Ινδονησία Μαλαισία Ταϊβάν Φιλιππίνες Μαλαισία (και Ταϊβάν, και Φιλιππίνες, και Ιάβα, και, και, και...) για εννιά -τουλάχιστον- μήνες

[10900km]

Vigan, Baguio, οι τέσσερις χειρότερες ημέρες του 40ήμερου ταξιδιού σε Ταϊβάν και Φιλιππίνες

Η απόσταση από το Dau μέχρι το Vigan δεν είναι μεγαλύτερη από 300 και κάτι χιλιόμετρα. Ο αριθμός των ωρών που ένα λεωφορείο χρειάζεται για να διανύσει αυτήν την απόσταση; Σχεδόν διψήφιος. Κάπως έτσι, έχοντας φύγει από τον... καταθλιπτικό σταθμό του Dau γύρω στις πέντε το πρωί, φθάσαμε στο Vigan ουσιαστικά νωρίς το απόγευμα, σχεδόν χωρίς να έχουμε κλείσει μάτι στο λεωφορείο, ειδικά εγώ, λόγω του πόσο περιορισμένος ήταν ο χώρος για κάθε επιβάτη (πάνω από 1,70). Αυτό σας δίνει μία ιδέα της... διάθεσης με την οποία κατεβήκαμε από το λεωφορείο. Το γεγονός δε ότι το σημείο που μας υπέδειξε ο οδηγός ότι έπρεπε να κατέβουμε, δεν είχε καμία (μα καμία) σχέση με τον σταθμό λεωφορείων της πόλης, “έφτιαξε” τη διάθεσή μου ακόμα περισσότερο(...). Τουλάχιστον μας περίμενε (κούνια που μας κούναγε) καλούτσικο δωμάτιο σε συμπαθητικό ξενώνα, στον οποίο είχα στείλει μέιλ πριν από δύο μέρες, ενημερώνοντάς τους ότι δεν ξέραμε τι ώρα ακριβώς θα φθάναμε στο Vigan, όμως σίγουρα θα ήμασταν εκεί πριν τη δύση του ήλιου...

Τον ξενώνα τον βρήκαμε. Δωμάτιο να μας περιμένει, όχι... Το μέιλ μου δεν το είχε δει κανείς, επειδή, πολύ απλά, όπως μας είπε μία κοπέλα στη ρεσεψιόν, σπάνια τσεκάρουν το μέιλ τους. Έχουν, το παραθέτουν, σου λένε “για κρατήσεις και οτιδήποτε άλλο, γράψτε μας”, όμως... δεν ασχολούνται ιδιαίτερα (στην Ταϊβάν, ακόμα και... νοικοκυρές που νοικιάζουν δωμάτια στο σπίτι τους, ακόμα δηλαδή και μη επαγγελματίες στον χώρο του τουρισμού, μας απαντούσαν μέσα σε διάστημα ελάχιστων ωρών). Κάπως έτσι, βρεθήκαμε “ξεκρέμαστοι”, νυσταγμένοι, και πεινασμένοι.

Για το τελευταίο, κάτι κάναμε. Καθίσαμε σε μία πιτσαρία, όχι μόνο για να φάμε κάτι, αλλά και για να μπούμε στο ίντερνετ, κάτι που και οι δύο έπρεπε επειγόντως να κάνουμε, λόγω δουλειάς, κι επίσης για να... ανασυγκροτηθούμε, να ρίξουμε μια καλή ματιά στον ταξιδιωτικό οδηγό μας, να δούμε στον χάρτη πού ήταν τα κοντινότερα καταλύματα εντός προϋπολογισμού μας. Το ίντερνετ αποδείχθηκε αξιοπρεπές (σημαντικότατο για εμάς). Η πίτσα, ό,τι χειρότερο έχω φάει εδώ και... ίσως χρόνια. “Κερασάκι στην τούρτα”, το ότι το συγκεκριμένο γεύμα ήταν το ακριβότερο που είχαμε “απολαύσει” από την ημέρα που είχαμε πετάξει από τη Μαλαισία για την Ταϊβάν. Στην “ακριβή” Ταϊβάν, επί τρεις εβδομάδες, είχαμε φάει απείρως καλύτερα και φθηνότερα, απ' ότι στις “φθηνές” Φιλιππίνες, στο πρώτο ΜΟΛΙΣ γεύμα μας εκεί...

