Μαλαισία (και Ταϊβάν, και Φιλιππίνες, και Ιάβα, και, και, και...) για εννιά -τουλάχιστον- μήνες

[delmem2233]

Αισίως, ημέρα 88η στη Μαλαισία, παραμονές πτήσης για Ταϊβάν. Ένας απολογισμός αυτών των τριών μηνών, φαντάζει ενδεδειγμένος. Κι επειδή δε θέλω να... μαγαρίσω μία τέτοια “ευοίωνη” μέρα (το “88” μοιάζει με το κινέζικο εικονόγραμμα της “διπλής ευτυχίας”, με λίγη φαντασία βλέπεις δύο χαμογελαστούς ανθρώπους με τα χέρια απλωμένα στα πλάγια, σαν να θέλουν να σε αγκαλιάσουν. Θα πήγαινα στοίχημα ότι οι πολύ-πολύ περισσότεροι εδώ, αν όχι όλοι, ξέρετε ότι μόνο τυχαία δε διάλεξαν οι Κινέζοι σαν ώρα και ημερομηνία έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων “τους” τις οκτώ και οκτώ λεπτά, 8 Αυγούστου -ογδόου- του 2008), θα μείνω στα θετικά, σε εκείνα που “κάνοντας ταμείο”, με κάνουν να αισθάνομαι ότι καλά έκανα και επέστρεψα εδώ τον Μάρτιο, με σκοπό να μείνω μέχρι -τουλάχιστον- τον Δεκέμβριο...

Προειδοποίηση: λόγω του... απολογιστικού χαρακτήρα της σημερινής ανάρτησης, είμαι βέβαιος ότι θα ξεφύγω από τα... χωροταξικά περιθώρια που μου έχω αυτοεπιβάλλει.

Χωρίς να ακολουθώ κάποια αυστηρή σειρά, εκείνο που μόλις μου πέρασε από το μυαλό, προφανώς επειδή η γειτόνισσα μαγειρεύει, είναι το πόσο λατρεύω το φαγητό εδώ. Αν διάβαζε αυτές τις γραμμές κάποιος που με γνωρίζει καλά, θα αναρωτιόταν αν είμαι πράγματι εγώ εκείνος που γράφει αυτές τις αράδες. Γιατί; Επειδή ένα απολαυστικό πιάτο ποτέ δεν ήταν στο top των προτεραιοτήτων/ενδιαφερόντων μου. Κατά κανόνα, τρώω αν κι όταν πεινάσω, ό,τι και όσο μου είναι αρκετό για να μου κορέσει την πείνα. Προφανώς απολαμβάνω κάποια φαγητά περισσότερο από άλλα, προφανώς όταν ταξιδεύω το θεωρώ ευκαιρία και... καλοδεχούμενη ταξιδιωτική “υποχρέωση” να δοκιμάζω ντόπιες λιχουδιές, όμως δεν είμαι τύπος που ξυπνάει το πρωί και σκέφτεται τι θα φάει το μεσημέρι, και τι θα τσιμπήσει το βράδυ. Στη Μαλαισία όμως, είμαι τέτοιος τύπος. Η ποικιλία (η οποία δεν επιδέχεται αμφισβήτηση) και η ποιότητα (κατ' εμέ. Αυτό, ναι, σηκώνει αμφισβήτηση, μια και πρόκειται για κάτι εντελώς υποκειμενικό) του φαγητού εδώ, είναι πραγματικά “περίπτωση”. Κι όσο... απλοϊκό και αφελές ίσως κι αν φαντάζει σε κάποιους, το παράπλευρο μπόνους τού αν είσαι σε μία χώρα στην οποία ΛΑΤΡΕΥΕΙΣ το φαγητό της, είναι ότι μπορείς να αρχίσεις ένα γεύμα με σκοτούρες στο μυαλό, και 10-15 λεπτά αργότερα, με το στομάχι γεμάτο και το στόμα σου να έχει μόλις φιλοξενήσει όργιο γεύσεων, να σηκωθείς από το τραπέζι με τις προ δεκαλέπτου... “σκοτουράρες”, να φαντάζουν πλέον “σκοτουρίτσες”...

