ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο by STAV
- Κεφάλαιο 5ο by STAV
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο by STAV][quote="ioanna karagianni, post: 0"]Η επόμενη στάση μας ήταν το Serramonastery. Από αυτό το μοναστήρι θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Υποψιάζομαι ότι και οι άλλοι στην ίδια κατάσταση θα είναι. Νομίζω ότι η αιτία της ομαδικής μας αμνησίας κρύβεται στα συμπτώματα του υψομέτρου που άρχισαν πλέον να γίνονται αισθητά, από το πρωί είχαμε πονοκέφαλο και τώρα αν και ήταν ακόμα πρωί αισθανόμασταν ήδη κουρασμένοι. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον άπειρο κόσμο που έπρεπε να σπρώξουμε και να στριμώξουμε για να περιηγηθούμε στον χώρο θεωρώ ότι το αλτσχάιμερ είναι κατανοητό. Αν ο STAV θυμάται κάτι παραπάνω καλώς αλλιώς ανοίχτε καμιά εγκυκλοπαίδεια. [/quote
- Κεφάλαιο 9ο by STAV
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο by STAV
- Κεφάλαιο 14ο][quote="NTINA, post: 0"
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο by STAV
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο by STAV
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο by STAV]Να κοιμηθούμε μια κουβέντα είναι. Η Ιωάννα τράβηξε τις σατέν κουρτίνες του παραθύρου διότι ως γνωστόν διαλέγει πάντα κρεβάτι με θέα, η Ισαβέλλα άλλαξε θέση γιατί η υδρορροή ήταν προς τα μέσα και όχι προς τα έξω τοποθετημένη, η Ίριδα μέτρησε όλες τις ρωγμές που υπήρχαν πάνω από το κρεβάτι της, ο Δημήτρης είπε κάτι ελληνικότατο για τον Αυστριακό που δεν ήθελε να ταξιδέψει με τους Έλληνες μαζί-είπε κάτι και για Greekstatistics επίσης και δεν ήταν ο μόνος, αυτό μας κυνηγούσε σε όλο το ταξίδι- και η Φούλα τοποθέτησε τη νταμιτζάνα με το οξυγόνο πάνω στη στόφα. Ναι υπήρχε και στόφα που χρησίμευε για αποθήκευση αραχνών, φωλιά ποντικιών, πεδίο δράσης και εκπαίδευσης γατών κλπ. Τα δύο αγοράκια του διπλανού δωματίου ούτε που ακούγονταν, τα κακόμοιρα. Αυτά τα 17χρονα έκαναν το lifetrip, τ’ ακούτε εσείς ελληνίδες μανάδες; Σε αυτή την ηλικία τα στέλνουν μόνα τους στην άκρη του κόσμου για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να μάθουν να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή τους. Τέλος πάντων στα δικά μας, στο δωμάτιο όπου νερό δεν υπήρχε, καρέκλα δεν υπήρχε, τραπέζι δεν υπήρχε, τουαλέτα δεν υπήρχε, η πόρτα έκλεινε με ένα ξύλινο παλούκι εσωτερικά, διακόπτης της μοναδικής λάμπας στη μέση του δωματίου δεν υπήρχε. Το έλεγε η άλλη , τι τα θέλετε τόσα πράγματα. Άντε να κοιμηθείς. Αρχίσαμε να συζητάμε για το Reting και την επίσκεψή μας εκεί. Όλοι;;; όχι, ο Δημήτρης άρχισε να ροχαλίζει αμέσως, η Φούλα πήρε τη νταμιτζάνα παραμάσχαλα και η άλλη μη χάσει ευκαιρία -Α, ωραία θα διαβάσω χωρίς φακό. Οι υπόλοιποι λοιπόν αρχίσαμε κάτι να ψιλολέμε για το [B]Reting[/B][B]Monastery[/B]γιατί είναι ίσως το πιο σημαντικό βουδιστικό μοναστήρι του κεντρικού Θιβέτ. Οι ντόπιοι το ονομάζουν και "Radreng." To μοναστήρι Reting ιδρύθηκε από τον [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Atisha"]Atisha[/URL] το 1056 ως έδρα της συνιστώσας [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Kadam_%28Tibetan_Buddhism%29"]Kadampa[/URL]. O[URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Je_Tsongkhapa"]Tsongkapa[/URL] το 1400 μετασχημάτισε τη σχολή Kadampa η οποία έπειτα έγινε γνωστή ως νέα συνιστώσα Kadampa ή Gelug και το Reting έγινε το σημαντικότερο [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Gelug"]Gelugpa[/URL] μοναστήρι, η έδρα του [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Reting_Rinpoche"]Reting Rinpoche[/URL
- Κεφάλαιο 22ο
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο][I]GANDEN MONASTERY[/I
