Ινδονησία Μαλαισία Ταϊβάν Φιλιππίνες Μαλαισία (και Ταϊβάν, και Φιλιππίνες, και Ιάβα, και, και, και...) για εννιά -τουλάχιστον- μήνες

[10900km]

Στο travelstories.gr γράφω -ασυνεπώς, δυστυχώς- από το 2009, άλλοτε από τη Λατινική Αμερική, άλλοτε από τη Νοτιοανατολική Ασία (καλή ώρα), άλλοτε από την Ανατολική Ευρώπη, και θυμάμαι ότι μια στο τόσο αναφερόμουν στον τομέα “ασφάλεια” στον εκάστοτε ταξιδιωτικό προορισμό μου, καταλήγοντας πάντα στη διαπίστωση ότι είμαι (ήμουν) αφελής, κι ότι ο κόσμος “μου” είναι (ήταν) -βλακωδώς- σχεδόν... αγγελικά πλασμένος. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το πόσο ασφαλής αισθανόμουν στη Γουατεμάλα, παρά το γεγονός ότι ακόμα και στο μικρό Κετσαλτενάνγκο (εκεί επέλεξα να κάνω μαθήματα Ισπανικών, σε αυτό οφείλεται το “10900km” μου, είναι η απόσταση της συγκεκριμένης πόλης από τη Θεσσαλονίκη), το οποίο ΔΕΝ είναι η πιο “επικίνδυνη” πόλη της χώρας, σχεδόν καθημερινά άκουγα ανατριχιαστικές ιστορίες για πράγματα που είχαν συμβεί σε συνομιλητές μου το προηγούμενο βράδυ...

Η... θεώρησή μου των πραγμάτων (στον τομέα “ασφάλεια”), άλλαξε δραματικά στις 25 Μαρτίου του 2012, πέρσι, όταν μου συνέβη αυτό που είχα φθάσει (αυτήν τη φορά όχι απλά “βλακωδώς”, αλλά ”βλακωδώς εις τη νιοστή”) στο σημείο να αισθάνομαι ότι δε θα μου συνέβαινε ποτέ. Λίγα τετράγωνα από το εθνικό στάδιο της Λίμα, στο Περού, τέσσερις-πέντε τύποι μού την... έπεσαν, μέρα μεσημέρι, σε κακόφημο μεν, αλλά γεμάτο κόσμο δρόμο, και μέσα σε ένα λεπτό είχαν κάνει φτερά όσα είχα μαζί μου, μένοντας με... μια ντουζίνα γρατζουνιές, μώλωπες, και κατά ειρωνεία, με το εισιτήριο του ποδοσφαιρικού αγώνα που πήγαινα να παρακολουθήσω (και στον οποίο πήγα, έστω και με τα ρούχα σκισμένα, αφού πρώτα ξέπλυνα τα αίματα σε ένα βενζινάδικο).

Επί μέρες, ξεχείλιζα από οργή. Ακόμη και όταν έπεφτα για ύπνο το βράδυ, σκεφτόμουν πόσο μα πόσο ήθελα να αρπάξω ένα μπαστούνι του μπέιζμπολ ή κάτι παρόμοιο, να επιστρέψω εκεί που μου επιτέθηκαν, και να σπάσω το κεφάλι όποιου με πλησίαζε με... ύποπτες προθέσεις. Άλλο τόσο ήμουν οργισμένος με τον ίδιο τον εαυτό μου, επειδή την είχα πατήσει έτσι. Δυστυχώς, άφησα αυτήν την κάκιστη εμπειρία να... χαλάσει (το σωστότερο ρήμα αρχίζει από “γαμ-”, αλλά...) το διάστημα που πέρασα στο Περού. Χρειάστηκε να περάσω τα σύνορα με τη Βολιβία για να καταφέρω να... τραβήξω μια γραμμή και να αφήσω πίσω μου ό,τι είχε συμβεί. Ήξερα ότι τα πράγματα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί πολύ χειρότερα, όμως αυτό δε μου έδινε σχεδόν καμία παρηγοριά...