Στη Μαλαισία αισθάνομαι ότι... “δεν κουράζεται το μάτι”. Εξηγούμαι: περπατάς σε έναν τυχαίο δρόμο, και μέσα σε δύο λεπτά θα δεις ελαφρώς σκουρόχρωμους Malays, ανοιχτόχρωμους “Κινέζους” (τα εισαγωγικά συνήθως τα παραλείπω, το σωστό όμως είναι “Μαλαισιανοί κινεζικής καταγωγής”, όχι “Κινέζοι”), σχεδόν μαύρους “Ινδούς” (μια και οι περισσότεροι κατάγονται από τη νοτιοανατολική Ινδία, το Tamil Nadu), ο καθένας με το... στιλάκι του (στο ντύσιμο και στη συμπεριφορά), ο καθένας με τη γλώσσα του. Κι αν είσαι στο κέντρο της Κουάλα Λούμπουρ, είναι βέβαιο ότι πάνω στο τρίλεπτο θα έχεις δει και “Δυτικούς”, αλλά και λογιών-λογιών Άραβες, από Λιβανέζους μέχρι Σαουδάραβες. Κοιτάς δεξιά και βλέπεις ένα παλιό κινέζικο μαγαζί-κατοικία, από αυτά που στο ισόγειο λειτουργεί κατάστημα, συχνά φαγάδικο, και πίσω/πάνω είναι τα δωμάτια των μελών της οικογένειας. Κοιτάς αριστερά και βλέπεις έναν “πιο πολύχρωμο, ούτε το ουράνιο τόξο” ινδουιστικό ναό. Κοιτάς ευθεία και βλέπεις ένα ξύλινο σπίτι πάνω σε στύλους, σπίτια που αποτελούν σήμα κατατεθέν των “kampung”, των “χωριών” των Malays, τα βρίσκεις όμως ακόμα και σε απόσταση αναπνοής από το κέντρο της Κουάλα Λούμπουρ. Κοιτάς δε ψηλά, και βλέπεις έναν εντυπωσιακό ουρανοξύστη. Και δίπλα του έναν άλλο. Κι άλλον, κι άλλον, κι άλλον... Δε “βαριέται” το μάτι στη Μαλαισία. Άποψή μου.

Λατρεύω το πόσο “affordable” είναι. Αν δεν είσαι πολύ-πολύ επιλεκτικός στο πού τρως, αν είσαι εντάξει με το να φας εκεί που τρώνε και οι περισσότεροι Μαλαισιανοί, μπορείς άνετα να χαρείς τρία γεύματα την ημέρα “έξω”, χωρίς να δώσεις πάνω από πέντε ευρώ. Εννοώ πέντε ευρώ ΚΑΙ για τα τρία γεύματα (ένα για πρωινό, από δύο για μεσημεριανό και βραδινό), όχι ΑΠΟ ΠΕΝΤΕ για κάθε ένα. Οι μετακινήσεις κοστίζουν ελάχιστα, πολλά -σημαντικά, για μένα- μικροπράγματα (από αυτά που με κάνουν να αισθάνομαι όμορφα) επίσης κοστίζουν ελάχιστα (το να πας σε μία πισίνα και να περάσεις ένα δίωρο μέσα στο νερό, να πας να παίξεις ποδόσφαιρο ή... μπάντμιντον , να πας ένα σινεμά με το ζευγάρι σου, να μπεις στο αμάξι και να κάνεις μία εκδρομή χωρίς να σε “πονάει” το κόστος της βενζίνης). Ακόμη και τα νοίκια είναι πολύ προσιτά, αν βάλεις λίγο νερό στο κρασί σου και συμβιβαστείς με “δευτεροκλασάτη” γειτονιά. Μεγάλη υπόθεση το να μη μετράς μέχρι και το τελευταίο κέρμα στην τσέπη σου...

