10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
- Κεφάλαιο 30
- Κεφάλαιο 31
- Κεφάλαιο 32
- Κεφάλαιο 33
- Κεφάλαιο 34
- Κεφάλαιο 35
- Κεφάλαιο 36
Η Ταϊνάν των εκπλήξεων, η Ταϊβάν των “για βγάλσιμο καπέλου” εντυπώσεων
Έχοντας “κολλήσει” στην αρχή του ταξιδιού στην Ταϊπέι για περισσότερο απ' όσο είχαμε υπολογίσει, έχοντας... ξανακολλήσει στην ανατολική ακτή επίσης περισσότερο απ' όσο είχαμε υπολογίσει, κι έχοντας ξαναματακολλήσει στο Kaohsiung για (καταντάω προβλέψιμος ή νομίζω; ) ακόμη περισσότερο απ' όσο είχαμε φανταστεί όταν καταστρώσαμε το πλάνο του ταξιδιού, μεταξύ Kaohsiung και επιστροφής στην Ταϊπέι για ένα τελευταίο 24ωρο πριν την πτήση για Φιλιππίνες, μας έμεναν δύο μέρες. Μπορούσαμε να... βάλουμε φωτιά στον πισινό μας, να πατήσουμε ένα “τώρα τρέχουμε!” πλήκτρο, και να στριμώξουμε σε 48 ώρες κάποια από τα μέρη που είχαμε προσημειώσει σαν πιθανούς προορισμούς μας, ή, όπως και τελικά κάναμε, να το πάρουμε στο χαλαρό, να πάμε σε ΕΝΑ μέρος, και να το δούμε με την άνεσή μας. Έτσι, Ταϊνάν...
Αν το Kaohsiung είναι μία μικρότερη εκδοχή της Ταϊπέι, το Tainan είναι μία μικρογραφία του Kaohsiung. Το κέντρο της πόλης είναι το... κλασικό πολύβουο κέντρο κάθε ταϊβανέζικης πόλης, με τα αμέτρητα φαγάδικα, τα 7Eleven κάθε μερικές δεκάδες μέτρα, τα καταστήματα με ρούχα και παπούτσια (στα με αθλητικά είδη, μπαίνοντας, αντί για φανέλες ποδοσφαιρικών ομάδων, βλέπεις φανέλες ομάδων ΝΒΑ -αμερικάνικο μπάσκετ- και αμερικάνικων ομάδων μπέιζμπολ. Το ποδόσφαιρο είναι... πάμπτωχος συγγενής στην Ταϊβάν), και, σε έναν συγκεκριμένο δρόμο, μαζεμένα μαγαζιά με νυφικά, τα οποία στην πλειοψηφία τους είχαν στις ταμπέλες τους εικόνες από κυκλαδίτικα νησιά(!). Γενικά, το... κυκλαδίτικο έχει πολλή (ΠΟΛΛΗ) πέραση στην Ταϊβάν, ειδικά μεταξύ της νεότερης γενιάς.
Το κομμάτι που κάνει την Tainan να κερδίζει έξτρα πόντους είναι το παραθαλάσσιό του. Όταν έχεις να περάσεις συγκεκριμένο χρόνο σε μία χώρα, προφανώς ψάχνεις για προορισμούς που να... ξεχωρίζουν από τον “σωρό” (το “σωρό” τον εννοώ όχι επιτιμητικά, αλλά ποσοτικά). Είναι σαν να ανοίγεις επιχείρηση και να προσλαμβάνεις κόσμο, χόστελ ας πούμε, που το έχω απωθημένο να ανοίξω ένα στη Θεσσαλονίκη. Εκατό αξιόλογα άτομα μπορούν να υποβάλουν βιογραφικό και να περάσουν από συνέντευξη. Αν έχεις μόνο 7-8 θέσεις εργασίας να καλύψεις, ψάχνεις μεταξύ των εκατό για εκείνους που να έχουν το κάτι παραπάνω, να μιλάνε καλά μία γλώσσα παραπάνω, να είναι ένα κλικ πιο εξωστρεφείς, πιο επικοινωνιακοί, πιο... κάτι. Το παραθαλάσσιο κομμάτι της Ταϊνάν ήταν εκείνο το “κάτι παραπάνω” που με έκανε να πω “ωραία θα είναι για δύο μέρες”. Ήταν, όντως.
