Μαλαισία (και Ταϊβάν, και Φιλιππίνες, και Ιάβα, και, και, και...) για εννιά -τουλάχιστον- μήνες

[delmem2233]

Κότα Μπάρου, μέρος δεύτερο, έστω και γραμμένο στην Κουάλα Λούμπουρ, την επομένη της επιστροφής μας από την ανατολική ακτή.

Ένα από τα πράγματα που λατρεύω στο ποδόσφαιρο είναι το πώς λειτουργεί σαν... γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων. “Βαρύς” και σχετικά αντικοινωνικός από τη φύση μου, σπάνια ανοίγω κουβέντα. Στον ξενώνα που έμεινα στην Κότα Μπάρου πρόσεξα κάποιον που έμοιαζε Κινέζος, όμως επί δύο μέρες, πέρα από “hey”, δεν είχαμε πάρε-δώσε. Πέμπτη πρωί τον είδα στο “καθιστικό” του ξενώνα όπως πήγαινα να καθίσω με μία μεγάλη πιατέλα γεμάτη καρπούζι (το “πρωινό” μου), του πρόσφερα, κι έτσι επιτέλους μιλήσαμε για περισσότερο από δύο δευτερόλεπτα. Ο πιτσιρικάς μού “βγήκε” οπαδός της Kitchee, της ομάδας από το Χονγκ Κονγκ, που το βράδυ της Τρίτης είχε “πετάξει” τον Πετράτο και την Κελάνταν “του” εκτός συνέχειας AFC Cup. Ο Edmund ήταν ο ΜΟΝΟΣ οπαδός της Kitchee στο γήπεδο, και μου έδειξε το VIP pass που του έδωσε ο σύλλογος σε ένδειξη... αναγνώρισης της αφοσίωσής του στην ομάδα. Μετά από δύο μέρες που... με το ζόρι χαιρετιόμασταν, καταλήξαμε να μοιραστούμε ποδοσφαιρικές ιστορίες, να βγάλουμε φωτογραφίες φορώντας τις φανέλες των ομάδων “μας” (εγώ, της Κελάνταν), να γίνουμε “φίλοι” στο facebook, μέχρι και αναμνηστικό μού χάρισε, ένα “χαρτάκι” (από αυτά που μάζευα μικρός, με φωτογραφίες παικτών), με την υπογραφή του αγαπημένου του παίκτη τής Kitchee. Μία από τις εκπλήξεις που με περίμεναν στην Κότα Μπάρου...

Άλλη είχε να κάνει με την οικογένεια του Πετράτου, την περίπτωση του οποίου (νεαρός Ελληνοαυστραλός που πέρασε τους τελευταίους μήνες αγωνιζόμενος στη Μαλαισία, στην Κελάνταν) ανέφερα στο προηγούμενο κείμενο. Με ένα σμπάρο, τρία τρυγόνια. Ήξερα ότι θα είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω μετά το παιχνίδι τους με την Kitchee, όμως δεν ήξερα ότι στο γήπεδο ήταν ο πατέρας και ο μικρός αδερφός του. Με καταγωγή από την Κεφαλλονιά ο πατήρ Πετράτος, από την Αθήνα η σύζυγός του. Όσο για τον ποδοσφαιριστή της οικογένειας, την επόμενη μέρα έπαιρνε αεροπλάνο για Αυστραλία, έχοντας ολοκληρώσει για την ώρα τις υποχρεώσεις του στην Κελάνταν. Από αυτά που μου είπε, εκείνο που μπορώ να μεταφέρω είναι ότι τον... δυσκόλεψε το ότι στην “ιδιόρρυθμη” (δικός μου ο χαρακτηρισμός, όχι δικός του) Κότα Μπάρου, ήταν μόνος. Ελληνοαυστραλός, στα 20 του, εκτός συνόρων για πρώτη φορά για να παίξει επαγγελματικά ποδόσφαιρο, ζορίστηκε. Ναι μεν το ξενοδοχείο στο οποίο έμενε είναι σούπερ, ναι μεν είχε μέλη της οικογένειάς του κοντά του κατά διαστήματα, όμως έμεινα με την εντύπωση ότι δε... μετράει τις ημέρες για να επιστρέψει στην Κότα Μπάρου για το υπόλοιπο του συμβολαίου του που λήγει τον Νοέμβριο.