Με τα πολλά, συντομεύοντας κάπως, αναφέρω ότι βρήκαμε δωμάτιο, αφού πρώτα μείναμε παγωτό η φίλη μου κι εγώ, σε άλλους ξενώνες, ακούγοντας πόσα ζητούσαν, και βλέποντας σε τι δωμάτιο αντιστοιχούσε το ποσό που ζητούσαν. Επαναλαμβάνομαι, το ξέρω, αλλά στο Vigan (και αμέσως μετά στο Baguio), στις “φθηνές” Φιλιππίνες, πληρώσαμε τα ίδια και λίγα περισσότερα για “B-” και “C” δωμάτια, απ' ότι είχαμε πληρώσει στην “ακριβή” Ταϊβάν για “Α+” δωμάτια... Από “θετική” εντύπωση, σε... “θετικότερη” εντύπωση...

Τουλάχιστον ήμασταν επιτέλους έτοιμοι να κάνουμε βόλτα σε μία πόλη που θεωρείται ό,τι καλύτερο έχουν να επιδείξουν οι άλλοτε ισπανοκρατούμενες Φιλιππίνες σε επίπεδο “αποικιακής αρχιτεκτονικής”. Με εξαίρεση ελάχιστα... δακτυλοδεικτούμενα κτήρια στην περιοχή Intramuros στη Μανίλα, το Vigan είναι το μέρος που έχει να καυχιέται σε όλες τις Φιλιππίνες για τη... ρομαντική “ατμόσφαιρά” του με τα όμορφα παλιά κτήρια και τους πλακόστρωτους δρόμους του... Ξανά, “ναι μεν, αλλά...”

Ο Lonely Planet... “ξηγιέται ντόμπρα”, σε “προειδοποιεί” να πας στο Vigan κρατώντας μικρό καλάθι, σημειώνει ότι το κομμάτι της πόλης που όντως την κάνει “ιδιαίτερη”, είναι μικροσκοπικό, εμείς όμως πήγαμε, έστω κι έτσι, με αυξημένες προσδοκίες, έχοντας δει πολλές όμορφες φωτογραφίες στο ίντερνετ. Ας προσέχαμε...

Τον γραφικό λιθόστρωτο δρόμο με τα αποικιακού στιλ κτήρια, όσο αργά και να πηγαίνεις, τον περπατάς σε λιγότερο από δέκα λεπτά. Φθάνοντας στο τέλος του, μένεις με μία “αυτό ήταν όλο;” αίσθηση. Κοιτάς ευθεία, κοιτάς δεξιά, κοιτάς αριστερά, και καταλαβαίνεις ότι αν θέλεις να χαρείς αυτό για το οποίο πήγες στο Vigan, τον “κράχτη” του, αυτό που θεωρείται “ιδιαίτερο” και “μοναδικό” σε όλες τις Φιλιππίνες, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι... μεταβολή, και να περπατήσεις στον ίδιο δρόμο που μόλις έχεις περπατήσει. Αυτό. Α... Κι αν κάποια στιγμή πας στο “γραφείο τουριστικών πληροφοριών” περιμένοντας αφελώς να βρεις έναν μικρό έστω χάρτη, και κάποιον να σου δώσει πέντε πληροφορίες για το τι άλλο υπάρχει να δεις στην περιοχή, η απάντηση που παίρνεις (από την κυρία που έπαιζε πασιέντζα στον υπολογιστή, ενώ ο πιτσιρικάς γιος της δίπλα έπαιζε σε άλλον υπολογιστή ένα θορυβώδες online παιχνίδι), είναι “νομίζω ότι πουλάνε κάτι μικρούς χάρτες στο αστυνομικό τμήμα. Ρωτήστε εκεί”. Στην Ταϊβάν, ακόμα και το μικρότερο μέρος με ένα υποτυπώδες τουριστικό ενδιαφέρον, ακόμα και η... τελευταία τρύπα του ζουρνά των τουριστικών προορισμών, έχει γραφείo πληροφοριών με δωρεάν υλικό που θα ζήλευαν ακόμα και Πρωτεύουσες ευρωπαϊκών χωρών...

