Μαλαισία (και Ταϊβάν, και Φιλιππίνες, και Ιάβα, και, και, και...) για εννιά -τουλάχιστον- μήνες

[delmem2233]

Σε λιγότερο από 48 ώρες πετάω για Yogyakarta, κι επειδή δε θέλω το προ αναχώρησης κείμενο να το αφήσω για τελευταία στιγμή, το σερβίρω σήμερα...

Αυτή θα είναι η τρίτη φορά μου στην Ινδονησία, και δεύτερη στην Ιάβα, στην οποία πέρασα αρκετές ημέρες τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 2010, κάνοντας μάλιστα τότε μία καταγέλαστη προσπάθεια να “στήσω” ξεχωριστή ιστορία, προσπάθεια που κατά την προσφιλή τακτική μου άφησα στη μέση...

Δύο πράγματα αναφέρω, και σας αποχαιρετώ (μάλλον για αρκετές εβδομάδες, μια κι επιστρέφοντας στη Μαλαισία από την Ιάβα, θα έχω μόλις 6-7 σούπερ γεμάτες από υποχρεώσεις μέρες, πριν πετάξω για Κορέα, για ολόκληρο μήνα. Πικρή ζωή, όντως, όντως...). Το πρώτο που θέλω να μοιραστώ για την Ιάβα, το πολυπληθέστερο νησί της Ινδονησίας, είναι ότι τρία χρόνια μετά το προηγούμενο ταξίδι μου εκεί, κι έχοντας πάει σε αρκετές ακόμα χώρες από τότε μέχρι τώρα, εξακολουθώ να λέω ότι τον κόσμο εκεί τον συμπεριλαμβάνω στους τρεις φιλικότερους και συμπαθέστερους που εγώ προσωπικά έχω συναντήσει/ζήσει από κοντά. Στο top 3 δίνω θέση ακόμα στους Γουατεμαλτέκους και στους Κολομβιανούς. Προφανώς αν μαζευόμασταν δέκα τραβελστορίτες και μοιραζόμασταν ιστορίες, το πιθανότερο είναι να ακουγόντουσαν δέκα διαφορετικές απόψεις για το ποιο είναι το μέρος με τον πιο συμπαθή κόσμο. Την άποψή μου τη μοιράζομαι για να σας δώσω απλά μια ιδέα τού πόσο όμορφα αισθάνομαι, επιστρέφοντας σε ένα νησί στο οποίο “πήγα με χίλια” τον κόσμο την προηγούμενη φορά που ήμουν εκεί.

Το δεύτερο έχει να κάνει με το “γιατί” επιστρέφω στην Ιάβα. Ναι μεν πέρασα πολύ-πολύ καλά εκεί το 2010, ναι μεν θα ήθελα κάποια μέρα να επιστρέψω, όμως επιστρέφω σχετικά... εσπευσμένα, επειδή πριν από λίγους μήνες βρήκα μετ' επιστροφής εισιτήρια με λιγότερα από 45 ευρώ, κι επειδή αισθάνομαι ότι στη ζωή μου έχω ένα... κενό μίας εβδομάδας, μία μαύρη τρύπα, την οποία δεν μπορώ να καλύψω 100%, όμως αυτό το 100% μπορώ να δοκιμάσω έστω να το προσεγγίσω. Τι εννοώ... Νοέμβριο του 2010, στη Θεσσαλονίκη, κάθισα ένα απόγευμα να ενημερώσω το προφίλ μου σε ένα σάιτ. Θέλησα να συμπεριλάβω φωτογραφίες από τα μέρη στα οποία είχα πάει στη νοτιοανατολική Ασία μέσα στο 2010. Έφθασα στον φάκελο με τις φωτογραφίες από Ινδονησία. Σύντομα, είχα αρχίσει να κουτουλάω το κεφάλι μου στον τοίχο, κυριολεκτικά, και τόσο δυνατά που η μάνα μου τρία δωμάτια μακριά ανησύχησε από τα “ντουκ, ντουκ, ντουκ”, και ήρθε στο σαλόνι να δει τι ακουγόταν έτσι. Χρειάστηκε να με τραβήξει με δύναμη για να σταματήσω να χτυπάω την κεφάλα μου στον τοίχο...

Είχα διαγράψει ΚΑΙ χάσει τις φωτογραφίες που είχα τραβήξει τη βδομάδα που πέρασα στην Τζακάρτα. Τον φάκελο με τις φωτογραφίες στον υπολογιστή τον είχα διαγράψει κατά λάθος, δημιουργώντας νέο κενό φάκελο με το ίδιο όνομα, και πατώντας βλακωδώς “ναι” στο “αντικατάσταση”. Έψαξα για τα στικάκια που πάντα κουβαλάω μαζί μου, και στα οποία ήξερα ότι είχα σώσει όλες τις φωτογραφίες, από τον Ιανουάριο μέχρι και τον Νοέμβριο του 2010. Το συγκεκριμένο με τις φωτογραφίες από Τζακάρτα, δεν ξέρω πού, το είχα χάσει. Δεν πανικοβλήθηκα, γιατί είχα κι άλλη “πισινή”, τον σκληρό εξωτερικό δίσκο, στον οποίο πάντα μια φορά την εβδομάδα περνάω όλες τις νέες φωτογραφίες κάθε ταξιδιού. Ο δίσκος είχε “χτυπηθεί”, και μου ζητούσε να τον φορμάρω, χάνοντας φυσικά οτιδήποτε υπήρχε μέσα. Τότε ήταν που άρχισα τα κουτουλίδια...

Τις φωτογραφίες δεν τις ανέκτησα ποτέ, ό,τι και να δοκίμασα, σε όσους ειδικούς και “ειδικούς” κι αν πήγα τον υπολογιστή και τον εξωτερικό σκληρό δίσκο. Από τότε, κάθε φορά που σκεφτόμουν την Τζακάρτα, βάραινε η ψυχή μου. Ειλικρινά. Σήμερα, πιο πολύ με πονάει το ότι έχασα εκείνες τις φωτογραφίες, παρά το ξύλο που έφαγα στη Λίμα τη μέρα που μου την έπεσαν τέσσερις τύποι εκεί, αφήνοντάς με μέσα στα αίματα, μείον δύο φωτογραφικές μηχανές, μείον αρκετά λεφτά, μείον ένα σωρό άλλα πράγματα που δεν έπρεπε να κουβαλάω μαζί μου εκείνη τη μέρα, αλλά να που τα κουβαλούσα, και να που μου τα έκλεψαν. Ειλικρινά, μεταξύ των δύο, εκείνο που πονάει περισσότερο, είναι το φιάσκο με τις φωτογραφίες από Τζακάρτα (στη Λίμα, είτε το πιστεύετε είτε όχι, ένας ντόπιος που ήταν μπροστά στην επίθεση και ήξερε τους δράστες, μεσολάβησε για να μου επιστρέψουν τις SD κάρτες των δύο μηχανών, κι έτσι δεν έχασα τουλάχιστον τις φωτογραφίες των προηγούμενων 3-4 ημερών).

Τις φωτογραφίες του 2010 δεν μπορώ να τις αναπληρώσω. Το αμέσως επόμενο που μπορώ να κάνω, είναι να πάω στο ίδιο μέρος, και ζώντας νέες εμπειρίες εκεί, να βγάλω φωτογραφίες από γωνιές της πόλης στις οποίες πήγα τότε. Αυτό ήταν το βασικό κίνητρό μου να επιστρέψω στην Ιάβα, γι' αυτό βασικά αγόρασα τα εισιτήρια. Τώρα, αυτόν τον καιρό, είμαι εδώ, στην Κουάλα Λούμπουρ, κι η Ιάβα είναι “δίπλα”, λιγότερο από 45 ευρώ μακριά. Ποιος ξέρει μετά τον Δεκέμβρη που θα φύγω από εδώ, πότε και αν θα επιστρέψω. Έτσι το είδα, και τσίμπησα τα εισιτήρια της Air Asia.

Όπως έγραψα και πριν πετάξω για Ταϊπέι τον Ιούνιο, παρακαλώ τα παιδιά που ασχολούνται με τέτοια ζητήματα να μη μετακινήσουν την ιστορία από τις “σε εξέλιξη”. Το πιθανότερο είναι να “χαθώ” για εβδομάδες, σχεδόν δυο μήνες, και να επανεμφανιστώ μετά την Κορέα. Αν στο μεσοδιάστημα κρίνω ότι η ιστορία έχει φάει τα ψωμιά της και δεν έχω διάθεση να τη συνεχίσω, θα τους ενημερώσω σχετικά.


Τελευταία (μέχρι τα επόμενα, ίσως) χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ (από έναν πολύ ικανοποιημένο από το προχθεσινό αποτέλεσμα ΠΑΟΚτσή. Το “γαμώτο” ήταν ότι το γκολ το βάλαμε στις τέσσερις και κάτι τα χαράματα εδώ, και στο στόμα μου έπρεπε να βάλω σιγαστήρα και να πνίξω τις κραυγές, για να μη σηκώσω τη γειτονιά στο πόδι). Σας ευχαριστώ όοοοοολους για την παρέα από τον Μάρτιο (κι ακόμα παλιότερα) μέχρι και τώρα!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 33
• 34
• 35
• 36

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 35 of 36

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

με λίγα... λόγια μας πέθανες.

 

[YBONNH]

Καλωσορισες πισω στο φορουμ!
Ειναι αληθεια πως 14 μηνες απουσιας ειναι πολλοι, αλλα αν γραφεις συστηματικα απο τωρα και στο εξης, θα το παραβλεψουμε.

 

[go2dbeach]

Τελευταία το έχω ΄σύστημα΄να γράφω απάντηση προτού καν διαβάσω
κυρίως γιατί κάποιος γράφει για αγαπημένη μου χώρα (βλέπε Κολομβία) οπου ο τίτλος και μόνο με ξεσηκώνει.
Στη δική σου περίπτωση ομολογώ οτι αυτό το Φιλιππίνες ήταν ένας λόγος να μου τραβήξει την προσοχή-αγαπημένη χώρα γαρ- και ο άλλος λόγος , ο 10900km- αγαπημένος μου πόστερ.
Σε προτιμώ πάντα σε λατινοαμερικάνικες ιστορίες, αλλά οκ, από το τίποτα δεχόμαστε και Ασία
Καλώς ήρθες πίσω στο φόρουμ desaparecido!

 

[tupacgr13]

Είναι από τις ιστορίες που ουσιαστικά με έβαλαν σε αυτό το φόρουμ. Ευχαριστούμε πολύ που τις μοιράζεσαι !

 

[eva kas]

μας μπουρδουκλωσες με τοσες χωρες σε τoσες λιγες γραμμες.......
παρολα αυτα ζηλευωωωω και περιμενω την συνεχεια με αγωνια!

 

[ggonholidays]

Απίστευτος!!!

 

[mariath]

Έχεις μια ευκαιρία να εξιλεωθείς που μας άφησες στα κρύα του λουτρού στη Νότια Αμερική! Μαλαισία, Φιλιππίνες, Ταϊβάν, ό,τι και να μας γράψεις καλοδεχούμενο από σένα! Welcome back!

 

[delmem2233]

Πληκτρολογώ, και η προσοχή μου αποσπάται από τα... “ουράνιο τόξο” δάχτυλά μου. Σύμφωνα με μία εκτίμηση που μόλις διάβασα στη διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας New Straits Times, τουλάχιστον χίλιοι ήμασταν οι Μαλαισιανοί (κυρίως ινδικής καταγωγής, αλλά κι αρκετοί κινεζικής) και (πάμπολλοι) ξένοι που πήγαμε χθες το μεσημέρι σε έναν ινδουιστικό ναό και... γιορτάσαμε τον ερχομό της άνοιξης στο ετήσιο Holi Festival. Φανταστείτε έναν μικρό ανοικτό χώρο, έναν τύπο πάνω σε μία μεγάλη υδροφόρα να περιλούζει τους πάντες με νερό, τους πάντες με ένα νεροπίστολο στο χέρι, πρόσωπα (και μαλλιά, και ρούχα) καλυμμένα από σκόνη σε κάθε λογής χρώμα, και φυσικά (μια και πρόκειται για ινδική γιορτή) δυνατή μπολιγουντιανή μουσική από μεγάλα ηχεία. Πανηγύρι...

Η φίλη μου με είχε προειδοποιήσει να φορέσω ρούχα που δε θα με πείραζε να πετάξω αμέσως μετά τη γιορτή. Η εμπειρία της από Holi προηγούμενων ετών τής έχει... διδάξει ότι οι σκόνες, τον πωπό σου κάτω να χτυπάς, δε βγαίνουν τελείως. Όσο για το δέρμα, δύο ντουζ έκανα χθες μετά τη γιορτή, ένα το απόγευμα κι ένα το βράδυ, άλλο ένα έκανα σήμερα το πρωί, και τα δάχτυλά μου εξακολουθούν να μοιάζουν λες και το βράδυ, ενώ κοιμόμουν, είχα κάποιο ανιψάκι μου να παίζει με χρώματα, κάνοντας τα χέρια μου καμβά απελευθέρωσης της δημιουργικότητάς του...

Στην περιγραφή του σκηνικού στην πρώτη παράγραφο, να προσθέσω ότι ο ινδουιστικός ναός που οργάνωσε τη γιορτή (χρησιμοποιώντας το facebook για να επικοινωνήσει την πρωτοβουλία του σε όσο γινόταν περισσότερο κόσμο), πρόσφερε δωρεάν φαγητό, κάτω από ένα μεγάλο στέγαστρο, ακριβώς δίπλα στην αλάνα του χρωματομπουγελώματος. Χαβαλές, ξεσηκωτική μουσική, λαχταριστό φαγητό... Έχω πάει και σε ινδουιστικές γιορτές πολύ λιγότερο διασκεδαστικές από τη χθεσινή, μία λέξη όμως που κανείς ποτέ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για να περιγράψει ινδουιστική γιορτή είναι “βαρετή”...

Η χθεσινή γιορτή είναι χαρακτηριστικό δείγμα ενός εκ των στοιχείων που μου αρέσουν πολύ στη Μαλαισία. Μουσουλμάνοι, κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις ινδουιστικές γιορτές. Κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, ινδικής καταγωγής, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των μουσουλμάνων (που αποτελούν και την πλειοψηφία στη χώρα). Ινδικής καταγωγής Μαλαισιανοί (οι περισσότεροι ινδουιστές), ethnic Malays (μουσουλμάνοι), και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των κινεζικής καταγωγής πολιτών. Κι ανήμερα Χριστουγέννων, όλοι τους θα πουν “merry Christmas” σε “Δυτικούς” που υποθέτουν ότι πρέπει να είναι χριστιανοί. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι παντού, κι αυτό είναι κάτι που λατρεύω στη Μαλαισία. Εκεί που μου τα... χαλάνε οι Μαλαισιανοί, κάθε εθνοτικής ομάδας και θρησκείας, είναι το πόσοι εξ αυτών αρπάζουν αυτές τις... to know us better (για να δανειστώ ατάκα από κωμωδία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου) ευκαιρίες από τα μαλλιά...

Στο πόσο αρμονικά ή μη, συνυπάρχουν όλες οι εθνοτικές ομάδες στη Μαλαισία, αναφέρθηκα κάποιες φορές στις “Μαλαισιοφλυαρίες” μου το 2010. Αυτές τις τρεις εβδομάδες που έχω εδώ φέτος, έχω παρατηρήσει μία μικρή αλλαγή, προς το καλύτερο. Στις συγκρίσεις όμως που ασυναίσθητα κάνω από την πρώτη μέρα μου εδώ, μεταξύ Μαλαισίας του 2010 και Μαλαισίας του 2013, θα αφιερώσω το επόμενο κείμενο. Για την ώρα επιστρέφω στο μπάνιο για ένα ακόμα δυνατό τρίψιμο χεριών...

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, τα “ευχαριστώ” σας, και για τον χρόνο που αφιερώσατε για να με διαβάσετε προχθές.

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ

 

[go2dbeach]

Μικρό το κεφάλαιο, αλλά χρωμάτισες τη μέρα μου

 

[delmem2233]

Κουαλαλουμπουριανές διαφορές μεταξύ 2010 και 2013... Βασικότερη όλων, ότι η KL σήμερα είναι πολύ (πάρτε το “πολύ”, δεκαπλασιάστε το, αυτό που προκύπτει διπλασιάστε το, κι έχετε μόνο το μισό από το για πόσο “πολύ” πραγματικά πρόκειται) πιο... χτισμένη από την πόλη που άφησα τον Νοέμβριο του '10. Ουρανοξύστες που τότε τους άφησα “στα μισά τους”, σήμερα όχι μόνο είναι ολοκληρωμένοι (κάτι που ούτως ή άλλως δεν προκαλεί εντύπωση, μια και πέρασαν δυόμισι χρόνια), αλλά έχουν δίπλα τους άλλους υπό (με ταχείς ρυθμούς) υπό ανέγερση ουρανοξύστες. Οικοδομικά συγκροτήματα που δίχως ίχνος υπερβολής μπορείς, λόγω έκτασης που καλύπτουν και περιλαμβανομένων κατοικιών, να τα χαρακτηρίσεις “μικρά χωριά”, τα είχα αφήσει στη... φάση της προετοιμασίας του χώρου πριν καν πέσουν τα πρώτα μπετά, και σήμερα είναι... “εντός πόλης χωριουδάκια” με τα όλα τους. Και πράσινες εκτάσεις που τις είχα αφήσει περιφραγμένες με ταμπέλες “no trespassing” κάπου κρεμασμένες, κι αυτές ακόμα είναι σήμερα συγκροτήματα μονοκατοικιών, καταστήματα, φαγάδικα...

Οι γραμμές των μέσων μαζικής μεταφοράς επεκτείνονται, ακόμα και στη δική μας “γειτονιά”, κάπου 20-25 χιλιόμετρα από τους Πύργους Πετρόνας. Το “ακόμα” έχει να κάνει λιγότερο με την απόσταση από το κέντρο της πόλης, και περισσότερο με το ότι η περιοχή που μένουμε ελέγχεται από την Αντιπολίτευση, κι η κεντρική Κυβέρνηση φρόντισε τα πέντε τελευταία χρόνια (μετά τις τελευταίες εκλογές) να... τιμωρήσει τον κόσμο εδώ, παγώνοντας όλα τα δημόσια έργα. Πρόσφατα άρχισαν ξανά τα έργα, επειδή, ω, τι σύμπτωση, πολύ σύντομα θα έχουμε εκλογές...

Ο νέος σταθμός λεωφορείων, ο οποίος μοιάζει περισσότερο με κτήριο αεροδρομίου κι έχει τόση σχέση με τον Puduraya, τον παλιό σταθμό λεωφορείων της KL, όση (σχέση) έχει ένα Airbus A380 με... χαρταετό, είναι πλέον πλήρως λειτουργικός (το '10 τον άφησα “στα τελειώματά του”). Μέχρι και νέο σούπερ τερματικό σταθμό “βρήκα” στο αεροδρόμιο (παραδίδεται τον Ιούνιο), και θα αποτελέσει τε-ρά-στι-α αναβάθμιση του “παλιού LCCT” (τερματικός σταθμός Low Cost εταιρειών), από τον οποίο έχετε περάσει όσοι έχετε πετάξει από/προς KL με την -αυξανόμενα ενοχλητική, αλλά ομολογουμένως θελκτικά οικονομική- AirAsia.

Όσο για αυτό που ανέφερα προχθές περί... συγχνωτισμού Μαλαισιανών από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες, έχω την αίσθηση ότι κι εκεί κάποια μικρή αλλαγή έχει σημειωθεί. Το “λέω” επειδή έχω προσέξει νεαροπαρέες αποτελούμενες από Malays, Κινεζο-Μαλαισιανούς, και Ινδο-Μαλαισιανούς, να μοιράζονται τραπέζια σε food courts για παράδειγμα, και να μιλάνε στα Αγγλικά, κάτι που το 2010 θυμάμαι ότι είχα δει πολύ-πολύ λίγες φορές. Όχι ότι η Μαλαισία έγινε μέσα σε δυόμισι χρόνια κάποιος επί γης πολυεθνοτικός παράδεισος... Όμως, είναι σαν να μην έχεις δει ένα παιδάκι επί δυόμισι χρόνια. Το άφησες με το που πήγε “νήπια”, και το βρίσκεις να τελειώνει τη Β' Δημοτικού. Η διαφορά στο ύψος του είναι εμφανής. Παιδάκι παραμένει, δεν είναι ότι ζορίζεται να βολέψει τα πόδια του στο πίσω κάθισμα μικρού αυτοκινήτου, όμως ειδικά στα μάτια κάποιου που ήταν απών επί δυόμισι χρόνια, η διαφορά είναι πασιφανής.

Τέλος, μία ευχάριστη μη αλλαγή-αλλαγή έχει να κάνει με το πόσο λίγο έχουν ανέβει οι τιμές. Τον Δεκέμβριο του 2011, την πρώτη φορά που πήγα σε σούπερ μάρκετ κοντά στο σπίτι όπου έμεινα για δύο μήνες στο Μπουένος Άιρες, δεν ήξερα αν έπρεπε να ξεκαρδιστώ στα γέλια ή να δακρύσω, διαπιστώνοντας ότι οι τιμές, σε σχέση με το 2009, όχι απλά είχαν πετάξει, αλλά είχαν εκτιναχθεί τόσο (επαναλαμβάνω, σε σχέση με το 2009), που πλέον... είχαν ξεφύγει από τη γήινη βαρύτητα, και ήταν σε τροχιά, ανάμεσα στους -όχι πολύ ακριβότερους, ειδικά από τα εισαγωγής προϊόντα που βρίσκει κανείς σε αργεντίνικα σούπερ μάρκετ- τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους μας... Η φίλη μου παραπονιέται, λέει ότι οι τιμές έχουν ανέβει πολύ, επιτρέψτε μου όμως, έχοντας πάει σε αρκετές χώρες περισσότερες από μία φορές (δύο, τρεις, ή και περισσότερες), κι έχοντας παρατηρήσει τις από-χρονιά-σε-χρονιά διαφορές στις τιμές αλλού, να “πω” ότι οι τιμές εδώ παραμένουν “φιλικότατες”. Μπορείς να χαρείς πρωινό (ρότι με μπανάνα μέσα, ή αυγό, και ντόπιο τσάι) με λιγότερο από ένα ευρώ, και γεύμα (σε απλό μαγαζί) με λιγότερα από δύο. Γεύμα-μούρλια, και σε ποσότητα που σε αφήνει με την αίσθηση ότι τα έξι, εφτά, οκτώ ρίνγκιτ σου, ήταν απόλυτα καλοξοδεμένα.

Μία και μισή το μεσημέρι εδώ... Ώρα για φαγητό (με βλέπω να πηγαίνω σε κινέζικο για το λατρεμένο μου char kway teow -πέντε ρίνγκιτ, 1,25 ευρώ, η μεγάλη μερίδα. Με τέτοιες τιμές, δεν ασχολούμαι με τις “μικρές”, και λίγο φθηνότερες, μερίδες).

 

[KLEOPATRA]

Οπα .. ! Γεια σου βρε Δημητρη !
Πως απο τη Λατινικη Αμερικη βρεθηκες στην αντιπερα οχθη στην Ασια ..τι εκπληξη κιαυτη!!!
Να περνας καλα ..θα σε διαβαζουμε.