Ινδονησία Μαλαισία Ταϊβάν Φιλιππίνες Μαλαισία (και Ταϊβάν, και Φιλιππίνες, και Ιάβα, και, και, και...) για εννιά -τουλάχιστον- μήνες

[10900km]

“Κωλοτούμπας”... Αυτό πρέπει να αρχίσω να χρησιμοποιώ σαν νέο μεσαίο όνομα. Γιατί; Επειδή πριν από έναν μήνα και δύο μέρες, περιμένοντας στο αεροδρόμιο του Άνχελες για την πτήση μου για Κουάλα Λούμπουρ, σκεφτόμουν πόσο χαρούμενος, μάλλον... λυτρωμένος, αισθανόμουν, που “ξέμπλεκα” από τις Φιλιππίνες, που... ξεκουμπιζόμουν επιτέλους από μία χώρα που με άφησε με συντριπτικά αρνητικές εντυπώσεις. Να όμως που έναν μήνα και δύο μέρες αργότερα, γράφοντας αυτές εδώ τις γραμμές, κι έχοντας ήδη “στολίσει” τις Φιλιππίνες στα τρία από τα τέσσερα κείμενα που τις αφιέρωσα τις τελευταίες ημέρες, σας διαβεβαιώ ότι στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω ήδη στριμώξει και... αποθηκεύσει τη σκέψη να επιστρέψω(!) μία μέρα στις Pilipinas, και μάλιστα να μείνω περισσότερο από τις τρεις εβδομάδες που πέρασα εκεί πρόσφατα(!!). Κωλοτούμπας με τα όλα μου...

Για να είμαι ακριβής (και απόλυτα ειλικρινής), στο “θα ήθελα κάποια μέρα να επιστρέψω στις Φιλιππίνες”, βάζω μισή ντουζίνα αστερίσκους. Στη χώρα που αρκετές φορές με έφτασε στο σημείο να πω “άι σιχτίρ επιτέλους!”, θα επέστρεφα αν, πρώτα και κύρια, είχα περισσότερα χρήματα στην τσέπη. Θα χρειαζόμουν ένα ολόκληρο κείμενο για να εξηγήσω γιατί το γράφω αυτό, όμως θα αρκεστώ σε τούτο: κάθε χώρα, ΟΠΟΙΑΔΗΤΕ χώρα, μπορείς να τη χαρείς καλύτερα αν στην τσέπη έχεις δέκα ευρώ, αντί για πέντε. Μπορείς να κάνεις περισσότερα πράγματα, να μείνεις σε καλύτερα καταλύματα, να, να, να. Στις Φιλιππίνες συγκεκριμένα, αυτό (άποψή μου) ισχύει περισσότερο από σχεδόν όλες τις υπόλοιπες χώρες στις οποίες έχω πάει...

Συνεχίζοντας με τους αστερίσκους, “λέω” ότι στις Φιλιππίνες θα ξαναπήγαινα έχοντας προγραμματίσει το ταξίδι πολύ καλύτερα, και ελαχιστοποιώντας τις μετακινήσεις με λεωφορεία. Το “backpacking” στο νησί Luzon, το βρήκα όχι μόνο ψυχοφθόρο, αλλά και γελοία χρονοβόρο. Κοιτώντας πίσω, αισθάνομαι ότι ένα μεγάλο κομμάτι των τριών εβδομάδων μου εκεί, το “έφαγα” είτε περιμένοντας ένα λεωφορείο, είτε ταξιδεύοντας με λεωφορείο, είτε κολλημένος εντός λεωφορείου λόγω κατολίσθησης και κλεισίματος δρόμου (Banaue-Μανίλα), είτε αναζητώντας πληροφορίες για δρομολόγια λεωφορείων, είτε μουρμουρίζοντας τις χειρότερες των βρισιών τσατισμένος από την ανικανότητα ή αδιαφορία των Φιλιππινέζων να δώσουν μία ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ και ΑΞΙΟΠΙΣΤΗ απάντηση σε ερώτηση που είχε να κάνει με δρομολόγια λεωφορείων. Στις Φιλιππίνες θα ξαναπήγαινα μοιράζοντας τον χρόνο μου σε τρία-τέσσερα νησιά στα οποία θα πήγαινα ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΩΣ, και θα έβρισκα τρόπο σε αυτά να κάνω τις εκδρομές μου κάθε μέρα με μέσο μετακίνησης ΔΙΚΟ ΜΟΥ (νοικιασμένο, ναυλωμένο), χωρίς να εξαρτώμαι από τα κέφια κανενός οδηγού λεωφορείου, βαν, jeepney (κάτι που με επιστρέφει στην προηγούμενη παράγραφο, στο του μπάτζετ).

