Ινδονησία Μαλαισία Ταϊβάν Φιλιππίνες Μαλαισία (και Ταϊβάν, και Φιλιππίνες, και Ιάβα, και, και, και...) για εννιά -τουλάχιστον- μήνες

[10900km]

Συνηθίζω να λέω ότι για σκύλο, για να προσπαθήσω να βοηθήσω σκύλο να γλιτώσει, θα έμπαινα μέχρι και σε καιόμενο σπίτι. Ξέρω ότι ακούγεται πολύ “όπα ρε μεγάλε” και “καλά, αυτό ξαναπές το αν κάποτε σου προκύψει”, όμως έτσι αισθάνομαι. Δεν είμαι ειδικός επί της... ψυχολογίας των σκύλων, δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που τους κάνει να μας κουνάνε την ουρά, να μας “χαμογελάνε”, και να ορμάνε πάνω μας για να μας γλείψουν τα μούτρα, δεν ξέρω αν είναι αυτό που εμείς λέμε “αγάπη”, ή αν ικανοποιούν κάποια δική τους ανάγκη να δώσουν και να πάρουν στοργή (και τροφή, σαν επιβράβευση), κι ειλικρινά, ούτε μ' ενδιαφέρει. Αυτό που ξέρω είναι ότι προχθές, Κυριακή, γέλασα τόσο πολύ και τόσο αυθόρμητα, όσο δεν είχα γελάσει εδώ και πολύ καιρό...

Με τη φίλη μου, πήγαμε σε ένα καταφύγιο αδέσποτων σκύλων, θέμα για το οποίο έκανε στην εφημερίδα της πριν από μερικές ημέρες. Η “aunty” Γουίνι (58 ετών, εξ ου το “aunty”. Στη Μαλαισία -και στη Σιγκαπούρη- τους άνδρες και τις γυναίκες, οι πολύ μικρότεροι σε ηλικία τούς αποκαλούν “uncle” και “aunty”, κάτι που μου θυμίζει τον εαυτό μου μικρό, τότε που έλεγα τις καλές γειτόνισσές μας “θεία Σοφία” και “θεία Ειρήνη”), μία γυναίκα που πραγματικά είναι χαρά και πηγή έμπνευσης το να είσαι μαζί της, έχει μαζέψει από τους δρόμους 150 σκυλιά, και τους προσφέρει ένα όμορφο και ασφαλές περιβάλλον με άπλετο χώρο, φαγητό, ιατρική φροντίδα, και πολλή αγάπη, προσπαθώντας ταυτόχρονα να βρει οικογένειες που θα ήθελαν και μπορούσαν να “υιοθετήσουν” κάποια από αυτά.

Το καταφύγιο το “έστησε” εκείνη, διαθέτοντας δικά της χρήματα, και στηριζόμενη στην ανιδιοτελή προσφορά φίλων, συγγενών, και άλλων ζωόφιλων. Στο καταφύγιο (στην άκρη ενός χωριού σε μία τεράστια πράσινη έκταση ακριβώς ανατολικά της Κουάλα Λούμπουρ) ζουν μόνιμα και δουλεύουν 4-5 παιδιά από τη Μιανμάρ, οι οποίοι πέρα από τον μισθό τους, έχουν δωρεάν στέγη και τροφή.

Για το πώς ήταν ο χρόνος που περάσαμε με τα σκυλιά, αισθάνομαι πως ό,τι και να γράψω θα είναι λίγο. Αρχικά μπήκαμε στον χώρο με τα μικρότερα σε ηλικία. Δεκαπέντε με είκοσι κουνιστές ουρές, τόσο κουνιστές που αν ήταν συνδεδεμένες με γεννήτρια θα ήταν αρκετές για να την ενεργοποιήσουν και να αρχίσει να παράγει ενέργεια, μας περικύκλωσαν, και σύντομα είχαμε “χαμογελαστά” τετράποδα να πηδάνε πάνω μας και να προσπαθούν να μας γλείψουν τα πρόσωπα. Κουκλάκια σκέτα...

