delmem2233
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.199
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
- Κεφάλαιο 30
- Κεφάλαιο 31
- Κεφάλαιο 32
- Κεφάλαιο 33
- Κεφάλαιο 34
- Κεφάλαιο 35
- Κεφάλαιο 36
Δευτέρα βράδυ, στον σιδηροδρομικό σταθμό του Butterworth, λίγο πριν πάρουμε το τρένο της επιστροφής στην Κουάλα Λούμπουρ, έχοντας περάσει 70-75 ώρες στο νησί Penang, μοιραζόμενος την -φιουυυ... Ανακούφιση- κλιματιζόμενη αίθουσα αναμονής με περίπου 15 Μαλαισιανούς που χάζευαν στην τηλεόραση μία αστυνομική χονγκ κονγκ-ιανή ταινία (τις οποίες οι Μαλαισιανοί λατρεύουν, όχι μόνο οι κινεζικής καταγωγής, αλλά και οι ινδικής, και οι ίδιοι οι Malays), έκανα... ταμείο στο προσωπικό καθημερινό ημερολόγιό μου, “ταμείο” του χρόνου που περάσαμε στο νησί. Μόλις διάβασα τι έγραψα εκείνο το βράδυ, εν μέσω... πιστολιών και ουρλιαχτών στα Καντονέζικα. Το “ταμείο” λοιπόν λέει ότι οι τρεις ημέρες στο νησί ήταν όχι μόνο απολαυστικές, αλλά και άκρως χρήσιμες...
Χάρηκα το πόσο ξεκούραστη ήταν η μετάβασή μας εκεί, με τρένο, κι όχι με αυτοκίνητο, στο οποίο πλέον έχω αναπτύξει απέχθεια, λόγω του πολύ χρόνου, περισσότερου από ποτέ άλλοτε στη ζωή μου, που περνάω σε αυτοκίνητο στην Κουάλα Λούμπουρ. Χάρηκα τη... νοερή γραμμή που τράβηξα όταν ανεβήκαμε στο φέρι για να περάσουμε απέναντι, στο νησί, γραμμή που άφηνε πίσω την καθημερινότητα (έστω και ευχάριστη τις πολύ περισσότερες ημέρες) της ζωής στην Κουάλα Λούμπουρ, κι είχε μπροστά της ένα τριήμερο-μίνι διακοπές σε νησί. Χάρηκα το πόσο καλός και (για μένα απερίγραπτα σημαντικό) ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ήταν ο ξενώνας μας (λίγα, πολύ λίγα πράγματα με “χαλάνε” στη ζωή στην Κουάλα Λούμπουρ, και το βασικότερο όλων είναι το πού βρίσκεται το σπίτι της φίλης μου, κάπου μεταξύ “τέρμα Θεού” και “μέση του πουθενά”).
Χάρηκα τις... ποδηλατάδες μας, το ότι με λιγότερο από δύο ευρώ νοικιάσαμε μικρά ποδήλατα (από εκείνα που διπλώνουν) την πρώτη μέρα, για να “γυρίσουμε” την Georgetown, και με λιγότερο από τέσσερα ευρώ (για ολόκληρη τη μέρα είναι αυτές οι τιμές) νοικιάσαμε μεγαλύτερα ποδήλατα τη δεύτερη μέρα για να πάμε σε ένα χωριό 25 χιλιόμετρα από την Georgetown, και να επιστρέψουμε, κάνοντας συνολικά κάτι περισσότερο από 50 χιλιόμετρα. Χάρηκα φυσικά το φαγητό, το ότι με κάτι λιγότερο ή κάτι περισσότερο από ένα ευρώ μπορούσα να ευχαριστηθώ από “banana leaf” (αυτό που έχεις ρύζι πάνω σε ένα φύλλο μπανανιάς, με διάφορα συνοδευτικά τα οποία... τσαλαβουτάς στο ρύζι, και καταλήγεις να γλείφεις -κυριολεκτικά- τα δάχτυλά σου), μέχρι char kway teow (τύπος νουντλς, αποθέωση του γαστριμαργικού πλούτου της Μαλαισίας, μια και αν και πρόκειται για κινέζικο φαγητό, ΔΕΝ υπάρχει -σε αυτήν τη μορφή του- ούτε καν στην ίδια την Κίνα), κι από nasi lemak (φαγητό-σήμα κατατεθέν του malay φαγητού), μέχρι δροσερό cendol (γράφω τα ονόματα με λατινικούς χαρακτήρες, μήπως κάποιος θέλει να τα googleάρει).
