delmem2233
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.199
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
- Κεφάλαιο 30
- Κεφάλαιο 31
- Κεφάλαιο 32
- Κεφάλαιο 33
- Κεφάλαιο 34
- Κεφάλαιο 35
- Κεφάλαιο 36
Μια και η δουλειά που με... συντηρεί οικονομικά δε μου παίρνει περισσότερο από μιάμιση (βαριά-βαριά) ώρα την ημέρα, και μια που η 9η Ιουνίου (μέρα αναχώρησης για ταξίδι έξι εβδομάδων σε δύο χώρες, ή μάλλον μία χώρα και μία... κάτι σαν χώρα) πλησιάζει γοργά-γοργά, τις τελευταίες ημέρες αφιέρωσα πολύ χρόνο στον υπολογιστή (διαβάζεται και “ζαβλακώθηκα”) διαβάζοντας τον οδηγό του Lonely Planet για Ταϊβάν (η “κάτι σαν χώρα” που προανέφερα) σε μορφή PDF. Φανατικός των Lonely Planet από το 2004 (χρονιά δύο ταξιδιών στην πατρίδα των Lonely Planet, Αυστραλία), φέτος, απρόθυμα, έκανα στροφή από τα βαριά (αν ταξιδεύεις με αρκετά, και κάποια είναι πάνω από χίλιες σελίδες) βιβλία, στις PDF εκδόσεις τους. Πολύ θα ήθελα να γράψω κάτι που να χρύσωνε το χάπι, η αλήθεια όμως είναι ότι δεν μπορώ να τους συνηθίσω (όχι ότι καταβάλω καμία συγκινητική προσπάθεια). Διαβάζοντας Lonely Planet στην οθόνη του φορητού υπολογιστή μου κι όχι κρατώντας ένα βιβλίο στα χέρια μου, αισθάνομαι τόσο... άχαρα και ξενέρωτα, όσο αν έπινα Coca Cola light (και μάλιστα ζεστή και ξεθυμασμένη) αντί για... κανονική Coca Cola, κρύα-κρύα...
Τα εισιτήρια για Ταϊβάν και Φιλιππίνες (αυτή ναι, είναι χώρα-χώρα) τα αγοράσαμε, η φίλη μου κι εγώ, πριν από δυόμιση μήνες, ομολογώ όμως ότι μέχρι πριν από λίγες ημέρες ήμουν... κρύος, σε ό,τι αφορούσε το πρώτο μισό του ταξιδιού. Έχοντας πάει (έστω και σε λίγες μόλις πόλεις) στην Κίνα, έχοντας πάει στο Χονγκ Κονγκ, στο Μακάο και στη Σιγκαπούρη, και ζώντας στην Κουάλα Λούμπουρ, μία πόλη που ώρες-ώρες σε κάνει να σκέφτεσαι ότι δεν πήρες αεροπλάνο για να πας στην Κίνα, αλλά η Κίνα ταξίδεψε σε σένα, σκεφτόμουν ότι... “εντάξει, καλή η Ταϊβάν, να πάω κάποια στιγμή”, όμως δεν την είχα προτεραιότητα. Μεταξύ Ιαπωνίας, Νότιας Κορέας, και “Republic of China” (όπως είναι το επίσημο όνομα της Ταϊβάν), η “ROC” ερχόταν τελευταία, με τις άλλες δύο ΤΟΣΟ μπροστά, που... της έριχναν γύρο.
“Τότε γιατί δεν αγόρασες εισιτήρια για Κορέα ή Ιαπωνία ρε κλάψα;” Cherchez la femme... Η φίλη μου έχει κόλλημα με την Ταϊβάν και την ποδηλασία, το νησί θεωρείται σύγχρονη Μέκκα όσων είναι τρελοί και παλαβοί με την ποδηλασία, και τη μέρα που είδαμε την προσφορά της Air Asia για Ταϊπέι (περίπου 75 ευρώ από Κουάλα Λούμπουρ, απλή μετάβαση), ήταν τόσο ενθουσιασμένη που... δε μου πήγε να της πω όχι. Επειδή όμως πάντα προσπαθώ να μετατρέψω μία “χμμμ... χμμμ...” κατάσταση, σε “αααΧΑ”, φρόντισα να πετάξω από Ταϊπέι για Φιλιππίνες (25 ευρώ), και από εκεί για Κουάλα Λούμπουρ (35 ευρώ), αντί να επιστρέψω απευθείας από Ταϊβάν. ΑααΧΑ!
