Ινδονησία Μαλαισία Ταϊβάν Φιλιππίνες Μαλαισία (και Ταϊβάν, και Φιλιππίνες, και Ιάβα, και, και, και...) για εννιά -τουλάχιστον- μήνες

[10900km]

Καταγραφή “φρέσκων” εντυπώσεων από το νησί Penang, κοντά στα σύνορα με την Ταϊλάνδη, στο οποίο ευτυχήσαμε να περάσουμε το περασμένο ΣΚ(Δ)...

Αντί να πάρουμε το αυτοκίνητο από Κουάλα Λούμπουρ, όπως κάναμε τις δύο φορές που πήγαμε στο νησί το 2010, πειραματιστήκαμε με το βραδινό τρένο. Με 40 ρίνγκιτ (περίπου 10 ευρώ) φεύγεις από ΚΛ στις έντεκα το βράδυ, περνάς εφτάμιση ώρες ξαπλωμένος σε αξιοπρεπέστατων διαστάσεων κρεβάτι, και φθάνεις νωρίς το πρωί στο Butterworth, “απέναντι” από το νησί. Ο σταθμός των τρένων είναι ακριβώς δίπλα στο τζέτι από το οποίο παίρνεις το εξευτελιστικά φθηνό (1,20 ρίνγκιτ, περίπου 30 λεπτά του ευρώ) φέρι για Georgetown, την πρωτεύουσα του Penang. Κατά τις εφτά το πρωί, περνάς λίγα λεπτά (περίπου δέκα), επιπλέοντας σιγά-σιγά προς το νησί, με τον ουρανό να αρχίζει να φωτίζει πίσω σου. Σκεφτόμουν ότι αν αυτή ήταν η πρώτη φορά μου στο νησί, θα με είχε κερδίσει πριν ακόμα πατήσω το πόδι μου εκεί, λόγω φθηνού και ξεκούραστου τρόπου μετάβασης, λόγω γοητευτικού τρόπου... προσέγγισής του (πάνω σε φέρι, με τον ουρανό να αρχίζει να φωτίζει), και λόγω... “διακοποκαλοκαιρινού” feeling. Μετά από έξι βδομάδες στην Κουάλα Λούμπουρ, η επικείμενη άφιξή μας σε νησί με έκανε να αισθανθώ ότι ήμουν σε μίνι καλοκαιρινές διακοπές...

Ο ξενώνας που επιλέξαμε ήταν 5-10 λεπτά περπάτημα από το τζέτι. Καθίσαμε σε ένα ινδικό μαγαζί για πρωινό “ρότι”. Μέσα σε δέκα λεπτά, είχαμε ήδη βιώσει δύο “μόνο στο Penang” εμπειρίες. Πρώτα, είδαμε δίπλα μας μία παρέα τριών αστυνομικών. Ένας Malay, ένας Κινέζος, ένας Ινδός. Αυτό, όντως, μόνο στο Penang, καθώς οπουδήποτε αλλού στη Μαλαισία, αστυνομικοί είναι σχεδόν αποκλειστικά Malays, ένα από τα πάμπολλα προνόμια (το να καταλαμβάνουν χαριστικά τέτοιες θέσεις εργασίας) που απολαμβάνουν οι Malays στη χώρα που πολλοί εξ αυτών θεωρούν πρώτα δική τους, και μετά όλων των υπόλοιπων εθνοτικών ομάδων που ζουν εδώ, άσχετα αν κάποιοι από τους Κινέζους ή τους Ινδούς είναι Μαλαισιανοί εδώ και γενιές... Από τις προηγούμενες εκλογές του 2008, την Πολιτεία του Penang την κυβερνά η μαλαισιανή αντιπολίτευση, και είναι σε γενικές γραμμές το... καμάρι της, μία απόδειξη ότι η Μαλαισία μπορεί να γίνει μία “άλλη” χώρα, μία πολύ πιο δίκαιη και προοδευτική χώρα, αν οι Μαλαισιανοί στην πλειοψηφία τους θελήσουν να δώσουν στη σημερινή αντιπολίτευση την ευκαιρία να εφαρμόσει σε όλη τη χώρα την πολιτική που εφάρμοσε στο Penang από το 2008 μέχρι τώρα.

