10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
- Κεφάλαιο 30
- Κεφάλαιο 31
- Κεφάλαιο 32
- Κεφάλαιο 33
- Κεφάλαιο 34
- Κεφάλαιο 35
- Κεφάλαιο 36
... Έγραφα τις προάλλες για το σπίτι με τις ελληνικές κολόνες στο νησάκι Lanyu, το νοτιοανατολικότερο σημείο της Ταϊβάν (εξηγώντας γιατί ακριβώς μου έκανε εντύπωση το συγκεκριμένο σπίτι), στο οποίο βρήκα αναφορά στον Lonely Planet. Χθες και σήμερα με περίμεναν περισσότερες... ελληνικές εκπλήξεις, “σεργιανίζοντας” σε ιστοσελίδες τουριστικών οργανισμών περιφερειών της βόρειας Ταϊβάν. Σε τρία -τουλάχιστον- παραθαλλάσια σημεία, υπάρχουν “πάρκα” ακριβώς πριν την αμμουδιά, με τοίχους, αψίδες, παράθυρα και καμπαναριά, όλα λευκά και γαλάζια, εμπνευσμένα από κυκλαδίτικα νησιά, σημεία στα οποία οι Ταϊβανέζοι πηγαίνουν για να βγάλουν φωτογραφίες που θα μπορούσαν να έχουν τραβηχτεί (λίγο-πολύ) κάπου στο Αιγαίο. Ένα μάλιστα από αυτά τα σημεία, είναι ιδιαίτερα δημοφιλές μεταξύ νιόπαντρων ζευγαριών, που πηγαίνουν με επαγγελματία φωτογράφο και αφήνονται στις οδηγίες του για να βγάλουν once in a lifetime photos, αυτές που βγάζεις με το νυφικό και το γαμπριάτικο κοστούμι την ημέρα (ή την επομένη, αν ο καιρός είναι πολύ κακός) του γάμου σου. Ήξερα για νιόπαντρα ζευγάρια Κινέζων που ταξιδεύουν με γκρουπ στη Σαντορίνη με τα νυφικά και τα γαμπριάτικά τους. Για στημένο ελληνικό σκηνικό σε σημεία της βόρειας ταϊβανέζικης ακτογραμμής, δεν είχα ακούσει/διαβάσει ποτέ τίποτα...Στον δε Lonely Planet των Φιλιππίνων, βρήκα μέρος στο οποίο γυρίστηκαν σκηνές τού “Born on the Fourth of July”(!). Καμία σχέση με Ελλάδα, αλλά η συγκεκριμένη ταινία με τον Τομ Κρουζ μού “μίλησε” την πρώτη φορά που την είδα, στα μισά τής εφηβείας μου, κι από τότε τη θεωρώ “δική μου”...
Διάβασμα για τους δύο επικείμενους προορισμούς μας, τακτοποίηση λεπτομερειών, νέος σπαταλημένος χρόνος στο κεντρικό γραφείο εξυπηρέτησης πελατών της Air Asia, ταϊβανέζικες ταινίες που προτείνει ο Lonely Planet σαν... εισαγωγή στην Ταϊβάν, μετατροπή ρίνγκιτ σε ταϊβανέζικα δολάρια και πέσος Φιλιππίνων, περισσότερο διάβασμα για τα μέρη που θέλουμε (και μπορούμε) να δούμε, για πράγματα που θέλουμε (αν και όσο προλαβαίνουμε) να κάνουμε. Κάπως έτσι πέρασαν οι τελευταίες ημέρες. Κυρίως όμως, πέρασαν (για μένα) συνειδητοποιώντας ότι έστω και με τεράστια καθυστέρηση, έστω και τώρα που είμαι πιο κοντά στα 40 παρά στα 35, “ωριμάζω”...
