Ινδονησία Μαλαισία Ταϊβάν Φιλιππίνες Μαλαισία (και Ταϊβάν, και Φιλιππίνες, και Ιάβα, και, και, και...) για εννιά -τουλάχιστον- μήνες

10900km

Member
Μηνύματα
392
Likes
4.189

(Μανίλα) Σπάνια συμβαίνει ΕΝΑΣ να έχει δίκιο, και ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ να έχουν άδικο...

Ως μέγας λάτρης των πόλεων, όταν τα έβαλα κάτω και κατέστρωσα σχέδιο για το πού θα περνούσα τις τρεις εβδομάδες μου στη Μανίλα, το πρώτο που έκανα ήταν να σφηνώσω κάπου στη μέση του ταξιδιού το όνομα “Banaue” (για τον λόγο που ανέφερα στο προηγούμενο κείμενο. Το δεύτερο ήταν να πάω στο τέλος της λίστας των 20-21 ημερών, και να γράψω “Μανίλα” εφτά φορές, τη μία κάτω από την άλλη. Ολόκληρη βδομάδα προγραμμάτισα να περάσω στην Πρωτεύουσα των Φιλιππίνων, και κάθε φορά που το έλεγα σε κάποιον στο Vigan, στο Baguio, στη Sagada, στο Banaue, στο Batad, είτε επρόκειτο για Φιλιππινέζο είτε για ξένο ταξιδιώτη που είχε ήδη πάει στη Μανίλα, η αντίδρασή τους ήταν “το σκέφτηκες καλά;”

Ναι, το είχα σκεφτεί καλά. Μου έλεγαν ότι ο πόλη είναι ένα ατελείωτο... αχούρι, χωρίς κάτι να κρατήσει επισκέπτη εκεί πάνω από μια-δυο μέρες. Τους έλεγα ότι η πόλη είναι τεράστια, και δε γίνεται να μην έχει... πεδία εξερεύνησης. Μου έλεγαν ότι είναι ένα απέραντο βρόμικο χάος. Τους έλεγα ότι τα μέρη-χάος είναι η “καλύτερή μου”, κι ότι στις πόλεις ακόμα και τα σκουπίδια μού φαίνονται γεμάτα ενδιαφέρον. Τους έλεγα επίσης ότι η Μανίλα, έτσι όπως είναι πάνω στη θάλασσα, ακόμα και τελείως χάλια να είναι, σου δίνει τη δυνατότητα να πας σε ένα σημείο από το οποίο τουλάχιστον μπορείς να... αγναντέψεις το απέραντο μπλε (έστω κι αν τα πρώτα μέτρα του νερού είναι... οποιουδήποτε άλλου χρώματος εκτός του μπλε). Απέκρουα όλα τα επιχειρήματά τους με επιμονή, κι έτσι, πήγα στη Μανίλα, κι έμεινα, όντως, μια ολόκληρη βδομάδα...

Αν τελείωνα το κείμενο εδώ, θα σας παρέπεμπα απλά στον τίτλο. “Σπάνια συμβαίνει ΕΝΑΣ να έχει δίκιο, και ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ να έχουν άδικο...” Θα συνόψιζα ακόμα τις εντυπώσεις μου από εκεί, γράφοντας ότι η Μανίλα είναι η... λιγότερο “αγαπήσιμη” Πρωτεύουσα μεταξύ των πενήντα και κάτι που έχω δει με τα μάτια μου. Κάθε πρωί που ξυπνούσα, μου έλεγα “σήμερα είναι η μέρα που θα αρχίσω να αλλάζω γνώμη”, έχοντας στο μυαλό μου περιπτώσεις άλλων εβδομάδων, σε άλλες... δυσκολοχώνευτες Πρωτεύουσες, στην Τζακάρτα για παράδειγμα, όπου μετά από 2-3 μέρες κάτι συνέβη, πατήθηκε ένα αόρατο πλήκτρο στο νιονιό μου, κι άρχισα να “γουστάρω” (ακόμα και τρελά) μία πόλη, που αρχικά μου είχε δημιουργήσει “πωωωω... Τι είναι αυτό το **ουρδέλο...” εντυπώσεις. Μέχρι και την ώρα που πήρα λεωφορείο για Άνχελες, την προτελευταία μέρα του ταξιδιού, αυτό το “πλήκτρο”, στη Μανίλα, δεν πατήθηκε...