Έναν χρόνο αργότερα, εδώ, στην Κουάλα Λούμπουρ, διαπιστώνω ότι είμαι πολύ περισσότερο... “υποψιασμένος”. Από την πρώτη μέρα μου εδώ, η φίλη μου μου έχει επιστήσει την προσοχή στα μηχανάκια. Κάθε δεύτερη μέρα μού υπενθυμίζει σε πόσα περιστατικά έχουν πρωταγωνιστήσει... μηχανακιόβιοι, πάντα δύο, επιβαίνοντας στο ίδιο μηχανάκι. Κάποιοι απλά αρπάζουν τσάντες όπως περπατάς. Ενίοτε δε διστάζουν να βγάλουν μαχαίρι για να κόψουν το λουρί της τσάντας. Κι αν “κόψουν” και τον κάτοχό της, καμία η σκοτούρα τους. Η ίδια η αδερφή της φίλης μου έπεσε θύμα επίθεσης μπροστά στο -πολυτελές- σπίτι της, επιστρέφοντας από τη δουλειά της, σε περιοχή μάλιστα η οποία υποτίθεται ότι φυλάσσεται, κι είναι “ασφαλής”. Όταν δε, πλησιάζουμε στο σπίτι τα βράδια, επιστρέφοντας από το κέντρο της πόλης, αν δει μηχανάκι να μας ακολουθεί ή να έρχεται από απέναντι και να πηγαίνει σιγά, η φίλη μου μου θυμίζει δύο Ελληνοβενεσολάνες αδερφές με τις οποίες πέρασα αρκετό χρόνο στο Καράκας αρχές του 2011. Εκείνες ήταν στο αμάξι τους, κι ήταν διαρκώς... στην τσίτα, “σκανάροντας” τη συμπεριφορά οποιουδήποτε οχήματος ή πεζού βρισκόταν σε μικρή απόσταση...

Είναι η Κουάλα Λούμπουρ “επικίνδυνη” πόλη; Παρά τα κάθε άλλο παρά σπάνια περιστατικά επιθέσεων, προσπαθώ (αν και ξένος, αν και λιγότερο γνώστης της κατάστασης από κάποιον ντόπιο), να “θυμίζω” στη φίλη μου ότι η ΚΛ είναι μία μεγάλη πόλη, στην οποία ζουν κοντά έξι εκατομμύρια άνθρωποι, αν προσθέσει κανείς στην ίδια την ΚΛ την ευρύτερη περιοχή της. Θα ήταν ουτοπικό να περιμένει κανείς στην αχανή και πολυπληθή πρωτεύουσα μίας χώρας να μην υπάρχει εγκληματικότητα. Ψύχραιμα, νομίζω (ελπίζω), βλέποντας τα πράγματα, άποψή μου είναι ότι η Κουάλα Λούμπουρ είναι ασφαλής, βάζοντας στο “ασφαλής” τον ορισμό “πόλη στην οποία οι πιθανότητες να πέσεις θύμα επίθεσης είναι λιγοστές, αν ακολουθείς τους κανόνες της... κοινής λογικής, που σου υποδεικνύουν τι είδους περιοχές να αποφεύγεις, ποιες ώρες της ημέρας”. Κι αν δεν ξέρεις ποιες περιοχές είναι αυτές, αν δεν το έχεις διαβάσει σε κάποιον οδηγό, ρώτα κάποιον στο ξενοδοχείο σου, ή απευθύνσου μέσω κάποιας ιστοσελίδας σε κόσμο που ζει εδώ. Καλή, χρήσιμη και... εποικοδομητική η εγρήγορση, αλλά με μέτρο. Αλλιώς, φοβάμαι ότι γίνεσαι σκλάβος της, και τότε ίσως είναι καλύτερα να μένεις σπίτι σου, και να βλέπεις τον κόσμο μόνο μέσω τηλεόρασης, από την ασφάλεια (κι αυτό σχετικό είναι...) του καναπέ σου...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …

  Go to chapter

  Go
• 36

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 36

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

με λίγα... λόγια μας πέθανες.

 

[YBONNH]

Καλωσορισες πισω στο φορουμ!
Ειναι αληθεια πως 14 μηνες απουσιας ειναι πολλοι, αλλα αν γραφεις συστηματικα απο τωρα και στο εξης, θα το παραβλεψουμε.

 

[go2dbeach]

Τελευταία το έχω ΄σύστημα΄να γράφω απάντηση προτού καν διαβάσω
κυρίως γιατί κάποιος γράφει για αγαπημένη μου χώρα (βλέπε Κολομβία) οπου ο τίτλος και μόνο με ξεσηκώνει.
Στη δική σου περίπτωση ομολογώ οτι αυτό το Φιλιππίνες ήταν ένας λόγος να μου τραβήξει την προσοχή-αγαπημένη χώρα γαρ- και ο άλλος λόγος , ο 10900km- αγαπημένος μου πόστερ.
Σε προτιμώ πάντα σε λατινοαμερικάνικες ιστορίες, αλλά οκ, από το τίποτα δεχόμαστε και Ασία
Καλώς ήρθες πίσω στο φόρουμ desaparecido!

