Μαλαισία (και Ταϊβάν, και Φιλιππίνες, και Ιάβα, και, και, και...) για εννιά -τουλάχιστον- μήνες

[delmem2233]

Ολόκληρο μήνα τώρα που γράφω από τη Μαλαισία, έχω αποφύγει σχεδόν με θρησκευτική ευλάβεια να... βαρύνω τα κείμενά μου με αναφορές στις επικείμενες εκλογές, παρά το γεγονός ότι αυτό είναι ΤΟ θέμα των ημερών, των τελευταίων εβδομάδων γενικότερα, στη χώρα. Κάθε φορά που καθόμουν να γράψω εδώ, σκεφτόμουν ότι ήταν καλύτερα να αναφερθώ σε οτιδήποτε άλλο, παρά να σας... μπουχτίσω με ένα μάτσο αράδες που έχουν να κάνουν με πολιτική. Έστω και σήμερα όμως, μόλις τρεις ημέρες πριν τις εκλογές, τις με διαφορά πιο αμφίρροπες εκλογές στην ιστορία της Μαλαισίας από την ανεξαρτησία της τη δεκαετία του '50 μέχρι τώρα, αν έγραφα για κάτι άσχετο με αυτές, θα ήταν σαν να βάφτιζα παιδάκι, και τη στιγμή που ο παπάς θα περίμενε να του πω το όνομα του παιδιού (έτσι δε γίνεται, εγώ θα αποκρινόμουν “0-3 η Μπάγερν. Δε βλεπόταν η Μπάρσα” (επηρεασμένος από τον χθεσινοβραδινό νέο διασυρμό -ωχωχωχ...- της Μπαρσελόνα “μου”). Θα ήμουν άσχετος με τον χρόνο και τον χώρο (τουλάχιστον τον δικό μου, ζώντας στη Μαλαισία αυτό το διάστημα).

Το σκηνικό έχει κάπως έτσι: από τότε που η Μαλαισία ξεφορτώθηκε τους Άγγλους μέχρι και σήμερα, τη χώρα την κυβερνάει με τη μία ή την άλλη μορφή του ο ίδιος συνασπισμός, ο οποίος για πρώτη φορά φέτος είναι αντιμέτωπος με την προοπτική να συμβεί το... αδιανόητο. Να χάσει το... πρωτάθλημα μετά από 55-56 σερί κατακτήσεις (ανέβηκαν στην εξουσία το '57). Τι έκαναν για να αποφύγουν να έρθουν τα πάνω-κάτω; Όπως θα περίμενε κανείς, όπως θα συνέβαινε και στην Ελλάδα, αφιέρωσαν ένα αστρονομικό ποσό σε αρνητικές διαφημίσεις, θέτοντας στους Μαλαισιανούς ψηφοφόρους το δίλημμα “εμείς, ή το χάος”, “εμείς, ή ο οικονομικός όλεθρος”, “εμείς, ή εμφύλιος”, διλήμματα που ηχούν παρόμοια με κάποια που κι εμείς στην Ελλάδα έχουμε... μασήσει τις τελευταίες -τουλάχιστον- δεκαετίες.

Οι Μαλαισιανοί κυβερνώντες όμως, πήγαν... μερικά βήματα παραπέρα, φαινόμενα που ευτυχώς στην Ελλάδα δεν αντιμετωπίζουμε, τουλάχιστον όχι, σε καμία περίπτωση, στον βαθμό που συμβαίνει εδώ. Σε μία χώρα με 13-14 εκατομμύρια ψηφοφόρους, τουλάχιστον ένα εκατομμύριο (δύο, κατά άλλες εκτιμήσεις), είναι μετανάστες από γειτονικές χώρες, στους οποίους έχουν παραχωρηθεί ταυτότητες, μαζί και εκλογικό δικαίωμα, και για τους οποίους υπάρχουν αμέτρητες ενδείξεις ότι η Κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει μεθαύριο σαν... πουλάκια, σαν ψηφοφόρες “τσόντες”, σε Πολιτείες και περιφέρειες που η Αντιπολίτευση φαίνεται να έχει σαφές προβάδισμα. Πολύ απλά, όλα δείχνουν ότι θα σταλούν... συστημένοι να ψηφίσουν εκεί που η Κυβέρνηση τους χρειάζεται.

