delmem2233
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.199
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
- Κεφάλαιο 30
- Κεφάλαιο 31
- Κεφάλαιο 32
- Κεφάλαιο 33
- Κεφάλαιο 34
- Κεφάλαιο 35
- Κεφάλαιο 36
Ταϊπέι, η ομορφότερη άσχημη Πρωτεύουσα του “πρώτου κόσμου”
Κάνοντας πετάλι την τελευταία μέρα μας στην Πρωτεύουσα της Ταϊβάν, ποδηλατώντας από τον ξενώνα μας μέχρι τον “Ταϊπέι 101”, τον ουρανοξύστη-σήμα κατατεθέν όχι μόνο της πόλης, αλλά ολόκληρης της “Δημοκρατίας της Κίνας”, σκεφτόμουν τι τίτλο θα έβαζα σε ένα κείμενο για την Ταϊπέι. Σκεφτόμουν τα κτήρια, τα οποία στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι απλά θλιβερά, λες και εκείνοι που τα σχεδίασαν είχαν βάλει στοίχημα ποιος θα “κατάφερνε” να ξεπεράσει όλους τους υπόλοιπους σε έλλειψη φαντασίας, σε κακογουστιά, σε επιλογή καταθλιπτικών χρωμάτων για την πρόσοψη. Η φίλη μου, η οποία έχει ζήσει στην Ταϊπέι αρχές της περασμένης δεκαετίας, με είχε... προειδοποιήσει ότι τα πολύ-πολύ περισσότερα κτήρια στην πόλη είναι ά-σχη-μα. Νόμιζα ότι υπερέβαλε. Δεν υπερέβαλε. Καθόλου. Μα καθόλου...
Για να πάμε όμως στον “Ταϊπέι 101” (και να “ακουμπήσουμε” από 12-13 ευρώ για να ανέβουμε στους δύο ορόφους από τους οποίους τα αυτοκίνητα στους γύρω δρόμους μοιάζουν τόοοσο μικροσκοπικά, πόσο μάλλον οι πεζοί), χρησιμοποιούσαμε δύο από τα εκατοντάδες ποδήλατα που η πόλη διαθέτει δωρεάν σε όποιον μα όποιον θέλει να τα χρησιμοποιήσει. Κι αντί να είμαστε στην άκρη ενός δρόμου, ανησυχώντας για κάποιο λεωφορείο που μπορεί να ερχόταν “πατητό” από πίσω μας, ποδηλατούσαμε πάνω στο πεζοδρόμιο, μέρος του οποίου έχει μετατραπεί σε ποδηλατόδρομο, ποδηλατόδρομο ΤΟΣΟ αψεγάδιαστο, με ράμπες (προφανώς όχι μόνο για τα ποδήλατα, αλλά και για άτομα σε αναπηρικά αμαξίδια) σε κάθε μα κάθε διασταύρωση με δρόμο, που φαίνεται “ΠΟΛΥ καλός για να είναι αληθινός”. Κι όμως, είναι.
Σκέφτηκα τα ατελείωτα χιλιόμετρα που κάναμε δίπλα στα ποτάμια της Ταϊπέι, καβάλα σε ποδήλατα, “καταπίνοντας” το ένα παραποτάμιο πάρκο μετά το άλλο, μακριά από αυτοκίνητα, μακριά από θόρυβο μηχανών, χαζεύοντας δεκάδες κόσμου να παίζει μπάσκετ σε αμέτρητα άριστα διατηρημένα γηπεδάκια. Σκέφτηκα ακόμα πώς φαίνεται η πόλη το βράδυ, τότε που ο ήλιος δίνει τη σκυτάλη στα μιλιούνια φωτεινών πινακίδων, που κάνουν την πρόσοψη ακόμα και του αθλιότερου κτηρίου να μοιάζει... χαριτωμένη, με τους σχεδόν καλλιγραφικούς παραδοσιακούς κινεζικούς χαρακτήρες που χρησιμοποιούν κατά κανόνα οι Ταϊβανέζοι, σε αντίθεση με τους Κινέζους της “Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας” που εδώ και χρόνια έχουν υιοθετήσει τους πιο λιτούς, “απλοποιημένους” χαρακτήρες.
