Μαλαισία (και Ταϊβάν, και Φιλιππίνες, και Ιάβα, και, και, και...) για εννιά -τουλάχιστον- μήνες

[delmem2233]

Danshui, Keelung, γραμμή Pingxi, διαμάντια στο στέμμα της Ταϊπέι

Πριν ακόμα πετάξουμε για Ταϊπέι, διαβάζοντας για την πόλη και για τη γύρω περιοχή, κάνοντας λίστα με το τι ήθελα να δω και να κάνω εκεί, παίρνοντας ιδέες για μονοήμερες εκδρομές, αισθανόμουν ότι ήμουν σε ρεστοράν πεντάστερου ξενοδοχείου, προ ατελείωτου “all you can eat buffet”, με ένα χαρτάκι στα χέρια μου, που μου επέτρεπε να βάλω στο πιάτο ό,τι ήθελα, πρώτα σε φαγητό (Ταϊπέι), και μετά σε φρούτα και γλυκά (γύρω περιοχή). Η Πρωτεύουσα της Ταϊβάν δεν είναι η μοναδική μεγαλούπολη στον κόσμο που μπορεί να σε κρατήσει πλήρως... απασχολημένο από μόνη της για μέρες, ούτε η μοναδική που με βάση εκείνη μπορείς να κάνεις διψήφιο αριθμό πολλά υποσχόμενων μονοήμερων εκδρομών. Υπάρχει όμως κάτι που κάνει την Ταϊπέι να ξεχωρίζει, κι αυτό είναι το πόσο ΕΥΚΟΛΟ σου το κάνουν οι Ταϊβανέζοι να πας σε αυτά τα δέκα μέρη που προσφέρονται για μονοήμερες...

Θες να πας στο Danshui για βόλτα με το ποδήλατο δίπλα στο ποτάμι, μέχρι το σημείο που φθάνεις στην ανοικτή θάλασσα; Πάρε μια -ξεχειλωμένη- γραμμή του μετρό, για να πας εκεί ξέγνοιαστα, γρήγορα, κι ευχάριστα, με όμορφη θέα δεξιά-αριστερά. Θέλεις να πας στο Keelung (που μου θύμισε Βαλπαραΐσο, Χιλή, με τα... φαινομενικά ετοιμόρροπα κτήριά του σε απότομες πλαγιές), λιμάνι βορειοανατολικά της Ταϊπέι; Πάρε μια γραμμή του προαστιακού, με εισιτήριο όχι πάνω από ένα ευρώ. Θέλεις να κάνεις τη μονοήμερη με το τρενάκι που πηγαίνει από ένα χαριτωμένο χωριό σε άλλο; Πάρε ένα “hop on-hop off” εισιτήριο για όλη τη μέρα, με κάτι περισσότερο από ένα ευρώ, και πάρε το τρενάκι όσες φορές θέλεις. Θέλεις να πας στην ακτή βορειοδυτικά της Ταϊπέι, όπου κάθε λίγα χιλιόμετρα όλο και κάτι υπάρχει που αξίζει να σταματήσεις για να δεις; Πάρε μία ειδική “hop on-hop off” λεωφορειακή γραμμή με ημερήσιο εισιτήριο στα δύο ευρώ, για να μην μπλέκεις με τοπικά λεωφορεία που δεν περνούν τακτικά. Και πάει λέγοντας...

Το Danshui αποδείχθηκε χαριτωμένο, με χαρωπό κόσμο στον παραλιακό πεζόδρομό του, τοπικές λιχουδιές που κάθε λίγα λεπτά σε κάνουν να λες “ok, μία ακόμα, μία ακόμα. Μετά, τέλος. Ή, τέλος πάντων, ΜΙΑ ακόμα”, ευχάριστη θέα προς την απέναντι πλευρά του ποταμού, μέρος από εκείνα στα οποία το μόνο που χρειάζεται να κάνεις για να χαρείς τον χρόνο σου, είναι να... αφεθείς στη γενικότερη περιρρέουσα χαλαρή ατμόσφαιρα, να... πας με το κύμα. Καλοδεχούμενο μπόνους της εκδρομής εκεί, ήταν το... “μασάζ στα μάτια” από μια ντουζίνα όμορφων πολυώροφων κτηρίων, στον δρόμο προς εκεί. Υπό διαφορετικές συνθήκες τα 10-12 “αξιοπρεπή” (εμφανισιακά) κτήρια, θα με είχαν αφήσει αδιάφορο. Μετά από μερικές ημέρες στην Ταϊπέι όμως, στην “πώς γίνεται ΜΙΑ πόλη να έχει ΤΟΣΑ άθλια κτήρια; Πόνεσαν τα μάτια μου” Ταϊπέι, ακόμα κι ένα “συμπαθητικό” πολυώροφο κτήριο, μου τράβηξε την προσοχή.