Τις πόλεις τις λατρεύω, σπάνια μένω ακόμα και σε μικρή λιγότερο από δύο τουλάχιστον ημέρες, συνηθέστερα μένω τρεις, τέσσερις, μέχρι και βδομάδα ολόκληρη. Αισθάνομαι ότι πάντα υπάρχει κάτι που μπορείς να “ανακαλύψεις” σε μία πόλη, όσο “βαρετή” κι αν φαίνεται (και ίσως είναι). Στο Vigan όμως, πριν πέσω το πρώτο βράδυ στο κρεβάτι, αισθάνθηκα ότι... ήμουν έτοιμος να φύγω. Μείναμε και δεύτερη μέρα, περισσότερο επειδή δε θέλαμε να περάσουμε ξανά αρκετές ώρες σε λεωφορείο για να πάμε στον επόμενο προορισμό μας, το Baguio. Highlight της δεύτερης ημέρας μας στο Vigan; Η μιάμιση ώρα που περάσαμε μπροστά σε μία τηλεόραση, παρακολουθώντας ζωντανά Φόρμουλα 1, “πιστοί” της οποίας είμαστε η φίλη μου κι εγώ (εκείνη μάλιστα, πριν από λίγα χρόνια, πέρασε ολόκληρη χρονιά στην Ευρώπη, δουλεύοντας σαν F1 freelancer, γράφοντας για διάφορα περιοδικά, χρησιμοποιώντας σαν βάση τη Βαρκελώνη, και ταξιδεύοντας σε όλες τις ευρωπαϊκές πίστες).

Baguio... Baguio-Baguio-Baguio... Διαβάζεις ότι πρόκειται για πόλη-καταφύγιο από τη ζέστη και την αφόρητη υγρασία, ότι είναι φοιτητούπολη με τα αρκετά θετικά που αυτό συνοδεύει ένα μέρος, ότι τα πάρκα της είναι μία απόλαυση, κι ότι γενικά είναι από τα highlights ενός ταξιδιού στο Luzon, το βορειότερο -μεγάλο- νησί των Φιλιππίνων. Προσωπικά, μετά από δύο μέρες εκεί, οι δύο βασικές αναμνήσεις μου έχουν να κάνουν με το πόσο δυσάρεστη είναι η βόλτα στους δρόμους της πόλης, και το πόσο μεγάλο είναι το θράσος εκείνων που νοικιάζουν δωμάτια...

Η γύρα στην πόλη είναι αφόρητα δυσάρεστη για έναν πολύ απλό λόγο. Τα... έντεκα στα δέκα αυτοκίνητα βγάζουν τόση μπόχα από τις εξατμίσεις τους, που το βρήκα σχεδόν σοκαριστικό, και εντελώς μα εντελώς αποπνικτικό. Νόμιζα ότι μετά τη Γουατεμάλα και τη Βολιβία είχα δει τις χώρες (πλην Αφρικής, υποθέτω, δεν ξέρω) στις οποίες μπορεί κανείς να συναντήσει τη χειρότερη ποιότητα αέρα λόγω των τεράστιων μαύρων σύννεφων που σχεδόν... κρύβουν τον ήλιο όταν περνάει από δίπλα σου ένα αυτοκίνητο, πόσο μάλλον πολλά περισσότερα χωρίς διακοπή. Έτσι νόμιζα... Δεν είχα πάει ακόμα στις Φιλιππίνες, και ειδικά στο Baguio...

Μία ώρα αφού αρχίσαμε την πρώτη βόλτα μας εκεί, η φίλη μου άρχισε να βήχει. Πάνω στο δίωρο σχεδόν με ικέτεψε να μπούμε σε ένα εμπορικό κέντρο στην κορυφή ενός λόφου, στην καρδιά της πόλης, για να αναπνεύσει λίγο καθαρό αέρα. Στο τέλος της ημέρας, μου είπε ότι δεν μπορούσε να φανταστεί να περνάει δεύτερη μέρα εκεί, κάνοντας βόλτα στην πόλη. Αλλάξαμε δωμάτιο, πήγαμε από ένα κακό σε ένα λιγότερο απαράδεκτο, και είπαμε να περάσουμε τη μέρα πηγαίνοντας στα πάρκα που προτείνει ο οδηγός. Αρχίσαμε με τον “Βοτανικό Κήπο”. Μία ακόμα “κακώς περιμένατε περισσότερα”... καρπαζιά στον σβέρκο μας...

