Μαλαισία (και Ταϊβάν, και Φιλιππίνες, και Ιάβα, και, και, και...) για εννιά -τουλάχιστον- μήνες

[delmem2233]

Το προηγούμενο κείμενο το έγραψα και ανέβασα Σάββατο πρωί. Έγραψα μεταξύ άλλων ότι αν και δέχομαι αυτό που λένε οι ντόπιοι στην Κουάλα Λούμπουρ, ότι η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια, δική μου αίσθηση είναι ότι η κατάσταση στον τομέα “ασφάλεια” είναι τέτοια που αν ακολουθείς τους άγραφους κανόνες της κοινής λογικής, κατά πάσα-πάσα-πάσα πιθανότητα δε θα αντιμετωπίσεις μπελάδες. Αυτά, Σάββατο πρωί...

Σάββατο βράδυ πήγαμε με τη φίλη μου για φαγητό στην περιοχή Brickfields, τη “Μικρή Ινδία” της Κουάλα Λούμπουρ. Βασικά πήγαμε για να αποχαιρετήσουμε έναν Πολωνό, ο οποίος μετά από έναν χρόνο και κάτι μήνες, φεύγει από την Κουάλα Λούμπουρ. Χωρίς υπερβολή, μπορώ να πω ότι είμαι εκείνος που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να αποφασίσουν εκείνος και η κοπέλα του να αφήσουν την Πολωνία πριν από 15-16 μήνες, και να δοκιμάσουν τη ζωή στην Κουάλα Λούμπουρ. Αρχές Οκτωβρίου του 2011 ήμουν στο Βρότσλαβ “τους”, ο Γιούρεκ είχε δεχθεί μία πρόταση για δουλειά στην Κουάλα Λούμπουρ, είχε αναζητήσει πληροφορίες για το κόστος ζωής εδώ σε ένα σάιτ, είδε το τόπικ του η φίλη μου, μου είπε ότι υπάρχουν δύο παιδιά στο Βρότσλαβ που θέλουν να ζήσουν για ένα διάστημα στη Μαλαισία αλλά τους έχουν... τρομοκρατήσει κάτι expats στο φόρουμ, γράφοντας ότι τα λεφτά που πρόσφεραν στον Γιούρεκ δεν ήταν ούτε κατά διάνοια αρκετά για να ζήσουν οι δυο τους αξιοπρεπώς εδώ, κι έτσι κανονίσαμε να βρεθούμε, και να μοιραστώ μαζί τους το... αρχείο με τα καθημερινά έξοδά μου στη Μαλαισία, τους αρκετούς μήνες που πέρασα εδώ το 2010. Τα νούμερα που τους παρουσίασα ήταν τέτοια που τους έδωσαν το τελικό... σπρωξιματάκι που χρειάζονταν για να αποφασίσουν να κάνουν το άλμα στη Μαλαισία. Ενάμιση χρόνο αργότερα, το περασμένο Σάββατο το βράδυ, συναντιόμασταν ξανά, με τον Γιούρεκ να φεύγει από τη Μαλαισία, κι εμένα να έχω έρθει σχετικά πρόσφατα. Ένας κύκλος έκλεισε, ένας άλλος άρχισε...

Η παρέα, πολυεθνική. Ντόπιοι, Πολωνοί, Ιρανοί (υπάρχουν πολλοί που σπουδάζουν εδώ), Γερμανός, Αμερικάνος, ένα παιδί από την Υεμένη, μία Λιθουανή, ακόμα και μία κοπέλα από τις Μαλδίβες(!), η πρώτη... Μαλδιβιανή που είδα στη ζωή μου. Φάγαμε, τα είπαμε, μοιραστήκαμε ιστορίες και χαρακτηριστικές λέξεις/εκφράσεις ο καθένας της δικής του γλώσσας, βγάλαμε φωτογραφίες, κι αποχαιρετιστήκαμε, με την αφεντιά μου ομολογώ να αισθάνομαι ελαφρώς ανακουφισμένος, όταν ο Γιούρεκ μού είπε ότι η επιλογή τους να έρθουν στη Μαλαισία αποδείχθηκε σωστή, κι ότι εκείνη η κουβέντα που είχαμε στο Βρότσλαβ ήταν καθοριστική στο να πάρουν την απόφασή τους να έρθουν εδώ.

