Ινδονησία Μαλαισία Ταϊβάν Φιλιππίνες Μαλαισία (και Ταϊβάν, και Φιλιππίνες, και Ιάβα, και, και, και...) για εννιά -τουλάχιστον- μήνες

[10900km]

Λιγότερο από 24 ώρες πριν πετάξω για Κορέα, βάζοντας τέλος σε αυτήν την “ταξιδιωτική ιστορία”, για να δικαιολογήσω το “Ιάβα” στον τίτλο, προσθέτω ένα τελευταίο κείμενο με εντυπώσεις από Τζογκτζακάρτα και Τζακάρτα.

Το τελευταίο 12ήμερο στην Ιάβα το είδα από την αρχή σαν... ειδικού σκοπού, πήγα για να βγάλω φωτογραφίες στην Τζακάρτα και να “ξεφύγω” για μερικές ημέρες από την Κουάλα Λούμπουρ, δεν το είδα σαν ευκαιρία να τριγυρίσω στο νησί, κάτι που έκανα μερικώς το 2010.

Κάπως έτσι, κατέληξα να μείνω οκτώ ολόκληρες ημέρες στην Τζογκτζακάρτα, την οποία εδώ και τρία χρόνια θεωρώ ένα από τα “πληρέστερα πακέτα” που μπορεί να προσφέρει μία πόλη, γενικά ένα μέρος, σε ταξιδιώτη. Η ίδια η πόλη μπορεί να είναι γεμάτη κίνηση, αυτοκίνητα, θόρυβο, όμως έστω κι έτσι, η γενικότερη ατμόσφαιρα είναι τόσο... χαλαρή, που προσωπικά τουλάχιστον, εύκολα “σβήνω” τον θόρυβο στο μυαλό μου, κι εστιάζομαι στα πάμπολλα θετικά της πόλης. Ένα από αυτά, η πληθώρα “γκανγκ”, στενά δρομάκια εν μέσω γειτονιών-οικοδομικών τετραγώνων, που κάνουν κάθε τετράγωνο να μοιάζει με λαβύρινθο. Περνάς το κατώφλι της (γεμάτης “σημαίες” στα χρώματα της Ινδονησίας) πύλης, και από τη μια στιγμή στην άλλη αφήνεις πίσω σου την... τρέλα της κίνησης ενός κεντρικού δρόμου, και χάνεσαι στην ησυχία ενός “γκανγκ”, στο οποίο βλέπεις κόσμο να κάνει τις δουλειές του στην αυλή του σπιτιού του, παιδάκια να παίζουν, νοικοκυρές να απλώνουν ρούχα, οι περισσότεροι και οι περισσότερες έτοιμοι κι έτοιμες να σου χαμογελάσουν.

Τεράστιο θετικό των “γκανγκ” στην Τζόγκτζα, είναι ότι τα σπίτια είναι μεν... ταπεινά, όμως είναι περιποιημένα, και προσωπικά δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι έφερνα σε δύσκολη θέση κάποιον, φωτογραφίζοντας (έχοντας ζητήσει άδεια πρώτα) την αυλή του, ή κάτι διακοσμητικό στον τοίχο, στην οροφή, στην πόρτα. Οι άνθρωποι τα φτωχικά σπίτια τους τα έχουν πολύ προσεγμένα, επομένως δεν έχουν λόγο να... ντρέπονται να τα φωτογραφήσεις (κάτι που δεν μπορώ να πω για “φτωχικές γειτονιές” άλλων πόλεων, στην Τζακάρτα για παράδειγμα, ή σε άλλες χώρες).