Στις Φιλιππίνες θα ξαναπήγαινα επειδή από 1η Ιουλίου (τρεις ημέρες μετά την εκεί άφιξή μου) οι περισσότεροι ξένοι μπορούν να μείνουν στη χώρα 30 μέρες, αντί για 21, που ίσχυε όταν πέταξα εγώ εκεί, και κυρίως όταν αγόρασα τα αεροπορικά εισιτήρια. Σκέφτεσαι “21 μέρες” και λες “δεν είναι και λίγες”, όμως η δική μου εμπειρία στις Φιλιππίνες, εκεί συγκεκριμένα, “λέει” ότι χρειάζεσαι χρόνο, χρόνο, χρόνο, για να “γυρίσεις” μέρη που απέχουν αρκετά μεταξύ τους. Χρειάζεσαι χρόνο ακόμα και για να δεις σε κάθε μέρος αυτά που αξίζουν περισσότερο να δεις. Επειδή αυτό φαντάζει μάλλον πολύ γενικό κι αόριστο, δίνω ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Στη Sagada, αν θέλεις να βρεις τα “κρεμάμενα φέρετρα”, το νούμερο ένα αξιοθέατο της περιοχής, μπορείς είτε να δοκιμάσεις μόνος, με τη βοήθεια ενός λιγότερο κι από υποτυπώδη χάρτη-κομμάτι χαρτί λίγο μεγαλύτερο από χαρτοπετσέτα (που ΠΛΗΡΩΝΕΙΣ μάλιστα) που βρίσκεις στο (άντε παρατήστε μας ρε...) “γραφείο τουριστικών πληροφοριών” του χωριού, είτε να πληρώσεις για “ξεναγό” (να το πάλι το του μπάτζετ). Αν επιλέξεις το πρώτο, εύκολα, πολύ-πολύ εύκολα, μπορεί να σε βρει το βράδυ ΧΩΡΙΣ να έχεις βρει αυτό που έψαχνες, κι έτσι να μείνεις μία μέρα παραπάνω απ' όσο είχες υπολογίσει, επειδή λες “δε γίνεται να φύγω χωρίς να κάνω αυτό για το οποίο ήρθα”. Στο δε Banaue, όπως γράφουν και οι τουριστικοί οδηγοί, είναι τόοοοσο εύκολο να πάρεις λάθος μονοπάτι πηγαίνοντας στον προορισμό που έχεις επιλέξεις το ίδιο πρωί, που επίσης καταλήγεις να περάσεις περισσότερες ημέρες, αν θέλεις να κάνεις (χωρίς ξεναγό) τις τέσσερις-πέντε hiking εξορμήσεις που προβάλλονται σαν must της περιοχής. Οι Φιλιππίνες στερούνται “υποστήριξης” προς τον τουρίστα, δημοφιλείς προορισμοί δεν έχουν ΜΙΑ ταμπέλα να σε οδηγήσει εκεί, και οι αποστάσεις από πόλη σε πόλη καλύπτονται σε χρόνο πολλαπλάσιο από αυτόν που χρειάζεται κανείς σε “ικανοποιητικά” αναπτυγμένες χώρες για να καλύψει ίδιες αποστάσεις. Κάπως έτσι, καταλήγεις να ξοδεύεις χρόνο, χρόνο, χρόνο, γι' αυτό επιμένω ότι ακόμα και με καλύτερα οργανωμένο το ταξίδι, στις Φιλιππίνες θα ξαναπήγαινα επειδή πλέον μπορώ να περάσω 30 μέρες χωρίς βίζα, αντί για “μόνο” 21.

