Ινδονησία Μαλαισία Ταϊβάν Φιλιππίνες Μαλαισία (και Ταϊβάν, και Φιλιππίνες, και Ιάβα, και, και, και...) για εννιά -τουλάχιστον- μήνες

[10900km]

Kaohsiung, η... Θεσσαλονίκη της Ταϊβάν

Την ημέρα που πήραμε τρένο από Hualien για Kaohsiung, έπρεπε να ξυπνήσουμε στις πέντε, και να είμαστε στον -πολύ κοντινό στον ξενώνα μας- σιδηροδρομικό σταθμό λίγο πριν τις έξι. Υπό διαφορετικές συνθήκες, όντας μουρτζούφλης από τη φύση μου, θα ήμουν “σπασμένος”, αμίλητος, κι απλά μηχανικά θα έκανα όλα εκείνα που συνοδεύουν το άδειασμα ενός δωματίου (τσεκάρισμα μην ξεχάσουμε τίποτα και κουτουλάμε την γκλάβα μας στον τοίχο αργότερα) και τη μετάβαση στο σημείο αναχώρησης. Οι αφίξεις οπουδήποτε σε... άγριες ώρες, δε με πειράζουν σχεδόν ποτέ, επειδή πάντα υπάρχει η... φλόγα του ότι φθάνω σε ένα νέο μέρος. Τις αναχωρήσεις όμως σε άγριες ώρες, δεν τις ζω με την ίδια... εσωτερική φλόγα. Σταυρώστε με...

Το συγκεκριμένο πρωινό όμως, αντί να έχω κάτι μούτρα “ΝΑ”, σφύριζα(!), και μουρμούριζα στιχάκια από τραγουδάκια που λένε οι οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων στην Αργεντινή (και παντού αλλού στη Νότια Αμερική, αλλά εγώ λατρεύω περισσότερο τη μελωδικότητα των Αργεντινών), κάτι που κάνω μόνο όταν είμαι σε πραγματικά καλή διάθεση. Η φίλη μου, που με ξέρει αρκετά καλά πια, ξαφνιάστηκε και με ρώτησε προς τι τα κέφια. Της είπα την αλήθεια. Ήμουν ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΕΝΟΣ που το τρένο που θα παίρναμε, είχε προορισμό το Kaohsiung...

Έχοντας διαβάσει (μάλλον... ξετινάξει) τον οδηγό του Lonely Planet για Ταϊβάν πριν το ταξίδι μας εκεί, το μέρος που μου... έκανε κλικ περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, ήταν το Kaohsiung. Διάβασα για μία πόλη πάνω στη θάλασσα, η οποία μάλιστα έχει και δικό της νησί, η οποία τα τελευταία χρόνια... συμμαζεύτηκε, καθάρισε το ποτάμι της, από... αποχωρητήριο το έκανε βάση δίπλα στο οποίο δημιουργήθηκαν πάρκα για τσάρκα και χάζι, διάβασα για τα ποδήλατα που η πόλη δίνει δωρεάν στους κατοίκους και τους επισκέπτες της, για τις δύο παραλίες εντός των ορίων της πόλης, διάβασα για τη γενικότερη... χαλαρή διάθεση, χαλαρότερη από εκείνη που επικρατεί στην Ταϊπέι, τους κάπως πιο αργούς ρυθμούς, τη μικρότερη... βιασύνη του κόσμου να πάει από εδώ εκεί. Διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα, και το μόνο που έλειπε από το κείμενο-περιγραφή του Kaohsiung ήταν ένας αστερίσκος, με παραπομπή στο τέλος της σελίδας, που να έγραφε “*εσύ, ΕΣΥ, Δημήτρη!, που διαβάζεις αυτές τις σελίδες, τι άλλο περιμένεις για να πας στο Kaohsiung;!”