Δεν ήταν μάλιστα μόνο “ωραία”, ήταν και γεμάτος εκπλήξεις ο χρόνος μας εκεί. Μία από αυτές, το ότι στο κομμάτι της πόλης κοντά στη θάλασσα μπορέσαμε να δανειστούμε ποδήλατα, δωρεάν, όχι από κάποιο μαγαζί, όχι από κάποιον ξενώνα, αλλά από το... αστυνομικό τμήμα(!) της περιοχής. Κι όμως... Δίπλα στην είσοδό του υπήρχαν τέσσερα ποδήλατα. Η φίλη μου διάβασε σε μία ταμπέλα ότι ήταν διαθέσιμα σε οποιονδήποτε, αρκεί να άφηνες μία ταυτότητα ή διαβατήριο στον αστυνομικό που καθόταν στο πρώτο γραφείο μπαίνοντας στο κτήριο. Τόσο απλά, σε δύο λεπτά είχαμε δικά μας δύο ποδήλατα για τις επόμενες 4-5 ώρες, εντελώς δωρεάν. Δείγμα κι αυτό του σε τι... ποδηλατομάνα έχει εξελιχθεί η Ταϊβάν, η οποία, ούτως ή άλλως, είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη παγκοσμίως κατασκευή ποδηλάτων.
Άλλη έκπληξη είχε να κάνει με τον χυμό ζαχαροκάλαμο που μας κέρασε ένας τύπος που είχε μαγαζί που πουλούσε αποκλειστικά αυτό, χυμό ζαχαροκάλαμου. Πώς του ήρθε; Περνούσαμε από μπροστά του την ώρα που άνοιγε το μαγαζί, κοντοσταθήκαμε στην τζαμαρία του που είναι καλυμμένη από φωτογραφίες δικές του με ξένους πελάτες του, πιάσαμε κουβέντα, φάνηκε εντυπωσιασμένος ακούγοντας ότι είμαι Έλληνας, δεν είχε στη... συλλογή του φωτογραφία με Έλληνα, μας ζήτησε να βγούμε μία (με την αγέλαστη στις 9,5 από τις δέκα φωτογραφίες μουτσούνα μου), και στο καπάκι μάς κέρασε από ένα μεγάλο ποτήρι του χυμού που μέχρι να γίνω 89 και να χάσω τελείως τη μνήμη μου, θα μου θυμίζει τις τέσσερις λατρεμένες εβδομάδες που πέρασα Δεκέμβρη του 2006 στη νότια Ινδία...
Κάνοντας ταμείο για τις τρεις εβδομάδες που πέρασα στην Ταϊβάν, όπως εδώ και 4-5 κείμενα έχετε προφανώς καταλάβει, δεν έχω παρά σχεδόν αποκλειστικά θετικές εντυπώσεις να μοιραστώ. Από τη στιγμή που πατήσαμε στο αεροδρόμιο της Ταϊπέι, μέχρι τη στιγμή που επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο για Φιλιππίνες, η Ταϊβάν με έκανε να αισθανθώ ότι... εκτιμούσε την παρουσία μου εκεί, ότι χαιρόταν που με είχε επισκέπτη, ότι έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να κάνει την παραμονή μου εκεί όσο γινόταν περισσότερο ευχάριστη, ξέγνοιαστη.
Επιπλέον, πολύ-ΠΟΛΥ σημαντικό, επί τρεις εβδομάδες, κάθε φορά που έβαζα το χέρι στην τσέπη, αισθανόμουν ότι αυτό για το οποίο πλήρωνα, άξιζε τα λεφτά του, ήταν “value for money”. Ούτε μία φορά δεν αισθάνθηκα ότι μου... έπιασαν τον πισινό, ότι με παραχρέωσαν, ότι με... έπιασαν κότσο. Αντίθετα, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου τιμές για προϊόντα και υπηρεσίες στις αρκετές χώρες στις οποίες έχω πάει, έχοντας γνώμη για το πόσο κάθε προϊόν και υπηρεσία έπρεπε να κοστίζει σε μία χώρα σαν την Ταϊβάν, κάθε φορά που πλήρωνα για κάτι, αισθανόμουν ότι η “Δημοκρατία της Κίνας” ήταν πολύ καλή μαζί μου, και, ακόμη σημαντικότερο, πολύ ειλικρινείς, οι άνθρωποί της, οι οποίοι σε μισή ντουζίνα περιπτώσεις μού επέστρεψαν χρήματα εκεί που δεν το περίμενα, επειδή αυτό που είχα αγοράσει κόστιζε λιγότερο απ' όσο νόμιζα (όταν δεν είχα την κινεζομιλούσα φίλη μου δίπλα, η επικοινωνία με τους Ταϊβανέζους ήταν κάποιες φορές... ζήτημα).