Για να το μαζεύω σιγά-σιγά με τους αστερίσκους, “λέω” ότι στις Φιλιππίνες θα πήγαινα ξανά, κρατώντας μικρότερο καλάθι προσδοκιών από αυτό που κρατούσα τέλη Ιουνίου, και με πολύ μεγαλύτερη... ας το πω “κατανόηση”, της πραγματικότητας στη χώρα. Εννοώ ότι... πηγαίνοντας σε μία χώρα που βρίσκεται στον πάτο του βαρελιού, πρέπει να πηγαίνεις με ανάλογες απαιτήσεις. Με το “στον πάτο του βαρελιού” αναφέρομαι στις χώρες που οικονομικά είναι η τελευταία τρύπα του ζουρνά, τουλάχιστον στην περιοχή τους. Στη Σιγκαπούρη, πολλές από τις χειρότερα αμειβόμενες δουλειές τις κάνουν Μαλαισιανοί. Στη Μαλαισία, τις δουλειές που δε θέλουν να κάνουν οι Μαλαισιανοί τις κάνουν Ινδοί. Ινδοί που βρίσκουν τρόπο να γίνουν μικροαφεντικά, προσλαμβάνουν κόσμο από το Μπανγκλαντές, τη Μιανμάρ, την Καμπότζη, την Ινδονησία, τις Φιλιππίνες. Στις Φιλιππίνες, τις ευτελέστερα αμειβόμενες δουλειές, τις κάνουν... Φιλιππινέζοι. Δεν υπάρχουν μετανάστες από ακόμα πιο προβληματικές οικονομικά χώρες. Υπάρχουν μόνο εσωτερικοί μετανάστες. Αυτό κάτι λέει για μία χώρα. Αυτό εννοώ με το “πάτο του βαρελιού”. Οικονομικά, σε επίπεδο υποδομών, σε, σε, σε, οι Φιλιππίνες... είναι αυτό που είναι(...), κι αυτό πρέπει να το έχει κανείς κατά νου, ταξιδεύοντας εκεί.

Ακόμα, στις Φιλιππίνες θα ξαναπήγαινα μόνος, κατά 99,9%, από την πρώτη μέχρι και την τελευταία μέρα, αρκούμενος σε ολιγοήμερες παρέες τύπου Ρικάρντο, με τον οποίο ευτυχώς κάναμε “κλικ” ταξιδιωτικά, ακριβώς μετά την αναχώρηση της φίλης μου από τη χώρα. Επίσης, θα φρόντιζα οπωσδήποτε να γνωρίσω ντόπιους μέσω μίας ιστοσελίδας που έχω αναφέρει αρκετές φορές κατά καιρούς στις ιστορίες μου, και στην οποία χρωστάω πάμπολλες από τις σούπερ αναμνήσεις με τις οποίες έφυγα από όλες τις χώρες στις οποίες συνάντησα μέλη. Αν όοοολες αυτές οι προϋποθέσεις καλύπτονταν, τότε ναι, θα ξαναπήγαινα στις Φιλιππίνες (εν μέσω μπασκετικής σεζόν, εννοείται, προκειμένου να είναι στα ντουζένια της η μούρλα των Φιλιππινέζων για τις ομάδες τους, τις οποίες -τουλάχιστον τις μεγαλύτερες- παρακολουθούν με λατρεία).

Τέλος, στις Φιλιππίνες θα πήγαινα ξανά, αφού πρώτα διάβαζα (για να φρεσκάρω τη μνήμη μου με λεπτομέρειες) τα γεμάτα γκρίνια κείμενα που έγραψα στο προσωπικό ημερολόγιό μου όσο ήμουν εκεί, και τα ομοίως άκρως αυτοκριτικά κείμενα που “μου” έγραψα επιστρέφοντας στη Μαλαισία. Βασικά αναρωτήθηκα γιατί μου “κάθισαν” τόσο στραβά εκεί, καταστάσεις που ταξιδεύοντας, ειδικά από το... ορόσημο 2009 και μετά, έζησα και αλλού, χωρίς στο “αλλού” να είχα ιδιαίτερο πρόβλημα. Λεπτομέρειες που με... τσίτωσαν στις Φιλιππίνες, παρόμοιες, στη Γουατεμάλα ή στη Βολιβία, για να αναφέρω δύο χώρες-παραδείγματα, με έκαναν να γελάσω, μέχρι και... χαριτωμένες τις βρήκα. Γιατί στις Φιλιππίνες τόση τσατίλα; Κατέληξα στο ότι, πολύ απλά, αλλάζω σαν ταξιδιώτης. Η υπομονή μου δεν είναι αυτή που ήταν το 2009, όταν έφυγα από τη Θεσσαλονίκη με σκοπό να ταξιδέψω τέσσερις μήνες, και κατέληξα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να φθάσω τεσσεράμισι χρόνια αργότερα να είμαι ακόμα στη... γύρα. Η υπομονή μου έχει ψαλιδιστεί, το ίδιο και η ανοχή μου σε μικρά... “σπασίματα” με τα οποία πορεύεσαι σχεδόν καθημερινά όταν ταξιδεύεις ΤΟΣΟ καιρό. Ακόμα και το χιούμορ με το οποίο προσπαθώ να αντιμετωπίζω γεγονότα σε χώρες πολύ μακριά από τη δική μου, κι από αυτό ακόμα σχεδόν “ξέμεινα” στις Φιλιππίνες. “Reset” χρειάζομαι, αυτό “έμαθα” από τις Φιλιππίνες, “reset”, διαφορετικά... δε με βλέπω καλά (σαν ταξιδιώτη).