Μου αρέσει, με εξιτάρει, το ότι πρόκειται για “εξωτική” χώρα. Εκατό μέτρα από το σπίτι μας, πάνω σε δέντρα, ζουν πίθηκοι(!). Δάσος ακριβώς βόρεια και ανατολικά από εκεί που ζούμε, είναι γεμάτο από... τεράστιες σαύρες που αν δεν είναι στενοί συγγενείς του Δράκου του Κομόντο, τότε είναι απλά μακρινοί συγγενείς του. Όταν βρέχει, ΒΡΕΧΕΙ (σε ενάμιση μήνα στην Κουάλα Λούμπουρ, σε ενάμιση μήνα εν μέσω της υποτίθεται λιγότερο βροχερής περιόδου του χρόνου, βρέχει όσο βρέχει ΟΛΟ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ στη Θεσσαλονίκη, και φανταστείτε τη βροχή να είναι σχετικά σύντομη, το απόγευμα, βαρβάτη-βαρβάτη, όχι πολύωρο χαλαρό ψιλόβροχο). Ομολογώ ότι αρκετές φορές με έχω πιάσει απλά να στέκομαι κάπου (στεγνά, προστατευμένος) και να χαζεύω τον... κατακλυσμό. Πολλές φορές έχει συμβεί να είναι τόσο έντονη η βροχή που με το ζόρι να μπορώ να δω μέχρι την απέναντι πλευρά του δρόμου!

Πέφτω στα γόνατα και ευχαριστώ τη Μαλαισία για το πόσο βολική είναι στο να στήσεις το... αρχηγείο σου εδώ, και να “καλύψεις” ολόκληρη τη Νοτιοανατολική Ασία, την Άπω Ανατολή, ακόμα και την Ινδία και την Αυστραλία, “πατώντας” στη γεωγραφική θέση της, στο πόσο prime air hub είναι η Κουάλα Λούμπουρ, και, θέλοντας και μη, στην “I love to hate you” Air Asia, η οποία παρά τα μύρια όσα στραβά της, κάνει πράξη αυτό που λέει το βασικό μότο της, “now everyone can fly”. Με τα δικά μου οικονομικά δεδομένα, αν δεν ήταν η Air Asia, δε θα είχα πάει στην Κίνα, στο Βιετνάμ, δε θα είχα πάει δεύτερη φορά στην Ινδονησία, δε θα πετούσα αύριο για Ταϊβάν και τέλη Ιουνίου για Φιλιππίνες, ούτε θα σχεδίαζα ταξίδι στην Κορέα και στην Ιαπωνία (μεταξύ άλλων). Η -εκνευριστική- αλήθεια, να γράφεται...

Εν τέλει, με... λυτρώνει το ότι ζώντας εδώ, μου επιτρέπει να μην είμαι στην Ελλάδα. Το γράφω με στενοχώρια, κι όχι με “είμαι ελεύθερος σαν τον άνεμο, είμαι πολίτης του κόσμου και το κραυγάζω” διάθεση. Πολλές φορές με έχω πιάσει να σκέφτομαι ότι θα ήθελα να ήμουν... “φυσιολογικός”, να ζούσα ακόμα στη Θεσσαλονίκη, να είχα την ευχάριστη και αξιοπρεπώς αμειβόμενη δουλειά μου, να νοικιάζω το στουντιάκι μου, να έχω το αμαξάκι μου, να πηγαίνω για χάζι και για ψώνια στο Cosmos στα ρεπό μου, να έχω τους γνωστούς μου, φυσικά τους καημένους τους γονείς μου, ίσως και μία σχέση, να αρκούμαι με ένα-δύο σύντομα ταξιδάκια τον χρόνο, και να είμαι “καλά με τον εαυτό μου” ζώντας έτσι. Δυστυχώς, μόνο ένα μικρό μέρος της ενήλικης ζωής μου το πέρασα νιώθοντας ικανοποίηση για το ότι η ζωή μου ήταν έτσι στη Θεσσαλονίκη. Ειδικά από το 2003 και μετά, δε με χωρούσε ο τόπος. Τη Θεσσαλονίκη και γενικά την Ελλάδα την αγαπάω, ποτέ δεν τις θεώρησα... υπεύθυνες για την κακή “σχέση μας”, ποτέ δεν είπα ότι “η Θεσσαλονίκη είναι το πρόβλημα”, πάντα έλεγα ότι το “εγώ, ο Δημήτρης, στη Θεσσαλονίκη, αυτό είναι το πρόβλημα”, και δυστυχώς δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορώ να αλλάξω μυαλά στο συγκεκριμένο ζήτημα. Τουλάχιστον τώρα έχω... κάνει την ειρήνη μου με το ότι δε μου είναι γραφτό να είμαι ευτυχισμένος ζώντας εκεί, κι αρκούμαι στα καλά της “από μακριά κι αγαπημένοι” σχέσης μου με τους γονείς μου και την πόλη-χώρα μου...