Πέρα από τη χαλαρή ατμόσφαιρα της ίδιας της πόλης, η Τζόγκτζα προσφέρει σε ελάχιστη απόσταση μισή ντουζίνα “Α+++” ημερήσιες εκδρομές. Το Μπορομπούντουρ (“περίπτωση”...) είναι “δίπλα”. Στο Πραμπανάν πηγαίνεις με αστικό λεωφορείο(!). Τριάντα-κάτι χιλιόμετρα μακριά δε, είναι η πλησιέστερη παραλία, δεξιά κι αριστερά της οποίας υπάρχουν ακόμα περισσότερες. Προσθέστε σε αυτά και το ηφαίστειο Μεράπι, προσθέστε τη γλυκύτητα του κόσμου, τις σχεδόν εξευτελιστικές τιμές, το υψηλό επίπεδο υπηρεσιών, και τον άριστο συνδυασμό “ήσυχων γειτονιών χωρίς ίχνος τουρίστα, και περιοχή όπου οι τουρίστες είναι όσοι και οι ντόπιοι” (έχει και τα καλά της η τελευταία...), κι έχετε μία πόλη στην οποία επιμένω να πιστεύω ότι εύκολα, πολύ εύκολα, μπορείς να “κολλήσεις” για πολύ-πολύ περισσότερο απ' όσο είχες σχεδιάσει πρωτοπατώντας εκεί.

Προσθέτω ότι στην Τζόγκτζα φρόντισα να συναντάω κόσμο σχεδόν κάθε μέρα (μέσω μίας ιστοσελίδας), πήγα σε δύο παιχνίδια του τοπικού ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος (στο ένα μάλιστα, με Σέρβο σκληροπυρηνικό οπαδό μίας μικρής ομάδας του Βελιγραδίου, με την παρέα μας να περιλαμβάνει μέλη της τοπικής Ελληνορθόδοξης κοινότητας!), κι έμεινα στο πιο λουσάτο χόστελ που έχω μείνει ποτέ (πληρώνοντας λιγότερο από πέντε ευρώ τη βραδιά), στοιχεία που όλα τους έπαιξαν τον ρόλο τους στο να μείνω εκεί τόσες ημέρες.

Τελευταίο σχόλιο για την Τζόγκτζα, ότι η πόλη αλλάζει (αλίμονο αν δεν. Τρία χρόνια πέρασαν από την προηγούμενη φορά μου εκεί). Έχουν ξεφυτρώσει εντυπωσιακά (δίχως υπερβολή) ξενοδοχεία, ενώ κάποια “ταπεινά” φαγάδικα που... τίμησα αρκετές φορές το 2010, τώρα έχουν μετατραπεί σε στιλάτα μαγαζιά, ένα ακόμα και σε “beer house”, στη γειτονιά-γκέτο των τουριστών, κυρίως εκείνων που ταξιδεύουν με χαμηλό μπάτζετ. Οι αλλαγές όμως δεν είναι... δραματικές, και η πόλη κάθε άλλο παρά “απέραντο εργοτάξιο” μπορεί να χαρακτηριστεί. Απλά έχουν προστεθεί κάποιες... “μοντέρνες πινελιές”, οι οποίες μπορεί να με ξένισαν τις πρώτες δύο μέρες, όμως στην τελική... καλό είναι να υπάρχουν σε ένα μέρος περισσότερες επιλογές για εκείνους που μπορούν και θέλουν να ξοδέψουν κάποιες ρουπίες παραπάνω. Κι αν “χάθηκαν” πέντε συμπαθητικά παραδοσιακά φαγάδικα σε μία συγκεκριμένη γειτονιά, δεν τρέχει τίποτα. Πήγα έναν δρόμο παρακάτω και ξετρύπωσα άλλα. Διάθεση για “εξερεύνηση” των “γκανγκ” να έχεις...

