στις τέσσερις σχεδόν, πλέον. μετά τα μεσάνυχτα, ώρα, για να είμαστε ειλικρινείς, που ελάχιστοι σταθμοί λεωφορείων οπουδήποτε στον κόσμο, είναι στα... καλύτερά τους (μπορώ να σκεφτώ μια ντουζίνα σταθμούς λεωφορείων στη Βραζιλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες, για να αναφέρω τυχαία δύο αναπτυγμένες ή ραγδαία αναπτυσσόμενες χώρες, που έμοιαζαν... λιγότερο ευχάριστοι από τον σταθμό στο Dau, ακόμα και μέρα-μεσημέρι, πόσο μάλλον κάπου ανάμεσα στα μεσάνυχτα και την ανατολή του ήλιου).
Αμέσως, νέο “πλεύρισμα” από νεαρό που ήταν ένας από τους... κι εγώ δεν ξέρω πόσους, που “αναλαμβάνουν” να σε “βοηθήσουν” να καθίσεις κάπου και να περιμένεις το λεωφορείο σου, για την ώρα άφιξης φυσικά του οποίου δεν έχουν σαφή ιδέα, μια και στις Φιλιππίνες, όπως διαπίστωσα επί τρεις εβδομάδες, τα δρομολόγια τηρούνται τόσο πιστά, όσο και οι προεκλογικές υποσχέσεις κομμάτων από τα στελέχη τους ΜΕΤΑ τις εκλογές...
Καθισμένοι ανάμεσα σε μια ντουζίνα άστεγους που χρησιμοποιούσαν τα παγκάκια για κρεβάτια (εικόνα σχεδόν αδιανόητη στην Ταϊβάν), περιμέναμε πάνω από μία ώρα. Το πρώτο λεωφορείο που πέρασε με προορισμό το Vigan, δεν το πήραμε, επειδή κατάλαβα ότι η φίλη μου θα μου το... χτυπούσε μέχρι να πατήσω μαύρο χιόνι (όχημα που έμοιαζε λες και την εποχή, μεταπολεμικά, που οι Αμερικάνοι άρχισαν την εγκατάσταση στις Φιλιππίνες, εκείνο ήταν ήδη παλιό). Στο δεύτερο, αποκαμωμένοι, και θέλοντας, απλά, πολύ απλά, να φύγουμε από τον σταθμό του Dau, επιβιβαστήκαμε, στριμωχτήκαμε, και γύρω στις πέντε το πρωί αρχίσαμε επιτέλους το πολύωρο ταξίδι προς Vigan...
Αυτές ήταν οι πρώτες ώρες μου στις Φιλιππίνες, η... πηγή άντλησης πρώτων εντυπώσεων. Η κατάπτυστη κατάσταση στο αεροδρόμιο, το... δάγκωμα της σφαίρας με το ταξί, η “πού ήμασταν πριν από λίγες ώρες, και πού είμαστε τώρα” ατμόσφαιρα παρακμής στον σταθμό του Dau, το “τέτοια λεωφορεία, ούτε στη Βολιβία” μέσο ταξιδιού στο Vigan... Έ-ξο-χα...
Κλείνοντας το κείμενο, δίνω δίκιο σε όσους εδώ και κάποιες παραγράφους σκέφτονται “εσύ φταις, που το έριξες στη σύγκριση μεταξύ Ταϊβάν και Φιλιππίνων. Εσύ φταις...” Αν κάποιος το σκέφτηκε, του δίνω δίκιο. Το να στραβώνεις ενδόμυχα με τις Φιλιππίνες επειδή δεν είναι Ταϊβάν, είναι σαν να κατσαδιάζεις μωρό μερικών μηνών, Ελληνάκι, επειδή δεν μπορεί να συλλαβίσει όχι το δικό του όνομα, αλλά το όνομα-γλωσσοδέτης μωρού από την Ισλανδία. Έλα μου όμως που ακριβώς πριν πατήσω στις Φιλιππίνες, ήμουν στην Ταϊβάν, κι όσο κι αν ήξερα, κι αν καταλάβαινα, ότι ήταν λάθος να τις συγκρίνω, το έκανα. Αυτή η διαρκής σύγκριση μεταξύ ταξιδιωτικού παραδείσου Ταϊβάν και (... ... ...) Φιλιππίνων, ήταν ένας από τους τρεις λόγους που καθόρισαν τις εντυπώσεις με τις οποίες έμεινα από τις “Pilipinas”, λόγοι που με έκαναν να βάλω τόσο χαμηλό βαθμό στη χώρα-δεύτερο σταθμό του συγκεκριμένου ταξιδιού, χωρίς πραγματικά να αξίζει ΤΟΣΟ χαμηλό βαθμό (γράφω ΣΗΜΕΡΑ, τρεις και κάτι εβδομάδες μετά την αναχώρηση-δραπέτευση από τις Φιλιππίνες).