Το Keelung ήταν ο πρώτος προορισμός μας για μονοήμερη, και με το που φθάσαμε αισθάνθηκα ότι τελικά ΚΑΙ οι Ταϊβανέζοι είναι... κοινοί θνητοί. Έχοντας περάσει ήδη κάποιες ημέρες στην Ταϊπέι, έχοντας εντυπωσιαστεί από τα εξωπραγματικά πεζοδρόμιά τους (μπορεί να σας φαίνεται παράξενο πώς μπορεί τα πεζοδρόμια μίας πόλης να είναι highlight, όμως ακόμα και σήμερα εξακολουθώ να υποκλίνομαι στο τι δουλειά έχουν ρίξει οι της Ταϊπέι στο να κάνουν τα πεζοδρόμιά τους τόσο τακτοποιημένα και φιλικά προς τους ποδηλάτες, που... μοιάζουν με ουτοπία), τη σχεδόν παντελή έλλειψη σκουπιδιών σε κοινή θέα, τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια που ήταν παρκαρισμένα με... θρησκευτική ευλάβεια ακριβώς εκεί που υποδείκνυαν γραμμές στο έδαφος, έχοντας λοιπόν εντυπωσιαστεί από αυτά και πολλά άλλα, αναρωτιόμουν αν οι Ταϊβανέζοι είναι... από άλλον πλανήτη. Τα σκουπίδια στο Keelung (λίγα, αλλά ορατά), τα μπάζα, επίσης ορατά, σε χώρους εργασιών (ενώ στην Ταϊπέι θα ήταν επιμελώς καλυμμένα), τα “χύμα” παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια, μικρές λεπτομέρειες, μου έδωσαν να καταλάβω ότι η Ταϊπέι είναι όντως “περίπτωση”, είναι μία αξιοζήλευτη εξαίρεση, και όχι ο κανόνας.

Κατά τ' άλλα, το Keelung έχει όλα όσα θέλω να έχει ένα μέρος για να με αφήσει με ένα ανόητο χαζοχαρούμενο χαμόγελο ικανοποίησης στο τέλος μίας μονοήμερης. Είναι εύκολα προσβάσιμο από την πόλη-βάση μου (εν προκειμένω, την Ταϊπέι). Είναι πάνω στη θάλασσα (τεράστιο συν). Το Keelung έχει δε ΚΑΙ ποτάμι (δύο σμπάροι με ένα τρυγόνι). Τα μέρη που κυρίως αξίζει να δεις, τα περπατάς εύκολα και γρήγορα. Έχει λόφο με πανοραμική θέα. Έχει δρόμους με ατελείωτο χάζι. Έχει και φαγάδικα όχι σε κάθε δεύτερη, αλλά σε κάθε... μιάμιση γωνία. Από τη δύση του ήλιου και μετά, δε, σε έναν συγκεκριμένο δρόμο, στήνεται “βραδινή αγορά” (σήμα κατατεθέν της Ταϊβάν), φημισμένη σε όλη τη χώρα, από την εποχή των Γιαπωνέζων ακόμα, στην οποία αν είσαι της... δοκιμής και του πειραματισμού (στο φαγητό τουλάχιστον), είναι σαν να έχεις πεθάνει (κτύπα ξύλο) κι έχεις πάει στον παράδεισο. Παρά την έμφυτη τάση μου να μουρμουρίζω και να ξετρυπώνω κάτι αρνητικό σχεδόν στα πάντα, στο Keelung ειλικρινά δεν “μπόρεσα” να “στραβώσω” με τίποτα...