Στην Τζακάρτα έμεινα τέσσερις ημέρες (το τρένο μεταξύ των δύο κόστισε κάτι λιγότερο από 15 ευρώ, και μας πήρε σχεδόν οκτώ ώρες), ξέροντας τι να περιμένω, ξέροντας τι θα με κούραζε, και πού θα έβρισκα... καταφύγιο. Όπως έγραψα και το 2010, η Τζακάρτα είναι πόλη που δύσκολα σε “κερδίζει”. Οι περισσότεροι ξένοι με τους οποίους έχω μιλήσει κι έχουν πάει εκεί, είχαν σχεδόν αποκλειστικά αρνητικά σχόλια να μοιραστούν. Η κίνηση και ο θόρυβος... δεν παίζονται, οι χώροι πρασίνου είναι σχεδόν ανύπαρκτοι (με εξαίρεση εκείνον δίπλα στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό), αυτά που αξίζει να δεις είναι ελάχιστα και δεύτερης κατηγορίας, και γενικά μένεις να αναρωτιέσαι... “τι στον διάολο ήρθα να κάνω εδώ;” Η Τζακάρτα δεν είναι πόλη στην οποία ξυπνάς το πρωί και λες “θα πάω μια ωραία βόλτα”. Ακόμα και το να περάσεις από τη μια πλευρά ενός δρόμου στην άλλη, μπορεί να είναι πηγή πρόκλησης πονοκεφάλου. “Από γκανγκ; Τίποτα η Τζακάρτα;” Ναι, έχει, όμως στο κέντρο-κέντρο είναι ελάχιστα, κι αυτά ακόμα είναι γεμάτα από σπίτια που από πλευράς διατήρησης και καλλωπισμού δε θυμίζουν σε τίποτα εκείνα της Τζόγκτζα, κάνοντας την... περιπλάνηση κάπως άβολη. Όσο συμπαθητικός κι αν είναι ο κόσμος, το βρίσκω άβολο να περπατάω σε δρομάκια με πλάτος όχι μεγαλύτερο από ενάμισι μέτρο, και να κοιτάω μέσα σε σπίτια που μοιάζουν ετοιμόρροπα. Πώς να βγάλεις τη μηχανή από την τσάντα και τραβήξεις φωτογραφίες; Ομολογώ ότι το έκανα αργά το βράδυ, όταν οι περισσότεροι ήταν κλεισμένοι στο σπίτι τους, κι είχα τα στενάκια σχεδόν... δικά μου.

Κι εκεί, αλλαγές. Η... περίφημη Τζαλάν Τζάκσα, ο δρόμος στον οποίο κάποια στιγμή καταλήγουν όλοι οι τουρίστες, έχει... αναμορφωθεί κάπως, με το άνοιγμα μαγαζιών τύπου 7Eleven, με το κλείσιμο κάποιων... “ύποπτων” μπαρ, και κυρίως με την... παράδοση ενός τεράστιου χώρου στο Aston D' Batavia. Κτίζεται ένας... κολοσσός, ένα ξενοδοχείο-συνεδριακό κέντρο που “κατάπιε” πολλά παλιά μαγαζιά και καταλύματα. Φανταστείτε ένα τεράστιο Hilton να χτίζεται στο κέντρο της Μονεμβασιάς, και να μοιάζει με γίγαντα εν μέσω νάνων. Αισθάνθηκα ότι η Τζάκσα έχει... κοστουμαριστεί κάπως, και δε μου άρεσε. Όχι ότι το κοστουμάρισμα είναι απαραίτητα κακό. Απλά είναι ξένο προς εμένα, κι από εκείνα τα “ξένα” που δεν έχω κανέναν σκοπό να υιοθετήσω.

Τέλος . Από τον Μάρτιο που ήρθα στην Κουάλα Λούμπουρ, σας κράτησα παρέα, μου κρατήσατε παρέα, και ναι μεν μου μένουν τρεις γεμάτοι μήνες μέχρι να επιστρέψω -για λίγο- στη Θεσσαλονίκη, με ταξίδια στην Κορέα, στην Καμπότζη και στο Λάο μέχρι τότε (φεύγοντας από τη Νοτιοανατολική Ασία θα μου έχουν “ξεφύγει” μόνο η Μιανμάρ και το μικρούλικο Μπρουνέι), όμως νομίζω ότι είναι καιρός να... σας αδειάσω τη γωνιά . Παρακαλώ τα παιδιά που ασχολούνται με αυτά, να μετακινήσουν την ιστορία από τις “σε εξέλιξη”.