Η πόλη με κέρδισε με το “καλώς τον”. Βγαίνοντας από τον σταθμό των τρένων, είσαι ήδη στο κέντρο μίας πολύ ζωντανής περιοχής. Μερικά βήματα αριστερά, πήραμε μετρό για τον ξενώνα μας, που ήταν 70-80 μέτρα από τον ουρανοξύστη-σήμα κατατεθέν της πόλης, ξενώνας, παρεμπιπτόντως, τον οποίο χωρίς δεύτερη σκέψη κατατάσσω στους πέντε καλύτερους που έχω μείνει, οπουδήποτε στον κόσμο. Στα 100 μέτρα είχαμε σταθμό από τον οποίο μπορούσαμε να δανειστούμε ποδήλατο, δωρεάν για την πρώτη ώρα, περίπου 25 λεπτά του ευρώ για κάθε επιπλέον μισάωρο, όμως δεν πληρώσαμε ποτέ, επειδή οι αποστάσεις στο Kaohsiung είναι σχετικά μικρές, και καλύπτονται εύκολα σε λιγότερο από 60 λεπτά. Βόλτα δίπλα στο ποτάμι, επίσκεψη σε ένα μουσείο που η φίλη μου χάρηκε σαν παιδί (αφιερωμένο στους Hakka, Κινέζους, από περιοχή της Κίνας στην οποία βρίσκονται οι ρίζες και της φίλης μου), περισσότερη βόλτα, και κατάληξη σε “night market”, οι οποίες είναι ένα από τα top χαρακτηριστικά της Ταϊβάν, και προσφέρουν... υπαίθριο shopping, φαγητό, και πολύ-πολύ χάζι. Κάπως έτσι, η πρώτη μέρα στο Kaohsiung πέρασε ξέγνοιαστα-ξέγνοιαστα-ξέγνοιαστα, κι οι επόμενες δύο ημέρες αποδείχθηκαν ακόμη πιο... χαλαρωτικές για τα τεντωμένα (για λόγους άσχετους με τη χώρα) νεύρα μου.

Μία ολόκληρη μέρα περάσαμε στο νησί (παίρνεις πλοιάριο και σε πέντε λεπτά είσαι απέναντι), και μία στη λίμνη βόρεια του κέντρου της πόλης, λίμνη τριγυρισμένη από κινέζικους ναούς και... να τα πω “αγάλματα”;, φανταστείτε Κινέζους “αγίους” (εντελώς καταχρηστικός ο όρος, καμία σχέση με την έννοια που η λέξη έχει για τους Χριστιανούς Αγίους), αλλά και τεράστιους δράκους και τίγρεις, τόσο μεγάλους που περπατάς μέσα τους, μπαίνεις από το στόμα τους (κατά προτίμηση), χαζεύεις τοιχογραφίες δεξιά-αριστερά για περίπου 20 μέτρα, και βγαίνεις από τον... πωπό τους. Η λίμνη δεν είναι τεράστια, όμως είναι μεγαλούτσικη, για να κάνεις τον κύκλο σταματώντας σε κάθε ναό (κάποιοι εκ των οποίων είναι κτισμένοι στο εσωτερικό της λίμνης, και είναι προσβάσιμοι από μακριές “αποβάθρες”) χρειάζεσαι αρκετό χρόνο, ειδικά αν σταματήσεις δύο-τρεις φορές για να γευθείς τοπικές λιχουδιές. Κι εκεί που έχεις ολοκληρώσει τον κύκλο της, βλέπεις ότι η ώρα έχει περάσει, ο ήλιος έχει πέσει αρκετά, κι αν είσαι όπως εγώ, λάτρης της λήψης φωτογραφιών, αρχίζεις δεύτερο κύκλο, για να βγάλεις φωτογραφίες με πολύ διαφορετικό (και ασύγκριτα καλύτερο για φωτογραφίες) φωτισμό, εκείνο του “αργά το απόγευμα, που ο ήλιος κάνει τα χρώματα να φαίνονται πιο 'ζεστά'”.