Χάρηκα τη θέα από τον 66ο όροφο του Κόμταρ, του ουρανοξύστη-έμβλημα της Georgetown. Προσφέρει αυτό που λένε “a million-dollar view”, αλλά με κόστος μόλις πέντε ρίνγκιτ, κάτι περισσότερο από ένα ευρώ. Χάρηκα την αστείρευτη street art της Georgetown, το ότι σε κάθε γωνία, σε κάθε “ανύποπτο” τοίχο (λες και υπάρχουν “ύποπτοι” τοίχοι...), μπορούσε να μας περιμένει μία έκπληξη. Χάρηκα τις βόλτες, πρωινές και βραδινές, σε “αποβάθρες-γειτονιές”. Πήγαμε σε τρία “jetties”, τα οποία θα τα περιέγραφα έτσι ακριβώς, σαν “αποβάθρες-γειτονιές”, χτισμένες πάνω σε πάσσαλους, πάνω στη θάλασσα, με σπίτια, κινέζικους ναούς, ακόμα και ξενώνες (στο μεγαλύτερο και πιο “τουριστικοποιημένο” jetty).
Χάρηκα, ομολογώ, την έλλειψη πολλών μουσουλμάνων. Η Penang είναι... κινεζοκρατούμενη, πάνω από τους μισούς νησιώτες είναι Μαλαισιανοί κινεζικής καταγωγής. Οι ινδικής καταγωγής είναι στο 20-25%, κι άλλοι τόσοι είναι οι μουσουλμάνοι Malays, λίγοι όμως στην Georgetown, και περισσότεροι σε χωριά στο υπόλοιπο νησί. Το... θέμα μου με τους μουσουλμάνους έχει να κάνει με τις καλυμμένες γυναίκες, κι όχι με τη θρησκεία γενικά. Πολύ απλά, όταν βλέπω μαζεμένες γυναίκες καλυμμένες από την κορφή μέχρι τα νύχια, με πιάνει ένα κάποιο ψυχοπλάκωμα, άλλοτε μικρό (όταν τα ρούχα τους είναι πολύχρωμα), κι άλλοτε μεγάλο (στο εμπορικό κέντρο στη βάση των Πύργων Πετρόνας για παράδειγμα, όπου δεκάδες ζευγάρια από χώρες του Περσικού Κόλπου κάνουν τα ψώνια τους, με τις γυναίκες να είναι... κινούμενες μαύρες κουρτίνες). Δικαίωμά τους, θρησκεία τους, επιλογή τους, όλα δεκτά, είμαι ο τελευταίος που θα κρίνει οποιονδήποτε για το τι πιστεύει και πώς ντύνεται, όμως, πολύ απλά, η συγκεκριμένη εικόνα μού βαραίνει την ψυχή. Ένας από τους συμβιβασμούς που κάνω ζώντας στην κατά βάση μουσουλμανική Μαλαισία.
Κάπως έτσι κατέληξα να κλείσω το κείμενό μου τη Δευτέρα το βράδυ, μετά την αναγγελία ότι μπορούσαμε να επιβιβαστούμε στο τρένο, γράφοντας ότι αν ήμουν μόνος στη Μαλαισία, αν δε ζούσα με τη φίλη μου στην Κουάλα Λούμπουρ, θα μοίραζα τον χρόνο μου μεταξύ ΚΛ (μένοντας όμως στο κέντρο), Penang, και Melaka (πόλη λίγο νότια από την ΚΛ, δύο ώρες με λεωφορείο, με πολύ... χαλαρή ατμόσφαιρα). Then again, αν περνούσα έναν μήνα στην Penang, μπορεί να έβρισκε εφαρμογή στον τρόπο σκέψη μου το γνωστό “το γρασίδι είναι πάντα πιο πράσινο στην απέναντι πλευρά του φράκτη”, και να μου έλειπε η “αποκομμένος από τον κόσμο” αίσθηση που έχω μένοντας εδώ που μένω στην ΚΛ, αλλά και οι γάτες της φίλης μου που πηδάνε και αράζουν στα πόδια μου κάθε φορά που κάθομαι στον καναπέ για να δω ποδόσφαιρο στην τηλεόραση (γύρω στις τρεις μετά τα μεσάνυχτα, τότε που αρχίζουν οι αγώνες του Τσάμπιονς Λιγκ)... Ξέρω ότι δεν ανακαλύπτω την Αμερική γράφοντας ότι ποτέ δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα...
