ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο by STAV
- Κεφάλαιο 5ο by STAV
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο by STAV][quote="ioanna karagianni, post: 0"]Η επόμενη στάση μας ήταν το Serramonastery. Από αυτό το μοναστήρι θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Υποψιάζομαι ότι και οι άλλοι στην ίδια κατάσταση θα είναι. Νομίζω ότι η αιτία της ομαδικής μας αμνησίας κρύβεται στα συμπτώματα του υψομέτρου που άρχισαν πλέον να γίνονται αισθητά, από το πρωί είχαμε πονοκέφαλο και τώρα αν και ήταν ακόμα πρωί αισθανόμασταν ήδη κουρασμένοι. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον άπειρο κόσμο που έπρεπε να σπρώξουμε και να στριμώξουμε για να περιηγηθούμε στον χώρο θεωρώ ότι το αλτσχάιμερ είναι κατανοητό. Αν ο STAV θυμάται κάτι παραπάνω καλώς αλλιώς ανοίχτε καμιά εγκυκλοπαίδεια. [/quote
- Κεφάλαιο 9ο by STAV
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο by STAV
- Κεφάλαιο 14ο][quote="NTINA, post: 0"
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο by STAV
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο by STAV
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο by STAV]Να κοιμηθούμε μια κουβέντα είναι. Η Ιωάννα τράβηξε τις σατέν κουρτίνες του παραθύρου διότι ως γνωστόν διαλέγει πάντα κρεβάτι με θέα, η Ισαβέλλα άλλαξε θέση γιατί η υδρορροή ήταν προς τα μέσα και όχι προς τα έξω τοποθετημένη, η Ίριδα μέτρησε όλες τις ρωγμές που υπήρχαν πάνω από το κρεβάτι της, ο Δημήτρης είπε κάτι ελληνικότατο για τον Αυστριακό που δεν ήθελε να ταξιδέψει με τους Έλληνες μαζί-είπε κάτι και για Greekstatistics επίσης και δεν ήταν ο μόνος, αυτό μας κυνηγούσε σε όλο το ταξίδι- και η Φούλα τοποθέτησε τη νταμιτζάνα με το οξυγόνο πάνω στη στόφα. Ναι υπήρχε και στόφα που χρησίμευε για αποθήκευση αραχνών, φωλιά ποντικιών, πεδίο δράσης και εκπαίδευσης γατών κλπ. Τα δύο αγοράκια του διπλανού δωματίου ούτε που ακούγονταν, τα κακόμοιρα. Αυτά τα 17χρονα έκαναν το lifetrip, τ’ ακούτε εσείς ελληνίδες μανάδες; Σε αυτή την ηλικία τα στέλνουν μόνα τους στην άκρη του κόσμου για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να μάθουν να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή τους. Τέλος πάντων στα δικά μας, στο δωμάτιο όπου νερό δεν υπήρχε, καρέκλα δεν υπήρχε, τραπέζι δεν υπήρχε, τουαλέτα δεν υπήρχε, η πόρτα έκλεινε με ένα ξύλινο παλούκι εσωτερικά, διακόπτης της μοναδικής λάμπας στη μέση του δωματίου δεν υπήρχε. Το έλεγε η άλλη , τι τα θέλετε τόσα πράγματα. Άντε να κοιμηθείς. Αρχίσαμε να συζητάμε για το Reting και την επίσκεψή μας εκεί. Όλοι;;; όχι, ο Δημήτρης άρχισε να ροχαλίζει αμέσως, η Φούλα πήρε τη νταμιτζάνα παραμάσχαλα και η άλλη μη χάσει ευκαιρία -Α, ωραία θα διαβάσω χωρίς φακό. Οι υπόλοιποι λοιπόν αρχίσαμε κάτι να ψιλολέμε