Η τρίτη και τελευταία μονοήμερη που κάναμε ήταν στη γραμμή Pingxi, το... τρενάκι που ανέφερα νωρίτερα. Παίρνεις ένα τρένο από την Ταϊπέι, σε 40-45 λεπτά είσαι στον σταθμό που αρχίζει αυτή η τουριστική σιδηροδρομική γραμμή (με μήκος όχι μεγαλύτερο από 12-13 χιλιόμετρα), αγοράζεις ένα εισιτήριο για όλη τη μέρα με ένα ευρώ και κάτι, και από εκεί και πέρα... από σένα εξαρτάται, από το homework που έχεις κάνει, πού θα κάνεις στάση, για πόση ώρα, και για πού θα τραβήξεις μετά. Πρώτα κατεβήκαμε σε μία στάση από την οποία περπατήσαμε πάνω στο βουνό σε τρεις καταρράκτες. Επιστρέψαμε, πήραμε το επόμενο τρένο, και κατεβήκαμε σε ένα χωριό το οποίο οι περισσότεροι Ταϊβανέζοι επισκέπτονται για να... στείλουν στον ουρανό ένα μίνι “αερόστατο”, πάνω στο οποίο έχουν γράψει μία ευχή, ή απλά ένα μήνυμα. Η γραμμή του τρένου είναι πλημμυρισμένη από κόσμο που κάνει αυτό ακριβώς, γράφει ευχές, ανάβει μια φλόγα στο εσωτερικό του “αερόστατου”, και το αφήνει να... πετάξει. Τρίτη και τελευταία στάση, σε άλλο χωριό με κτίσματα που έχουν μείνει σχεδόν ανέπαφα από την εποχή που κουμάντο στην Ταϊβάν έκαναν οι Γιαπωνέζοι. Άλλο... feeling, διαφορετική ατμόσφαιρα. Κοινό τους, το ότι όλοι, και στα δύο χωριά, όλο και κάτι φαγώσιμο κρατούσαμε στο χέρι, μια και οι πειρασμοί είναι, πολύ απλά, πανταχού παρόντες.

Οι τρεις εκδρομές με βάση την Ταϊπέι, με έκαναν να εκτιμήσω την πόλη ακόμα περισσότερο. Πείτε με κολλημένο αθλητικογράφο και γενικά... “αθλητάνθρωπο”, όμως την Ταϊπέι τη βλέπω σαν παίκτη του μπάσκετ (ίσως επειδή στη χώρα ΛΑΤΡΕΥΕΤΑΙ το συγκεκριμένο άθλημα, δεύτερο πίσω μόνο από το μπέιζμπολ), αξιοζήλευτα προικισμένο στο σκοράρισμα (η ίδια η πόλη μπορεί άνετα να σου γεμίσει πολύ ευχάριστα πολλές ημέρες), ο οποίος όμως είναι άλλο τόσο “γενναιόδωρος” με τους συμπαίκτες τους (γύρω περιοχές), “ταΐζοντάς” τους με “πάρε-βάλε” ασίστ (κάνοντάς το ΤΟΣΟ εύκολο να αφήσεις την πόλη και να κάνεις ξέγνοιαστες εκδρομές).