Κάπως έτσι, κατέληξα στο ότι στον τίτλο θα έπρεπε οπωσδήποτε να συμπεριλάβω τη λέξη “άσχημη”, όμως, έστω και... αυτο-αναιρούμενος, θέλοντας να φανώ δίκαιος με την πόλη, έπρεπε να σφηνώσω ανάμεσα στο “Ταϊπέι” και το “άσχημη” το “ομορφότερη”. Το “Πρωτεύουσα του πρώτου κόσμου” έχει να κάνει με το ότι δεν έχω πάει ακόμα στην Αφρική, δεν ξέρω πώς είναι η... Λουάντα και η Κινσάσα (αν και τις τελευταίες ημέρες διάβασα αρκετά στο “Last Train to Zona Verde”, του Paul Theroux), οπότε περιορίζω τον χαρακτηρισμό για τις Πρωτεύουσες των καλώς ή κακώς αποκαλούμενων “πρωτοκοσμικών” χωρών, στο κλαμπ των οποίων σαφώς και ανήκει η Πρωτεύουσα μίας χώρας η οποία από πολλές απόψεις δεν έχει να ζηλέψει τίποτα (μάλλον το αντίθετο ισχύει...) από Πρωτεύουσες “πρωτοκοσμικών” ευρωπαϊκών χωρών...
Στην Ταϊπέι περάσαμε σχεδόν μια βδομάδα με το που φθάσαμε στην Ταϊβάν, και 24 ώρες ακριβώς πριν πετάξουμε για Φιλιππίνες. Στον δρόμο προς το αεροδρόμιο, έναν αυτοκινητόδρομο με τόσα... πατώματα που μοιάζει βγαλμένος από φουτουριστική ταινία, εικόνα από την οποία το μόνο που έλειπε ήταν αυτοκίνητα να αιωρούνται λίγο πάνω από την άσφαλτο, αντί να... τσουλάνε με ρόδες πάνω του, έβαλα στην Ταϊπέι βαθμό που προσέγγιζε το “άριστα”. Από τη στιγμή που φθάσαμε, αισθάνθηκα, σαν επισκέπτης της πόλης, ότι αντιμετωπιζόμουν σαν βασιλιάς. Δωρεάν ίντερνετ (πηγαίνεις σε κέντρο τουριστικών πληροφοριών και σου δίνουν κωδικό για το πανεθνικό δίκτυο ασύρματου ίντερνετ, με αμέτρητα σημεία πρόσβασης), δωρεάν ποδήλατο (η πρώτη μισή ώρα, και μετά 25 λεπτά του ευρώ κάθε επόμενο μισάωρο), αμέτρητα χιλιόμετρα ποδηλατόδρομοι για να το χαρείς, value for money κατάλυμα σε πολύ βολικό σημείο της πόλης, άφθονα φθηνά φαγάδικα, μια ντουζίνα επιλογές για απολαυστικές μονοήμερες εκδρομές, φιλικότατοι και εξυπηρετικότατοι ντόπιοι, οι οποίοι ξεπερνούν τις προσδοκίες σου κάθε φορά που ζητάς πληροφορία ή πληρώνεις για κάποια υπηρεσία, αναρίθμητες δωρεάν πεντακάθαρες τουαλέτες, κάτι που από τότε που με θυμάμαι να ταξιδεύω έχω συμπεριλάβει στη λίστα των πραγμάτων που βρίσκοντάς τα κάπου αισθάνομαι ότι είμαι σε “πολύ πολιτισμένο” μέρος, και η λίστα των θετικών συνεχίζεται, τόσο που φαντάζει να μην έχει τέλος...