Κλείνω ευχόμενος σε όλους υγεία, όσο... μπανάλ κι αν “ακούγεται”, δουλειά (έχοντας περάσει τα τεσσεράμισι τελευταία χρόνια άνεργος, ή... αυτό το διάστημα, “ημιάνεργος”, ξέρω καλά πώς επηρεάζει κάποιον η έλλειψη ενασχόλησης και φυσικά εισοδήματος), και για εκείνους που μπορούν, καλά-καλά-καλά ταξίδια, είτε πρόκειται για “αποδράσεις” μερικών ημερών/λίγων εβδομάδων, είτε για... απηυδισμένα “ό,τι λεφτά έχω τα μαζεύω, και εξαφανίζομαι για μερικούς μήνες” ταξίδια-σιχτιρίσματα, μετά ολιγόμηνης ρίψης μαύρης πέτρας πίσω τους.

Τελευταία χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 34
• 35
• 36

First Προηγούμενη 36 of 36

Go to chapter

Go

[makisg]

με λίγα... λόγια μας πέθανες.

 

[YBONNH]

Καλωσορισες πισω στο φορουμ!
Ειναι αληθεια πως 14 μηνες απουσιας ειναι πολλοι, αλλα αν γραφεις συστηματικα απο τωρα και στο εξης, θα το παραβλεψουμε.

 

[go2dbeach]

Τελευταία το έχω ΄σύστημα΄να γράφω απάντηση προτού καν διαβάσω
κυρίως γιατί κάποιος γράφει για αγαπημένη μου χώρα (βλέπε Κολομβία) οπου ο τίτλος και μόνο με ξεσηκώνει.
Στη δική σου περίπτωση ομολογώ οτι αυτό το Φιλιππίνες ήταν ένας λόγος να μου τραβήξει την προσοχή-αγαπημένη χώρα γαρ- και ο άλλος λόγος , ο 10900km- αγαπημένος μου πόστερ.
Σε προτιμώ πάντα σε λατινοαμερικάνικες ιστορίες, αλλά οκ, από το τίποτα δεχόμαστε και Ασία
Καλώς ήρθες πίσω στο φόρουμ desaparecido!

 

[tupacgr13]

Είναι από τις ιστορίες που ουσιαστικά με έβαλαν σε αυτό το φόρουμ. Ευχαριστούμε πολύ που τις μοιράζεσαι !

 

[eva kas]

μας μπουρδουκλωσες με τοσες χωρες σε τoσες λιγες γραμμες.......
παρολα αυτα ζηλευωωωω και περιμενω την συνεχεια με αγωνια!

 

[ggonholidays]

Απίστευτος!!!

 

[mariath]

Έχεις μια ευκαιρία να εξιλεωθείς που μας άφησες στα κρύα του λουτρού στη Νότια Αμερική! Μαλαισία, Φιλιππίνες, Ταϊβάν, ό,τι και να μας γράψεις καλοδεχούμενο από σένα! Welcome back!

 

[10900km]

Πληκτρολογώ, και η προσοχή μου αποσπάται από τα... “ουράνιο τόξο” δάχτυλά μου. Σύμφωνα με μία εκτίμηση που μόλις διάβασα στη διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας New Straits Times, τουλάχιστον χίλιοι ήμασταν οι Μαλαισιανοί (κυρίως ινδικής καταγωγής, αλλά κι αρκετοί κινεζικής) και (πάμπολλοι) ξένοι που πήγαμε χθες το μεσημέρι σε έναν ινδουιστικό ναό και... γιορτάσαμε τον ερχομό της άνοιξης στο ετήσιο Holi Festival. Φανταστείτε έναν μικρό ανοικτό χώρο, έναν τύπο πάνω σε μία μεγάλη υδροφόρα να περιλούζει τους πάντες με νερό, τους πάντες με ένα νεροπίστολο στο χέρι, πρόσωπα (και μαλλιά, και ρούχα) καλυμμένα από σκόνη σε κάθε λογής χρώμα, και φυσικά (μια και πρόκειται για ινδική γιορτή) δυνατή μπολιγουντιανή μουσική από μεγάλα ηχεία. Πανηγύρι...