Όσο για το νησί, περάσαμε ώρες κάνοντας ποδήλατο (νοικιάσαμε για όλη τη μέρα με κάτι περισσότερο από δύο ευρώ), και πάλι δεν προλάβαμε παρά να καλύψουμε ένα μόνο μέρος του. Μακρόστενο, το πλάτος του είναι κατά κανόνα ελάχιστες εκατοντάδες μέτρα, με ατελείωτο ποδηλατόδρομο στη νότια πλευρά του, να αγναντεύεις την ανοικτή θάλασσα, και εκατοντάδες πλοιάρια αραγμένα σε αποβάθρες στη βόρεια πλευρά του, ό,τι πρέπει για φωτογραφίες, με τα πλοιάρια μπροστά, και τον ουρανοξύστη-έμβλημα της πόλης πίσω, στο βάθος. Τι να προσθέσω;... Ακόμα και με σκοτούρες στο μυαλό, ακόμα και με διάφορα “γαμώτο” να τα δίνουν όλα για να σου κάνουν χαλάστρα, το νησί Cijin λειτουργεί... μυοχαλαρωτικά. “Άδειασα” τόσο από έγνοιες, που κάποια στιγμή τρύπωσα ανάμεσα σε μερικές δεκάδες παιδάκια που έπαιζαν με το νερό που ξεπηδούσε από πίδακες στο έδαφος σε ένα παραθαλάσσιο πάρκο, κι απλά... στάθηκα εκεί, έγινα λούτσα. Η μόνη διαφορά μου με τους μπόμπιρες ήταν ότι εγώ δεν τσίριζα όταν πεταγόταν το νερό (και είχα το διπλάσιο/τριπλάσιο ύψος από εκείνους. Και φορούσα όλα τα ρούχα μου).

Με αυτά και μ' αυτά, φθάνω στον τίτλο αυτού του κειμένου. Στη Θεσσαλονίκη δεν έχουμε νησί “φάτσα” στην παραλία μας (αν και κάποια στιγμή, κάπου διάβασα την πρόταση κάποιων, υποθέτω μεταξύ σοβαρού και αστείου, να δημιουργήσουμε ένα τεχνητό, το “Θεσσαλονήσι”), δεν έχουμε μετρό (μην αρχίσω τώρααααα... #*&%$^!!!), δεν έχουμε ποτάμι και δωρεάν ποδήλατα για να κάνουμε τσάρκα δίπλα του, δεν έχουμε ουρανοξύστη κάποιων δεκάδων ορόφων και observation deck στην κορυφή του, όμως το... feeling είναι παρόμοιο. Το Kaohsiung είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ταϊβάν, στην οποία μπορείς να χαρείς όλα όσα μπορεί κανείς να χαρεί σε μία πόλη, χωρίς όμως να χρειάζεται να διανύεις τεράστιες αποστάσεις για να πας από το Α στο Β. Είναι μεν πόλη, αλλά έχεις την αίσθηση ότι είσαι σε ένα -πολύ μεγάλο- χωριό, στο οποίο καβαλάς ένα ποδήλατο και σε λίγη ώρα είσαι εκεί που θέλεις (κάτι που έχω περάσει χρόνια κάνοντας στη Θεσσαλονίκη). Και κάθε φορά που καθόμασταν κάπου για φαγητό, ή ρωτούσαμε κάποιον κάτι, ή έπρεπε να τακτοποιήσουμε κάποια εκκρεμότητα που είχε να κάνει με οτιδήποτε, αισθανόμουν ότι οι συνομιλητές μας είχαν λίγο περισσότερο χρόνο για κουβέντα, λίγη περισσότερη διάθεση, για μία ερώτηση παραπάνω (“από πού είστε; Ααα... Μαλαισία και Ελλάδα”), για μία διευκρίνηση παραπάνω, ακόμα-ακόμα και για ένα χαμόγελο παραπάνω, ίσως επειδή ο θόρυβος τριγύρω ήταν συνήθως μικρότερος (λιγότερα αυτοκίνητα, λιγότερη κίνηση, λιγότερα κορναρίσματα), ίσως επειδή δε βιάζονταν τόσο να μας “ξεπετάξουν” και να συνεχίσουν αυτό που έκαναν πριν τους πλησιάσουμε, ή ίσως απλά επειδή βλέπουν πολύ λιγότερους ξένους τουρίστες απ' όσους βλέπουν στην Ταϊπέι, κι έχουν μεγαλύτερη περιέργεια να μάθουν για σένα, και φυσικά για το πώς σου φαίνεται η πόλη τους (στο μουσείο του Hakka πολιτισμού, μέχρι και δώρο μου έκαναν, κι ιδρώσαμε να βάλουμε τέλος στις ερωτήσεις τους για εμάς). ¿Qué sé yo?... (πρέπει να με παρακολουθείτε από τις ημέρες μου στο Μπουένος Άιρες για να καταλάβετε πού κολλάει αυτό). Με αυτήν την εντύπωση έμεινα, ίσως και μεγαλοποιώντας κάπως τα θετικά τού Kaohsiung, όπως συμβαίνει καμιά φορά όταν πηγαίνουμε σε ένα μέρος με ΠΟΛΥ θετική προδιάθεση, και βλέπουμε εκεί τις υψηλές προσδοκίες μας να “ματσάρονται”, να καλύπτονται, και μάλιστα το μέρος να είναι ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ “ουάου” απ' ότι περιμέναμε...