Γιατί; Για κάποια “επειδή” φταίω εγώ. Φταίω που διάλεξα να μείνω σε ένα χόστελ στην πιο αποκαρδιωτική περιοχή της πόλης. Φταίω που δεν έκανα καμία απολύτως προσπάθεια να συναντήσω ντόπιο κόσμο μέσω ενός σάιτ που μέχρι πέρσι χρησιμοποιούσα για να βρίσκω παρέα (ενίοτε και άτομα να με φιλοξενήσουν) οπουδήποτε ταξίδευα. Φταίω βασικά που έμεινα ΤΟΣΕΣ ημέρες στη Μανίλα, αγύριστο κεφάλι, κλείνοντας τα αυτιά μου σε ό(οοο)λους εκείνους που με είχαν “προειδοποιήσει”.

Όσο για τα “επειδή” που δε βαρύνουν εμένα τον ίδιο, αναφέρω ενδεικτικά ότι η “καρδιά” της πόλης, η περιοχή στην οποία καταλύουν οι περισσότεροι ταξιδιώτες (εκτός κι αν έχουν μία κάποια οικονομική άνεση, οπότε “κλείνουν” δωμάτιο αλλού), είναι, πολύ απλά, ένας τεράστιος, πολλών οικοδομικών τετραγώνων, οίκος ανοχής (κάτι που όπως λένε οι Άγγλοι, is not my cup of tea), με πελάτες όχι τόσο “Δυτικούς”, όσο ΠΟΛΥ περισσότερο Κορεάτες και Γιαπωνέζους.Επίσης, κάθε φορά που καθόμουν κάπου για φαγητό, μαζεύονταν γύρω μου (ή ακριβώς δίπλα στο τζάμι, εκεί που καθόμουν) πιτσιρίκια ή και άνθρωποι πολύ μεγαλύτερης ηλικίας, εκλιπαρώντας για χρήματα, κάτι που όταν συμβαίνει τόσο συχνά και τόσο έντονα, προσωπικά με γεμίζει ενοχές (επειδή έχω να φάω). Τα “αξιοθέατα” της πόλης, η περιοχή Intramuros, βάση των Ισπανών όταν διαφέντευαν τις Φιλιππίνες, η upmarket περιοχή Makati, η “Chinatown”, η, η, η, αποδείχθηκαν μέρος του κανόνα στις Φιλιππίνες, έτσι τουλάχιστον όπως είδα τα πράγματα εγώ, δηλαδή “κατώτερα των προσδοκιών” μου. Ακόμα και το... περίφημο παραλιακό μέτωπο, ένα πλατύ πεζοδρόμιο μήκους κάποιων εκατοντάδων μέτρων, η “βεράντα” της πόλης με θέα τη θάλασσα, αποδείχθηκε μία απογοήτευση και μισή, έτσι όπως ήταν γεμάτη από ρακένδυτα πιτσιρίκια και ηλικιωμένους που πήγαιναν πάνω-κάτω ζητώντας ελεημοσύνη. Κι από δίπλα, μιλιούνια τα μηχανάκια που καβαλούσαν το πεζοδρόμιο για να αποφύγουν τα φανάρια όταν αυτά γίνονταν κόκκινα για το δικό τους ρεύμα κυκλοφορίας. Εν μέσω διαρκών ενοχλήσεων για λεφτά, και μαρσαρίσματος από μηχανάκια (οι οδηγοί τους έβλεπαν το πεζοδρόμιο σαν... πίστα), και τις τέσσερις φορές που πήγα για να βγάλω φωτογραφίες και απλά να... αράξω αργά το απόγευμα, με τον ήλιο να πέφτει, έφυγα μέσα σε ελάχιστα λεπτά. Μία συγκεκριμένα, έκανα μεταβολή με το που έφθασα στο τέλος της ζέβρας για τους πεζούς, και πάτησα στο πεζοδρόμιο στην πλευρά της θάλασσας. Έπρεπε να περιμένω(...) μία μηχανακιοθάλασσα να περάσει πρώτα από μπροστά του “πατητή”, και μετά να κάνω βήματα προς τη θάλασσα. Ταυτόχρονα, είδα ένα τσούρμο πιτσιρίκια να κάνουν κίνηση προς τον... ξένο που πρέπει να είναι με τις τσέπες γεμάτες. Στη στιγμή, μεταβολή, και πίσω στο χόστελ, στο οποίο... έβρισκα καταφύγιο, διαβάζοντας ένα βιβλίο για τη λατρεία των Φιλιππινέζων για το μπάσκετ, βιβλίο που μου κράτησε... λυτρωτική παρέα...