Αργότερα μάθαμε ότι ενώ η φίλη μου κι εγώ επιστρέφαμε στο σπίτι της, η κοπέλα του Γιούρεκ και η Μαλδιβιανή δέχθηκαν επίθεση από τέσσερις τύπους πάνω σε δύο μηχανάκια. Σε απόσταση μερικών δεκάδων μέτρων από τους Πύργους Πετρόνας, ένα από τα καλύτερα φυλασσόμενα, υποτίθεται, σημεία της Κουάλα Λούμπουρ, μπήκαν σε ένα μαγαζί για να αγοράσουν κάτι, τα αγόρια της παρέας προχώρησαν γύρω στα εκατό μέτρα, κι όπως έβγαιναν τα κορίτσια από το μαγαζί, ένας από τους τέσσερις μηχανακόβιους κόλλησε στο στομάχι της Μαλδιβιανής ένα μαχαίρι, και με συνοπτικές διαδικασίες τσίμπησαν τις τσάντες τους. Μάλισταααα...

Ρατσιστής δεν είμαι, όμως μόνο τυχαίο δεν ήταν ότι οι θύτες ήταν ethnic Malays, κι όχι Μαλαισιανοί κινεζικής ή ινδικής καταγωγής. Δυστυχώς, το μεγαλύτερο κόμμα του ίδιου κυβερνητικού συνασπισμού που βρίσκεται στην εξουσία από τότε που η Μαλαισία κέρδισε την ανεξαρτησία της από τους Βρετανούς, έχει δημιουργήσει μία κατάσταση υπερπροστατευτισμού των ethnic Malays, με κάποια θετικά, αλλά και πάμπολλα αρνητικά, όχι μόνο για τη Μαλαισία γενικά, αλλά και συγκεκριμένα για τους ethnic Malays. Το θέμα “σηκώνει” ατελείωτες εξηγήσεις, όμως προσπαθώ να κρατάω τα κείμενα σε... λογικά πλαίσια από πλευράς μεγέθους, οπότε σήμερα θα αρκεστώ να γράψω ότι πολλοί Malays, σε πολύ απλά Ελληνικά, “τα έχουν φορτώσει στον κόκκορα”, ξέροντας ότι για να επιβιώσουν σε αυτήν τη χώρα δε χρειάζεται ούτε να... ξεσκιστούν στις σπουδές, ούτε να βγάλουν τα μάτια τους μελετώντας σε μεταπτυχιακά προγράμματα, ούτε να κουράσουν το μυαλουδάκι τους μαθαίνοντας καλά Αγγλικά, ούτε να στρώσουν τον πισινό τους κάτω και να κατεβάσουν μία καλή επιχειρηματική ιδέα. Η κατάσταση στη Μαλαισία έχει πλέον διαμορφωθεί έτσι, ώστε πολλοί Malays, σε αντίθεση με τους κινεζικής και ινδικής καταγωγής Μαλαισιανούς, επιβιώνουν απλά και μόνο επειδή... είναι Malays, επιβίωση-”ευγενική χορηγία” της Κυβέρνησης. Με άπλετο ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή τους, και με τα επίπεδα βαρεμάρας να έχουν χτυπήσει κόκκινο, πολλοί πιτσιρικάδες απλά... σκοτώνουν την ανία τους παίρνοντας ναρκωτικά, για τα οποία φυσικά χρειάζονται επιπλέον χρήματα, πέρα από αυτά που χαριστικά προσγειώνονται στα χέρια τους από την Κυβέρνηση. Εξ ου και η... ανατριχιαστική αύξηση των ληστειών από επιβαίνοντες σε μηχανάκια τα τελευταία χρόνια, με θύτες σχεδόν αποκλειστικά Malays, και σε πολύ μικρότερο ποσοστό Ινδούς, οι οποίοι στη Μαλαισία είναι η... τελευταία τρύπα του ζουρνά.