Ένα κείμενο μου μένει για Ταϊβάν, με Tainan, και... διθυραμβικό απολογισμό των τριών εβδομάδων μου στο νησί.

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ. Αν ξέρετε κανέναν μουσουλμάνο, πείτε του “σελάματ Χάρι Ράγια” (μη φοβάστε, δε θα τον βρίζετε, καλό είναι).

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 26
• 27
• 28
• 29
• 30
• …

  Go to chapter

  Go
• 36

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 28 of 36

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

με λίγα... λόγια μας πέθανες.

 

[YBONNH]

Καλωσορισες πισω στο φορουμ!
Ειναι αληθεια πως 14 μηνες απουσιας ειναι πολλοι, αλλα αν γραφεις συστηματικα απο τωρα και στο εξης, θα το παραβλεψουμε.

 

[go2dbeach]

Τελευταία το έχω ΄σύστημα΄να γράφω απάντηση προτού καν διαβάσω
κυρίως γιατί κάποιος γράφει για αγαπημένη μου χώρα (βλέπε Κολομβία) οπου ο τίτλος και μόνο με ξεσηκώνει.
Στη δική σου περίπτωση ομολογώ οτι αυτό το Φιλιππίνες ήταν ένας λόγος να μου τραβήξει την προσοχή-αγαπημένη χώρα γαρ- και ο άλλος λόγος , ο 10900km- αγαπημένος μου πόστερ.
Σε προτιμώ πάντα σε λατινοαμερικάνικες ιστορίες, αλλά οκ, από το τίποτα δεχόμαστε και Ασία
Καλώς ήρθες πίσω στο φόρουμ desaparecido!

 

[tupacgr13]

Είναι από τις ιστορίες που ουσιαστικά με έβαλαν σε αυτό το φόρουμ. Ευχαριστούμε πολύ που τις μοιράζεσαι !

 

[eva kas]

μας μπουρδουκλωσες με τοσες χωρες σε τoσες λιγες γραμμες.......
παρολα αυτα ζηλευωωωω και περιμενω την συνεχεια με αγωνια!

 

[ggonholidays]

Απίστευτος!!!

 

[mariath]

Έχεις μια ευκαιρία να εξιλεωθείς που μας άφησες στα κρύα του λουτρού στη Νότια Αμερική! Μαλαισία, Φιλιππίνες, Ταϊβάν, ό,τι και να μας γράψεις καλοδεχούμενο από σένα! Welcome back!