Η Ταϊπέι με “κέρδισε”, και ναι μεν δεν άρχισα να ψάχνω για νέα εισιτήρια για εκεί με το που επέστρεψα στην Κουάλα Λούμπουρ από τις Φιλιππίνες, όμως ένα δεύτερο ταξίδι εκεί το έχω ήδη στο μυαλό μου, για να χαρώ την πόλη έτσι όπως πρέπει. Το... γαμώτο στην περίπτωση των 7-8 ημερών που πέρασα εκεί τον Ιούνιο, ήταν ότι τον περισσότερο χρόνο, αντί να χαίρομαι την πόλη, ήμουν είτε τσατισμένος, είτε απλά κακόκεφος, παλεύοντας να συγκρατήσω τις αντιδράσεις μου για να μην αρπαχτούμε άσχημα με τη Μαλαισιανή φίλη μου, “παρέα” με την οποία πήγα στην Ταϊβάν. Η... διαταραγμένη (πολύ πριν πετάξουμε για Ταϊπέι) μεταξύ μας “χημεία”, άφησε βαριά τη σκιά της στις πολύ-πολύ περισσότερες ημέρες που περάσαμε μαζί εκεί, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το πόσο χάρηκα(...) αυτές τις τρεις εβδομάδες στο νησί.
Αρχίζω σήμερα, με σκοπό να αφιερώσω 5-6 κείμενα στην Ταϊβάν, κι άλλα τόσα στις Φιλιππίνες. Έχω μέχρι τις 26 του μήνα, μέρα που πετάω για Ινδονησία. Κυκλοθυμίας μου επιτρεπούσης, οι 25 επόμενες ημέρες πρέπει να φανούν αρκετές για τα 11-12 κείμενα που θέλω να ανεβάσω.
Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ, στην οποία επιτέλους μπορούμε να δούμε ξανά τον ουρανό γαλάζιο. Επί μέρες η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική, λόγω του καπνού από τις αμέτρητες φωτιές στη διπλανή μας Σουμάτρα. Εταιρείες, κάποιες εκ των οποίων μαλαισιανές, κόβουν δέντρα και τα καίνε, προκειμένου να χρησιμοποιήσουν τις εκτάσεις για πολύ προσοδοφόρες καλλιέργειες, κυρίως φοινικέλαιο. Οι εταιρείες θησαυρίζουν, η ινδονησιακή Κυβέρνηση έκανε τον Κινέζο, κι η μαλαισιανή απλά... συνέστησε στον κόσμο να αποφεύγει την άσκοπη παραμονή σε ανοιχτούς χώρους, ακόμα και το περπάτημα...
Κάνοντας πετάλι την τελευταία μέρα μας στην Πρωτεύουσα της Ταϊβάν, ποδηλατώντας από τον ξενώνα μας μέχρι τον “Ταϊπέι 101”, τον ουρανοξύστη-σήμα κατατεθέν όχι μόνο της πόλης, αλλά ολόκληρης της “Δημοκρατίας της Κίνας”, σκεφτόμουν τι τίτλο θα έβαζα σε ένα κείμενο για την Ταϊπέι. Σκεφτόμουν τα κτήρια, τα οποία στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι απλά θλιβερά, λες και εκείνοι που τα σχεδίασαν είχαν βάλει στοίχημα ποιος θα “κατάφερνε” να ξεπεράσει όλους τους υπόλοιπους σε έλλειψη φαντασίας, σε κακογουστιά, σε επιλογή καταθλιπτικών χρωμάτων για την πρόσοψη. Η φίλη μου, η οποία έχει ζήσει στην Ταϊπέι αρχές της περασμένης δεκαετίας, με είχε... προειδοποιήσει ότι τα πολύ-πολύ περισσότερα κτήρια στην πόλη είναι ά-σχη-μα. Νόμιζα ότι υπερέβαλε. Δεν υπερέβαλε. Καθόλου. Μα καθόλου...