Αύριο το βράδυ παίρνουμε τρένο για Butterworth, θα περάσουμε τρεις ημέρες στο νησί Penang κάνοντας ποδήλατο (βασικά... τρώγοντας, μια και το Penang υμνείται μεταξύ των Μαλαισιανών για τα φαγητά του), οπότε την επόμενη φορά που θα γράψω θα έχω ευχάριστα πράγματα να μοιραστώ, όχι όπως σήμερα...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• …

  Go to chapter

  Go
• 36

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 36

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

με λίγα... λόγια μας πέθανες.

 

[YBONNH]

Καλωσορισες πισω στο φορουμ!
Ειναι αληθεια πως 14 μηνες απουσιας ειναι πολλοι, αλλα αν γραφεις συστηματικα απο τωρα και στο εξης, θα το παραβλεψουμε.

 

[go2dbeach]

Τελευταία το έχω ΄σύστημα΄να γράφω απάντηση προτού καν διαβάσω
κυρίως γιατί κάποιος γράφει για αγαπημένη μου χώρα (βλέπε Κολομβία) οπου ο τίτλος και μόνο με ξεσηκώνει.
Στη δική σου περίπτωση ομολογώ οτι αυτό το Φιλιππίνες ήταν ένας λόγος να μου τραβήξει την προσοχή-αγαπημένη χώρα γαρ- και ο άλλος λόγος , ο 10900km- αγαπημένος μου πόστερ.
Σε προτιμώ πάντα σε λατινοαμερικάνικες ιστορίες, αλλά οκ, από το τίποτα δεχόμαστε και Ασία
Καλώς ήρθες πίσω στο φόρουμ desaparecido!

 

[tupacgr13]

Είναι από τις ιστορίες που ουσιαστικά με έβαλαν σε αυτό το φόρουμ. Ευχαριστούμε πολύ που τις μοιράζεσαι !

 

[eva kas]

μας μπουρδουκλωσες με τοσες χωρες σε τoσες λιγες γραμμες.......
παρολα αυτα ζηλευωωωω και περιμενω την συνεχεια με αγωνια!

 

[ggonholidays]

Απίστευτος!!!

 

[mariath]

Έχεις μια ευκαιρία να εξιλεωθείς που μας άφησες στα κρύα του λουτρού στη Νότια Αμερική! Μαλαισία, Φιλιππίνες, Ταϊβάν, ό,τι και να μας γράψεις καλοδεχούμενο από σένα! Welcome back!

 

[delmem2233]

Πληκτρολογώ, και η προσοχή μου αποσπάται από τα... “ουράνιο τόξο” δάχτυλά μου. Σύμφωνα με μία εκτίμηση που μόλις διάβασα στη διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας New Straits Times, τουλάχιστον χίλιοι ήμασταν οι Μαλαισιανοί (κυρίως ινδικής καταγωγής, αλλά κι αρκετοί κινεζικής) και (πάμπολλοι) ξένοι που πήγαμε χθες το μεσημέρι σε έναν ινδουιστικό ναό και... γιορτάσαμε τον ερχομό της άνοιξης στο ετήσιο Holi Festival. Φανταστείτε έναν μικρό ανοικτό χώρο, έναν τύπο πάνω σε μία μεγάλη υδροφόρα να περιλούζει τους πάντες με νερό, τους πάντες με ένα νεροπίστολο στο χέρι, πρόσωπα (και μαλλιά, και ρούχα) καλυμμένα από σκόνη σε κάθε λογής χρώμα, και φυσικά (μια και πρόκειται για ινδική γιορτή) δυνατή μπολιγουντιανή μουσική από μεγάλα ηχεία. Πανηγύρι...

