delmem2233
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.199
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
- Κεφάλαιο 30
- Κεφάλαιο 31
- Κεφάλαιο 32
- Κεφάλαιο 33
- Κεφάλαιο 34
- Κεφάλαιο 35
- Κεφάλαιο 36
Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που η φίλη μου μου πρότεινε να κάνω βόλτα με ποδήλατο στο κέντρο της Κουάλα Λούμπουρ, την κοίταξα όπως θα κοιτούσα κάποιον στη Θεσσαλονίκη αν μου πρότεινε να πάω από τον Λευκό Πύργο μέχρι την Καλαμαριά... κολυμπώντας. Σκέφτηκα τα μιλιούνια των αυτοκινήτων, τους οδηγούς λεωφορείων που... την έχουν δει Φέτελ και Αλόνσο (οδηγοί Φόρμουλας 1, για τους μη κατέχοντες το αντικείμενο), τα μαύρα σύννεφα που... σέρνονται από τις εξατμίσεις των περισσότερων λεωφορείων, κυρίως όμως, τα εντυπωσιακά μεν, κάθε άλλο παρά bicycle-friendly δε, “flyovers”, τα οποία κάνουν τους 4-5 λωρίδες ανά κατεύθυνση αυτοκινητόδρομους που κόβουν το κέντρο της ΚΛ σε πολλά σημεία του, ακόμη πιο “πού πας ρε καραμήτσο;” στα μάτια επίδοξου ποδηλάτη. Πώς; Ποδηλατολωρίδες; Ούτε. Κατά. Διάνοια.
Κι όμως... Τις λιγοστές φορές που το... τόλμησα, όπως χθες, το χάρηκα σαν πιτσιρίκι που ανοίγει τυλιγμένο δώρο ανήμερα των γενεθλίων του. Ναι, το... ζευγαράκι ζέστη-υγρασία, αυτό που κάνει την ΚΛ να μοιάζει με σάουνα, σε συνδυασμό με τα καυσαέρια των αυτοκινήτων στους πιο μποτιλιασμένους δρόμους, σε κάνει τα πρώτα λεπτά πάνω στο ποδήλατο να αμφιβάλεις για το πόσο καλά στέκεις στα μυαλά σου κάνοντας αυτό που -πασχίζεις να- κάνεις πάνω στη σέλα ενός ποδηλάτου, όμως ΚΑΙ σε αυτήν την περίπτωση ισχύει ό,τι ισχύει ουσιαστικά σε όλα στη ζωή... Δοκιμάζεις, παθαίνεις, μαθαίνεις, πειραματίζεσαι, βελτιώνεσαι, ξαφνικά τρως τα μούτρα σου, και πάλι απ' την αρχή...
Για κάθε δρόμο που οι οδηγοί λεωφορείων σε βλέπουν σαν κουνούπι που θέλουν να λιώσουν στον τοίχο, υπάρχουν πέντε δρόμοι, ακόμη και στην καρδιά της ΚΛ, που τη μηχανή αυτοκινήτου την ακούς μόνο από μακριά, και κυρίαρχος ήχος είναι αυτός του τιτιβίσματος πουλιών. Για κάθε αυτοκινητόδρομο και flyover, υπάρχουν πέντε δρόμοι που είναι τόσο άδειοι που μπορείς σχεδόν να σταματήσεις στη μέση τους για να βγάλεις φωτογραφία τους Πύργους Πετρόνας να μοιάζουν λες και έχουν στη βάση τους ένα παλιό ξύλινο σπίτι, εικόνα-σήμα κατατεθέν της γειτονιάς Kampung Baru, η οποία αν και βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τους Πύργους, κι η αξία της γης έχει εκτιναχθεί, την έχει... γλιτώσει μέχρι στιγμής, κι εξακολουθεί να είναι γεμάτη από παλιά ξύλινα σπίτια, με κόσμο, ακόμα και “aunties” (“θειούλες”), να παίζουν μπάντμιντον στη μέση του δρόμου μπροστά στο σπίτι τους.
