Ινδονησία Μαλαισία Ταϊβάν Φιλιππίνες Μαλαισία (και Ταϊβάν, και Φιλιππίνες, και Ιάβα, και, και, και...) για εννιά -τουλάχιστον- μήνες

[10900km]

Παρακαλώ, την προσοχή σας... Κυβερνητικός συνασπισμός, 5.237.699 ψήφοι. Αντιπολιτευτικός συνασπισμός, 5.623.984 ψήφοι. Κατανομή εδρών στη νέα Βουλή: κυβερνητικός συνασπισμός 133 έδρες, αντιπολιτευτικός συνασπισμός 89(!!!). Όχι, δεν έχω κάνει λάθος στα νούμερα, τα νούμερα είναι σωστά. Νομίζω ότι ακόμη και δικές μας αρχαίες μαθηματικές διάνοιες θα... έσπαγαν το κεφάλι τους για να βγάλουν άκρη με τα απίθανα μαλαισιανά μαθηματικά...

Οι Malays που αποτελούν πλειοψηφία στη Μαλαισία, ψήφισαν προχθές, οι περισσότεροι εξ αυτών, τον κυβερνητικό συνασπισμό. Λιγότεροι Malays, η τεράστια πλειοψηφία των Κινέζων, και πολλοί Ινδοί, ψήφισαν τον αντιπολιτευτικό συνασπισμό. Κυβερνητικά κόμματα ψήφισαν τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα, οι μη έχοντες σταθερή εργασία ή εργαζόμενοι στο Δημόσιο, οι κάτοικοι κωμοπόλεων και χωριών, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, κι εκείνοι που δεν έχουν πρόσβαση στο ίντερνετ, άρα μαθαίνουν τα νέα από Μέσα ελεγχόμενα από την Κυβέρνηση. Αντιπολιτευτικά κόμματα ψήφισαν εκείνοι με μεσαία και υψηλά εισοδήματα, οι εργαζόμενοι εκτός δημόσιου τομέα, οι κάτοικοι των πόλεων, οι νέοι ψηφοφόροι κι εκείνοι γενικά μέχρι 50 ετών, κι εκείνοι που για την ενημέρωσή τους εμπιστεύονται τα “ελεύθερα” Μέσα στο ίντερνετ. Πώς λοιπόν προέκυψε αυτή η... αμπλαούμπλικη κατανομή εδρών;

Για να το φέρω λίγο στα ελληνικά δεδομένα και να σας βοηθήσω να... λύστε τον γρίφο, σας λέω να φανταστείτε τη δική μας Βουλή να έχει 222 έδρες, όπως η της Μαλαισίας. Φανταστείτε τώρα ολόκληρη την Αθήνα να στέλνει στη Βουλή δέκα βουλευτές, και δέκα μικρές κοινότητες σε ορεινές περιοχές της Πίνδου με όχι πάνω από 6-7 χιλιάδες ψηφοφόρους να στέλνουν στη Βουλή επίσης δέκα βουλευτές. Δέκα βουλευτές η Αθήνα των κάποιων εκατομμυρίων κατοίκων, δέκα βουλευτές δέκα μικρές κοινότητες της ορεινής Πίνδου με αριθμό ψηφοφόρων, όλες μαζί, όχι πάνω από 60-70 χιλιάδες. Έτσι λειτουργεί η... αντιπροσωπευτική δημοκρατία της Μαλαισίας. Στις μεγάλες περιφέρειες, με εξαψήφιο αριθμό ψηφοφόρων, η αντιπολίτευση έκανε πάρτι, με ποσοστά που θα ζήλευαν ακόμα και δικτάτορες. Οι περιοχές όμως της χώρας που παραδοσιακά ψηφίζουν συντηρητικά, υπέρ του κυβερνητικού συνασπισμού-δεινόσαυρου που κυβερνάει τη Μαλαισία για πάνω από μισό αιώνα, είναι “σπασμένες” σε τόσες πολλές εκλογικές περιφέρειες των 6-7 χιλιάδων ψηφοφόρων, που τελικά σπρώχνουν τον συνολικό αριθμό εδρών της Κυβέρνησης στα ύψη.