Ειδικά στις νότιες Πολιτείες, και κυρίως σε εκείνη ακριβώς βόρεια της Σιγκαπούρης, η Κυβέρνηση σκαρφίστηκε κι άλλο κόλπο για να γλιτώσει τον πισινό της. Στη Σιγκαπούρη ζουν μόνιμα περίπου 300.000 Μαλαισιανοί, κινεζικής καταγωγής στη συντριπτική πλειοψηφία τους, οι οποίοι πολύ θα ήθελαν να δουν το καθεστώς στη χώρα τους να αλλάζει. Ζουν στη Σιγκαπούρη, οι περισσότεροι έχουν αυτοκίνητα με πινακίδες Σιγκαπούρης, αυτοκίνητα που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτές τις ημέρες για να περάσουν τη γέφυρα που χωρίζει τη Σιγκαπούρη από τη Μαλαισία, προκειμένου να επιστρέψουν στις ιδιαίτερες πατρίδες τους και να ψηφίσουν. Έτσι απλά, η Κυβέρνηση αποφάσισε να μην επιτρέψει την είσοδο στη χώρα σε Μαλαισιανούς κατοίκους της Σιγκαπούρης, αν έρχονταν στη Μαλαισία να ψηφίσουν με τα σιγκαπουριανών πινακίδων αυτοκίνητά τους...

Το γελοιοδέστερο όλων δε, είναι αυτό που συμβαίνει με το “ανεξίτηλο” μελάνι... Προχθές άρχισαν να ψηφίζουν, πρόωρα, οι άνδρες των ενόπλων δυνάμεων, οι αστυνομικοί, και οι οικογένειές τους, προκειμένου να είναι 100% διαθέσιμοι την Κυριακή, ημέρα των εκλογών. Φέτος για πρώτη φορά οι ψηφοφόροι στη Μαλαισία “μαρκάρονται”, ένα δάχτυλό τους, με μελάνι, την ώρα που ψηφίζουν, προκειμένου να περιοριστεί το φαινόμενο των “ψηφοφόρων-φαντασμάτων”, των αμέτρητων ψήφων που το 2008 “χρεώθηκαν” σε ανύπαρκτους ψηφοφόρους, με τη συμβολή ατόμων που ψήφισαν τουλάχιστον δύο φορές, αν όχι περισσότερες. Πέντε αστυνομικοί, αφού ψήφισαν προχθές, δοκίμασαν να... ξεπλύνουν το μελάνι. Με τρίψιμο, το... κατά τα άλλα “ανεξίτηλο” μελάνι, είχε σχεδόν εξαφανιστεί...

Όσο για το γιατί πολλοί Μαλαισιανοί θέλουν να αλλάξουν Κυβέρνηση, εκ των βασικών λόγων είναι τα αμύθητα ποσά που κάθε χρόνο τσεπώνονται από μέλη του καθεστώτος και “ημετέρους” τους. Κάποιοι μάλιστα εκτός από άπληστοι είναι και ηλίθιοι, όπως μέλος της Κυβέρνησης, γυναίκα, υπουργός, η οποία υποστήριξε ότι η δημιουργία προφίλ στο Facebook, προκειμένου να επικοινωνεί με τον “λαό”, της κόστισε(! κι εμείς οι μπουμπούνες που νομίζαμε ότι τα προφίλ στο Facebook δημιουργούνται δωρεάν...) 1,2 εκατομμύρια δολάρια(!!!).

Κλείνω με αυτό: προχθές το βράδυ πήγαμε σε “ceramah”, σε προεκλογική συγκέντρωση του ηγέτη της σημερινής αντιπολίτευσης. Ο κόσμος πολύς, Malays, Κινέζοι, Ινδοί. Μου έκαναν εντύπωση δύο κυρίως πράγματα. Πρώτα, το πόσες φορές γέλασε ο κόσμος με το καυστικό χιούμορ του βασικού ομιλητή. Η φίλη μου μου εξηγούσε τι λεγόταν, στα Μαλαισιανά, με εξαίρεση μερικές ατάκες που ο Ανουάρ Ιμπραχίμ έλεγε στα Αγγλικά. Ο τύπος (πρώην νούμερο δύο του κυβερνητικού συνασπισμού, μέχρι που τα... τσούγκρισε με τον νούμερο ένα) ομολογώ ότι δε μου εμπνέει καμία εμπιστοσύνη, όμως θα μπορούσε να κάνει καριέρα πολιτικού... stand-up comedian.

