Ινδονησία Μαλαισία Ταϊβάν Φιλιππίνες Μαλαισία (και Ταϊβάν, και Φιλιππίνες, και Ιάβα, και, και, και...) για εννιά -τουλάχιστον- μήνες

[10900km]

Έγραφα τις προάλλες ότι πάντα προσπαθώ να μετατρέπω μία “ωωωχχχ” κατάσταση σε “αααΧΑ!”, και η Air Asia μού έδωσε την ευκαιρία να... εφαρμόσω αυτήν την “ΟΧΙ. ΚΑΤΙ θετικό πρέπει να βγαίνει από αυτήν την κωλοκατάσταση” τακτική μου θεώρησης των πραγμάτων...

Στις 9 του μήνα, αυτήν την Κυριακή, πετάμε με τη φίλη μου για Ταϊπέι. Στις 27 επρόκειτο να πετάξουμε για Φιλιππίνες, και στις 16 (η φίλη μου στις 4) ήταν να πετάξω από Φιλιππίνες για Κουάλα Λούμπουρ. Μέχρι που η Air Asia αποφάσισε να ανακατέψει την τράπουλα των πτήσεών της προς και από Κλαρκ (δίπλα στο Angeles, βόρεια της Μανίλα)...

Όπως έχω ξαναγράψει, “στρυφνός” είναι ένα από τα μεσαία ονόματά μου, όμως τα μούτρα που έκανα στιγμιαία όταν είδα το μέιλ-ειδοποίηση της Air Asia ότι είχαν κάνει αλλαγές στις πτήσεις τους, κι ότι σύντομα θα μας ενημέρωναν για τις νέες ημέρες και ώρες, δεν ήταν τίποτα μπροστά στο παρατεταμένο και σταδιακά όλο και από αποκαρδιωμένο “ooooopsss” της φίλης μου, που καθόταν δίπλα μου την ίδια στιγμή, στον δικό της υπολογιστή, διαβάζοντας ένα ολόιδιο μήνυμα...

Εκείνη, πολύ καλύτερα από μένα, ξέρει πόσο... πόνος στον πισινό είναι να βγάλεις άκρη με την Air Asia μέσω τηλεφώνου, μέιλ, ή live chat. Ξέρει ότι το να προσπαθείς να λύσεις πρόβλημα μαζί τους είναι σαν να κουτουλάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Ξέρει ότι τα refunds τους εμφανίζονται στον τραπεζικό λογαριασμό σου μέχρι και έξι ολόκληρους μήνες μετά την ημερομηνία αποδοχής του αιτήματός σου (αν φυσικά το δικαιούσαι). Η καλύτερη λύση ήταν να μιλήσουμε μαζί τους πρόσωπο με πρόσωπο, κι επειδή εγώ είμαι ο σχετικά αργόσχολος μεταξύ των δυο μας, σε εμένα έλαχε ο κλήρος να... βγάλω το φίδι από την τρύπα, την ώρα που η φίλη μου περίμενε για νέα στο γραφείο της...

Βγάλαμε άκρη; Ναι και όχι. Ομολογώ ότι τα παιδιά που δουλεύουν στο κεντρικό γραφείο εξυπηρέτησης πελατών της Air Asia (στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Κουάλα Λούμπουρ), έδειχναν να έχουν την καλύτερη διάθεση να βοηθήσουν. Μόνο που υπήρχαν όρια, λόγω του ότι οι θέσεις στις πτήσεις ελέγχονται από αλλού, στο τι λύσεις μπορούσαν να δώσουν. Έμεινα όμως με την αίσθηση ότι η υπόθεσή μας έβαινε προς τακτοποίηση, και τακτοποίηση που μετέτρεπε το προ ημερών προβληματισμένο “ωωωχχχ” σε ικανοποιημένο “αααΧΑ!”...