Δίπλα, στον χώρο με τα μεγαλύτερα σκυλιά, ο... χαμός ήταν ακόμα μεγαλύτερος. Τα σκυλιά έκαναν λες και ήμασταν τα λατρεμένα αφεντικά τους, και τα είχαμε αφήσει σπίτι για έναν μήνα, φεύγοντας ταξίδι. Έκαναν λες και έβλεπαν κάποιον που τον είχαν για... χαμένο, έχοντας χάσει κάθε ελπίδα να τον δουν ξανά, μέχρι που ξαφνικά εμφανίστηκε από το πουθενά μπροστά τους.

Πριν φύγουμε, από τα ξεκαρδιστικά γέλια πήγα στα... ζουμιά. Σε ξεχωριστό χώρο ζουν σκυλιά με αναπηρίες, κουτσά, τυφλά, και δυστυχώς δεν μπορέσαμε να μπούμε, επειδή η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη μεν, κλειστή δε, και η “θειούλα” Γουίνι ήταν απασχολημένη με τις προμήθειες τροφών που είχε μεταφέρει με το SUV της στο καταφύγιο, οπότε δε θέλαμε να την ενοχλήσουμε για να πάρουμε άδεια να μπούμε. Σταθήκαμε δίπλα στην πόρτα, κι ένα όμορφο μεγάλο σκυλί με... αχρηστευμένα τα πίσω πόδια του, σύρθηκε όσο πιο γρήγορα μπορούσε μέχρι την πόρτα, κι έτσι μπορέσαμε να το χαϊδέψουμε ανάμεσα στα κάγκελα. Τι να πω... Και τώρα που το γράφω, πάλι τα ζουμιά με παίρνουν, 38 ετών γαϊδούρι... Η πλάκα (κι εκείνο που με έκανε να σταματήσω να ρουφάω τη μύτη μου) ήταν ότι ένα πολύ μικρότερο σκυλί, επίσης με τα πίσω άκρα του παράλυτα, είχε... κάψες, κι επέμενε να κυνηγά το -θηλυκό- σκυλί που μας πλησίασε για να το χαϊδέψουμε, μέχρι που... του κάθισε. Ανάπηρα-ανάπηρα, αλλά...

Φεύγοντας από το καταφύγιο με το αμάξι της “θείας” Γουίνι, σταματούσαμε κάθε τρεις και λίγο για να ταΐζει αδέσποτα εκτός καταφυγίου, τα οποία δεν μπορεί να φιλοξενήσει, μια και τα 150 σκυλιά είναι ήδη πολλά. Μου έκανε εντύπωση ένα, το οποίο αν και είχε ξαφνικά μπροστά του φαγητό για ολόκληρη τη μέρα, επέμενε να... ορμάει φιλικά στη “θεία” Γουίνι, να ανεβαίνει με τα μπροστά πόδια του πάνω της, και να προσπαθεί να της γλείψει το πρόσωπο, μέχρι και τη στιγμή που εκείνη μπήκε στο αμάξι για να συνεχίσει τη διαδρομή-τάισμα άλλων αδέσποτων. Το συγκεκριμένο σκυλί το βρίσκει κάθε μέρα στο ίδιο σημείο, “γνωρίζονται” μήνες, και πάντα το τάισμα συνοδεύεται από παιχνίδι, μια και η ικανοποίηση της πείνας δεν είναι η μοναδική ανάγκη των αδέσποτων σκύλων...

Αναπάντεχη έκπληξη του χρόνου που περάσαμε με την “Αγία” Γουίνι, το ότι ο πρώην σύζυγός της είναι Έλληνας, κι ο γιος της, ο Μάρκος, προφανώς, “μισός” Έλληνας! Ποιος να το 'λεγε...

Λεπτομέρεια: στο σπίτι της έχει άλλα έντεκα σκυλιά, τα περισσότερα από τα οποία είναι τυφλά...