Χάρηκα το πόσο ξεκούραστη ήταν η μετάβασή μας εκεί, με τρένο, κι όχι με αυτοκίνητο, στο οποίο πλέον έχω αναπτύξει απέχθεια, λόγω του πολύ χρόνου, περισσότερου από ποτέ άλλοτε στη ζωή μου, που περνάω σε αυτοκίνητο στην Κουάλα Λούμπουρ. Χάρηκα τη... νοερή γραμμή που τράβηξα όταν ανεβήκαμε στο φέρι για να περάσουμε απέναντι, στο νησί, γραμμή που άφηνε πίσω την καθημερινότητα (έστω και ευχάριστη τις πολύ περισσότερες ημέρες) της ζωής στην Κουάλα Λούμπουρ, κι είχε μπροστά της ένα τριήμερο-μίνι διακοπές σε νησί. Χάρηκα το πόσο καλός και (για μένα απερίγραπτα σημαντικό) ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ήταν ο ξενώνας μας (λίγα, πολύ λίγα πράγματα με “χαλάνε” στη ζωή στην Κουάλα Λούμπουρ, και το βασικότερο όλων είναι το πού βρίσκεται το σπίτι της φίλης μου, κάπου μεταξύ “τέρμα Θεού” και “μέση του πουθενά”).
Χάρηκα τις... ποδηλατάδες μας, το ότι με λιγότερο από δύο ευρώ νοικιάσαμε μικρά ποδήλατα (από εκείνα που διπλώνουν) την πρώτη μέρα, για να “γυρίσουμε” την Georgetown, και με λιγότερο από τέσσερα ευρώ (για ολόκληρη τη μέρα είναι αυτές οι τιμές) νοικιάσαμε μεγαλύτερα ποδήλατα τη δεύτερη μέρα για να πάμε σε ένα χωριό 25 χιλιόμετρα από την Georgetown, και να επιστρέψουμε, κάνοντας συνολικά κάτι περισσότερο από 50 χιλιόμετρα. Χάρηκα φυσικά το φαγητό, το ότι με κάτι λιγότερο ή κάτι περισσότερο από ένα ευρώ μπορούσα να ευχαριστηθώ από “banana leaf” (αυτό που έχεις ρύζι πάνω σε ένα φύλλο μπανανιάς, με διάφορα συνοδευτικά τα οποία... τσαλαβουτάς στο ρύζι, και καταλήγεις να γλείφεις -κυριολεκτικά- τα δάχτυλά σου), μέχρι char kway teow (τύπος νουντλς, αποθέωση του γαστριμαργικού πλούτου της Μαλαισίας, μια και αν και πρόκειται για κινέζικο φαγητό, ΔΕΝ υπάρχει -σε αυτήν τη μορφή του- ούτε καν στην ίδια την Κίνα), κι από nasi lemak (φαγητό-σήμα κατατεθέν του malay φαγητού), μέχρι δροσερό cendol (γράφω τα ονόματα με λατινικούς χαρακτήρες, μήπως κάποιος θέλει να τα googleάρει).