Κι έτσι έφθασα στο μοναδικό, ίσως, “αγκάθι” που μπορεί να “τρυπήσει” κάποιον αν ταξιδέψει στην Ταϊβάν. Το ζήτημα της γλώσσας... Ναι μεν οι νεότεροι Ταϊβανέζοι μιλάνε, σε μεγάλο ποσοστό, Αγγλικά, όμως η δική μου εμπειρία λέει ότι η επικοινωνία είναι δύσκολη, είτε επειδή το επίπεδό τους είναι χαμηλό, είτε επειδή είναι κάποιας ηλικίας, και πέρα από Κινέζικα μιλάνε... Γιαπωνέζικα. Με τη φίλη μου να μιλάει τρεις κινέζικες γλώσσες, μία εκ των οποίων είναι η επικρατούσα στην Ταϊβάν, προφανώς η ζωή μου έγινε παιχνιδάκι στον τομέα της επικοινωνίας με τους ντόπιους. Η συμβολή της επίσης στο να βρούμε εξαιρετικά φθηνά καταλύματα ήταν καθοριστική, μια και τα βρήκαμε σε ιστοσελίδες αποκλειστικά στα Κινέζικα, χωρίς ίχνος λατινικών χαρακτήρων. Πόσο θα είχα... μαρτυρήσει στην Ταϊβάν χωρίς τα Κινέζικα της φίλης μου; Δεν μπορώ να ξέρω. ΞΕΡΩ όμως ότι μια χαρά τα έφερα βόλτα το 2010 στην Κίνα, χωρίς εκείνη.
Καταλήγοντας, στους Ταϊβανέζους βγάζω το καπέλο. Είκοσι μέρες εκεί, ΔΥΟ μόλις ανθρώπους συνάντησα, από τους δεκάδες με τους οποίους είχαμε πάρε-δώσε, που να με έκαναν να σκεφτώ “αυτός-αυτή είναι πιο κρυόμπλαστρος-κρυόμπλαστρη κι από μένα”. Στη συντριπτικότατη-τατη-τατη πλειοψηφία τους, οι Ταϊβανέζοι με άφησαν με “κάποιον λάκκο έχει η φάβα, too good to be true” εντυπώσεις, κι αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους αισθάνομαι ότι κάποια μέρα θα επιστρέψω στο νησί τους, ΜΟΝΟΣ, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, χωρίς να επηρεάζω τη διάθεση συνταξιδιώτη μου, και χωρίς να επηρεάζεται η δική μου διάθεση από συνταξιδιώτη.
Μετά την... πενταλογία για Ταϊβάν, εντός των ημερών αρχίζω την πενταλογία για Φιλιππίνες. Προϊδεάζω γράφοντας ότι... βγαλσίματα καπέλων, πλεξίματα εγκωμίων, και υποκλίσεις, τέλος(...).
Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ. Την επόμενη φορά που θα γράψω (μάλλον την Τρίτη), θα... έχω να λέω ότι είδα ζωντανά τον Μέσι και την Μπαρσελόνα. Αύριο βράδυ, στο εκατό χιλιάδων θέσεων εθνικό στάδιο της Κουάλα Λούμπουρ, το οποίο φοβάμαι ότι ούτε 50.000 ψυχές δε θα έχει, λόγω τιμών εισιτηρίων, και “balik kampung” (όρος στα Μαλαισιανά που σημαίνει “επιστροφή στο χωριό”. Αυτές τις ημέρες αμέτρητοι Μαλαισιανοί -βασικά οι μουσουλμάνοι Malays- που ζουν στις πόλεις, εκμεταλλεύονται τις γιορτές για να πάνε να δουν τους δικούς τους στον τόπο καταγωγής τους). Μέσι ΚΑΙ Νεϊμάρ βεβαίως, όμως technically τον Νεϊμάρ τον έχω ήδη δει, στα 17 του(!), σε ένα εφιαλτικό για τη Σάντος “του” παιχνίδι με την Ατλέτικο Μινέιρο στο Μπέλο Οριζόντε, τον Σεπτέμβριο του 2009. Βίσκα ελ Μπάρσα!
