ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο by STAV
- Κεφάλαιο 5ο by STAV
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο by STAV][quote="ioanna karagianni, post: 0"]Η επόμενη στάση μας ήταν το Serramonastery. Από αυτό το μοναστήρι θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Υποψιάζομαι ότι και οι άλλοι στην ίδια κατάσταση θα είναι. Νομίζω ότι η αιτία της ομαδικής μας αμνησίας κρύβεται στα συμπτώματα του υψομέτρου που άρχισαν πλέον να γίνονται αισθητά, από το πρωί είχαμε πονοκέφαλο και τώρα αν και ήταν ακόμα πρωί αισθανόμασταν ήδη κουρασμένοι. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον άπειρο κόσμο που έπρεπε να σπρώξουμε και να στριμώξουμε για να περιηγηθούμε στον χώρο θεωρώ ότι το αλτσχάιμερ είναι κατανοητό. Αν ο STAV θυμάται κάτι παραπάνω καλώς αλλιώς ανοίχτε καμιά εγκυκλοπαίδεια. [/quote
- Κεφάλαιο 9ο by STAV
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο by STAV
- Κεφάλαιο 14ο][quote="NTINA, post: 0"
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο by STAV
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο by STAV
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο by STAV]Να κοιμηθούμε μια κουβέντα είναι. Η Ιωάννα τράβηξε τις σατέν κουρτίνες του παραθύρου διότι ως γνωστόν διαλέγει πάντα κρεβάτι με θέα, η Ισαβέλλα άλλαξε θέση γιατί η υδρορροή ήταν προς τα μέσα και όχι προς τα έξω τοποθετημένη, η Ίριδα μέτρησε όλες τις ρωγμές που υπήρχαν πάνω από το κρεβάτι της, ο Δημήτρης είπε κάτι ελληνικότατο για τον Αυστριακό που δεν ήθελε να ταξιδέψει με τους Έλληνες μαζί-είπε κάτι και για Greekstatistics επίσης και δεν ήταν ο μόνος, αυτό μας κυνηγούσε σε όλο το ταξίδι- και η Φούλα τοποθέτησε τη νταμιτζάνα με το οξυγόνο πάνω στη στόφα. Ναι υπήρχε και στόφα που χρησίμευε για αποθήκευση αραχνών, φωλιά ποντικιών, πεδίο δράσης και εκπαίδευσης γατών κλπ. Τα δύο αγοράκια του διπλανού δωματίου ούτε που ακούγονταν, τα κακόμοιρα. Αυτά τα 17χρονα έκαναν το lifetrip, τ’ ακούτε εσείς ελληνίδες μανάδες; Σε αυτή την ηλικία τα στέλνουν μόνα τους στην άκρη του κόσμου για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να μάθουν να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή τους. Τέλος πάντων στα δικά μας, στο δωμάτιο όπου νερό δεν υπήρχε, καρέκλα δεν υπήρχε, τραπέζι δεν υπήρχε, τουαλέτα δεν υπήρχε, η πόρτα έκλεινε με ένα ξύλινο παλούκι εσωτερικά, διακόπτης της μοναδικής λάμπας στη μέση του δωματίου δεν υπήρχε. Το έλεγε η άλλη , τι τα θέλετε τόσα πράγματα. Άντε να κοιμηθείς. Αρχίσαμε να συζητάμε για το Reting και την επίσκεψή μας εκεί. Όλοι;;; όχι, ο Δημήτρης άρχισε να ροχαλίζει αμέσως, η Φούλα πήρε τη νταμιτζάνα παραμάσχαλα και η άλλη μη χάσει ευκαιρία -Α, ωραία θα διαβάσω χωρίς φακό. Οι υπόλοιποι λοιπόν αρχίσαμε κάτι να ψιλολέμε για το [B]Reting[/B][B]Monastery[/B]γιατί είναι ίσως το πιο σημαντικό βουδιστικό μοναστήρι του κεντρικού Θιβέτ. Οι ντόπιοι το ονομάζουν και "Radreng." To μοναστήρι Reting ιδρύθηκε από τον [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Atisha"]Atisha[/URL] το 1056 ως έδρα της συνιστώσας [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Kadam_%28Tibetan_Buddhism%29"]Kadampa[/URL]. O[URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Je_Tsongkhapa"]Tsongkapa[/URL] το 1400 μετασχημάτισε τη σχολή Kadampa η οποία έπειτα έγινε γνωστή ως νέα συνιστώσα Kadampa ή Gelug και το Reting έγινε το σημαντικότερο [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Gelug"]Gelugpa[/URL] μοναστήρι, η έδρα του [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Reting_Rinpoche"]Reting Rinpoche[/URL
