ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο by STAV
- Κεφάλαιο 5ο by STAV
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο by STAV][quote="ioanna karagianni, post: 0"]Η επόμενη στάση μας ήταν το Serramonastery. Από αυτό το μοναστήρι θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Υποψιάζομαι ότι και οι άλλοι στην ίδια κατάσταση θα είναι. Νομίζω ότι η αιτία της ομαδικής μας αμνησίας κρύβεται στα συμπτώματα του υψομέτρου που άρχισαν πλέον να γίνονται αισθητά, από το πρωί είχαμε πονοκέφαλο και τώρα αν και ήταν ακόμα πρωί αισθανόμασταν ήδη κουρασμένοι. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον άπειρο κόσμο που έπρεπε να σπρώξουμε και να στριμώξουμε για να περιηγηθούμε στον χώρο θεωρώ ότι το αλτσχάιμερ είναι κατανοητό. Αν ο STAV θυμάται κάτι παραπάνω καλώς αλλιώς ανοίχτε καμιά εγκυκλοπαίδεια. [/quote
- Κεφάλαιο 9ο by STAV
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο by STAV
- Κεφάλαιο 14ο][quote="NTINA, post: 0"
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο by STAV
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο by STAV
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο by STAV]Να κοιμηθούμε μια κουβέντα είναι. Η Ιωάννα τράβηξε τις σατέν κουρτίνες του παραθύρου διότι ως γνωστόν διαλέγει πάντα κρεβάτι με θέα, η Ισαβέλλα άλλαξε θέση γιατί η υδρορροή ήταν προς τα μέσα και όχι προς τα έξω τοποθετημένη, η Ίριδα μέτρησε όλες τις ρωγμές που υπήρχαν πάνω από το κρεβάτι της, ο Δημήτρης είπε κάτι ελληνικότατο για τον Αυστριακό που δεν ήθελε να ταξιδέψει με τους Έλληνες μαζί-είπε κάτι και για Greekstatistics επίσης και δεν ήταν ο μόνος, αυτό μας κυνηγούσε σε όλο το ταξίδι- και η Φούλα τοποθέτησε τη νταμιτζάνα με το οξυγόνο πάνω στη στόφα. Ναι υπήρχε και στόφα που χρησίμευε για αποθήκευση αραχνών, φωλιά ποντικιών, πεδίο δράσης και εκπαίδευσης γατών κλπ. Τα δύο αγοράκια του διπλανού δωματίου ούτε που ακούγονταν, τα κακόμοιρα. Αυτά τα 17χρονα έκαναν το lifetrip, τ’ ακούτε εσείς ελληνίδες μανάδες; Σε αυτή την ηλικία τα στέλνουν μόνα τους στην άκρη του κόσμου για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να μάθουν να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή τους. Τέλος πάντων στα δικά μας, στο δωμάτιο όπου νερό δεν υπήρχε, καρέκλα δεν υπήρχε, τραπέζι δεν υπήρχε, τουαλέτα δεν υπήρχε, η πόρτα έκλεινε με ένα ξύλινο παλούκι εσωτερικά, διακόπτης της μοναδικής λάμπας στη μέση του δωματίου δεν υπήρχε. Το έλεγε η άλλη , τι τα θέλετε τόσα πράγματα. Άντε να κοιμηθείς. Αρχίσαμε να συζητάμε για το Reting και την επίσκεψή μας εκεί. Όλοι;;; όχι, ο Δημήτρης άρχισε να ροχαλίζει αμέσως, η Φούλα πήρε τη νταμιτζάνα παραμάσχαλα και η άλλη μη χάσει ευκαιρία -Α, ωραία θα διαβάσω χωρίς φακό. Οι υπόλοιποι λοιπόν αρχίσαμε κάτι να ψιλολέμε για το [B]Reting[/B][B]Monastery[/B]γιατί είναι ίσως το πιο σημαντικό βουδιστικό μοναστήρι του κεντρικού Θιβέτ. Οι ντόπιοι το ονομάζουν