Σας ευχαριστώ όοοολους πάαααρα πολύ για την παρέα που μου κρατήσατε αυτούς τους τρεις μήνες. Έχοντας διαπρέψει σαν μέλος του travelstories τέσσερα χρόνια τώρα στο να... δίνω μια στην καρδάρα και να χύνω όλο το γάλα στα καλά καθούμενα, δεν αποκλείω το να μη συνεχίσω να γράφω από τη Μαλαισία μετά την επιστροφή μου από Ταϊβάν και Φιλιππίνες. Ούτως ή άλλως, με 22-23 κείμενα σε τρεις μήνες, για τα... αφερέγγυα δεδομένα μου, έχω ξεπεράσει τον εαυτό μου. Παρακαλώ όμως τα παιδιά που ασχολούνται με τα του σάιτ, να μην αποσύρουν την ιστορία από τις “σε εξέλιξη”. Αν τέλη Ιουλίου, όταν επιστρέψω στην ΚΛ, αισθανθώ ότι η ιστορία τα... έφαγε τα ψωμιά της, θα τους ενημερώσω για να τη... “στείλουν”.

Όσο για την Ταϊβάν και τις Φιλιππίνες, σκέφτομαι από το να αρχίσω ξεχωριστή ιστορία για κάθε χώρα, για να το κάνω πιο εύκολο στους μελλοντικούς επισκέπτες να βρουν στοιχεία για τη χώρα που τους ενδιαφέρει, μέχρι το να γράψω μόνο ένα “συνοπτικό” κείμενο για κάθε χώρα σε αυτήν εδώ την ιστορία (για να δικαιολογήσω και την ύπαρξη των λέξεων “Ταϊβάν” και “Φιλιππίνες” στον τίτλο). Όπως πάντα, ανάλογα με τα κέφια...


Ταξιδιάρικοι χαιρετισμοί από τη... γαστριμαργικός παράδεισος, diverse, affordable, εξωτική, ιδανική ταξιδιωτική βάση, και λυτρωτικά μακρινή από την Ελλάδα, Μαλαισία.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 22
• 23
• 24
• 25
• 26
• …

  Go to chapter

  Go
• 36

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 24 of 36

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

με λίγα... λόγια μας πέθανες.

 

[YBONNH]

Καλωσορισες πισω στο φορουμ!
Ειναι αληθεια πως 14 μηνες απουσιας ειναι πολλοι, αλλα αν γραφεις συστηματικα απο τωρα και στο εξης, θα το παραβλεψουμε.

 

[go2dbeach]

Τελευταία το έχω ΄σύστημα΄να γράφω απάντηση προτού καν διαβάσω
κυρίως γιατί κάποιος γράφει για αγαπημένη μου χώρα (βλέπε Κολομβία) οπου ο τίτλος και μόνο με ξεσηκώνει.
Στη δική σου περίπτωση ομολογώ οτι αυτό το Φιλιππίνες ήταν ένας λόγος να μου τραβήξει την προσοχή-αγαπημένη χώρα γαρ- και ο άλλος λόγος , ο 10900km- αγαπημένος μου πόστερ.
Σε προτιμώ πάντα σε λατινοαμερικάνικες ιστορίες, αλλά οκ, από το τίποτα δεχόμαστε και Ασία
Καλώς ήρθες πίσω στο φόρουμ desaparecido!

 

[tupacgr13]

Είναι από τις ιστορίες που ουσιαστικά με έβαλαν σε αυτό το φόρουμ. Ευχαριστούμε πολύ που τις μοιράζεσαι !

 

[eva kas]

μας μπουρδουκλωσες με τοσες χωρες σε τoσες λιγες γραμμες.......
παρολα αυτα ζηλευωωωω και περιμενω την συνεχεια με αγωνια!

 

[ggonholidays]

Απίστευτος!!!

 

[mariath]

Έχεις μια ευκαιρία να εξιλεωθείς που μας άφησες στα κρύα του λουτρού στη Νότια Αμερική! Μαλαισία, Φιλιππίνες, Ταϊβάν, ό,τι και να μας γράψεις καλοδεχούμενο από σένα! Welcome back!