Το επόμενο κείμενο θα είναι για το Vigan, ένα από τα... “θύματα” των τριών λόγων που προανέφερα (βασικά τον έναν ανέφερα, και τους άλλους δύο θα τους μοιραστώ στο επόμενο κείμενο, μια και ήδη έχω “ξεχειλώσει” το σημερινό).
Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ. Αν κάποιος ποδοσφαιρόφιλος “ψήνεται” να διαβάσει τις εντυπώσεις μου από το προχθεσινοβραδινό φιλικό της Μπαρσελόνα εδώ, τον παραπέμπω στο karagiannis76.blogspot.gr. Αφού δεν αξιώνομαι να ανοίξω δικό μου μπλογκ, γράφω, μετά από πρόσκλησή του, στο μπλογκ φίλου και πρώην συνεργάτη. Εντός της ημέρας θα δημοσιεύσει το κείμενο που του έστειλα πριν από λίγες ώρες.
Το κείμενο που διαβάζεις αυτήν τη στιγμή, αναγνώστη μου, το γράφω 12 Αυγούστου. Στις Φιλιππίνες ήμουν από τις 29 Ιουνίου μέχρι τις 19 Ιουλίου. Προς τι η παράθεση αυτών των φαινομενικά ανούσιων ημερομηνιών; Επειδή στην περίπτωση ΕΙΔΙΚΑ των Φιλιππίνων, το πότε έφυγα από τη χώρα, και το ότι έχουν ήδη μεσολαβήσει πάνω από τρεις εβδομάδες από τότε, έχει τη σημασία του. Αν έγραφα κάθε δύο-τρεις ημέρες ενώ ήμουν στις Φιλιππίνες, νομίζω ότι θα “ακουγόμουν” κατά κανόνα απηυδισμένος. Το ότι για τις Φιλιππίνες αρχίζω να γράφω σήμερα, και τα... τελικά συμπεράσματά μου θα τα γράψω σε περίπου δέκα μέρες, όταν υπολογίζω να τελειώσω τα κείμενα για τις τρεις εβδομάδες μου εκεί, το θεωρώ “πιο δίκαιο” για τις Φιλιππίνες, μια και τις τρεις τελευταίες εβδομάδες έκανα την αυτοκριτική μου, προβληματισμένος, ειλικρινά, για το γιατί η συγκεκριμένη χώρα μού... κάθισε ΤΟΣΟ στραβά...
