10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
- Κεφάλαιο 30
- Κεφάλαιο 31
- Κεφάλαιο 32
- Κεφάλαιο 33
- Κεφάλαιο 34
- Κεφάλαιο 35
- Κεφάλαιο 36
Danshui, Keelung, γραμμή Pingxi, διαμάντια στο στέμμα της Ταϊπέι
Πριν ακόμα πετάξουμε για Ταϊπέι, διαβάζοντας για την πόλη και για τη γύρω περιοχή, κάνοντας λίστα με το τι ήθελα να δω και να κάνω εκεί, παίρνοντας ιδέες για μονοήμερες εκδρομές, αισθανόμουν ότι ήμουν σε ρεστοράν πεντάστερου ξενοδοχείου, προ ατελείωτου “all you can eat buffet”, με ένα χαρτάκι στα χέρια μου, που μου επέτρεπε να βάλω στο πιάτο ό,τι ήθελα, πρώτα σε φαγητό (Ταϊπέι), και μετά σε φρούτα και γλυκά (γύρω περιοχή). Η Πρωτεύουσα της Ταϊβάν δεν είναι η μοναδική μεγαλούπολη στον κόσμο που μπορεί να σε κρατήσει πλήρως... απασχολημένο από μόνη της για μέρες, ούτε η μοναδική που με βάση εκείνη μπορείς να κάνεις διψήφιο αριθμό πολλά υποσχόμενων μονοήμερων εκδρομών. Υπάρχει όμως κάτι που κάνει την Ταϊπέι να ξεχωρίζει, κι αυτό είναι το πόσο ΕΥΚΟΛΟ σου το κάνουν οι Ταϊβανέζοι να πας σε αυτά τα δέκα μέρη που προσφέρονται για μονοήμερες...
Θες να πας στο Danshui για βόλτα με το ποδήλατο δίπλα στο ποτάμι, μέχρι το σημείο που φθάνεις στην ανοικτή θάλασσα; Πάρε μια -ξεχειλωμένη- γραμμή του μετρό, για να πας εκεί ξέγνοιαστα, γρήγορα, κι ευχάριστα, με όμορφη θέα δεξιά-αριστερά. Θέλεις να πας στο Keelung (που μου θύμισε Βαλπαραΐσο, Χιλή, με τα... φαινομενικά ετοιμόρροπα κτήριά του σε απότομες πλαγιές), λιμάνι βορειοανατολικά της Ταϊπέι; Πάρε μια γραμμή του προαστιακού, με εισιτήριο όχι πάνω από ένα ευρώ. Θέλεις να κάνεις τη μονοήμερη με το τρενάκι που πηγαίνει από ένα χαριτωμένο χωριό σε άλλο; Πάρε ένα “hop on-hop off” εισιτήριο για όλη τη μέρα, με κάτι περισσότερο από ένα ευρώ, και πάρε το τρενάκι όσες φορές θέλεις. Θέλεις να πας στην ακτή βορειοδυτικά της Ταϊπέι, όπου κάθε λίγα χιλιόμετρα όλο και κάτι υπάρχει που αξίζει να σταματήσεις για να δεις; Πάρε μία ειδική “hop on-hop off” λεωφορειακή γραμμή με ημερήσιο εισιτήριο στα δύο ευρώ, για να μην μπλέκεις με τοπικά λεωφορεία που δεν περνούν τακτικά. Και πάει λέγοντας...