Αντί για 27 μεσημέρι, πετάμε από Ταϊπέι για Κλαρκ 28 (πολύ) βράδυ, επομένως κερδίζουμε σχεδόν μιάμιση μέρα στην Ταϊβάν, κάτι που μια χαρά μού... κάθισε, μια και αισθανόμουν ότι ήθελα να περάσω περισσότερο χρόνο εκεί, από αυτόν που είχαμε προϋπολογίσει. Επίσης, αντί για αργά το απόγευμα, στις Φιλιππίνες προσγειωνόμαστε στη μία μετά τα μεσάνυχτα, ένα ακόμη “ωχ” αρχικά, αλλά -θέλοντας και μη- το μετέτρεψα στο μυαλό μου σε θετικό, μια και παίρνοντας το πρώτο λεωφορείο που θα πηγαίνει βόρεια, θα είμαστε στο Vigan, στον πρώτο προορισμό μας, σε μια χαρά ώρα για να χαρούμε την πόλη από την πρώτη κιόλας μέρα εκεί, πολύ πριν πέσει ο ήλιος.

Κι ίσως το καλύτερο όλων: αντί για 16, επιστρέφω Μαλαισία στις 19 (έτσι ζήτησα), υπολογίζοντας τις ημέρες. Τρεις εβδομάδες μπορούμε να περάσουμε οι Έλληνες (και πολλοί άλλοι) στις Φιλιππίνες χωρίς βίζα, κι εγώ πετάω λίγες ώρες πριν συμπληρώσω 21 24ωρα. Ζάχαρη...

Σχόλιο για Ταϊβάν, μετά από “μελέτη” μερικών ακόμα ημερών: λατρεύω τα “μικρά-μικρά” που φροντίζουν, για να βοηθήσουν εσένα, τον επισκέπτη, να χαρείς την παραμονή σου εκεί όσο γίνεται περισσότερο. Με το που φθάνεις εκεί, μπορείς να πας σε ένα από τα πάμπολλα γραφεία εξυπηρέτησης τουριστών, και να ζητήσεις password για το πανεθνικό τους ασύρματο δίκτυο ίντερνετ, προσβάσιμο από πάνω από τέσσερις χιλιάδες σημεία σε όλο το νησί. Εντελώς δωρεάν. Στην Ταϊπέι και στο Kaohsiung, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη, έχουν ποδήλατα που ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιήσει με κόστος σχεδόν συμβολικό. Ο ΚΑΘΕΝΑΣ, όχι μόνο οι ντόπιοι, κάτι (το να μπορούν να εκμεταλλευτούν παρόμοιο πρόγραμμα με σχεδόν δωρεάν διάθεση ποδηλάτων) που δεν ισχύει σε άλλες πόλεις που έχω επισκεφτεί, με τα ποδήλατα εκεί να είναι μόνο για τους ντόπιους.

Εκείνο που λάτρεψα όμως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι το ότι έχουν shuttle buses, που έναντι λογικότατου αντιτίμου (αν όχι “σχεδόν τζάμπα”), σε πάνε σε περιοχές που καλύπτονται πολύ περιορισμένα από “κανονικά” λεωφορεία, της γραμμής, και μάλιστα σου δίνουν τη δυνατότητα να βγάλεις “day-pass”, και να ανέβεις-κατέβεις όσες φορές θέλεις (και προλαβαίνεις).

Για να σας βοηθήσω να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται, φανταστείτε τον Δήμο Θεσσαλονίκης να έχει μία αναχώρηση ανά ώρα για Χαλκιδική, να πηγαίνει ας πούμε μέχρι τη μύτη του μεσαίου “ποδιού”, να σταματάει σε δέκα παραλίες (ακόμα και στη μέση του πουθενά, κάποια χιλιόμετρα μακριά από τον πλησιέστερο οικισμό), και να δίνει στον τουρίστα τη δυνατότητα να πάρει το πρώτο πρωινό, να πάει στη Χ παραλία, μετά από δύο ώρες να πάρει άλλο λεωφορείο από τη Χ στην Ψ παραλία, μετά από άλλες δύο ώρες να πάρει τρίτο λεωφορείο από την Ψ στην Ω παραλία, και αργά-αργά το απόγευμα να πάρει τέταρτο λεωφορείο για να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη. Όσοι απλά περνάνε από τη Θεσσαλονίκη και δεν έχουν χρόνο (και χρήμα) να πάρουν “κανονικό” λεωφορείο, να μείνουν βραδιά κάπου στη Χαλκιδική, και να επιστρέψουν στην πόλη την επόμενη μέρα, θα λάτρευαν μία τέτοια υπηρεσία.