“Έλεγα” λοιπόν ότι μέχρι πριν από λίγες ημέρες σκεφτόμουν Ταϊβάν και... όχι ακριβώς “στράβωνα”, αλλά το μυαλό μου πήγαινε στο ότι με τα ίδια χρήματα, ή έστω λίιιγα περισσότερα, (λιγότερα από 200 ευρώ, μετ' επιστροφής), μπορούσα να πετάξω για Κορέα ή Ιαπωνία. “Μεταξύ μας”, το itinerary το έχω έτοιμο στο μυαλό μου, και άπληστος ταξιδιωτικά από τη φύση μου, έχω συμπεριλάβει πτήση από Κορέα για Ιαπωνία για να χτυπήσω τα δύο συγκεκριμένα τρυγόνια με ΕΝΑ σμπάρο.
Από τη στιγμή όμως που άρχισα να διαβάζω για Ταϊβάν, άρχισα και να βρίσκω διαμαντάκια που σταδιακά, σιγά-σιγά, έφθασαν στο σημείο να γείρουν την πλάστιγγα στο μυαλό μου, στο “καλά έκανα και αγόρασα τα εισιτήρια”. Κι επειδή όπως προανέφερα πάντα προσπαθώ να μετατρέπω μία “μη ιδανική”, ακόμα και “κακή” κατάσταση, σε κάτι θετικό, σκέφτηκα ότι αν δεν ήταν η φίλη μου, το πιθανότερο είναι να μην πήγαινα καθόλου στην Ταϊβάν, να την έσπρωχνα διαρκώς χαμηλότερα στη λίστα των ταξιδιωτικών προτεραιοτήτων μου, και να έφευγα από αυτήν την πλευρά του κόσμου χωρίς τελικά να πάω στη “Δημοκρατία της Κίνας”. Αφήστε που θα έχει... άλλη χάρη να είμαι εκεί με μισο-ντόπια, που μιλάει όχι μόνο Μανταρίνικα (και Καντονέζικα), αλλά και Χόκκιεν, κινέζικη γλώσσα πολύ “δυνατή” στην Ταϊβάν. Μέχρι και ποδήλατο σκέφτομαι να αγοράσω, από εκείνα τα μικρά που διπλώνουν. Η Ταϊβάν είναι η... μητέρα όλων των ποδηλατοκατασκευαστών, το πιθανότερο είναι εσείς που με διαβάζετε να έχετε ή να είχατε ποδήλατο φτιαγμένο στην Ταϊβάν, οι τιμές είναι κάργα ελκυστικές, οπότε... ίδωμεν.
Κι επειδή η Ελλάδα (κλισέ, αλλά όσο κι αν τα απεχθάνομαι, τα κλισέ ξεκινούν από κάτι που όντως ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, λιγότερο ή περισσότερο) είναι παντού, χθες το βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, έσκασα χαμόγελο. Σελίδα 304, “Hong Sheng Bed & Breakfast”. “The whitewashed exterior of this Langtao homestay features Greek columns”...
Προφανώς δεν είναι “άκου να δεις... Ελληνικές κολόνες... Αυτά δε γίνονται...” το ότι ένα σπίτι “features Greek columns” στο εξωτερικό, ακόμα και στη μακρινή Ταϊβάν. Εκείνο που κάνει τη συγκεκριμένη περίπτωση “άκου να δεις...” και τα σχετικά, είναι ότι το “Hong Sheng Bed and Breakfast” δεν είναι απλά στην Ταϊβάν, αλλά... στο τέρμα Θεού (Κομφούκιου, whatever) της Ταϊβάν, στο νησάκι Lanyu, το νοτιοανατολικότερο σημείο της Ταϊβάν, το οποίο περιγράφεται σαν το... “τελευταίο σύνορο”, το “τέλος της γραμμής”, το “πιο πέρα, το απόλυτο κενό”. Ακόμα κι εκεί λοιπόν, υπάρχει ένα -τουλάχιστον- σπίτι που “features Greek columns”(!).
Έχω ενδιαφέρουσες (νομίζω) παρατηρήσεις για τον χρόνο που πέρασα χθες στο κεντρικό γραφείο της Air Asia και στο... “κάτι σαν πρεσβεία” της Ταϊβάν, όμως για να μην “ξεφύγω” από την “κράτα τα κείμενα σε λογικό μέγεθος” υπόσχεση που μου έχω δώσει, τις κρατάω για το επόμενο κείμενο, αύριο ή μεθαύριο.