Η φίλη μου με είχε προειδοποιήσει να φορέσω ρούχα που δε θα με πείραζε να πετάξω αμέσως μετά τη γιορτή. Η εμπειρία της από Holi προηγούμενων ετών τής έχει... διδάξει ότι οι σκόνες, τον πωπό σου κάτω να χτυπάς, δε βγαίνουν τελείως. Όσο για το δέρμα, δύο ντουζ έκανα χθες μετά τη γιορτή, ένα το απόγευμα κι ένα το βράδυ, άλλο ένα έκανα σήμερα το πρωί, και τα δάχτυλά μου εξακολουθούν να μοιάζουν λες και το βράδυ, ενώ κοιμόμουν, είχα κάποιο ανιψάκι μου να παίζει με χρώματα, κάνοντας τα χέρια μου καμβά απελευθέρωσης της δημιουργικότητάς του...

Στην περιγραφή του σκηνικού στην πρώτη παράγραφο, να προσθέσω ότι ο ινδουιστικός ναός που οργάνωσε τη γιορτή (χρησιμοποιώντας το facebook για να επικοινωνήσει την πρωτοβουλία του σε όσο γινόταν περισσότερο κόσμο), πρόσφερε δωρεάν φαγητό, κάτω από ένα μεγάλο στέγαστρο, ακριβώς δίπλα στην αλάνα του χρωματομπουγελώματος. Χαβαλές, ξεσηκωτική μουσική, λαχταριστό φαγητό... Έχω πάει και σε ινδουιστικές γιορτές πολύ λιγότερο διασκεδαστικές από τη χθεσινή, μία λέξη όμως που κανείς ποτέ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για να περιγράψει ινδουιστική γιορτή είναι “βαρετή”...

Η χθεσινή γιορτή είναι χαρακτηριστικό δείγμα ενός εκ των στοιχείων που μου αρέσουν πολύ στη Μαλαισία. Μουσουλμάνοι, κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις ινδουιστικές γιορτές. Κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, ινδικής καταγωγής, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των μουσουλμάνων (που αποτελούν και την πλειοψηφία στη χώρα). Ινδικής καταγωγής Μαλαισιανοί (οι περισσότεροι ινδουιστές), ethnic Malays (μουσουλμάνοι), και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των κινεζικής καταγωγής πολιτών. Κι ανήμερα Χριστουγέννων, όλοι τους θα πουν “merry Christmas” σε “Δυτικούς” που υποθέτουν ότι πρέπει να είναι χριστιανοί. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι παντού, κι αυτό είναι κάτι που λατρεύω στη Μαλαισία. Εκεί που μου τα... χαλάνε οι Μαλαισιανοί, κάθε εθνοτικής ομάδας και θρησκείας, είναι το πόσοι εξ αυτών αρπάζουν αυτές τις... to know us better (για να δανειστώ ατάκα από κωμωδία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου) ευκαιρίες από τα μαλλιά...

Στο πόσο αρμονικά ή μη, συνυπάρχουν όλες οι εθνοτικές ομάδες στη Μαλαισία, αναφέρθηκα κάποιες φορές στις “Μαλαισιοφλυαρίες” μου το 2010. Αυτές τις τρεις εβδομάδες που έχω εδώ φέτος, έχω παρατηρήσει μία μικρή αλλαγή, προς το καλύτερο. Στις συγκρίσεις όμως που ασυναίσθητα κάνω από την πρώτη μέρα μου εδώ, μεταξύ Μαλαισίας του 2010 και Μαλαισίας του 2013, θα αφιερώσω το επόμενο κείμενο. Για την ώρα επιστρέφω στο μπάνιο για ένα ακόμα δυνατό τρίψιμο χεριών...