Η φίλη μου με είχε προειδοποιήσει να φορέσω ρούχα που δε θα με πείραζε να πετάξω αμέσως μετά τη γιορτή. Η εμπειρία της από Holi προηγούμενων ετών τής έχει... διδάξει ότι οι σκόνες, τον πωπό σου κάτω να χτυπάς, δε βγαίνουν τελείως. Όσο για το δέρμα, δύο ντουζ έκανα χθες μετά τη γιορτή, ένα το απόγευμα κι ένα το βράδυ, άλλο ένα έκανα σήμερα το πρωί, και τα δάχτυλά μου εξακολουθούν να μοιάζουν λες και το βράδυ, ενώ κοιμόμουν, είχα κάποιο ανιψάκι μου να παίζει με χρώματα, κάνοντας τα χέρια μου καμβά απελευθέρωσης της δημιουργικότητάς του...

Στην περιγραφή του σκηνικού στην πρώτη παράγραφο, να προσθέσω ότι ο ινδουιστικός ναός που οργάνωσε τη γιορτή (χρησιμοποιώντας το facebook για να επικοινωνήσει την πρωτοβουλία του σε όσο γινόταν περισσότερο κόσμο), πρόσφερε δωρεάν φαγητό, κάτω από ένα μεγάλο στέγαστρο, ακριβώς δίπλα στην αλάνα του χρωματομπουγελώματος. Χαβαλές, ξεσηκωτική μουσική, λαχταριστό φαγητό... Έχω πάει και σε ινδουιστικές γιορτές πολύ λιγότερο διασκεδαστικές από τη χθεσινή, μία λέξη όμως που κανείς ποτέ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για να περιγράψει ινδουιστική γιορτή είναι “βαρετή”...

Η χθεσινή γιορτή είναι χαρακτηριστικό δείγμα ενός εκ των στοιχείων που μου αρέσουν πολύ στη Μαλαισία. Μουσουλμάνοι, κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις ινδουιστικές γιορτές. Κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, ινδικής καταγωγής, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των μουσουλμάνων (που αποτελούν και την πλειοψηφία στη χώρα). Ινδικής καταγωγής Μαλαισιανοί (οι περισσότεροι ινδουιστές), ethnic Malays (μουσουλμάνοι), και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των κινεζικής καταγωγής πολιτών. Κι ανήμερα Χριστουγέννων, όλοι τους θα πουν “merry Christmas” σε “Δυτικούς” που υποθέτουν ότι πρέπει να είναι χριστιανοί. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι παντού, κι αυτό είναι κάτι που λατρεύω στη Μαλαισία. Εκεί που μου τα... χαλάνε οι Μαλαισιανοί, κάθε εθνοτικής ομάδας και θρησκείας, είναι το πόσοι εξ αυτών αρπάζουν αυτές τις... to know us better (για να δανειστώ ατάκα από κωμωδία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου) ευκαιρίες από τα μαλλιά...

Στο πόσο αρμονικά ή μη, συνυπάρχουν όλες οι εθνοτικές ομάδες στη Μαλαισία, αναφέρθηκα κάποιες φορές στις “Μαλαισιοφλυαρίες” μου το 2010. Αυτές τις τρεις εβδομάδες που έχω εδώ φέτος, έχω παρατηρήσει μία μικρή αλλαγή, προς το καλύτερο. Στις συγκρίσεις όμως που ασυναίσθητα κάνω από την πρώτη μέρα μου εδώ, μεταξύ Μαλαισίας του 2010 και Μαλαισίας του 2013, θα αφιερώσω το επόμενο κείμενο. Για την ώρα επιστρέφω στο μπάνιο για ένα ακόμα δυνατό τρίψιμο χεριών...