Εκεί ήταν που η φίλη μου... έπιασε πάτο, και βουρκωμένη -σοβαρά, δεν υπερβάλω- μού είπε ότι αν μπορούσε να πάρει ένα χάπι, να αποκοιμηθεί, και να ξυπνούσε στο σπίτι της στην Κουάλα Λούμπουρ, θα ήταν ευτυχισμένη. Οι Φιλιππίνες τής είχαν... καθίσει όχι απλά στραβά, αλλά θεόστραβα, από τη στιγμή που πατήσαμε εκεί. Εμένα; Δε με είχαν ξετρελάνει (κάθε άλλο), αλλά δεν ήταν η πρώτη χώρα-αχούρι που πήγαινα, και είμαι βέβαιος ότι δε θα αποδειχθεί η τελευταία. Έχω συνηθίσει χώρες στις οποίες τα πράγματα δουλεύουν με έναν... δικό τους, πολύ “τοπικό” τρόπο, ενοχλητικό σε μένα, αλλά τελικά αποδεκτό, με την αφεντιά μου να συμβιβάζεται πάντα με το “ΕΓΩ πρέπει να προσαρμοστώ σε αυτήν τη χώρα, και όχι Η ΧΩΡΑ ολάκερη σε μένα”. Η φίλη μου όμως είχε ταξιδέψει μόνο στην Ευρώπη και σε ελάχιστες χώρες της Ασίας, σχεδόν αποκλειστικά σε καταδυτικούς προορισμούς, μένοντας σε όμορφα καταλύματα, κι απολαμβάνοντας τις καταδύσεις της τόσο που δε σκοτιζόταν για οτιδήποτε άλλο. Η κατάσταση στις Φιλιππίνες, στο αεροδρόμιο, στον σταθμό λεωφορείων του Dau, στο, στο, στο, την είχαν φθάσει, μόλις σε τέσσερις ημέρες, στα όριά της. Επιπλέον, είχε “στραβώσει” σοβαρά με τους Φιλιππινέζους, για λόγους που ομολογώ ότι δεν κατάλαβα. “Τρελαινόταν” κάθε φορά που κάποιος ντόπιος τής μιλούσε στη γλώσσα του, νομίζοντας ότι η φίλη μου είναι Φιλιππινέζα (η χώρα, όπως διαπιστώσαμε, τουλάχιστον το κομμάτι της που είδαμε, είναι γεμάτη από κόσμο ντόπιο με κινέζικα χαρακτηριστικά. Οι κινεζικής καταγωγής Φιλιππινέζοι αποτελούν σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού, τουλάχιστον στο νησί Luzon).