 

[10900km]

Πληκτρολογώ, και η προσοχή μου αποσπάται από τα... “ουράνιο τόξο” δάχτυλά μου. Σύμφωνα με μία εκτίμηση που μόλις διάβασα στη διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας New Straits Times, τουλάχιστον χίλιοι ήμασταν οι Μαλαισιανοί (κυρίως ινδικής καταγωγής, αλλά κι αρκετοί κινεζικής) και (πάμπολλοι) ξένοι που πήγαμε χθες το μεσημέρι σε έναν ινδουιστικό ναό και... γιορτάσαμε τον ερχομό της άνοιξης στο ετήσιο Holi Festival. Φανταστείτε έναν μικρό ανοικτό χώρο, έναν τύπο πάνω σε μία μεγάλη υδροφόρα να περιλούζει τους πάντες με νερό, τους πάντες με ένα νεροπίστολο στο χέρι, πρόσωπα (και μαλλιά, και ρούχα) καλυμμένα από σκόνη σε κάθε λογής χρώμα, και φυσικά (μια και πρόκειται για ινδική γιορτή) δυνατή μπολιγουντιανή μουσική από μεγάλα ηχεία. Πανηγύρι...

Η φίλη μου με είχε προειδοποιήσει να φορέσω ρούχα που δε θα με πείραζε να πετάξω αμέσως μετά τη γιορτή. Η εμπειρία της από Holi προηγούμενων ετών τής έχει... διδάξει ότι οι σκόνες, τον πωπό σου κάτω να χτυπάς, δε βγαίνουν τελείως. Όσο για το δέρμα, δύο ντουζ έκανα χθες μετά τη γιορτή, ένα το απόγευμα κι ένα το βράδυ, άλλο ένα έκανα σήμερα το πρωί, και τα δάχτυλά μου εξακολουθούν να μοιάζουν λες και το βράδυ, ενώ κοιμόμουν, είχα κάποιο ανιψάκι μου να παίζει με χρώματα, κάνοντας τα χέρια μου καμβά απελευθέρωσης της δημιουργικότητάς του...

Στην περιγραφή του σκηνικού στην πρώτη παράγραφο, να προσθέσω ότι ο ινδουιστικός ναός που οργάνωσε τη γιορτή (χρησιμοποιώντας το facebook για να επικοινωνήσει την πρωτοβουλία του σε όσο γινόταν περισσότερο κόσμο), πρόσφερε δωρεάν φαγητό, κάτω από ένα μεγάλο στέγαστρο, ακριβώς δίπλα στην αλάνα του χρωματομπουγελώματος. Χαβαλές, ξεσηκωτική μουσική, λαχταριστό φαγητό... Έχω πάει και σε ινδουιστικές γιορτές πολύ λιγότερο διασκεδαστικές από τη χθεσινή, μία λέξη όμως που κανείς ποτέ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για να περιγράψει ινδουιστική γιορτή είναι “βαρετή”...

Η χθεσινή γιορτή είναι χαρακτηριστικό δείγμα ενός εκ των στοιχείων που μου αρέσουν πολύ στη Μαλαισία. Μουσουλμάνοι, κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις ινδουιστικές γιορτές. Κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, ινδικής καταγωγής, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των μουσουλμάνων (που αποτελούν και την πλειοψηφία στη χώρα). Ινδικής καταγωγής Μαλαισιανοί (οι περισσότεροι ινδουιστές), ethnic Malays (μουσουλμάνοι), και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των κινεζικής καταγωγής πολιτών. Κι ανήμερα Χριστουγέννων, όλοι τους θα πουν “merry Christmas” σε “Δυτικούς” που υποθέτουν ότι πρέπει να είναι χριστιανοί. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι παντού, κι αυτό είναι κάτι που λατρεύω στη Μαλαισία. Εκεί που μου τα... χαλάνε οι Μαλαισιανοί, κάθε εθνοτικής ομάδας και θρησκείας, είναι το πόσοι εξ αυτών αρπάζουν αυτές τις... to know us better (για να δανειστώ ατάκα από κωμωδία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου) ευκαιρίες από τα μαλλιά...

Στο πόσο αρμονικά ή μη, συνυπάρχουν όλες οι εθνοτικές ομάδες στη Μαλαισία, αναφέρθηκα κάποιες φορές στις “Μαλαισιοφλυαρίες” μου το 2010. Αυτές τις τρεις εβδομάδες που έχω εδώ φέτος, έχω παρατηρήσει μία μικρή αλλαγή, προς το καλύτερο. Στις συγκρίσεις όμως που ασυναίσθητα κάνω από την πρώτη μέρα μου εδώ, μεταξύ Μαλαισίας του 2010 και Μαλαισίας του 2013, θα αφιερώσω το επόμενο κείμενο. Για την ώρα επιστρέφω στο μπάνιο για ένα ακόμα δυνατό τρίψιμο χεριών...