Λεπτομέρεια: στις μικρές περιφέρειες που κέρδισε η Κυβέρνηση, οι διαφορές ήταν πολύ μικρές, ακόμη και λίγων εκατοντάδων ψήφων, με τις καταγγελίες για εκλογικές παρατυπίες-όργια να πέφτουν βροχή. Δεν ήταν λίγα τα λεωφορεία με “ψηφοφόρους” από το Μπανγκλαντές, τις Φιλιππίνες, την Ινδονησία και τη Μιανμάρ, μετανάστες στους οποίους δόθηκαν χαριστικά ταυτότητες κι εκλογικό δικαίωμα, τα οποία εντόπισαν εκλογικοί αντιπρόσωποι κομμάτων της αντιπολίτευσης και απλοί ψηφοφόροι τους, και τα σταμάτησαν πριν “κατεβάσουν” τους αγορασμένους “ψηφοφόρους” σε μικρή απόσταση από εκλογικά κέντρα...

Το δε ανεξίτηλο μελάνι που ανέφερα και στο προηγούμενο κείμενο, το οποίο τελικά μόνο ανεξίτηλο δεν ήταν όπως με τα ίδια τα μάτια μου μπόρεσα να δω, ήταν “μερικώς προβληματικό” σύμφωνα με τον γελοίο επικεφαλής της Επιτροπής Εκλογών, επειδή (έσκασα στα γέλια όταν διάβασα τη δικαιολογία του) το μελάνι παρασκευάστηκε με τρόπο τέτοιο ώστε να είναι “χαλάλ”, και να μη “βρομίσει” τους μουσουλμάνους, οι οποίοι ως γνωστόν καταναλώνουν -θεωρητικά τουλάχιστον- μόνο “χαλάλ” προϊόντα.

Τι σημασία έχει το μελάνι; Όση έχει και το ότι πάμπολλοι νόμιμοι ψηφοφόροι πήγαν να ψηφίσουν και τους είπαν ότι με βάση τους καταλόγους, είχαν ήδη ψηφίσει (προφανώς είχαν ψηφίσει άλλοι στη θέση τους με πλαστές ταυτότητες). Αμέτρητες οι ιστορίες που με έκαναν προχθές, ημέρα των εκλογών, από τη μία να γελάσω με το... γελοίον του θέματος, και από την άλλη να μελαγχολήσω μπροστά στο πόσο ξετσίπωτη μπορεί να είναι μία συμμορία μαφιόζων πολιτικών και τσιρακιών τους, που δε σταματούν πουθενά, μα πουθενά, προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία. Αηδία...

Με τη φίλη μου να είναι φανατικά υπέρ της... χαμένης αντιπολίτευσης, πήγαμε χθες σε ένα μικρό παραλιακό ψαροχώρι, το Sekinchan, το “σπίτι του ψαριού και του ρυζιού” (έτσι μεταφράζεται στα Κινέζικα), για να... ξεχαστούμε. Τοπικές λιχουδιές, ποδηλατάδα, ξάπλα σε αιώρες πάνω σε μισή ντουζίνα tree-houses στην παραλία, και μετά περισσότερη ποδηλατάδα εν μέσω απέραντων καταπράσινων ρυζοχώραφων, στο “εσωτερικό” του χωριού, ένα-δύο χιλιόμετρα από τη θάλασσα. Κόσμος μάζευε σημαίες κομμάτων, κάποιες από τις απροσδιόριστου αριθμού που βδομάδες τώρα είχαν καλύψει δέντρα, στύλους, παγκάκια, προσόψεις σπιτιών, γέφυρες, ακόμη και τον ουρανό τον ίδιο. Ειδικά στο νησί Penang υπήρχαν περιπτώσεις που ήμασταν με το ποδήλατο στη μέση δρόμου, χωρίς ψηλά κτήρια δεξιά-αριστερά, κι όμως ήμασταν υπό σκιά, λόγω των σημαιών που κρέμονταν κατά εκατοντάδες από τη μία πλευρά του δρόμου μέχρι την άλλη. Το... φολκλόρ των εκλογών ομολογώ ότι δε με ενόχλησε. “Μεταξύ μας”, ούτε το αποτέλεσμα των εκλογών, μια και τη Μαλαισία δεν την “πονάω” σαν κάτι δικό μου, επειδή, πολύ απλά, ποτέ δεν αισθάνθηκα ιδιαίτερο δέσιμο με αυτόν τον τόπο, σε αντίθεση με την Αργεντινή για παράδειγμα, ή με τη Γουατεμάλα. Στενοχωρήθηκα μόνο επειδή στενοχωρήθηκε η φίλη μου, κι επειδή αισθάνομαι ότι έχω έμφυτη αποστροφή στην αδικία, πόσο μάλλον την καταφανή και απροκάλυπτη...