και "Radreng." To μοναστήρι Reting ιδρύθηκε από τον [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Atisha"]Atisha[/URL] το 1056 ως έδρα της συνιστώσας [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Kadam_%28Tibetan_Buddhism%29"]Kadampa[/URL]. O[URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Je_Tsongkhapa"]Tsongkapa[/URL] το 1400 μετασχημάτισε τη σχολή Kadampa η οποία έπειτα έγινε γνωστή ως νέα συνιστώσα Kadampa ή Gelug και το Reting έγινε το σημαντικότερο [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Gelug"]Gelugpa[/URL] μοναστήρι, η έδρα του [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Reting_Rinpoche"]Reting Rinpoche[/URL
- Κεφάλαιο 22ο
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο][I]GANDEN MONASTERY[/I
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο by STAV
- Κεφάλαιο 27ο
- Κεφάλαιο 28ο by STAV
- Κεφάλαιο 29ο
- Κεφάλαιο 30ο
- Κεφάλαιο 31ο
- Κεφάλαιο 32ο
- Κεφάλαιο 33ο by STAV
- Κεφάλαιο 34ο by STAV
- Κεφάλαιο 35ο
- Κεφάλαιο 36ο
- Κεφάλαιο 37ο
- Κεφάλαιο 38ο][B]ΞΕΚΑΤΙΝΙΑΣΜΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1[/B
- Κεφάλαιο 39ο by STAV][B]Ο Master Chef στο Θιβέτ;;;[/B
- Κεφάλαιο 40ο
- Κεφάλαιο 41ο
- Κεφάλαιο 42ο
- Κεφάλαιο 43ο
- Κεφάλαιο 44ο
- Κεφάλαιο 45ο
- Κεφάλαιο 46ο
- Κεφάλαιο 47ο
- Κεφάλαιο 48ο
- Κεφάλαιο 49ο
- Κεφάλαιο 50ο by STAV
- Κεφάλαιο 51ο by STAV
- Κεφάλαιο 52ο][attach=full]47120[/attach
- Κεφάλαιο 53ο by STAV][attach=full]47121[/attach
- Κεφάλαιο 54ο
- Κεφάλαιο 55ο by STAV][quote="KLEOPATRA, post: 0"
- Κεφάλαιο 56ο][attach=full]47134[/attach
- Κεφάλαιο 57ο
- Κεφάλαιο 58ο
- Κεφάλαιο 59ο
- Κεφάλαιο 60ο by STAV
- Φωτογραφίες
Πεινάμε. Έχουμε να φάμε κανονικά από την μακρινή εκείνη εποχή που ήμασταν στην Λάσα. Μετά περάσαμε ποτάμια, διασχίσαμε έρημους, περιπλανηθήκαμε σε χωριά, γιορτάσαμε σοδιές. Τουτέστιν δύο μέρες είχαμε να κάτσουμε σε τραπέζι και να φάμε κάτι άλλο εκτός μπισκότου.
Πεινάμε. Το ξενοδοχείο μας είναι χλιδάτο, από αυτά τα μέρη που δεν μπορώ να αποφασίσω αν είναι πολυτελή ή κιτσάτα. Ωραία δωμάτια, ευρύχωρα, με καθαρά σεντόνια, ακόμα και υγραντήρα έχει μέσα στο δωμάτιο. Πλυθήκαμε συγυριστήκαμε αλλά Πεινάμε.
Η Φούλα και ο Δημήτρης αναχώρησαν προς εξερεύνηση εστιατορίου στην πόλη. Εμείς μείναμε για να εξερευνήσουμε τις τροφοδοτικές δυνατότητες του ξενοδοχείου μας.
Ο Σταύρος έχει ανακαλύψει μια σειρά από περιποιημένες τραπεζαρίες στο ισόγειο και έχει εκστασιαστεί. Είναι μεγάλες αίθουσες σε διαφορετικές αποχρώσεις η κάθε μια, με Κινέζικη διακόσμηση, και μεγάλα στρογγυλά τραπέζια στην μέση. Προφανώς χρησιμοποιούνται για επαγγελματικά δείπνα. Εμείς πάλι κατευθυνθήκαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου όπου Ασιάτες έτρωγαν απροσδιορίστου ταυτότητος πιάτα, σε ακριβές τιμές. Οι υπάλληλοι είναι ευγενικοί αλλά Κινέζοι, από αγγλικά δεν καταλαβαίνουν ούτε τα βασικά. Συνεννόηση μηδέν και η Ντρόγκα άφαντη. Πεινάμε.