 

[delmem2233]

Πληκτρολογώ, και η προσοχή μου αποσπάται από τα... “ουράνιο τόξο” δάχτυλά μου. Σύμφωνα με μία εκτίμηση που μόλις διάβασα στη διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας New Straits Times, τουλάχιστον χίλιοι ήμασταν οι Μαλαισιανοί (κυρίως ινδικής καταγωγής, αλλά κι αρκετοί κινεζικής) και (πάμπολλοι) ξένοι που πήγαμε χθες το μεσημέρι σε έναν ινδουιστικό ναό και... γιορτάσαμε τον ερχομό της άνοιξης στο ετήσιο Holi Festival. Φανταστείτε έναν μικρό ανοικτό χώρο, έναν τύπο πάνω σε μία μεγάλη υδροφόρα να περιλούζει τους πάντες με νερό, τους πάντες με ένα νεροπίστολο στο χέρι, πρόσωπα (και μαλλιά, και ρούχα) καλυμμένα από σκόνη σε κάθε λογής χρώμα, και φυσικά (μια και πρόκειται για ινδική γιορτή) δυνατή μπολιγουντιανή μουσική από μεγάλα ηχεία. Πανηγύρι...

Η φίλη μου με είχε προειδοποιήσει να φορέσω ρούχα που δε θα με πείραζε να πετάξω αμέσως μετά τη γιορτή. Η εμπειρία της από Holi προηγούμενων ετών τής έχει... διδάξει ότι οι σκόνες, τον πωπό σου κάτω να χτυπάς, δε βγαίνουν τελείως. Όσο για το δέρμα, δύο ντουζ έκανα χθες μετά τη γιορτή, ένα το απόγευμα κι ένα το βράδυ, άλλο ένα έκανα σήμερα το πρωί, και τα δάχτυλά μου εξακολουθούν να μοιάζουν λες και το βράδυ, ενώ κοιμόμουν, είχα κάποιο ανιψάκι μου να παίζει με χρώματα, κάνοντας τα χέρια μου καμβά απελευθέρωσης της δημιουργικότητάς του...

Στην περιγραφή του σκηνικού στην πρώτη παράγραφο, να προσθέσω ότι ο ινδουιστικός ναός που οργάνωσε τη γιορτή (χρησιμοποιώντας το facebook για να επικοινωνήσει την πρωτοβουλία του σε όσο γινόταν περισσότερο κόσμο), πρόσφερε δωρεάν φαγητό, κάτω από ένα μεγάλο στέγαστρο, ακριβώς δίπλα στην αλάνα του χρωματομπουγελώματος. Χαβαλές, ξεσηκωτική μουσική, λαχταριστό φαγητό... Έχω πάει και σε ινδουιστικές γιορτές πολύ λιγότερο διασκεδαστικές από τη χθεσινή, μία λέξη όμως που κανείς ποτέ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για να περιγράψει ινδουιστική γιορτή είναι “βαρετή”...

Η χθεσινή γιορτή είναι χαρακτηριστικό δείγμα ενός εκ των στοιχείων που μου αρέσουν πολύ στη Μαλαισία. Μουσουλμάνοι, κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις ινδουιστικές γιορτές. Κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, ινδικής καταγωγής, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των μουσουλμάνων (που αποτελούν και την πλειοψηφία στη χώρα). Ινδικής καταγωγής Μαλαισιανοί (οι περισσότεροι ινδουιστές), ethnic Malays (μουσουλμάνοι), και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των κινεζικής καταγωγής πολιτών. Κι ανήμερα Χριστουγέννων, όλοι τους θα πουν “merry Christmas” σε “Δυτικούς” που υποθέτουν ότι πρέπει να είναι χριστιανοί. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι παντού, κι αυτό είναι κάτι που λατρεύω στη Μαλαισία. Εκεί που μου τα... χαλάνε οι Μαλαισιανοί, κάθε εθνοτικής ομάδας και θρησκείας, είναι το πόσοι εξ αυτών αρπάζουν αυτές τις... to know us better (για να δανειστώ ατάκα από κωμωδία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου) ευκαιρίες από τα μαλλιά...