Στην τελική όμως, οι ίδιοι οι Μαλαισιανοί είναι εκείνοι που πρέπει να βγουν στον δρόμο αν θέλουν να απαιτήσουν απονομή δικαιοσύνης για τα προχθεσινά όργια μαγειρέματος του εκλογικού αποτελέσματος. Αν το κάνουν, μαζί τους θα είμαι, λόγω της προαναφερθείσας αλλεργίας μου στην αδικία. Αν καθίσουν στα αυγά τους τρέφοντας την ψευδαίσθηση ότι σε πέντε χρόνια, στις επόμενες εκλογές, η δίψα τους για “Αλλαγή” θα ικανοποιηθεί, έστω τότε, τι να πω;... Δικό τους το καρπούζι, ή μάλλον το ντούριαν (η χώρα), δικό τους και το μαχαίρι (ο τρόπος αντίδρασης)...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 12
• 13
• 14
• 15
• 16
• …

  Go to chapter

  Go
• 36

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 14 of 36

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

με λίγα... λόγια μας πέθανες.

 

[YBONNH]

Καλωσορισες πισω στο φορουμ!
Ειναι αληθεια πως 14 μηνες απουσιας ειναι πολλοι, αλλα αν γραφεις συστηματικα απο τωρα και στο εξης, θα το παραβλεψουμε.

 

[go2dbeach]

Τελευταία το έχω ΄σύστημα΄να γράφω απάντηση προτού καν διαβάσω
κυρίως γιατί κάποιος γράφει για αγαπημένη μου χώρα (βλέπε Κολομβία) οπου ο τίτλος και μόνο με ξεσηκώνει.
Στη δική σου περίπτωση ομολογώ οτι αυτό το Φιλιππίνες ήταν ένας λόγος να μου τραβήξει την προσοχή-αγαπημένη χώρα γαρ- και ο άλλος λόγος , ο 10900km- αγαπημένος μου πόστερ.
Σε προτιμώ πάντα σε λατινοαμερικάνικες ιστορίες, αλλά οκ, από το τίποτα δεχόμαστε και Ασία
Καλώς ήρθες πίσω στο φόρουμ desaparecido!

 

[tupacgr13]

Είναι από τις ιστορίες που ουσιαστικά με έβαλαν σε αυτό το φόρουμ. Ευχαριστούμε πολύ που τις μοιράζεσαι !

 

[eva kas]

μας μπουρδουκλωσες με τοσες χωρες σε τoσες λιγες γραμμες.......
παρολα αυτα ζηλευωωωω και περιμενω την συνεχεια με αγωνια!

 

[ggonholidays]

Απίστευτος!!!

 

[mariath]

Έχεις μια ευκαιρία να εξιλεωθείς που μας άφησες στα κρύα του λουτρού στη Νότια Αμερική! Μαλαισία, Φιλιππίνες, Ταϊβάν, ό,τι και να μας γράψεις καλοδεχούμενο από σένα! Welcome back!