για το [B]Reting[/B][B]Monastery[/B]γιατί είναι ίσως το πιο σημαντικό βουδιστικό μοναστήρι του κεντρικού Θιβέτ. Οι ντόπιοι το ονομάζουν και "Radreng." To μοναστήρι Reting ιδρύθηκε από τον [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Atisha"]Atisha[/URL] το 1056 ως έδρα της συνιστώσας [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Kadam_%28Tibetan_Buddhism%29"]Kadampa[/URL]. O[URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Je_Tsongkhapa"]Tsongkapa[/URL] το 1400 μετασχημάτισε τη σχολή Kadampa η οποία έπειτα έγινε γνωστή ως νέα συνιστώσα Kadampa ή Gelug και το Reting έγινε το σημαντικότερο [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Gelug"]Gelugpa[/URL] μοναστήρι, η έδρα του [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Reting_Rinpoche"]Reting Rinpoche[/URL
- Κεφάλαιο 22ο
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο][I]GANDEN MONASTERY[/I
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο by STAV
- Κεφάλαιο 27ο
- Κεφάλαιο 28ο by STAV
- Κεφάλαιο 29ο
- Κεφάλαιο 30ο
- Κεφάλαιο 31ο
- Κεφάλαιο 32ο
- Κεφάλαιο 33ο by STAV
- Κεφάλαιο 34ο by STAV
- Κεφάλαιο 35ο
- Κεφάλαιο 36ο
- Κεφάλαιο 37ο
- Κεφάλαιο 38ο][B]ΞΕΚΑΤΙΝΙΑΣΜΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1[/B
- Κεφάλαιο 39ο by STAV][B]Ο Master Chef στο Θιβέτ;;;[/B
- Κεφάλαιο 40ο
- Κεφάλαιο 41ο
- Κεφάλαιο 42ο
- Κεφάλαιο 43ο
- Κεφάλαιο 44ο
- Κεφάλαιο 45ο
- Κεφάλαιο 46ο
- Κεφάλαιο 47ο
- Κεφάλαιο 48ο
- Κεφάλαιο 49ο
- Κεφάλαιο 50ο by STAV
- Κεφάλαιο 51ο by STAV
- Κεφάλαιο 52ο][attach=full]47120[/attach
- Κεφάλαιο 53ο by STAV][attach=full]47121[/attach
- Κεφάλαιο 54ο
- Κεφάλαιο 55ο by STAV][quote="KLEOPATRA, post: 0"
- Κεφάλαιο 56ο][attach=full]47134[/attach
- Κεφάλαιο 57ο
- Κεφάλαιο 58ο
- Κεφάλαιο 59ο
- Κεφάλαιο 60ο by STAV
- Φωτογραφίες
«Ότι ζητήσεις θα γίνεται» μου είχε υποσχεθεί ο Σταύρος όταν ξεκινήσουμε, και είχε κρατήσει ως τώρα την υπόσχεση του.
Στην Κατμαντού όταν ήθελα να απολαύσω απλώς την θέα των μεσαιωνικών κτιρίων από ψηλά, αφήναμε τους υπόλοιπους να περιηγηθούν στους ναούς και τα παλάτια και εμείς οι τρεις ως παλιοί στην περιοχή αναζητούσαμε ποιο από τα καφέ στις ταράτσες θα μας πρόσφερε την καλύτερη θέα.
Στους περιπάτους μας στα γύρω χωριά όταν αναρωτιόμουν πως είναι να μαζεύει κανείς ρύζι ολημερίς, μια από τις γυναίκες στράφηκε προς το μέρος μας για να μας φωνάξει κάτι γελώντας. Μας καλούσε να μαζέψουμε ρύζι μαζί τους. Ένα τέταρτο και 128 φωτογραφίες αργότερα ήξερα πως ήταν να μαζεύεις ρύζι ολημερίς. Άθλια. Τα πόδια μου ήταν πιασμένα, η μέση μου πονούσε, τα χέρια ήταν λασπωμένα. Την υπόλοιπη διαδρομή την έκανα περπατώντας σε σχήμα γάμα, αλλά ευχαριστημένη που για λίγη ώρα είχα βουτήξει στην λάσπη μαζί με τους ντόπιους και είχα γελοιοποιηθεί με την αδεξιότητα μου.
Η διαμονή στο ήρεμο και πολύβουο Νεπάλ όμως είχε κρατήσει μόνο μιάμιση μέρα.
Μετά είχε έρθει η Λάσα και τα ανάμικτα συναισθήματα.
Σήμερα το πρωί καθώς αφήναμε και αυτήν πίσω για να συνεχίσουμε την προσχεδιασμένη διαδρομή μας, η υπόσχεση του Σταύρου ήρθε ξανά στο μυαλό μου. «Ότι ζητήσεις θα γίνεται» και είχα ζητήσει άγριες διαδρομές σε κακοτράχαλους δρόμους, μακριά από τον πολιτισμό, και διαμονή σε αμφίβολα καταλύματα. Τώρα χοροπηδούσαμε χαρωπά στις θέσεις μας καθώς το βανάκι μας διέτρεχε έναν δρόμο ελαφρώς δυσδιάκριτο στα άπειρα μάτια μας.
Είχαμε αφήσει το ξενοδοχείο μας πολύ πρωί. Ο αλητάμπουρας ήταν κατενθουσιασμένος, είχε βαρεθεί στην πόλη δύο μέρες τώρα, τα είχε πάρει και με τους κινέζους και είχε βρει την ευκαιρία να ξεσκονίσει τα επαναστατικά του ένστικτα. Του είχα υποσχεθεί περιπετειώδεις διαδρομές και μια θέση ψηλά για να μπορεί να βλέπει έξω. Η πλατιά καλοδιατηρημένη άσφαλτος έκανε άνετο το πρώτο μέρος της διαδρομής μας. Δίπλα μας μερικά μέτρα ψηλότερα από το δρόμο οι γραμμές του τρένου. Ένα ωραίο μοτίβο από πέτρες στόλιζε τον τοίχο των γραμμών. Τρένο δυστυχώς δεν πετύχαμε να περνάει.
Μετά το αυτοκίνητο πήρε μια αθώα στροφή και μπήκε σε έναν κάθετο δρομάκο. Ένας λογικός άνθρωπος θα περίμενε ότι οι δρόμοι γύρω από την τεράστια λεωφόρο θα είναι αν όχι στην ίδια, τουλάχιστον σε παρόμοια κατάσταση, κυρίως όταν ξέρεις ότι την ίδια διαδρομή κάνει και λεωφορείο της γραμμής. Όμως όλες αυτές οι υποθέσεις είναι λογικές μόνο σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, τώρα ήμασταν στο Θιβέτ. Τα κεφάλια μας άρχισαν να κινούνται ρυθμικά αριστερά δεξιά και αν δεν κρατιόμουν καλά έπεφτα στην αγκαλιά του διπλανού μου.
Ήταν πολύ γοητευτικό το πόσο κοντά κρυβόταν ένας άλλος εντελώς διαφορετικός κόσμος. Εκτάσεις με πολύ χαμηλή βλάστηση, ποτάμια, γελάδια να βόσκουν, και χωριά με αυτά τα γκρίζα απρόσωπα σπίτια και τα ζωγραφιστά παράθυρα. Οι άντρες της παρέας εκστασιάστηκαν από την οργάνωση των νοικοκυριών, γιατί πάνω στους φράκτες των σπιτιών οι ντόπιοι συνήθιζαν να στοιβάζουν ξύλα για το χειμώνα αλλά μια και τα ξύλα δεν ήταν αρκετά για όλους, πιο συχνά ως καύσιμη ύλη, ξέραιναν ένα είδος πίτας καμωμένης από περιττώματα αγελάδας. Αυτή η νέα προοπτική ανακύκλωσης ενθουσίασε τον αντρικό πληθυσμό του γκρουπ σε σημείο που ο Δημήτρης απέσπασε βιαίως την φωτογραφική μηχανή που ήταν κολλημένη στο μάτι της γυναίκας του, προκειμένου να τραβήξει αντιπροσωπευτικές φωτογραφίες αυτής της ευφάνταστης ιδέας. Έτσι οι πίτες που ξεραίνονται στον ήλιο κατέλαβαν σημαντικό χώρο στην μνήμη των μηχανών τους. Ο καθείς με τα γούστα του.
Στην συνέχεια και αφού αλλάξαμε πίστα, δεν κουνιόμασταν πια αριστερά δεξιά αλλά πάνω κάτω, οι πρώτες σκηνές νομάδων έκαναν την εμφάνιση τους. Το τοπίο ήταν άγριο και ερημικό. Οι σκηνές των νομάδων μαύρες, ζώα έβοσκαν γύρω τους, λεπτές γραμμές καπνού εμφανίζονταν που και που και γύρω γύρω περιτριγυριζόμασταν από τι;;; μπράβο το βρήκατε, βουνά, πολλά βουνά. Πρώτος σταθμός της ημέρας ήταν το μοναστήρι Τsurpu. Ένα πανέμορφο μοναστήρι με την χαρακτηριστική πολύχρωμη ζωγραφική του, σκαρφαλωμένο σε ένα βραχώδη όγκο. Όμως για αυτό θα μιλήσουμε εκτενέστερα αύριο. Τώρα πάω να τεντωθώ λίγο γιατί και μόνο με την ανάμνηση του δρόμου πιάστηκα πάλι.
Στην Κατμαντού όταν ήθελα να απολαύσω απλώς την θέα των μεσαιωνικών κτιρίων από ψηλά, αφήναμε τους υπόλοιπους να περιηγηθούν στους ναούς και τα παλάτια και εμείς οι τρεις ως παλιοί στην περιοχή αναζητούσαμε ποιο από τα καφέ στις ταράτσες θα μας πρόσφερε την καλύτερη θέα.
Στους περιπάτους μας στα γύρω χωριά όταν αναρωτιόμουν πως είναι να μαζεύει κανείς ρύζι ολημερίς, μια από τις γυναίκες στράφηκε προς το μέρος μας για να μας φωνάξει κάτι γελώντας. Μας καλούσε να μαζέψουμε ρύζι μαζί τους. Ένα τέταρτο και 128 φωτογραφίες αργότερα ήξερα πως ήταν να μαζεύεις ρύζι ολημερίς. Άθλια. Τα πόδια μου ήταν πιασμένα, η μέση μου πονούσε, τα χέρια ήταν λασπωμένα. Την υπόλοιπη διαδρομή την έκανα περπατώντας σε σχήμα γάμα, αλλά ευχαριστημένη που για λίγη ώρα είχα βουτήξει στην λάσπη μαζί με τους ντόπιους και είχα γελοιοποιηθεί με την αδεξιότητα μου.
Η διαμονή στο ήρεμο και πολύβουο Νεπάλ όμως είχε κρατήσει μόνο μιάμιση μέρα.
Μετά είχε έρθει η Λάσα και τα ανάμικτα συναισθήματα.
Σήμερα το πρωί καθώς αφήναμε και αυτήν πίσω για να συνεχίσουμε την προσχεδιασμένη διαδρομή μας, η υπόσχεση του Σταύρου ήρθε ξανά στο μυαλό μου. «Ότι ζητήσεις θα γίνεται» και είχα ζητήσει άγριες διαδρομές σε κακοτράχαλους δρόμους, μακριά από τον πολιτισμό, και διαμονή σε αμφίβολα καταλύματα. Τώρα χοροπηδούσαμε χαρωπά στις θέσεις μας καθώς το βανάκι μας διέτρεχε έναν δρόμο ελαφρώς δυσδιάκριτο στα άπειρα μάτια μας.
Είχαμε αφήσει το ξενοδοχείο μας πολύ πρωί. Ο αλητάμπουρας ήταν κατενθουσιασμένος, είχε βαρεθεί στην πόλη δύο μέρες τώρα, τα είχε πάρει και με τους κινέζους και είχε βρει την ευκαιρία να ξεσκονίσει τα επαναστατικά του ένστικτα. Του είχα υποσχεθεί περιπετειώδεις διαδρομές και μια θέση ψηλά για να μπορεί να βλέπει έξω. Η πλατιά καλοδιατηρημένη άσφαλτος έκανε άνετο το πρώτο μέρος της διαδρομής μας. Δίπλα μας μερικά μέτρα ψηλότερα από το δρόμο οι γραμμές του τρένου. Ένα ωραίο μοτίβο από πέτρες στόλιζε τον τοίχο των γραμμών. Τρένο δυστυχώς δεν πετύχαμε να περνάει.
Μετά το αυτοκίνητο πήρε μια αθώα στροφή και μπήκε σε έναν κάθετο δρομάκο. Ένας λογικός άνθρωπος θα περίμενε ότι οι δρόμοι γύρω από την τεράστια λεωφόρο θα είναι αν όχι στην ίδια, τουλάχιστον σε παρόμοια κατάσταση, κυρίως όταν ξέρεις ότι την ίδια διαδρομή κάνει και λεωφορείο της γραμμής. Όμως όλες αυτές οι υποθέσεις είναι λογικές μόνο σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, τώρα ήμασταν στο Θιβέτ. Τα κεφάλια μας άρχισαν να κινούνται ρυθμικά αριστερά δεξιά και αν δεν κρατιόμουν καλά έπεφτα στην αγκαλιά του διπλανού μου.
Ήταν πολύ γοητευτικό το πόσο κοντά κρυβόταν ένας άλλος εντελώς διαφορετικός κόσμος. Εκτάσεις με πολύ χαμηλή βλάστηση, ποτάμια, γελάδια να βόσκουν, και χωριά με αυτά τα γκρίζα απρόσωπα σπίτια και τα ζωγραφιστά παράθυρα. Οι άντρες της παρέας εκστασιάστηκαν από την οργάνωση των νοικοκυριών, γιατί πάνω στους φράκτες των σπιτιών οι ντόπιοι συνήθιζαν να στοιβάζουν ξύλα για το χειμώνα αλλά μια και τα ξύλα δεν ήταν αρκετά για όλους, πιο συχνά ως καύσιμη ύλη, ξέραιναν ένα είδος πίτας καμωμένης από περιττώματα αγελάδας. Αυτή η νέα προοπτική ανακύκλωσης ενθουσίασε τον αντρικό πληθυσμό του γκρουπ σε σημείο που ο Δημήτρης απέσπασε βιαίως την φωτογραφική μηχανή που ήταν κολλημένη στο μάτι της γυναίκας του, προκειμένου να τραβήξει αντιπροσωπευτικές φωτογραφίες αυτής της ευφάνταστης ιδέας. Έτσι οι πίτες που ξεραίνονται στον ήλιο κατέλαβαν σημαντικό χώρο στην μνήμη των μηχανών τους. Ο καθείς με τα γούστα του.
Στην συνέχεια και αφού αλλάξαμε πίστα, δεν κουνιόμασταν πια αριστερά δεξιά αλλά πάνω κάτω, οι πρώτες σκηνές νομάδων έκαναν την εμφάνιση τους. Το τοπίο ήταν άγριο και ερημικό. Οι σκηνές των νομάδων μαύρες, ζώα έβοσκαν γύρω τους, λεπτές γραμμές καπνού εμφανίζονταν που και που και γύρω γύρω περιτριγυριζόμασταν από τι;;; μπράβο το βρήκατε, βουνά, πολλά βουνά. Πρώτος σταθμός της ημέρας ήταν το μοναστήρι Τsurpu. Ένα πανέμορφο μοναστήρι με την χαρακτηριστική πολύχρωμη ζωγραφική του, σκαρφαλωμένο σε ένα βραχώδη όγκο. Όμως για αυτό θα μιλήσουμε εκτενέστερα αύριο. Τώρα πάω να τεντωθώ λίγο γιατί και μόνο με την ανάμνηση του δρόμου πιάστηκα πάλι.
Attachments
Last edited by a moderator:
Ότι πρέπει είμαι για το υψόμετρο, ε ? 
Δεν μπορώ παρά ν ακολουθήσω στην αναρρίχηση