Το δεύτερο ήταν οι σημαίες του κυβερνητικού συνασπισμού, πάμπολλες, στη μέση του χώρου που έγινε το “ceramah”. Ναι, σημαίες του κυβερνητικού συνασπισμού (τοποθετημένες εκεί εδώ και μέρες), στη μέση του χώρου της προεκλογικής συγκέντρωσης της αντιπολίτευσης. Εκείνο που με εξέπληξε ήταν ότι μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μου, οι σημαίες έμειναν ανέγγιχτες από τους παρευρισκόμενους. Κάποιοι απλά τις έδεσαν γύρω από τα μπαμπού παλούκια στα οποία ήταν καρφωμένες, επειδή είχε αεράκι και τους έκοβαν τη θέα προς τη σκηνή που ήταν οι ομιλητές. Δεν είδα κανέναν να τραβάει, να σκίζει, να πατάει, να καταστρέφει σημαία του κυβερνητικού συνασπισμού, έστω κι αν από τις αντιδράσεις τους στην αναφορά του ονόματος του πρωθυπουργού μπορούσα να καταλάβω πόσο... στην μπούκα τον έχουν. Σκέφτηκα πόσο “μη ελληνική” ήταν αυτή σαν εικόνα, και τι τύχη θα είχαν σημαίες του ΠΑΣΟΚ για παράδειγμα, σε χώρο προεκλογικής εκδήλωσης της Νέας Δημοκρατίας, ή προφανώς και το αντίστροφο, όταν οι δυο τους ακόμα... μισούνταν...

Επαναλαμβάνω ότι ο ηγέτης της αντιπολίτευσης δε μου εμπνέει καμία εμπιστοσύνη, όμως αν ήμουν Μαλαισιανός και ψήφιζα μεθαύριο, τον δικό του συνασπισμό θα ψήφιζα. Αντί για φαγητό που θα ήξερα ότι τρώγοντάς το θα έτρεχα αμέσως στην τουαλέτα, θα προτιμούσα να δοκιμάσω ένα άλλο φαγητό, έστω και με... ύποπτη όψη, έστω κι αν μύριζε “κάπως”, έστω κι αν κατά βάθος φοβόμουν ότι θα ήταν πολύ πιθανό να με έστελνε κι εκείνο σούμπιτο στην τουαλέτα...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 11
• 12
• 13
• 14
• 15
• …

  Go to chapter

  Go
• 36

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 13 of 36

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

με λίγα... λόγια μας πέθανες.

 

[YBONNH]

Καλωσορισες πισω στο φορουμ!
Ειναι αληθεια πως 14 μηνες απουσιας ειναι πολλοι, αλλα αν γραφεις συστηματικα απο τωρα και στο εξης, θα το παραβλεψουμε.

 

[go2dbeach]

Τελευταία το έχω ΄σύστημα΄να γράφω απάντηση προτού καν διαβάσω
κυρίως γιατί κάποιος γράφει για αγαπημένη μου χώρα (βλέπε Κολομβία) οπου ο τίτλος και μόνο με ξεσηκώνει.
Στη δική σου περίπτωση ομολογώ οτι αυτό το Φιλιππίνες ήταν ένας λόγος να μου τραβήξει την προσοχή-αγαπημένη χώρα γαρ- και ο άλλος λόγος , ο 10900km- αγαπημένος μου πόστερ.
Σε προτιμώ πάντα σε λατινοαμερικάνικες ιστορίες, αλλά οκ, από το τίποτα δεχόμαστε και Ασία
Καλώς ήρθες πίσω στο φόρουμ desaparecido!

 

[tupacgr13]

Είναι από τις ιστορίες που ουσιαστικά με έβαλαν σε αυτό το φόρουμ. Ευχαριστούμε πολύ που τις μοιράζεσαι !

 

[eva kas]

μας μπουρδουκλωσες με τοσες χωρες σε τoσες λιγες γραμμες.......
παρολα αυτα ζηλευωωωω και περιμενω την συνεχεια με αγωνια!

 

[ggonholidays]

Απίστευτος!!!