Χαιρετίσματα σε όλους από Κουάλα Λούμπουρ, στην οποία στις τρεις παρά τέταρτο μετά τα μεσάνυχτα, απόψε, ένας τύπος θα στηθεί απέναντι σε μία τηλεόραση, ελπίζοντας μέχρι τις τέσσερις και μισή να έχει ξυπνήσει μία τουλάχιστον φορά τους γείτονές του, με μία παρατεταμένη “ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΛ” κραυγή. Το Σάλκε-ΠΑΟΚ θα δοκίμαζα ούτως ή άλλως να το δω στο ίντερνετ, όμως χθες το βράδυ ο τοπικός... ΟΤΕtv, στον οποίο είμαστε συνδρομητές, ανακοίνωσε ποια παιχνίδια των πλέι-οφ του Τσάμπιονς Λιγκ θα δείξουν απόψε στα αθλητικά κανάλια τους. Όταν είδα το “Schalke-PAOK” στο ενημερωμένο πρόγραμμά τους, μου ήρθε να κάνω τον γύρο της γειτονιάς πανηγυρίζοντας...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 32
• 33
• 34
• 35
• 36

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 34 of 36

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

με λίγα... λόγια μας πέθανες.

 

[YBONNH]

Καλωσορισες πισω στο φορουμ!
Ειναι αληθεια πως 14 μηνες απουσιας ειναι πολλοι, αλλα αν γραφεις συστηματικα απο τωρα και στο εξης, θα το παραβλεψουμε.

 

[go2dbeach]

Τελευταία το έχω ΄σύστημα΄να γράφω απάντηση προτού καν διαβάσω
κυρίως γιατί κάποιος γράφει για αγαπημένη μου χώρα (βλέπε Κολομβία) οπου ο τίτλος και μόνο με ξεσηκώνει.
Στη δική σου περίπτωση ομολογώ οτι αυτό το Φιλιππίνες ήταν ένας λόγος να μου τραβήξει την προσοχή-αγαπημένη χώρα γαρ- και ο άλλος λόγος , ο 10900km- αγαπημένος μου πόστερ.
Σε προτιμώ πάντα σε λατινοαμερικάνικες ιστορίες, αλλά οκ, από το τίποτα δεχόμαστε και Ασία
Καλώς ήρθες πίσω στο φόρουμ desaparecido!

 

[tupacgr13]

Είναι από τις ιστορίες που ουσιαστικά με έβαλαν σε αυτό το φόρουμ. Ευχαριστούμε πολύ που τις μοιράζεσαι !

 

[eva kas]

μας μπουρδουκλωσες με τοσες χωρες σε τoσες λιγες γραμμες.......
παρολα αυτα ζηλευωωωω και περιμενω την συνεχεια με αγωνια!

 

[ggonholidays]

Απίστευτος!!!

 

[mariath]

Έχεις μια ευκαιρία να εξιλεωθείς που μας άφησες στα κρύα του λουτρού στη Νότια Αμερική! Μαλαισία, Φιλιππίνες, Ταϊβάν, ό,τι και να μας γράψεις καλοδεχούμενο από σένα! Welcome back!