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο by STAV
- Κεφάλαιο 27ο
- Κεφάλαιο 28ο by STAV
- Κεφάλαιο 29ο
- Κεφάλαιο 30ο
- Κεφάλαιο 31ο
- Κεφάλαιο 32ο
- Κεφάλαιο 33ο by STAV
- Κεφάλαιο 34ο by STAV
- Κεφάλαιο 35ο
- Κεφάλαιο 36ο
- Κεφάλαιο 37ο
- Κεφάλαιο 38ο][B]ΞΕΚΑΤΙΝΙΑΣΜΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1[/B
- Κεφάλαιο 39ο by STAV][B]Ο Master Chef στο Θιβέτ;;;[/B
- Κεφάλαιο 40ο
- Κεφάλαιο 41ο
- Κεφάλαιο 42ο
- Κεφάλαιο 43ο
- Κεφάλαιο 44ο
- Κεφάλαιο 45ο
- Κεφάλαιο 46ο
- Κεφάλαιο 47ο
- Κεφάλαιο 48ο
- Κεφάλαιο 49ο
- Κεφάλαιο 50ο by STAV
- Κεφάλαιο 51ο by STAV
- Κεφάλαιο 52ο][attach=full]47120[/attach
- Κεφάλαιο 53ο by STAV][attach=full]47121[/attach
- Κεφάλαιο 54ο
- Κεφάλαιο 55ο by STAV][quote="KLEOPATRA, post: 0"
- Κεφάλαιο 56ο][attach=full]47134[/attach
- Κεφάλαιο 57ο
- Κεφάλαιο 58ο
- Κεφάλαιο 59ο
- Κεφάλαιο 60ο by STAV
- Φωτογραφίες
Κοιμήθηκαν;;; ποιοι κοιμήθηκαν; Οι ετοιμοθάνατοι έχουν ύπνο; Μόνο η Ιωάννα που δεν την έπιανε το υψόμετρο με το φακό στο κούτελο διάβασε για λίγο τη γεμάτη μυστήριο ιστορία της Βικτώρια Βαρσόφσκι και μετά από λίγο άρχισε ένα ήσυχο ρυθμικό ροχαλητό. Οι υπόλοιποι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Καθότιο Lonely Planet τοέλεγεξεκάθαρα: «what ever you do, do not sign up for a lift out here until you have been in Lhasa for at least a week. It is not unusual for visitors to get altitude sickness on an overnight stay out at the lake. The sudden altitude gain of 1100m is not to be treated lightly». Δηλ. σε απλή μετάφραση αν έχεις μείνει στη Λάσα, όπως εμείς, μόνο 2 ημέρες την έβαψες. Με ανησυχία είχα ρωτήσει την Ντρόγκα στη Λάσα τι εννοεί ο συγγραφέας; Μου το ξεκαθάρισε αμέσως –πρέπει να ακολουθήσετε όλες τις οδηγίες και να είστε εφοδιασμένοι με τα πρέποντα. Δηλ; για κάντο λιανά κυρία μου.
Άκου να δεις, η δική μας συνταγή περιλαμβάνει:
-1 μπουφάν για θερμοκρασίες κάτω των 0 βαθμών κελσίου. Κοίταξα το ρυπαρό, καμένο σε ένα σημείο μπουφάν μου και διστακτικά είπα, έχουμε.
-Γάντια, σκουφιά. Ε, καλά το παρατραβάς
-sleepingbag, φακούς, γυαλιά ηλίου, αντηλιακό. Ναι,ναι ναι έχουμε.
-χαρτί τουαλέτας. Τι να το κάνουμε , αφού δεν έχει τουαλέτες;
-φαγητό για δύο ημέρες. Έχουμε!!
-νερό για δύο ημέρες. Έχουμε!!
-μια χούφτα χάπια για τον πονοκέφαλο. Έχουμε και από αυτά.
-μια χούφτα χάπια ή καραμέλες για το λαιμό. Και από αυτά πήραμε.
-μια νταμιτζάνα οξυγόνο. Εεεεπ, από τούτο δεν έχουμε.
Don’tworry και να μανά φέρνει 3 νταμιτζάνες οξυγόνο τις οποίες είχε πάρει από φαρμακείο της Λάσα με 15Υ έκαστη, δηλ. 1,5 Ευρώ. Πάρτε μία να την έχετε μαζί σας και αχρείαστη να είναι.
-Α, και μια λεκάνη για τον εμετό, αλλά αυτή σας την παρέχει το ξενοδοχείο- προφανώς η έννοια ξενοδοχείο και κοτέτσι ταυτίζεται στην περιοχή- δωρεάν. Ευτυχώς είπα να και κάτι που δε το πληρώνουμε.
Ε, εντάξει είστε, αρκεί να μην ξαπλώσετε, μόλις φτάσουμε να αρχίσετε να περπατάτε πέρα δώθε τη λίμνη!!! Πέρα δώθε τη λίμνη;;;;;;; Μα είναι καλά; Καθότι όταν λέμε λίμνη Νam (γιατί tso=λίμνη στα θιβετιανέζικα) μιλάμε για τη δεύτερη μεγαλύτερη λίμνη με αλμυρό νερό στην Κίνα, περίπου 240χλμ βορειοδυτικά της Λάσα και βέβαια ένα από τα ωραιότερα φυσικά τοπία του Θιβέτ. Μιλάμε για μια από τις 9 ιερές λίμνες του Βουδισμού, Namtso, Basum, Dangreyong, TaksasTal, Mapangyong, Lamuna, Yamdrok, Selinduiκαι Palgon, εννέα όνειρα μάλλον που μοιάζουν με λίμνες και η κάθε μια αποτελεί ένα μύθο ή ένα πνευματικό σύμβολο. Ιδιαίτερα τέλη Απριλίου, αρχές Μαΐου, όταν οι πάγοι της λίμνης λιώνουν, η λίμνη είναι μια θαυμάσια τουρκουάζ ζωγραφιά με μαγευτική θέα στα γύρω βουνά, οι δε όχθες της είναι γεμάτες με τις σκηνές των τοπικών Drokpas (νομάδων). Αυτή θα πάμε πέρα δώθε;;; Μάλλον με το πνεύμα μας , παρά με το σώμα μας.