Η δεύτερη “μόνο στο Penang” εμπειρία, είχε να κάνει με το δωρεάν ασύρματο ίντερνετ που μπορείς να χρησιμοποιήσεις, κάτι που εκτιμήσαμε δεόντως, μια και νωρίς το πρωί έπρεπε η φίλη μου κι εγώ να ανεβάσουμε στο ίντερνετ κάποιες ειδήσεις, εκείνη στα Κινέζικα, εγώ στα Αγγλικά και στα Μαλαισιανά (όχι ότι μιλάω Μαλαισιανά... Είναι μία... χαριτωμένη ιστορία), δουλειά από την οποία μας προκύπτει ένα μικρό εισόδημα. Το του ίντερνετ έχει τη σημασία του, το ότι είναι δωρεάν, και διαθέσιμο σε όλους. Σε πολιτείες με μικρότερες πόλεις και μεγάλο μέρος του κόσμου να μένει σε μικρά χωριά, εκεί όπου η πλειοψηφία του κόσμου είναι ψηφοφόροι της σημερινής Κυβέρνησης, κόσμος που “ενημερώνεται” για τα τεκταινόμενα στη χώρα μέσω των τηλεοπτικών σταθμών-φερέφωνων και εφημερίδων-κομματικών οργάνων της Κυβέρνησης, το ίντερνετ αποτελεί ακόμα... εξωτικό φρούτο, η Κυβέρνηση προτιμά τον κόσμο... κοπάδι, και μόλις πρόσφατα υποσχέθηκε -προεκλογικά- να προσφέρει δωρεάν ίντερνετ στον τοπικό πληθυσμό ΓΙΑ ΜΙΣΗ ΩΡΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ...

Το υπόλοιπο πρωινό το περάσαμε κάνοντας ποδήλατο εντός πόλης, δραστηριότητα απολαυστική παρά τα πολλά αυτοκίνητα, δραστηριότητα γεμάτη εκπλήξεις, λόγω των... καλουδιών που ξαφνικά εμφανίζονται μπροστά σου καθώς κάνεις ποδήλατο στην Georgetown. Η πόλη είναι γεμάτη από “street art” δύο ειδών. Παίρνοντας μία στροφή μπορεί ξαφνικά να δεις μπροστά σου μία τοιχογραφία συνδυασμένη με κάποιο αντικείμενο. Δύο πιτσιρίκια εικονίζονται να κάνουν κούνια, με δύο κούνιες, πραγματικές κούνιες, να είναι κολλημένες στον τοίχο. Δύο άλλα πιτσιρίκια εικονίζονται να παίζουν μπάσκετ, με μία μπάλα να είναι επίσης κολλημένη στον τοίχο, και δίπλα μία μπασκέτα. Άλλα πιτσιρίκια, όλα χαμογελαστά, κάνουν ποδήλατο. Ξανά, ναι, στον τοίχο είναι κολλημένο ένα πραγματικό ποδήλατο, τοποθετημένο έτσι ώστε βλέποντας την τοιχογραφία να μένεις με την εντύπωση ότι τα πιτσιρίκια είναι πράγματι πάνω σε ποδήλατο.