 

[10900km]

Πληκτρολογώ, και η προσοχή μου αποσπάται από τα... “ουράνιο τόξο” δάχτυλά μου. Σύμφωνα με μία εκτίμηση που μόλις διάβασα στη διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας New Straits Times, τουλάχιστον χίλιοι ήμασταν οι Μαλαισιανοί (κυρίως ινδικής καταγωγής, αλλά κι αρκετοί κινεζικής) και (πάμπολλοι) ξένοι που πήγαμε χθες το μεσημέρι σε έναν ινδουιστικό ναό και... γιορτάσαμε τον ερχομό της άνοιξης στο ετήσιο Holi Festival. Φανταστείτε έναν μικρό ανοικτό χώρο, έναν τύπο πάνω σε μία μεγάλη υδροφόρα να περιλούζει τους πάντες με νερό, τους πάντες με ένα νεροπίστολο στο χέρι, πρόσωπα (και μαλλιά, και ρούχα) καλυμμένα από σκόνη σε κάθε λογής χρώμα, και φυσικά (μια και πρόκειται για ινδική γιορτή) δυνατή μπολιγουντιανή μουσική από μεγάλα ηχεία. Πανηγύρι...

Η φίλη μου με είχε προειδοποιήσει να φορέσω ρούχα που δε θα με πείραζε να πετάξω αμέσως μετά τη γιορτή. Η εμπειρία της από Holi προηγούμενων ετών τής έχει... διδάξει ότι οι σκόνες, τον πωπό σου κάτω να χτυπάς, δε βγαίνουν τελείως. Όσο για το δέρμα, δύο ντουζ έκανα χθες μετά τη γιορτή, ένα το απόγευμα κι ένα το βράδυ, άλλο ένα έκανα σήμερα το πρωί, και τα δάχτυλά μου εξακολουθούν να μοιάζουν λες και το βράδυ, ενώ κοιμόμουν, είχα κάποιο ανιψάκι μου να παίζει με χρώματα, κάνοντας τα χέρια μου καμβά απελευθέρωσης της δημιουργικότητάς του...

Στην περιγραφή του σκηνικού στην πρώτη παράγραφο, να προσθέσω ότι ο ινδουιστικός ναός που οργάνωσε τη γιορτή (χρησιμοποιώντας το facebook για να επικοινωνήσει την πρωτοβουλία του σε όσο γινόταν περισσότερο κόσμο), πρόσφερε δωρεάν φαγητό, κάτω από ένα μεγάλο στέγαστρο, ακριβώς δίπλα στην αλάνα του χρωματομπουγελώματος. Χαβαλές, ξεσηκωτική μουσική, λαχταριστό φαγητό... Έχω πάει και σε ινδουιστικές γιορτές πολύ λιγότερο διασκεδαστικές από τη χθεσινή, μία λέξη όμως που κανείς ποτέ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για να περιγράψει ινδουιστική γιορτή είναι “βαρετή”...

Η χθεσινή γιορτή είναι χαρακτηριστικό δείγμα ενός εκ των στοιχείων που μου αρέσουν πολύ στη Μαλαισία. Μουσουλμάνοι, κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις ινδουιστικές γιορτές. Κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, ινδικής καταγωγής, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των μουσουλμάνων (που αποτελούν και την πλειοψηφία στη χώρα). Ινδικής καταγωγής Μαλαισιανοί (οι περισσότεροι ινδουιστές), ethnic Malays (μουσουλμάνοι), και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των κινεζικής καταγωγής πολιτών. Κι ανήμερα Χριστουγέννων, όλοι τους θα πουν “merry Christmas” σε “Δυτικούς” που υποθέτουν ότι πρέπει να είναι χριστιανοί. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι παντού, κι αυτό είναι κάτι που λατρεύω στη Μαλαισία. Εκεί που μου τα... χαλάνε οι Μαλαισιανοί, κάθε εθνοτικής ομάδας και θρησκείας, είναι το πόσοι εξ αυτών αρπάζουν αυτές τις... to know us better (για να δανειστώ ατάκα από κωμωδία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου) ευκαιρίες από τα μαλλιά...

Στο πόσο αρμονικά ή μη, συνυπάρχουν όλες οι εθνοτικές ομάδες στη Μαλαισία, αναφέρθηκα κάποιες φορές στις “Μαλαισιοφλυαρίες” μου το 2010. Αυτές τις τρεις εβδομάδες που έχω εδώ φέτος, έχω παρατηρήσει μία μικρή αλλαγή, προς το καλύτερο. Στις συγκρίσεις όμως που ασυναίσθητα κάνω από την πρώτη μέρα μου εδώ, μεταξύ Μαλαισίας του 2010 και Μαλαισίας του 2013, θα αφιερώσω το επόμενο κείμενο. Για την ώρα επιστρέφω στο μπάνιο για ένα ακόμα δυνατό τρίψιμο χεριών...