“Δε σου άρεσε τίποτα στη Μανίλα;”, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος. Εκείνο που αποτέλεσε... παρηγοριά για μένα, το μόνο που με έκανε να αισθανθώ “connection” με την πόλη, είναι αυτό που ανέφερα πριν από λίγα δευτερόλεπτα: το μπάσκετ. Δεν έχω πάει -ακόμα- στη Λιθουανία, όμως από όσα έχω ακούσει και διαβάσει, αυτή πρέπει να είναι η μόνη χώρα σε ολόκληρο το πλανήτη στην οποία η λατρεία του κόσμου για το μπάσκετ προσεγγίζει, έστω, αυτό με το οποίο το μπάσκετ ισοδυναμεί για τους Φιλιππινέζους. Γράφω -αραιά και πού- για το protagon.gr, εκεί όμως δεν έχω την πολυτέλεια να... φλυαρώ επί μία ντουζίνα παραγράφους. Εκεί πρέπει να κρατάω τα κείμενα βαριά-βαριά στις πεντακόσιες λέξεις. Έπρεπε λοιπόν να διαλέξω ΕΝΑ χαρακτηριστικό της πόλης, και των Φιλιππίνων γενικότερα, και σε εκείνο το ένα να βασίσω το κείμενό μου. Πιστέψτε με, μετά από τρεις εβδομάδες στις Φιλιππίνες, αφήνοντας στην άκρη το πώς τις “κρίνω” σαν ταξιδιωτικό προορισμό, εκείνο που όχι απλά “φώναζε”, αλλά “ούρλιαζε” ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσω σαν ΤΟ χαρακτηριστικό της χώρας, ήταν η... μυθικών διαστάσεων εμμονή του κόσμου με το μπάσκετ, σε σημείο που σε τεράστιας θεαματικότητας τηλεοπτικό σώου, το μεγαλύτερο δώρο που δίνεται σε διαγωνιζόμενες κοινότητες, είναι... μαντέψτε... Ένα καινούργιο γηπεδάκι μπάσκετ(!).

Στη Μανίλα, τα γήπεδα μπάσκετ δεν είναι αμέτρητα, επειδή, πολύ απλά, οι Φιλιππινέζοι, κατά κανόνα με σαγιονάρες, ή ακόμα και ξυπόλυτοι, και φυσικά με ύψος όχι μεγαλύτερο από 1,75 οι περισσότεροι, δε χρειάζονται γήπεδο για να παίξουν. Οι δρόμοι, οι προσόψεις κτηρίων, οι ψηλές πόρτες κλειστών εργοταξίων, οι τοίχοι πολυκατοικιών, οι, οι, οι, είναι γεμάτοι/ες “ταμπλό”, ακόμα και ξύλινα, και το έδαφος, είτε πρόκειται για τσιμέντο δρόμου, είτε για αυλή μαγαζιού, είτε για χωμάτινη επιφάνεια στην άκρη εργοταξίου, είναι γεμάτο “ζωγραφιστά”, “ρακέτες”, με μία μεγάλη καμπύλη να τις... αγκαλιάζει (η γραμμή του τρίποντου). Ο ήχος μίας μπάλας να χοροπηδάει πάνω σε τσιμέντο ή χώμα θα ήταν δίχως την παραμικρή αμφιβολία ένας από τους ήχους που θα έπρεπε να συμπεριλάβει κανείς αν έφτιαχνε ένα φιλιππινέζικο soundtrack, με τους ήχους που χαρακτηρίζουν τη χώρα περισσότερο όλων. Ο ήχος που κάνει η μπάλα όταν αναπηδά, ο ήχος που κάνει όταν βρίσκει στο στεφάνι, όταν τρυπάει το δυχτάκι μετά από καλάθι.