Καλά, βρε καλή μου ,αν όλα αυτά δεν μας κάνουν τίποτε;-Μα γι αυτό είμαστε εμείς, θα βρούμε και άλλους δύο να σας σηκώσουμε και οριζόντιους θα σας πάμε πίσω στη Λάσα. Άλλη λύση δεν υπάρχει. Είχα μείνει κόκαλο, δεν έβγαλα άχνα σε κανένα. Κανένας γιατρός (amje=γιατρός), καμιά νοσοκόμα εκεί;;; Γέλασε. Φως, νερό, τηλ, μπαράκια, γιατρός γιοκ. Εσείς και τα βουνά με τη λίμνη. Και δεν μπορείτε και να μας ξεφύγετε κιόλας είπε με ένα τουπέ και έφυγε. Που να ξεφύγουμε, δημόσια συγκοινωνία προς Namtso δεν υπάρχει. Τα περισσότερα ταξιδιωτικά γραφεία στη Λάσα για εσάς τους adventure τύπους, προσφέρουν minibus για μονοήμερη εκδρομή με 200 έως 250Υ ανά άτομο, ειδική άδεια, 120Υ το εισιτήριο εισόδου στο εθνικό πάρκο και βοήθεια στους 3-4 ελέγχους των διαβατηρίων που θα υποστείτε. Η ημερήσια εκδρομή, σας δίνει το χρόνο ίσα να φτάσετε, να κάνετε μια βιαστική βόλτα, να αρπάξετε έναν αφόρητο πονοκέφαλο λόγω του υψομέτρου και στη συνέχεια ως σωρός ερειπίων να μπείτε στο minibus και να ικετέψετε τον οδηγό να σας πάει γρήγορα πίσω, έστω και μες τη νύχτα. Ενώ για ένα ταξίδι δύο ημερών, μπορείτε να νοικιάσετε τζιπ με εξασφαλισμένη την επιστροφή σας, οριζοντίως ή καθέτως με μόλις 1500 έως 2000Υ, αλλά χωράτε τέσσερεις. Κάθετα. Εμείς εκεί, είχαμε πεισμώσει, διήμερο θέλαμε καθότι λίμνη Nam σημαίνει λίμνη του Ουρανού στη Θιβετιανή γλώσσα. Βέβαια όπως μάθαμε, οι ντόπιοι βουκόλοι προφέρουν έτσι το όνομά της, αλλά με την έννοια της «λίμνης που πάει στον Παράδεισο», επειδή βρίσκεται τόσο ψηλά όσο ο ουρανός. Ευτυχώς και οι ντόπιοι και οι της Λάσα συνεννοούνται σε αυτό, ανεξάρτητα τι υπονοούν.
Πολλοί με ρώτησαν, καλά το σκεφτήκατε πριν πάτε εκεί; Πραγματικά όχι πολύ και κανένας μας δεν είχε την εμπειρία της νόσου του υψομέτρου. Την αποκτήσαμε όμως. Τι ήταν αυτό;;;;;;;;;;;;;
Τσουβαλιασμένος μέσα σε ένα sleepingbag, με δύο μάλλινες μπλούζες και σκεπασμένος με ένα πάπλωμα τρισάθλιο προσφορά του κοτετσίου, συγνώμη του δωματίου ήθελα να πω, προσπαθούσα να κρατηθώ ζωντανός. Είναι μια περίεργη αίσθηση, σαν να υπάρχει ένα αόρατο σχοινί που σφίγγει το λαιμό σου και δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Δε ξέρεις τι σου φταίει. Άρχισα να βγάζω τις μάλλινες μπλούζες, νομίζοντας ότι αυτές με σφίγγουν και με πνίγουν, βαριανάσαινα λες και κάποιος μου έκλεβε το οξυγόνο. Η Ίριδα απέναντι να βογκάει και να ζητάει ζαντάκ για το στομάχι της, Depon για το κεφάλι, Imodiumγια τη διάρροια, ponstan για τα γυναικολογικά της που εμφανίστηκαν την κατάλληλη στιγμή. Η Ισαβέλλα προσπαθούσε να απελευθερώσει τη μύτη της από το αίμα, γιατί σε αυτό το υψόμετρο κλείνουν και οι μύτες οι