Στην Ταϊβάν, τέτοιες “γραμμές”, που καλύπτουν μέχρι και δεκάδες χιλιόμετρα, κοστίζουν (τα ημερήσια εισιτήριά τους) από μόλις 50 ταϊβανέζικα δολάρια, δηλαδή 1,25-1,30 ευρώ(!). Το ημερήσιο εισιτήριο(!). Για να δεις μέσα σε μία μέρα, με την άνεσή σου, τρία-τέσσερα μέρη που υπό διαφορετικές συνθήκες θα τα έβλεπες μόνο σε φωτογραφίες σε κάποιον τοίχο του ξενώνα σου... Τους βγάζω το καπέλο...

Σχόλιο για Φιλιππίνες: διαβάζοντας μπλογκ ξένων τουριστών, αλλά και ιστοσελίδες καταλυμάτων, τεστάρω την ανοχή μου. Φαίνεται πως οι Φιλιππίνες είναι από τις χώρες στις οποίες οι “διπλές τιμές” (το να πληρώνουν οι ξένοι περισσότερα από τους ντόπιους για τις ίδιες ακριβώς υπηρεσίες) δεν είναι απλά κοινό μυστικό, αλλά... “το βγάζουμε και τελάλι, και δεν έχουμε και κανένα απολύτως πρόβλημα”. Σαν σκεπτικό, ανέκαθεν με τρέλαινε. Αν είσαι Ευρωπαίος και πηγαίνεις για διακοπές στις Φιλιππίνες, προφανώς και δε λιμοκτονείς, προφανώς έχεις μαζέψει χρήματα για ένα τέτοιο ταξίδι. Δίπλα όμως στους Ευρωπαίους που “το φυσάνε” και πηγαίνουν διακοπές στις Φιλιππίνες για πλάκα, δίπλα σε εκείνους που δεν “το φυσάνε” αλλά έχουν μία άλφα άνεση, δίπλα σε όλους αυτούς, υπάρχουν κι οι Ευρωπαίοι (Αμερικάνοι, Ασιάτες, Αυστραλοί), οι οποίοι για να μπορέσουν να διαθέσουν τα χρήματα για το ταξίδι στις Φιλιππίνες, χρειάστηκε επί μήνες να... κάνουν το σκατό τους παξιμάδι (συγγνώμη για το άκομψο της εικόνας). Αυτοί λοιπόν, οι ξένοι που κάθε άλλο παρά εύρωστοι ή έστω “άνετοι” οικονομικά είναι, πληρώνουν πολύ περισσότερα από έναν Φιλιππινέζο που μπορεί να έχει μια χαρά δουλειά, δυο χαρές εισόδημα, κι αποφασίζει να πάρει την κοπέλα του και να περάσει μερικές ημέρες σε ένα “καλό” ξενοδοχείο. Πέντε (λέμε τώρα) πέσος η βραδιά για τον καλοστεκούμενο (σε μία χώρα τόσων εκατομμυρίων, υπάρχουν πάμπολλοι τέτοιοι, ακόμα και σε μία χώρα με το μέσο βιοτικό επίπεδο των Φιλιππίνων) Φιλιππινέζο, 7 ή 8 για τον “παραλή” ξένο, που για να “χρηματοδοτήσει” το ταξίδι του στις Φιλιππίνες μπορεί να έχει περάσει μήνες επί μηνών με το ψυγείο του σχεδόν μόνιμα άδειο, με παμπάλαιο κινητό, και χρησιμοποιώντας το ποδήλατό του για μετακινήσεις, αντί για το αυτοκίνητό του, λόγω ακριβής βενζίνης (έχω περάσει από αυτό το στάδιο...).