Όπως προανέφερα, σπάνια ανοίγω κουβέντα, όμως τη βραδιά του διεθνή αγώνα της Κελάνταν, πολύ απλά, ΕΠΡΕΠΕ να μιλήσω σε κάποιον “Δυτικό” που είδα να κάθεται φορώντας τη φανέλα της Κελάνταν(!), με την καταλανική σημαία(!!) στα πόδια του. Ο Jordi αποδείχθηκε... περίπτωση. Μετά από χρόνια στον χώρο της οινοπαραγωγής, στην επιχείρηση της οικογένειάς του, αισθάνθηκε την ανάγκη να ζήσει στο εξωτερικό. Για διάφορους λόγους, επέλεξε Μαλαισία, και συγκεκριμένα Κότα Μπάρου. Μετά από σχεδόν μισό χρόνο εκεί, όλοι φαίνονται να γνωρίζουν τον “Καταλανό που ζει εκεί και δε χάνει παιχνίδι της Κελάνταν”. Δεν αποκλείεται μάλιστα σύντομα να εργάζεται για τον σύλλογο. Από όσα είπαμε, το πιο ενδιαφέρον που νομίζω ότι αξίζει να μεταφέρω είναι ο βασικός λόγος που επέλεξε να ζήσει στην Κότα Μπάρου, και όχι κάπου αλλού στη Μαλαισία. Βρίσκει πολλά κοινά μεταξύ Κελάνταν, της Πολιτείας πρωτεύουσα της οποίας είναι η Κότα Μπάρου, και της “Καταλούνια”(!). Λέει ότι ο κόσμος στην Κελάνταν έχει αυτό το... “είμαστε διαφορετικοί από την υπόλοιπη χώρα” που έχουν και οι Καταλανοί, τουλάχιστον εκείνοι που είναι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της ιδέας της ανεξαρτητοποίησης από την Ισπανία. Ακόμα και η... εκδοχή των Μαλαισιανών που μιλάνε στην Κελάνταν είναι ΠΟΛΥ διαφορετική από τα Μαλαισιανά που μιλιούνται οπουδήποτε αλλού στη χώρα, μία ακόμα ομοιότητα με την πατρίδα του Jordi, στην οποία δε μιλούν απλά “διαφορετικά Ισπανικά”, αλλά μία άλλη γλώσσα... Ποιος να μου το 'λεγε ότι θα πήγαινα στην πιο... “κουφή” πρωτεύουσα Πολιτείας της Μαλαισίας, και θα συναντούσα μία ελληνική οικογένεια, έναν Καταλανό που αποφάσισε να εγκατασταθεί εκεί, και τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ οπαδό μίας ομάδας από το Χονγκ Κονγκ...

Στη δε συνέντευξη Τύπου μετά το παιχνίδι της Κελάνταν με την Kitchee, χωρίς υπερβολή, αισθάνθηκα σαν VIP. Όχι μόνο όλοι οι Μαλαισιανοί δημοσιογράφοι ήρθαν στη... γωνιά που διακριτικά είχα κρυφτεί, γεμάτοι περιέργεια για το... τι έκανα εκεί, αλλά ακόμα και ο Καταλανός προπονητής της Kitchee ήρθε μόνος του και μου έπιασε κουβέντα(!), ξαφνιασμένος που είδε “Δυτικό” παρόντα στην αίθουσα Τύπου. Η έκφραση στο πρόσωπό του όταν του εξήγησα στα Ισπανικά από πού είμαι και γιατί ήμουν εκεί, ήταν “όλα τα λεφτά”...