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, τα “ευχαριστώ” σας, και για τον χρόνο που αφιερώσατε για να με διαβάσετε προχθές.

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ

 

[go2dbeach]

Μικρό το κεφάλαιο, αλλά χρωμάτισες τη μέρα μου

 

[10900km]

Κουαλαλουμπουριανές διαφορές μεταξύ 2010 και 2013... Βασικότερη όλων, ότι η KL σήμερα είναι πολύ (πάρτε το “πολύ”, δεκαπλασιάστε το, αυτό που προκύπτει διπλασιάστε το, κι έχετε μόνο το μισό από το για πόσο “πολύ” πραγματικά πρόκειται) πιο... χτισμένη από την πόλη που άφησα τον Νοέμβριο του '10. Ουρανοξύστες που τότε τους άφησα “στα μισά τους”, σήμερα όχι μόνο είναι ολοκληρωμένοι (κάτι που ούτως ή άλλως δεν προκαλεί εντύπωση, μια και πέρασαν δυόμισι χρόνια), αλλά έχουν δίπλα τους άλλους υπό (με ταχείς ρυθμούς) υπό ανέγερση ουρανοξύστες. Οικοδομικά συγκροτήματα που δίχως ίχνος υπερβολής μπορείς, λόγω έκτασης που καλύπτουν και περιλαμβανομένων κατοικιών, να τα χαρακτηρίσεις “μικρά χωριά”, τα είχα αφήσει στη... φάση της προετοιμασίας του χώρου πριν καν πέσουν τα πρώτα μπετά, και σήμερα είναι... “εντός πόλης χωριουδάκια” με τα όλα τους. Και πράσινες εκτάσεις που τις είχα αφήσει περιφραγμένες με ταμπέλες “no trespassing” κάπου κρεμασμένες, κι αυτές ακόμα είναι σήμερα συγκροτήματα μονοκατοικιών, καταστήματα, φαγάδικα...

Οι γραμμές των μέσων μαζικής μεταφοράς επεκτείνονται, ακόμα και στη δική μας “γειτονιά”, κάπου 20-25 χιλιόμετρα από τους Πύργους Πετρόνας. Το “ακόμα” έχει να κάνει λιγότερο με την απόσταση από το κέντρο της πόλης, και περισσότερο με το ότι η περιοχή που μένουμε ελέγχεται από την Αντιπολίτευση, κι η κεντρική Κυβέρνηση φρόντισε τα πέντε τελευταία χρόνια (μετά τις τελευταίες εκλογές) να... τιμωρήσει τον κόσμο εδώ, παγώνοντας όλα τα δημόσια έργα. Πρόσφατα άρχισαν ξανά τα έργα, επειδή, ω, τι σύμπτωση, πολύ σύντομα θα έχουμε εκλογές...

Ο νέος σταθμός λεωφορείων, ο οποίος μοιάζει περισσότερο με κτήριο αεροδρομίου κι έχει τόση σχέση με τον Puduraya, τον παλιό σταθμό λεωφορείων της KL, όση (σχέση) έχει ένα Airbus A380 με... χαρταετό, είναι πλέον πλήρως λειτουργικός (το '10 τον άφησα “στα τελειώματά του”). Μέχρι και νέο σούπερ τερματικό σταθμό “βρήκα” στο αεροδρόμιο (παραδίδεται τον Ιούνιο), και θα αποτελέσει τε-ρά-στι-α αναβάθμιση του “παλιού LCCT” (τερματικός σταθμός Low Cost εταιρειών), από τον οποίο έχετε περάσει όσοι έχετε πετάξει από/προς KL με την -αυξανόμενα ενοχλητική, αλλά ομολογουμένως θελκτικά οικονομική- AirAsia.