ριμάδες και βγαίνει και το δέον αίμα, ενώ ταυτόχρονα πίεζε το κεφάλι της για να μετριάσει τον πόνο. Κι εκείνη η Ιωάννα σαν φάρος της Αλεξάνδρειας με τον φακό στο κεφάλι να κοιμάται μακαρίως. Ξαφνικά βλέπω το πόδι της Ίριδας να προσπαθεί να σπρώξει τη λεκάνη προς το μέρος της- άστη κάτω , σε έφαγα της λέω. Μετά από λίγο διάστημα ήρθε για συμπλήρωμα και η φάση του βήχα. Ξερός, δυνατός που να μη μπορείς να τον ελέγξεις. Η Ισαβέλλα άρπαξε τα Depon, η Ίριδα και εγώ τις νταμιτζάνες με το οξυγόνο και αρχίσαμε τις τζούρες. Τα sleepingbag άνοιξαν, δεν αντέχαμε τίποτε επάνω μας, αδιαφορούσαμε πια αν ακουμπούσαμε σε εκείνα τα τρισάθλια στρώματα όπου δεκάδες τουρίστες, γάτες, σκυλιά, κατσίκια, άλογα , γιακ είχαν κοιμηθεί. Η Ισαβέλλα φώναξε κάποια στιγμή: -είσαι καλά, θα ζήσεις; Φάε τη γλώσσα σου παιδάκι μου, μια χαρά θα πάνε όλα. Η Ίριδα σε ένα διάλλειμα εισπνοών κάτι είπε περί διαθήκης που έπρεπε να είχαμε κάνει πριν την αναχώρησή μας από Ελλάδα, πέταξε και ένα βρε Σταύρο αν πάθεις κάτι ξέρει κανένας άλλος το πρόγραμμα για να συνεχίσουμε οι υπόλοιποι, δεν έδωσα σημασία και συνεχίσαμε με ρυθμό τις εισπνοές και εκπνοές συνοδευόμενες με ήχους ετοιμοθάνατης γριάς. Και να παθαίναμε κάτι δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε μέχρι να ξημερώσει γιατί έτσι κι αλλιώς η ξεναγός είχε εξαφανιστεί με τον οδηγό. Μα , καλά σε τέτοιο υψόμετρο!!! Έχε χάρη που ήταν λίγες οι ώρες αυτού του οδηγού, σε δύο ημέρες θα εμφανίζονταν δύο άλλοι, οι οποίοι θα προσπαθούσαν να καβατζώσουν τη ξεναγό μας και έτσι ούτε μέρα ούτε νύχτα θα τη βρίσκαμε γράφοντάς μας στα παλαιότερα των υποδημάτων της. Το έχουμε ξαναπεί πάλι ότι Θιβέτ σημαίνει και έρωτες, πάθη, ίντριγκες και μια γυναίκα με δύο άντρες είναι κομπολόι δίχως χάντρες. Τέλος πάντων αυτό το σήριαλ θα το δούμε σε επόμενα επεισόδια, προς το παρόν έπρεπε να επιβιώσουμε μέχρι το πρωί τουλάχιστον. Ο φάρος συνέχιζε να ροχαλίζει.
Κάποια στιγμή η Ισαβέλλα σηκώθηκε κλαίγοντας και ήρθε στο κρεβάτι μου, μες τον πόνο της είχε την απορία -γιατί διαλέξαμε να έρθουμε εδώ μπαμπά;;; Αυτές τις ερωτήσεις που σου κάνουν τα δεκαπεντάχρονα και δεν μπορείς να τους ξεφύγεις. Η απάντηση, ότι ήθελα να δω και να πατήσω το πόδι μου μαζί της, στην οροσειρά NyenchenTanglna κοινώς Tangula, με κορυφές πάνω από τα 7100 μέτρα που υψώνεται γύρω από τη λίμνη, γιατί εδώ ο HeinrichHarreκαι ο φίλος του PeterAufschnaiter περπάτησαν στο απίστευτο ταξίδι τους στο Θιβέτ, τη τσίτωσε περισσότερο. Ούτε η μάσκα οξυγόνου, ούτε ο βήχας , ούτε τα βογγητά έσωσαν την κατάσταση. Δηλαδή, δηλαδή γι αυτούς ήρθαμε εδώ;;; οι ερωτήσεις των εφήβων που λέγαμε.