Αισθάνομαι ότι θα μπορούσα να συνεχίσω να πλέκω το εγκώμιο της Ταϊπέι με... κείμενα επί κειμένων, όμως θα κλείσω με μία τελευταία εντύπωση-ανάμνηση. Ποτέ μέχρι να πάω στην Ταϊπέι, δεν είχα δει, και ίσως να μη δω ποτέ στο μέλλον, πόλη άλλη με τόσο... αναπτυγμένη τη νοοτροπία τού “κάλλιο γαϊδουρόδενε, παρά γαϊδουρογύρευε”. Έχω ήδη αναφέρει τα διαδοχικά περιποιημένα πάρκα δίπλα στα ποτάμια που διασχίζουν την πόλη. Ανάμεσα στα πάρκα (και φυσικά στα ποτάμια) και στα πρώτα κτήρια, υπάρχει τείχος ύψος πολλών μέτρων, και κάθε λίγα χιλιόμετρα υπάρχουν τεράστιες θύρες, οι οποίες, προφανώς, αν χρειαστεί (και χρειάζεται συχνά στην... ταλαιπωρημένη από τυφώνες Ταϊβάν), κλείνουν, θωρακίζοντας την πόλη, θυμίζοντας απόρθητο -σχεδόν- φρούριο. Επίσης, σηκώνοντας το κεφάλι, οπουδήποτε είσαι στην πόλη, βλέπεις σειρήνες σε ταράτσες κτηρίων, από αυτές που χρησιμοποιούνται σε ακραίες περιπτώσεις που σημαίνεται συναγερμός. Στη Θεσσαλονίκη, ΜΙΑ φορά στη ζωή μου άκουσα σειρήνα, και ήταν φυσικά δοκιμή, προγραμματισμένη. Εννοείται ότι δεν έχω δει ποτέ σειρήνα στην Ελλάδα. Στην Ταϊπέι, είναι διάσπαρτες και εύκολα ορατές, “θυμίζοντας” σε όλους ότι η Ταϊβάν απειλείται κάθε χρόνο από καταστροφικούς (μοιραία, αναπόφευκτα) τυφώνες, από σεισμούς, αλλά κι από έναν ακόμα “κίνδυνο” εκ δύσης, ο οποίος επί δεκαετίες έχει αποφύγει να πάρει πίσω... με το στανιό αυτό που αισθάνεται ότι του ανήκει, (η Κίνα, την Ταϊβάν), αλλά κανείς δεν μπορεί να ξέρει πότε θα το επιδιώξει...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 24
• 25
• 26
• 27
• 28
• …

  Go to chapter

  Go
• 36

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 26 of 36

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

με λίγα... λόγια μας πέθανες.

 

[YBONNH]

Καλωσορισες πισω στο φορουμ!
Ειναι αληθεια πως 14 μηνες απουσιας ειναι πολλοι, αλλα αν γραφεις συστηματικα απο τωρα και στο εξης, θα το παραβλεψουμε.

 

[go2dbeach]

Τελευταία το έχω ΄σύστημα΄να γράφω απάντηση προτού καν διαβάσω
κυρίως γιατί κάποιος γράφει για αγαπημένη μου χώρα (βλέπε Κολομβία) οπου ο τίτλος και μόνο με ξεσηκώνει.
Στη δική σου περίπτωση ομολογώ οτι αυτό το Φιλιππίνες ήταν ένας λόγος να μου τραβήξει την προσοχή-αγαπημένη χώρα γαρ- και ο άλλος λόγος , ο 10900km- αγαπημένος μου πόστερ.
Σε προτιμώ πάντα σε λατινοαμερικάνικες ιστορίες, αλλά οκ, από το τίποτα δεχόμαστε και Ασία
Καλώς ήρθες πίσω στο φόρουμ desaparecido!

 

[tupacgr13]

Είναι από τις ιστορίες που ουσιαστικά με έβαλαν σε αυτό το φόρουμ. Ευχαριστούμε πολύ που τις μοιράζεσαι !

 

[eva kas]

μας μπουρδουκλωσες με τοσες χωρες σε τoσες λιγες γραμμες.......
παρολα αυτα ζηλευωωωω και περιμενω την συνεχεια με αγωνια!

 

[ggonholidays]

Απίστευτος!!!

 

[mariath]

Έχεις μια ευκαιρία να εξιλεωθείς που μας άφησες στα κρύα του λουτρού στη Νότια Αμερική! Μαλαισία, Φιλιππίνες, Ταϊβάν, ό,τι και να μας γράψεις καλοδεχούμενο από σένα! Welcome back!