Η άλλη μορφή “street art” έχει να κάνει με μεταλλικές “ζωγραφιές”. Απέναντι από τον κεντρικό πυροσβεστικό σταθμό για παράδειγμα, υπάρχει μία “τοιχογραφία”, η οποία όμως είναι φτιαγμένη εξ ολοκλήρου από σίδερο, να δείχνει έναν... παλιό πυροσβέστη, και να περιγράφει με δύο προτάσεις την ιστορία του πυροσβεστικού σώματος στο νησί. Αλλού, σε έναν τοίχο δίπλα σε ένα παραδοσιακό μαγαζί που φτιάχνει αντικείμενα με ξύλο μπαμπού, σε σχετική “ζωγραφιά” υπάρχει μία δασκάλα να ψάχνει τη “βέργα” της, κι ένα πιτσιρίκι, μαθητής, να σκιάζεται από αυτό που τον περιμένει (η φίλη μου μου εξήγησε ότι όταν ήταν μικρή και πήγαινε σχολείο, οι δάσκαλοι χρησιμοποιούσαν ακόμα βέργες από μπαμπού για να... νουθετούν τους μαθητές). Κάθε δρόμος κι ένα χαρακτηριστικό του, κάθε δρόμος και μία χιουμοριστική “τοιχογραφία”, με τουρίστες να βγάζουν φωτογραφίες, και κάποιους να κρατούν χάρτες στους οποίους είναι σημειωμένα όλα τα σημεία. Αισθάνθηκα τυχερός που είχα μαζί μου Μαλαισιανή παρέα, μια και οι “εικόνες” έβγαζαν πολύ περισσότερο νόημα μετά τις δικές της επεξηγήσεις...

Κάπως έτσι, με ατελείωτη ποδηλατάδα, με... street art-hunting, και φυσικά με μπόλικο φαγητό (η Georgetown είναι μία απέραντη υπαίθρια κουζίνα), πέρασε η πρώτη μέρα μας στο νησί. Επειδή το κείμενο αρχίζει να... ξεφεύγει σε λέξεις, συνεχίζω και συνοψίζω εντυπώσεις από Penang, αύριο.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11
• …

  Go to chapter

  Go
• 36

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 9 of 36

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

με λίγα... λόγια μας πέθανες.

 

[YBONNH]

Καλωσορισες πισω στο φορουμ!
Ειναι αληθεια πως 14 μηνες απουσιας ειναι πολλοι, αλλα αν γραφεις συστηματικα απο τωρα και στο εξης, θα το παραβλεψουμε.

 

[go2dbeach]

Τελευταία το έχω ΄σύστημα΄να γράφω απάντηση προτού καν διαβάσω
κυρίως γιατί κάποιος γράφει για αγαπημένη μου χώρα (βλέπε Κολομβία) οπου ο τίτλος και μόνο με ξεσηκώνει.
Στη δική σου περίπτωση ομολογώ οτι αυτό το Φιλιππίνες ήταν ένας λόγος να μου τραβήξει την προσοχή-αγαπημένη χώρα γαρ- και ο άλλος λόγος , ο 10900km- αγαπημένος μου πόστερ.
Σε προτιμώ πάντα σε λατινοαμερικάνικες ιστορίες, αλλά οκ, από το τίποτα δεχόμαστε και Ασία
Καλώς ήρθες πίσω στο φόρουμ desaparecido!

 

[tupacgr13]

Είναι από τις ιστορίες που ουσιαστικά με έβαλαν σε αυτό το φόρουμ. Ευχαριστούμε πολύ που τις μοιράζεσαι !

 

[eva kas]

μας μπουρδουκλωσες με τοσες χωρες σε τoσες λιγες γραμμες.......
παρολα αυτα ζηλευωωωω και περιμενω την συνεχεια με αγωνια!

 

[ggonholidays]

Απίστευτος!!!

 

[mariath]

Έχεις μια ευκαιρία να εξιλεωθείς που μας άφησες στα κρύα του λουτρού στη Νότια Αμερική! Μαλαισία, Φιλιππίνες, Ταϊβάν, ό,τι και να μας γράψεις καλοδεχούμενο από σένα! Welcome back!

 

[10900km]

Πληκτρολογώ, και η προσοχή μου αποσπάται από τα... “ουράνιο τόξο” δάχτυλά μου. Σύμφωνα με μία εκτίμηση που μόλις διάβασα στη διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας New Straits Times, τουλάχιστον χίλιοι ήμασταν οι Μαλαισιανοί (κυρίως ινδικής καταγωγής, αλλά κι αρκετοί κινεζικής) και (πάμπολλοι) ξένοι που πήγαμε χθες το μεσημέρι σε έναν ινδουιστικό ναό και... γιορτάσαμε τον ερχομό της άνοιξης στο ετήσιο Holi Festival. Φανταστείτε έναν μικρό ανοικτό χώρο, έναν τύπο πάνω σε μία μεγάλη υδροφόρα να περιλούζει τους πάντες με νερό, τους πάντες με ένα νεροπίστολο στο χέρι, πρόσωπα (και μαλλιά, και ρούχα) καλυμμένα από σκόνη σε κάθε λογής χρώμα, και φυσικά (μια και πρόκειται για ινδική γιορτή) δυνατή μπολιγουντιανή μουσική από μεγάλα ηχεία. Πανηγύρι...