Νομίζω ότι με τα χρόνια, έτσι όπως λειτουργεί συνήθως ο ανθρώπινος εγκέφαλος και η μνήμη μας, κρατώντας ζωντανές τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις, και θάβοντας σταδιακά τις λιγότερο ευχάριστες, τη Μανίλα θα τη θυμάμαι σαν τη... Μέκκα του μπάσκετ, των κοντούληδων σαγιοναροφόρων βιρτουόζων της πορτοκαλί μπάλας, το μέρος όπου περπατώντας στον δρόμο βλέπεις κόσμο και κοσμάκη με φανέλα ομάδας μπάσκετ, είτε αμερικάνικης, είτε τοπικής. Το μέρος όπου τα περισσότερα αμάξια έχουν αυτοκόλλητα ομάδων μπάσκετ, και τα jeepneys σε τεράστιο ποσοστό, έχουν ζωγραφισμένα πάνω τους κάτι που παραπέμπει σε μία συγκεκριμένη ομάδα, ή στο άθλημα γενικότερα. Το μέρος στο οποίο οι περισσότερες διαφημίσεις έχουν κάτι να κάνουν με το μπάσκετ, ακόμα κι αν το διαφημιζόμενο προϊόν είναι... αυτοκίνητο. Το μέρος όπου κόσμος και κοσμάκης στέκεται όρθιος στην άκρη δρόμου για να δει στην τηλεόραση παιχνίδι ακόμα και του τοπικού κολλεγιακού πρωταθλήματος. Το μέρος, τέλος, που με ενάμισι ευρώ είδα ΔΥΟ back to back αγώνες αυτού του τοπικού κολλεγιακού πρωταθλήματος, σε γήπεδο που δεν έχει ΤΙΠΟΤΑ να ζηλέψει από το γήπεδο στο Μαϊάμι (το μόνο στο οποίο έχω παρακολουθήσει αγώνα ΝΒΑ), με ατμόσφαιρα μάλιστα που βάζει τα γυαλιά σε γήπεδα του ΝΒΑ...

Αύριο-μεθαύριο ολοκληρώνω τα των Φιλιππίνων, με τελευταίες γενικές εντυπώσεις, και με το προϊόν της έντονης αυτοκριτικής που έκανα επιστρέφοντας στη Μαλαισία, απαλλάσσοντας τις Φιλιππίνες από τα περισσότερα των “στραβών” που της εντόπισα όσο ήμουν εκεί.

Μαρία, ευχαριστώ για τις οδηγίες. Αυτό που έγραψες έκανα τη μέρα που δοκίμασα να επισυνάψω τις φωτογραφίες σε κείμενο, δεν έπιασε, το δοκίμασα ξανά μετά το μήνυμά σου, πάλι δεν έπιασε, οπότε, κατά την προσφιλή μου τακτική, τα παρατάω. Οι φωτογραφίες από Banaue και Batad είναι οι τέσσερις πιο πρόσφατες που βρίσκει κανείς στο gallery-Φιλιππίνες.

Χαιρετίσματα σε όλους από Κουάλα Λούμπουρ.