(Αυτό πρέπει να το προσθέσω... Πάντα χαίρομαι όταν βλέπω σχόλια στα κείμενά μου, όμως ειδικά τα τελευταία σχόλια, συνέβαλαν ΠΟΛΥ στο να μου φτιάξουν τη διάθεση. Δεν ξέρω τι εικόνα περνάω με αυτά που γράφω, η αλήθεια είναι όμως ότι κατά διαστήματα -”χονδρικά” μία φορά κάθε δύο βδομάδες- φθάνω στο σημείο να σκεφτώ να τα... τινάξω όλα στον αέρα. Η συμβίωση με τη φίλη μου -με δική μου σε πολύ μεγάλο ποσοστό υπαιτιότητα- γίνεται όλο και πιο προβληματική, οι όλο και συχνότερες παρεξηγήσεις μας με φθείρουν αφάνταστα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη διάθεσή μου. Τις τελευταίες ημέρες... πιάσαμε πάτο -σήμερα “έφτιαξαν” κάπως τα πράγματα- κι ίσως γι' αυτό δόθηκα τόσο πολύ στα της προετοιμασίας του ταξιδιού, βρίσκοντας εκεί οδό διαφυγής από τις... καταστροφικές σκέψεις μου. Bottom line, τα τελευταία σχόλιά σας με “ανέβασαν” στην αρχή μίας ημέρας αμέσως μετά από ένα πολύ κακό βράδυ. Ευχαριστώ πολύ).
Τα εισιτήρια για Ταϊβάν και Φιλιππίνες (αυτή ναι, είναι χώρα-χώρα) τα αγοράσαμε, η φίλη μου κι εγώ, πριν από δυόμιση μήνες, ομολογώ όμως ότι μέχρι πριν από λίγες ημέρες ήμουν... κρύος, σε ό,τι αφορούσε το πρώτο μισό του ταξιδιού. Έχοντας πάει (έστω και σε λίγες μόλις πόλεις) στην Κίνα, έχοντας πάει στο Χονγκ Κονγκ, στο Μακάο και στη Σιγκαπούρη, και ζώντας στην Κουάλα Λούμπουρ, μία πόλη που ώρες-ώρες σε κάνει να σκέφτεσαι ότι δεν πήρες αεροπλάνο για να πας στην Κίνα, αλλά η Κίνα ταξίδεψε σε σένα, σκεφτόμουν ότι... “εντάξει, καλή η Ταϊβάν, να πάω κάποια στιγμή”, όμως δεν την είχα προτεραιότητα. Μεταξύ Ιαπωνίας, Νότιας Κορέας, και “Republic of China” (όπως είναι το επίσημο όνομα της Ταϊβάν), η “ROC” ερχόταν τελευταία, με τις άλλες δύο ΤΟΣΟ μπροστά, που... της έριχναν γύρο.
“Τότε γιατί δεν αγόρασες εισιτήρια για Κορέα ή Ιαπωνία ρε κλάψα;” Cherchez la femme... Η φίλη μου έχει κόλλημα με την Ταϊβάν και την ποδηλασία, το νησί θεωρείται σύγχρονη Μέκκα όσων είναι τρελοί και παλαβοί με την ποδηλασία, και τη μέρα που είδαμε την προσφορά της Air Asia για Ταϊπέι (περίπου 75 ευρώ από Κουάλα Λούμπουρ, απλή μετάβαση), ήταν τόσο ενθουσιασμένη που... δε μου πήγε να της πω όχι. Επειδή όμως πάντα προσπαθώ να μετατρέψω μία “χμμμ... χμμμ...” κατάσταση, σε “αααΧΑ”, φρόντισα να πετάξω από Ταϊπέι για Φιλιππίνες (25 ευρώ), και από εκεί για Κουάλα Λούμπουρ (35 ευρώ), αντί να επιστρέψω απευθείας από Ταϊβάν. ΑααΧΑ!
“Έλεγα” λοιπόν ότι μέχρι πριν από λίγες ημέρες σκεφτόμουν Ταϊβάν και... όχι ακριβώς “στράβωνα”, αλλά το μυαλό μου πήγαινε στο ότι με τα ίδια χρήματα, ή έστω λίιιγα περισσότερα, (λιγότερα από 200 ευρώ, μετ' επιστροφής), μπορούσα να πετάξω για Κορέα ή Ιαπωνία. “Μεταξύ μας”, το itinerary το έχω έτοιμο στο μυαλό μου, και άπληστος ταξιδιωτικά από τη φύση μου, έχω συμπεριλάβει πτήση από Κορέα για Ιαπωνία για να χτυπήσω τα δύο συγκεκριμένα τρυγόνια με ΕΝΑ σμπάρο.