“Αν δεν έχεις ρε φίλε, μείνε σπίτι σου”, μπορεί να πει κανείς. Ο Θεός ο ίδιος να κατέβει, δε θα μπορούσε να με πείσει ότι αυτό το “αν δεν έχεις, μείνε σπίτι σου” έχει ίχνος δίκιου. Κι αν έχει κάποιο, δεν επισκιάζει το παράλογο του να πληρώνει σε μία χώρα ένας ξένος budget traveler πολλά περισσότερα από έναν εύρωστο οικονομικά ντόπιο, απλά και μόνο επειδή ο ένας έχει ξένο διαβατήριο, και ο άλλος ντόπιο. Σε αυτήν την παράλογη λογική, σηκώνω τα χέρια... Την ίδια τσατίλα θα αισθανόμουν αν την εποχή που έβγαζα μια χαρά λεφτά στη Θεσσαλονίκη, πήγαινα σε κάποιο ελληνικό νησί, πιάναμε κουβέντα με ξένο τουρίστα που έκανε οικονομία έναν ολόκληρο χρόνο για να ζήσει το όνειρό του να πάει στην Ελλάδα, έστω και με περιορισμένο μπάτζετ, και συνειδητοποιούσαμε ότι μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο, με εκείνον να πληρώνει τα διπλάσια από μένα, ως ξένος... Θα τσατιζόμουν για λογαριασμό του...

Δουλεύω όμως στο να... συμβιβαστώ με τη συγκεκριμένη λεπτομέρεια, στην περίπτωση των Φιλιππίνων, στις οποίες, μετά τη “μελέτη” των τελευταίων ημερών, καταλήγω στο ότι θα ήθελα να μείνω πολύ περισσότερο από “μόνο” τρεις εβδομάδες. Ίσως κάποια άλλη χρονιά, ελπίζω με περισσότερα χρήματα στην τσέπη, και μεγαλύτερα επίπεδα ανοχής στο... προαναφερθέν “φαινόμενο” των διπλών τιμών που ανέκαθεν το αισθανόμουν σαν ξύσιμο πληγής...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 20
• 21
• 22
• 23
• 24
• …

  Go to chapter

  Go
• 36

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 22 of 36

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

με λίγα... λόγια μας πέθανες.

 

[YBONNH]

Καλωσορισες πισω στο φορουμ!
Ειναι αληθεια πως 14 μηνες απουσιας ειναι πολλοι, αλλα αν γραφεις συστηματικα απο τωρα και στο εξης, θα το παραβλεψουμε.

 

[go2dbeach]

Τελευταία το έχω ΄σύστημα΄να γράφω απάντηση προτού καν διαβάσω
κυρίως γιατί κάποιος γράφει για αγαπημένη μου χώρα (βλέπε Κολομβία) οπου ο τίτλος και μόνο με ξεσηκώνει.
Στη δική σου περίπτωση ομολογώ οτι αυτό το Φιλιππίνες ήταν ένας λόγος να μου τραβήξει την προσοχή-αγαπημένη χώρα γαρ- και ο άλλος λόγος , ο 10900km- αγαπημένος μου πόστερ.
Σε προτιμώ πάντα σε λατινοαμερικάνικες ιστορίες, αλλά οκ, από το τίποτα δεχόμαστε και Ασία
Καλώς ήρθες πίσω στο φόρουμ desaparecido!

 

[tupacgr13]

Είναι από τις ιστορίες που ουσιαστικά με έβαλαν σε αυτό το φόρουμ. Ευχαριστούμε πολύ που τις μοιράζεσαι !

 

[eva kas]

μας μπουρδουκλωσες με τοσες χωρες σε τoσες λιγες γραμμες.......
παρολα αυτα ζηλευωωωω και περιμενω την συνεχεια με αγωνια!

 

[ggonholidays]

Απίστευτος!!!

 

[mariath]

Έχεις μια ευκαιρία να εξιλεωθείς που μας άφησες στα κρύα του λουτρού στη Νότια Αμερική! Μαλαισία, Φιλιππίνες, Ταϊβάν, ό,τι και να μας γράψεις καλοδεχούμενο από σένα! Welcome back!