Χάρηκα τη θέα από τον 66ο όροφο του Κόμταρ, του ουρανοξύστη-έμβλημα της Georgetown. Προσφέρει αυτό που λένε “a million-dollar view”, αλλά με κόστος μόλις πέντε ρίνγκιτ, κάτι περισσότερο από ένα ευρώ. Χάρηκα την αστείρευτη street art της Georgetown, το ότι σε κάθε γωνία, σε κάθε “ανύποπτο” τοίχο (λες και υπάρχουν “ύποπτοι” τοίχοι...), μπορούσε να μας περιμένει μία έκπληξη. Χάρηκα τις βόλτες, πρωινές και βραδινές, σε “αποβάθρες-γειτονιές”. Πήγαμε σε τρία “jetties”, τα οποία θα τα περιέγραφα έτσι ακριβώς, σαν “αποβάθρες-γειτονιές”, χτισμένες πάνω σε πάσσαλους, πάνω στη θάλασσα, με σπίτια, κινέζικους ναούς, ακόμα και ξενώνες (στο μεγαλύτερο και πιο “τουριστικοποιημένο” jetty).
Χάρηκα, ομολογώ, την έλλειψη πολλών μουσουλμάνων. Η Penang είναι... κινεζοκρατούμενη, πάνω από τους μισούς νησιώτες είναι Μαλαισιανοί κινεζικής καταγωγής. Οι ινδικής καταγωγής είναι στο 20-25%, κι άλλοι τόσοι είναι οι μουσουλμάνοι Malays, λίγοι όμως στην Georgetown, και περισσότεροι σε χωριά στο υπόλοιπο νησί. Το... θέμα μου με τους μουσουλμάνους έχει να κάνει με τις καλυμμένες γυναίκες, κι όχι με τη θρησκεία γενικά. Πολύ απλά, όταν βλέπω μαζεμένες γυναίκες καλυμμένες από την κορφή μέχρι τα νύχια, με πιάνει ένα κάποιο ψυχοπλάκωμα, άλλοτε μικρό (όταν τα ρούχα τους είναι πολύχρωμα), κι άλλοτε μεγάλο (στο εμπορικό κέντρο στη βάση των Πύργων Πετρόνας για παράδειγμα, όπου δεκάδες ζευγάρια από χώρες του Περσικού Κόλπου κάνουν τα ψώνια τους, με τις γυναίκες να είναι... κινούμενες μαύρες κουρτίνες). Δικαίωμά τους, θρησκεία τους, επιλογή τους, όλα δεκτά, είμαι ο τελευταίος που θα κρίνει οποιονδήποτε για το τι πιστεύει και πώς ντύνεται, όμως, πολύ απλά, η συγκεκριμένη εικόνα μού βαραίνει την ψυχή. Ένας από τους συμβιβασμούς που κάνω ζώντας στην κατά βάση μουσουλμανική Μαλαισία.
Κάπως έτσι κατέληξα να κλείσω το κείμενό μου τη Δευτέρα το βράδυ, μετά την αναγγελία ότι μπορούσαμε να επιβιβαστούμε στο τρένο, γράφοντας ότι αν ήμουν μόνος στη Μαλαισία, αν δε ζούσα με τη φίλη μου στην Κουάλα Λούμπουρ, θα μοίραζα τον χρόνο μου μεταξύ ΚΛ (μένοντας όμως στο κέντρο), Penang, και Melaka (πόλη λίγο νότια από την ΚΛ, δύο ώρες με λεωφορείο, με πολύ... χαλαρή ατμόσφαιρα). Then again, αν περνούσα έναν μήνα στην Penang, μπορεί να έβρισκε εφαρμογή στον τρόπο σκέψη μου το γνωστό “το γρασίδι είναι πάντα πιο πράσινο στην απέναντι πλευρά του φράκτη”, και να μου έλειπε η “αποκομμένος από τον κόσμο” αίσθηση που έχω μένοντας εδώ που μένω στην ΚΛ, αλλά και οι γάτες της φίλης μου που πηδάνε και αράζουν στα πόδια μου κάθε φορά που κάθομαι στον καναπέ για να δω ποδόσφαιρο στην τηλεόραση (γύρω στις τρεις μετά τα μεσάνυχτα, τότε που αρχίζουν οι αγώνες του Τσάμπιονς Λιγκ)... Ξέρω ότι δεν ανακαλύπτω την Αμερική γράφοντας ότι ποτέ δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα...