Κυριακή πρωί πήραμε λεωφορείο και μετά βάρκα για Περχέντιαν, δύο νησιά με παραλίες βγαλμένες από “as exotic as it gets” μπροσούρες ταξιδιωτικών γραφείων. Εντυπώσεις από εκεί, κι εξηγήσεις γιατί λάτρεψα/σιχάθηκα το μέρος, στο επόμενο κείμενο. Όπως ανέφερα και στην πρώτη πρόταση, είμαι ήδη πίσω στην Κουάλα Λούμπουρ, όμως από το να περιγράφω καταστάσεις από εδώ, προτιμώ να αφιερώσω δύο κείμενα σε μέρη που το πιθανότερο είναι να μην επισκεφτώ ξανά, τουλάχιστον στο προσεχές μέλλον.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 15
• 16
• 17
• 18
• 19
• …

  Go to chapter

  Go
• 36

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 17 of 36

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

με λίγα... λόγια μας πέθανες.

 

[YBONNH]

Καλωσορισες πισω στο φορουμ!
Ειναι αληθεια πως 14 μηνες απουσιας ειναι πολλοι, αλλα αν γραφεις συστηματικα απο τωρα και στο εξης, θα το παραβλεψουμε.

 

[go2dbeach]

Τελευταία το έχω ΄σύστημα΄να γράφω απάντηση προτού καν διαβάσω
κυρίως γιατί κάποιος γράφει για αγαπημένη μου χώρα (βλέπε Κολομβία) οπου ο τίτλος και μόνο με ξεσηκώνει.
Στη δική σου περίπτωση ομολογώ οτι αυτό το Φιλιππίνες ήταν ένας λόγος να μου τραβήξει την προσοχή-αγαπημένη χώρα γαρ- και ο άλλος λόγος , ο 10900km- αγαπημένος μου πόστερ.
Σε προτιμώ πάντα σε λατινοαμερικάνικες ιστορίες, αλλά οκ, από το τίποτα δεχόμαστε και Ασία
Καλώς ήρθες πίσω στο φόρουμ desaparecido!

 

[tupacgr13]

Είναι από τις ιστορίες που ουσιαστικά με έβαλαν σε αυτό το φόρουμ. Ευχαριστούμε πολύ που τις μοιράζεσαι !

 

[eva kas]

μας μπουρδουκλωσες με τοσες χωρες σε τoσες λιγες γραμμες.......
παρολα αυτα ζηλευωωωω και περιμενω την συνεχεια με αγωνια!

 

[ggonholidays]

Απίστευτος!!!

 

[mariath]

Έχεις μια ευκαιρία να εξιλεωθείς που μας άφησες στα κρύα του λουτρού στη Νότια Αμερική! Μαλαισία, Φιλιππίνες, Ταϊβάν, ό,τι και να μας γράψεις καλοδεχούμενο από σένα! Welcome back!

 

[delmem2233]

Πληκτρολογώ, και η προσοχή μου αποσπάται από τα... “ουράνιο τόξο” δάχτυλά μου. Σύμφωνα με μία εκτίμηση που μόλις διάβασα στη διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας New Straits Times, τουλάχιστον χίλιοι ήμασταν οι Μαλαισιανοί (κυρίως ινδικής καταγωγής, αλλά κι αρκετοί κινεζικής) και (πάμπολλοι) ξένοι που πήγαμε χθες το μεσημέρι σε έναν ινδουιστικό ναό και... γιορτάσαμε τον ερχομό της άνοιξης στο ετήσιο Holi Festival. Φανταστείτε έναν μικρό ανοικτό χώρο, έναν τύπο πάνω σε μία μεγάλη υδροφόρα να περιλούζει τους πάντες με νερό, τους πάντες με ένα νεροπίστολο στο χέρι, πρόσωπα (και μαλλιά, και ρούχα) καλυμμένα από σκόνη σε κάθε λογής χρώμα, και φυσικά (μια και πρόκειται για ινδική γιορτή) δυνατή μπολιγουντιανή μουσική από μεγάλα ηχεία. Πανηγύρι...