Έχοντας “κολλήσει” στην αρχή του ταξιδιού στην Ταϊπέι για περισσότερο απ' όσο είχαμε υπολογίσει, έχοντας... ξανακολλήσει στην ανατολική ακτή επίσης περισσότερο απ' όσο είχαμε υπολογίσει, κι έχοντας ξαναματακολλήσει στο Kaohsiung για (καταντάω προβλέψιμος ή νομίζω; ) ακόμη περισσότερο απ' όσο είχαμε φανταστεί όταν καταστρώσαμε το πλάνο του ταξιδιού, μεταξύ Kaohsiung και επιστροφής στην Ταϊπέι για ένα τελευταίο 24ωρο πριν την πτήση για Φιλιππίνες, μας έμεναν δύο μέρες. Μπορούσαμε να... βάλουμε φωτιά στον πισινό μας, να πατήσουμε ένα “τώρα τρέχουμε!” πλήκτρο, και να στριμώξουμε σε 48 ώρες κάποια από τα μέρη που είχαμε προσημειώσει σαν πιθανούς προορισμούς μας, ή, όπως και τελικά κάναμε, να το πάρουμε στο χαλαρό, να πάμε σε ΕΝΑ μέρος, και να το δούμε με την άνεσή μας. Έτσι, Ταϊνάν...
Αν το Kaohsiung είναι μία μικρότερη εκδοχή της Ταϊπέι, το Tainan είναι μία μικρογραφία του Kaohsiung. Το κέντρο της πόλης είναι το... κλασικό πολύβουο κέντρο κάθε ταϊβανέζικης πόλης, με τα αμέτρητα φαγάδικα, τα 7Eleven κάθε μερικές δεκάδες μέτρα, τα καταστήματα με ρούχα και παπούτσια (στα με αθλητικά είδη, μπαίνοντας, αντί για φανέλες ποδοσφαιρικών ομάδων, βλέπεις φανέλες ομάδων ΝΒΑ -αμερικάνικο μπάσκετ- και αμερικάνικων ομάδων μπέιζμπολ. Το ποδόσφαιρο είναι... πάμπτωχος συγγενής στην Ταϊβάν), και, σε έναν συγκεκριμένο δρόμο, μαζεμένα μαγαζιά με νυφικά, τα οποία στην πλειοψηφία τους είχαν στις ταμπέλες τους εικόνες από κυκλαδίτικα νησιά(!). Γενικά, το... κυκλαδίτικο έχει πολλή (ΠΟΛΛΗ) πέραση στην Ταϊβάν, ειδικά μεταξύ της νεότερης γενιάς.
Το κομμάτι που κάνει την Tainan να κερδίζει έξτρα πόντους είναι το παραθαλάσσιό του. Όταν έχεις να περάσεις συγκεκριμένο χρόνο σε μία χώρα, προφανώς ψάχνεις για προορισμούς που να... ξεχωρίζουν από τον “σωρό” (το “σωρό” τον εννοώ όχι επιτιμητικά, αλλά ποσοτικά). Είναι σαν να ανοίγεις επιχείρηση και να προσλαμβάνεις κόσμο, χόστελ ας πούμε, που το έχω απωθημένο να ανοίξω ένα στη Θεσσαλονίκη. Εκατό αξιόλογα άτομα μπορούν να υποβάλουν βιογραφικό και να περάσουν από συνέντευξη. Αν έχεις μόνο 7-8 θέσεις εργασίας να καλύψεις, ψάχνεις μεταξύ των εκατό για εκείνους που να έχουν το κάτι παραπάνω, να μιλάνε καλά μία γλώσσα παραπάνω, να είναι ένα κλικ πιο εξωστρεφείς, πιο επικοινωνιακοί, πιο... κάτι. Το παραθαλάσσιο κομμάτι της Ταϊνάν ήταν εκείνο το “κάτι παραπάνω” που με έκανε να πω “ωραία θα είναι για δύο μέρες”. Ήταν, όντως.