Για να πάμε όμως στον “Ταϊπέι 101” (και να “ακουμπήσουμε” από 12-13 ευρώ για να ανέβουμε στους δύο ορόφους από τους οποίους τα αυτοκίνητα στους γύρω δρόμους μοιάζουν τόοοσο μικροσκοπικά, πόσο μάλλον οι πεζοί), χρησιμοποιούσαμε δύο από τα εκατοντάδες ποδήλατα που η πόλη διαθέτει δωρεάν σε όποιον μα όποιον θέλει να τα χρησιμοποιήσει. Κι αντί να είμαστε στην άκρη ενός δρόμου, ανησυχώντας για κάποιο λεωφορείο που μπορεί να ερχόταν “πατητό” από πίσω μας, ποδηλατούσαμε πάνω στο πεζοδρόμιο, μέρος του οποίου έχει μετατραπεί σε ποδηλατόδρομο, ποδηλατόδρομο ΤΟΣΟ αψεγάδιαστο, με ράμπες (προφανώς όχι μόνο για τα ποδήλατα, αλλά και για άτομα σε αναπηρικά αμαξίδια) σε κάθε μα κάθε διασταύρωση με δρόμο, που φαίνεται “ΠΟΛΥ καλός για να είναι αληθινός”. Κι όμως, είναι.
Σκέφτηκα τα ατελείωτα χιλιόμετρα που κάναμε δίπλα στα ποτάμια της Ταϊπέι, καβάλα σε ποδήλατα, “καταπίνοντας” το ένα παραποτάμιο πάρκο μετά το άλλο, μακριά από αυτοκίνητα, μακριά από θόρυβο μηχανών, χαζεύοντας δεκάδες κόσμου να παίζει μπάσκετ σε αμέτρητα άριστα διατηρημένα γηπεδάκια. Σκέφτηκα ακόμα πώς φαίνεται η πόλη το βράδυ, τότε που ο ήλιος δίνει τη σκυτάλη στα μιλιούνια φωτεινών πινακίδων, που κάνουν την πρόσοψη ακόμα και του αθλιότερου κτηρίου να μοιάζει... χαριτωμένη, με τους σχεδόν καλλιγραφικούς παραδοσιακούς κινεζικούς χαρακτήρες που χρησιμοποιούν κατά κανόνα οι Ταϊβανέζοι, σε αντίθεση με τους Κινέζους της “Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας” που εδώ και χρόνια έχουν υιοθετήσει τους πιο λιτούς, “απλοποιημένους” χαρακτήρες.
Κάπως έτσι, κατέληξα στο ότι στον τίτλο θα έπρεπε οπωσδήποτε να συμπεριλάβω τη λέξη “άσχημη”, όμως, έστω και... αυτο-αναιρούμενος, θέλοντας να φανώ δίκαιος με την πόλη, έπρεπε να σφηνώσω ανάμεσα στο “Ταϊπέι” και το “άσχημη” το “ομορφότερη”. Το “Πρωτεύουσα του πρώτου κόσμου” έχει να κάνει με το ότι δεν έχω πάει ακόμα στην Αφρική, δεν ξέρω πώς είναι η... Λουάντα και η Κινσάσα (αν και τις τελευταίες ημέρες διάβασα αρκετά στο “Last Train to Zona Verde”, του Paul Theroux), οπότε περιορίζω τον χαρακτηρισμό για τις Πρωτεύουσες των καλώς ή κακώς αποκαλούμενων “πρωτοκοσμικών” χωρών, στο κλαμπ των οποίων σαφώς και ανήκει η Πρωτεύουσα μίας χώρας η οποία από πολλές απόψεις δεν έχει να ζηλέψει τίποτα (μάλλον το αντίθετο ισχύει...) από Πρωτεύουσες “πρωτοκοσμικών” ευρωπαϊκών χωρών...