Από τη στιγμή όμως που άρχισα να διαβάζω για Ταϊβάν, άρχισα και να βρίσκω διαμαντάκια που σταδιακά, σιγά-σιγά, έφθασαν στο σημείο να γείρουν την πλάστιγγα στο μυαλό μου, στο “καλά έκανα και αγόρασα τα εισιτήρια”. Κι επειδή όπως προανέφερα πάντα προσπαθώ να μετατρέπω μία “μη ιδανική”, ακόμα και “κακή” κατάσταση, σε κάτι θετικό, σκέφτηκα ότι αν δεν ήταν η φίλη μου, το πιθανότερο είναι να μην πήγαινα καθόλου στην Ταϊβάν, να την έσπρωχνα διαρκώς χαμηλότερα στη λίστα των ταξιδιωτικών προτεραιοτήτων μου, και να έφευγα από αυτήν την πλευρά του κόσμου χωρίς τελικά να πάω στη “Δημοκρατία της Κίνας”. Αφήστε που θα έχει... άλλη χάρη να είμαι εκεί με μισο-ντόπια, που μιλάει όχι μόνο Μανταρίνικα (και Καντονέζικα), αλλά και Χόκκιεν, κινέζικη γλώσσα πολύ “δυνατή” στην Ταϊβάν. Μέχρι και ποδήλατο σκέφτομαι να αγοράσω, από εκείνα τα μικρά που διπλώνουν. Η Ταϊβάν είναι η... μητέρα όλων των ποδηλατοκατασκευαστών, το πιθανότερο είναι εσείς που με διαβάζετε να έχετε ή να είχατε ποδήλατο φτιαγμένο στην Ταϊβάν, οι τιμές είναι κάργα ελκυστικές, οπότε... ίδωμεν.
Κι επειδή η Ελλάδα (κλισέ, αλλά όσο κι αν τα απεχθάνομαι, τα κλισέ ξεκινούν από κάτι που όντως ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, λιγότερο ή περισσότερο) είναι παντού, χθες το βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, έσκασα χαμόγελο. Σελίδα 304, “Hong Sheng Bed & Breakfast”. “The whitewashed exterior of this Langtao homestay features Greek columns”...
Προφανώς δεν είναι “άκου να δεις... Ελληνικές κολόνες... Αυτά δε γίνονται...” το ότι ένα σπίτι “features Greek columns” στο εξωτερικό, ακόμα και στη μακρινή Ταϊβάν. Εκείνο που κάνει τη συγκεκριμένη περίπτωση “άκου να δεις...” και τα σχετικά, είναι ότι το “Hong Sheng Bed and Breakfast” δεν είναι απλά στην Ταϊβάν, αλλά... στο τέρμα Θεού (Κομφούκιου, whatever) της Ταϊβάν, στο νησάκι Lanyu, το νοτιοανατολικότερο σημείο της Ταϊβάν, το οποίο περιγράφεται σαν το... “τελευταίο σύνορο”, το “τέλος της γραμμής”, το “πιο πέρα, το απόλυτο κενό”. Ακόμα κι εκεί λοιπόν, υπάρχει ένα -τουλάχιστον- σπίτι που “features Greek columns”(!).Έχω ενδιαφέρουσες (νομίζω) παρατηρήσεις για τον χρόνο που πέρασα χθες στο κεντρικό γραφείο της Air Asia και στο... “κάτι σαν πρεσβεία” της Ταϊβάν, όμως για να μην “ξεφύγω” από την “κράτα τα κείμενα σε λογικό μέγεθος” υπόσχεση που μου έχω δώσει, τις κρατάω για το επόμενο κείμενο, αύριο ή μεθαύριο.
(Αυτό πρέπει να το προσθέσω... Πάντα χαίρομαι όταν βλέπω σχόλια στα κείμενά μου, όμως ειδικά τα τελευταία σχόλια, συνέβαλαν ΠΟΛΥ στο να μου φτιάξουν τη διάθεση. Δεν ξέρω τι εικόνα περνάω με αυτά που γράφω, η αλήθεια είναι όμως ότι κατά διαστήματα -”χονδρικά” μία φορά κάθε δύο βδομάδες- φθάνω στο σημείο να σκεφτώ να τα... τινάξω όλα στον αέρα. Η συμβίωση με τη φίλη μου -με δική μου σε πολύ μεγάλο ποσοστό υπαιτιότητα- γίνεται όλο και πιο προβληματική, οι όλο και συχνότερες παρεξηγήσεις μας με φθείρουν αφάνταστα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη διάθεσή μου. Τις τελευταίες ημέρες... πιάσαμε πάτο -σήμερα “έφτιαξαν” κάπως τα πράγματα- κι ίσως γι' αυτό δόθηκα τόσο πολύ στα της προετοιμασίας του ταξιδιού, βρίσκοντας εκεί οδό διαφυγής από τις... καταστροφικές σκέψεις μου. Bottom line, τα τελευταία σχόλιά σας με “ανέβασαν” στην αρχή μίας ημέρας αμέσως μετά από ένα πολύ κακό βράδυ. Ευχαριστώ πολύ).