Η φίλη μου με είχε προειδοποιήσει να φορέσω ρούχα που δε θα με πείραζε να πετάξω αμέσως μετά τη γιορτή. Η εμπειρία της από Holi προηγούμενων ετών τής έχει... διδάξει ότι οι σκόνες, τον πωπό σου κάτω να χτυπάς, δε βγαίνουν τελείως. Όσο για το δέρμα, δύο ντουζ έκανα χθες μετά τη γιορτή, ένα το απόγευμα κι ένα το βράδυ, άλλο ένα έκανα σήμερα το πρωί, και τα δάχτυλά μου εξακολουθούν να μοιάζουν λες και το βράδυ, ενώ κοιμόμουν, είχα κάποιο ανιψάκι μου να παίζει με χρώματα, κάνοντας τα χέρια μου καμβά απελευθέρωσης της δημιουργικότητάς του...

Στην περιγραφή του σκηνικού στην πρώτη παράγραφο, να προσθέσω ότι ο ινδουιστικός ναός που οργάνωσε τη γιορτή (χρησιμοποιώντας το facebook για να επικοινωνήσει την πρωτοβουλία του σε όσο γινόταν περισσότερο κόσμο), πρόσφερε δωρεάν φαγητό, κάτω από ένα μεγάλο στέγαστρο, ακριβώς δίπλα στην αλάνα του χρωματομπουγελώματος. Χαβαλές, ξεσηκωτική μουσική, λαχταριστό φαγητό... Έχω πάει και σε ινδουιστικές γιορτές πολύ λιγότερο διασκεδαστικές από τη χθεσινή, μία λέξη όμως που κανείς ποτέ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για να περιγράψει ινδουιστική γιορτή είναι “βαρετή”...

Η χθεσινή γιορτή είναι χαρακτηριστικό δείγμα ενός εκ των στοιχείων που μου αρέσουν πολύ στη Μαλαισία. Μουσουλμάνοι, κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις ινδουιστικές γιορτές. Κινεζικής καταγωγής Μαλαισιανοί, ινδικής καταγωγής, και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των μουσουλμάνων (που αποτελούν και την πλειοψηφία στη χώρα). Ινδικής καταγωγής Μαλαισιανοί (οι περισσότεροι ινδουιστές), ethnic Malays (μουσουλμάνοι), και ξένοι, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις γιορτές των κινεζικής καταγωγής πολιτών. Κι ανήμερα Χριστουγέννων, όλοι τους θα πουν “merry Christmas” σε “Δυτικούς” που υποθέτουν ότι πρέπει να είναι χριστιανοί. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι παντού, κι αυτό είναι κάτι που λατρεύω στη Μαλαισία. Εκεί που μου τα... χαλάνε οι Μαλαισιανοί, κάθε εθνοτικής ομάδας και θρησκείας, είναι το πόσοι εξ αυτών αρπάζουν αυτές τις... to know us better (για να δανειστώ ατάκα από κωμωδία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου) ευκαιρίες από τα μαλλιά...

Στο πόσο αρμονικά ή μη, συνυπάρχουν όλες οι εθνοτικές ομάδες στη Μαλαισία, αναφέρθηκα κάποιες φορές στις “Μαλαισιοφλυαρίες” μου το 2010. Αυτές τις τρεις εβδομάδες που έχω εδώ φέτος, έχω παρατηρήσει μία μικρή αλλαγή, προς το καλύτερο. Στις συγκρίσεις όμως που ασυναίσθητα κάνω από την πρώτη μέρα μου εδώ, μεταξύ Μαλαισίας του 2010 και Μαλαισίας του 2013, θα αφιερώσω το επόμενο κείμενο. Για την ώρα επιστρέφω στο μπάνιο για ένα ακόμα δυνατό τρίψιμο χεριών...