Στο πόσο αρμονικά ή μη, συνυπάρχουν όλες οι εθνοτικές ομάδες στη Μαλαισία, αναφέρθηκα κάποιες φορές στις “Μαλαισιοφλυαρίες” μου το 2010. Αυτές τις τρεις εβδομάδες που έχω εδώ φέτος, έχω παρατηρήσει μία μικρή αλλαγή, προς το καλύτερο. Στις συγκρίσεις όμως που ασυναίσθητα κάνω από την πρώτη μέρα μου εδώ, μεταξύ Μαλαισίας του 2010 και Μαλαισίας του 2013, θα αφιερώσω το επόμενο κείμενο. Για την ώρα επιστρέφω στο μπάνιο για ένα ακόμα δυνατό τρίψιμο χεριών...

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, τα “ευχαριστώ” σας, και για τον χρόνο που αφιερώσατε για να με διαβάσετε προχθές.

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ

 

[go2dbeach]

Μικρό το κεφάλαιο, αλλά χρωμάτισες τη μέρα μου

 

[delmem2233]

Κουαλαλουμπουριανές διαφορές μεταξύ 2010 και 2013... Βασικότερη όλων, ότι η KL σήμερα είναι πολύ (πάρτε το “πολύ”, δεκαπλασιάστε το, αυτό που προκύπτει διπλασιάστε το, κι έχετε μόνο το μισό από το για πόσο “πολύ” πραγματικά πρόκειται) πιο... χτισμένη από την πόλη που άφησα τον Νοέμβριο του '10. Ουρανοξύστες που τότε τους άφησα “στα μισά τους”, σήμερα όχι μόνο είναι ολοκληρωμένοι (κάτι που ούτως ή άλλως δεν προκαλεί εντύπωση, μια και πέρασαν δυόμισι χρόνια), αλλά έχουν δίπλα τους άλλους υπό (με ταχείς ρυθμούς) υπό ανέγερση ουρανοξύστες. Οικοδομικά συγκροτήματα που δίχως ίχνος υπερβολής μπορείς, λόγω έκτασης που καλύπτουν και περιλαμβανομένων κατοικιών, να τα χαρακτηρίσεις “μικρά χωριά”, τα είχα αφήσει στη... φάση της προετοιμασίας του χώρου πριν καν πέσουν τα πρώτα μπετά, και σήμερα είναι... “εντός πόλης χωριουδάκια” με τα όλα τους. Και πράσινες εκτάσεις που τις είχα αφήσει περιφραγμένες με ταμπέλες “no trespassing” κάπου κρεμασμένες, κι αυτές ακόμα είναι σήμερα συγκροτήματα μονοκατοικιών, καταστήματα, φαγάδικα...

Οι γραμμές των μέσων μαζικής μεταφοράς επεκτείνονται, ακόμα και στη δική μας “γειτονιά”, κάπου 20-25 χιλιόμετρα από τους Πύργους Πετρόνας. Το “ακόμα” έχει να κάνει λιγότερο με την απόσταση από το κέντρο της πόλης, και περισσότερο με το ότι η περιοχή που μένουμε ελέγχεται από την Αντιπολίτευση, κι η κεντρική Κυβέρνηση φρόντισε τα πέντε τελευταία χρόνια (μετά τις τελευταίες εκλογές) να... τιμωρήσει τον κόσμο εδώ, παγώνοντας όλα τα δημόσια έργα. Πρόσφατα άρχισαν ξανά τα έργα, επειδή, ω, τι σύμπτωση, πολύ σύντομα θα έχουμε εκλογές...

Ο νέος σταθμός λεωφορείων, ο οποίος μοιάζει περισσότερο με κτήριο αεροδρομίου κι έχει τόση σχέση με τον Puduraya, τον παλιό σταθμό λεωφορείων της KL, όση (σχέση) έχει ένα Airbus A380 με... χαρταετό, είναι πλέον πλήρως λειτουργικός (το '10 τον άφησα “στα τελειώματά του”). Μέχρι και νέο σούπερ τερματικό σταθμό “βρήκα” στο αεροδρόμιο (παραδίδεται τον Ιούνιο), και θα αποτελέσει τε-ρά-στι-α αναβάθμιση του “παλιού LCCT” (τερματικός σταθμός Low Cost εταιρειών), από τον οποίο έχετε περάσει όσοι έχετε πετάξει από/προς KL με την -αυξανόμενα ενοχλητική, αλλά ομολογουμένως θελκτικά οικονομική- AirAsia.