Όσο για το... εξοντωτικό δίδυμο ζέστη-υγρασία, η ΚΛ σού προσφέρει ένα αντίδοτο που σε γλιτώνει από το να πέσεις ξερός κάνοντας ποδήλατο. Με εξαίρεση τον σαδιστικά (ή μαζοχιστικά, αν τον ανεβαίνεις με δική σου απόφαση) ανηφορικό δρόμο που βγάζει στον KL Tower, το αμέσως πιο αναγνωρίσιμο έμβλημα της ΚΛ μετά τους Πύργους Πετρόνας, το κέντρο είναι ουσιαστικά επίπεδο, χωρίς σημαντικά ups & downs. Είναι σαν το χαράτσι στον λογαριασμό της ΔΕΗ για την ακίνητη περιουσία... Ακούς για σχέδια που γίνονται για τον επανακαθορισμό του ύψους του, και σου κόβονται τα πόδια. Εκεί όμως που φθάνεις στο σημείο να πεις “με τίποτα... Δε βγαίνω...”, τσουπ, έρχεται η Κυβέρνηση και σου λέει ότι ανάλογα με το εισόδημά σου, είναι πιθανό να πληρώσεις λιγότερο, ίσως και πολύ λιγότερο, κι αυτό ακόμα, σε δόσεις. Κι έτσι μένεις με την αίσθηση ότι... απέφυγες τα χειρότερα, ότι οι επίπεδοι δρόμοι θα σε βοηθήσουν να βγάλεις ένα τρίωρο πάνω σε ποδήλατο στο κέντρο της ΚΛ χωρίς να πάθεις αφυδάτωση...
Με την ευκαιρία, το “ποδήλατο” στα Μαλαισιανά είναι “basikal” (εκ του “bicycle”), μία από τις αμέτρητες λέξεις που οι Μαλαισιανοί έχουν πάρει από τα Αγγλικά, και τόσο... χαριτωμένα έχουν... μαλαισιανοποιήσει. Οι λέξεις που προέρχονται από τα Αγγλικά, συν τις αραβικές λέξεις που είναι γνώριμες και σε εμάς (η “ξεκούραση” για παράδειγμα είναι “rehat”, το τουρκικό “rahat”, δηλαδή το... ελληνικό -λέμε τώρα- “ραχάτι”), είναι τόσες με τόσες, που ακόμα και άσχετος να είσαι με τα Μαλαισιανά, μπορείς να “τσιμπήσεις” τουλάχιστον μία λέξη σε κάθε δεύτερο τίτλο ειδήσεων... Το 2010, σε ένα από τα κείμενά μου από εδώ, στις “Μαλαισιοφλυαρίες” μου, χαρακτήρισα τα Μαλαισιανά “Γεωργία Βασιλειάδου των γλωσσών”, άσχημη (με κάθε σεβασμό στην αείμνηστη) και αστεία. Δεν έχω αλλάξει δραστικά γνώμη, αυτήν τη φορά όμως τα έχω πάρει πιο σοβαρά, κι οφείλω να βγάλω το καπέλο στο πόσο απλή είναι σαν γλώσσα, ειδικά συγκρίνοντάς τη με τις γλώσσες-φόβητρα που μιλάνε στη γειτονική Ταϊλάνδη, ή στο μακρινό-διπλανό Tamil Nadu της Ινδίας (επιγραφές στη γλώσσα του οποίου βλέπεις συχνά στη Μαλαισία, μια και στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι ινδικής καταγωγής Μαλαισιανοί κατάγονται από τη συγκεκριμένη Πολιτεία της Ινδίας). Ελπίζοντας να μη σας ξενερώσω τελείως, σύντομα θα αφιερώσω ένα κείμενο αποκλειστικά στα Μαλαισιανά (ήταν ήχος χασμουρητού αυτός που μόλις άκουσα;...).
Κι όμως... Τις λιγοστές φορές που το... τόλμησα, όπως χθες, το χάρηκα σαν πιτσιρίκι που ανοίγει τυλιγμένο δώρο ανήμερα των γενεθλίων του. Ναι, το... ζευγαράκι ζέστη-υγρασία, αυτό που κάνει την ΚΛ να μοιάζει με σάουνα, σε συνδυασμό με τα καυσαέρια των αυτοκινήτων στους πιο μποτιλιασμένους δρόμους, σε κάνει τα πρώτα λεπτά πάνω στο ποδήλατο να αμφιβάλεις για το πόσο καλά στέκεις στα μυαλά σου κάνοντας αυτό που -πασχίζεις να- κάνεις πάνω στη σέλα ενός ποδηλάτου, όμως ΚΑΙ σε αυτήν την περίπτωση ισχύει ό,τι ισχύει ουσιαστικά σε όλα στη ζωή... Δοκιμάζεις, παθαίνεις, μαθαίνεις, πειραματίζεσαι, βελτιώνεσαι, ξαφνικά τρως τα μούτρα σου, και πάλι απ' την αρχή...