Μας αποχαιρέτησε ευχαριστώντας τη φίλη μου για την προβολή του καταφυγίου (η εφημερίδα της είναι η μεγαλύτερη κινέζικη εφημερίδα στην κοιλάδα Κλανγκ -ευρύτερη Κουάλα Λούμπουρ), λέγοντας ότι ελπίζει περισσότερος κόσμος να πηγαίνει στο καταφύγιο, όχι απαραίτητα για να ενισχύσει υλικά το εγχείρημά της, αλλά κυρίως απλά για να... παίζει με τα σκυλιά, τα οποία τρελαίνονται (το βιώσαμε στο πετσί μας, κυριολεκτικά, μέχρι και στον λαιμό έχω γρατζουνιές, όπως πάλευαν να σκαρφαλώσουν πάνω μου και να μου γλείψουν το πρόσωπο) να παίζουν με ανθρώπους.[/FONT]
[/FONT]

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 36

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 36

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

με λίγα... λόγια μας πέθανες.

 

[YBONNH]

Καλωσορισες πισω στο φορουμ!
Ειναι αληθεια πως 14 μηνες απουσιας ειναι πολλοι, αλλα αν γραφεις συστηματικα απο τωρα και στο εξης, θα το παραβλεψουμε.

 

[go2dbeach]

Τελευταία το έχω ΄σύστημα΄να γράφω απάντηση προτού καν διαβάσω
κυρίως γιατί κάποιος γράφει για αγαπημένη μου χώρα (βλέπε Κολομβία) οπου ο τίτλος και μόνο με ξεσηκώνει.
Στη δική σου περίπτωση ομολογώ οτι αυτό το Φιλιππίνες ήταν ένας λόγος να μου τραβήξει την προσοχή-αγαπημένη χώρα γαρ- και ο άλλος λόγος , ο 10900km- αγαπημένος μου πόστερ.
Σε προτιμώ πάντα σε λατινοαμερικάνικες ιστορίες, αλλά οκ, από το τίποτα δεχόμαστε και Ασία
Καλώς ήρθες πίσω στο φόρουμ desaparecido!

 

[tupacgr13]

Είναι από τις ιστορίες που ουσιαστικά με έβαλαν σε αυτό το φόρουμ. Ευχαριστούμε πολύ που τις μοιράζεσαι !

 

[eva kas]

μας μπουρδουκλωσες με τοσες χωρες σε τoσες λιγες γραμμες.......
παρολα αυτα ζηλευωωωω και περιμενω την συνεχεια με αγωνια!

 

[ggonholidays]

Απίστευτος!!!

 

[mariath]

Έχεις μια ευκαιρία να εξιλεωθείς που μας άφησες στα κρύα του λουτρού στη Νότια Αμερική! Μαλαισία, Φιλιππίνες, Ταϊβάν, ό,τι και να μας γράψεις καλοδεχούμενο από σένα! Welcome back!

 

[10900km]

Πληκτρολογώ, και η προσοχή μου αποσπάται από τα... “ουράνιο τόξο” δάχτυλά μου. Σύμφωνα με μία εκτίμηση που μόλις διάβασα στη διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας New Straits Times, τουλάχιστον χίλιοι ήμασταν οι Μαλαισιανοί (κυρίως ινδικής καταγωγής, αλλά κι αρκετοί κινεζικής) και (πάμπολλοι) ξένοι που πήγαμε χθες το μεσημέρι σε έναν ινδουιστικό ναό και... γιορτάσαμε τον ερχομό της άνοιξης στο ετήσιο Holi Festival. Φανταστείτε έναν μικρό ανοικτό χώρο, έναν τύπο πάνω σε μία μεγάλη υδροφόρα να περιλούζει τους πάντες με νερό, τους πάντες με ένα νεροπίστολο στο χέρι, πρόσωπα (και μαλλιά, και ρούχα) καλυμμένα από σκόνη σε κάθε λογής χρώμα, και φυσικά (μια και πρόκειται για ινδική γιορτή) δυνατή μπολιγουντιανή μουσική από μεγάλα ηχεία. Πανηγύρι...