Στην Ταϊπέι περάσαμε σχεδόν μια βδομάδα με το που φθάσαμε στην Ταϊβάν, και 24 ώρες ακριβώς πριν πετάξουμε για Φιλιππίνες. Στον δρόμο προς το αεροδρόμιο, έναν αυτοκινητόδρομο με τόσα... πατώματα που μοιάζει βγαλμένος από φουτουριστική ταινία, εικόνα από την οποία το μόνο που έλειπε ήταν αυτοκίνητα να αιωρούνται λίγο πάνω από την άσφαλτο, αντί να... τσουλάνε με ρόδες πάνω του, έβαλα στην Ταϊπέι βαθμό που προσέγγιζε το “άριστα”. Από τη στιγμή που φθάσαμε, αισθάνθηκα, σαν επισκέπτης της πόλης, ότι αντιμετωπιζόμουν σαν βασιλιάς. Δωρεάν ίντερνετ (πηγαίνεις σε κέντρο τουριστικών πληροφοριών και σου δίνουν κωδικό για το πανεθνικό δίκτυο ασύρματου ίντερνετ, με αμέτρητα σημεία πρόσβασης), δωρεάν ποδήλατο (η πρώτη μισή ώρα, και μετά 25 λεπτά του ευρώ κάθε επόμενο μισάωρο), αμέτρητα χιλιόμετρα ποδηλατόδρομοι για να το χαρείς, value for money κατάλυμα σε πολύ βολικό σημείο της πόλης, άφθονα φθηνά φαγάδικα, μια ντουζίνα επιλογές για απολαυστικές μονοήμερες εκδρομές, φιλικότατοι και εξυπηρετικότατοι ντόπιοι, οι οποίοι ξεπερνούν τις προσδοκίες σου κάθε φορά που ζητάς πληροφορία ή πληρώνεις για κάποια υπηρεσία, αναρίθμητες δωρεάν πεντακάθαρες τουαλέτες, κάτι που από τότε που με θυμάμαι να ταξιδεύω έχω συμπεριλάβει στη λίστα των πραγμάτων που βρίσκοντάς τα κάπου αισθάνομαι ότι είμαι σε “πολύ πολιτισμένο” μέρος, και η λίστα των θετικών συνεχίζεται, τόσο που φαντάζει να μην έχει τέλος...
Η Ταϊπέι με “κέρδισε”, και ναι μεν δεν άρχισα να ψάχνω για νέα εισιτήρια για εκεί με το που επέστρεψα στην Κουάλα Λούμπουρ από τις Φιλιππίνες, όμως ένα δεύτερο ταξίδι εκεί το έχω ήδη στο μυαλό μου, για να χαρώ την πόλη έτσι όπως πρέπει. Το... γαμώτο στην περίπτωση των 7-8 ημερών που πέρασα εκεί τον Ιούνιο, ήταν ότι τον περισσότερο χρόνο, αντί να χαίρομαι την πόλη, ήμουν είτε τσατισμένος, είτε απλά κακόκεφος, παλεύοντας να συγκρατήσω τις αντιδράσεις μου για να μην αρπαχτούμε άσχημα με τη Μαλαισιανή φίλη μου, “παρέα” με την οποία πήγα στην Ταϊβάν. Η... διαταραγμένη (πολύ πριν πετάξουμε για Ταϊπέι) μεταξύ μας “χημεία”, άφησε βαριά τη σκιά της στις πολύ-πολύ περισσότερες ημέρες που περάσαμε μαζί εκεί, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το πόσο χάρηκα(...) αυτές τις τρεις εβδομάδες στο νησί.
Αρχίζω σήμερα, με σκοπό να αφιερώσω 5-6 κείμενα στην Ταϊβάν, κι άλλα τόσα στις Φιλιππίνες. Έχω μέχρι τις 26 του μήνα, μέρα που πετάω για Ινδονησία. Κυκλοθυμίας μου επιτρεπούσης, οι 25 επόμενες ημέρες πρέπει να φανούν αρκετές για τα 11-12 κείμενα που θέλω να ανεβάσω.
Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ, στην οποία επιτέλους μπορούμε να δούμε ξανά τον ουρανό γαλάζιο. Επί μέρες η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική, λόγω του καπνού από τις αμέτρητες φωτιές στη διπλανή μας Σουμάτρα. Εταιρείες, κάποιες εκ των οποίων μαλαισιανές, κόβουν δέντρα και τα καίνε, προκειμένου να χρησιμοποιήσουν τις εκτάσεις για πολύ προσοδοφόρες καλλιέργειες, κυρίως φοινικέλαιο. Οι εταιρείες θησαυρίζουν, η ινδονησιακή Κυβέρνηση έκανε τον Κινέζο, κι η μαλαισιανή απλά... συνέστησε στον κόσμο να αποφεύγει την άσκοπη παραμονή σε ανοιχτούς χώρους, ακόμα και το περπάτημα...