Για κάθε δρόμο που οι οδηγοί λεωφορείων σε βλέπουν σαν κουνούπι που θέλουν να λιώσουν στον τοίχο, υπάρχουν πέντε δρόμοι, ακόμη και στην καρδιά της ΚΛ, που τη μηχανή αυτοκινήτου την ακούς μόνο από μακριά, και κυρίαρχος ήχος είναι αυτός του τιτιβίσματος πουλιών. Για κάθε αυτοκινητόδρομο και flyover, υπάρχουν πέντε δρόμοι που είναι τόσο άδειοι που μπορείς σχεδόν να σταματήσεις στη μέση τους για να βγάλεις φωτογραφία τους Πύργους Πετρόνας να μοιάζουν λες και έχουν στη βάση τους ένα παλιό ξύλινο σπίτι, εικόνα-σήμα κατατεθέν της γειτονιάς Kampung Baru, η οποία αν και βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τους Πύργους, κι η αξία της γης έχει εκτιναχθεί, την έχει... γλιτώσει μέχρι στιγμής, κι εξακολουθεί να είναι γεμάτη από παλιά ξύλινα σπίτια, με κόσμο, ακόμα και “aunties” (“θειούλες”), να παίζουν μπάντμιντον στη μέση του δρόμου μπροστά στο σπίτι τους.
Όσο για το... εξοντωτικό δίδυμο ζέστη-υγρασία, η ΚΛ σού προσφέρει ένα αντίδοτο που σε γλιτώνει από το να πέσεις ξερός κάνοντας ποδήλατο. Με εξαίρεση τον σαδιστικά (ή μαζοχιστικά, αν τον ανεβαίνεις με δική σου απόφαση) ανηφορικό δρόμο που βγάζει στον KL Tower, το αμέσως πιο αναγνωρίσιμο έμβλημα της ΚΛ μετά τους Πύργους Πετρόνας, το κέντρο είναι ουσιαστικά επίπεδο, χωρίς σημαντικά ups & downs. Είναι σαν το χαράτσι στον λογαριασμό της ΔΕΗ για την ακίνητη περιουσία... Ακούς για σχέδια που γίνονται για τον επανακαθορισμό του ύψους του, και σου κόβονται τα πόδια. Εκεί όμως που φθάνεις στο σημείο να πεις “με τίποτα... Δε βγαίνω...”, τσουπ, έρχεται η Κυβέρνηση και σου λέει ότι ανάλογα με το εισόδημά σου, είναι πιθανό να πληρώσεις λιγότερο, ίσως και πολύ λιγότερο, κι αυτό ακόμα, σε δόσεις. Κι έτσι μένεις με την αίσθηση ότι... απέφυγες τα χειρότερα, ότι οι επίπεδοι δρόμοι θα σε βοηθήσουν να βγάλεις ένα τρίωρο πάνω σε ποδήλατο στο κέντρο της ΚΛ χωρίς να πάθεις αφυδάτωση...
Με την ευκαιρία, το “ποδήλατο” στα Μαλαισιανά είναι “basikal” (εκ του “bicycle”), μία από τις αμέτρητες λέξεις που οι Μαλαισιανοί έχουν πάρει από τα Αγγλικά, και τόσο... χαριτωμένα έχουν... μαλαισιανοποιήσει. Οι λέξεις που προέρχονται από τα Αγγλικά, συν τις αραβικές λέξεις που είναι γνώριμες και σε εμάς (η “ξεκούραση” για παράδειγμα είναι “rehat”, το τουρκικό “rahat”, δηλαδή το... ελληνικό -λέμε τώρα- “ραχάτι”), είναι τόσες με τόσες, που ακόμα και άσχετος να είσαι με τα Μαλαισιανά, μπορείς να “τσιμπήσεις” τουλάχιστον μία λέξη σε κάθε δεύτερο τίτλο ειδήσεων... Το 2010, σε ένα από τα κείμενά μου από εδώ, στις “Μαλαισιοφλυαρίες” μου, χαρακτήρισα τα Μαλαισιανά “Γεωργία Βασιλειάδου των γλωσσών”, άσχημη (με κάθε σεβασμό στην αείμνηστη) και αστεία. Δεν έχω αλλάξει δραστικά γνώμη, αυτήν τη φορά όμως τα έχω πάρει πιο σοβαρά, κι οφείλω να βγάλω το καπέλο στο πόσο απλή είναι σαν γλώσσα, ειδικά συγκρίνοντάς τη με τις γλώσσες-φόβητρα που μιλάνε στη γειτονική Ταϊλάνδη, ή στο μακρινό-διπλανό Tamil Nadu της Ινδίας (επιγραφές στη γλώσσα του οποίου βλέπεις συχνά στη Μαλαισία, μια και στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι ινδικής καταγωγής Μαλαισιανοί κατάγονται από τη συγκεκριμένη Πολιτεία της Ινδίας). Ελπίζοντας να μη σας ξενερώσω τελείως, σύντομα θα αφιερώσω ένα κείμενο αποκλειστικά στα Μαλαισιανά (ήταν ήχος χασμουρητού αυτός που μόλις άκουσα;...).