Η φίλη μου με είχε προειδοποιήσει να φορέσω ρούχα που δε θα με πείραζε να πετάξω αμέσως μετά τη γιορτή. Η εμπειρία της από Holi προηγούμενων ετών τής έχει... διδάξει ότι οι σκόνες, τον πωπό σου κάτω να χτυπάς, δε βγαίνουν τελείως. Όσο για το δέρμα, δύο ντουζ έκανα χθες μετά τη γιορτή, ένα το απόγευμα κι ένα το βράδυ, άλλο ένα έκανα σήμερα το πρωί, και τα δάχτυλά μου εξακολουθούν να μοιάζουν λες και το βράδυ, ενώ κοιμόμουν, είχα κάποιο ανιψάκι μου να παίζει με χρώματα, κάνοντας τα χέρια μου καμβά απελευθέρωσης της δημιουργικότητάς του...

Στην περιγραφή του σκηνικού στην πρώτη παράγραφο, να προσθέσω ότι ο ινδουιστικός ναός που οργάνωσε τη γιορτή (χρησιμοποιώντας το facebook για να επικοινωνήσει την πρωτοβουλία του σε όσο γινόταν περισσότερο κόσμο), πρόσφερε δωρεάν φαγητό, κάτω από ένα μεγάλο στέγαστρο, ακριβώς δίπλα στην αλάνα του χρωματομπουγελώματος. Χαβαλές, ξεσηκωτική μουσική, λαχταριστό φαγητό... Έχω πάει και σε ινδουιστικές γιορτές πολύ λιγότερο διασκεδαστικές από τη χθεσινή, μία λέξη όμως που κανείς ποτέ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για να περιγράψει ινδουιστική γιορτή είναι “βαρετή”...

Η χθεσινή γιορτή είναι χαρακτηριστικό δείγμα ενός εκ των στοιχείων που μου αρέσουν πολύ στη Μαλαισία. Μουσουλμάνοι, κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις ινδουιστικές γιορτές. Κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, ινδικής καταγωγής, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των μουσουλμάνων (που αποτελούν και την πλειοψηφία στη χώρα). Ινδικής καταγωγής Μαλαισιανοί (οι περισσότεροι ινδουιστές), ethnic Malays (μουσουλμάνοι), και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των κινεζικής καταγωγής πολιτών. Κι ανήμερα Χριστουγέννων, όλοι τους θα πουν “merry Christmas” σε “Δυτικούς” που υποθέτουν ότι πρέπει να είναι χριστιανοί. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι παντού, κι αυτό είναι κάτι που λατρεύω στη Μαλαισία. Εκεί που μου τα... χαλάνε οι Μαλαισιανοί, κάθε εθνοτικής ομάδας και θρησκείας, είναι το πόσοι εξ αυτών αρπάζουν αυτές τις... to know us better (για να δανειστώ ατάκα από κωμωδία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου) ευκαιρίες από τα μαλλιά...

Στο πόσο αρμονικά ή μη, συνυπάρχουν όλες οι εθνοτικές ομάδες στη Μαλαισία, αναφέρθηκα κάποιες φορές στις “Μαλαισιοφλυαρίες” μου το 2010. Αυτές τις τρεις εβδομάδες που έχω εδώ φέτος, έχω παρατηρήσει μία μικρή αλλαγή, προς το καλύτερο. Στις συγκρίσεις όμως που ασυναίσθητα κάνω από την πρώτη μέρα μου εδώ, μεταξύ Μαλαισίας του 2010 και Μαλαισίας του 2013, θα αφιερώσω το επόμενο κείμενο. Για την ώρα επιστρέφω στο μπάνιο για ένα ακόμα δυνατό τρίψιμο χεριών...