 

[mariath]

Έχεις μια ευκαιρία να εξιλεωθείς που μας άφησες στα κρύα του λουτρού στη Νότια Αμερική! Μαλαισία, Φιλιππίνες, Ταϊβάν, ό,τι και να μας γράψεις καλοδεχούμενο από σένα! Welcome back!

 

[delmem2233]

Πληκτρολογώ, και η προσοχή μου αποσπάται από τα... “ουράνιο τόξο” δάχτυλά μου. Σύμφωνα με μία εκτίμηση που μόλις διάβασα στη διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας New Straits Times, τουλάχιστον χίλιοι ήμασταν οι Μαλαισιανοί (κυρίως ινδικής καταγωγής, αλλά κι αρκετοί κινεζικής) και (πάμπολλοι) ξένοι που πήγαμε χθες το μεσημέρι σε έναν ινδουιστικό ναό και... γιορτάσαμε τον ερχομό της άνοιξης στο ετήσιο Holi Festival. Φανταστείτε έναν μικρό ανοικτό χώρο, έναν τύπο πάνω σε μία μεγάλη υδροφόρα να περιλούζει τους πάντες με νερό, τους πάντες με ένα νεροπίστολο στο χέρι, πρόσωπα (και μαλλιά, και ρούχα) καλυμμένα από σκόνη σε κάθε λογής χρώμα, και φυσικά (μια και πρόκειται για ινδική γιορτή) δυνατή μπολιγουντιανή μουσική από μεγάλα ηχεία. Πανηγύρι...

Η φίλη μου με είχε προειδοποιήσει να φορέσω ρούχα που δε θα με πείραζε να πετάξω αμέσως μετά τη γιορτή. Η εμπειρία της από Holi προηγούμενων ετών τής έχει... διδάξει ότι οι σκόνες, τον πωπό σου κάτω να χτυπάς, δε βγαίνουν τελείως. Όσο για το δέρμα, δύο ντουζ έκανα χθες μετά τη γιορτή, ένα το απόγευμα κι ένα το βράδυ, άλλο ένα έκανα σήμερα το πρωί, και τα δάχτυλά μου εξακολουθούν να μοιάζουν λες και το βράδυ, ενώ κοιμόμουν, είχα κάποιο ανιψάκι μου να παίζει με χρώματα, κάνοντας τα χέρια μου καμβά απελευθέρωσης της δημιουργικότητάς του...

Στην περιγραφή του σκηνικού στην πρώτη παράγραφο, να προσθέσω ότι ο ινδουιστικός ναός που οργάνωσε τη γιορτή (χρησιμοποιώντας το facebook για να επικοινωνήσει την πρωτοβουλία του σε όσο γινόταν περισσότερο κόσμο), πρόσφερε δωρεάν φαγητό, κάτω από ένα μεγάλο στέγαστρο, ακριβώς δίπλα στην αλάνα του χρωματομπουγελώματος. Χαβαλές, ξεσηκωτική μουσική, λαχταριστό φαγητό... Έχω πάει και σε ινδουιστικές γιορτές πολύ λιγότερο διασκεδαστικές από τη χθεσινή, μία λέξη όμως που κανείς ποτέ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για να περιγράψει ινδουιστική γιορτή είναι “βαρετή”...

Η χθεσινή γιορτή είναι χαρακτηριστικό δείγμα ενός εκ των στοιχείων που μου αρέσουν πολύ στη Μαλαισία. Μουσουλμάνοι, κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις ινδουιστικές γιορτές. Κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, ινδικής καταγωγής, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των μουσουλμάνων (που αποτελούν και την πλειοψηφία στη χώρα). Ινδικής καταγωγής Μαλαισιανοί (οι περισσότεροι ινδουιστές), ethnic Malays (μουσουλμάνοι), και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των κινεζικής καταγωγής πολιτών. Κι ανήμερα Χριστουγέννων, όλοι τους θα πουν “merry Christmas” σε “Δυτικούς” που υποθέτουν ότι πρέπει να είναι χριστιανοί. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι παντού, κι αυτό είναι κάτι που λατρεύω στη Μαλαισία. Εκεί που μου τα... χαλάνε οι Μαλαισιανοί, κάθε εθνοτικής ομάδας και θρησκείας, είναι το πόσοι εξ αυτών αρπάζουν αυτές τις... to know us better (για να δανειστώ ατάκα από κωμωδία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου) ευκαιρίες από τα μαλλιά...