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, τα “ευχαριστώ” σας, και για τον χρόνο που αφιερώσατε για να με διαβάσετε προχθές.

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ

 

[go2dbeach]

Μικρό το κεφάλαιο, αλλά χρωμάτισες τη μέρα μου

 

[delmem2233]

Κουαλαλουμπουριανές διαφορές μεταξύ 2010 και 2013... Βασικότερη όλων, ότι η KL σήμερα είναι πολύ (πάρτε το “πολύ”, δεκαπλασιάστε το, αυτό που προκύπτει διπλασιάστε το, κι έχετε μόνο το μισό από το για πόσο “πολύ” πραγματικά πρόκειται) πιο... χτισμένη από την πόλη που άφησα τον Νοέμβριο του '10. Ουρανοξύστες που τότε τους άφησα “στα μισά τους”, σήμερα όχι μόνο είναι ολοκληρωμένοι (κάτι που ούτως ή άλλως δεν προκαλεί εντύπωση, μια και πέρασαν δυόμισι χρόνια), αλλά έχουν δίπλα τους άλλους υπό (με ταχείς ρυθμούς) υπό ανέγερση ουρανοξύστες. Οικοδομικά συγκροτήματα που δίχως ίχνος υπερβολής μπορείς, λόγω έκτασης που καλύπτουν και περιλαμβανομένων κατοικιών, να τα χαρακτηρίσεις “μικρά χωριά”, τα είχα αφήσει στη... φάση της προετοιμασίας του χώρου πριν καν πέσουν τα πρώτα μπετά, και σήμερα είναι... “εντός πόλης χωριουδάκια” με τα όλα τους. Και πράσινες εκτάσεις που τις είχα αφήσει περιφραγμένες με ταμπέλες “no trespassing” κάπου κρεμασμένες, κι αυτές ακόμα είναι σήμερα συγκροτήματα μονοκατοικιών, καταστήματα, φαγάδικα...

Οι γραμμές των μέσων μαζικής μεταφοράς επεκτείνονται, ακόμα και στη δική μας “γειτονιά”, κάπου 20-25 χιλιόμετρα από τους Πύργους Πετρόνας. Το “ακόμα” έχει να κάνει λιγότερο με την απόσταση από το κέντρο της πόλης, και περισσότερο με το ότι η περιοχή που μένουμε ελέγχεται από την Αντιπολίτευση, κι η κεντρική Κυβέρνηση φρόντισε τα πέντε τελευταία χρόνια (μετά τις τελευταίες εκλογές) να... τιμωρήσει τον κόσμο εδώ, παγώνοντας όλα τα δημόσια έργα. Πρόσφατα άρχισαν ξανά τα έργα, επειδή, ω, τι σύμπτωση, πολύ σύντομα θα έχουμε εκλογές...

Ο νέος σταθμός λεωφορείων, ο οποίος μοιάζει περισσότερο με κτήριο αεροδρομίου κι έχει τόση σχέση με τον Puduraya, τον παλιό σταθμό λεωφορείων της KL, όση (σχέση) έχει ένα Airbus A380 με... χαρταετό, είναι πλέον πλήρως λειτουργικός (το '10 τον άφησα “στα τελειώματά του”). Μέχρι και νέο σούπερ τερματικό σταθμό “βρήκα” στο αεροδρόμιο (παραδίδεται τον Ιούνιο), και θα αποτελέσει τε-ρά-στι-α αναβάθμιση του “παλιού LCCT” (τερματικός σταθμός Low Cost εταιρειών), από τον οποίο έχετε περάσει όσοι έχετε πετάξει από/προς KL με την -αυξανόμενα ενοχλητική, αλλά ομολογουμένως θελκτικά οικονομική- AirAsia.

Όσο για αυτό που ανέφερα προχθές περί... συγχνωτισμού Μαλαισιανών από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες, έχω την αίσθηση ότι κι εκεί κάποια μικρή αλλαγή έχει σημειωθεί. Το “λέω” επειδή έχω προσέξει νεαροπαρέες αποτελούμενες από Malays, Κινεζο-Μαλαισιανούς, και Ινδο-Μαλαισιανούς, να μοιράζονται τραπέζια σε food courts για παράδειγμα, και να μιλάνε στα Αγγλικά, κάτι που το 2010 θυμάμαι ότι είχα δει πολύ-πολύ λίγες φορές. Όχι ότι η Μαλαισία έγινε μέσα σε δυόμισι χρόνια κάποιος επί γης πολυεθνοτικός παράδεισος... Όμως, είναι σαν να μην έχεις δει ένα παιδάκι επί δυόμισι χρόνια. Το άφησες με το που πήγε “νήπια”, και το βρίσκεις να τελειώνει τη Β' Δημοτικού. Η διαφορά στο ύψος του είναι εμφανής. Παιδάκι παραμένει, δεν είναι ότι ζορίζεται να βολέψει τα πόδια του στο πίσω κάθισμα μικρού αυτοκινήτου, όμως ειδικά στα μάτια κάποιου που ήταν απών επί δυόμισι χρόνια, η διαφορά είναι πασιφανής.

Τέλος, μία ευχάριστη μη αλλαγή-αλλαγή έχει να κάνει με το πόσο λίγο έχουν ανέβει οι τιμές. Τον Δεκέμβριο του 2011, την πρώτη φορά που πήγα σε σούπερ μάρκετ κοντά στο σπίτι όπου έμεινα για δύο μήνες στο Μπουένος Άιρες, δεν ήξερα αν έπρεπε να ξεκαρδιστώ στα γέλια ή να δακρύσω, διαπιστώνοντας ότι οι τιμές, σε σχέση με το 2009, όχι απλά είχαν πετάξει, αλλά είχαν εκτιναχθεί τόσο (επαναλαμβάνω, σε σχέση με το 2009), που πλέον... είχαν ξεφύγει από τη γήινη βαρύτητα, και ήταν σε τροχιά, ανάμεσα στους -όχι πολύ ακριβότερους, ειδικά από τα εισαγωγής προϊόντα που βρίσκει κανείς σε αργεντίνικα σούπερ μάρκετ- τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους μας... Η φίλη μου παραπονιέται, λέει ότι οι τιμές έχουν ανέβει πολύ, επιτρέψτε μου όμως, έχοντας πάει σε αρκετές χώρες περισσότερες από μία φορές (δύο, τρεις, ή και περισσότερες), κι έχοντας παρατηρήσει τις από-χρονιά-σε-χρονιά διαφορές στις τιμές αλλού, να “πω” ότι οι τιμές εδώ παραμένουν “φιλικότατες”. Μπορείς να χαρείς πρωινό (ρότι με μπανάνα μέσα, ή αυγό, και ντόπιο τσάι) με λιγότερο από ένα ευρώ, και γεύμα (σε απλό μαγαζί) με λιγότερα από δύο. Γεύμα-μούρλια, και σε ποσότητα που σε αφήνει με την αίσθηση ότι τα έξι, εφτά, οκτώ ρίνγκιτ σου, ήταν απόλυτα καλοξοδεμένα.

Μία και μισή το μεσημέρι εδώ... Ώρα για φαγητό (με βλέπω να πηγαίνω σε κινέζικο για το λατρεμένο μου char kway teow -πέντε ρίνγκιτ, 1,25 ευρώ, η μεγάλη μερίδα. Με τέτοιες τιμές, δεν ασχολούμαι με τις “μικρές”, και λίγο φθηνότερες, μερίδες).

 

[KLEOPATRA]

Οπα .. ! Γεια σου βρε Δημητρη !
Πως απο τη Λατινικη Αμερικη βρεθηκες στην αντιπερα οχθη στην Ασια ..τι εκπληξη κιαυτη!!!
Να περνας καλα ..θα σε διαβαζουμε.