Αυτός ήταν ο δεύτερος λόγος (μετά τον “έκανα διαρκώς συγκρίσεις μεταξύ Φιλιππίνων και Ταϊβάν”) που... δηλητηρίασε τις πρώτες ημέρες μου στις Φιλιππίνες. Μπορεί να ακούγεται σαν δικαιολογία, ίσως, όμως δεν είναι. Όσοι με διαβάζετε τακτικά, από τον καιρό που ήμουν ακόμα στη Λατινική Αμερική, πρέπει να ξέρετε ότι ένα πράγμα που ΔΕΝ κάνω είναι να ψάχνω για δικαιολογίες, και να “φορτώνω” δικά μου... φταιξίματα σε άλλους. Το πρόβλημα με μένα είναι μάλλον το αντίθετο, ότι συνήθως φορτώνομαι εγώ ο ίδιος φταιξίματα άλλων, κάτι που μόνο ψυχαναλυτής μπορεί μάλλον να μου εξηγήσει. Ειλικρινά λοιπόν, πιστεύω και “λέω” ότι η διάθεση της παρέας με την οποία ήμουν την πρώτη βδομάδα στις Φιλιππίνες (και τρεις εβδομάδες στην Ταϊβάν ακριβώς νωρίτερα), έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να διαμορφωθεί σχεδόν αναλόγως και η δική μου διάθεση. Για να το... ματώσω στην υπεραπλούστευση, “λέω” ότι είναι σαν να παρακολουθείς έναν βαρετό αγώνα στην τηλεόραση, και να έχεις κάποιον δίπλα σου να μην αντέχει καθόλου το παιχνίδι, και να σου δίνει εμμέσως να καταλάβεις ότι θέλει να αλλάξεις κανάλι. Ακόμα κι αν το παιχνίδι είναι κάτω του μετρίου, ανά πάσα στιγμή κάτι ενδιαφέρον μπορεί να συμβεί, και να αλλάξει η εικόνα του, ο ρυθμός του, η ταχύτητα με την οποία η μπάλα πηγαίνει πάνω-κάτω, οτιδήποτε. “Υπομένεις”, και συνεχίζεις να παρακολουθείς, αν μη τι άλλο, απολαμβάνοντας την ατμόσφαιρα στο γήπεδο, όπως φθάνει σε σένα μέσω των μικροφώνων. Αυτό, αν βλέπεις το παιχνίδι μόνος. Αν το βλέπεις με “στα όριά της” παρέα, μάλλον αλλάζεις κανάλι, αν μπορείς, ή απλά... εύχεσαι να τελειώσει το παιχνίδι το συντομότερο δυνατό (ήξερα ότι οι μέρες μας μαζί ήταν μετρημένες, κι ότι πριν κλείσουμε βδομάδα στις Φιλιππίνες, εκείνη είχε πτήση για Κουάλα Λούμπουρ, ενώ εγώ μπορούσα να μείνω άλλες δύο βδομάδες).

Επόμενο κείμενο για Sagada, Banaue, Batad, οι πιο κουραστικές αλλά και οι με τεράστια διαφορά πιο ευχάριστες ημέρες μου στις Φιλιππίνες.

ΥΓ Συγγνώμη για την -αναπόφευκτη- μίρλα

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 29
• 30
• 31
• 32
• 33
• …

  Go to chapter

  Go
• 36

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 31 of 36

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

με λίγα... λόγια μας πέθανες.

 

[YBONNH]

Καλωσορισες πισω στο φορουμ!
Ειναι αληθεια πως 14 μηνες απουσιας ειναι πολλοι, αλλα αν γραφεις συστηματικα απο τωρα και στο εξης, θα το παραβλεψουμε.

 

[go2dbeach]

Τελευταία το έχω ΄σύστημα΄να γράφω απάντηση προτού καν διαβάσω
κυρίως γιατί κάποιος γράφει για αγαπημένη μου χώρα (βλέπε Κολομβία) οπου ο τίτλος και μόνο με ξεσηκώνει.
Στη δική σου περίπτωση ομολογώ οτι αυτό το Φιλιππίνες ήταν ένας λόγος να μου τραβήξει την προσοχή-αγαπημένη χώρα γαρ- και ο άλλος λόγος , ο 10900km- αγαπημένος μου πόστερ.
Σε προτιμώ πάντα σε λατινοαμερικάνικες ιστορίες, αλλά οκ, από το τίποτα δεχόμαστε και Ασία
Καλώς ήρθες πίσω στο φόρουμ desaparecido!

 

[tupacgr13]

Είναι από τις ιστορίες που ουσιαστικά με έβαλαν σε αυτό το φόρουμ. Ευχαριστούμε πολύ που τις μοιράζεσαι !

 

[eva kas]

μας μπουρδουκλωσες με τοσες χωρες σε τoσες λιγες γραμμες.......
παρολα αυτα ζηλευωωωω και περιμενω την συνεχεια με αγωνια!

 

[ggonholidays]

Απίστευτος!!!

 

[mariath]

Έχεις μια ευκαιρία να εξιλεωθείς που μας άφησες στα κρύα του λουτρού στη Νότια Αμερική! Μαλαισία, Φιλιππίνες, Ταϊβάν, ό,τι και να μας γράψεις καλοδεχούμενο από σένα! Welcome back!