Η φίλη μου με είχε προειδοποιήσει να φορέσω ρούχα που δε θα με πείραζε να πετάξω αμέσως μετά τη γιορτή. Η εμπειρία της από Holi προηγούμενων ετών τής έχει... διδάξει ότι οι σκόνες, τον πωπό σου κάτω να χτυπάς, δε βγαίνουν τελείως. Όσο για το δέρμα, δύο ντουζ έκανα χθες μετά τη γιορτή, ένα το απόγευμα κι ένα το βράδυ, άλλο ένα έκανα σήμερα το πρωί, και τα δάχτυλά μου εξακολουθούν να μοιάζουν λες και το βράδυ, ενώ κοιμόμουν, είχα κάποιο ανιψάκι μου να παίζει με χρώματα, κάνοντας τα χέρια μου καμβά απελευθέρωσης της δημιουργικότητάς του...

Στην περιγραφή του σκηνικού στην πρώτη παράγραφο, να προσθέσω ότι ο ινδουιστικός ναός που οργάνωσε τη γιορτή (χρησιμοποιώντας το facebook για να επικοινωνήσει την πρωτοβουλία του σε όσο γινόταν περισσότερο κόσμο), πρόσφερε δωρεάν φαγητό, κάτω από ένα μεγάλο στέγαστρο, ακριβώς δίπλα στην αλάνα του χρωματομπουγελώματος. Χαβαλές, ξεσηκωτική μουσική, λαχταριστό φαγητό... Έχω πάει και σε ινδουιστικές γιορτές πολύ λιγότερο διασκεδαστικές από τη χθεσινή, μία λέξη όμως που κανείς ποτέ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για να περιγράψει ινδουιστική γιορτή είναι “βαρετή”...

Η χθεσινή γιορτή είναι χαρακτηριστικό δείγμα ενός εκ των στοιχείων που μου αρέσουν πολύ στη Μαλαισία. Μουσουλμάνοι, κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις ινδουιστικές γιορτές. Κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, ινδικής καταγωγής, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των μουσουλμάνων (που αποτελούν και την πλειοψηφία στη χώρα). Ινδικής καταγωγής Μαλαισιανοί (οι περισσότεροι ινδουιστές), ethnic Malays (μουσουλμάνοι), και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των κινεζικής καταγωγής πολιτών. Κι ανήμερα Χριστουγέννων, όλοι τους θα πουν “merry Christmas” σε “Δυτικούς” που υποθέτουν ότι πρέπει να είναι χριστιανοί. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι παντού, κι αυτό είναι κάτι που λατρεύω στη Μαλαισία. Εκεί που μου τα... χαλάνε οι Μαλαισιανοί, κάθε εθνοτικής ομάδας και θρησκείας, είναι το πόσοι εξ αυτών αρπάζουν αυτές τις... to know us better (για να δανειστώ ατάκα από κωμωδία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου) ευκαιρίες από τα μαλλιά...

Στο πόσο αρμονικά ή μη, συνυπάρχουν όλες οι εθνοτικές ομάδες στη Μαλαισία, αναφέρθηκα κάποιες φορές στις “Μαλαισιοφλυαρίες” μου το 2010. Αυτές τις τρεις εβδομάδες που έχω εδώ φέτος, έχω παρατηρήσει μία μικρή αλλαγή, προς το καλύτερο. Στις συγκρίσεις όμως που ασυναίσθητα κάνω από την πρώτη μέρα μου εδώ, μεταξύ Μαλαισίας του 2010 και Μαλαισίας του 2013, θα αφιερώσω το επόμενο κείμενο. Για την ώρα επιστρέφω στο μπάνιο για ένα ακόμα δυνατό τρίψιμο χεριών...

