ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο by STAV
- Κεφάλαιο 5ο by STAV
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο by STAV][quote="ioanna karagianni, post: 0"]Η επόμενη στάση μας ήταν το Serramonastery. Από αυτό το μοναστήρι θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Υποψιάζομαι ότι και οι άλλοι στην ίδια κατάσταση θα είναι. Νομίζω ότι η αιτία της ομαδικής μας αμνησίας κρύβεται στα συμπτώματα του υψομέτρου που άρχισαν πλέον να γίνονται αισθητά, από το πρωί είχαμε πονοκέφαλο και τώρα αν και ήταν ακόμα πρωί αισθανόμασταν ήδη κουρασμένοι. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον άπειρο κόσμο που έπρεπε να σπρώξουμε και να στριμώξουμε για να περιηγηθούμε στον χώρο θεωρώ ότι το αλτσχάιμερ είναι κατανοητό. Αν ο STAV θυμάται κάτι παραπάνω καλώς αλλιώς ανοίχτε καμιά εγκυκλοπαίδεια. [/quote
- Κεφάλαιο 9ο by STAV
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο by STAV
- Κεφάλαιο 14ο][quote="NTINA, post: 0"
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο by STAV
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο by STAV
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο by STAV]Να κοιμηθούμε μια κουβέντα είναι. Η Ιωάννα τράβηξε τις σατέν κουρτίνες του παραθύρου διότι ως γνωστόν διαλέγει πάντα κρεβάτι με θέα, η Ισαβέλλα άλλαξε θέση γιατί η υδρορροή ήταν προς τα μέσα και όχι προς τα έξω τοποθετημένη, η Ίριδα μέτρησε όλες τις ρωγμές που υπήρχαν πάνω από το κρεβάτι της, ο Δημήτρης είπε κάτι ελληνικότατο για τον Αυστριακό που δεν ήθελε να ταξιδέψει με τους Έλληνες μαζί-είπε κάτι και για Greekstatistics επίσης και δεν ήταν ο μόνος, αυτό μας κυνηγούσε σε όλο το ταξίδι- και η Φούλα τοποθέτησε τη νταμιτζάνα με το οξυγόνο πάνω στη στόφα. Ναι υπήρχε και στόφα που χρησίμευε για αποθήκευση αραχνών, φωλιά ποντικιών, πεδίο δράσης και εκπαίδευσης γατών κλπ. Τα δύο αγοράκια του διπλανού δωματίου ούτε που ακούγονταν, τα κακόμοιρα. Αυτά τα 17χρονα έκαναν το lifetrip, τ’ ακούτε εσείς ελληνίδες μανάδες; Σε αυτή την ηλικία τα στέλνουν μόνα τους στην άκρη του κόσμου για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να μάθουν να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή τους. Τέλος πάντων στα δικά μας, στο δωμάτιο όπου νερό δεν υπήρχε, καρέκλα δεν υπήρχε, τραπέζι δεν υπήρχε, τουαλέτα δεν υπήρχε, η πόρτα έκλεινε με ένα ξύλινο παλούκι εσωτερικά, διακόπτης της μοναδικής λάμπας στη μέση του δωματίου δεν υπήρχε. Το έλεγε η άλλη , τι τα θέλετε τόσα πράγματα. Άντε να κοιμηθείς. Αρχίσαμε να συζητάμε για το Reting και την επίσκεψή μας εκεί. Όλοι;;; όχι, ο Δημήτρης άρχισε να ροχαλίζει αμέσως, η Φούλα πήρε τη νταμιτζάνα παραμάσχαλα και η άλλη μη χάσει ευκαιρία -Α, ωραία θα διαβάσω χωρίς φακό. Οι υπόλοιποι λοιπόν αρχίσαμε κάτι να ψιλολέμε για το [B]Reting[/B][B]Monastery[/B]γιατί είναι ίσως το πιο σημαντικό βουδιστικό μοναστήρι του κεντρικού Θιβέτ. Οι ντόπιοι το ονομάζουν και "Radreng." To μοναστήρι Reting ιδρύθηκε από τον [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Atisha"]Atisha[/URL] το 1056 ως έδρα της συνιστώσας [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Kadam_%28Tibetan_Buddhism%29"]Kadampa[/URL]. O[URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Je_Tsongkhapa"]Tsongkapa[/URL] το 1400 μετασχημάτισε τη σχολή Kadampa η οποία έπειτα έγινε γνωστή ως νέα συνιστώσα Kadampa ή Gelug και το Reting έγινε το σημαντικότερο [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Gelug"]Gelugpa[/URL] μοναστήρι, η έδρα του [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Reting_Rinpoche"]Reting Rinpoche[/URL
- Κεφάλαιο 22ο
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο][I]GANDEN MONASTERY[/I
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο by STAV
- Κεφάλαιο 27ο
- Κεφάλαιο 28ο by STAV
- Κεφάλαιο 29ο
- Κεφάλαιο 30ο
- Κεφάλαιο 31ο
- Κεφάλαιο 32ο
- Κεφάλαιο 33ο by STAV
- Κεφάλαιο 34ο by STAV
- Κεφάλαιο 35ο
- Κεφάλαιο 36ο
- Κεφάλαιο 37ο
- Κεφάλαιο 38ο][B]ΞΕΚΑΤΙΝΙΑΣΜΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1[/B
- Κεφάλαιο 39ο by STAV][B]Ο Master Chef στο Θιβέτ;;;[/B
- Κεφάλαιο 40ο
- Κεφάλαιο 41ο
- Κεφάλαιο 42ο
- Κεφάλαιο 43ο
- Κεφάλαιο 44ο
- Κεφάλαιο 45ο
- Κεφάλαιο 46ο
- Κεφάλαιο 47ο
- Κεφάλαιο 48ο
- Κεφάλαιο 49ο
- Κεφάλαιο 50ο by STAV
- Κεφάλαιο 51ο by STAV
- Κεφάλαιο 52ο][attach=full]47120[/attach
- Κεφάλαιο 53ο by STAV][attach=full]47121[/attach
- Κεφάλαιο 54ο
- Κεφάλαιο 55ο by STAV][quote="KLEOPATRA, post: 0"
- Κεφάλαιο 56ο][attach=full]47134[/attach
- Κεφάλαιο 57ο
- Κεφάλαιο 58ο
- Κεφάλαιο 59ο
- Κεφάλαιο 60ο by STAV
- Φωτογραφίες
Τα διόδια ήταν ο τελευταίος έλεγχος πριν το πουθενά. Είμαστε σε ένα αυτοκίνητο καλυμμένο με λάσπη, οι ρόδες του γυρίζουν πάνω σε ένα ανύπαρκτο δρόμο, επικίνδυνα γρήγορα, παράλογα σίγουρα. Ο τελευταίος μας σταθμός, ένα μικρό χωριό, αποκομμένες σκηνές παιδιών που παίζουν στο ποτάμι, όγκοι μικρών πέτρινων σπιτιών, ασκητικές μορφές ντόπιων, όλα μέρη ενός ονειρικού σκηνικού. Μοναδική μας επαφή με την δική μας πραγματικότητα το τζιπ των φίλων μας που ακολουθεί, μια νοητή κλωστή που μας ενώνει όλους στο ίδιο όνειρο.
Στην ερώτηση της Ντρόγκα που θα περάσουμε την νύχτα μας στο base camp ή σε ξενοδοχείο η ζυγαριά έγειρε γεμάτη αμφιβολία υπέρ του camp. Τώρα περνάμε μπροστά από ένα τετράγωνο γκρίζο κτίριο με μικρά παράθυρα. Το ξενοδοχείο που απορρίψαμε μοιάζει με φυλακή, καλύτερα με τους νομάδες.
Δεν ξέρουμε πια που πάμε, η ομίχλη έχει σκεπάσει τα πάντα, γιατί ήρθαμε; Ο δρόμος συνεχίζει να ανοίγεται κομμάτι – κομμάτι μπροστά μας, πλατύς, γυμνός, απόκοσμος. Σκούροι όγκοι λερώνουν το χλωμό άσπρο της ομίχλης, κατευθυνόμαστε πάνω τους.
Είναι οι σκηνές, έχουμε φτάσει στο camp, δύο σειρές από τεράστιες τέντες αφήνουν έναν πλατύ διάδρομο ανάμεσα τους. Ο χώρος είναι γεμάτος με ξένους που πηγαινοέρχονται όλοι ευρωπαίοι, δεν έχει κινέζους εδώ. Οι σκηνές ανήκουν στους νομάδες της περιοχής που σκέφτηκαν αυτόν τον τρόπο για να βγάλουν χρήματα. Νοικιάζουν τα σπίτια τους στους τουρίστες. Μπαίνουμε στην δικιά μας.
Αντί για πόρτα το βαρύ κόκκινο ύφασμα ενισχυμένο με ένα πάπλωμα, κρύβει ένα μεγάλο δωμάτιο, κρεβάτια παρατεταγμένα στο πλάι, σκεπασμένα με σκληρά πολύχρωμα χαλιά, μια ξυλόσομπα στην μέση γεμάτη κατσαρόλες ένα χαμηλό τραπέζι και καρέκλες διάσπαρτες παντού. Πίσω μου κλείνει η πόρτα – κουρτίνα και αμέσως νοιώθω την ασφυκτική έλλειψη οξυγόνου. Μου παίρνει λίγη ώρα να συνηθίσω. Είμαστε πάλι πολύ ψηλά τα συμπτώματα γίνονται εντονότερα. Μας συστήνουν την μάνα της οικογένειας που θα μείνει μαζί μας το βράδυ. Έχει την πολύ οικία φυσιογνωμία της ελληνίδας χωριάτισσας. Στιβαρή, με σκαμμένο από τον ήλιο και τον άνεμο πρόσωπο και σκληρά εργατικά χέρια. Μας χαιρετάει με ένα νεύμα και μετά μας αγνοεί, έχει τόσα να κάνει.
Ξαναβγαίνω έξω, εδώ η ανάσα είναι ευκολότερη. Τουρίστες και ντόπιοι μπερδεύονται σε ένα ατελείωτο πήγανε – έλα. Πινακίδες με αστείες επιγραφές τύπου «Το μεθυσμένο Γιακ» έξω από κάθε σκηνή μου θυμίζουν παραδόξως ελληνικό νησί τον Αύγουστο. Γύρω μας το τίποτα, πίσω από αυτήν την θολούρα ξέρω ότι υπάρχουν τα ψηλότερα βουνά του πλανήτη, εγώ όμως δεν τα βλέπω. Αναγούλες, σουβλιές στο μέτωπο και δύσπνοιες μπαίνουν σε δεύτερη σκέψη, είμαι ενθουσιασμένη που βρίσκομαι εκεί. Η Ίριδα θέλει να πάμε στην τουαλέτα, της προτείνω να βρούμε ένα απόμερο μέρος, «δεν θέλω να την χρησιμοποιήσω να την δω θέλω» ανταπαντά ενθουσιασμένη. Αυτό το κοριτσάκι το κάψαμε από νωρίς. Η τουαλέτα εκπληρώνει όλες μας τις προσδοκίες, ξύλινο υπερυψωμένο κτίσμα με τρύπες στο πάτωμα. Τουρίστριες μπαίνουν με απελπισμένο βλέμμα μέσα και βγαίνουν με ακόμα πιο απελπισμένο. Με το τελευταίο φως της ημέρας οι ελπίδες μας να δούμε τα βουνά χάνονται στην ομίχλη και γυρίζουμε στο δωμάτιο μας. Αύριο ίσως.
Η κυρία του σπιτιού μπορεί να ετοιμάσει ένα δείπνο για εμάς αλλά η ανήσυχη κινητικότητα των στομαχιών μας, μας βάζει σε σκέψεις, τελικά προτιμούμε την ξηρά τροφή που έχουμε μαζί μας. Οι οδηγοί μας, η Ντρόγκα και οι γιοί του σπιτιού τρώνε σούπα με νουντλς και ρουφάνε τσα. Κάθομαι στο κρεβάτι μου όσο οι φίλοι μου παίζουν μπιρίμπα και παρατηρώ την νοικοκυρά. Δεν στέκεται λεπτό, αλλάζει συνεχώς τις κατσαρόλες της στην φωτιά, μεταφέρει το ζεστό νερό από το ένα δοχείο στο άλλο, οι γιοί της φέρνουν ξύλα και νέα δοχεία με φρέσκο νερό, που το βάζει και αυτό για βράσιμο. Κάνει αυτήν την δουλειά με τις ώρες, κοπιάζει τόσο πολύ για κάτι που σε εμάς είναι τόσο απλό όσο το γύρισμα μιας βάνας.
Συνηθίζω να ρωτάω τους ανθρώπους αν αισθάνονται ευγνωμοσύνη για κάτι στην ζωή τους. Υπάρχουν κάποιοι που σπεύδουν να με διαβεβαιώσουν ότι τίποτα δεν τους πάει καλά, κάποιοι άλλοι σκέφτονται λίγο και απαντούν θετικά, μια κοπέλα είχε μια αυθόρμητη απάντηση «ναι είμαι ευγνώμον που έχω τρεχούμενο νερό» και μετά ξέσπασε σε γέλια.
Βρίσκομαι σε έναν χώρο που τίποτα από όσα εγώ θεωρούσα δεδομένα στην ζωή μου δεν υφίστανται, ακόμα και η αναπνοή αμφισβητείται. Ξαναθυμάμαι τα λόγια της κοπέλας σκέφτομαι ότι αυτό το κορίτσι ήταν σοφό αλλά εγώ τότε δεν το είχα καταλάβει.
Στην ερώτηση της Ντρόγκα που θα περάσουμε την νύχτα μας στο base camp ή σε ξενοδοχείο η ζυγαριά έγειρε γεμάτη αμφιβολία υπέρ του camp. Τώρα περνάμε μπροστά από ένα τετράγωνο γκρίζο κτίριο με μικρά παράθυρα. Το ξενοδοχείο που απορρίψαμε μοιάζει με φυλακή, καλύτερα με τους νομάδες.
Δεν ξέρουμε πια που πάμε, η ομίχλη έχει σκεπάσει τα πάντα, γιατί ήρθαμε; Ο δρόμος συνεχίζει να ανοίγεται κομμάτι – κομμάτι μπροστά μας, πλατύς, γυμνός, απόκοσμος. Σκούροι όγκοι λερώνουν το χλωμό άσπρο της ομίχλης, κατευθυνόμαστε πάνω τους.
Είναι οι σκηνές, έχουμε φτάσει στο camp, δύο σειρές από τεράστιες τέντες αφήνουν έναν πλατύ διάδρομο ανάμεσα τους. Ο χώρος είναι γεμάτος με ξένους που πηγαινοέρχονται όλοι ευρωπαίοι, δεν έχει κινέζους εδώ. Οι σκηνές ανήκουν στους νομάδες της περιοχής που σκέφτηκαν αυτόν τον τρόπο για να βγάλουν χρήματα. Νοικιάζουν τα σπίτια τους στους τουρίστες. Μπαίνουμε στην δικιά μας.
Αντί για πόρτα το βαρύ κόκκινο ύφασμα ενισχυμένο με ένα πάπλωμα, κρύβει ένα μεγάλο δωμάτιο, κρεβάτια παρατεταγμένα στο πλάι, σκεπασμένα με σκληρά πολύχρωμα χαλιά, μια ξυλόσομπα στην μέση γεμάτη κατσαρόλες ένα χαμηλό τραπέζι και καρέκλες διάσπαρτες παντού. Πίσω μου κλείνει η πόρτα – κουρτίνα και αμέσως νοιώθω την ασφυκτική έλλειψη οξυγόνου. Μου παίρνει λίγη ώρα να συνηθίσω. Είμαστε πάλι πολύ ψηλά τα συμπτώματα γίνονται εντονότερα. Μας συστήνουν την μάνα της οικογένειας που θα μείνει μαζί μας το βράδυ. Έχει την πολύ οικία φυσιογνωμία της ελληνίδας χωριάτισσας. Στιβαρή, με σκαμμένο από τον ήλιο και τον άνεμο πρόσωπο και σκληρά εργατικά χέρια. Μας χαιρετάει με ένα νεύμα και μετά μας αγνοεί, έχει τόσα να κάνει.