 

[delmem2233]

Πληκτρολογώ, και η προσοχή μου αποσπάται από τα... “ουράνιο τόξο” δάχτυλά μου. Σύμφωνα με μία εκτίμηση που μόλις διάβασα στη διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας New Straits Times, τουλάχιστον χίλιοι ήμασταν οι Μαλαισιανοί (κυρίως ινδικής καταγωγής, αλλά κι αρκετοί κινεζικής) και (πάμπολλοι) ξένοι που πήγαμε χθες το μεσημέρι σε έναν ινδουιστικό ναό και... γιορτάσαμε τον ερχομό της άνοιξης στο ετήσιο Holi Festival. Φανταστείτε έναν μικρό ανοικτό χώρο, έναν τύπο πάνω σε μία μεγάλη υδροφόρα να περιλούζει τους πάντες με νερό, τους πάντες με ένα νεροπίστολο στο χέρι, πρόσωπα (και μαλλιά, και ρούχα) καλυμμένα από σκόνη σε κάθε λογής χρώμα, και φυσικά (μια και πρόκειται για ινδική γιορτή) δυνατή μπολιγουντιανή μουσική από μεγάλα ηχεία. Πανηγύρι...

Η φίλη μου με είχε προειδοποιήσει να φορέσω ρούχα που δε θα με πείραζε να πετάξω αμέσως μετά τη γιορτή. Η εμπειρία της από Holi προηγούμενων ετών τής έχει... διδάξει ότι οι σκόνες, τον πωπό σου κάτω να χτυπάς, δε βγαίνουν τελείως. Όσο για το δέρμα, δύο ντουζ έκανα χθες μετά τη γιορτή, ένα το απόγευμα κι ένα το βράδυ, άλλο ένα έκανα σήμερα το πρωί, και τα δάχτυλά μου εξακολουθούν να μοιάζουν λες και το βράδυ, ενώ κοιμόμουν, είχα κάποιο ανιψάκι μου να παίζει με χρώματα, κάνοντας τα χέρια μου καμβά απελευθέρωσης της δημιουργικότητάς του...

Στην περιγραφή του σκηνικού στην πρώτη παράγραφο, να προσθέσω ότι ο ινδουιστικός ναός που οργάνωσε τη γιορτή (χρησιμοποιώντας το facebook για να επικοινωνήσει την πρωτοβουλία του σε όσο γινόταν περισσότερο κόσμο), πρόσφερε δωρεάν φαγητό, κάτω από ένα μεγάλο στέγαστρο, ακριβώς δίπλα στην αλάνα του χρωματομπουγελώματος. Χαβαλές, ξεσηκωτική μουσική, λαχταριστό φαγητό... Έχω πάει και σε ινδουιστικές γιορτές πολύ λιγότερο διασκεδαστικές από τη χθεσινή, μία λέξη όμως που κανείς ποτέ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για να περιγράψει ινδουιστική γιορτή είναι “βαρετή”...

Η χθεσινή γιορτή είναι χαρακτηριστικό δείγμα ενός εκ των στοιχείων που μου αρέσουν πολύ στη Μαλαισία. Μουσουλμάνοι, κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις ινδουιστικές γιορτές. Κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, ινδικής καταγωγής, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των μουσουλμάνων (που αποτελούν και την πλειοψηφία στη χώρα). Ινδικής καταγωγής Μαλαισιανοί (οι περισσότεροι ινδουιστές), ethnic Malays (μουσουλμάνοι), και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των κινεζικής καταγωγής πολιτών. Κι ανήμερα Χριστουγέννων, όλοι τους θα πουν “merry Christmas” σε “Δυτικούς” που υποθέτουν ότι πρέπει να είναι χριστιανοί. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι παντού, κι αυτό είναι κάτι που λατρεύω στη Μαλαισία. Εκεί που μου τα... χαλάνε οι Μαλαισιανοί, κάθε εθνοτικής ομάδας και θρησκείας, είναι το πόσοι εξ αυτών αρπάζουν αυτές τις... to know us better (για να δανειστώ ατάκα από κωμωδία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου) ευκαιρίες από τα μαλλιά...