Δεν ήταν μάλιστα μόνο “ωραία”, ήταν και γεμάτος εκπλήξεις ο χρόνος μας εκεί. Μία από αυτές, το ότι στο κομμάτι της πόλης κοντά στη θάλασσα μπορέσαμε να δανειστούμε ποδήλατα, δωρεάν, όχι από κάποιο μαγαζί, όχι από κάποιον ξενώνα, αλλά από το... αστυνομικό τμήμα(!) της περιοχής. Κι όμως... Δίπλα στην είσοδό του υπήρχαν τέσσερα ποδήλατα. Η φίλη μου διάβασε σε μία ταμπέλα ότι ήταν διαθέσιμα σε οποιονδήποτε, αρκεί να άφηνες μία ταυτότητα ή διαβατήριο στον αστυνομικό που καθόταν στο πρώτο γραφείο μπαίνοντας στο κτήριο. Τόσο απλά, σε δύο λεπτά είχαμε δικά μας δύο ποδήλατα για τις επόμενες 4-5 ώρες, εντελώς δωρεάν. Δείγμα κι αυτό του σε τι... ποδηλατομάνα έχει εξελιχθεί η Ταϊβάν, η οποία, ούτως ή άλλως, είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη παγκοσμίως κατασκευή ποδηλάτων.
Άλλη έκπληξη είχε να κάνει με τον χυμό ζαχαροκάλαμο που μας κέρασε ένας τύπος που είχε μαγαζί που πουλούσε αποκλειστικά αυτό, χυμό ζαχαροκάλαμου. Πώς του ήρθε; Περνούσαμε από μπροστά του την ώρα που άνοιγε το μαγαζί, κοντοσταθήκαμε στην τζαμαρία του που είναι καλυμμένη από φωτογραφίες δικές του με ξένους πελάτες του, πιάσαμε κουβέντα, φάνηκε εντυπωσιασμένος ακούγοντας ότι είμαι Έλληνας, δεν είχε στη... συλλογή του φωτογραφία με Έλληνα, μας ζήτησε να βγούμε μία (με την αγέλαστη στις 9,5 από τις δέκα φωτογραφίες μουτσούνα μου), και στο καπάκι μάς κέρασε από ένα μεγάλο ποτήρι του χυμού που μέχρι να γίνω 89 και να χάσω τελείως τη μνήμη μου, θα μου θυμίζει τις τέσσερις λατρεμένες εβδομάδες που πέρασα Δεκέμβρη του 2006 στη νότια Ινδία...
Κάνοντας ταμείο για τις τρεις εβδομάδες που πέρασα στην Ταϊβάν, όπως εδώ και 4-5 κείμενα έχετε προφανώς καταλάβει, δεν έχω παρά σχεδόν αποκλειστικά θετικές εντυπώσεις να μοιραστώ. Από τη στιγμή που πατήσαμε στο αεροδρόμιο της Ταϊπέι, μέχρι τη στιγμή που επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο για Φιλιππίνες, η Ταϊβάν με έκανε να αισθανθώ ότι... εκτιμούσε την παρουσία μου εκεί, ότι χαιρόταν που με είχε επισκέπτη, ότι έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να κάνει την παραμονή μου εκεί όσο γινόταν περισσότερο ευχάριστη, ξέγνοιαστη.
Επιπλέον, πολύ-ΠΟΛΥ σημαντικό, επί τρεις εβδομάδες, κάθε φορά που έβαζα το χέρι στην τσέπη, αισθανόμουν ότι αυτό για το οποίο πλήρωνα, άξιζε τα λεφτά του, ήταν “value for money”. Ούτε μία φορά δεν αισθάνθηκα ότι μου... έπιασαν τον πισινό, ότι με παραχρέωσαν, ότι με... έπιασαν κότσο. Αντίθετα, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου τιμές για προϊόντα και υπηρεσίες στις αρκετές χώρες στις οποίες έχω πάει, έχοντας γνώμη για το πόσο κάθε προϊόν και υπηρεσία έπρεπε να κοστίζει σε μία χώρα σαν την Ταϊβάν, κάθε φορά που πλήρωνα για κάτι, αισθανόμουν ότι η “Δημοκρατία της Κίνας” ήταν πολύ καλή μαζί μου, και, ακόμη σημαντικότερο, πολύ ειλικρινείς, οι άνθρωποί της, οι οποίοι σε μισή ντουζίνα περιπτώσεις μού επέστρεψαν χρήματα εκεί που δεν το περίμενα, επειδή αυτό που είχα αγοράσει κόστιζε λιγότερο απ' όσο νόμιζα (όταν δεν είχα την κινεζομιλούσα φίλη μου δίπλα, η επικοινωνία με τους Ταϊβανέζους ήταν κάποιες φορές... ζήτημα).