 

[10900km]

Πληκτρολογώ, και η προσοχή μου αποσπάται από τα... “ουράνιο τόξο” δάχτυλά μου. Σύμφωνα με μία εκτίμηση που μόλις διάβασα στη διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας New Straits Times, τουλάχιστον χίλιοι ήμασταν οι Μαλαισιανοί (κυρίως ινδικής καταγωγής, αλλά κι αρκετοί κινεζικής) και (πάμπολλοι) ξένοι που πήγαμε χθες το μεσημέρι σε έναν ινδουιστικό ναό και... γιορτάσαμε τον ερχομό της άνοιξης στο ετήσιο Holi Festival. Φανταστείτε έναν μικρό ανοικτό χώρο, έναν τύπο πάνω σε μία μεγάλη υδροφόρα να περιλούζει τους πάντες με νερό, τους πάντες με ένα νεροπίστολο στο χέρι, πρόσωπα (και μαλλιά, και ρούχα) καλυμμένα από σκόνη σε κάθε λογής χρώμα, και φυσικά (μια και πρόκειται για ινδική γιορτή) δυνατή μπολιγουντιανή μουσική από μεγάλα ηχεία. Πανηγύρι...

Η φίλη μου με είχε προειδοποιήσει να φορέσω ρούχα που δε θα με πείραζε να πετάξω αμέσως μετά τη γιορτή. Η εμπειρία της από Holi προηγούμενων ετών τής έχει... διδάξει ότι οι σκόνες, τον πωπό σου κάτω να χτυπάς, δε βγαίνουν τελείως. Όσο για το δέρμα, δύο ντουζ έκανα χθες μετά τη γιορτή, ένα το απόγευμα κι ένα το βράδυ, άλλο ένα έκανα σήμερα το πρωί, και τα δάχτυλά μου εξακολουθούν να μοιάζουν λες και το βράδυ, ενώ κοιμόμουν, είχα κάποιο ανιψάκι μου να παίζει με χρώματα, κάνοντας τα χέρια μου καμβά απελευθέρωσης της δημιουργικότητάς του...

Στην περιγραφή του σκηνικού στην πρώτη παράγραφο, να προσθέσω ότι ο ινδουιστικός ναός που οργάνωσε τη γιορτή (χρησιμοποιώντας το facebook για να επικοινωνήσει την πρωτοβουλία του σε όσο γινόταν περισσότερο κόσμο), πρόσφερε δωρεάν φαγητό, κάτω από ένα μεγάλο στέγαστρο, ακριβώς δίπλα στην αλάνα του χρωματομπουγελώματος. Χαβαλές, ξεσηκωτική μουσική, λαχταριστό φαγητό... Έχω πάει και σε ινδουιστικές γιορτές πολύ λιγότερο διασκεδαστικές από τη χθεσινή, μία λέξη όμως που κανείς ποτέ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για να περιγράψει ινδουιστική γιορτή είναι “βαρετή”...

Η χθεσινή γιορτή είναι χαρακτηριστικό δείγμα ενός εκ των στοιχείων που μου αρέσουν πολύ στη Μαλαισία. Μουσουλμάνοι, κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις ινδουιστικές γιορτές. Κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, ινδικής καταγωγής, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των μουσουλμάνων (που αποτελούν και την πλειοψηφία στη χώρα). Ινδικής καταγωγής Μαλαισιανοί (οι περισσότεροι ινδουιστές), ethnic Malays (μουσουλμάνοι), και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των κινεζικής καταγωγής πολιτών. Κι ανήμερα Χριστουγέννων, όλοι τους θα πουν “merry Christmas” σε “Δυτικούς” που υποθέτουν ότι πρέπει να είναι χριστιανοί. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι παντού, κι αυτό είναι κάτι που λατρεύω στη Μαλαισία. Εκεί που μου τα... χαλάνε οι Μαλαισιανοί, κάθε εθνοτικής ομάδας και θρησκείας, είναι το πόσοι εξ αυτών αρπάζουν αυτές τις... to know us better (για να δανειστώ ατάκα από κωμωδία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου) ευκαιρίες από τα μαλλιά...

