10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
- Κεφάλαιο 30
- Κεφάλαιο 31
- Κεφάλαιο 32
- Κεφάλαιο 33
- Κεφάλαιο 34
- Κεφάλαιο 35
- Κεφάλαιο 36
Suao, Hualien, φαράγγι Ταρόκο, κανακέματος συνέχεια στην ανατολική ακτή
Όταν αγοράσαμε τα εισιτήρια της Air Asia για Ταϊβάν τον Μάρτιο, η ιδέα (την οποία τώρα σκέφτομαι και γελάω με το πόσο... αφελείς ήμασταν όταν τη σκαρφιστήκαμε) ήταν να κάνουμε με ποδήλατα τον γύρο του νησιού, μία απόσταση που μπορεί να μην είναι και... Κάιρο-Κέιπ Τάουν, όμως ΕΙΝΑΙ κάποιες εκατοντάδες χιλιόμετρα, με μεγάλο μέρος των οποίων να είναι ανηφόρα, ειδικά στην ορεινή ανατολική πλευρά του νησιού. Ναι μεν “είμαστε των ποδηλάτων”, και η φίλη μου και εγώ, ναι μεν τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα καβαλάμε τα ποδήλατά μας και πηγαίνουμε κάπου γύρω από την Κουάλα Λούμπουρ για να... ξεχαρμανιάσουμε ποδηλατικώς, όμως ούτε εκείνη ούτε εγώ είχαμε/έχουμε εμπειρία από... bicycle touring, να χρησιμοποιούμε ειδικά ποδήλατα με φορτωμένα πάνω τους όλα τα πράγματά μας και να διανύουμε όλες τις αποστάσεις από προορισμό σε προορισμό κάνοντας πετάλι, με ήλιο ή βροχή, με απαλό αεράκι ή άνεμο που σε παίρνει και σε σηκώνει. Ήταν σαν να ξέραμε από πέντε λέξεις σε μία κατά τα άλλα ακαταλαβίστικη για εμάς γλώσσα, ας πούμε... Αραβικά, και ξέροντας εκείνες τις πέντε λέξεις να βάλαμε πλώρη να... γράψουμε άρθρο για τις κλιματικές αλλαγές στον πλανήτη, θέλοντας να το δημοσιεύσουμε σε επιστημονικό περιοδικό. Όπα...
Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρω ότι το bicycle touring στην Ταϊβάν, είναι ό,τι το island hopping στην Ελλάδα. Δε νομίζω να πέφτω έξω γράφοντας ότι αυτό που οι περισσότεροι ξένοι που επισκέπτονται τη χώρα μας έχουν στο μυαλό τους, είναι να περάσουν τον χρόνο τους εκεί πηγαίνοντας από το ένα νησί στο άλλο, ειδικά αν είναι η πρώτη φορά τους στην Ελλάδα, και θέλουν μέσα σε 10-15 μέρες να δουν τα “must”, ας πούμε Μύκονο, Σαντορίνη, κάποια ακόμα νησιά των Κυκλάδων, και χρόνου επιτρέποντος, Κρήτη. Η Ελλάδα θεωρείται παράδεισος για να κάνεις island hopping. Παρομοίως, η Ταϊβάν είναι σήμερα ίσως Ο προορισμός για να χαρείς την αγάπη σου για το ποδήλατο. Αν οι Ταϊβανέζοι “κανακεύουν” τον τουρίστα μια φορά, τον ΠΟΔΗΛΑΤΗ τουρίστα τον κανακεύουν δέκα, προσφέροντάς σου τόσες μα τόσες διευκολύνσεις. Mια ιδέα μόνο σας δίνω, κάθε αστυνομικό τμήμα είναι κι ένα μικρό καταφύγιο για τους ποδηλάτες, στο οποίο μπορείς να φουσκώσεις λάστιχα, να γεμίσεις το μπουκάλι σου με νερό, να χρησιμοποιήσεις εργαλεία για να επισκευάσεις το ποδήλατό σου αν χρειάζεται κάτι, ακόμη και να περάσεις τη βραδιά δωρεάν, αν ταξιδεύεις με ultra low budget.