Στο πόσο αρμονικά ή μη, συνυπάρχουν όλες οι εθνοτικές ομάδες στη Μαλαισία, αναφέρθηκα κάποιες φορές στις “Μαλαισιοφλυαρίες” μου το 2010. Αυτές τις τρεις εβδομάδες που έχω εδώ φέτος, έχω παρατηρήσει μία μικρή αλλαγή, προς το καλύτερο. Στις συγκρίσεις όμως που ασυναίσθητα κάνω από την πρώτη μέρα μου εδώ, μεταξύ Μαλαισίας του 2010 και Μαλαισίας του 2013, θα αφιερώσω το επόμενο κείμενο. Για την ώρα επιστρέφω στο μπάνιο για ένα ακόμα δυνατό τρίψιμο χεριών...

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, τα “ευχαριστώ” σας, και για τον χρόνο που αφιερώσατε για να με διαβάσετε προχθές.

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ

 

[go2dbeach]

Μικρό το κεφάλαιο, αλλά χρωμάτισες τη μέρα μου

 

[delmem2233]

Κουαλαλουμπουριανές διαφορές μεταξύ 2010 και 2013... Βασικότερη όλων, ότι η KL σήμερα είναι πολύ (πάρτε το “πολύ”, δεκαπλασιάστε το, αυτό που προκύπτει διπλασιάστε το, κι έχετε μόνο το μισό από το για πόσο “πολύ” πραγματικά πρόκειται) πιο... χτισμένη από την πόλη που άφησα τον Νοέμβριο του '10. Ουρανοξύστες που τότε τους άφησα “στα μισά τους”, σήμερα όχι μόνο είναι ολοκληρωμένοι (κάτι που ούτως ή άλλως δεν προκαλεί εντύπωση, μια και πέρασαν δυόμισι χρόνια), αλλά έχουν δίπλα τους άλλους υπό (με ταχείς ρυθμούς) υπό ανέγερση ουρανοξύστες. Οικοδομικά συγκροτήματα που δίχως ίχνος υπερβολής μπορείς, λόγω έκτασης που καλύπτουν και περιλαμβανομένων κατοικιών, να τα χαρακτηρίσεις “μικρά χωριά”, τα είχα αφήσει στη... φάση της προετοιμασίας του χώρου πριν καν πέσουν τα πρώτα μπετά, και σήμερα είναι... “εντός πόλης χωριουδάκια” με τα όλα τους. Και πράσινες εκτάσεις που τις είχα αφήσει περιφραγμένες με ταμπέλες “no trespassing” κάπου κρεμασμένες, κι αυτές ακόμα είναι σήμερα συγκροτήματα μονοκατοικιών, καταστήματα, φαγάδικα...

Οι γραμμές των μέσων μαζικής μεταφοράς επεκτείνονται, ακόμα και στη δική μας “γειτονιά”, κάπου 20-25 χιλιόμετρα από τους Πύργους Πετρόνας. Το “ακόμα” έχει να κάνει λιγότερο με την απόσταση από το κέντρο της πόλης, και περισσότερο με το ότι η περιοχή που μένουμε ελέγχεται από την Αντιπολίτευση, κι η κεντρική Κυβέρνηση φρόντισε τα πέντε τελευταία χρόνια (μετά τις τελευταίες εκλογές) να... τιμωρήσει τον κόσμο εδώ, παγώνοντας όλα τα δημόσια έργα. Πρόσφατα άρχισαν ξανά τα έργα, επειδή, ω, τι σύμπτωση, πολύ σύντομα θα έχουμε εκλογές...

Ο νέος σταθμός λεωφορείων, ο οποίος μοιάζει περισσότερο με κτήριο αεροδρομίου κι έχει τόση σχέση με τον Puduraya, τον παλιό σταθμό λεωφορείων της KL, όση (σχέση) έχει ένα Airbus A380 με... χαρταετό, είναι πλέον πλήρως λειτουργικός (το '10 τον άφησα “στα τελειώματά του”). Μέχρι και νέο σούπερ τερματικό σταθμό “βρήκα” στο αεροδρόμιο (παραδίδεται τον Ιούνιο), και θα αποτελέσει τε-ρά-στι-α αναβάθμιση του “παλιού LCCT” (τερματικός σταθμός Low Cost εταιρειών), από τον οποίο έχετε περάσει όσοι έχετε πετάξει από/προς KL με την -αυξανόμενα ενοχλητική, αλλά ομολογουμένως θελκτικά οικονομική- AirAsia.