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, τα “ευχαριστώ” σας, και για τον χρόνο που αφιερώσατε για να με διαβάσετε προχθές.

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ

 

[go2dbeach]

Μικρό το κεφάλαιο, αλλά χρωμάτισες τη μέρα μου

 

[10900km]

Κουαλαλουμπουριανές διαφορές μεταξύ 2010 και 2013... Βασικότερη όλων, ότι η KL σήμερα είναι πολύ (πάρτε το “πολύ”, δεκαπλασιάστε το, αυτό που προκύπτει διπλασιάστε το, κι έχετε μόνο το μισό από το για πόσο “πολύ” πραγματικά πρόκειται) πιο... χτισμένη από την πόλη που άφησα τον Νοέμβριο του '10. Ουρανοξύστες που τότε τους άφησα “στα μισά τους”, σήμερα όχι μόνο είναι ολοκληρωμένοι (κάτι που ούτως ή άλλως δεν προκαλεί εντύπωση, μια και πέρασαν δυόμισι χρόνια), αλλά έχουν δίπλα τους άλλους υπό (με ταχείς ρυθμούς) υπό ανέγερση ουρανοξύστες. Οικοδομικά συγκροτήματα που δίχως ίχνος υπερβολής μπορείς, λόγω έκτασης που καλύπτουν και περιλαμβανομένων κατοικιών, να τα χαρακτηρίσεις “μικρά χωριά”, τα είχα αφήσει στη... φάση της προετοιμασίας του χώρου πριν καν πέσουν τα πρώτα μπετά, και σήμερα είναι... “εντός πόλης χωριουδάκια” με τα όλα τους. Και πράσινες εκτάσεις που τις είχα αφήσει περιφραγμένες με ταμπέλες “no trespassing” κάπου κρεμασμένες, κι αυτές ακόμα είναι σήμερα συγκροτήματα μονοκατοικιών, καταστήματα, φαγάδικα...

Οι γραμμές των μέσων μαζικής μεταφοράς επεκτείνονται, ακόμα και στη δική μας “γειτονιά”, κάπου 20-25 χιλιόμετρα από τους Πύργους Πετρόνας. Το “ακόμα” έχει να κάνει λιγότερο με την απόσταση από το κέντρο της πόλης, και περισσότερο με το ότι η περιοχή που μένουμε ελέγχεται από την Αντιπολίτευση, κι η κεντρική Κυβέρνηση φρόντισε τα πέντε τελευταία χρόνια (μετά τις τελευταίες εκλογές) να... τιμωρήσει τον κόσμο εδώ, παγώνοντας όλα τα δημόσια έργα. Πρόσφατα άρχισαν ξανά τα έργα, επειδή, ω, τι σύμπτωση, πολύ σύντομα θα έχουμε εκλογές...

Ο νέος σταθμός λεωφορείων, ο οποίος μοιάζει περισσότερο με κτήριο αεροδρομίου κι έχει τόση σχέση με τον Puduraya, τον παλιό σταθμό λεωφορείων της KL, όση (σχέση) έχει ένα Airbus A380 με... χαρταετό, είναι πλέον πλήρως λειτουργικός (το '10 τον άφησα “στα τελειώματά του”). Μέχρι και νέο σούπερ τερματικό σταθμό “βρήκα” στο αεροδρόμιο (παραδίδεται τον Ιούνιο), και θα αποτελέσει τε-ρά-στι-α αναβάθμιση του “παλιού LCCT” (τερματικός σταθμός Low Cost εταιρειών), από τον οποίο έχετε περάσει όσοι έχετε πετάξει από/προς KL με την -αυξανόμενα ενοχλητική, αλλά ομολογουμένως θελκτικά οικονομική- AirAsia.