Όταν λοιπόν, προ αναχώρησης για Ταϊβάν, συνειδητοποιήσαμε ότι... ήμασταν στην καρακοσμάρα μας νομίζοντας (σοβαρά, το σκέφτομαι τώρα και γελάω σαν χάχας...) ότι “τον είχαμε” τον γύρο του νησιού με ποδήλατα, σκαρφίστηκα plan B. Θα ταξιδεύαμε με τρένα και λεωφορεία, και θα χρησιμοποιούσαμε πόλεις σαν βάσεις, για δύο-τρεις ημέρες, για να κάνουμε ποδήλατο στις γύρω περιοχές. Με αυτήν τη σκέψη σαν οδηγό, έπρεπε να βρω την ιδανικότερη πόλη στην ανατολική ακτή. Η επιλογή, αν διαβάσεις έναν τουριστικό οδηγό και 3-4 σχετικά μπλογκ στο ίντερνετ, προφανής. Hualien, πόλη το όνομα της οποίας στο δικό μου λεξιλόγιο ισοδυναμεί πλέον με αυτό που λέμε “πλήρες πακέτο”...
Το να περνάς χρόνο στο Hualien, είναι σαν να είσαι επικείμενος αγοραστής αυτοκινήτου, να έχεις κάτι κατά νου, να είσαι δηλαδή ήδη θετικά προδιατεθειμένος πηγαίνοντας στην αντιπροσωπεία, κι εκεί όχι μόνο εντυπωσιάζεσαι από το πώς είναι από κοντά το αυτοκίνητο που είχες στο μυαλό σου (και στο οποίο μπαίνεις πρώτη φορά), αλλά επιπλέον οι της αντιπροσωπείας σού λένε “επιπλέον 15% έκπτωση, 60 άτοκες δόσεις, δωρεάν σέρβις για πέντε χρόνια, και πέντε δώρα, όχι για να διαλέξτε ένα από αυτά, αλλά για να τα πάρετε και τα πέντε”. Το μόνο που δε σου προσφέρουν είναι παράδοση του αυτοκινήτου στο σπίτι από τον ίδιο τον πρόεδρο της αυτοκινητοβιομηχανίας, παρέα με την περσινή Μις Υφήλιος...
Δωμάτιο, σούπερ, με περίπου 25 ευρώ τη βραδιά. Ποδήλατα, δωρεάν, από την ιδιοκτήτρια του ξενώνα. Επιλογές για βόλτες με ποδήλατο, προς κάθε κατεύθυνση. Βαθμός δυσκολίας διαδρομών, μικρός έως μέτριος, μόνο. Απόλαυση... Βόρεια, πήγαμε μέχρι το στρατιωτικό αεροδρόμιο, ποδηλατώντας δίπλα στη θάλασσα. Νότια, περάσαμε ώρες κάνοντας βόλτα εν μέσω χωραφιών, σε μία περιοχή με δικό του δίκτυο ποδηλατόδρομων, ναι, ακόμα και ανάμεσα στα χωράφια. Νότια και δυτικά, πεταλιές μέχρι μία λίμνη, και μετά γύρος της λίμνης στο ρελαντί, ξέγνοιαστα, σταματώντας κάθε λίγα μέτρα για misty φωτογραφίες (έβρεξε λίγο, αλλά όχι τόσο που να μας... μουλιάσει τη βόλτα). Και, κερασάκι στην τούρτα, φαράγγι Ταρόκο, το νούμερο ένα αξιοθέατο της Ταϊβάν (με εξαίρεση προφανώς τον Ταϊπέι 101, τον ουρανοξύστη που βλέπετε κάθε πρωτοχρονιά στην τηλεόραση στο βίντεο με σώου πυροτεχνημάτων από όλο τον κόσμο), το με διαφορά πιο όμορφο μέρος που είδα στην Ταϊβάν, ίσως επειδή λείπουν παντελώς τα κατά κανόνα κακάσχημα κτήρια που βλέπεις σε πόλεις, και τα μόνα κτίσματα που είναι μπολιασμένα στο επιβλητικό φυσικό τοπίο είναι κουκλίστικοι ναοί, σφηνωμένοι σε απότομες, ή μάλλον κυριολεκτικά κατακόρυφες, βουνοπλαγιές.