 

[10900km]

Πληκτρολογώ, και η προσοχή μου αποσπάται από τα... “ουράνιο τόξο” δάχτυλά μου. Σύμφωνα με μία εκτίμηση που μόλις διάβασα στη διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας New Straits Times, τουλάχιστον χίλιοι ήμασταν οι Μαλαισιανοί (κυρίως ινδικής καταγωγής, αλλά κι αρκετοί κινεζικής) και (πάμπολλοι) ξένοι που πήγαμε χθες το μεσημέρι σε έναν ινδουιστικό ναό και... γιορτάσαμε τον ερχομό της άνοιξης στο ετήσιο Holi Festival. Φανταστείτε έναν μικρό ανοικτό χώρο, έναν τύπο πάνω σε μία μεγάλη υδροφόρα να περιλούζει τους πάντες με νερό, τους πάντες με ένα νεροπίστολο στο χέρι, πρόσωπα (και μαλλιά, και ρούχα) καλυμμένα από σκόνη σε κάθε λογής χρώμα, και φυσικά (μια και πρόκειται για ινδική γιορτή) δυνατή μπολιγουντιανή μουσική από μεγάλα ηχεία. Πανηγύρι...

Η φίλη μου με είχε προειδοποιήσει να φορέσω ρούχα που δε θα με πείραζε να πετάξω αμέσως μετά τη γιορτή. Η εμπειρία της από Holi προηγούμενων ετών τής έχει... διδάξει ότι οι σκόνες, τον πωπό σου κάτω να χτυπάς, δε βγαίνουν τελείως. Όσο για το δέρμα, δύο ντουζ έκανα χθες μετά τη γιορτή, ένα το απόγευμα κι ένα το βράδυ, άλλο ένα έκανα σήμερα το πρωί, και τα δάχτυλά μου εξακολουθούν να μοιάζουν λες και το βράδυ, ενώ κοιμόμουν, είχα κάποιο ανιψάκι μου να παίζει με χρώματα, κάνοντας τα χέρια μου καμβά απελευθέρωσης της δημιουργικότητάς του...

Στην περιγραφή του σκηνικού στην πρώτη παράγραφο, να προσθέσω ότι ο ινδουιστικός ναός που οργάνωσε τη γιορτή (χρησιμοποιώντας το facebook για να επικοινωνήσει την πρωτοβουλία του σε όσο γινόταν περισσότερο κόσμο), πρόσφερε δωρεάν φαγητό, κάτω από ένα μεγάλο στέγαστρο, ακριβώς δίπλα στην αλάνα του χρωματομπουγελώματος. Χαβαλές, ξεσηκωτική μουσική, λαχταριστό φαγητό... Έχω πάει και σε ινδουιστικές γιορτές πολύ λιγότερο διασκεδαστικές από τη χθεσινή, μία λέξη όμως που κανείς ποτέ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για να περιγράψει ινδουιστική γιορτή είναι “βαρετή”...

Η χθεσινή γιορτή είναι χαρακτηριστικό δείγμα ενός εκ των στοιχείων που μου αρέσουν πολύ στη Μαλαισία. Μουσουλμάνοι, κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις ινδουιστικές γιορτές. Κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, ινδικής καταγωγής, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των μουσουλμάνων (που αποτελούν και την πλειοψηφία στη χώρα). Ινδικής καταγωγής Μαλαισιανοί (οι περισσότεροι ινδουιστές), ethnic Malays (μουσουλμάνοι), και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των κινεζικής καταγωγής πολιτών. Κι ανήμερα Χριστουγέννων, όλοι τους θα πουν “merry Christmas” σε “Δυτικούς” που υποθέτουν ότι πρέπει να είναι χριστιανοί. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι παντού, κι αυτό είναι κάτι που λατρεύω στη Μαλαισία. Εκεί που μου τα... χαλάνε οι Μαλαισιανοί, κάθε εθνοτικής ομάδας και θρησκείας, είναι το πόσοι εξ αυτών αρπάζουν αυτές τις... to know us better (για να δανειστώ ατάκα από κωμωδία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου) ευκαιρίες από τα μαλλιά...