 

[10900km]

Πληκτρολογώ, και η προσοχή μου αποσπάται από τα... “ουράνιο τόξο” δάχτυλά μου. Σύμφωνα με μία εκτίμηση που μόλις διάβασα στη διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας New Straits Times, τουλάχιστον χίλιοι ήμασταν οι Μαλαισιανοί (κυρίως ινδικής καταγωγής, αλλά κι αρκετοί κινεζικής) και (πάμπολλοι) ξένοι που πήγαμε χθες το μεσημέρι σε έναν ινδουιστικό ναό και... γιορτάσαμε τον ερχομό της άνοιξης στο ετήσιο Holi Festival. Φανταστείτε έναν μικρό ανοικτό χώρο, έναν τύπο πάνω σε μία μεγάλη υδροφόρα να περιλούζει τους πάντες με νερό, τους πάντες με ένα νεροπίστολο στο χέρι, πρόσωπα (και μαλλιά, και ρούχα) καλυμμένα από σκόνη σε κάθε λογής χρώμα, και φυσικά (μια και πρόκειται για ινδική γιορτή) δυνατή μπολιγουντιανή μουσική από μεγάλα ηχεία. Πανηγύρι...

Η φίλη μου με είχε προειδοποιήσει να φορέσω ρούχα που δε θα με πείραζε να πετάξω αμέσως μετά τη γιορτή. Η εμπειρία της από Holi προηγούμενων ετών τής έχει... διδάξει ότι οι σκόνες, τον πωπό σου κάτω να χτυπάς, δε βγαίνουν τελείως. Όσο για το δέρμα, δύο ντουζ έκανα χθες μετά τη γιορτή, ένα το απόγευμα κι ένα το βράδυ, άλλο ένα έκανα σήμερα το πρωί, και τα δάχτυλά μου εξακολουθούν να μοιάζουν λες και το βράδυ, ενώ κοιμόμουν, είχα κάποιο ανιψάκι μου να παίζει με χρώματα, κάνοντας τα χέρια μου καμβά απελευθέρωσης της δημιουργικότητάς του...

Στην περιγραφή του σκηνικού στην πρώτη παράγραφο, να προσθέσω ότι ο ινδουιστικός ναός που οργάνωσε τη γιορτή (χρησιμοποιώντας το facebook για να επικοινωνήσει την πρωτοβουλία του σε όσο γινόταν περισσότερο κόσμο), πρόσφερε δωρεάν φαγητό, κάτω από ένα μεγάλο στέγαστρο, ακριβώς δίπλα στην αλάνα του χρωματομπουγελώματος. Χαβαλές, ξεσηκωτική μουσική, λαχταριστό φαγητό... Έχω πάει και σε ινδουιστικές γιορτές πολύ λιγότερο διασκεδαστικές από τη χθεσινή, μία λέξη όμως που κανείς ποτέ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για να περιγράψει ινδουιστική γιορτή είναι “βαρετή”...

Η χθεσινή γιορτή είναι χαρακτηριστικό δείγμα ενός εκ των στοιχείων που μου αρέσουν πολύ στη Μαλαισία. Μουσουλμάνοι, κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις ινδουιστικές γιορτές. Κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, ινδικής καταγωγής, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των μουσουλμάνων (που αποτελούν και την πλειοψηφία στη χώρα). Ινδικής καταγωγής Μαλαισιανοί (οι περισσότεροι ινδουιστές), ethnic Malays (μουσουλμάνοι), και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των κινεζικής καταγωγής πολιτών. Κι ανήμερα Χριστουγέννων, όλοι τους θα πουν “merry Christmas” σε “Δυτικούς” που υποθέτουν ότι πρέπει να είναι χριστιανοί. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι παντού, κι αυτό είναι κάτι που λατρεύω στη Μαλαισία. Εκεί που μου τα... χαλάνε οι Μαλαισιανοί, κάθε εθνοτικής ομάδας και θρησκείας, είναι το πόσοι εξ αυτών αρπάζουν αυτές τις... to know us better (για να δανειστώ ατάκα από κωμωδία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου) ευκαιρίες από τα μαλλιά...