 

YBONNH

Member
Μηνύματα
234
Likes
115
Ονειρεμένο Ταξίδι
γυρος του κοσμου
Καλωσορισες πισω στο φορουμ!:)
Ειναι αληθεια πως 14 μηνες απουσιας ειναι πολλοι, αλλα αν γραφεις συστηματικα απο τωρα και στο εξης, θα το παραβλεψουμε.:lol:
 

go2dbeach

Member
Μηνύματα
5.962
Likes
9.344
Επόμενο Ταξίδι
Λατινική Αμερική
Ονειρεμένο Ταξίδι
Λατινική Αμερική
Τελευταία το έχω ΄σύστημα΄να γράφω απάντηση προτού καν διαβάσω :D
κυρίως γιατί κάποιος γράφει για αγαπημένη μου χώρα (βλέπε Κολομβία) οπου ο τίτλος και μόνο με ξεσηκώνει.
Στη δική σου περίπτωση ομολογώ οτι αυτό το Φιλιππίνες ήταν ένας λόγος να μου τραβήξει την προσοχή-αγαπημένη χώρα γαρ- και ο άλλος λόγος , ο 10900km- αγαπημένος μου πόστερ.
Σε προτιμώ πάντα σε λατινοαμερικάνικες ιστορίες, αλλά οκ, από το τίποτα δεχόμαστε και Ασία :bleh:
Καλώς ήρθες πίσω στο φόρουμ desaparecido!
 

tupacgr13

Member
Μηνύματα
283
Likes
597
Επόμενο Ταξίδι
Άγνωστο!
Ονειρεμένο Ταξίδι
Νεπάλ
Είναι από τις ιστορίες που ουσιαστικά με έβαλαν σε αυτό το φόρουμ. Ευχαριστούμε πολύ που τις μοιράζεσαι :)!
 

eva kas

Member
Μηνύματα
961
Likes
225
Επόμενο Ταξίδι
οσο πιο μακρια γινεται!
Ονειρεμένο Ταξίδι
Ανταρκτικη + Αρκτικη
μας μπουρδουκλωσες με τοσες χωρες σε τoσες λιγες γραμμες.......:p
παρολα αυτα ζηλευωωωω και περιμενω την συνεχεια με αγωνια!
 

mariath

Member
Μηνύματα
2.208
Likes
5.674
Ονειρεμένο Ταξίδι
Όλη η Νότια Αμερική
Έχεις μια ευκαιρία να εξιλεωθείς που μας άφησες στα κρύα του λουτρού στη Νότια Αμερική! :D Μαλαισία, Φιλιππίνες, Ταϊβάν, ό,τι και να μας γράψεις καλοδεχούμενο από σένα! Welcome back!
 

10900km

Member
Μηνύματα
392
Likes
4.189
Πληκτρολογώ, και η προσοχή μου αποσπάται από τα... “ουράνιο τόξο” δάχτυλά μου. Σύμφωνα με μία εκτίμηση που μόλις διάβασα στη διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας New Straits Times, τουλάχιστον χίλιοι ήμασταν οι Μαλαισιανοί (κυρίως ινδικής καταγωγής, αλλά κι αρκετοί κινεζικής) και (πάμπολλοι) ξένοι που πήγαμε χθες το μεσημέρι σε έναν ινδουιστικό ναό και... γιορτάσαμε τον ερχομό της άνοιξης στο ετήσιο Holi Festival. Φανταστείτε έναν μικρό ανοικτό χώρο, έναν τύπο πάνω σε μία μεγάλη υδροφόρα να περιλούζει τους πάντες με νερό, τους πάντες με ένα νεροπίστολο στο χέρι, πρόσωπα (και μαλλιά, και ρούχα) καλυμμένα από σκόνη σε κάθε λογής χρώμα, και φυσικά (μια και πρόκειται για ινδική γιορτή) δυνατή μπολιγουντιανή μουσική από μεγάλα ηχεία. Πανηγύρι...