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, τα “ευχαριστώ” σας, και για τον χρόνο που αφιερώσατε για να με διαβάσετε προχθές.

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ

 

[go2dbeach]

Μικρό το κεφάλαιο, αλλά χρωμάτισες τη μέρα μου

 

[10900km]

Κουαλαλουμπουριανές διαφορές μεταξύ 2010 και 2013... Βασικότερη όλων, ότι η KL σήμερα είναι πολύ (πάρτε το “πολύ”, δεκαπλασιάστε το, αυτό που προκύπτει διπλασιάστε το, κι έχετε μόνο το μισό από το για πόσο “πολύ” πραγματικά πρόκειται) πιο... χτισμένη από την πόλη που άφησα τον Νοέμβριο του '10. Ουρανοξύστες που τότε τους άφησα “στα μισά τους”, σήμερα όχι μόνο είναι ολοκληρωμένοι (κάτι που ούτως ή άλλως δεν προκαλεί εντύπωση, μια και πέρασαν δυόμισι χρόνια), αλλά έχουν δίπλα τους άλλους υπό (με ταχείς ρυθμούς) υπό ανέγερση ουρανοξύστες. Οικοδομικά συγκροτήματα που δίχως ίχνος υπερβολής μπορείς, λόγω έκτασης που καλύπτουν και περιλαμβανομένων κατοικιών, να τα χαρακτηρίσεις “μικρά χωριά”, τα είχα αφήσει στη... φάση της προετοιμασίας του χώρου πριν καν πέσουν τα πρώτα μπετά, και σήμερα είναι... “εντός πόλης χωριουδάκια” με τα όλα τους. Και πράσινες εκτάσεις που τις είχα αφήσει περιφραγμένες με ταμπέλες “no trespassing” κάπου κρεμασμένες, κι αυτές ακόμα είναι σήμερα συγκροτήματα μονοκατοικιών, καταστήματα, φαγάδικα...

Οι γραμμές των μέσων μαζικής μεταφοράς επεκτείνονται, ακόμα και στη δική μας “γειτονιά”, κάπου 20-25 χιλιόμετρα από τους Πύργους Πετρόνας. Το “ακόμα” έχει να κάνει λιγότερο με την απόσταση από το κέντρο της πόλης, και περισσότερο με το ότι η περιοχή που μένουμε ελέγχεται από την Αντιπολίτευση, κι η κεντρική Κυβέρνηση φρόντισε τα πέντε τελευταία χρόνια (μετά τις τελευταίες εκλογές) να... τιμωρήσει τον κόσμο εδώ, παγώνοντας όλα τα δημόσια έργα. Πρόσφατα άρχισαν ξανά τα έργα, επειδή, ω, τι σύμπτωση, πολύ σύντομα θα έχουμε εκλογές...

Ο νέος σταθμός λεωφορείων, ο οποίος μοιάζει περισσότερο με κτήριο αεροδρομίου κι έχει τόση σχέση με τον Puduraya, τον παλιό σταθμό λεωφορείων της KL, όση (σχέση) έχει ένα Airbus A380 με... χαρταετό, είναι πλέον πλήρως λειτουργικός (το '10 τον άφησα “στα τελειώματά του”). Μέχρι και νέο σούπερ τερματικό σταθμό “βρήκα” στο αεροδρόμιο (παραδίδεται τον Ιούνιο), και θα αποτελέσει τε-ρά-στι-α αναβάθμιση του “παλιού LCCT” (τερματικός σταθμός Low Cost εταιρειών), από τον οποίο έχετε περάσει όσοι έχετε πετάξει από/προς KL με την -αυξανόμενα ενοχλητική, αλλά ομολογουμένως θελκτικά οικονομική- AirAsia.