Το Danshui αποδείχθηκε χαριτωμένο, με χαρωπό κόσμο στον παραλιακό πεζόδρομό του, τοπικές λιχουδιές που κάθε λίγα λεπτά σε κάνουν να λες “ok, μία ακόμα, μία ακόμα. Μετά, τέλος. Ή, τέλος πάντων, ΜΙΑ ακόμα”, ευχάριστη θέα προς την απέναντι πλευρά του ποταμού, μέρος από εκείνα στα οποία το μόνο που χρειάζεται να κάνεις για να χαρείς τον χρόνο σου, είναι να... αφεθείς στη γενικότερη περιρρέουσα χαλαρή ατμόσφαιρα, να... πας με το κύμα. Καλοδεχούμενο μπόνους της εκδρομής εκεί, ήταν το... “μασάζ στα μάτια” από μια ντουζίνα όμορφων πολυώροφων κτηρίων, στον δρόμο προς εκεί. Υπό διαφορετικές συνθήκες τα 10-12 “αξιοπρεπή” (εμφανισιακά) κτήρια, θα με είχαν αφήσει αδιάφορο. Μετά από μερικές ημέρες στην Ταϊπέι όμως, στην “πώς γίνεται ΜΙΑ πόλη να έχει ΤΟΣΑ άθλια κτήρια; Πόνεσαν τα μάτια μου” Ταϊπέι, ακόμα κι ένα “συμπαθητικό” πολυώροφο κτήριο, μου τράβηξε την προσοχή.
Το Keelung ήταν ο πρώτος προορισμός μας για μονοήμερη, και με το που φθάσαμε αισθάνθηκα ότι τελικά ΚΑΙ οι Ταϊβανέζοι είναι... κοινοί θνητοί. Έχοντας περάσει ήδη κάποιες ημέρες στην Ταϊπέι, έχοντας εντυπωσιαστεί από τα εξωπραγματικά πεζοδρόμιά τους (μπορεί να σας φαίνεται παράξενο πώς μπορεί τα πεζοδρόμια μίας πόλης να είναι highlight, όμως ακόμα και σήμερα εξακολουθώ να υποκλίνομαι στο τι δουλειά έχουν ρίξει οι της Ταϊπέι στο να κάνουν τα πεζοδρόμιά τους τόσο τακτοποιημένα και φιλικά προς τους ποδηλάτες, που... μοιάζουν με ουτοπία), τη σχεδόν παντελή έλλειψη σκουπιδιών σε κοινή θέα, τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια που ήταν παρκαρισμένα με... θρησκευτική ευλάβεια ακριβώς εκεί που υποδείκνυαν γραμμές στο έδαφος, έχοντας λοιπόν εντυπωσιαστεί από αυτά και πολλά άλλα, αναρωτιόμουν αν οι Ταϊβανέζοι είναι... από άλλον πλανήτη. Τα σκουπίδια στο Keelung (λίγα, αλλά ορατά), τα μπάζα, επίσης ορατά, σε χώρους εργασιών (ενώ στην Ταϊπέι θα ήταν επιμελώς καλυμμένα), τα “χύμα” παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια, μικρές λεπτομέρειες, μου έδωσαν να καταλάβω ότι η Ταϊπέι είναι όντως “περίπτωση”, είναι μία αξιοζήλευτη εξαίρεση, και όχι ο κανόνας.
Κατά τ' άλλα, το Keelung έχει όλα όσα θέλω να έχει ένα μέρος για να με αφήσει με ένα ανόητο χαζοχαρούμενο χαμόγελο ικανοποίησης στο τέλος μίας μονοήμερης. Είναι εύκολα προσβάσιμο από την πόλη-βάση μου (εν προκειμένω, την Ταϊπέι). Είναι πάνω στη θάλασσα (τεράστιο συν). Το Keelung έχει δε ΚΑΙ ποτάμι (δύο σμπάροι με ένα τρυγόνι). Τα μέρη που κυρίως αξίζει να δεις, τα περπατάς εύκολα και γρήγορα. Έχει λόφο με πανοραμική θέα. Έχει δρόμους με ατελείωτο χάζι. Έχει και φαγάδικα όχι σε κάθε δεύτερη, αλλά σε κάθε... μιάμιση γωνία. Από τη δύση του ήλιου και μετά, δε, σε έναν συγκεκριμένο δρόμο, στήνεται “βραδινή αγορά” (σήμα κατατεθέν της Ταϊβάν), φημισμένη σε όλη τη χώρα, από την εποχή των Γιαπωνέζων ακόμα, στην οποία αν είσαι της... δοκιμής και του πειραματισμού (στο φαγητό τουλάχιστον), είναι σαν να έχεις πεθάνει (κτύπα ξύλο) κι έχεις πάει στον παράδεισο. Παρά την έμφυτη τάση μου να μουρμουρίζω και να ξετρυπώνω κάτι αρνητικό σχεδόν στα πάντα, στο Keelung ειλικρινά δεν “μπόρεσα” να “στραβώσω” με τίποτα...