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, τα “ευχαριστώ” σας, και για τον χρόνο που αφιερώσατε για να με διαβάσετε προχθές.

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ

 

[go2dbeach]

Μικρό το κεφάλαιο, αλλά χρωμάτισες τη μέρα μου

 

[10900km]

Κουαλαλουμπουριανές διαφορές μεταξύ 2010 και 2013... Βασικότερη όλων, ότι η KL σήμερα είναι πολύ (πάρτε το “πολύ”, δεκαπλασιάστε το, αυτό που προκύπτει διπλασιάστε το, κι έχετε μόνο το μισό από το για πόσο “πολύ” πραγματικά πρόκειται) πιο... χτισμένη από την πόλη που άφησα τον Νοέμβριο του '10. Ουρανοξύστες που τότε τους άφησα “στα μισά τους”, σήμερα όχι μόνο είναι ολοκληρωμένοι (κάτι που ούτως ή άλλως δεν προκαλεί εντύπωση, μια και πέρασαν δυόμισι χρόνια), αλλά έχουν δίπλα τους άλλους υπό (με ταχείς ρυθμούς) υπό ανέγερση ουρανοξύστες. Οικοδομικά συγκροτήματα που δίχως ίχνος υπερβολής μπορείς, λόγω έκτασης που καλύπτουν και περιλαμβανομένων κατοικιών, να τα χαρακτηρίσεις “μικρά χωριά”, τα είχα αφήσει στη... φάση της προετοιμασίας του χώρου πριν καν πέσουν τα πρώτα μπετά, και σήμερα είναι... “εντός πόλης χωριουδάκια” με τα όλα τους. Και πράσινες εκτάσεις που τις είχα αφήσει περιφραγμένες με ταμπέλες “no trespassing” κάπου κρεμασμένες, κι αυτές ακόμα είναι σήμερα συγκροτήματα μονοκατοικιών, καταστήματα, φαγάδικα...

Οι γραμμές των μέσων μαζικής μεταφοράς επεκτείνονται, ακόμα και στη δική μας “γειτονιά”, κάπου 20-25 χιλιόμετρα από τους Πύργους Πετρόνας. Το “ακόμα” έχει να κάνει λιγότερο με την απόσταση από το κέντρο της πόλης, και περισσότερο με το ότι η περιοχή που μένουμε ελέγχεται από την Αντιπολίτευση, κι η κεντρική Κυβέρνηση φρόντισε τα πέντε τελευταία χρόνια (μετά τις τελευταίες εκλογές) να... τιμωρήσει τον κόσμο εδώ, παγώνοντας όλα τα δημόσια έργα. Πρόσφατα άρχισαν ξανά τα έργα, επειδή, ω, τι σύμπτωση, πολύ σύντομα θα έχουμε εκλογές...

Ο νέος σταθμός λεωφορείων, ο οποίος μοιάζει περισσότερο με κτήριο αεροδρομίου κι έχει τόση σχέση με τον Puduraya, τον παλιό σταθμό λεωφορείων της KL, όση (σχέση) έχει ένα Airbus A380 με... χαρταετό, είναι πλέον πλήρως λειτουργικός (το '10 τον άφησα “στα τελειώματά του”). Μέχρι και νέο σούπερ τερματικό σταθμό “βρήκα” στο αεροδρόμιο (παραδίδεται τον Ιούνιο), και θα αποτελέσει τε-ρά-στι-α αναβάθμιση του “παλιού LCCT” (τερματικός σταθμός Low Cost εταιρειών), από τον οποίο έχετε περάσει όσοι έχετε πετάξει από/προς KL με την -αυξανόμενα ενοχλητική, αλλά ομολογουμένως θελκτικά οικονομική- AirAsia.