Προσθέστε σε αυτά το πόσο ευχάριστη είναι η ίδια η πόλη, με τα παραθαλάσσια πάρκα της, το ποτάμι της, την χαλαρή ατμόσφαιρά της, τα πάμφθηνα φαγάδικά της, προσθέστε και το πόσο “έγραψε” η ιδιοκτήτρια του ξενώνα μας με κάτι που έκανε το πρωί που φύγαμε (η αναχώρησή μας ήταν πολύ νωρίς, πολύ πριν σερβιριστεί το πρωινό, κι η κυρία μάς ετοίμασε σακούλες με πρωινό και τις άφησε στο ψυγείο μας από το προηγούμενο βράδυ, επειδή “κανείς δε φεύγει από τον ξενώνα μου με άδειο το στομάχι”), κι έχετε μια καλή ιδέα τού γιατί σκέφτομαι σήμερα Hualien και νοερά του βγάζω το καπέλο σαν ταξιδιώτης...
Όσο για το... μικρούλι Suao, σταθμό του ταξιδιού μας μεταξύ Ταϊπέι και Hualien, το επέλεξα επειδή μου έκαναν κλικ κάποιες φωτογραφίες που είδα στο ίντερνετ από το λιμάνι του, γεμάτο ψαροκάικα και ψαρόβαρκες. Το είδα παραλιακό, το είδα πάνω στη γραμμή του τρένου από Ταϊπέι για Hualien, η φίλη μου βρήκε δωμάτιο με 10 ευρώ(!), σε σπίτι οικογένειας (η μαμά της οποίας μάς έκανε επί δύο μέρες να αισθανόμαστε σαν παιδιά της), είδαμε ότι έχει και “ψωμί” για βόλτες με ποδήλατο, οπότε... “γιατί όχι;” Κατάληξη; Αντί για μία βραδιά, μείναμε δύο, και δε μείναμε ακόμη περισσότερες, επειδή έπρεπε να συνεχίσουμε προς Hualien (στο οποίο μείναμε επίσης περισσότερο απ' όσο είχαμε προϋπολογίσει, με αποτέλεσμα να “πηδήξουμε” την υπόλοιπη ανατολική ακτή, και να πάρουμε τρένο απευθείας για τη νοτιοδυτική ακτή, για την οποία θα γράψω -επίσης “ύμνο”- στο επόμενο κείμενο).
Το ίδιο το Suao αποδείχθηκε απλά συμπαθητικό. Το επίνειό του ήταν που μας κέρδισε. Περιμέναμε να βρούμε ένα λιμάνι γεμάτο κίνηση, χρώματα και μυρωδιές, ιδανικό για φωτογραφίες. Βρήκαμε αυτό (αλλά πολύ πιο “ουάου”), βρήκαμε όμως και δύο παραλίες, η μία μικρή και γραφική, η άλλη πλατιά και επιβλητική, έτσι όπως έχει πράσινους λόφους στις δύο άκρες της, πλάτος γύρω στα τριάντα μέτρα, και ψηλά κύματα να σκάνε αδιάκοπα στην καμπύλη ακτή. “Κουφό” της επίσκεψής μας στη συγκεκριμένη παραλία, η ύπαρξη καφετέριας στο ένα άκρο της, μαγαζί που έμοιαζε βγαλμένο από κυκλαδίτικο νησί, με τον μπλε τρούλο του, το ολόλευκο “καμπαναριό” του, φυσικά τους ολόλευκους επίσης τοίχους του, σκαλοπάτια, τα πάντα, και με τους διακοσμητικούς γλάρους του. Κι από δίπλα ένας μικρός ανεμόμυλος, θυμίζοντας Μύκονο. “Ελληνικό σπίτι”, ή κάπως έτσι, έγραφε μία ταμπέλα στην είσοδό του, στα Κινέζικα. Και το εσωτερικό του, κάτι σαν ελληνική ταβέρνα, με το λευκό και το μπλε να κυριαρχούν, και τους τοίχους γεμάτους από αστερίες και ψαράδικα δίχτυα.