 

[tupacgr13]

Είναι από τις ιστορίες που ουσιαστικά με έβαλαν σε αυτό το φόρουμ. Ευχαριστούμε πολύ που τις μοιράζεσαι !

 

[eva kas]

μας μπουρδουκλωσες με τοσες χωρες σε τoσες λιγες γραμμες.......
παρολα αυτα ζηλευωωωω και περιμενω την συνεχεια με αγωνια!

 

[ggonholidays]

Απίστευτος!!!

 

[mariath]

Έχεις μια ευκαιρία να εξιλεωθείς που μας άφησες στα κρύα του λουτρού στη Νότια Αμερική! Μαλαισία, Φιλιππίνες, Ταϊβάν, ό,τι και να μας γράψεις καλοδεχούμενο από σένα! Welcome back!

 

[10900km]

Πληκτρολογώ, και η προσοχή μου αποσπάται από τα... “ουράνιο τόξο” δάχτυλά μου. Σύμφωνα με μία εκτίμηση που μόλις διάβασα στη διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας New Straits Times, τουλάχιστον χίλιοι ήμασταν οι Μαλαισιανοί (κυρίως ινδικής καταγωγής, αλλά κι αρκετοί κινεζικής) και (πάμπολλοι) ξένοι που πήγαμε χθες το μεσημέρι σε έναν ινδουιστικό ναό και... γιορτάσαμε τον ερχομό της άνοιξης στο ετήσιο Holi Festival. Φανταστείτε έναν μικρό ανοικτό χώρο, έναν τύπο πάνω σε μία μεγάλη υδροφόρα να περιλούζει τους πάντες με νερό, τους πάντες με ένα νεροπίστολο στο χέρι, πρόσωπα (και μαλλιά, και ρούχα) καλυμμένα από σκόνη σε κάθε λογής χρώμα, και φυσικά (μια και πρόκειται για ινδική γιορτή) δυνατή μπολιγουντιανή μουσική από μεγάλα ηχεία. Πανηγύρι...

Η φίλη μου με είχε προειδοποιήσει να φορέσω ρούχα που δε θα με πείραζε να πετάξω αμέσως μετά τη γιορτή. Η εμπειρία της από Holi προηγούμενων ετών τής έχει... διδάξει ότι οι σκόνες, τον πωπό σου κάτω να χτυπάς, δε βγαίνουν τελείως. Όσο για το δέρμα, δύο ντουζ έκανα χθες μετά τη γιορτή, ένα το απόγευμα κι ένα το βράδυ, άλλο ένα έκανα σήμερα το πρωί, και τα δάχτυλά μου εξακολουθούν να μοιάζουν λες και το βράδυ, ενώ κοιμόμουν, είχα κάποιο ανιψάκι μου να παίζει με χρώματα, κάνοντας τα χέρια μου καμβά απελευθέρωσης της δημιουργικότητάς του...

Στην περιγραφή του σκηνικού στην πρώτη παράγραφο, να προσθέσω ότι ο ινδουιστικός ναός που οργάνωσε τη γιορτή (χρησιμοποιώντας το facebook για να επικοινωνήσει την πρωτοβουλία του σε όσο γινόταν περισσότερο κόσμο), πρόσφερε δωρεάν φαγητό, κάτω από ένα μεγάλο στέγαστρο, ακριβώς δίπλα στην αλάνα του χρωματομπουγελώματος. Χαβαλές, ξεσηκωτική μουσική, λαχταριστό φαγητό... Έχω πάει και σε ινδουιστικές γιορτές πολύ λιγότερο διασκεδαστικές από τη χθεσινή, μία λέξη όμως που κανείς ποτέ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για να περιγράψει ινδουιστική γιορτή είναι “βαρετή”...

Η χθεσινή γιορτή είναι χαρακτηριστικό δείγμα ενός εκ των στοιχείων που μου αρέσουν πολύ στη Μαλαισία. Μουσουλμάνοι, κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις ινδουιστικές γιορτές. Κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, ινδικής καταγωγής, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των μουσουλμάνων (που αποτελούν και την πλειοψηφία στη χώρα). Ινδικής καταγωγής Μαλαισιανοί (οι περισσότεροι ινδουιστές), ethnic Malays (μουσουλμάνοι), και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των κινεζικής καταγωγής πολιτών. Κι ανήμερα Χριστουγέννων, όλοι τους θα πουν “merry Christmas” σε “Δυτικούς” που υποθέτουν ότι πρέπει να είναι χριστιανοί. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι παντού, κι αυτό είναι κάτι που λατρεύω στη Μαλαισία. Εκεί που μου τα... χαλάνε οι Μαλαισιανοί, κάθε εθνοτικής ομάδας και θρησκείας, είναι το πόσοι εξ αυτών αρπάζουν αυτές τις... to know us better (για να δανειστώ ατάκα από κωμωδία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου) ευκαιρίες από τα μαλλιά...