«Ισαβέλλα μου, πριν από πολλά χρόνια είχα την τύχη να παρακολουθήσω ένα καταπληκτικό θέαμα για το Θιβέτ από το θέατρο του Ήλιου, στη Βενσέν, στο Παρίσι και αργότερα είδα την ταινία «Επτά χρόνια στο Θιβέτ» του γάλλου σκηνοθέτη Ζαν-Ζακ-Ανό. Με είχε συγκλονίσει η ιστορία αυτής της ταινίας. Το 1939, ο αυστριακός Χαινριχ Χάρερ , ο πιο προικισμένος ορειβάτης της εποχής του, εγκαταλείπει τη χώρα του και την ετοιμόγεννη γυναίκα του για να λάβει μέρος σε μια αποστολή αναρρίχησης, επιχειρώντας να κατακτήσει μια απάτητη κορυφή των Ιμαλαΐων. Ο εγωισμός του, η υπεροψία του, ο ζαμανφουτισμός του ήταν θανάσιμα εμφανής σε αυτή την ιστορία. Η αποστολή αποτυγχάνει λόγω καιρού, η επιστροφή στο σπίτι αποτυγχάνει λόγω πολέμου. Όταν ο πόλεμος ξεσπά, ο Χάρερ και η ομάδα του συλλαμβάνονται, προσπαθεί επανειλημμένα να αποδράσει, αλλά διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να ξεφύγει ούτε από τους εχθρούς του, ούτε όμως και από τον εαυτό του και τις τύψεις του για την εγκατάλειψη της οικογένειάς του. Το 1944 κατάφερε να δραπετεύσει και να περάσει μέσα από αυτά τα βουνά που είναι γύρω μας, αυτά τα βουνά που βλέπουμε, αυτά τα βουνά που περπατήσαμε εσύ και εγώ, για να βρει τελικά καταφύγιο στη Λάσα. Ο Χάρερ ήταν στην πραγματικότητα σε μια διαδικασία αναζήτησης του εαυτού του. Μήπως έτσι δε νιώθουν και πολλοί σύγχρονοι ταξιδιώτες; Αυτός όμως επτά χρόνια στο Θιβέτ είδε το μετασχηματισμό του χαρακτήρα του να ξεκινά εδώ, στο κρύο και την απομόνωση όπου ένας άνθρωπος χωρίς χώρα και ελπίδα, αδυσώπητα μπορεί να αμφισβητηθεί μόνο από την ομορφιά των βουνών, των Ιμαλαΐων. Αυτό τον εγωισμό προσωπικά δεν μπόρεσα να τον μετασχηματίσω, όταν πριν 15 χρόνια ακριβώς , είχα αφήσει πίσω την εγκυμονούσα μητέρα σου σε εσένα για να πάω στο Κορακορούμ, στην περιοχή Leh, με την κυρία που ροχαλίζει στη γωνία. Αυτό τον εγωισμό προσπαθώ να πολεμήσω σε αυτά τα βουνά τώρα..» . Ο μονόλογος συνεχιζόταν, διακοπτόμενος με περιόδους βηξίματος, εισπνοών, τάσης για εμετό κλπ. Ευτυχώς με έσωσε η Ίριδα κάποια στιγμή που μίλησε για την ταινία Κουντούμ του Σκορτσέζε. Ένιωθα ότι ήταν ένα βράδυ αφιερωμένο στον κινηματογράφο, ότι ζούσαμε μια ταινία, ένα όνειρο, μια κρίση πριν από το τέλος. Και πάντα με την υπόκρουση μιας μουσικής- βογγητών, που μας έδινε τη δύναμη να ανακαλύψουμε τη μουσικότητα του χώρου. Η Ισαβέλλα , η οποία ήταν αμίλητη όλη αυτή την ώρα, έσκυψε ξαφνικά, με φίλησε και έφυγε αμίλητη για το κρεβάτι της. Εμείς συνεχίσαμε τη δουλειά μας, εισπνοές-εκπνοές, βογγητά.
Κάποια στιγμή ακούστηκε η Ιωάννα, ξύπνησε:
-παιδιά είστε καλά;;;
-Γκρρρ, χμμμμμ, αχχχχχχχχχ.
-Α, ωραία, καλά είστε, ζείτε και θέλω να σας πω ότι ονειρευόμουν μπιφτέκια με πατάτες στο φούρνο!!!
Η Ίριδα άρπαξε τη λεκάνη, δε την πρόλαβα, εγώ βούτηξα τη νταμιτζάνα με το οξυγόνο, η Ισαβέλλα κατάπιε άλλο ένα χάπι και εκείνη συνέχισε να διαβάζει «πεταλούδες από μελάνι» μέχρι πρωίας. Δε ξανάκουσα κανένα μέχρι το πρωί. Ταξίδευα μαστουρωμένος με το οξυγόνο σε μια φανταστική χώρα που οι άνθρωποι σχεδόν πετούν, ξέρετε εκείνα τα μαγικά ταξίδια που είναι πιο ζωντανά και από τα αληθινά. Αυτά που προσπαθούμε να αγγίξουμε και ποτέ δε τα καταφέρνουμε.
Άκου να δεις, η δική μας συνταγή περιλαμβάνει:
-1 μπουφάν για θερμοκρασίες κάτω των 0 βαθμών κελσίου. Κοίταξα το ρυπαρό, καμένο σε ένα σημείο μπουφάν μου και διστακτικά είπα, έχουμε.
-Γάντια, σκουφιά. Ε, καλά το παρατραβάς
-sleepingbag, φακούς, γυαλιά ηλίου, αντηλιακό. Ναι,ναι ναι έχουμε.
-χαρτί τουαλέτας. Τι να το κάνουμε , αφού δεν έχει τουαλέτες;
-φαγητό για δύο ημέρες. Έχουμε!!
-νερό για δύο ημέρες. Έχουμε!!
-μια χούφτα χάπια για τον πονοκέφαλο. Έχουμε και από αυτά.
-μια χούφτα χάπια ή καραμέλες για το λαιμό. Και από αυτά πήραμε.
-μια νταμιτζάνα οξυγόνο. Εεεεπ, από τούτο δεν έχουμε.
Don’tworry και να μανά φέρνει 3 νταμιτζάνες οξυγόνο τις οποίες είχε πάρει από φαρμακείο της Λάσα με 15Υ έκαστη, δηλ. 1,5 Ευρώ. Πάρτε μία να την έχετε μαζί σας και αχρείαστη να είναι.