Ο τίτλος έχει να κάνει με την άφιξή μας στο Κλαρκ, το αεροδρόμιο-βάση της Air Asia στις Φιλιππίνες. Όταν αγοράσαμε τα εισιτήρια, τρεις (και βάλε) μήνες νωρίτερα, ξέραμε ότι το αεροπλάνο μας θα προσγειωνόταν στο Κλαρκ βολική ώρα το απογευματάκι. Στις εκατό μέρες που μεσολάβησαν, η Air Asia είχε κρίνει ότι τη συνέφερε πολύ περισσότερο να προσγειώνονται τα αεροπλάνα της στο Κλαρκ στη μία και μισή μετά τα μεσάνυχτα, με όλα τα αρνητικά που αυτό συνεπάγεται (έλλειψη φθηνών εναλλακτικών για αναχώρηση από το αεροδρόμιο, “τζάμπα” λεφτά για διανυκτέρευση -ακόμα και στο πλησιέστερο ξενοδοχείο να πας για να περάσεις τη βραδιά, μέχρι να ξεμπερδέψεις από το αεροδρόμιο, έχουν ήδη περάσει σχεδόν όλες οι βραδινές ώρες, για τις οποίες έχεις πληρώσει στο φουλ). Είχαμε αποφασίσει να πάμε “καρφί” στον πλησιέστερο σταθμό λεωφορείων, στο Dau, λίγα χιλιόμετρα από το αεροδρόμιο, και να πάρουμε το πρώτο λεωφορείο για βορρά, για Vigan. Είχαμε συμβιβαστεί με την “περασμένα μεσάνυχτα” άφιξή μας στο Κλαρκ, με το ότι θα παίρναμε αναγκαστικά ταξί για το Dau, με το ότι μπορεί να περιμέναμε μία ώρα, δύο ώρες, μπορεί και περισσότερο, για το πρώτο λεωφορείο που θα περνούσε πηγαίνοντας προς Vigan, είχαμε συμβιβαστεί με το ότι θα περνούσαμε τη βραδιά στο λεωφορείο, και... μισή μέρα αργότερα θα φθάναμε στον προορισμό μας. Επιλογή μας ήταν,είχαμε συμβιβαστεί με αυτά, όμως την υποδοχή-τιμωρία στο Κλαρκ, δεν την είχαμε... υπολογίσει...
Μία ώρα και 45 λεπτά για να περάσουμε από έλεγχο διαβατηρίων... Επαναλαμβάνω (περισσότερο για να το γράψω και να το “πω” κι εγώ ο ίδιος στον εαυτό μου, μπας και το πιστέψω έστω και σήμερα), μία ώρα και 45 λεπτά για να περάσουμε από έλεγχο διαβατηρίων... Ένα αεροπλάνο, μόνο το δικό μας, γεμάτο μεν, αλλά ΕΝΑ, και τρεις άνθρωποι για να ελέγξουν τα διαβατήρια, τρεις, δηλαδή... ένας, μία, μία κοπέλα, η οποία φαινόταν προσηλωμένη στη δουλειά της, ενώ οι δύο άνδρες συνάδελφοί της έμοιαζαν να ενδιαφέρονται περισσότερο για το μήκος των τριχών στη μύτη τους, παρά για την ουρά του κόσμου που ενώ περνούσαν λεπτά επί λεπτών, έμοιαζε να παραμένει το ίδιο μεγάλη... Μία ώρα και 45 λεπτά, τα οποία φαίνονται... τρεις και μισή ώρες, αν αρχίζουν να μετράνε στη μία και μισή μετά τα μεσάνυχτα, με τα μάτια σου να κλείνουν από τη νύστα, και με τον εκνευρισμό σου (μου) να μεγαλώνει λεπτό με το λεπτό. Τρεις ελεγκτές διαβατηρίων, έξι-εφτά “φρουροί” σε δωμάτιο δίπλα στους “στημένους” επιβάτες, να βλέπουν τηλεόραση αραγμένοι σε πολυθρόνες, με τα πόδια πάνω σε γραφεία. Με αυτά και μ' αυτά, με το που πάτησα στις Φιλιππίνες, με το που άρχισα να... θαυμάζω τον επαγγελματισμό των Φιλιππινέζων, αισθάνθηκα ότι η χώρα με... τιμωρούσε για την επιλογή μου να πετάξω εκεί...
Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο, σχεδόν στις τρεις και μισή πλέον, με τα νεύρα μου τσιτωμένα (μία, ώρα, και, 45, λεπτά, για, να, περάσουμε, από, έλεγχο, διαβατηρίων), είδαμε αυτό που περιμέναμε. Οδηγούς ταξί να μας πλευρίζουν. Είχαμε εναλλακτική; Υπήρχαν διαθέσιμα jeepneys (ας πούμε “φθηνά μίνι λεωφορεία”) εκείνη την ώρα από το αεροδρόμιο προς σταθμό λεωφορείων Dau; Δεν ξέραμε. Δεν είδαμε πουθενά. Με τη “δε *αμιέται...” διάθεση ανθρώπων που φθάνουν στον προορισμό τους “άγρια” ώρα, και μόλις έχουν περάσει σχεδόν δύο βασανιστικές ώρες στο όρθιο (περιμένοντας για κάτι που στις περισσότερες χώρες δεν παίρνει περισσότερο από κάποια λεπτά, άντε 15, 20, άντε μισή ώρα, άντε και ΣΑΡΑΝΤΑ ΛΕΠΤΑ), κάναμε αυτό που λένε στα Αγγλικά “bite the bullet”, “δαγκώσαμε τη σφαίρα”, συμβιβαστήκαμε με το ότι έπρεπε να πάρουμε ταξί (τελευταία των τελευταίων επιλογών μου, ανέκαθεν, επιλογή στα όρια της “μισητής”), με τον γράφοντα να έχει αρχίσει ήδη να αισθάνεται ότι του έλειπε η “άρχοντά μου! Εγώ, εδώ, για σένα. Εσύ απλά χαλάρωσε και άσε με εμένα να σε περιποιηθώ. Δε θέλω σκοτούρες στο μυαλουδάκι σου”, Ταϊβάν...
Σε δέκα λεπτά ήμασταν στον σταθμό των λεωφορείων του Dau. Το αεροπλάνο μας είχε προσγειωθεί στις Φιλιππίνες σχεδόν δυόμιση ώρες νωρίτερα, η... efficiency (ξερόβηχας...) των Φιλιππινέζων στον έλεγχο των διαβατηρίων μάς είχε “προσγειώσει” επίσης στο “εδώ Φιλιππίνες, όχι Ταϊβάν”, όμως νομίζω ότι η πραγματική “προσγείωση” από την πρωτοκοσμική Ταϊβάν στις... (ας αποφύγω να αντικαταστήσω το “πρωτο” με κάποιο άλλο πρώτο μισό της λέξης) Φιλιππίνες, ήταν η θέα τού πώς είναι ο σταθμός των λεωφορείων στο Dau, σημειώνω, πολύ σημαντικό, στις τέσσερις σχεδόν, πλέον. μετά τα μεσάνυχτα, ώρα, για να είμαστε ειλικρινείς, που ελάχιστοι σταθμοί λεωφορείων οπουδήποτε στον κόσμο, είναι στα... καλύτερά τους (μπορώ να σκεφτώ μια ντουζίνα σταθμούς λεωφορείων στη Βραζιλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες, για να αναφέρω τυχαία δύο αναπτυγμένες ή ραγδαία αναπτυσσόμενες χώρες, που έμοιαζαν... λιγότερο ευχάριστοι από τον σταθμό στο Dau, ακόμα και μέρα-μεσημέρι, πόσο μάλλον κάπου ανάμεσα στα μεσάνυχτα και την ανατολή του ήλιου).
Αμέσως, νέο “πλεύρισμα” από νεαρό που ήταν ένας από τους... κι εγώ δεν ξέρω πόσους, που “αναλαμβάνουν” να σε “βοηθήσουν” να καθίσεις κάπου και να περιμένεις το λεωφορείο σου, για την ώρα άφιξης φυσικά του οποίου δεν έχουν σαφή ιδέα, μια και στις Φιλιππίνες, όπως διαπίστωσα επί τρεις εβδομάδες, τα δρομολόγια τηρούνται τόσο πιστά, όσο και οι προεκλογικές υποσχέσεις κομμάτων από τα στελέχη τους ΜΕΤΑ τις εκλογές...