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, τα “ευχαριστώ” σας, και για τον χρόνο που αφιερώσατε για να με διαβάσετε προχθές.

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ

 

[go2dbeach]

Μικρό το κεφάλαιο, αλλά χρωμάτισες τη μέρα μου

 

[delmem2233]

Κουαλαλουμπουριανές διαφορές μεταξύ 2010 και 2013... Βασικότερη όλων, ότι η KL σήμερα είναι πολύ (πάρτε το “πολύ”, δεκαπλασιάστε το, αυτό που προκύπτει διπλασιάστε το, κι έχετε μόνο το μισό από το για πόσο “πολύ” πραγματικά πρόκειται) πιο... χτισμένη από την πόλη που άφησα τον Νοέμβριο του '10. Ουρανοξύστες που τότε τους άφησα “στα μισά τους”, σήμερα όχι μόνο είναι ολοκληρωμένοι (κάτι που ούτως ή άλλως δεν προκαλεί εντύπωση, μια και πέρασαν δυόμισι χρόνια), αλλά έχουν δίπλα τους άλλους υπό (με ταχείς ρυθμούς) υπό ανέγερση ουρανοξύστες. Οικοδομικά συγκροτήματα που δίχως ίχνος υπερβολής μπορείς, λόγω έκτασης που καλύπτουν και περιλαμβανομένων κατοικιών, να τα χαρακτηρίσεις “μικρά χωριά”, τα είχα αφήσει στη... φάση της προετοιμασίας του χώρου πριν καν πέσουν τα πρώτα μπετά, και σήμερα είναι... “εντός πόλης χωριουδάκια” με τα όλα τους. Και πράσινες εκτάσεις που τις είχα αφήσει περιφραγμένες με ταμπέλες “no trespassing” κάπου κρεμασμένες, κι αυτές ακόμα είναι σήμερα συγκροτήματα μονοκατοικιών, καταστήματα, φαγάδικα...

Οι γραμμές των μέσων μαζικής μεταφοράς επεκτείνονται, ακόμα και στη δική μας “γειτονιά”, κάπου 20-25 χιλιόμετρα από τους Πύργους Πετρόνας. Το “ακόμα” έχει να κάνει λιγότερο με την απόσταση από το κέντρο της πόλης, και περισσότερο με το ότι η περιοχή που μένουμε ελέγχεται από την Αντιπολίτευση, κι η κεντρική Κυβέρνηση φρόντισε τα πέντε τελευταία χρόνια (μετά τις τελευταίες εκλογές) να... τιμωρήσει τον κόσμο εδώ, παγώνοντας όλα τα δημόσια έργα. Πρόσφατα άρχισαν ξανά τα έργα, επειδή, ω, τι σύμπτωση, πολύ σύντομα θα έχουμε εκλογές...

Ο νέος σταθμός λεωφορείων, ο οποίος μοιάζει περισσότερο με κτήριο αεροδρομίου κι έχει τόση σχέση με τον Puduraya, τον παλιό σταθμό λεωφορείων της KL, όση (σχέση) έχει ένα Airbus A380 με... χαρταετό, είναι πλέον πλήρως λειτουργικός (το '10 τον άφησα “στα τελειώματά του”). Μέχρι και νέο σούπερ τερματικό σταθμό “βρήκα” στο αεροδρόμιο (παραδίδεται τον Ιούνιο), και θα αποτελέσει τε-ρά-στι-α αναβάθμιση του “παλιού LCCT” (τερματικός σταθμός Low Cost εταιρειών), από τον οποίο έχετε περάσει όσοι έχετε πετάξει από/προς KL με την -αυξανόμενα ενοχλητική, αλλά ομολογουμένως θελκτικά οικονομική- AirAsia.