Στο πόσο αρμονικά ή μη, συνυπάρχουν όλες οι εθνοτικές ομάδες στη Μαλαισία, αναφέρθηκα κάποιες φορές στις “Μαλαισιοφλυαρίες” μου το 2010. Αυτές τις τρεις εβδομάδες που έχω εδώ φέτος, έχω παρατηρήσει μία μικρή αλλαγή, προς το καλύτερο. Στις συγκρίσεις όμως που ασυναίσθητα κάνω από την πρώτη μέρα μου εδώ, μεταξύ Μαλαισίας του 2010 και Μαλαισίας του 2013, θα αφιερώσω το επόμενο κείμενο. Για την ώρα επιστρέφω στο μπάνιο για ένα ακόμα δυνατό τρίψιμο χεριών...

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, τα “ευχαριστώ” σας, και για τον χρόνο που αφιερώσατε για να με διαβάσετε προχθές.

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ

 

[go2dbeach]

Μικρό το κεφάλαιο, αλλά χρωμάτισες τη μέρα μου

 

[delmem2233]

Κουαλαλουμπουριανές διαφορές μεταξύ 2010 και 2013... Βασικότερη όλων, ότι η KL σήμερα είναι πολύ (πάρτε το “πολύ”, δεκαπλασιάστε το, αυτό που προκύπτει διπλασιάστε το, κι έχετε μόνο το μισό από το για πόσο “πολύ” πραγματικά πρόκειται) πιο... χτισμένη από την πόλη που άφησα τον Νοέμβριο του '10. Ουρανοξύστες που τότε τους άφησα “στα μισά τους”, σήμερα όχι μόνο είναι ολοκληρωμένοι (κάτι που ούτως ή άλλως δεν προκαλεί εντύπωση, μια και πέρασαν δυόμισι χρόνια), αλλά έχουν δίπλα τους άλλους υπό (με ταχείς ρυθμούς) υπό ανέγερση ουρανοξύστες. Οικοδομικά συγκροτήματα που δίχως ίχνος υπερβολής μπορείς, λόγω έκτασης που καλύπτουν και περιλαμβανομένων κατοικιών, να τα χαρακτηρίσεις “μικρά χωριά”, τα είχα αφήσει στη... φάση της προετοιμασίας του χώρου πριν καν πέσουν τα πρώτα μπετά, και σήμερα είναι... “εντός πόλης χωριουδάκια” με τα όλα τους. Και πράσινες εκτάσεις που τις είχα αφήσει περιφραγμένες με ταμπέλες “no trespassing” κάπου κρεμασμένες, κι αυτές ακόμα είναι σήμερα συγκροτήματα μονοκατοικιών, καταστήματα, φαγάδικα...

Οι γραμμές των μέσων μαζικής μεταφοράς επεκτείνονται, ακόμα και στη δική μας “γειτονιά”, κάπου 20-25 χιλιόμετρα από τους Πύργους Πετρόνας. Το “ακόμα” έχει να κάνει λιγότερο με την απόσταση από το κέντρο της πόλης, και περισσότερο με το ότι η περιοχή που μένουμε ελέγχεται από την Αντιπολίτευση, κι η κεντρική Κυβέρνηση φρόντισε τα πέντε τελευταία χρόνια (μετά τις τελευταίες εκλογές) να... τιμωρήσει τον κόσμο εδώ, παγώνοντας όλα τα δημόσια έργα. Πρόσφατα άρχισαν ξανά τα έργα, επειδή, ω, τι σύμπτωση, πολύ σύντομα θα έχουμε εκλογές...

Ο νέος σταθμός λεωφορείων, ο οποίος μοιάζει περισσότερο με κτήριο αεροδρομίου κι έχει τόση σχέση με τον Puduraya, τον παλιό σταθμό λεωφορείων της KL, όση (σχέση) έχει ένα Airbus A380 με... χαρταετό, είναι πλέον πλήρως λειτουργικός (το '10 τον άφησα “στα τελειώματά του”). Μέχρι και νέο σούπερ τερματικό σταθμό “βρήκα” στο αεροδρόμιο (παραδίδεται τον Ιούνιο), και θα αποτελέσει τε-ρά-στι-α αναβάθμιση του “παλιού LCCT” (τερματικός σταθμός Low Cost εταιρειών), από τον οποίο έχετε περάσει όσοι έχετε πετάξει από/προς KL με την -αυξανόμενα ενοχλητική, αλλά ομολογουμένως θελκτικά οικονομική- AirAsia.