Ξαναβγαίνω έξω, εδώ η ανάσα είναι ευκολότερη. Τουρίστες και ντόπιοι μπερδεύονται σε ένα ατελείωτο πήγανε – έλα. Πινακίδες με αστείες επιγραφές τύπου «Το μεθυσμένο Γιακ» έξω από κάθε σκηνή μου θυμίζουν παραδόξως ελληνικό νησί τον Αύγουστο. Γύρω μας το τίποτα, πίσω από αυτήν την θολούρα ξέρω ότι υπάρχουν τα ψηλότερα βουνά του πλανήτη, εγώ όμως δεν τα βλέπω. Αναγούλες, σουβλιές στο μέτωπο και δύσπνοιες μπαίνουν σε δεύτερη σκέψη, είμαι ενθουσιασμένη που βρίσκομαι εκεί. Η Ίριδα θέλει να πάμε στην τουαλέτα, της προτείνω να βρούμε ένα απόμερο μέρος, «δεν θέλω να την χρησιμοποιήσω να την δω θέλω» ανταπαντά ενθουσιασμένη. Αυτό το κοριτσάκι το κάψαμε από νωρίς. Η τουαλέτα εκπληρώνει όλες μας τις προσδοκίες, ξύλινο υπερυψωμένο κτίσμα με τρύπες στο πάτωμα. Τουρίστριες μπαίνουν με απελπισμένο βλέμμα μέσα και βγαίνουν με ακόμα πιο απελπισμένο. Με το τελευταίο φως της ημέρας οι ελπίδες μας να δούμε τα βουνά χάνονται στην ομίχλη και γυρίζουμε στο δωμάτιο μας. Αύριο ίσως.
Η κυρία του σπιτιού μπορεί να ετοιμάσει ένα δείπνο για εμάς αλλά η ανήσυχη κινητικότητα των στομαχιών μας, μας βάζει σε σκέψεις, τελικά προτιμούμε την ξηρά τροφή που έχουμε μαζί μας. Οι οδηγοί μας, η Ντρόγκα και οι γιοί του σπιτιού τρώνε σούπα με νουντλς και ρουφάνε τσα. Κάθομαι στο κρεβάτι μου όσο οι φίλοι μου παίζουν μπιρίμπα και παρατηρώ την νοικοκυρά. Δεν στέκεται λεπτό, αλλάζει συνεχώς τις κατσαρόλες της στην φωτιά, μεταφέρει το ζεστό νερό από το ένα δοχείο στο άλλο, οι γιοί της φέρνουν ξύλα και νέα δοχεία με φρέσκο νερό, που το βάζει και αυτό για βράσιμο. Κάνει αυτήν την δουλειά με τις ώρες, κοπιάζει τόσο πολύ για κάτι που σε εμάς είναι τόσο απλό όσο το γύρισμα μιας βάνας.
Συνηθίζω να ρωτάω τους ανθρώπους αν αισθάνονται ευγνωμοσύνη για κάτι στην ζωή τους. Υπάρχουν κάποιοι που σπεύδουν να με διαβεβαιώσουν ότι τίποτα δεν τους πάει καλά, κάποιοι άλλοι σκέφτονται λίγο και απαντούν θετικά, μια κοπέλα είχε μια αυθόρμητη απάντηση «ναι είμαι ευγνώμον που έχω τρεχούμενο νερό» και μετά ξέσπασε σε γέλια.
Βρίσκομαι σε έναν χώρο που τίποτα από όσα εγώ θεωρούσα δεδομένα στην ζωή μου δεν υφίστανται, ακόμα και η αναπνοή αμφισβητείται. Ξαναθυμάμαι τα λόγια της κοπέλας σκέφτομαι ότι αυτό το κορίτσι ήταν σοφό αλλά εγώ τότε δεν το είχα καταλάβει.
Attachments
Last edited by a moderator:
Ότι πρέπει είμαι για το υψόμετρο, ε ? 
Δεν μπορώ παρά ν ακολουθήσω στην αναρρίχηση