Στο πόσο αρμονικά ή μη, συνυπάρχουν όλες οι εθνοτικές ομάδες στη Μαλαισία, αναφέρθηκα κάποιες φορές στις “Μαλαισιοφλυαρίες” μου το 2010. Αυτές τις τρεις εβδομάδες που έχω εδώ φέτος, έχω παρατηρήσει μία μικρή αλλαγή, προς το καλύτερο. Στις συγκρίσεις όμως που ασυναίσθητα κάνω από την πρώτη μέρα μου εδώ, μεταξύ Μαλαισίας του 2010 και Μαλαισίας του 2013, θα αφιερώσω το επόμενο κείμενο. Για την ώρα επιστρέφω στο μπάνιο για ένα ακόμα δυνατό τρίψιμο χεριών...

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, τα “ευχαριστώ” σας, και για τον χρόνο που αφιερώσατε για να με διαβάσετε προχθές.

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ

 

[go2dbeach]

Μικρό το κεφάλαιο, αλλά χρωμάτισες τη μέρα μου

 

[10900km]

Κουαλαλουμπουριανές διαφορές μεταξύ 2010 και 2013... Βασικότερη όλων, ότι η KL σήμερα είναι πολύ (πάρτε το “πολύ”, δεκαπλασιάστε το, αυτό που προκύπτει διπλασιάστε το, κι έχετε μόνο το μισό από το για πόσο “πολύ” πραγματικά πρόκειται) πιο... χτισμένη από την πόλη που άφησα τον Νοέμβριο του '10. Ουρανοξύστες που τότε τους άφησα “στα μισά τους”, σήμερα όχι μόνο είναι ολοκληρωμένοι (κάτι που ούτως ή άλλως δεν προκαλεί εντύπωση, μια και πέρασαν δυόμισι χρόνια), αλλά έχουν δίπλα τους άλλους υπό (με ταχείς ρυθμούς) υπό ανέγερση ουρανοξύστες. Οικοδομικά συγκροτήματα που δίχως ίχνος υπερβολής μπορείς, λόγω έκτασης που καλύπτουν και περιλαμβανομένων κατοικιών, να τα χαρακτηρίσεις “μικρά χωριά”, τα είχα αφήσει στη... φάση της προετοιμασίας του χώρου πριν καν πέσουν τα πρώτα μπετά, και σήμερα είναι... “εντός πόλης χωριουδάκια” με τα όλα τους. Και πράσινες εκτάσεις που τις είχα αφήσει περιφραγμένες με ταμπέλες “no trespassing” κάπου κρεμασμένες, κι αυτές ακόμα είναι σήμερα συγκροτήματα μονοκατοικιών, καταστήματα, φαγάδικα...

Οι γραμμές των μέσων μαζικής μεταφοράς επεκτείνονται, ακόμα και στη δική μας “γειτονιά”, κάπου 20-25 χιλιόμετρα από τους Πύργους Πετρόνας. Το “ακόμα” έχει να κάνει λιγότερο με την απόσταση από το κέντρο της πόλης, και περισσότερο με το ότι η περιοχή που μένουμε ελέγχεται από την Αντιπολίτευση, κι η κεντρική Κυβέρνηση φρόντισε τα πέντε τελευταία χρόνια (μετά τις τελευταίες εκλογές) να... τιμωρήσει τον κόσμο εδώ, παγώνοντας όλα τα δημόσια έργα. Πρόσφατα άρχισαν ξανά τα έργα, επειδή, ω, τι σύμπτωση, πολύ σύντομα θα έχουμε εκλογές...

Ο νέος σταθμός λεωφορείων, ο οποίος μοιάζει περισσότερο με κτήριο αεροδρομίου κι έχει τόση σχέση με τον Puduraya, τον παλιό σταθμό λεωφορείων της KL, όση (σχέση) έχει ένα Airbus A380 με... χαρταετό, είναι πλέον πλήρως λειτουργικός (το '10 τον άφησα “στα τελειώματά του”). Μέχρι και νέο σούπερ τερματικό σταθμό “βρήκα” στο αεροδρόμιο (παραδίδεται τον Ιούνιο), και θα αποτελέσει τε-ρά-στι-α αναβάθμιση του “παλιού LCCT” (τερματικός σταθμός Low Cost εταιρειών), από τον οποίο έχετε περάσει όσοι έχετε πετάξει από/προς KL με την -αυξανόμενα ενοχλητική, αλλά ομολογουμένως θελκτικά οικονομική- AirAsia.