Τρίτο κείμενο για Ταϊβάν, τρίτος “ύμνος”. Αν έχω αρχίσει να σας ξενερώνω πλέκοντας μονότονα το εγκώμιο του νησιού που γύρισα όσο πρόλαβα μέσα σε τρεις εβδομάδες, κάντε υπομονή μια βδομαδούλα μέχρι να αρχίσω να γράφω για τις επίσης τρεις εβδομάδες που πέρασα στις Φιλιππίνες(...).
Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ, όπου ο μήνας του Ραμαζανιού φθάνει στο τέλος του (κι οι μουσουλμάνοι θα επιστρέψουν στο να τρώνε και κατά τη διάρκεια της ημέρας, κι όχι μόνο προ ανατολής και μετά δύσης ηλίου), προσωπικά όμως εκείνο που με ενθουσιάζει περισσότερο είναι ότι το Σάββατο που μας έρχεται θα δω “ζωντανά” Μέσι και Νεϊμάρ, Μπαρσελόνα εναντίον Εθνικής Μαλαισίας. Καλή εμπειρία ήταν και το προ λίγων εβδομάδων Μαλαισία-Τσέλσι 1-4, όμως άλλο Τσέλσι (και μάλιστα ελλιπής), κι άλλο ΠΛΗΡΗΣ ΜΠΑΡΣΑ... Δε βλέπω την ώρα (και καθόλου δε με πειράζει που δε θα ξαναδώ τα περίπου 25 ευρώ του εισιτηρίου).
Όταν αγοράσαμε τα εισιτήρια της Air Asia για Ταϊβάν τον Μάρτιο, η ιδέα (την οποία τώρα σκέφτομαι και γελάω με το πόσο... αφελείς ήμασταν όταν τη σκαρφιστήκαμε) ήταν να κάνουμε με ποδήλατα τον γύρο του νησιού, μία απόσταση που μπορεί να μην είναι και... Κάιρο-Κέιπ Τάουν, όμως ΕΙΝΑΙ κάποιες εκατοντάδες χιλιόμετρα, με μεγάλο μέρος των οποίων να είναι ανηφόρα, ειδικά στην ορεινή ανατολική πλευρά του νησιού. Ναι μεν “είμαστε των ποδηλάτων”, και η φίλη μου και εγώ, ναι μεν τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα καβαλάμε τα ποδήλατά μας και πηγαίνουμε κάπου γύρω από την Κουάλα Λούμπουρ για να... ξεχαρμανιάσουμε ποδηλατικώς, όμως ούτε εκείνη ούτε εγώ είχαμε/έχουμε εμπειρία από... bicycle touring, να χρησιμοποιούμε ειδικά ποδήλατα με φορτωμένα πάνω τους όλα τα πράγματά μας και να διανύουμε όλες τις αποστάσεις από προορισμό σε προορισμό κάνοντας πετάλι, με ήλιο ή βροχή, με απαλό αεράκι ή άνεμο που σε παίρνει και σε σηκώνει. Ήταν σαν να ξέραμε από πέντε λέξεις σε μία κατά τα άλλα ακαταλαβίστικη για εμάς γλώσσα, ας πούμε... Αραβικά, και ξέροντας εκείνες τις πέντε λέξεις να βάλαμε πλώρη να... γράψουμε άρθρο για τις κλιματικές αλλαγές στον πλανήτη, θέλοντας να το δημοσιεύσουμε σε επιστημονικό περιοδικό. Όπα...
Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρω ότι το bicycle touring στην Ταϊβάν, είναι ό,τι το island hopping στην Ελλάδα. Δε νομίζω να πέφτω έξω γράφοντας ότι αυτό που οι περισσότεροι ξένοι που επισκέπτονται τη χώρα μας έχουν στο μυαλό τους, είναι να περάσουν τον χρόνο τους εκεί πηγαίνοντας από το ένα νησί στο άλλο, ειδικά αν είναι η πρώτη φορά τους στην Ελλάδα, και θέλουν μέσα σε 10-15 μέρες να δουν τα “must”, ας πούμε Μύκονο, Σαντορίνη, κάποια ακόμα νησιά των Κυκλάδων, και χρόνου επιτρέποντος, Κρήτη. Η Ελλάδα θεωρείται παράδεισος για να κάνεις island hopping. Παρομοίως, η Ταϊβάν είναι σήμερα ίσως Ο προορισμός για να χαρείς την αγάπη σου για το ποδήλατο. Αν οι Ταϊβανέζοι “κανακεύουν” τον τουρίστα μια φορά, τον ΠΟΔΗΛΑΤΗ τουρίστα τον κανακεύουν δέκα, προσφέροντάς σου τόσες μα τόσες διευκολύνσεις. Mια ιδέα μόνο σας δίνω, κάθε αστυνομικό τμήμα είναι κι ένα μικρό καταφύγιο για τους ποδηλάτες, στο οποίο μπορείς να φουσκώσεις λάστιχα, να γεμίσεις το μπουκάλι σου με νερό, να χρησιμοποιήσεις εργαλεία για να επισκευάσεις το ποδήλατό σου αν χρειάζεται κάτι, ακόμη και να περάσεις τη βραδιά δωρεάν, αν ταξιδεύεις με ultra low budget.
Όταν λοιπόν, προ αναχώρησης για Ταϊβάν, συνειδητοποιήσαμε ότι... ήμασταν στην καρακοσμάρα μας νομίζοντας (σοβαρά, το σκέφτομαι τώρα και γελάω σαν χάχας...) ότι “τον είχαμε” τον γύρο του νησιού με ποδήλατα, σκαρφίστηκα plan B. Θα ταξιδεύαμε με τρένα και λεωφορεία, και θα χρησιμοποιούσαμε πόλεις σαν βάσεις, για δύο-τρεις ημέρες, για να κάνουμε ποδήλατο στις γύρω περιοχές. Με αυτήν τη σκέψη σαν οδηγό, έπρεπε να βρω την ιδανικότερη πόλη στην ανατολική ακτή. Η επιλογή, αν διαβάσεις έναν τουριστικό οδηγό και 3-4 σχετικά μπλογκ στο ίντερνετ, προφανής. Hualien, πόλη το όνομα της οποίας στο δικό μου λεξιλόγιο ισοδυναμεί πλέον με αυτό που λέμε “πλήρες πακέτο”...
Το να περνάς χρόνο στο Hualien, είναι σαν να είσαι επικείμενος αγοραστής αυτοκινήτου, να έχεις κάτι κατά νου, να είσαι δηλαδή ήδη θετικά προδιατεθειμένος πηγαίνοντας στην αντιπροσωπεία, κι εκεί όχι μόνο εντυπωσιάζεσαι από το πώς είναι από κοντά το αυτοκίνητο που είχες στο μυαλό σου (και στο οποίο μπαίνεις πρώτη φορά), αλλά επιπλέον οι της αντιπροσωπείας σού λένε “επιπλέον 15% έκπτωση, 60 άτοκες δόσεις, δωρεάν σέρβις για πέντε χρόνια, και πέντε δώρα, όχι για να διαλέξτε ένα από αυτά, αλλά για να τα πάρετε και τα πέντε”. Το μόνο που δε σου προσφέρουν είναι παράδοση του αυτοκινήτου στο σπίτι από τον ίδιο τον πρόεδρο της αυτοκινητοβιομηχανίας, παρέα με την περσινή Μις Υφήλιος...