Στο πόσο αρμονικά ή μη, συνυπάρχουν όλες οι εθνοτικές ομάδες στη Μαλαισία, αναφέρθηκα κάποιες φορές στις “Μαλαισιοφλυαρίες” μου το 2010. Αυτές τις τρεις εβδομάδες που έχω εδώ φέτος, έχω παρατηρήσει μία μικρή αλλαγή, προς το καλύτερο. Στις συγκρίσεις όμως που ασυναίσθητα κάνω από την πρώτη μέρα μου εδώ, μεταξύ Μαλαισίας του 2010 και Μαλαισίας του 2013, θα αφιερώσω το επόμενο κείμενο. Για την ώρα επιστρέφω στο μπάνιο για ένα ακόμα δυνατό τρίψιμο χεριών...

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, τα “ευχαριστώ” σας, και για τον χρόνο που αφιερώσατε για να με διαβάσετε προχθές.

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ

 

[go2dbeach]

Μικρό το κεφάλαιο, αλλά χρωμάτισες τη μέρα μου

 

[10900km]

Κουαλαλουμπουριανές διαφορές μεταξύ 2010 και 2013... Βασικότερη όλων, ότι η KL σήμερα είναι πολύ (πάρτε το “πολύ”, δεκαπλασιάστε το, αυτό που προκύπτει διπλασιάστε το, κι έχετε μόνο το μισό από το για πόσο “πολύ” πραγματικά πρόκειται) πιο... χτισμένη από την πόλη που άφησα τον Νοέμβριο του '10. Ουρανοξύστες που τότε τους άφησα “στα μισά τους”, σήμερα όχι μόνο είναι ολοκληρωμένοι (κάτι που ούτως ή άλλως δεν προκαλεί εντύπωση, μια και πέρασαν δυόμισι χρόνια), αλλά έχουν δίπλα τους άλλους υπό (με ταχείς ρυθμούς) υπό ανέγερση ουρανοξύστες. Οικοδομικά συγκροτήματα που δίχως ίχνος υπερβολής μπορείς, λόγω έκτασης που καλύπτουν και περιλαμβανομένων κατοικιών, να τα χαρακτηρίσεις “μικρά χωριά”, τα είχα αφήσει στη... φάση της προετοιμασίας του χώρου πριν καν πέσουν τα πρώτα μπετά, και σήμερα είναι... “εντός πόλης χωριουδάκια” με τα όλα τους. Και πράσινες εκτάσεις που τις είχα αφήσει περιφραγμένες με ταμπέλες “no trespassing” κάπου κρεμασμένες, κι αυτές ακόμα είναι σήμερα συγκροτήματα μονοκατοικιών, καταστήματα, φαγάδικα...

Οι γραμμές των μέσων μαζικής μεταφοράς επεκτείνονται, ακόμα και στη δική μας “γειτονιά”, κάπου 20-25 χιλιόμετρα από τους Πύργους Πετρόνας. Το “ακόμα” έχει να κάνει λιγότερο με την απόσταση από το κέντρο της πόλης, και περισσότερο με το ότι η περιοχή που μένουμε ελέγχεται από την Αντιπολίτευση, κι η κεντρική Κυβέρνηση φρόντισε τα πέντε τελευταία χρόνια (μετά τις τελευταίες εκλογές) να... τιμωρήσει τον κόσμο εδώ, παγώνοντας όλα τα δημόσια έργα. Πρόσφατα άρχισαν ξανά τα έργα, επειδή, ω, τι σύμπτωση, πολύ σύντομα θα έχουμε εκλογές...

Ο νέος σταθμός λεωφορείων, ο οποίος μοιάζει περισσότερο με κτήριο αεροδρομίου κι έχει τόση σχέση με τον Puduraya, τον παλιό σταθμό λεωφορείων της KL, όση (σχέση) έχει ένα Airbus A380 με... χαρταετό, είναι πλέον πλήρως λειτουργικός (το '10 τον άφησα “στα τελειώματά του”). Μέχρι και νέο σούπερ τερματικό σταθμό “βρήκα” στο αεροδρόμιο (παραδίδεται τον Ιούνιο), και θα αποτελέσει τε-ρά-στι-α αναβάθμιση του “παλιού LCCT” (τερματικός σταθμός Low Cost εταιρειών), από τον οποίο έχετε περάσει όσοι έχετε πετάξει από/προς KL με την -αυξανόμενα ενοχλητική, αλλά ομολογουμένως θελκτικά οικονομική- AirAsia.