Όσο για αυτό που ανέφερα προχθές περί... συγχνωτισμού Μαλαισιανών από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες, έχω την αίσθηση ότι κι εκεί κάποια μικρή αλλαγή έχει σημειωθεί. Το “λέω” επειδή έχω προσέξει νεαροπαρέες αποτελούμενες από Malays, Κινεζο-Μαλαισιανούς, και Ινδο-Μαλαισιανούς, να μοιράζονται τραπέζια σε food courts για παράδειγμα, και να μιλάνε στα Αγγλικά, κάτι που το 2010 θυμάμαι ότι είχα δει πολύ-πολύ λίγες φορές. Όχι ότι η Μαλαισία έγινε μέσα σε δυόμισι χρόνια κάποιος επί γης πολυεθνοτικός παράδεισος... Όμως, είναι σαν να μην έχεις δει ένα παιδάκι επί δυόμισι χρόνια. Το άφησες με το που πήγε “νήπια”, και το βρίσκεις να τελειώνει τη Β' Δημοτικού. Η διαφορά στο ύψος του είναι εμφανής. Παιδάκι παραμένει, δεν είναι ότι ζορίζεται να βολέψει τα πόδια του στο πίσω κάθισμα μικρού αυτοκινήτου, όμως ειδικά στα μάτια κάποιου που ήταν απών επί δυόμισι χρόνια, η διαφορά είναι πασιφανής.

Τέλος, μία ευχάριστη μη αλλαγή-αλλαγή έχει να κάνει με το πόσο λίγο έχουν ανέβει οι τιμές. Τον Δεκέμβριο του 2011, την πρώτη φορά που πήγα σε σούπερ μάρκετ κοντά στο σπίτι όπου έμεινα για δύο μήνες στο Μπουένος Άιρες, δεν ήξερα αν έπρεπε να ξεκαρδιστώ στα γέλια ή να δακρύσω, διαπιστώνοντας ότι οι τιμές, σε σχέση με το 2009, όχι απλά είχαν πετάξει, αλλά είχαν εκτιναχθεί τόσο (επαναλαμβάνω, σε σχέση με το 2009), που πλέον... είχαν ξεφύγει από τη γήινη βαρύτητα, και ήταν σε τροχιά, ανάμεσα στους -όχι πολύ ακριβότερους, ειδικά από τα εισαγωγής προϊόντα που βρίσκει κανείς σε αργεντίνικα σούπερ μάρκετ- τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους μας... Η φίλη μου παραπονιέται, λέει ότι οι τιμές έχουν ανέβει πολύ, επιτρέψτε μου όμως, έχοντας πάει σε αρκετές χώρες περισσότερες από μία φορές (δύο, τρεις, ή και περισσότερες), κι έχοντας παρατηρήσει τις από-χρονιά-σε-χρονιά διαφορές στις τιμές αλλού, να “πω” ότι οι τιμές εδώ παραμένουν “φιλικότατες”. Μπορείς να χαρείς πρωινό (ρότι με μπανάνα μέσα, ή αυγό, και ντόπιο τσάι) με λιγότερο από ένα ευρώ, και γεύμα (σε απλό μαγαζί) με λιγότερα από δύο. Γεύμα-μούρλια, και σε ποσότητα που σε αφήνει με την αίσθηση ότι τα έξι, εφτά, οκτώ ρίνγκιτ σου, ήταν απόλυτα καλοξοδεμένα.

Μία και μισή το μεσημέρι εδώ... Ώρα για φαγητό (με βλέπω να πηγαίνω σε κινέζικο για το λατρεμένο μου char kway teow -πέντε ρίνγκιτ, 1,25 ευρώ, η μεγάλη μερίδα. Με τέτοιες τιμές, δεν ασχολούμαι με τις “μικρές”, και λίγο φθηνότερες, μερίδες).

 

[KLEOPATRA]

Οπα .. ! Γεια σου βρε Δημητρη !
Πως απο τη Λατινικη Αμερικη βρεθηκες στην αντιπερα οχθη στην Ασια ..τι εκπληξη κιαυτη!!!
Να περνας καλα ..θα σε διαβαζουμε.