Όσο για αυτό που ανέφερα προχθές περί... συγχνωτισμού Μαλαισιανών από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες, έχω την αίσθηση ότι κι εκεί κάποια μικρή αλλαγή έχει σημειωθεί. Το “λέω” επειδή έχω προσέξει νεαροπαρέες αποτελούμενες από Malays, Κινεζο-Μαλαισιανούς, και Ινδο-Μαλαισιανούς, να μοιράζονται τραπέζια σε food courts για παράδειγμα, και να μιλάνε στα Αγγλικά, κάτι που το 2010 θυμάμαι ότι είχα δει πολύ-πολύ λίγες φορές. Όχι ότι η Μαλαισία έγινε μέσα σε δυόμισι χρόνια κάποιος επί γης πολυεθνοτικός παράδεισος... Όμως, είναι σαν να μην έχεις δει ένα παιδάκι επί δυόμισι χρόνια. Το άφησες με το που πήγε “νήπια”, και το βρίσκεις να τελειώνει τη Β' Δημοτικού. Η διαφορά στο ύψος του είναι εμφανής. Παιδάκι παραμένει, δεν είναι ότι ζορίζεται να βολέψει τα πόδια του στο πίσω κάθισμα μικρού αυτοκινήτου, όμως ειδικά στα μάτια κάποιου που ήταν απών επί δυόμισι χρόνια, η διαφορά είναι πασιφανής.

Τέλος, μία ευχάριστη μη αλλαγή-αλλαγή έχει να κάνει με το πόσο λίγο έχουν ανέβει οι τιμές. Τον Δεκέμβριο του 2011, την πρώτη φορά που πήγα σε σούπερ μάρκετ κοντά στο σπίτι όπου έμεινα για δύο μήνες στο Μπουένος Άιρες, δεν ήξερα αν έπρεπε να ξεκαρδιστώ στα γέλια ή να δακρύσω, διαπιστώνοντας ότι οι τιμές, σε σχέση με το 2009, όχι απλά είχαν πετάξει, αλλά είχαν εκτιναχθεί τόσο (επαναλαμβάνω, σε σχέση με το 2009), που πλέον... είχαν ξεφύγει από τη γήινη βαρύτητα, και ήταν σε τροχιά, ανάμεσα στους -όχι πολύ ακριβότερους, ειδικά από τα εισαγωγής προϊόντα που βρίσκει κανείς σε αργεντίνικα σούπερ μάρκετ- τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους μας... Η φίλη μου παραπονιέται, λέει ότι οι τιμές έχουν ανέβει πολύ, επιτρέψτε μου όμως, έχοντας πάει σε αρκετές χώρες περισσότερες από μία φορές (δύο, τρεις, ή και περισσότερες), κι έχοντας παρατηρήσει τις από-χρονιά-σε-χρονιά διαφορές στις τιμές αλλού, να “πω” ότι οι τιμές εδώ παραμένουν “φιλικότατες”. Μπορείς να χαρείς πρωινό (ρότι με μπανάνα μέσα, ή αυγό, και ντόπιο τσάι) με λιγότερο από ένα ευρώ, και γεύμα (σε απλό μαγαζί) με λιγότερα από δύο. Γεύμα-μούρλια, και σε ποσότητα που σε αφήνει με την αίσθηση ότι τα έξι, εφτά, οκτώ ρίνγκιτ σου, ήταν απόλυτα καλοξοδεμένα.

Μία και μισή το μεσημέρι εδώ... Ώρα για φαγητό (με βλέπω να πηγαίνω σε κινέζικο για το λατρεμένο μου char kway teow -πέντε ρίνγκιτ, 1,25 ευρώ, η μεγάλη μερίδα. Με τέτοιες τιμές, δεν ασχολούμαι με τις “μικρές”, και λίγο φθηνότερες, μερίδες).

 

[KLEOPATRA]

Οπα .. ! Γεια σου βρε Δημητρη !
Πως απο τη Λατινικη Αμερικη βρεθηκες στην αντιπερα οχθη στην Ασια ..τι εκπληξη κιαυτη!!!
Να περνας καλα ..θα σε διαβαζουμε.