Η φίλη μου με είχε προειδοποιήσει να φορέσω ρούχα που δε θα με πείραζε να πετάξω αμέσως μετά τη γιορτή. Η εμπειρία της από Holi προηγούμενων ετών τής έχει... διδάξει ότι οι σκόνες, τον πωπό σου κάτω να χτυπάς, δε βγαίνουν τελείως. Όσο για το δέρμα, δύο ντουζ έκανα χθες μετά τη γιορτή, ένα το απόγευμα κι ένα το βράδυ, άλλο ένα έκανα σήμερα το πρωί, και τα δάχτυλά μου εξακολουθούν να μοιάζουν λες και το βράδυ, ενώ κοιμόμουν, είχα κάποιο ανιψάκι μου να παίζει με χρώματα, κάνοντας τα χέρια μου καμβά απελευθέρωσης της δημιουργικότητάς του...

Στην περιγραφή του σκηνικού στην πρώτη παράγραφο, να προσθέσω ότι ο ινδουιστικός ναός που οργάνωσε τη γιορτή (χρησιμοποιώντας το facebook για να επικοινωνήσει την πρωτοβουλία του σε όσο γινόταν περισσότερο κόσμο), πρόσφερε δωρεάν φαγητό, κάτω από ένα μεγάλο στέγαστρο, ακριβώς δίπλα στην αλάνα του χρωματομπουγελώματος. Χαβαλές, ξεσηκωτική μουσική, λαχταριστό φαγητό... Έχω πάει και σε ινδουιστικές γιορτές πολύ λιγότερο διασκεδαστικές από τη χθεσινή, μία λέξη όμως που κανείς ποτέ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για να περιγράψει ινδουιστική γιορτή είναι “βαρετή”...

Η χθεσινή γιορτή είναι χαρακτηριστικό δείγμα ενός εκ των στοιχείων που μου αρέσουν πολύ στη Μαλαισία. Μουσουλμάνοι, κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις ινδουιστικές γιορτές. Κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, ινδικής καταγωγής, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των μουσουλμάνων (που αποτελούν και την πλειοψηφία στη χώρα). Ινδικής καταγωγής Μαλαισιανοί (οι περισσότεροι ινδουιστές), ethnic Malays (μουσουλμάνοι), και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των κινεζικής καταγωγής πολιτών. Κι ανήμερα Χριστουγέννων, όλοι τους θα πουν “merry Christmas” σε “Δυτικούς” που υποθέτουν ότι πρέπει να είναι χριστιανοί. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι παντού, κι αυτό είναι κάτι που λατρεύω στη Μαλαισία. Εκεί που μου τα... χαλάνε οι Μαλαισιανοί, κάθε εθνοτικής ομάδας και θρησκείας, είναι το πόσοι εξ αυτών αρπάζουν αυτές τις... to know us better (για να δανειστώ ατάκα από κωμωδία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου) ευκαιρίες από τα μαλλιά...

Στο πόσο αρμονικά ή μη, συνυπάρχουν όλες οι εθνοτικές ομάδες στη Μαλαισία, αναφέρθηκα κάποιες φορές στις “Μαλαισιοφλυαρίες” μου το 2010. Αυτές τις τρεις εβδομάδες που έχω εδώ φέτος, έχω παρατηρήσει μία μικρή αλλαγή, προς το καλύτερο. Στις συγκρίσεις όμως που ασυναίσθητα κάνω από την πρώτη μέρα μου εδώ, μεταξύ Μαλαισίας του 2010 και Μαλαισίας του 2013, θα αφιερώσω το επόμενο κείμενο. Για την ώρα επιστρέφω στο μπάνιο για ένα ακόμα δυνατό τρίψιμο χεριών...

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, τα “ευχαριστώ” σας, και για τον χρόνο που αφιερώσατε για να με διαβάσετε προχθές.