Όσο για αυτό που ανέφερα προχθές περί... συγχνωτισμού Μαλαισιανών από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες, έχω την αίσθηση ότι κι εκεί κάποια μικρή αλλαγή έχει σημειωθεί. Το “λέω” επειδή έχω προσέξει νεαροπαρέες αποτελούμενες από Malays, Κινεζο-Μαλαισιανούς, και Ινδο-Μαλαισιανούς, να μοιράζονται τραπέζια σε food courts για παράδειγμα, και να μιλάνε στα Αγγλικά, κάτι που το 2010 θυμάμαι ότι είχα δει πολύ-πολύ λίγες φορές. Όχι ότι η Μαλαισία έγινε μέσα σε δυόμισι χρόνια κάποιος επί γης πολυεθνοτικός παράδεισος... Όμως, είναι σαν να μην έχεις δει ένα παιδάκι επί δυόμισι χρόνια. Το άφησες με το που πήγε “νήπια”, και το βρίσκεις να τελειώνει τη Β' Δημοτικού. Η διαφορά στο ύψος του είναι εμφανής. Παιδάκι παραμένει, δεν είναι ότι ζορίζεται να βολέψει τα πόδια του στο πίσω κάθισμα μικρού αυτοκινήτου, όμως ειδικά στα μάτια κάποιου που ήταν απών επί δυόμισι χρόνια, η διαφορά είναι πασιφανής.

Τέλος, μία ευχάριστη μη αλλαγή-αλλαγή έχει να κάνει με το πόσο λίγο έχουν ανέβει οι τιμές. Τον Δεκέμβριο του 2011, την πρώτη φορά που πήγα σε σούπερ μάρκετ κοντά στο σπίτι όπου έμεινα για δύο μήνες στο Μπουένος Άιρες, δεν ήξερα αν έπρεπε να ξεκαρδιστώ στα γέλια ή να δακρύσω, διαπιστώνοντας ότι οι τιμές, σε σχέση με το 2009, όχι απλά είχαν πετάξει, αλλά είχαν εκτιναχθεί τόσο (επαναλαμβάνω, σε σχέση με το 2009), που πλέον... είχαν ξεφύγει από τη γήινη βαρύτητα, και ήταν σε τροχιά, ανάμεσα στους -όχι πολύ ακριβότερους, ειδικά από τα εισαγωγής προϊόντα που βρίσκει κανείς σε αργεντίνικα σούπερ μάρκετ- τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους μας... Η φίλη μου παραπονιέται, λέει ότι οι τιμές έχουν ανέβει πολύ, επιτρέψτε μου όμως, έχοντας πάει σε αρκετές χώρες περισσότερες από μία φορές (δύο, τρεις, ή και περισσότερες), κι έχοντας παρατηρήσει τις από-χρονιά-σε-χρονιά διαφορές στις τιμές αλλού, να “πω” ότι οι τιμές εδώ παραμένουν “φιλικότατες”. Μπορείς να χαρείς πρωινό (ρότι με μπανάνα μέσα, ή αυγό, και ντόπιο τσάι) με λιγότερο από ένα ευρώ, και γεύμα (σε απλό μαγαζί) με λιγότερα από δύο. Γεύμα-μούρλια, και σε ποσότητα που σε αφήνει με την αίσθηση ότι τα έξι, εφτά, οκτώ ρίνγκιτ σου, ήταν απόλυτα καλοξοδεμένα.

Μία και μισή το μεσημέρι εδώ... Ώρα για φαγητό (με βλέπω να πηγαίνω σε κινέζικο για το λατρεμένο μου char kway teow -πέντε ρίνγκιτ, 1,25 ευρώ, η μεγάλη μερίδα. Με τέτοιες τιμές, δεν ασχολούμαι με τις “μικρές”, και λίγο φθηνότερες, μερίδες).

 

[KLEOPATRA]

Οπα .. ! Γεια σου βρε Δημητρη !
Πως απο τη Λατινικη Αμερικη βρεθηκες στην αντιπερα οχθη στην Ασια ..τι εκπληξη κιαυτη!!!
Να περνας καλα ..θα σε διαβαζουμε.