Καθισμένοι ανάμεσα σε μια ντουζίνα άστεγους που χρησιμοποιούσαν τα παγκάκια για κρεβάτια (εικόνα σχεδόν αδιανόητη στην Ταϊβάν), περιμέναμε πάνω από μία ώρα. Το πρώτο λεωφορείο που πέρασε με προορισμό το Vigan, δεν το πήραμε, επειδή κατάλαβα ότι η φίλη μου θα μου το... χτυπούσε μέχρι να πατήσω μαύρο χιόνι (όχημα που έμοιαζε λες και την εποχή, μεταπολεμικά, που οι Αμερικάνοι άρχισαν την εγκατάσταση στις Φιλιππίνες, εκείνο ήταν ήδη παλιό). Στο δεύτερο, αποκαμωμένοι, και θέλοντας, απλά, πολύ απλά, να φύγουμε από τον σταθμό του Dau, επιβιβαστήκαμε, στριμωχτήκαμε, και γύρω στις πέντε το πρωί αρχίσαμε επιτέλους το πολύωρο ταξίδι προς Vigan...
Αυτές ήταν οι πρώτες ώρες μου στις Φιλιππίνες, η... πηγή άντλησης πρώτων εντυπώσεων. Η κατάπτυστη κατάσταση στο αεροδρόμιο, το... δάγκωμα της σφαίρας με το ταξί, η “πού ήμασταν πριν από λίγες ώρες, και πού είμαστε τώρα” ατμόσφαιρα παρακμής στον σταθμό του Dau, το “τέτοια λεωφορεία, ούτε στη Βολιβία” μέσο ταξιδιού στο Vigan... Έ-ξο-χα...
Κλείνοντας το κείμενο, δίνω δίκιο σε όσους εδώ και κάποιες παραγράφους σκέφτονται “εσύ φταις, που το έριξες στη σύγκριση μεταξύ Ταϊβάν και Φιλιππίνων. Εσύ φταις...” Αν κάποιος το σκέφτηκε, του δίνω δίκιο. Το να στραβώνεις ενδόμυχα με τις Φιλιππίνες επειδή δεν είναι Ταϊβάν, είναι σαν να κατσαδιάζεις μωρό μερικών μηνών, Ελληνάκι, επειδή δεν μπορεί να συλλαβίσει όχι το δικό του όνομα, αλλά το όνομα-γλωσσοδέτης μωρού από την Ισλανδία. Έλα μου όμως που ακριβώς πριν πατήσω στις Φιλιππίνες, ήμουν στην Ταϊβάν, κι όσο κι αν ήξερα, κι αν καταλάβαινα, ότι ήταν λάθος να τις συγκρίνω, το έκανα. Αυτή η διαρκής σύγκριση μεταξύ ταξιδιωτικού παραδείσου Ταϊβάν και (... ... ...) Φιλιππίνων, ήταν ένας από τους τρεις λόγους που καθόρισαν τις εντυπώσεις με τις οποίες έμεινα από τις “Pilipinas”, λόγοι που με έκαναν να βάλω τόσο χαμηλό βαθμό στη χώρα-δεύτερο σταθμό του συγκεκριμένου ταξιδιού, χωρίς πραγματικά να αξίζει ΤΟΣΟ χαμηλό βαθμό (γράφω ΣΗΜΕΡΑ, τρεις και κάτι εβδομάδες μετά την αναχώρηση-δραπέτευση από τις Φιλιππίνες).
Το επόμενο κείμενο θα είναι για το Vigan, ένα από τα... “θύματα” των τριών λόγων που προανέφερα (βασικά τον έναν ανέφερα, και τους άλλους δύο θα τους μοιραστώ στο επόμενο κείμενο, μια και ήδη έχω “ξεχειλώσει” το σημερινό).
Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ. Αν κάποιος ποδοσφαιρόφιλος “ψήνεται” να διαβάσει τις εντυπώσεις μου από το προχθεσινοβραδινό φιλικό της Μπαρσελόνα εδώ, τον παραπέμπω στο karagiannis76.blogspot.gr. Αφού δεν αξιώνομαι να ανοίξω δικό μου μπλογκ, γράφω, μετά από πρόσκλησή του, στο μπλογκ φίλου και πρώην συνεργάτη. Εντός της ημέρας θα δημοσιεύσει το κείμενο που του έστειλα πριν από λίγες ώρες.