Στο πόσο αρμονικά ή μη, συνυπάρχουν όλες οι εθνοτικές ομάδες στη Μαλαισία, αναφέρθηκα κάποιες φορές στις “Μαλαισιοφλυαρίες” μου το 2010. Αυτές τις τρεις εβδομάδες που έχω εδώ φέτος, έχω παρατηρήσει μία μικρή αλλαγή, προς το καλύτερο. Στις συγκρίσεις όμως που ασυναίσθητα κάνω από την πρώτη μέρα μου εδώ, μεταξύ Μαλαισίας του 2010 και Μαλαισίας του 2013, θα αφιερώσω το επόμενο κείμενο. Για την ώρα επιστρέφω στο μπάνιο για ένα ακόμα δυνατό τρίψιμο χεριών...

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, τα “ευχαριστώ” σας, και για τον χρόνο που αφιερώσατε για να με διαβάσετε προχθές.

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ

 

[go2dbeach]

Μικρό το κεφάλαιο, αλλά χρωμάτισες τη μέρα μου

 

[10900km]

Κουαλαλουμπουριανές διαφορές μεταξύ 2010 και 2013... Βασικότερη όλων, ότι η KL σήμερα είναι πολύ (πάρτε το “πολύ”, δεκαπλασιάστε το, αυτό που προκύπτει διπλασιάστε το, κι έχετε μόνο το μισό από το για πόσο “πολύ” πραγματικά πρόκειται) πιο... χτισμένη από την πόλη που άφησα τον Νοέμβριο του '10. Ουρανοξύστες που τότε τους άφησα “στα μισά τους”, σήμερα όχι μόνο είναι ολοκληρωμένοι (κάτι που ούτως ή άλλως δεν προκαλεί εντύπωση, μια και πέρασαν δυόμισι χρόνια), αλλά έχουν δίπλα τους άλλους υπό (με ταχείς ρυθμούς) υπό ανέγερση ουρανοξύστες. Οικοδομικά συγκροτήματα που δίχως ίχνος υπερβολής μπορείς, λόγω έκτασης που καλύπτουν και περιλαμβανομένων κατοικιών, να τα χαρακτηρίσεις “μικρά χωριά”, τα είχα αφήσει στη... φάση της προετοιμασίας του χώρου πριν καν πέσουν τα πρώτα μπετά, και σήμερα είναι... “εντός πόλης χωριουδάκια” με τα όλα τους. Και πράσινες εκτάσεις που τις είχα αφήσει περιφραγμένες με ταμπέλες “no trespassing” κάπου κρεμασμένες, κι αυτές ακόμα είναι σήμερα συγκροτήματα μονοκατοικιών, καταστήματα, φαγάδικα...

Οι γραμμές των μέσων μαζικής μεταφοράς επεκτείνονται, ακόμα και στη δική μας “γειτονιά”, κάπου 20-25 χιλιόμετρα από τους Πύργους Πετρόνας. Το “ακόμα” έχει να κάνει λιγότερο με την απόσταση από το κέντρο της πόλης, και περισσότερο με το ότι η περιοχή που μένουμε ελέγχεται από την Αντιπολίτευση, κι η κεντρική Κυβέρνηση φρόντισε τα πέντε τελευταία χρόνια (μετά τις τελευταίες εκλογές) να... τιμωρήσει τον κόσμο εδώ, παγώνοντας όλα τα δημόσια έργα. Πρόσφατα άρχισαν ξανά τα έργα, επειδή, ω, τι σύμπτωση, πολύ σύντομα θα έχουμε εκλογές...

Ο νέος σταθμός λεωφορείων, ο οποίος μοιάζει περισσότερο με κτήριο αεροδρομίου κι έχει τόση σχέση με τον Puduraya, τον παλιό σταθμό λεωφορείων της KL, όση (σχέση) έχει ένα Airbus A380 με... χαρταετό, είναι πλέον πλήρως λειτουργικός (το '10 τον άφησα “στα τελειώματά του”). Μέχρι και νέο σούπερ τερματικό σταθμό “βρήκα” στο αεροδρόμιο (παραδίδεται τον Ιούνιο), και θα αποτελέσει τε-ρά-στι-α αναβάθμιση του “παλιού LCCT” (τερματικός σταθμός Low Cost εταιρειών), από τον οποίο έχετε περάσει όσοι έχετε πετάξει από/προς KL με την -αυξανόμενα ενοχλητική, αλλά ομολογουμένως θελκτικά οικονομική- AirAsia.