Δωμάτιο, σούπερ, με περίπου 25 ευρώ τη βραδιά. Ποδήλατα, δωρεάν, από την ιδιοκτήτρια του ξενώνα. Επιλογές για βόλτες με ποδήλατο, προς κάθε κατεύθυνση. Βαθμός δυσκολίας διαδρομών, μικρός έως μέτριος, μόνο. Απόλαυση... Βόρεια, πήγαμε μέχρι το στρατιωτικό αεροδρόμιο, ποδηλατώντας δίπλα στη θάλασσα. Νότια, περάσαμε ώρες κάνοντας βόλτα εν μέσω χωραφιών, σε μία περιοχή με δικό του δίκτυο ποδηλατόδρομων, ναι, ακόμα και ανάμεσα στα χωράφια. Νότια και δυτικά, πεταλιές μέχρι μία λίμνη, και μετά γύρος της λίμνης στο ρελαντί, ξέγνοιαστα, σταματώντας κάθε λίγα μέτρα για misty φωτογραφίες (έβρεξε λίγο, αλλά όχι τόσο που να μας... μουλιάσει τη βόλτα). Και, κερασάκι στην τούρτα, φαράγγι Ταρόκο, το νούμερο ένα αξιοθέατο της Ταϊβάν (με εξαίρεση προφανώς τον Ταϊπέι 101, τον ουρανοξύστη που βλέπετε κάθε πρωτοχρονιά στην τηλεόραση στο βίντεο με σώου πυροτεχνημάτων από όλο τον κόσμο), το με διαφορά πιο όμορφο μέρος που είδα στην Ταϊβάν, ίσως επειδή λείπουν παντελώς τα κατά κανόνα κακάσχημα κτήρια που βλέπεις σε πόλεις, και τα μόνα κτίσματα που είναι μπολιασμένα στο επιβλητικό φυσικό τοπίο είναι κουκλίστικοι ναοί, σφηνωμένοι σε απότομες, ή μάλλον κυριολεκτικά κατακόρυφες, βουνοπλαγιές.
Προσθέστε σε αυτά το πόσο ευχάριστη είναι η ίδια η πόλη, με τα παραθαλάσσια πάρκα της, το ποτάμι της, την χαλαρή ατμόσφαιρά της, τα πάμφθηνα φαγάδικά της, προσθέστε και το πόσο “έγραψε” η ιδιοκτήτρια του ξενώνα μας με κάτι που έκανε το πρωί που φύγαμε (η αναχώρησή μας ήταν πολύ νωρίς, πολύ πριν σερβιριστεί το πρωινό, κι η κυρία μάς ετοίμασε σακούλες με πρωινό και τις άφησε στο ψυγείο μας από το προηγούμενο βράδυ, επειδή “κανείς δε φεύγει από τον ξενώνα μου με άδειο το στομάχι”), κι έχετε μια καλή ιδέα τού γιατί σκέφτομαι σήμερα Hualien και νοερά του βγάζω το καπέλο σαν ταξιδιώτης...