Βγαίνουμε στην πόλη, μια απρόσωπη άσχημη πόλη με μεγάλα κτίρια και σκονισμένη άσφαλτο. Το διπλανό κτίριο φέρει ταμπέλα που πληροφορεί πως μπροστά μας είναι το Κολέγιο της περιοχής, έφηβοι μας χαιρετάνε μέσα από τα κάγκελα των παραθύρων, “Welcome to China” φωνάζουν. Το καλωσόρισμα αν και καλοπροαίρετο χτυπάει άσχημα στα αφτιά. Πεινάμε.
Βρίσκουμε την Φούλα με τον Δημήτρη που γυρίζουν άπραγοι από την εξερεύνηση τους. Παρόλο που η πόλη είναι μεγάλη και οργανωμένη δεν έχει κάτι που θα μπορούσαμε να εμπιστευτούμε τα στομάχια μας.
Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο στην ίδια κατάσταση που φύγαμε, πεινασμένοι. Γκαρσόνια πηγαινοέρχονται στα ασανσέρ με δίσκους φορτωμένους φαγητά. Εμείς όμως δεν ξέρουμε Κινέζικα για να παραγγείλουμε. Στην πορεία μου προς τον καναπέ σκοντάφτω πάνω σε έναν υπάλληλο, «sorry» του λέω, «no problem» μου απαντάει αυτός. Ώπα, αγγλομαθής. Τον βουτάω από το μανίκι. «Με το μπαρδόν νεαρέ μου. Πεινάμε και δεν μπορούμε να φάμε. Πως θα καταφέρουμε να βάλουμε μια μπουκιά στο πολυτελές ρημάδι σας;». Δεν μπορώ να πω ότι ήταν η πλέον εύκολη συνεννόηση που έχω κάνει, καθότι ο νεαρός μιλούσε κινεζοαγγλικά και εγώ ελληνοαγγλικά. Τελικά όμως συμφωνήσαμε. Το ξενοδοχείο θα μας πρόσφερε ένα δείπνο από 6 διαφορετικά πιάτα συν ρύζι συν νουντλς στην αστρονομική τιμή των 6ευρώ έκαστος. Γιούπι. Που θα φάμε; «Com wit me» προτρέπει ο νέος και πειθήνια τον ακολουθούμε εμείς. Έξω από το στόμα μου έχει ήδη δημιουργηθεί ένα υγρό αυλάκι που κατευθύνεται στο λαιμό μου και στάζει στο πάτωμα.
Λοιπόν δεν θα το πιστέψετε μας οδήγησε σε ένα από εκείνες τις κυκλικές αίθουσες που άρεσαν στον Σταύρο με τα στρογγυλά τραπέζια, γουάο!! Καθίσαμε στις βελούδινες καρέκλες και προμηθευτήκαμε στικάκια. Εγώ αλήθεια σας λέω τα κρατούσα για να φάω το φαί που θα μας έφερναν. Όμως μετά από ένα τέταρτο ήθελα να το χώσω στο μάτι της Φούλας, και στο αφτί του Κινέζου. Είμαι αιμοβόρα; Μόνο όταν πεινάω.
Αλλά θα σας τα διηγηθώ όλα για να μου πείτε αν είχα δίκιο.
Πεινάμε. Το ξενοδοχείο μας είναι χλιδάτο, από αυτά τα μέρη που δεν μπορώ να αποφασίσω αν είναι πολυτελή ή κιτσάτα. Ωραία δωμάτια, ευρύχωρα, με καθαρά σεντόνια, ακόμα και υγραντήρα έχει μέσα στο δωμάτιο. Πλυθήκαμε συγυριστήκαμε αλλά Πεινάμε.
Η Φούλα και ο Δημήτρης αναχώρησαν προς εξερεύνηση εστιατορίου στην πόλη. Εμείς μείναμε για να εξερευνήσουμε τις τροφοδοτικές δυνατότητες του ξενοδοχείου μας.