Όσο για αυτό που ανέφερα προχθές περί... συγχνωτισμού Μαλαισιανών από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες, έχω την αίσθηση ότι κι εκεί κάποια μικρή αλλαγή έχει σημειωθεί. Το “λέω” επειδή έχω προσέξει νεαροπαρέες αποτελούμενες από Malays, Κινεζο-Μαλαισιανούς, και Ινδο-Μαλαισιανούς, να μοιράζονται τραπέζια σε food courts για παράδειγμα, και να μιλάνε στα Αγγλικά, κάτι που το 2010 θυμάμαι ότι είχα δει πολύ-πολύ λίγες φορές. Όχι ότι η Μαλαισία έγινε μέσα σε δυόμισι χρόνια κάποιος επί γης πολυεθνοτικός παράδεισος... Όμως, είναι σαν να μην έχεις δει ένα παιδάκι επί δυόμισι χρόνια. Το άφησες με το που πήγε “νήπια”, και το βρίσκεις να τελειώνει τη Β' Δημοτικού. Η διαφορά στο ύψος του είναι εμφανής. Παιδάκι παραμένει, δεν είναι ότι ζορίζεται να βολέψει τα πόδια του στο πίσω κάθισμα μικρού αυτοκινήτου, όμως ειδικά στα μάτια κάποιου που ήταν απών επί δυόμισι χρόνια, η διαφορά είναι πασιφανής.

Τέλος, μία ευχάριστη μη αλλαγή-αλλαγή έχει να κάνει με το πόσο λίγο έχουν ανέβει οι τιμές. Τον Δεκέμβριο του 2011, την πρώτη φορά που πήγα σε σούπερ μάρκετ κοντά στο σπίτι όπου έμεινα για δύο μήνες στο Μπουένος Άιρες, δεν ήξερα αν έπρεπε να ξεκαρδιστώ στα γέλια ή να δακρύσω, διαπιστώνοντας ότι οι τιμές, σε σχέση με το 2009, όχι απλά είχαν πετάξει, αλλά είχαν εκτιναχθεί τόσο (επαναλαμβάνω, σε σχέση με το 2009), που πλέον... είχαν ξεφύγει από τη γήινη βαρύτητα, και ήταν σε τροχιά, ανάμεσα στους -όχι πολύ ακριβότερους, ειδικά από τα εισαγωγής προϊόντα που βρίσκει κανείς σε αργεντίνικα σούπερ μάρκετ- τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους μας... Η φίλη μου παραπονιέται, λέει ότι οι τιμές έχουν ανέβει πολύ, επιτρέψτε μου όμως, έχοντας πάει σε αρκετές χώρες περισσότερες από μία φορές (δύο, τρεις, ή και περισσότερες), κι έχοντας παρατηρήσει τις από-χρονιά-σε-χρονιά διαφορές στις τιμές αλλού, να “πω” ότι οι τιμές εδώ παραμένουν “φιλικότατες”. Μπορείς να χαρείς πρωινό (ρότι με μπανάνα μέσα, ή αυγό, και ντόπιο τσάι) με λιγότερο από ένα ευρώ, και γεύμα (σε απλό μαγαζί) με λιγότερα από δύο. Γεύμα-μούρλια, και σε ποσότητα που σε αφήνει με την αίσθηση ότι τα έξι, εφτά, οκτώ ρίνγκιτ σου, ήταν απόλυτα καλοξοδεμένα.

Μία και μισή το μεσημέρι εδώ... Ώρα για φαγητό (με βλέπω να πηγαίνω σε κινέζικο για το λατρεμένο μου char kway teow -πέντε ρίνγκιτ, 1,25 ευρώ, η μεγάλη μερίδα. Με τέτοιες τιμές, δεν ασχολούμαι με τις “μικρές”, και λίγο φθηνότερες, μερίδες).

 

[KLEOPATRA]

Οπα .. ! Γεια σου βρε Δημητρη !
Πως απο τη Λατινικη Αμερικη βρεθηκες στην αντιπερα οχθη στην Ασια ..τι εκπληξη κιαυτη!!!
Να περνας καλα ..θα σε διαβαζουμε.