Η τρίτη και τελευταία μονοήμερη που κάναμε ήταν στη γραμμή Pingxi, το... τρενάκι που ανέφερα νωρίτερα. Παίρνεις ένα τρένο από την Ταϊπέι, σε 40-45 λεπτά είσαι στον σταθμό που αρχίζει αυτή η τουριστική σιδηροδρομική γραμμή (με μήκος όχι μεγαλύτερο από 12-13 χιλιόμετρα), αγοράζεις ένα εισιτήριο για όλη τη μέρα με ένα ευρώ και κάτι, και από εκεί και πέρα... από σένα εξαρτάται, από το homework που έχεις κάνει, πού θα κάνεις στάση, για πόση ώρα, και για πού θα τραβήξεις μετά. Πρώτα κατεβήκαμε σε μία στάση από την οποία περπατήσαμε πάνω στο βουνό σε τρεις καταρράκτες. Επιστρέψαμε, πήραμε το επόμενο τρένο, και κατεβήκαμε σε ένα χωριό το οποίο οι περισσότεροι Ταϊβανέζοι επισκέπτονται για να... στείλουν στον ουρανό ένα μίνι “αερόστατο”, πάνω στο οποίο έχουν γράψει μία ευχή, ή απλά ένα μήνυμα. Η γραμμή του τρένου είναι πλημμυρισμένη από κόσμο που κάνει αυτό ακριβώς, γράφει ευχές, ανάβει μια φλόγα στο εσωτερικό του “αερόστατου”, και το αφήνει να... πετάξει. Τρίτη και τελευταία στάση, σε άλλο χωριό με κτίσματα που έχουν μείνει σχεδόν ανέπαφα από την εποχή που κουμάντο στην Ταϊβάν έκαναν οι Γιαπωνέζοι. Άλλο... feeling, διαφορετική ατμόσφαιρα. Κοινό τους, το ότι όλοι, και στα δύο χωριά, όλο και κάτι φαγώσιμο κρατούσαμε στο χέρι, μια και οι πειρασμοί είναι, πολύ απλά, πανταχού παρόντες.
Οι τρεις εκδρομές με βάση την Ταϊπέι, με έκαναν να εκτιμήσω την πόλη ακόμα περισσότερο. Πείτε με κολλημένο αθλητικογράφο και γενικά... “αθλητάνθρωπο”, όμως την Ταϊπέι τη βλέπω σαν παίκτη του μπάσκετ (ίσως επειδή στη χώρα ΛΑΤΡΕΥΕΤΑΙ το συγκεκριμένο άθλημα, δεύτερο πίσω μόνο από το μπέιζμπολ), αξιοζήλευτα προικισμένο στο σκοράρισμα (η ίδια η πόλη μπορεί άνετα να σου γεμίσει πολύ ευχάριστα πολλές ημέρες), ο οποίος όμως είναι άλλο τόσο “γενναιόδωρος” με τους συμπαίκτες τους (γύρω περιοχές), “ταΐζοντάς” τους με “πάρε-βάλε” ασίστ (κάνοντάς το ΤΟΣΟ εύκολο να αφήσεις την πόλη και να κάνεις ξέγνοιαστες εκδρομές).
Αισθάνομαι ότι θα μπορούσα να συνεχίσω να πλέκω το εγκώμιο της Ταϊπέι με... κείμενα επί κειμένων, όμως θα κλείσω με μία τελευταία εντύπωση-ανάμνηση. Ποτέ μέχρι να πάω στην Ταϊπέι, δεν είχα δει, και ίσως να μη δω ποτέ στο μέλλον, πόλη άλλη με τόσο... αναπτυγμένη τη νοοτροπία τού “κάλλιο γαϊδουρόδενε, παρά γαϊδουρογύρευε”. Έχω ήδη αναφέρει τα διαδοχικά περιποιημένα πάρκα δίπλα στα ποτάμια που διασχίζουν την πόλη. Ανάμεσα στα πάρκα (και φυσικά στα ποτάμια) και στα πρώτα κτήρια, υπάρχει τείχος ύψος πολλών μέτρων, και κάθε λίγα χιλιόμετρα υπάρχουν τεράστιες θύρες, οι οποίες, προφανώς, αν χρειαστεί (και χρειάζεται συχνά στην... ταλαιπωρημένη από τυφώνες Ταϊβάν), κλείνουν, θωρακίζοντας την πόλη, θυμίζοντας απόρθητο -σχεδόν- φρούριο. Επίσης, σηκώνοντας το κεφάλι, οπουδήποτε είσαι στην πόλη, βλέπεις σειρήνες σε ταράτσες κτηρίων, από αυτές που χρησιμοποιούνται σε ακραίες περιπτώσεις που σημαίνεται συναγερμός. Στη Θεσσαλονίκη, ΜΙΑ φορά στη ζωή μου άκουσα σειρήνα, και ήταν φυσικά δοκιμή, προγραμματισμένη. Εννοείται ότι δεν έχω δει ποτέ σειρήνα στην Ελλάδα. Στην Ταϊπέι, είναι διάσπαρτες και εύκολα ορατές, “θυμίζοντας” σε όλους ότι η Ταϊβάν απειλείται κάθε χρόνο από καταστροφικούς (μοιραία, αναπόφευκτα) τυφώνες, από σεισμούς, αλλά κι από έναν ακόμα “κίνδυνο” εκ δύσης, ο οποίος επί δεκαετίες έχει αποφύγει να πάρει πίσω... με το στανιό αυτό που αισθάνεται ότι του ανήκει, (η Κίνα, την Ταϊβάν), αλλά κανείς δεν μπορεί να ξέρει πότε θα το επιδιώξει...
Πριν ακόμα πετάξουμε για Ταϊπέι, διαβάζοντας για την πόλη και για τη γύρω περιοχή, κάνοντας λίστα με το τι ήθελα να δω και να κάνω εκεί, παίρνοντας ιδέες για μονοήμερες εκδρομές, αισθανόμουν ότι ήμουν σε ρεστοράν πεντάστερου ξενοδοχείου, προ ατελείωτου “all you can eat buffet”, με ένα χαρτάκι στα χέρια μου, που μου επέτρεπε να βάλω στο πιάτο ό,τι ήθελα, πρώτα σε φαγητό (Ταϊπέι), και μετά σε φρούτα και γλυκά (γύρω περιοχή). Η Πρωτεύουσα της Ταϊβάν δεν είναι η μοναδική μεγαλούπολη στον κόσμο που μπορεί να σε κρατήσει πλήρως... απασχολημένο από μόνη της για μέρες, ούτε η μοναδική που με βάση εκείνη μπορείς να κάνεις διψήφιο αριθμό πολλά υποσχόμενων μονοήμερων εκδρομών. Υπάρχει όμως κάτι που κάνει την Ταϊπέι να ξεχωρίζει, κι αυτό είναι το πόσο ΕΥΚΟΛΟ σου το κάνουν οι Ταϊβανέζοι να πας σε αυτά τα δέκα μέρη που προσφέρονται για μονοήμερες...
Θες να πας στο Danshui για βόλτα με το ποδήλατο δίπλα στο ποτάμι, μέχρι το σημείο που φθάνεις στην ανοικτή θάλασσα; Πάρε μια -ξεχειλωμένη- γραμμή του μετρό, για να πας εκεί ξέγνοιαστα, γρήγορα, κι ευχάριστα, με όμορφη θέα δεξιά-αριστερά. Θέλεις να πας στο Keelung (που μου θύμισε Βαλπαραΐσο, Χιλή, με τα... φαινομενικά ετοιμόρροπα κτήριά του σε απότομες πλαγιές), λιμάνι βορειοανατολικά της Ταϊπέι; Πάρε μια γραμμή του προαστιακού, με εισιτήριο όχι πάνω από ένα ευρώ. Θέλεις να κάνεις τη μονοήμερη με το τρενάκι που πηγαίνει από ένα χαριτωμένο χωριό σε άλλο; Πάρε ένα “hop on-hop off” εισιτήριο για όλη τη μέρα, με κάτι περισσότερο από ένα ευρώ, και πάρε το τρενάκι όσες φορές θέλεις. Θέλεις να πας στην ακτή βορειοδυτικά της Ταϊπέι, όπου κάθε λίγα χιλιόμετρα όλο και κάτι υπάρχει που αξίζει να σταματήσεις για να δεις; Πάρε μία ειδική “hop on-hop off” λεωφορειακή γραμμή με ημερήσιο εισιτήριο στα δύο ευρώ, για να μην μπλέκεις με τοπικά λεωφορεία που δεν περνούν τακτικά. Και πάει λέγοντας...
Το Danshui αποδείχθηκε χαριτωμένο, με χαρωπό κόσμο στον παραλιακό πεζόδρομό του, τοπικές λιχουδιές που κάθε λίγα λεπτά σε κάνουν να λες “ok, μία ακόμα, μία ακόμα. Μετά, τέλος. Ή, τέλος πάντων, ΜΙΑ ακόμα”, ευχάριστη θέα προς την απέναντι πλευρά του ποταμού, μέρος από εκείνα στα οποία το μόνο που χρειάζεται να κάνεις για να χαρείς τον χρόνο σου, είναι να... αφεθείς στη γενικότερη περιρρέουσα χαλαρή ατμόσφαιρα, να... πας με το κύμα. Καλοδεχούμενο μπόνους της εκδρομής εκεί, ήταν το... “μασάζ στα μάτια” από μια ντουζίνα όμορφων πολυώροφων κτηρίων, στον δρόμο προς εκεί. Υπό διαφορετικές συνθήκες τα 10-12 “αξιοπρεπή” (εμφανισιακά) κτήρια, θα με είχαν αφήσει αδιάφορο. Μετά από μερικές ημέρες στην Ταϊπέι όμως, στην “πώς γίνεται ΜΙΑ πόλη να έχει ΤΟΣΑ άθλια κτήρια; Πόνεσαν τα μάτια μου” Ταϊπέι, ακόμα κι ένα “συμπαθητικό” πολυώροφο κτήριο, μου τράβηξε την προσοχή.
Το Keelung ήταν ο πρώτος προορισμός μας για μονοήμερη, και με το που φθάσαμε αισθάνθηκα ότι τελικά ΚΑΙ οι Ταϊβανέζοι είναι... κοινοί θνητοί. Έχοντας περάσει ήδη κάποιες ημέρες στην Ταϊπέι, έχοντας εντυπωσιαστεί από τα εξωπραγματικά πεζοδρόμιά τους (μπορεί να σας φαίνεται παράξενο πώς μπορεί τα πεζοδρόμια μίας πόλης να είναι highlight, όμως ακόμα και σήμερα εξακολουθώ να υποκλίνομαι στο τι δουλειά έχουν ρίξει οι της Ταϊπέι στο να κάνουν τα πεζοδρόμιά τους τόσο τακτοποιημένα και φιλικά προς τους ποδηλάτες, που... μοιάζουν με ουτοπία), τη σχεδόν παντελή έλλειψη σκουπιδιών σε κοινή θέα, τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια που ήταν παρκαρισμένα με... θρησκευτική ευλάβεια ακριβώς εκεί που υποδείκνυαν γραμμές στο έδαφος, έχοντας λοιπόν εντυπωσιαστεί από αυτά και πολλά άλλα, αναρωτιόμουν αν οι Ταϊβανέζοι είναι... από άλλον πλανήτη. Τα σκουπίδια στο Keelung (λίγα, αλλά ορατά), τα μπάζα, επίσης ορατά, σε χώρους εργασιών (ενώ στην Ταϊπέι θα ήταν επιμελώς καλυμμένα), τα “χύμα” παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια, μικρές λεπτομέρειες, μου έδωσαν να καταλάβω ότι η Ταϊπέι είναι όντως “περίπτωση”, είναι μία αξιοζήλευτη εξαίρεση, και όχι ο κανόνας.
Κατά τ' άλλα, το Keelung έχει όλα όσα θέλω να έχει ένα μέρος για να με αφήσει με ένα ανόητο χαζοχαρούμενο χαμόγελο ικανοποίησης στο τέλος μίας μονοήμερης. Είναι εύκολα προσβάσιμο από την πόλη-βάση μου (εν προκειμένω, την Ταϊπέι). Είναι πάνω στη θάλασσα (τεράστιο συν). Το Keelung έχει δε ΚΑΙ ποτάμι (δύο σμπάροι με ένα τρυγόνι). Τα μέρη που κυρίως αξίζει να δεις, τα περπατάς εύκολα και γρήγορα. Έχει λόφο με πανοραμική θέα. Έχει δρόμους με ατελείωτο χάζι. Έχει και φαγάδικα όχι σε κάθε δεύτερη, αλλά σε κάθε... μιάμιση γωνία. Από τη δύση του ήλιου και μετά, δε, σε έναν συγκεκριμένο δρόμο, στήνεται “βραδινή αγορά” (σήμα κατατεθέν της Ταϊβάν), φημισμένη σε όλη τη χώρα, από την εποχή των Γιαπωνέζων ακόμα, στην οποία αν είσαι της... δοκιμής και του πειραματισμού (στο φαγητό τουλάχιστον), είναι σαν να έχεις πεθάνει (κτύπα ξύλο) κι έχεις πάει στον παράδεισο. Παρά την έμφυτη τάση μου να μουρμουρίζω και να ξετρυπώνω κάτι αρνητικό σχεδόν στα πάντα, στο Keelung ειλικρινά δεν “μπόρεσα” να “στραβώσω” με τίποτα...
Η τρίτη και τελευταία μονοήμερη που κάναμε ήταν στη γραμμή Pingxi, το... τρενάκι που ανέφερα νωρίτερα. Παίρνεις ένα τρένο από την Ταϊπέι, σε 40-45 λεπτά είσαι στον σταθμό που αρχίζει αυτή η τουριστική σιδηροδρομική γραμμή (με μήκος όχι μεγαλύτερο από 12-13 χιλιόμετρα), αγοράζεις ένα εισιτήριο για όλη τη μέρα με ένα ευρώ και κάτι, και από εκεί και πέρα... από σένα εξαρτάται, από το homework που έχεις κάνει, πού θα κάνεις στάση, για πόση ώρα, και για πού θα τραβήξεις μετά. Πρώτα κατεβήκαμε σε μία στάση από την οποία περπατήσαμε πάνω στο βουνό σε τρεις καταρράκτες. Επιστρέψαμε, πήραμε το επόμενο τρένο, και κατεβήκαμε σε ένα χωριό το οποίο οι περισσότεροι Ταϊβανέζοι επισκέπτονται για να... στείλουν στον ουρανό ένα μίνι “αερόστατο”, πάνω στο οποίο έχουν γράψει μία ευχή, ή απλά ένα μήνυμα. Η γραμμή του τρένου είναι πλημμυρισμένη από κόσμο που κάνει αυτό ακριβώς, γράφει ευχές, ανάβει μια φλόγα στο εσωτερικό του “αερόστατου”, και το αφήνει να... πετάξει. Τρίτη και τελευταία στάση, σε άλλο χωριό με κτίσματα που έχουν μείνει σχεδόν ανέπαφα από την εποχή που κουμάντο στην Ταϊβάν έκαναν οι Γιαπωνέζοι. Άλλο... feeling, διαφορετική ατμόσφαιρα. Κοινό τους, το ότι όλοι, και στα δύο χωριά, όλο και κάτι φαγώσιμο κρατούσαμε στο χέρι, μια και οι πειρασμοί είναι, πολύ απλά, πανταχού παρόντες.
Οι τρεις εκδρομές με βάση την Ταϊπέι, με έκαναν να εκτιμήσω την πόλη ακόμα περισσότερο. Πείτε με κολλημένο αθλητικογράφο και γενικά... “αθλητάνθρωπο”, όμως την Ταϊπέι τη βλέπω σαν παίκτη του μπάσκετ (ίσως επειδή στη χώρα ΛΑΤΡΕΥΕΤΑΙ το συγκεκριμένο άθλημα, δεύτερο πίσω μόνο από το μπέιζμπολ), αξιοζήλευτα προικισμένο στο σκοράρισμα (η ίδια η πόλη μπορεί άνετα να σου γεμίσει πολύ ευχάριστα πολλές ημέρες), ο οποίος όμως είναι άλλο τόσο “γενναιόδωρος” με τους συμπαίκτες τους (γύρω περιοχές), “ταΐζοντάς” τους με “πάρε-βάλε” ασίστ (κάνοντάς το ΤΟΣΟ εύκολο να αφήσεις την πόλη και να κάνεις ξέγνοιαστες εκδρομές).
Αισθάνομαι ότι θα μπορούσα να συνεχίσω να πλέκω το εγκώμιο της Ταϊπέι με... κείμενα επί κειμένων, όμως θα κλείσω με μία τελευταία εντύπωση-ανάμνηση. Ποτέ μέχρι να πάω στην Ταϊπέι, δεν είχα δει, και ίσως να μη δω ποτέ στο μέλλον, πόλη άλλη με τόσο... αναπτυγμένη τη νοοτροπία τού “κάλλιο γαϊδουρόδενε, παρά γαϊδουρογύρευε”. Έχω ήδη αναφέρει τα διαδοχικά περιποιημένα πάρκα δίπλα στα ποτάμια που διασχίζουν την πόλη. Ανάμεσα στα πάρκα (και φυσικά στα ποτάμια) και στα πρώτα κτήρια, υπάρχει τείχος ύψος πολλών μέτρων, και κάθε λίγα χιλιόμετρα υπάρχουν τεράστιες θύρες, οι οποίες, προφανώς, αν χρειαστεί (και χρειάζεται συχνά στην... ταλαιπωρημένη από τυφώνες Ταϊβάν), κλείνουν, θωρακίζοντας την πόλη, θυμίζοντας απόρθητο -σχεδόν- φρούριο. Επίσης, σηκώνοντας το κεφάλι, οπουδήποτε είσαι στην πόλη, βλέπεις σειρήνες σε ταράτσες κτηρίων, από αυτές που χρησιμοποιούνται σε ακραίες περιπτώσεις που σημαίνεται συναγερμός. Στη Θεσσαλονίκη, ΜΙΑ φορά στη ζωή μου άκουσα σειρήνα, και ήταν φυσικά δοκιμή, προγραμματισμένη. Εννοείται ότι δεν έχω δει ποτέ σειρήνα στην Ελλάδα. Στην Ταϊπέι, είναι διάσπαρτες και εύκολα ορατές, “θυμίζοντας” σε όλους ότι η Ταϊβάν απειλείται κάθε χρόνο από καταστροφικούς (μοιραία, αναπόφευκτα) τυφώνες, από σεισμούς, αλλά κι από έναν ακόμα “κίνδυνο” εκ δύσης, ο οποίος επί δεκαετίες έχει αποφύγει να πάρει πίσω... με το στανιό αυτό που αισθάνεται ότι του ανήκει, (η Κίνα, την Ταϊβάν), αλλά κανείς δεν μπορεί να ξέρει πότε θα το επιδιώξει...