Ο Σταύρος έχει ανακαλύψει μια σειρά από περιποιημένες τραπεζαρίες στο ισόγειο και έχει εκστασιαστεί. Είναι μεγάλες αίθουσες σε διαφορετικές αποχρώσεις η κάθε μια, με Κινέζικη διακόσμηση, και μεγάλα στρογγυλά τραπέζια στην μέση. Προφανώς χρησιμοποιούνται για επαγγελματικά δείπνα. Εμείς πάλι κατευθυνθήκαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου όπου Ασιάτες έτρωγαν απροσδιορίστου ταυτότητος πιάτα, σε ακριβές τιμές. Οι υπάλληλοι είναι ευγενικοί αλλά Κινέζοι, από αγγλικά δεν καταλαβαίνουν ούτε τα βασικά. Συνεννόηση μηδέν και η Ντρόγκα άφαντη. Πεινάμε.
Βγαίνουμε στην πόλη, μια απρόσωπη άσχημη πόλη με μεγάλα κτίρια και σκονισμένη άσφαλτο. Το διπλανό κτίριο φέρει ταμπέλα που πληροφορεί πως μπροστά μας είναι το Κολέγιο της περιοχής, έφηβοι μας χαιρετάνε μέσα από τα κάγκελα των παραθύρων, “Welcome to China” φωνάζουν. Το καλωσόρισμα αν και καλοπροαίρετο χτυπάει άσχημα στα αφτιά. Πεινάμε.
Βρίσκουμε την Φούλα με τον Δημήτρη που γυρίζουν άπραγοι από την εξερεύνηση τους. Παρόλο που η πόλη είναι μεγάλη και οργανωμένη δεν έχει κάτι που θα μπορούσαμε να εμπιστευτούμε τα στομάχια μας.
Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο στην ίδια κατάσταση που φύγαμε, πεινασμένοι. Γκαρσόνια πηγαινοέρχονται στα ασανσέρ με δίσκους φορτωμένους φαγητά. Εμείς όμως δεν ξέρουμε Κινέζικα για να παραγγείλουμε. Στην πορεία μου προς τον καναπέ σκοντάφτω πάνω σε έναν υπάλληλο, «sorry» του λέω, «no problem» μου απαντάει αυτός. Ώπα, αγγλομαθής. Τον βουτάω από το μανίκι. «Με το μπαρδόν νεαρέ μου. Πεινάμε και δεν μπορούμε να φάμε. Πως θα καταφέρουμε να βάλουμε μια μπουκιά στο πολυτελές ρημάδι σας;». Δεν μπορώ να πω ότι ήταν η πλέον εύκολη συνεννόηση που έχω κάνει, καθότι ο νεαρός μιλούσε κινεζοαγγλικά και εγώ ελληνοαγγλικά. Τελικά όμως συμφωνήσαμε. Το ξενοδοχείο θα μας πρόσφερε ένα δείπνο από 6 διαφορετικά πιάτα συν ρύζι συν νουντλς στην αστρονομική τιμή των 6ευρώ έκαστος. Γιούπι. Που θα φάμε; «Com wit me» προτρέπει ο νέος και πειθήνια τον ακολουθούμε εμείς. Έξω από το στόμα μου έχει ήδη δημιουργηθεί ένα υγρό αυλάκι που κατευθύνεται στο λαιμό μου και στάζει στο πάτωμα.
Λοιπόν δεν θα το πιστέψετε μας οδήγησε σε ένα από εκείνες τις κυκλικές αίθουσες που άρεσαν στον Σταύρο με τα στρογγυλά τραπέζια, γουάο!! Καθίσαμε στις βελούδινες καρέκλες και προμηθευτήκαμε στικάκια. Εγώ αλήθεια σας λέω τα κρατούσα για να φάω το φαί που θα μας έφερναν. Όμως μετά από ένα τέταρτο ήθελα να το χώσω στο μάτι της Φούλας, και στο αφτί του Κινέζου. Είμαι αιμοβόρα; Μόνο όταν πεινάω.
Αλλά θα σας τα διηγηθώ όλα για να μου πείτε αν είχα δίκιο.
Attachments
Last edited by a moderator:
Ότι πρέπει είμαι για το υψόμετρο, ε ? 
Δεν μπορώ παρά ν ακολουθήσω στην αναρρίχηση