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ
 

go2dbeach

Member
Μηνύματα
5.962
Likes
9.344
Επόμενο Ταξίδι
Λατινική Αμερική
Ονειρεμένο Ταξίδι
Λατινική Αμερική
Μικρό το κεφάλαιο, αλλά χρωμάτισες τη μέρα μου :)
 

10900km

Member
Μηνύματα
392
Likes
4.189
Κουαλαλουμπουριανές διαφορές μεταξύ 2010 και 2013... Βασικότερη όλων, ότι η KL σήμερα είναι πολύ (πάρτε το “πολύ”, δεκαπλασιάστε το, αυτό που προκύπτει διπλασιάστε το, κι έχετε μόνο το μισό από το για πόσο “πολύ” πραγματικά πρόκειται) πιο... χτισμένη από την πόλη που άφησα τον Νοέμβριο του '10. Ουρανοξύστες που τότε τους άφησα “στα μισά τους”, σήμερα όχι μόνο είναι ολοκληρωμένοι (κάτι που ούτως ή άλλως δεν προκαλεί εντύπωση, μια και πέρασαν δυόμισι χρόνια), αλλά έχουν δίπλα τους άλλους υπό (με ταχείς ρυθμούς) υπό ανέγερση ουρανοξύστες. Οικοδομικά συγκροτήματα που δίχως ίχνος υπερβολής μπορείς, λόγω έκτασης που καλύπτουν και περιλαμβανομένων κατοικιών, να τα χαρακτηρίσεις “μικρά χωριά”, τα είχα αφήσει στη... φάση της προετοιμασίας του χώρου πριν καν πέσουν τα πρώτα μπετά, και σήμερα είναι... “εντός πόλης χωριουδάκια” με τα όλα τους. Και πράσινες εκτάσεις που τις είχα αφήσει περιφραγμένες με ταμπέλες “no trespassing” κάπου κρεμασμένες, κι αυτές ακόμα είναι σήμερα συγκροτήματα μονοκατοικιών, καταστήματα, φαγάδικα...

Οι γραμμές των μέσων μαζικής μεταφοράς επεκτείνονται, ακόμα και στη δική μας “γειτονιά”, κάπου 20-25 χιλιόμετρα από τους Πύργους Πετρόνας. Το “ακόμα” έχει να κάνει λιγότερο με την απόσταση από το κέντρο της πόλης, και περισσότερο με το ότι η περιοχή που μένουμε ελέγχεται από την Αντιπολίτευση, κι η κεντρική Κυβέρνηση φρόντισε τα πέντε τελευταία χρόνια (μετά τις τελευταίες εκλογές) να... τιμωρήσει τον κόσμο εδώ, παγώνοντας όλα τα δημόσια έργα. Πρόσφατα άρχισαν ξανά τα έργα, επειδή, ω, τι σύμπτωση, πολύ σύντομα θα έχουμε εκλογές...

Ο νέος σταθμός λεωφορείων, ο οποίος μοιάζει περισσότερο με κτήριο αεροδρομίου κι έχει τόση σχέση με τον Puduraya, τον παλιό σταθμό λεωφορείων της KL, όση (σχέση) έχει ένα Airbus A380 με... χαρταετό, είναι πλέον πλήρως λειτουργικός (το '10 τον άφησα “στα τελειώματά του”). Μέχρι και νέο σούπερ τερματικό σταθμό “βρήκα” στο αεροδρόμιο (παραδίδεται τον Ιούνιο), και θα αποτελέσει τε-ρά-στι-α αναβάθμιση του “παλιού LCCT” (τερματικός σταθμός Low Cost εταιρειών), από τον οποίο έχετε περάσει όσοι έχετε πετάξει από/προς KL με την -αυξανόμενα ενοχλητική, αλλά ομολογουμένως θελκτικά οικονομική- AirAsia.