Όσο για αυτό που ανέφερα προχθές περί... συγχνωτισμού Μαλαισιανών από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες, έχω την αίσθηση ότι κι εκεί κάποια μικρή αλλαγή έχει σημειωθεί. Το “λέω” επειδή έχω προσέξει νεαροπαρέες αποτελούμενες από Malays, Κινεζο-Μαλαισιανούς, και Ινδο-Μαλαισιανούς, να μοιράζονται τραπέζια σε food courts για παράδειγμα, και να μιλάνε στα Αγγλικά, κάτι που το 2010 θυμάμαι ότι είχα δει πολύ-πολύ λίγες φορές. Όχι ότι η Μαλαισία έγινε μέσα σε δυόμισι χρόνια κάποιος επί γης πολυεθνοτικός παράδεισος... Όμως, είναι σαν να μην έχεις δει ένα παιδάκι επί δυόμισι χρόνια. Το άφησες με το που πήγε “νήπια”, και το βρίσκεις να τελειώνει τη Β' Δημοτικού. Η διαφορά στο ύψος του είναι εμφανής. Παιδάκι παραμένει, δεν είναι ότι ζορίζεται να βολέψει τα πόδια του στο πίσω κάθισμα μικρού αυτοκινήτου, όμως ειδικά στα μάτια κάποιου που ήταν απών επί δυόμισι χρόνια, η διαφορά είναι πασιφανής.

Τέλος, μία ευχάριστη μη αλλαγή-αλλαγή έχει να κάνει με το πόσο λίγο έχουν ανέβει οι τιμές. Τον Δεκέμβριο του 2011, την πρώτη φορά που πήγα σε σούπερ μάρκετ κοντά στο σπίτι όπου έμεινα για δύο μήνες στο Μπουένος Άιρες, δεν ήξερα αν έπρεπε να ξεκαρδιστώ στα γέλια ή να δακρύσω, διαπιστώνοντας ότι οι τιμές, σε σχέση με το 2009, όχι απλά είχαν πετάξει, αλλά είχαν εκτιναχθεί τόσο (επαναλαμβάνω, σε σχέση με το 2009), που πλέον... είχαν ξεφύγει από τη γήινη βαρύτητα, και ήταν σε τροχιά, ανάμεσα στους -όχι πολύ ακριβότερους, ειδικά από τα εισαγωγής προϊόντα που βρίσκει κανείς σε αργεντίνικα σούπερ μάρκετ- τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους μας... Η φίλη μου παραπονιέται, λέει ότι οι τιμές έχουν ανέβει πολύ, επιτρέψτε μου όμως, έχοντας πάει σε αρκετές χώρες περισσότερες από μία φορές (δύο, τρεις, ή και περισσότερες), κι έχοντας παρατηρήσει τις από-χρονιά-σε-χρονιά διαφορές στις τιμές αλλού, να “πω” ότι οι τιμές εδώ παραμένουν “φιλικότατες”. Μπορείς να χαρείς πρωινό (ρότι με μπανάνα μέσα, ή αυγό, και ντόπιο τσάι) με λιγότερο από ένα ευρώ, και γεύμα (σε απλό μαγαζί) με λιγότερα από δύο. Γεύμα-μούρλια, και σε ποσότητα που σε αφήνει με την αίσθηση ότι τα έξι, εφτά, οκτώ ρίνγκιτ σου, ήταν απόλυτα καλοξοδεμένα.

Μία και μισή το μεσημέρι εδώ... Ώρα για φαγητό (με βλέπω να πηγαίνω σε κινέζικο για το λατρεμένο μου char kway teow -πέντε ρίνγκιτ, 1,25 ευρώ, η μεγάλη μερίδα. Με τέτοιες τιμές, δεν ασχολούμαι με τις “μικρές”, και λίγο φθηνότερες, μερίδες).

 

[KLEOPATRA]

Οπα .. ! Γεια σου βρε Δημητρη !
Πως απο τη Λατινικη Αμερικη βρεθηκες στην αντιπερα οχθη στην Ασια ..τι εκπληξη κιαυτη!!!
Να περνας καλα ..θα σε διαβαζουμε.