Στο πόσο αρμονικά ή μη, συνυπάρχουν όλες οι εθνοτικές ομάδες στη Μαλαισία, αναφέρθηκα κάποιες φορές στις “Μαλαισιοφλυαρίες” μου το 2010. Αυτές τις τρεις εβδομάδες που έχω εδώ φέτος, έχω παρατηρήσει μία μικρή αλλαγή, προς το καλύτερο. Στις συγκρίσεις όμως που ασυναίσθητα κάνω από την πρώτη μέρα μου εδώ, μεταξύ Μαλαισίας του 2010 και Μαλαισίας του 2013, θα αφιερώσω το επόμενο κείμενο. Για την ώρα επιστρέφω στο μπάνιο για ένα ακόμα δυνατό τρίψιμο χεριών...

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, τα “ευχαριστώ” σας, και για τον χρόνο που αφιερώσατε για να με διαβάσετε προχθές.

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ

 

[go2dbeach]

Μικρό το κεφάλαιο, αλλά χρωμάτισες τη μέρα μου

 

[10900km]

Κουαλαλουμπουριανές διαφορές μεταξύ 2010 και 2013... Βασικότερη όλων, ότι η KL σήμερα είναι πολύ (πάρτε το “πολύ”, δεκαπλασιάστε το, αυτό που προκύπτει διπλασιάστε το, κι έχετε μόνο το μισό από το για πόσο “πολύ” πραγματικά πρόκειται) πιο... χτισμένη από την πόλη που άφησα τον Νοέμβριο του '10. Ουρανοξύστες που τότε τους άφησα “στα μισά τους”, σήμερα όχι μόνο είναι ολοκληρωμένοι (κάτι που ούτως ή άλλως δεν προκαλεί εντύπωση, μια και πέρασαν δυόμισι χρόνια), αλλά έχουν δίπλα τους άλλους υπό (με ταχείς ρυθμούς) υπό ανέγερση ουρανοξύστες. Οικοδομικά συγκροτήματα που δίχως ίχνος υπερβολής μπορείς, λόγω έκτασης που καλύπτουν και περιλαμβανομένων κατοικιών, να τα χαρακτηρίσεις “μικρά χωριά”, τα είχα αφήσει στη... φάση της προετοιμασίας του χώρου πριν καν πέσουν τα πρώτα μπετά, και σήμερα είναι... “εντός πόλης χωριουδάκια” με τα όλα τους. Και πράσινες εκτάσεις που τις είχα αφήσει περιφραγμένες με ταμπέλες “no trespassing” κάπου κρεμασμένες, κι αυτές ακόμα είναι σήμερα συγκροτήματα μονοκατοικιών, καταστήματα, φαγάδικα...

Οι γραμμές των μέσων μαζικής μεταφοράς επεκτείνονται, ακόμα και στη δική μας “γειτονιά”, κάπου 20-25 χιλιόμετρα από τους Πύργους Πετρόνας. Το “ακόμα” έχει να κάνει λιγότερο με την απόσταση από το κέντρο της πόλης, και περισσότερο με το ότι η περιοχή που μένουμε ελέγχεται από την Αντιπολίτευση, κι η κεντρική Κυβέρνηση φρόντισε τα πέντε τελευταία χρόνια (μετά τις τελευταίες εκλογές) να... τιμωρήσει τον κόσμο εδώ, παγώνοντας όλα τα δημόσια έργα. Πρόσφατα άρχισαν ξανά τα έργα, επειδή, ω, τι σύμπτωση, πολύ σύντομα θα έχουμε εκλογές...

Ο νέος σταθμός λεωφορείων, ο οποίος μοιάζει περισσότερο με κτήριο αεροδρομίου κι έχει τόση σχέση με τον Puduraya, τον παλιό σταθμό λεωφορείων της KL, όση (σχέση) έχει ένα Airbus A380 με... χαρταετό, είναι πλέον πλήρως λειτουργικός (το '10 τον άφησα “στα τελειώματά του”). Μέχρι και νέο σούπερ τερματικό σταθμό “βρήκα” στο αεροδρόμιο (παραδίδεται τον Ιούνιο), και θα αποτελέσει τε-ρά-στι-α αναβάθμιση του “παλιού LCCT” (τερματικός σταθμός Low Cost εταιρειών), από τον οποίο έχετε περάσει όσοι έχετε πετάξει από/προς KL με την -αυξανόμενα ενοχλητική, αλλά ομολογουμένως θελκτικά οικονομική- AirAsia.

Όσο για αυτό που ανέφερα προχθές περί... συγχνωτισμού Μαλαισιανών από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες, έχω την αίσθηση ότι κι εκεί κάποια μικρή αλλαγή έχει σημειωθεί. Το “λέω” επειδή έχω προσέξει νεαροπαρέες αποτελούμενες από Malays, Κινεζο-Μαλαισιανούς, και Ινδο-Μαλαισιανούς, να μοιράζονται τραπέζια σε food courts για παράδειγμα, και να μιλάνε στα Αγγλικά, κάτι που το 2010 θυμάμαι ότι είχα δει πολύ-πολύ λίγες φορές. Όχι ότι η Μαλαισία έγινε μέσα σε δυόμισι χρόνια κάποιος επί γης πολυεθνοτικός παράδεισος... Όμως, είναι σαν να μην έχεις δει ένα παιδάκι επί δυόμισι χρόνια. Το άφησες με το που πήγε “νήπια”, και το βρίσκεις να τελειώνει τη Β' Δημοτικού. Η διαφορά στο ύψος του είναι εμφανής. Παιδάκι παραμένει, δεν είναι ότι ζορίζεται να βολέψει τα πόδια του στο πίσω κάθισμα μικρού αυτοκινήτου, όμως ειδικά στα μάτια κάποιου που ήταν απών επί δυόμισι χρόνια, η διαφορά είναι πασιφανής.

Τέλος, μία ευχάριστη μη αλλαγή-αλλαγή έχει να κάνει με το πόσο λίγο έχουν ανέβει οι τιμές. Τον Δεκέμβριο του 2011, την πρώτη φορά που πήγα σε σούπερ μάρκετ κοντά στο σπίτι όπου έμεινα για δύο μήνες στο Μπουένος Άιρες, δεν ήξερα αν έπρεπε να ξεκαρδιστώ στα γέλια ή να δακρύσω, διαπιστώνοντας ότι οι τιμές, σε σχέση με το 2009, όχι απλά είχαν πετάξει, αλλά είχαν εκτιναχθεί τόσο (επαναλαμβάνω, σε σχέση με το 2009), που πλέον... είχαν ξεφύγει από τη γήινη βαρύτητα, και ήταν σε τροχιά, ανάμεσα στους -όχι πολύ ακριβότερους, ειδικά από τα εισαγωγής προϊόντα που βρίσκει κανείς σε αργεντίνικα σούπερ μάρκετ- τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους μας... Η φίλη μου παραπονιέται, λέει ότι οι τιμές έχουν ανέβει πολύ, επιτρέψτε μου όμως, έχοντας πάει σε αρκετές χώρες περισσότερες από μία φορές (δύο, τρεις, ή και περισσότερες), κι έχοντας παρατηρήσει τις από-χρονιά-σε-χρονιά διαφορές στις τιμές αλλού, να “πω” ότι οι τιμές εδώ παραμένουν “φιλικότατες”. Μπορείς να χαρείς πρωινό (ρότι με μπανάνα μέσα, ή αυγό, και ντόπιο τσάι) με λιγότερο από ένα ευρώ, και γεύμα (σε απλό μαγαζί) με λιγότερα από δύο. Γεύμα-μούρλια, και σε ποσότητα που σε αφήνει με την αίσθηση ότι τα έξι, εφτά, οκτώ ρίνγκιτ σου, ήταν απόλυτα καλοξοδεμένα.

Μία και μισή το μεσημέρι εδώ... Ώρα για φαγητό (με βλέπω να πηγαίνω σε κινέζικο για το λατρεμένο μου char kway teow -πέντε ρίνγκιτ, 1,25 ευρώ, η μεγάλη μερίδα. Με τέτοιες τιμές, δεν ασχολούμαι με τις “μικρές”, και λίγο φθηνότερες, μερίδες).

 

[KLEOPATRA]

Οπα .. ! Γεια σου βρε Δημητρη !
Πως απο τη Λατινικη Αμερικη βρεθηκες στην αντιπερα οχθη στην Ασια ..τι εκπληξη κιαυτη!!!
Να περνας καλα ..θα σε διαβαζουμε.