Όσο για αυτό που ανέφερα προχθές περί... συγχνωτισμού Μαλαισιανών από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες, έχω την αίσθηση ότι κι εκεί κάποια μικρή αλλαγή έχει σημειωθεί. Το “λέω” επειδή έχω προσέξει νεαροπαρέες αποτελούμενες από Malays, Κινεζο-Μαλαισιανούς, και Ινδο-Μαλαισιανούς, να μοιράζονται τραπέζια σε food courts για παράδειγμα, και να μιλάνε στα Αγγλικά, κάτι που το 2010 θυμάμαι ότι είχα δει πολύ-πολύ λίγες φορές. Όχι ότι η Μαλαισία έγινε μέσα σε δυόμισι χρόνια κάποιος επί γης πολυεθνοτικός παράδεισος... Όμως, είναι σαν να μην έχεις δει ένα παιδάκι επί δυόμισι χρόνια. Το άφησες με το που πήγε “νήπια”, και το βρίσκεις να τελειώνει τη Β' Δημοτικού. Η διαφορά στο ύψος του είναι εμφανής. Παιδάκι παραμένει, δεν είναι ότι ζορίζεται να βολέψει τα πόδια του στο πίσω κάθισμα μικρού αυτοκινήτου, όμως ειδικά στα μάτια κάποιου που ήταν απών επί δυόμισι χρόνια, η διαφορά είναι πασιφανής.

Τέλος, μία ευχάριστη μη αλλαγή-αλλαγή έχει να κάνει με το πόσο λίγο έχουν ανέβει οι τιμές. Τον Δεκέμβριο του 2011, την πρώτη φορά που πήγα σε σούπερ μάρκετ κοντά στο σπίτι όπου έμεινα για δύο μήνες στο Μπουένος Άιρες, δεν ήξερα αν έπρεπε να ξεκαρδιστώ στα γέλια ή να δακρύσω, διαπιστώνοντας ότι οι τιμές, σε σχέση με το 2009, όχι απλά είχαν πετάξει, αλλά είχαν εκτιναχθεί τόσο (επαναλαμβάνω, σε σχέση με το 2009), που πλέον... είχαν ξεφύγει από τη γήινη βαρύτητα, και ήταν σε τροχιά, ανάμεσα στους -όχι πολύ ακριβότερους, ειδικά από τα εισαγωγής προϊόντα που βρίσκει κανείς σε αργεντίνικα σούπερ μάρκετ- τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους μας... Η φίλη μου παραπονιέται, λέει ότι οι τιμές έχουν ανέβει πολύ, επιτρέψτε μου όμως, έχοντας πάει σε αρκετές χώρες περισσότερες από μία φορές (δύο, τρεις, ή και περισσότερες), κι έχοντας παρατηρήσει τις από-χρονιά-σε-χρονιά διαφορές στις τιμές αλλού, να “πω” ότι οι τιμές εδώ παραμένουν “φιλικότατες”. Μπορείς να χαρείς πρωινό (ρότι με μπανάνα μέσα, ή αυγό, και ντόπιο τσάι) με λιγότερο από ένα ευρώ, και γεύμα (σε απλό μαγαζί) με λιγότερα από δύο. Γεύμα-μούρλια, και σε ποσότητα που σε αφήνει με την αίσθηση ότι τα έξι, εφτά, οκτώ ρίνγκιτ σου, ήταν απόλυτα καλοξοδεμένα.

Μία και μισή το μεσημέρι εδώ... Ώρα για φαγητό (με βλέπω να πηγαίνω σε κινέζικο για το λατρεμένο μου char kway teow -πέντε ρίνγκιτ, 1,25 ευρώ, η μεγάλη μερίδα. Με τέτοιες τιμές, δεν ασχολούμαι με τις “μικρές”, και λίγο φθηνότερες, μερίδες).
 

KLEOPATRA

Member
Μηνύματα
5.869
Likes
2.260
Ονειρεμένο Ταξίδι
Ειρηνικος ..παντου
Οπα .. ! Γεια σου βρε Δημητρη !
Πως απο τη Λατινικη Αμερικη βρεθηκες στην αντιπερα οχθη στην Ασια ..τι εκπληξη κιαυτη!!!
Να περνας καλα ..θα σε διαβαζουμε.
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Ενεργά Μέλη

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.113
Μηνύματα
880.688
Μέλη
38.839
Νεότερο μέλος
mgian

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom