Μαλαισία (και Ταϊβάν, και Φιλιππίνες, και Ιάβα, και, και, και...) για εννιά -τουλάχιστον- μήνες

[delmem2233]

Με Air Asia αρχίζω σήμερα, όμως... επιτρέψτε μου να σας πάω από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα μέσω... Λήμνου.

Πριν από λίγο χάζευα στην τηλεόραση ειδήσεις στο Euronews, κάποια στιγμή έπαιζε βίντεο για τη δίκη μίας Τυνήσιας ακτιβίστριας που άρχισε χθες, το βίντεο ρόλαρε κανονικά, μέχρι τη στιγμή που η δημοσιογράφος που είχε κάνει το σπικάζ άρχισε να αναφέρεται στην topless διαμαρτυρία τριών άλλων ακτιβιστριών, έξω από το δικαστικό μέγαρο, που με τα στήθη έξω (χαρά στο θάρρος τους, με δεκάδες φανατικούς μουσουλμάνους μαζεμένους στον ίδιο χώρο για να αποδοκιμάσουν την Τυνήσια ακτιβίστρια), φώναζαν “free Amina!” Το συγκεκριμένο κομμάτι του συγκεκριμένου βίντεο, όσοι είμαστε στη Μαλαισία και βλέπουμε ειδήσεις στο Euronews, δεν το είδαμε. “Ξερά”, άκομψα, το βίντεο διακόπηκε πριν φανεί... θηλή, κι “έπεσε” το επόμενο βίντεο, με Ομπάμα...

Τις προάλλες, χαζεύοντας πάλι τηλεόραση (την οποία ανοίγω μισή ώρα την ημέρα όταν μένω σπίτι, για να έχω “παρέα” ενώ τρώω το μεσημέρι), έπεσα σε ένα επεισόδιο των “Friends”, αυτό που όλη η παρέα είναι σε κάποιο εξωτικό νησί για ένα συνέδριο του Ρος, και ο Τζόι πιάνει το υπονοούμενο της Ρέιτσελ, ορμάει στο δωμάτιό της και τη φιλάει. Στο ίδιο επεισόδιο ο Ρος φιλάει μία μαύρη κούκλα, που (υποτίθεται ότι) είναι ζευγάρι με τον Τζόι. Τα δύο φιλιά, “κόπηκαν”. Βλέπεις τον Τζόι να γέρνει προς τη Ρέιτσελ, και το επόμενο δευτερόλεπτο ο Τζόι ήδη έχει τραβήξει τα χείλη του από εκείνα της Ρέιτσελ. Μην τυχόν δουν τα μουσουλμανάκια στην τηλεόραση ανύπαντρους ετεροφυλόφιλους να φιλιούνται, και πάρουν κακό παράδειγμα...

Αφού λοιπόν πέρασα από Λήμνο (και λοιπά νησιά), φθάνω στον... προορισμό μου, εκεί που ήθελα από την αρχή να καταλήξω. Η Air Asia δε σταματάει να με εκπλήσσει (εεε... Επιτρέψτε μου να κάνω έναν τελευταίο κύκλο με το αεροπλάνο πετώντας πάνω από την Εύβοια). Άλλοτε ευχάριστα (μερικές φορές οι προσφορές της είναι, πολύ απλά, ακαταμάχητες), άλλοτε δυσάρεστα (δοκιμάστε να μιλήστε μαζί τους στο τηλέφωνο ή χρησιμοποιώντας το live chat τους...), κι άλλοτε απλά με το πόσο... μη μαλαισιανά συμπεριφέρεται...

Εδώ και καιρό (επιτέλους, αρχίζει η διαδικασία προσγείωσης στο “Βενιζέλος”) “τρέχει” διαφημιστική καμπάνια για τις θέσεις που μετατρέπονται σε κρεβάτι, σε αεροπλάνα που εξυπηρετούν τους μακρινότερους προορισμούς. “Come to bed with us”(!!),λέει η διαφήμιση, στην οποία δύο “μπουκιά και συχώριο” αεροσυνοδοί, χαμογελώντας, σκεπάζουν έναν άνδρα επιβάτη, και τακτοποιούν το μαξιλάρι του. Σε οποιαδήποτε μη μουσουλμανική χώρα, η συγκεκριμένη διαφήμιση δε θα μου είχε προξενήσει εντύπωση. Στη Μαλαισία που κόβει ακόμα και τα πεταχτά φιλιά σε κωμικές σειρές, το “come to bed with us” με κάνει ώρες-ώρες να αισθάνομαι (η διαφήμιση “παίζει” σε όλες τις ιστοσελίδες) ότι είμαι στην... Ταϊλάνδη, κι όχι στη Μαλαισία...

Πρόσφατα, Τόνι Φερνάντες (αφεντικό της Air Asia) και Ρίτσαρντ Μπράνσον (της Virgin, μεταξύ άλλων), έβαλαν ένα στοίχημα. Το έχασε ο Μπράνσον. Στα πλαίσια του “πλερώ” (έτσι είχαν συμφωνήσει οι δυο τους), έπρεπε να ντυθεί σαν αεροσυνοδός της Air Asia(!), να ξυρίσει τα πόδια του(!!), να τραβήξει πίσω τα μαλλιά του, να βάλει ψηλά τακούνια(!!!), να βάψει τα χείλη του έντονα κόκκινα(!!!!), και να σερβίρει κάτι στον Φερνάντες, πάνω σε αεροπλάνο της Air Asia, φυσικά με δεκάδες φωτογράφους και εικονολήπτες παρόντες, για να... απαθανατίσουν τις στιγμές. Σαν να μην ήταν όλα αυτά αρκετά, ο Μπράνσον πήγε ένα βήμα παραπέρα, και για πλάκα... όρμηξε στον Φερνάντες, για να του δώσει φιλί στα χείλη(!!!!!), με τα δικά του κατακόκκινα. Αν σκέφτεστε, “ε, και; Εντάξει μωρέ... Τζέρτζελο ήθελαν να κάνουν για διαφήμιση”, καλά σκέφτεστε, όμως επαναλαμβάνω, στη συντηρητική (επιφανειακά τουλάχιστον), Μαλαισία, οι συγκεκριμένες εικόνες μού φάνηκαν... βγαλμένες από “κουφό” όνειρο, στο τέλος ημέρας πολύωρης αναζήτησης αεροπορικών εισιτηρίων στην ιστοσελίδα της Air Asia.

Φθάνω (με προκλητική καθυστέρηση), στην προ τεσσάρων ημερών επίσκεψή μου στο κεντρικό γραφείο εξυπηρέτησης πελατών της Air Asia. Άλλαξαν ημερομηνίες στις πτήσεις μας από Ταϊπέι για Κλαρκ (-πολύ- βόρεια της Μανίλα), και από Κλαρκ για Κουάλα Λούμπουρ. Μόνο πρόσωπο με πρόσωπο μπορούσα να βγάλω άκρη. Όσο περίμενα, χάζευα σε μία μεγάλη τηλεόραση ένα βιντεάκι για το με τι όμορφες αναμνήσεις αφήνει η Air Asia τους πελάτες-επιβάτες της. Πρωταγωνιστής στο βιντεάκι είναι ένας “Δυτικός” μπόμπιρας, ο οποίος εκμεταλλεύεται το ότι η γιαγιά του κοιμάται, για να παραγγείλει όχι απλά ένα, αλλά ΔΥΟ γεύματα από το μενού που προσφέρει (με έξτρα κόστος, εννοείται) η Air Asia στις πτήσεις της.

Μέχρι εκεί, τίποτα το ιδιαίτερο. Αμέσως μετά όμως, ο μπόμπιρας καρφώνεται στον... πισινό μίας αεροσυνοδού(!!), και κολλητά, στο στήθος της(!!), κι αφού προσγειώνονται, ο μπόμπιρας αγκαλιάζει την αεροσυνοδό κι αρνείται να ξεκολλήσει από πάνω της, παρά τις εκκλήσεις της γιαγιάς του. Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω, ή να μείνω με το στόμα ανοιχτό... Λεπτομέρεια: πολύ “βολικό” για τους δημιουργούς του βίντεο να επιλέξουν έναν “Δυτικό” μπόμπιρα να τρώει την αεροσυνοδό με τα μάτια του, και φυσικά όχι έναν Malay, Κινέζο, ή Ινδό (για να μη θιγούν και κανενός μέλους μίας εκ των τριών κοινοτήτων οι... ευαισθησίες).

Αμέσως μετά, πήγα στην “πρεσβεία” της Ταϊβάν για μία ερώτηση. “Πρεσβεία”, και όχι πρεσβεία, μια και η Μαλαισία δεν έχει αναγνωρίσει επίσημα τη “Δημοκρατία της Κίνας”. Και ναι μεν η διεύθυνσή τους στο ίντερνετ είναι taiwanembassy.com.my, όμως επισήμως είναι το “Taipei Economic and Cultural Office in Malaysia”. Είχα διαβάσει ότι είναι ανοιχτοί από τις 9 μέχρι τις 5. “Έπεσα” στο δίωρο που η προξενική υπηρεσία τους είναι κλειστή για το κοινό. Κι όμως... Βρήκα άνθρωπο να με εξυπηρετήσει, και μάλιστα με χαμόγελο στα χείλη. Πρώτη φορά στη ζωή μου που είδα εργαζόμενο σε πρεσβεία/προξενείο να δίνει πληροφορίες χαμογελώντας, πρώτη φορά στη ζωή μου που κατά λάθος βρέθηκα σε πρεσβεία/προξενείο εκτός ωραρίου εξυπηρέτησης επισκεπτών, κι όχι μόνο δε με... διαολόστειλαν που είχα το θράσος να διακόψω το διάλειμμά τους, αλλά πήραν τον χρόνο να μου δώσουν περισσότερες πληροφορίες ακόμη κι από αυτές που ζήτησα...

Μιλώντας με κόσμο που έχει πάει στην Ταϊβάν, εκείνο στο οποίο φάνηκαν να συμφωνούν όλοι (άγνωστοι μεταξύ τους), είναι ότι οι Ταϊβανέζοι είναι αξιοθαύμαστα φιλικοί, βάζοντας τα γυαλιά στους “συμπατριώτες” τους Κινέζους στην ηπειρωτική πλευρά της θάλασσας που χωρίζει τη “Republic of China” από την “People's Republic of China”... Μπορεί ακόμα να μην έχω πατήσει το πόδι μου στη “χώρα” τους, αλλά τον πρώτο πόντο ήδη τον τσίμπησαν...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 18
• 19
• 20
• 21
• 22
• …

  Go to chapter

  Go
• 36

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 20 of 36

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

με λίγα... λόγια μας πέθανες.

 

[YBONNH]

Καλωσορισες πισω στο φορουμ!
Ειναι αληθεια πως 14 μηνες απουσιας ειναι πολλοι, αλλα αν γραφεις συστηματικα απο τωρα και στο εξης, θα το παραβλεψουμε.

 

[go2dbeach]

Τελευταία το έχω ΄σύστημα΄να γράφω απάντηση προτού καν διαβάσω
κυρίως γιατί κάποιος γράφει για αγαπημένη μου χώρα (βλέπε Κολομβία) οπου ο τίτλος και μόνο με ξεσηκώνει.
Στη δική σου περίπτωση ομολογώ οτι αυτό το Φιλιππίνες ήταν ένας λόγος να μου τραβήξει την προσοχή-αγαπημένη χώρα γαρ- και ο άλλος λόγος , ο 10900km- αγαπημένος μου πόστερ.
Σε προτιμώ πάντα σε λατινοαμερικάνικες ιστορίες, αλλά οκ, από το τίποτα δεχόμαστε και Ασία
Καλώς ήρθες πίσω στο φόρουμ desaparecido!

 

[tupacgr13]

Είναι από τις ιστορίες που ουσιαστικά με έβαλαν σε αυτό το φόρουμ. Ευχαριστούμε πολύ που τις μοιράζεσαι !

 

[eva kas]

μας μπουρδουκλωσες με τοσες χωρες σε τoσες λιγες γραμμες.......
παρολα αυτα ζηλευωωωω και περιμενω την συνεχεια με αγωνια!

 

[ggonholidays]

Απίστευτος!!!

 

[mariath]

Έχεις μια ευκαιρία να εξιλεωθείς που μας άφησες στα κρύα του λουτρού στη Νότια Αμερική! Μαλαισία, Φιλιππίνες, Ταϊβάν, ό,τι και να μας γράψεις καλοδεχούμενο από σένα! Welcome back!

 

[delmem2233]

Πληκτρολογώ, και η προσοχή μου αποσπάται από τα... “ουράνιο τόξο” δάχτυλά μου. Σύμφωνα με μία εκτίμηση που μόλις διάβασα στη διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας New Straits Times, τουλάχιστον χίλιοι ήμασταν οι Μαλαισιανοί (κυρίως ινδικής καταγωγής, αλλά κι αρκετοί κινεζικής) και (πάμπολλοι) ξένοι που πήγαμε χθες το μεσημέρι σε έναν ινδουιστικό ναό και... γιορτάσαμε τον ερχομό της άνοιξης στο ετήσιο Holi Festival. Φανταστείτε έναν μικρό ανοικτό χώρο, έναν τύπο πάνω σε μία μεγάλη υδροφόρα να περιλούζει τους πάντες με νερό, τους πάντες με ένα νεροπίστολο στο χέρι, πρόσωπα (και μαλλιά, και ρούχα) καλυμμένα από σκόνη σε κάθε λογής χρώμα, και φυσικά (μια και πρόκειται για ινδική γιορτή) δυνατή μπολιγουντιανή μουσική από μεγάλα ηχεία. Πανηγύρι...

Η φίλη μου με είχε προειδοποιήσει να φορέσω ρούχα που δε θα με πείραζε να πετάξω αμέσως μετά τη γιορτή. Η εμπειρία της από Holi προηγούμενων ετών τής έχει... διδάξει ότι οι σκόνες, τον πωπό σου κάτω να χτυπάς, δε βγαίνουν τελείως. Όσο για το δέρμα, δύο ντουζ έκανα χθες μετά τη γιορτή, ένα το απόγευμα κι ένα το βράδυ, άλλο ένα έκανα σήμερα το πρωί, και τα δάχτυλά μου εξακολουθούν να μοιάζουν λες και το βράδυ, ενώ κοιμόμουν, είχα κάποιο ανιψάκι μου να παίζει με χρώματα, κάνοντας τα χέρια μου καμβά απελευθέρωσης της δημιουργικότητάς του...

Στην περιγραφή του σκηνικού στην πρώτη παράγραφο, να προσθέσω ότι ο ινδουιστικός ναός που οργάνωσε τη γιορτή (χρησιμοποιώντας το facebook για να επικοινωνήσει την πρωτοβουλία του σε όσο γινόταν περισσότερο κόσμο), πρόσφερε δωρεάν φαγητό, κάτω από ένα μεγάλο στέγαστρο, ακριβώς δίπλα στην αλάνα του χρωματομπουγελώματος. Χαβαλές, ξεσηκωτική μουσική, λαχταριστό φαγητό... Έχω πάει και σε ινδουιστικές γιορτές πολύ λιγότερο διασκεδαστικές από τη χθεσινή, μία λέξη όμως που κανείς ποτέ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για να περιγράψει ινδουιστική γιορτή είναι “βαρετή”...

Η χθεσινή γιορτή είναι χαρακτηριστικό δείγμα ενός εκ των στοιχείων που μου αρέσουν πολύ στη Μαλαισία. Μουσουλμάνοι, κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις ινδουιστικές γιορτές. Κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, ινδικής καταγωγής, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των μουσουλμάνων (που αποτελούν και την πλειοψηφία στη χώρα). Ινδικής καταγωγής Μαλαισιανοί (οι περισσότεροι ινδουιστές), ethnic Malays (μουσουλμάνοι), και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των κινεζικής καταγωγής πολιτών. Κι ανήμερα Χριστουγέννων, όλοι τους θα πουν “merry Christmas” σε “Δυτικούς” που υποθέτουν ότι πρέπει να είναι χριστιανοί. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι παντού, κι αυτό είναι κάτι που λατρεύω στη Μαλαισία. Εκεί που μου τα... χαλάνε οι Μαλαισιανοί, κάθε εθνοτικής ομάδας και θρησκείας, είναι το πόσοι εξ αυτών αρπάζουν αυτές τις... to know us better (για να δανειστώ ατάκα από κωμωδία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου) ευκαιρίες από τα μαλλιά...

Στο πόσο αρμονικά ή μη, συνυπάρχουν όλες οι εθνοτικές ομάδες στη Μαλαισία, αναφέρθηκα κάποιες φορές στις “Μαλαισιοφλυαρίες” μου το 2010. Αυτές τις τρεις εβδομάδες που έχω εδώ φέτος, έχω παρατηρήσει μία μικρή αλλαγή, προς το καλύτερο. Στις συγκρίσεις όμως που ασυναίσθητα κάνω από την πρώτη μέρα μου εδώ, μεταξύ Μαλαισίας του 2010 και Μαλαισίας του 2013, θα αφιερώσω το επόμενο κείμενο. Για την ώρα επιστρέφω στο μπάνιο για ένα ακόμα δυνατό τρίψιμο χεριών...

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, τα “ευχαριστώ” σας, και για τον χρόνο που αφιερώσατε για να με διαβάσετε προχθές.

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ

 

[go2dbeach]

Μικρό το κεφάλαιο, αλλά χρωμάτισες τη μέρα μου

 

[delmem2233]

Κουαλαλουμπουριανές διαφορές μεταξύ 2010 και 2013... Βασικότερη όλων, ότι η KL σήμερα είναι πολύ (πάρτε το “πολύ”, δεκαπλασιάστε το, αυτό που προκύπτει διπλασιάστε το, κι έχετε μόνο το μισό από το για πόσο “πολύ” πραγματικά πρόκειται) πιο... χτισμένη από την πόλη που άφησα τον Νοέμβριο του '10. Ουρανοξύστες που τότε τους άφησα “στα μισά τους”, σήμερα όχι μόνο είναι ολοκληρωμένοι (κάτι που ούτως ή άλλως δεν προκαλεί εντύπωση, μια και πέρασαν δυόμισι χρόνια), αλλά έχουν δίπλα τους άλλους υπό (με ταχείς ρυθμούς) υπό ανέγερση ουρανοξύστες. Οικοδομικά συγκροτήματα που δίχως ίχνος υπερβολής μπορείς, λόγω έκτασης που καλύπτουν και περιλαμβανομένων κατοικιών, να τα χαρακτηρίσεις “μικρά χωριά”, τα είχα αφήσει στη... φάση της προετοιμασίας του χώρου πριν καν πέσουν τα πρώτα μπετά, και σήμερα είναι... “εντός πόλης χωριουδάκια” με τα όλα τους. Και πράσινες εκτάσεις που τις είχα αφήσει περιφραγμένες με ταμπέλες “no trespassing” κάπου κρεμασμένες, κι αυτές ακόμα είναι σήμερα συγκροτήματα μονοκατοικιών, καταστήματα, φαγάδικα...

Οι γραμμές των μέσων μαζικής μεταφοράς επεκτείνονται, ακόμα και στη δική μας “γειτονιά”, κάπου 20-25 χιλιόμετρα από τους Πύργους Πετρόνας. Το “ακόμα” έχει να κάνει λιγότερο με την απόσταση από το κέντρο της πόλης, και περισσότερο με το ότι η περιοχή που μένουμε ελέγχεται από την Αντιπολίτευση, κι η κεντρική Κυβέρνηση φρόντισε τα πέντε τελευταία χρόνια (μετά τις τελευταίες εκλογές) να... τιμωρήσει τον κόσμο εδώ, παγώνοντας όλα τα δημόσια έργα. Πρόσφατα άρχισαν ξανά τα έργα, επειδή, ω, τι σύμπτωση, πολύ σύντομα θα έχουμε εκλογές...

Ο νέος σταθμός λεωφορείων, ο οποίος μοιάζει περισσότερο με κτήριο αεροδρομίου κι έχει τόση σχέση με τον Puduraya, τον παλιό σταθμό λεωφορείων της KL, όση (σχέση) έχει ένα Airbus A380 με... χαρταετό, είναι πλέον πλήρως λειτουργικός (το '10 τον άφησα “στα τελειώματά του”). Μέχρι και νέο σούπερ τερματικό σταθμό “βρήκα” στο αεροδρόμιο (παραδίδεται τον Ιούνιο), και θα αποτελέσει τε-ρά-στι-α αναβάθμιση του “παλιού LCCT” (τερματικός σταθμός Low Cost εταιρειών), από τον οποίο έχετε περάσει όσοι έχετε πετάξει από/προς KL με την -αυξανόμενα ενοχλητική, αλλά ομολογουμένως θελκτικά οικονομική- AirAsia.

Όσο για αυτό που ανέφερα προχθές περί... συγχνωτισμού Μαλαισιανών από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες, έχω την αίσθηση ότι κι εκεί κάποια μικρή αλλαγή έχει σημειωθεί. Το “λέω” επειδή έχω προσέξει νεαροπαρέες αποτελούμενες από Malays, Κινεζο-Μαλαισιανούς, και Ινδο-Μαλαισιανούς, να μοιράζονται τραπέζια σε food courts για παράδειγμα, και να μιλάνε στα Αγγλικά, κάτι που το 2010 θυμάμαι ότι είχα δει πολύ-πολύ λίγες φορές. Όχι ότι η Μαλαισία έγινε μέσα σε δυόμισι χρόνια κάποιος επί γης πολυεθνοτικός παράδεισος... Όμως, είναι σαν να μην έχεις δει ένα παιδάκι επί δυόμισι χρόνια. Το άφησες με το που πήγε “νήπια”, και το βρίσκεις να τελειώνει τη Β' Δημοτικού. Η διαφορά στο ύψος του είναι εμφανής. Παιδάκι παραμένει, δεν είναι ότι ζορίζεται να βολέψει τα πόδια του στο πίσω κάθισμα μικρού αυτοκινήτου, όμως ειδικά στα μάτια κάποιου που ήταν απών επί δυόμισι χρόνια, η διαφορά είναι πασιφανής.

Τέλος, μία ευχάριστη μη αλλαγή-αλλαγή έχει να κάνει με το πόσο λίγο έχουν ανέβει οι τιμές. Τον Δεκέμβριο του 2011, την πρώτη φορά που πήγα σε σούπερ μάρκετ κοντά στο σπίτι όπου έμεινα για δύο μήνες στο Μπουένος Άιρες, δεν ήξερα αν έπρεπε να ξεκαρδιστώ στα γέλια ή να δακρύσω, διαπιστώνοντας ότι οι τιμές, σε σχέση με το 2009, όχι απλά είχαν πετάξει, αλλά είχαν εκτιναχθεί τόσο (επαναλαμβάνω, σε σχέση με το 2009), που πλέον... είχαν ξεφύγει από τη γήινη βαρύτητα, και ήταν σε τροχιά, ανάμεσα στους -όχι πολύ ακριβότερους, ειδικά από τα εισαγωγής προϊόντα που βρίσκει κανείς σε αργεντίνικα σούπερ μάρκετ- τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους μας... Η φίλη μου παραπονιέται, λέει ότι οι τιμές έχουν ανέβει πολύ, επιτρέψτε μου όμως, έχοντας πάει σε αρκετές χώρες περισσότερες από μία φορές (δύο, τρεις, ή και περισσότερες), κι έχοντας παρατηρήσει τις από-χρονιά-σε-χρονιά διαφορές στις τιμές αλλού, να “πω” ότι οι τιμές εδώ παραμένουν “φιλικότατες”. Μπορείς να χαρείς πρωινό (ρότι με μπανάνα μέσα, ή αυγό, και ντόπιο τσάι) με λιγότερο από ένα ευρώ, και γεύμα (σε απλό μαγαζί) με λιγότερα από δύο. Γεύμα-μούρλια, και σε ποσότητα που σε αφήνει με την αίσθηση ότι τα έξι, εφτά, οκτώ ρίνγκιτ σου, ήταν απόλυτα καλοξοδεμένα.

Μία και μισή το μεσημέρι εδώ... Ώρα για φαγητό (με βλέπω να πηγαίνω σε κινέζικο για το λατρεμένο μου char kway teow -πέντε ρίνγκιτ, 1,25 ευρώ, η μεγάλη μερίδα. Με τέτοιες τιμές, δεν ασχολούμαι με τις “μικρές”, και λίγο φθηνότερες, μερίδες).

 

[KLEOPATRA]

Οπα .. ! Γεια σου βρε Δημητρη !
Πως απο τη Λατινικη Αμερικη βρεθηκες στην αντιπερα οχθη στην Ασια ..τι εκπληξη κιαυτη!!!
Να περνας καλα ..θα σε διαβαζουμε.