Όσο για αυτό που ανέφερα προχθές περί... συγχνωτισμού Μαλαισιανών από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες, έχω την αίσθηση ότι κι εκεί κάποια μικρή αλλαγή έχει σημειωθεί. Το “λέω” επειδή έχω προσέξει νεαροπαρέες αποτελούμενες από Malays, Κινεζο-Μαλαισιανούς, και Ινδο-Μαλαισιανούς, να μοιράζονται τραπέζια σε food courts για παράδειγμα, και να μιλάνε στα Αγγλικά, κάτι που το 2010 θυμάμαι ότι είχα δει πολύ-πολύ λίγες φορές. Όχι ότι η Μαλαισία έγινε μέσα σε δυόμισι χρόνια κάποιος επί γης πολυεθνοτικός παράδεισος... Όμως, είναι σαν να μην έχεις δει ένα παιδάκι επί δυόμισι χρόνια. Το άφησες με το που πήγε “νήπια”, και το βρίσκεις να τελειώνει τη Β' Δημοτικού. Η διαφορά στο ύψος του είναι εμφανής. Παιδάκι παραμένει, δεν είναι ότι ζορίζεται να βολέψει τα πόδια του στο πίσω κάθισμα μικρού αυτοκινήτου, όμως ειδικά στα μάτια κάποιου που ήταν απών επί δυόμισι χρόνια, η διαφορά είναι πασιφανής.

Τέλος, μία ευχάριστη μη αλλαγή-αλλαγή έχει να κάνει με το πόσο λίγο έχουν ανέβει οι τιμές. Τον Δεκέμβριο του 2011, την πρώτη φορά που πήγα σε σούπερ μάρκετ κοντά στο σπίτι όπου έμεινα για δύο μήνες στο Μπουένος Άιρες, δεν ήξερα αν έπρεπε να ξεκαρδιστώ στα γέλια ή να δακρύσω, διαπιστώνοντας ότι οι τιμές, σε σχέση με το 2009, όχι απλά είχαν πετάξει, αλλά είχαν εκτιναχθεί τόσο (επαναλαμβάνω, σε σχέση με το 2009), που πλέον... είχαν ξεφύγει από τη γήινη βαρύτητα, και ήταν σε τροχιά, ανάμεσα στους -όχι πολύ ακριβότερους, ειδικά από τα εισαγωγής προϊόντα που βρίσκει κανείς σε αργεντίνικα σούπερ μάρκετ- τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους μας... Η φίλη μου παραπονιέται, λέει ότι οι τιμές έχουν ανέβει πολύ, επιτρέψτε μου όμως, έχοντας πάει σε αρκετές χώρες περισσότερες από μία φορές (δύο, τρεις, ή και περισσότερες), κι έχοντας παρατηρήσει τις από-χρονιά-σε-χρονιά διαφορές στις τιμές αλλού, να “πω” ότι οι τιμές εδώ παραμένουν “φιλικότατες”. Μπορείς να χαρείς πρωινό (ρότι με μπανάνα μέσα, ή αυγό, και ντόπιο τσάι) με λιγότερο από ένα ευρώ, και γεύμα (σε απλό μαγαζί) με λιγότερα από δύο. Γεύμα-μούρλια, και σε ποσότητα που σε αφήνει με την αίσθηση ότι τα έξι, εφτά, οκτώ ρίνγκιτ σου, ήταν απόλυτα καλοξοδεμένα.

Μία και μισή το μεσημέρι εδώ... Ώρα για φαγητό (με βλέπω να πηγαίνω σε κινέζικο για το λατρεμένο μου char kway teow -πέντε ρίνγκιτ, 1,25 ευρώ, η μεγάλη μερίδα. Με τέτοιες τιμές, δεν ασχολούμαι με τις “μικρές”, και λίγο φθηνότερες, μερίδες).

 

[KLEOPATRA]

Οπα .. ! Γεια σου βρε Δημητρη !
Πως απο τη Λατινικη Αμερικη βρεθηκες στην αντιπερα οχθη στην Ασια ..τι εκπληξη κιαυτη!!!
Να περνας καλα ..θα σε διαβαζουμε.