Όσο για αυτό που ανέφερα προχθές περί... συγχνωτισμού Μαλαισιανών από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες, έχω την αίσθηση ότι κι εκεί κάποια μικρή αλλαγή έχει σημειωθεί. Το “λέω” επειδή έχω προσέξει νεαροπαρέες αποτελούμενες από Malays, Κινεζο-Μαλαισιανούς, και Ινδο-Μαλαισιανούς, να μοιράζονται τραπέζια σε food courts για παράδειγμα, και να μιλάνε στα Αγγλικά, κάτι που το 2010 θυμάμαι ότι είχα δει πολύ-πολύ λίγες φορές. Όχι ότι η Μαλαισία έγινε μέσα σε δυόμισι χρόνια κάποιος επί γης πολυεθνοτικός παράδεισος... Όμως, είναι σαν να μην έχεις δει ένα παιδάκι επί δυόμισι χρόνια. Το άφησες με το που πήγε “νήπια”, και το βρίσκεις να τελειώνει τη Β' Δημοτικού. Η διαφορά στο ύψος του είναι εμφανής. Παιδάκι παραμένει, δεν είναι ότι ζορίζεται να βολέψει τα πόδια του στο πίσω κάθισμα μικρού αυτοκινήτου, όμως ειδικά στα μάτια κάποιου που ήταν απών επί δυόμισι χρόνια, η διαφορά είναι πασιφανής.

Τέλος, μία ευχάριστη μη αλλαγή-αλλαγή έχει να κάνει με το πόσο λίγο έχουν ανέβει οι τιμές. Τον Δεκέμβριο του 2011, την πρώτη φορά που πήγα σε σούπερ μάρκετ κοντά στο σπίτι όπου έμεινα για δύο μήνες στο Μπουένος Άιρες, δεν ήξερα αν έπρεπε να ξεκαρδιστώ στα γέλια ή να δακρύσω, διαπιστώνοντας ότι οι τιμές, σε σχέση με το 2009, όχι απλά είχαν πετάξει, αλλά είχαν εκτιναχθεί τόσο (επαναλαμβάνω, σε σχέση με το 2009), που πλέον... είχαν ξεφύγει από τη γήινη βαρύτητα, και ήταν σε τροχιά, ανάμεσα στους -όχι πολύ ακριβότερους, ειδικά από τα εισαγωγής προϊόντα που βρίσκει κανείς σε αργεντίνικα σούπερ μάρκετ- τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους μας... Η φίλη μου παραπονιέται, λέει ότι οι τιμές έχουν ανέβει πολύ, επιτρέψτε μου όμως, έχοντας πάει σε αρκετές χώρες περισσότερες από μία φορές (δύο, τρεις, ή και περισσότερες), κι έχοντας παρατηρήσει τις από-χρονιά-σε-χρονιά διαφορές στις τιμές αλλού, να “πω” ότι οι τιμές εδώ παραμένουν “φιλικότατες”. Μπορείς να χαρείς πρωινό (ρότι με μπανάνα μέσα, ή αυγό, και ντόπιο τσάι) με λιγότερο από ένα ευρώ, και γεύμα (σε απλό μαγαζί) με λιγότερα από δύο. Γεύμα-μούρλια, και σε ποσότητα που σε αφήνει με την αίσθηση ότι τα έξι, εφτά, οκτώ ρίνγκιτ σου, ήταν απόλυτα καλοξοδεμένα.

Μία και μισή το μεσημέρι εδώ... Ώρα για φαγητό (με βλέπω να πηγαίνω σε κινέζικο για το λατρεμένο μου char kway teow -πέντε ρίνγκιτ, 1,25 ευρώ, η μεγάλη μερίδα. Με τέτοιες τιμές, δεν ασχολούμαι με τις “μικρές”, και λίγο φθηνότερες, μερίδες).

 

[KLEOPATRA]

Οπα .. ! Γεια σου βρε Δημητρη !
Πως απο τη Λατινικη Αμερικη βρεθηκες στην αντιπερα οχθη στην Ασια ..τι εκπληξη κιαυτη!!!
Να περνας καλα ..θα σε διαβαζουμε.