Όσο για αυτό που ανέφερα προχθές περί... συγχνωτισμού Μαλαισιανών από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες, έχω την αίσθηση ότι κι εκεί κάποια μικρή αλλαγή έχει σημειωθεί. Το “λέω” επειδή έχω προσέξει νεαροπαρέες αποτελούμενες από Malays, Κινεζο-Μαλαισιανούς, και Ινδο-Μαλαισιανούς, να μοιράζονται τραπέζια σε food courts για παράδειγμα, και να μιλάνε στα Αγγλικά, κάτι που το 2010 θυμάμαι ότι είχα δει πολύ-πολύ λίγες φορές. Όχι ότι η Μαλαισία έγινε μέσα σε δυόμισι χρόνια κάποιος επί γης πολυεθνοτικός παράδεισος... Όμως, είναι σαν να μην έχεις δει ένα παιδάκι επί δυόμισι χρόνια. Το άφησες με το που πήγε “νήπια”, και το βρίσκεις να τελειώνει τη Β' Δημοτικού. Η διαφορά στο ύψος του είναι εμφανής. Παιδάκι παραμένει, δεν είναι ότι ζορίζεται να βολέψει τα πόδια του στο πίσω κάθισμα μικρού αυτοκινήτου, όμως ειδικά στα μάτια κάποιου που ήταν απών επί δυόμισι χρόνια, η διαφορά είναι πασιφανής.

Τέλος, μία ευχάριστη μη αλλαγή-αλλαγή έχει να κάνει με το πόσο λίγο έχουν ανέβει οι τιμές. Τον Δεκέμβριο του 2011, την πρώτη φορά που πήγα σε σούπερ μάρκετ κοντά στο σπίτι όπου έμεινα για δύο μήνες στο Μπουένος Άιρες, δεν ήξερα αν έπρεπε να ξεκαρδιστώ στα γέλια ή να δακρύσω, διαπιστώνοντας ότι οι τιμές, σε σχέση με το 2009, όχι απλά είχαν πετάξει, αλλά είχαν εκτιναχθεί τόσο (επαναλαμβάνω, σε σχέση με το 2009), που πλέον... είχαν ξεφύγει από τη γήινη βαρύτητα, και ήταν σε τροχιά, ανάμεσα στους -όχι πολύ ακριβότερους, ειδικά από τα εισαγωγής προϊόντα που βρίσκει κανείς σε αργεντίνικα σούπερ μάρκετ- τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους μας... Η φίλη μου παραπονιέται, λέει ότι οι τιμές έχουν ανέβει πολύ, επιτρέψτε μου όμως, έχοντας πάει σε αρκετές χώρες περισσότερες από μία φορές (δύο, τρεις, ή και περισσότερες), κι έχοντας παρατηρήσει τις από-χρονιά-σε-χρονιά διαφορές στις τιμές αλλού, να “πω” ότι οι τιμές εδώ παραμένουν “φιλικότατες”. Μπορείς να χαρείς πρωινό (ρότι με μπανάνα μέσα, ή αυγό, και ντόπιο τσάι) με λιγότερο από ένα ευρώ, και γεύμα (σε απλό μαγαζί) με λιγότερα από δύο. Γεύμα-μούρλια, και σε ποσότητα που σε αφήνει με την αίσθηση ότι τα έξι, εφτά, οκτώ ρίνγκιτ σου, ήταν απόλυτα καλοξοδεμένα.

Μία και μισή το μεσημέρι εδώ... Ώρα για φαγητό (με βλέπω να πηγαίνω σε κινέζικο για το λατρεμένο μου char kway teow -πέντε ρίνγκιτ, 1,25 ευρώ, η μεγάλη μερίδα. Με τέτοιες τιμές, δεν ασχολούμαι με τις “μικρές”, και λίγο φθηνότερες, μερίδες).

 

[KLEOPATRA]

Οπα .. ! Γεια σου βρε Δημητρη !
Πως απο τη Λατινικη Αμερικη βρεθηκες στην αντιπερα οχθη στην Ασια ..τι εκπληξη κιαυτη!!!
Να περνας καλα ..θα σε διαβαζουμε.