-Α, και μια λεκάνη για τον εμετό, αλλά αυτή σας την παρέχει το ξενοδοχείο- προφανώς η έννοια ξενοδοχείο και κοτέτσι ταυτίζεται στην περιοχή- δωρεάν. Ευτυχώς είπα να και κάτι που δε το πληρώνουμε.
Ε, εντάξει είστε, αρκεί να μην ξαπλώσετε, μόλις φτάσουμε να αρχίσετε να περπατάτε πέρα δώθε τη λίμνη!!! Πέρα δώθε τη λίμνη;;;;;;; Μα είναι καλά; Καθότι όταν λέμε λίμνη Νam (γιατί tso=λίμνη στα θιβετιανέζικα) μιλάμε για τη δεύτερη μεγαλύτερη λίμνη με αλμυρό νερό στην Κίνα, περίπου 240χλμ βορειοδυτικά της Λάσα και βέβαια ένα από τα ωραιότερα φυσικά τοπία του Θιβέτ. Μιλάμε για μια από τις 9 ιερές λίμνες του Βουδισμού, Namtso, Basum, Dangreyong, TaksasTal, Mapangyong, Lamuna, Yamdrok, Selinduiκαι Palgon, εννέα όνειρα μάλλον που μοιάζουν με λίμνες και η κάθε μια αποτελεί ένα μύθο ή ένα πνευματικό σύμβολο. Ιδιαίτερα τέλη Απριλίου, αρχές Μαΐου, όταν οι πάγοι της λίμνης λιώνουν, η λίμνη είναι μια θαυμάσια τουρκουάζ ζωγραφιά με μαγευτική θέα στα γύρω βουνά, οι δε όχθες της είναι γεμάτες με τις σκηνές των τοπικών Drokpas (νομάδων). Αυτή θα πάμε πέρα δώθε;;; Μάλλον με το πνεύμα μας , παρά με το σώμα μας.
Καλά, βρε καλή μου ,αν όλα αυτά δεν μας κάνουν τίποτε;-Μα γι αυτό είμαστε εμείς, θα βρούμε και άλλους δύο να σας σηκώσουμε και οριζόντιους θα σας πάμε πίσω στη Λάσα. Άλλη λύση δεν υπάρχει. Είχα μείνει κόκαλο, δεν έβγαλα άχνα σε κανένα. Κανένας γιατρός (amje=γιατρός), καμιά νοσοκόμα εκεί;;; Γέλασε. Φως, νερό, τηλ, μπαράκια, γιατρός γιοκ. Εσείς και τα βουνά με τη λίμνη. Και δεν μπορείτε και να μας ξεφύγετε κιόλας είπε με ένα τουπέ και έφυγε. Που να ξεφύγουμε, δημόσια συγκοινωνία προς Namtso δεν υπάρχει. Τα περισσότερα ταξιδιωτικά γραφεία στη Λάσα για εσάς τους adventure τύπους, προσφέρουν minibus για μονοήμερη εκδρομή με 200 έως 250Υ ανά άτομο, ειδική άδεια, 120Υ το εισιτήριο εισόδου στο εθνικό πάρκο και βοήθεια στους 3-4 ελέγχους των διαβατηρίων που θα υποστείτε. Η ημερήσια εκδρομή, σας δίνει το χρόνο ίσα να φτάσετε, να κάνετε μια βιαστική βόλτα, να αρπάξετε έναν αφόρητο πονοκέφαλο λόγω του υψομέτρου και στη συνέχεια ως σωρός ερειπίων να μπείτε στο minibus και να ικετέψετε τον οδηγό να σας πάει γρήγορα πίσω, έστω και μες τη νύχτα. Ενώ για ένα ταξίδι δύο ημερών, μπορείτε να νοικιάσετε τζιπ με εξασφαλισμένη την επιστροφή σας, οριζοντίως ή καθέτως με μόλις 1500 έως 2000Υ, αλλά χωράτε τέσσερεις. Κάθετα. Εμείς εκεί, είχαμε πεισμώσει, διήμερο θέλαμε καθότι λίμνη Nam σημαίνει λίμνη του Ουρανού στη Θιβετιανή γλώσσα. Βέβαια όπως μάθαμε, οι ντόπιοι βουκόλοι προφέρουν έτσι το όνομά της, αλλά με την έννοια της «λίμνης που πάει στον Παράδεισο», επειδή βρίσκεται τόσο ψηλά όσο ο ουρανός. Ευτυχώς και οι ντόπιοι και οι της Λάσα συνεννοούνται σε αυτό, ανεξάρτητα τι υπονοούν.