Όσο για το... μικρούλι Suao, σταθμό του ταξιδιού μας μεταξύ Ταϊπέι και Hualien, το επέλεξα επειδή μου έκαναν κλικ κάποιες φωτογραφίες που είδα στο ίντερνετ από το λιμάνι του, γεμάτο ψαροκάικα και ψαρόβαρκες. Το είδα παραλιακό, το είδα πάνω στη γραμμή του τρένου από Ταϊπέι για Hualien, η φίλη μου βρήκε δωμάτιο με 10 ευρώ(!), σε σπίτι οικογένειας (η μαμά της οποίας μάς έκανε επί δύο μέρες να αισθανόμαστε σαν παιδιά της), είδαμε ότι έχει και “ψωμί” για βόλτες με ποδήλατο, οπότε... “γιατί όχι;” Κατάληξη; Αντί για μία βραδιά, μείναμε δύο, και δε μείναμε ακόμη περισσότερες, επειδή έπρεπε να συνεχίσουμε προς Hualien (στο οποίο μείναμε επίσης περισσότερο απ' όσο είχαμε προϋπολογίσει, με αποτέλεσμα να “πηδήξουμε” την υπόλοιπη ανατολική ακτή, και να πάρουμε τρένο απευθείας για τη νοτιοδυτική ακτή, για την οποία θα γράψω -επίσης “ύμνο”- στο επόμενο κείμενο).
Το ίδιο το Suao αποδείχθηκε απλά συμπαθητικό. Το επίνειό του ήταν που μας κέρδισε. Περιμέναμε να βρούμε ένα λιμάνι γεμάτο κίνηση, χρώματα και μυρωδιές, ιδανικό για φωτογραφίες. Βρήκαμε αυτό (αλλά πολύ πιο “ουάου”), βρήκαμε όμως και δύο παραλίες, η μία μικρή και γραφική, η άλλη πλατιά και επιβλητική, έτσι όπως έχει πράσινους λόφους στις δύο άκρες της, πλάτος γύρω στα τριάντα μέτρα, και ψηλά κύματα να σκάνε αδιάκοπα στην καμπύλη ακτή. “Κουφό” της επίσκεψής μας στη συγκεκριμένη παραλία, η ύπαρξη καφετέριας στο ένα άκρο της, μαγαζί που έμοιαζε βγαλμένο από κυκλαδίτικο νησί, με τον μπλε τρούλο του, το ολόλευκο “καμπαναριό” του, φυσικά τους ολόλευκους επίσης τοίχους του, σκαλοπάτια, τα πάντα, και με τους διακοσμητικούς γλάρους του. Κι από δίπλα ένας μικρός ανεμόμυλος, θυμίζοντας Μύκονο. “Ελληνικό σπίτι”, ή κάπως έτσι, έγραφε μία ταμπέλα στην είσοδό του, στα Κινέζικα. Και το εσωτερικό του, κάτι σαν ελληνική ταβέρνα, με το λευκό και το μπλε να κυριαρχούν, και τους τοίχους γεμάτους από αστερίες και ψαράδικα δίχτυα.
Τρίτο κείμενο για Ταϊβάν, τρίτος “ύμνος”. Αν έχω αρχίσει να σας ξενερώνω πλέκοντας μονότονα το εγκώμιο του νησιού που γύρισα όσο πρόλαβα μέσα σε τρεις εβδομάδες, κάντε υπομονή μια βδομαδούλα μέχρι να αρχίσω να γράφω για τις επίσης τρεις εβδομάδες που πέρασα στις Φιλιππίνες(...).
Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ, όπου ο μήνας του Ραμαζανιού φθάνει στο τέλος του (κι οι μουσουλμάνοι θα επιστρέψουν στο να τρώνε και κατά τη διάρκεια της ημέρας, κι όχι μόνο προ ανατολής και μετά δύσης ηλίου), προσωπικά όμως εκείνο που με ενθουσιάζει περισσότερο είναι ότι το Σάββατο που μας έρχεται θα δω “ζωντανά” Μέσι και Νεϊμάρ, Μπαρσελόνα εναντίον Εθνικής Μαλαισίας. Καλή εμπειρία ήταν και το προ λίγων εβδομάδων Μαλαισία-Τσέλσι 1-4, όμως άλλο Τσέλσι (και μάλιστα ελλιπής), κι άλλο ΠΛΗΡΗΣ ΜΠΑΡΣΑ... Δε βλέπω την ώρα (και καθόλου δε με πειράζει που δε θα ξαναδώ τα περίπου 25 ευρώ του εισιτηρίου).