Όσο για αυτό που ανέφερα προχθές περί... συγχνωτισμού Μαλαισιανών από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες, έχω την αίσθηση ότι κι εκεί κάποια μικρή αλλαγή έχει σημειωθεί. Το “λέω” επειδή έχω προσέξει νεαροπαρέες αποτελούμενες από Malays, Κινεζο-Μαλαισιανούς, και Ινδο-Μαλαισιανούς, να μοιράζονται τραπέζια σε food courts για παράδειγμα, και να μιλάνε στα Αγγλικά, κάτι που το 2010 θυμάμαι ότι είχα δει πολύ-πολύ λίγες φορές. Όχι ότι η Μαλαισία έγινε μέσα σε δυόμισι χρόνια κάποιος επί γης πολυεθνοτικός παράδεισος... Όμως, είναι σαν να μην έχεις δει ένα παιδάκι επί δυόμισι χρόνια. Το άφησες με το που πήγε “νήπια”, και το βρίσκεις να τελειώνει τη Β' Δημοτικού. Η διαφορά στο ύψος του είναι εμφανής. Παιδάκι παραμένει, δεν είναι ότι ζορίζεται να βολέψει τα πόδια του στο πίσω κάθισμα μικρού αυτοκινήτου, όμως ειδικά στα μάτια κάποιου που ήταν απών επί δυόμισι χρόνια, η διαφορά είναι πασιφανής.

Τέλος, μία ευχάριστη μη αλλαγή-αλλαγή έχει να κάνει με το πόσο λίγο έχουν ανέβει οι τιμές. Τον Δεκέμβριο του 2011, την πρώτη φορά που πήγα σε σούπερ μάρκετ κοντά στο σπίτι όπου έμεινα για δύο μήνες στο Μπουένος Άιρες, δεν ήξερα αν έπρεπε να ξεκαρδιστώ στα γέλια ή να δακρύσω, διαπιστώνοντας ότι οι τιμές, σε σχέση με το 2009, όχι απλά είχαν πετάξει, αλλά είχαν εκτιναχθεί τόσο (επαναλαμβάνω, σε σχέση με το 2009), που πλέον... είχαν ξεφύγει από τη γήινη βαρύτητα, και ήταν σε τροχιά, ανάμεσα στους -όχι πολύ ακριβότερους, ειδικά από τα εισαγωγής προϊόντα που βρίσκει κανείς σε αργεντίνικα σούπερ μάρκετ- τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους μας... Η φίλη μου παραπονιέται, λέει ότι οι τιμές έχουν ανέβει πολύ, επιτρέψτε μου όμως, έχοντας πάει σε αρκετές χώρες περισσότερες από μία φορές (δύο, τρεις, ή και περισσότερες), κι έχοντας παρατηρήσει τις από-χρονιά-σε-χρονιά διαφορές στις τιμές αλλού, να “πω” ότι οι τιμές εδώ παραμένουν “φιλικότατες”. Μπορείς να χαρείς πρωινό (ρότι με μπανάνα μέσα, ή αυγό, και ντόπιο τσάι) με λιγότερο από ένα ευρώ, και γεύμα (σε απλό μαγαζί) με λιγότερα από δύο. Γεύμα-μούρλια, και σε ποσότητα που σε αφήνει με την αίσθηση ότι τα έξι, εφτά, οκτώ ρίνγκιτ σου, ήταν απόλυτα καλοξοδεμένα.

Μία και μισή το μεσημέρι εδώ... Ώρα για φαγητό (με βλέπω να πηγαίνω σε κινέζικο για το λατρεμένο μου char kway teow -πέντε ρίνγκιτ, 1,25 ευρώ, η μεγάλη μερίδα. Με τέτοιες τιμές, δεν ασχολούμαι με τις “μικρές”, και λίγο φθηνότερες, μερίδες).

 

[KLEOPATRA]

Οπα .. ! Γεια σου βρε Δημητρη !
Πως απο τη Λατινικη Αμερικη βρεθηκες στην αντιπερα οχθη στην Ασια ..τι εκπληξη κιαυτη!!!
Να περνας καλα ..θα σε διαβαζουμε.