Όσο για αυτό που ανέφερα προχθές περί... συγχνωτισμού Μαλαισιανών από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες, έχω την αίσθηση ότι κι εκεί κάποια μικρή αλλαγή έχει σημειωθεί. Το “λέω” επειδή έχω προσέξει νεαροπαρέες αποτελούμενες από Malays, Κινεζο-Μαλαισιανούς, και Ινδο-Μαλαισιανούς, να μοιράζονται τραπέζια σε food courts για παράδειγμα, και να μιλάνε στα Αγγλικά, κάτι που το 2010 θυμάμαι ότι είχα δει πολύ-πολύ λίγες φορές. Όχι ότι η Μαλαισία έγινε μέσα σε δυόμισι χρόνια κάποιος επί γης πολυεθνοτικός παράδεισος... Όμως, είναι σαν να μην έχεις δει ένα παιδάκι επί δυόμισι χρόνια. Το άφησες με το που πήγε “νήπια”, και το βρίσκεις να τελειώνει τη Β' Δημοτικού. Η διαφορά στο ύψος του είναι εμφανής. Παιδάκι παραμένει, δεν είναι ότι ζορίζεται να βολέψει τα πόδια του στο πίσω κάθισμα μικρού αυτοκινήτου, όμως ειδικά στα μάτια κάποιου που ήταν απών επί δυόμισι χρόνια, η διαφορά είναι πασιφανής.

Τέλος, μία ευχάριστη μη αλλαγή-αλλαγή έχει να κάνει με το πόσο λίγο έχουν ανέβει οι τιμές. Τον Δεκέμβριο του 2011, την πρώτη φορά που πήγα σε σούπερ μάρκετ κοντά στο σπίτι όπου έμεινα για δύο μήνες στο Μπουένος Άιρες, δεν ήξερα αν έπρεπε να ξεκαρδιστώ στα γέλια ή να δακρύσω, διαπιστώνοντας ότι οι τιμές, σε σχέση με το 2009, όχι απλά είχαν πετάξει, αλλά είχαν εκτιναχθεί τόσο (επαναλαμβάνω, σε σχέση με το 2009), που πλέον... είχαν ξεφύγει από τη γήινη βαρύτητα, και ήταν σε τροχιά, ανάμεσα στους -όχι πολύ ακριβότερους, ειδικά από τα εισαγωγής προϊόντα που βρίσκει κανείς σε αργεντίνικα σούπερ μάρκετ- τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους μας... Η φίλη μου παραπονιέται, λέει ότι οι τιμές έχουν ανέβει πολύ, επιτρέψτε μου όμως, έχοντας πάει σε αρκετές χώρες περισσότερες από μία φορές (δύο, τρεις, ή και περισσότερες), κι έχοντας παρατηρήσει τις από-χρονιά-σε-χρονιά διαφορές στις τιμές αλλού, να “πω” ότι οι τιμές εδώ παραμένουν “φιλικότατες”. Μπορείς να χαρείς πρωινό (ρότι με μπανάνα μέσα, ή αυγό, και ντόπιο τσάι) με λιγότερο από ένα ευρώ, και γεύμα (σε απλό μαγαζί) με λιγότερα από δύο. Γεύμα-μούρλια, και σε ποσότητα που σε αφήνει με την αίσθηση ότι τα έξι, εφτά, οκτώ ρίνγκιτ σου, ήταν απόλυτα καλοξοδεμένα.

Μία και μισή το μεσημέρι εδώ... Ώρα για φαγητό (με βλέπω να πηγαίνω σε κινέζικο για το λατρεμένο μου char kway teow -πέντε ρίνγκιτ, 1,25 ευρώ, η μεγάλη μερίδα. Με τέτοιες τιμές, δεν ασχολούμαι με τις “μικρές”, και λίγο φθηνότερες, μερίδες).

 

[KLEOPATRA]

Οπα .. ! Γεια σου βρε Δημητρη !
Πως απο τη Λατινικη Αμερικη βρεθηκες στην αντιπερα οχθη στην Ασια ..τι εκπληξη κιαυτη!!!
Να περνας καλα ..θα σε διαβαζουμε.