Πολλοί με ρώτησαν, καλά το σκεφτήκατε πριν πάτε εκεί; Πραγματικά όχι πολύ και κανένας μας δεν είχε την εμπειρία της νόσου του υψομέτρου. Την αποκτήσαμε όμως. Τι ήταν αυτό;;;;;;;;;;;;;
Τσουβαλιασμένος μέσα σε ένα sleepingbag, με δύο μάλλινες μπλούζες και σκεπασμένος με ένα πάπλωμα τρισάθλιο προσφορά του κοτετσίου, συγνώμη του δωματίου ήθελα να πω, προσπαθούσα να κρατηθώ ζωντανός. Είναι μια περίεργη αίσθηση, σαν να υπάρχει ένα αόρατο σχοινί που σφίγγει το λαιμό σου και δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Δε ξέρεις τι σου φταίει. Άρχισα να βγάζω τις μάλλινες μπλούζες, νομίζοντας ότι αυτές με σφίγγουν και με πνίγουν, βαριανάσαινα λες και κάποιος μου έκλεβε το οξυγόνο. Η Ίριδα απέναντι να βογκάει και να ζητάει ζαντάκ για το στομάχι της, Depon για το κεφάλι, Imodiumγια τη διάρροια, ponstan για τα γυναικολογικά της που εμφανίστηκαν την κατάλληλη στιγμή. Η Ισαβέλλα προσπαθούσε να απελευθερώσει τη μύτη της από το αίμα, γιατί σε αυτό το υψόμετρο κλείνουν και οι μύτες οι ριμάδες και βγαίνει και το δέον αίμα, ενώ ταυτόχρονα πίεζε το κεφάλι της για να μετριάσει τον πόνο. Κι εκείνη η Ιωάννα σαν φάρος της Αλεξάνδρειας με τον φακό στο κεφάλι να κοιμάται μακαρίως. Ξαφνικά βλέπω το πόδι της Ίριδας να προσπαθεί να σπρώξει τη λεκάνη προς το μέρος της- άστη κάτω , σε έφαγα της λέω. Μετά από λίγο διάστημα ήρθε για συμπλήρωμα και η φάση του βήχα. Ξερός, δυνατός που να μη μπορείς να τον ελέγξεις. Η Ισαβέλλα άρπαξε τα Depon, η Ίριδα και εγώ τις νταμιτζάνες με το οξυγόνο και αρχίσαμε τις τζούρες. Τα sleepingbag άνοιξαν, δεν αντέχαμε τίποτε επάνω μας, αδιαφορούσαμε πια αν ακουμπούσαμε σε εκείνα τα τρισάθλια στρώματα όπου δεκάδες τουρίστες, γάτες, σκυλιά, κατσίκια, άλογα , γιακ είχαν κοιμηθεί. Η Ισαβέλλα φώναξε κάποια στιγμή: -είσαι καλά, θα ζήσεις; Φάε τη γλώσσα σου παιδάκι μου, μια χαρά θα πάνε όλα. Η Ίριδα σε ένα διάλλειμα εισπνοών κάτι είπε περί διαθήκης που έπρεπε να είχαμε κάνει πριν την αναχώρησή μας από Ελλάδα, πέταξε και ένα βρε Σταύρο αν πάθεις κάτι ξέρει κανένας άλλος το πρόγραμμα για να συνεχίσουμε οι υπόλοιποι, δεν έδωσα σημασία και συνεχίσαμε με ρυθμό τις εισπνοές και εκπνοές συνοδευόμενες με ήχους ετοιμοθάνατης γριάς. Και να παθαίναμε κάτι δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε μέχρι να ξημερώσει γιατί έτσι κι αλλιώς η ξεναγός είχε εξαφανιστεί με τον οδηγό. Μα , καλά σε τέτοιο υψόμετρο!!! Έχε χάρη που ήταν λίγες οι ώρες αυτού του οδηγού, σε δύο ημέρες θα εμφανίζονταν δύο άλλοι, οι οποίοι θα προσπαθούσαν να καβατζώσουν τη ξεναγό μας και έτσι ούτε μέρα ούτε νύχτα θα τη βρίσκαμε γράφοντάς μας στα παλαιότερα των υποδημάτων της. Το έχουμε ξαναπεί πάλι ότι Θιβέτ σημαίνει και έρωτες, πάθη, ίντριγκες και μια γυναίκα με δύο άντρες είναι κομπολόι δίχως χάντρες. Τέλος πάντων αυτό το σήριαλ θα το δούμε σε επόμενα επεισόδια, προς το παρόν έπρεπε να επιβιώσουμε μέχρι το πρωί τουλάχιστον. Ο φάρος συνέχιζε να ροχαλίζει.
Κάποια στιγμή η Ισαβέλλα σηκώθηκε κλαίγοντας και ήρθε στο κρεβάτι μου, μες τον πόνο της είχε την απορία -γιατί διαλέξαμε να έρθουμε εδώ μπαμπά;;; Αυτές τις ερωτήσεις που σου κάνουν τα δεκαπεντάχρονα και δεν μπορείς να τους ξεφύγεις. Η απάντηση, ότι ήθελα να δω και να πατήσω το πόδι μου μαζί της, στην οροσειρά NyenchenTanglna κοινώς Tangula, με κορυφές πάνω από τα 7100 μέτρα που υψώνεται γύρω από τη λίμνη, γιατί εδώ ο HeinrichHarreκαι ο φίλος του PeterAufschnaiter περπάτησαν στο απίστευτο ταξίδι τους στο Θιβέτ, τη τσίτωσε περισσότερο. Ούτε η μάσκα οξυγόνου, ούτε ο βήχας , ούτε τα βογγητά έσωσαν την κατάσταση. Δηλαδή, δηλαδή γι αυτούς ήρθαμε εδώ;;; οι ερωτήσεις των εφήβων που λέγαμε.