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, τα “ευχαριστώ” σας, και για τον χρόνο που αφιερώσατε για να με διαβάσετε προχθές.

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ

 

[go2dbeach]

Μικρό το κεφάλαιο, αλλά χρωμάτισες τη μέρα μου

 

[10900km]

Κουαλαλουμπουριανές διαφορές μεταξύ 2010 και 2013... Βασικότερη όλων, ότι η KL σήμερα είναι πολύ (πάρτε το “πολύ”, δεκαπλασιάστε το, αυτό που προκύπτει διπλασιάστε το, κι έχετε μόνο το μισό από το για πόσο “πολύ” πραγματικά πρόκειται) πιο... χτισμένη από την πόλη που άφησα τον Νοέμβριο του '10. Ουρανοξύστες που τότε τους άφησα “στα μισά τους”, σήμερα όχι μόνο είναι ολοκληρωμένοι (κάτι που ούτως ή άλλως δεν προκαλεί εντύπωση, μια και πέρασαν δυόμισι χρόνια), αλλά έχουν δίπλα τους άλλους υπό (με ταχείς ρυθμούς) υπό ανέγερση ουρανοξύστες. Οικοδομικά συγκροτήματα που δίχως ίχνος υπερβολής μπορείς, λόγω έκτασης που καλύπτουν και περιλαμβανομένων κατοικιών, να τα χαρακτηρίσεις “μικρά χωριά”, τα είχα αφήσει στη... φάση της προετοιμασίας του χώρου πριν καν πέσουν τα πρώτα μπετά, και σήμερα είναι... “εντός πόλης χωριουδάκια” με τα όλα τους. Και πράσινες εκτάσεις που τις είχα αφήσει περιφραγμένες με ταμπέλες “no trespassing” κάπου κρεμασμένες, κι αυτές ακόμα είναι σήμερα συγκροτήματα μονοκατοικιών, καταστήματα, φαγάδικα...

Οι γραμμές των μέσων μαζικής μεταφοράς επεκτείνονται, ακόμα και στη δική μας “γειτονιά”, κάπου 20-25 χιλιόμετρα από τους Πύργους Πετρόνας. Το “ακόμα” έχει να κάνει λιγότερο με την απόσταση από το κέντρο της πόλης, και περισσότερο με το ότι η περιοχή που μένουμε ελέγχεται από την Αντιπολίτευση, κι η κεντρική Κυβέρνηση φρόντισε τα πέντε τελευταία χρόνια (μετά τις τελευταίες εκλογές) να... τιμωρήσει τον κόσμο εδώ, παγώνοντας όλα τα δημόσια έργα. Πρόσφατα άρχισαν ξανά τα έργα, επειδή, ω, τι σύμπτωση, πολύ σύντομα θα έχουμε εκλογές...

Ο νέος σταθμός λεωφορείων, ο οποίος μοιάζει περισσότερο με κτήριο αεροδρομίου κι έχει τόση σχέση με τον Puduraya, τον παλιό σταθμό λεωφορείων της KL, όση (σχέση) έχει ένα Airbus A380 με... χαρταετό, είναι πλέον πλήρως λειτουργικός (το '10 τον άφησα “στα τελειώματά του”). Μέχρι και νέο σούπερ τερματικό σταθμό “βρήκα” στο αεροδρόμιο (παραδίδεται τον Ιούνιο), και θα αποτελέσει τε-ρά-στι-α αναβάθμιση του “παλιού LCCT” (τερματικός σταθμός Low Cost εταιρειών), από τον οποίο έχετε περάσει όσοι έχετε πετάξει από/προς KL με την -αυξανόμενα ενοχλητική, αλλά ομολογουμένως θελκτικά οικονομική- AirAsia.