Όσο για αυτό που ανέφερα προχθές περί... συγχνωτισμού Μαλαισιανών από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες, έχω την αίσθηση ότι κι εκεί κάποια μικρή αλλαγή έχει σημειωθεί. Το “λέω” επειδή έχω προσέξει νεαροπαρέες αποτελούμενες από Malays, Κινεζο-Μαλαισιανούς, και Ινδο-Μαλαισιανούς, να μοιράζονται τραπέζια σε food courts για παράδειγμα, και να μιλάνε στα Αγγλικά, κάτι που το 2010 θυμάμαι ότι είχα δει πολύ-πολύ λίγες φορές. Όχι ότι η Μαλαισία έγινε μέσα σε δυόμισι χρόνια κάποιος επί γης πολυεθνοτικός παράδεισος... Όμως, είναι σαν να μην έχεις δει ένα παιδάκι επί δυόμισι χρόνια. Το άφησες με το που πήγε “νήπια”, και το βρίσκεις να τελειώνει τη Β' Δημοτικού. Η διαφορά στο ύψος του είναι εμφανής. Παιδάκι παραμένει, δεν είναι ότι ζορίζεται να βολέψει τα πόδια του στο πίσω κάθισμα μικρού αυτοκινήτου, όμως ειδικά στα μάτια κάποιου που ήταν απών επί δυόμισι χρόνια, η διαφορά είναι πασιφανής.

Τέλος, μία ευχάριστη μη αλλαγή-αλλαγή έχει να κάνει με το πόσο λίγο έχουν ανέβει οι τιμές. Τον Δεκέμβριο του 2011, την πρώτη φορά που πήγα σε σούπερ μάρκετ κοντά στο σπίτι όπου έμεινα για δύο μήνες στο Μπουένος Άιρες, δεν ήξερα αν έπρεπε να ξεκαρδιστώ στα γέλια ή να δακρύσω, διαπιστώνοντας ότι οι τιμές, σε σχέση με το 2009, όχι απλά είχαν πετάξει, αλλά είχαν εκτιναχθεί τόσο (επαναλαμβάνω, σε σχέση με το 2009), που πλέον... είχαν ξεφύγει από τη γήινη βαρύτητα, και ήταν σε τροχιά, ανάμεσα στους -όχι πολύ ακριβότερους, ειδικά από τα εισαγωγής προϊόντα που βρίσκει κανείς σε αργεντίνικα σούπερ μάρκετ- τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους μας... Η φίλη μου παραπονιέται, λέει ότι οι τιμές έχουν ανέβει πολύ, επιτρέψτε μου όμως, έχοντας πάει σε αρκετές χώρες περισσότερες από μία φορές (δύο, τρεις, ή και περισσότερες), κι έχοντας παρατηρήσει τις από-χρονιά-σε-χρονιά διαφορές στις τιμές αλλού, να “πω” ότι οι τιμές εδώ παραμένουν “φιλικότατες”. Μπορείς να χαρείς πρωινό (ρότι με μπανάνα μέσα, ή αυγό, και ντόπιο τσάι) με λιγότερο από ένα ευρώ, και γεύμα (σε απλό μαγαζί) με λιγότερα από δύο. Γεύμα-μούρλια, και σε ποσότητα που σε αφήνει με την αίσθηση ότι τα έξι, εφτά, οκτώ ρίνγκιτ σου, ήταν απόλυτα καλοξοδεμένα.

Μία και μισή το μεσημέρι εδώ... Ώρα για φαγητό (με βλέπω να πηγαίνω σε κινέζικο για το λατρεμένο μου char kway teow -πέντε ρίνγκιτ, 1,25 ευρώ, η μεγάλη μερίδα. Με τέτοιες τιμές, δεν ασχολούμαι με τις “μικρές”, και λίγο φθηνότερες, μερίδες).

 

[KLEOPATRA]

Οπα .. ! Γεια σου βρε Δημητρη !
Πως απο τη Λατινικη Αμερικη βρεθηκες στην αντιπερα οχθη στην Ασια ..τι εκπληξη κιαυτη!!!
Να περνας καλα ..θα σε διαβαζουμε.