«Ισαβέλλα μου, πριν από πολλά χρόνια είχα την τύχη να παρακολουθήσω ένα καταπληκτικό θέαμα για το Θιβέτ από το θέατρο του Ήλιου, στη Βενσέν, στο Παρίσι και αργότερα είδα την ταινία «Επτά χρόνια στο Θιβέτ» του γάλλου σκηνοθέτη Ζαν-Ζακ-Ανό. Με είχε συγκλονίσει η ιστορία αυτής της ταινίας. Το 1939, ο αυστριακός Χαινριχ Χάρερ , ο πιο προικισμένος ορειβάτης της εποχής του, εγκαταλείπει τη χώρα του και την ετοιμόγεννη γυναίκα του για να λάβει μέρος σε μια αποστολή αναρρίχησης, επιχειρώντας να κατακτήσει μια απάτητη κορυφή των Ιμαλαΐων. Ο εγωισμός του, η υπεροψία του, ο ζαμανφουτισμός του ήταν θανάσιμα εμφανής σε αυτή την ιστορία. Η αποστολή αποτυγχάνει λόγω καιρού, η επιστροφή στο σπίτι αποτυγχάνει λόγω πολέμου. Όταν ο πόλεμος ξεσπά, ο Χάρερ και η ομάδα του συλλαμβάνονται, προσπαθεί επανειλημμένα να αποδράσει, αλλά διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να ξεφύγει ούτε από τους εχθρούς του, ούτε όμως και από τον εαυτό του και τις τύψεις του για την εγκατάλειψη της οικογένειάς του. Το 1944 κατάφερε να δραπετεύσει και να περάσει μέσα από αυτά τα βουνά που είναι γύρω μας, αυτά τα βουνά που βλέπουμε, αυτά τα βουνά που περπατήσαμε εσύ και εγώ, για να βρει τελικά καταφύγιο στη Λάσα. Ο Χάρερ ήταν στην πραγματικότητα σε μια διαδικασία αναζήτησης του εαυτού του. Μήπως έτσι δε νιώθουν και πολλοί σύγχρονοι ταξιδιώτες; Αυτός όμως επτά χρόνια στο Θιβέτ είδε το μετασχηματισμό του χαρακτήρα του να ξεκινά εδώ, στο κρύο και την απομόνωση όπου ένας άνθρωπος χωρίς χώρα και ελπίδα, αδυσώπητα μπορεί να αμφισβητηθεί μόνο από την ομορφιά των βουνών, των Ιμαλαΐων. Αυτό τον εγωισμό προσωπικά δεν μπόρεσα να τον μετασχηματίσω, όταν πριν 15 χρόνια ακριβώς , είχα αφήσει πίσω την εγκυμονούσα μητέρα σου σε εσένα για να πάω στο Κορακορούμ, στην περιοχή Leh, με την κυρία που ροχαλίζει στη γωνία. Αυτό τον εγωισμό προσπαθώ να πολεμήσω σε αυτά τα βουνά τώρα..» . Ο μονόλογος συνεχιζόταν, διακοπτόμενος με περιόδους βηξίματος, εισπνοών, τάσης για εμετό κλπ. Ευτυχώς με έσωσε η Ίριδα κάποια στιγμή που μίλησε για την ταινία Κουντούμ του Σκορτσέζε. Ένιωθα ότι ήταν ένα βράδυ αφιερωμένο στον κινηματογράφο, ότι ζούσαμε μια ταινία, ένα όνειρο, μια κρίση πριν από το τέλος. Και πάντα με την υπόκρουση μιας μουσικής- βογγητών, που μας έδινε τη δύναμη να ανακαλύψουμε τη μουσικότητα του χώρου. Η Ισαβέλλα , η οποία ήταν αμίλητη όλη αυτή την ώρα, έσκυψε ξαφνικά, με φίλησε και έφυγε αμίλητη για το κρεβάτι της. Εμείς συνεχίσαμε τη δουλειά μας, εισπνοές-εκπνοές, βογγητά.
Κάποια στιγμή ακούστηκε η Ιωάννα, ξύπνησε:
-παιδιά είστε καλά;;;
-Γκρρρ, χμμμμμ, αχχχχχχχχχ.
-Α, ωραία, καλά είστε, ζείτε και θέλω να σας πω ότι ονειρευόμουν μπιφτέκια με πατάτες στο φούρνο!!!
Η Ίριδα άρπαξε τη λεκάνη, δε την πρόλαβα, εγώ βούτηξα τη νταμιτζάνα με το οξυγόνο, η Ισαβέλλα κατάπιε άλλο ένα χάπι και εκείνη συνέχισε να διαβάζει «πεταλούδες από μελάνι» μέχρι πρωίας. Δε ξανάκουσα κανένα μέχρι το πρωί. Ταξίδευα μαστουρωμένος με το οξυγόνο σε μια φανταστική χώρα που οι άνθρωποι σχεδόν πετούν, ξέρετε εκείνα τα μαγικά ταξίδια που είναι πιο ζωντανά και από τα αληθινά. Αυτά που προσπαθούμε να αγγίξουμε και ποτέ δε τα καταφέρνουμε.
Attachments
Last edited by a moderator:
Ότι πρέπει είμαι για το υψόμετρο, ε ? 
Δεν μπορώ παρά ν ακολουθήσω στην αναρρίχηση