Όσο για αυτό που ανέφερα προχθές περί... συγχνωτισμού Μαλαισιανών από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες, έχω την αίσθηση ότι κι εκεί κάποια μικρή αλλαγή έχει σημειωθεί. Το “λέω” επειδή έχω προσέξει νεαροπαρέες αποτελούμενες από Malays, Κινεζο-Μαλαισιανούς, και Ινδο-Μαλαισιανούς, να μοιράζονται τραπέζια σε food courts για παράδειγμα, και να μιλάνε στα Αγγλικά, κάτι που το 2010 θυμάμαι ότι είχα δει πολύ-πολύ λίγες φορές. Όχι ότι η Μαλαισία έγινε μέσα σε δυόμισι χρόνια κάποιος επί γης πολυεθνοτικός παράδεισος... Όμως, είναι σαν να μην έχεις δει ένα παιδάκι επί δυόμισι χρόνια. Το άφησες με το που πήγε “νήπια”, και το βρίσκεις να τελειώνει τη Β' Δημοτικού. Η διαφορά στο ύψος του είναι εμφανής. Παιδάκι παραμένει, δεν είναι ότι ζορίζεται να βολέψει τα πόδια του στο πίσω κάθισμα μικρού αυτοκινήτου, όμως ειδικά στα μάτια κάποιου που ήταν απών επί δυόμισι χρόνια, η διαφορά είναι πασιφανής.

Τέλος, μία ευχάριστη μη αλλαγή-αλλαγή έχει να κάνει με το πόσο λίγο έχουν ανέβει οι τιμές. Τον Δεκέμβριο του 2011, την πρώτη φορά που πήγα σε σούπερ μάρκετ κοντά στο σπίτι όπου έμεινα για δύο μήνες στο Μπουένος Άιρες, δεν ήξερα αν έπρεπε να ξεκαρδιστώ στα γέλια ή να δακρύσω, διαπιστώνοντας ότι οι τιμές, σε σχέση με το 2009, όχι απλά είχαν πετάξει, αλλά είχαν εκτιναχθεί τόσο (επαναλαμβάνω, σε σχέση με το 2009), που πλέον... είχαν ξεφύγει από τη γήινη βαρύτητα, και ήταν σε τροχιά, ανάμεσα στους -όχι πολύ ακριβότερους, ειδικά από τα εισαγωγής προϊόντα που βρίσκει κανείς σε αργεντίνικα σούπερ μάρκετ- τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους μας... Η φίλη μου παραπονιέται, λέει ότι οι τιμές έχουν ανέβει πολύ, επιτρέψτε μου όμως, έχοντας πάει σε αρκετές χώρες περισσότερες από μία φορές (δύο, τρεις, ή και περισσότερες), κι έχοντας παρατηρήσει τις από-χρονιά-σε-χρονιά διαφορές στις τιμές αλλού, να “πω” ότι οι τιμές εδώ παραμένουν “φιλικότατες”. Μπορείς να χαρείς πρωινό (ρότι με μπανάνα μέσα, ή αυγό, και ντόπιο τσάι) με λιγότερο από ένα ευρώ, και γεύμα (σε απλό μαγαζί) με λιγότερα από δύο. Γεύμα-μούρλια, και σε ποσότητα που σε αφήνει με την αίσθηση ότι τα έξι, εφτά, οκτώ ρίνγκιτ σου, ήταν απόλυτα καλοξοδεμένα.

Μία και μισή το μεσημέρι εδώ... Ώρα για φαγητό (με βλέπω να πηγαίνω σε κινέζικο για το λατρεμένο μου char kway teow -πέντε ρίνγκιτ, 1,25 ευρώ, η μεγάλη μερίδα. Με τέτοιες τιμές, δεν ασχολούμαι με τις “μικρές”, και λίγο φθηνότερες, μερίδες).

 

[KLEOPATRA]

Οπα .. ! Γεια σου βρε Δημητρη !
Πως απο τη Λατινικη Αμερικη βρεθηκες στην αντιπερα οχθη στην Ασια ..τι εκπληξη κιαυτη!!!
Να περνας καλα ..θα σε διαβαζουμε.