Αναφέρθηκα φευγαλέα τις προάλλες στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε με τη φίλη μου, και στο πόσο με έχουν επηρεάσει. Ειδικά όμως αυτές τις τελευταίες ημέρες, με έπιασα να σκέφτομαι ότι όχι μόνο “θα ήθελα”, αλλά το κάνω (παραδόξως), να βλέπω τα πράγματα λιγότερο δραματοποιημένα, να βλέπω τα πράγματα πιο κοντά στην πραγματική βάση τους, στην πραγματική διάστασή τους, κι όχι σε αυτήν που το μυαλό μου υπερβολικά και διψώντας για δράματα τους δίνει συχνά-πυκνά. Τι εννοώ...
Σκέφτομαι ότι παρά τα προβλήματά του, για τα οποία υπεύθυνος κατά τουλάχιστον 90% είμαι εγώ ο ίδιος, παρά το ότι έφθασα μισή ντουζίνα φορές (ειδικά) το τελευταίο δεκαπενθήμερο να τα τινάξω όλα στον αέρα, η απογυμνωμένη από δράματα πραγματικότητα είναι ότι είμαι σε μία υπέροχη, από πολλές απόψεις, χώρα, ότι έχω μία απασχόληση που όσο χαμηλά αμειβόμενη κι αν είναι μου επιτρέπει να συντηρώ τον εαυτό μου ΚΑΙ να κάνω ταξιδάκια (αν και ένα έξι εβδομάδων, απλά “ταξιδάκι”... δεν το λες), ότι είμαι με κάποιον άνθρωπο που παρά τα προβλήματά μας νοιάζεται ειλικρινά για μένα, κι ότι (για να... συμμαζεύω σιγά-σιγά τη λίστα των θετικών που βρήκα), περνάω χρόνο επιλέγοντας μέρη που θα επισκεφτώ τον επόμενο ενάμιση μήνα, κάτι που μοιάζει με... μπουφέ πεντάστερου ξενοδοχείου, από τον οποίο μπορείς να διαλέξεις ό,τι τραβάει η ψυχή σου, χωρίς (σχεδόν) ποσοτικό περιορισμό (αν και ΠΟΛΥ θα ήθελα να έμενα στην Ταϊβάν και στις Φιλιππίνες περισσότερο από “μόνο” τρεις συν τρεις εβδομάδες). Για να το θέσω πολύ απλά, “μην τρελαθούμε κιόλας”... Εννοώ, “ok, τα προβλήματα... προβλήματα, αλλά... μην τρελαθούμε κιόλας”. Αν γκρίνιαζα εγώ για το πού είμαι και τι κάνω αυτό το διάστημα, τι θα έπρεπε να κάνουν/πουν πολλοί άλλοι, που από διάφορες απόψεις μπορεί να είναι σε πολύ λιγότερο πλεονεκτική θέση από εμένα (οικονομικά πάντως, μόνος άνεργος “βγάζει” λιγότερα από μένα, επειδή μόνο το “τίποτα” είναι λιγότερο από τα χρήματα που βγάζω εδώ. Το ότι απολαμβάνω όσα απολαμβάνω, συμπεριλαμβανομένων των “ταξιδακίων”, οφείλεται στο πόσο λυτρωτικά affordable -μπορεί να- είναι η ζωή στη Μαλαισία, και στο πόσο πειθαρχημένος είμαι στο θέμα των εξόδων, χωρίς να μου στερώ τίποτα από όσα θεωρώ προτεραιότητες, αλλά και χωρίς να μου επιτρέπω παραστρατήματα σε περιπτώσεις που μπαίνω σε πειρασμό να διαθέσω χρήματα σε κάτι που ξέρω ότι την επομένη θα έχω μετανιώσει το ότι δαπάνησα χρήματα για αυτό).
Ένα κείμενο μου μένει πριν πετάξουμε για Ταϊπέι την Κυριακή, το γράφω αύριο, και κλείνοντας τρίμηνο στη Μαλαισία λέω να κάνω έναν απολογισμό, καταγράφοντας κυρίως εκείνα που μου αρέσουν εδώ, και λιγότερο εκείνα χωρίς τα οποία, με χαρά θα... επιβίωνα.