Κι έτσι έφθασα στο μοναδικό, ίσως, “αγκάθι” που μπορεί να “τρυπήσει” κάποιον αν ταξιδέψει στην Ταϊβάν. Το ζήτημα της γλώσσας... Ναι μεν οι νεότεροι Ταϊβανέζοι μιλάνε, σε μεγάλο ποσοστό, Αγγλικά, όμως η δική μου εμπειρία λέει ότι η επικοινωνία είναι δύσκολη, είτε επειδή το επίπεδό τους είναι χαμηλό, είτε επειδή είναι κάποιας ηλικίας, και πέρα από Κινέζικα μιλάνε... Γιαπωνέζικα. Με τη φίλη μου να μιλάει τρεις κινέζικες γλώσσες, μία εκ των οποίων είναι η επικρατούσα στην Ταϊβάν, προφανώς η ζωή μου έγινε παιχνιδάκι στον τομέα της επικοινωνίας με τους ντόπιους. Η συμβολή της επίσης στο να βρούμε εξαιρετικά φθηνά καταλύματα ήταν καθοριστική, μια και τα βρήκαμε σε ιστοσελίδες αποκλειστικά στα Κινέζικα, χωρίς ίχνος λατινικών χαρακτήρων. Πόσο θα είχα... μαρτυρήσει στην Ταϊβάν χωρίς τα Κινέζικα της φίλης μου; Δεν μπορώ να ξέρω. ΞΕΡΩ όμως ότι μια χαρά τα έφερα βόλτα το 2010 στην Κίνα, χωρίς εκείνη.
Καταλήγοντας, στους Ταϊβανέζους βγάζω το καπέλο. Είκοσι μέρες εκεί, ΔΥΟ μόλις ανθρώπους συνάντησα, από τους δεκάδες με τους οποίους είχαμε πάρε-δώσε, που να με έκαναν να σκεφτώ “αυτός-αυτή είναι πιο κρυόμπλαστρος-κρυόμπλαστρη κι από μένα”. Στη συντριπτικότατη-τατη-τατη πλειοψηφία τους, οι Ταϊβανέζοι με άφησαν με “κάποιον λάκκο έχει η φάβα, too good to be true” εντυπώσεις, κι αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους αισθάνομαι ότι κάποια μέρα θα επιστρέψω στο νησί τους, ΜΟΝΟΣ, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, χωρίς να επηρεάζω τη διάθεση συνταξιδιώτη μου, και χωρίς να επηρεάζεται η δική μου διάθεση από συνταξιδιώτη.
Μετά την... πενταλογία για Ταϊβάν, εντός των ημερών αρχίζω την πενταλογία για Φιλιππίνες. Προϊδεάζω γράφοντας ότι... βγαλσίματα καπέλων, πλεξίματα εγκωμίων, και υποκλίσεις, τέλος(...).
Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ. Την επόμενη φορά που θα γράψω (μάλλον την Τρίτη), θα... έχω να λέω ότι είδα ζωντανά τον Μέσι και την Μπαρσελόνα. Αύριο βράδυ, στο εκατό χιλιάδων θέσεων εθνικό στάδιο της Κουάλα Λούμπουρ, το οποίο φοβάμαι ότι ούτε 50.000 ψυχές δε θα έχει, λόγω τιμών εισιτηρίων, και “balik kampung” (όρος στα Μαλαισιανά που σημαίνει “επιστροφή στο χωριό”. Αυτές τις ημέρες αμέτρητοι Μαλαισιανοί -βασικά οι μουσουλμάνοι Malays- που ζουν στις πόλεις, εκμεταλλεύονται τις γιορτές για να πάνε να δουν τους δικούς τους στον τόπο καταγωγής τους). Μέσι ΚΑΙ Νεϊμάρ βεβαίως, όμως technically τον Νεϊμάρ τον έχω ήδη δει, στα 17 του(!), σε ένα εφιαλτικό για τη Σάντος “του” παιχνίδι με την Ατλέτικο Μινέιρο στο Μπέλο Οριζόντε, τον Σεπτέμβριο του 2009. Βίσκα ελ Μπάρσα!