- Κεφάλαιο 22ο
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο][I]GANDEN MONASTERY[/I
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο by STAV
- Κεφάλαιο 27ο
- Κεφάλαιο 28ο by STAV
- Κεφάλαιο 29ο
- Κεφάλαιο 30ο
- Κεφάλαιο 31ο
- Κεφάλαιο 32ο
- Κεφάλαιο 33ο by STAV
- Κεφάλαιο 34ο by STAV
- Κεφάλαιο 35ο
- Κεφάλαιο 36ο
- Κεφάλαιο 37ο
- Κεφάλαιο 38ο][B]ΞΕΚΑΤΙΝΙΑΣΜΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1[/B
- Κεφάλαιο 39ο by STAV][B]Ο Master Chef στο Θιβέτ;;;[/B
- Κεφάλαιο 40ο
- Κεφάλαιο 41ο
- Κεφάλαιο 42ο
- Κεφάλαιο 43ο
- Κεφάλαιο 44ο
- Κεφάλαιο 45ο
- Κεφάλαιο 46ο
- Κεφάλαιο 47ο
- Κεφάλαιο 48ο
- Κεφάλαιο 49ο
- Κεφάλαιο 50ο by STAV
- Κεφάλαιο 51ο by STAV
- Κεφάλαιο 52ο][attach=full]47120[/attach
- Κεφάλαιο 53ο by STAV][attach=full]47121[/attach
- Κεφάλαιο 54ο
- Κεφάλαιο 55ο by STAV][quote="KLEOPATRA, post: 0"
- Κεφάλαιο 56ο][attach=full]47134[/attach
- Κεφάλαιο 57ο
- Κεφάλαιο 58ο
- Κεφάλαιο 59ο
- Κεφάλαιο 60ο by STAV
- Φωτογραφίες
ΙΩΑΝΝΑ
Στην πρώτη μας αναχώρηση από Λάσα αισθανόμασταν ότι δεν την είχαμε χορτάσει σαν πόλη. Είχαμε δει τα βασικά αξιοθέατα που κάθε τουρίστας, που σέβεται τον εαυτό του έπρεπε να είχε επισκεφθεί, αλλά δεν είχαμε χαρεί καθόλου το άραγμα στην πόλη. Έτσι υπολογίζαμε ότι την δεύτερη φορά που θα βρισκόμασταν εκεί θα είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε την Lasabynight. Όμως στην Λάσα φτάσαμε νωρίς το βράδυ , κουρασμένοι, βρώμικοι και πολύ πεινασμένοι. Η Ίριδα φλέρταρε ακόμα με την ιδέα να βγει βόλτα στα μπαράκια της πόλης με την Ντρόγκα. Εγώ είχα μια εκτενή συζήτηση με τον αλητάμπουρα που ήθελε να πάει μαζί τους. Ο Σταύρος με την Ισαβέλλα δεν ασχολήθηκαν καν με αυτήν την προοπτική, θα πήγαιναν προς αγορά παπουτσιών. Η Φούλα και ο Δημήτρης θα ασχολιόντουσαν με το σαφάρι των σουβενίρ. Από κοντά και εγώ με την Ίριδα.
Ο κοινός παρανομαστής όλων μας ήταν ο ευπρεπισμός. Μετά από ένα καυτό μπάνιο συναντηθήκαμε πάλι όλοι στην είσοδο του ξενοδοχείου. Ήμασταν όλοι ντυμένοι και στολισμένοι και λάμπαμε από καθαριότητα, σχεδόν δεν γνωριζόμασταν.
STAV
Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο αποφασίσαμε να κάνουμε μια τελευταία βόλτα στη πλατεία Barkhor. Φτάσαμε τρέχοντας σχεδόν στο κέντρο της πλατείας, μπροστά μας το Jokhang, το πνευματικό κέντρο του Θιβέτ, ο ιερός τόπος, ο αέναος προορισμός χιλιάδων πιστών και μη, που φιλοξενεί ένα άγαλμα του Βούδα 2500 χρόνων το οποίο φημολογείται ότι το έχει ευλογήσει ο ίδιος ο Βούδας. Αν θέλουμε το πιστεύουμε. Ο ναός πάντως άρχισε να κτίζεται τον 7ο μ.Χ. αιώνα και από τότε επεκτάθηκε τουλάχιστον οκτώ φορές ως σήμερα. Σύμφωνα με τον μύθο, ο βασιλιάς της εποχής, ο Songtsen Ganpo, το 608 μ.Χ. πετάει το δαχτυλίδι του στον αέρα υποσχόμενος να χτίσει έναν ναό όπου αυτό θα αγγίξει τη γη. Το δαχτυλίδι έπεσε σε μια μεγάλη υπόγεια λίμνη, μέσα στην οποία έβλεπαν οράματα που αφορούσαν το μέλλον και αμέσως μια στούπα εμφανίστηκε. Θεϊκό σημάδι από το δακτυλιδόστουπο. Χτίστες από το Νεπάλ, την Κίνα, την Ινδία και το Κασμίρ έχτισαν τον ναό μέσα στη λίμνη, που σήμερα μικρό μέρος της απομένει στην αυλή του. Αυτός ο βασιλιάς ένωσε το Θιβέτ, έκανε πρωτεύουσα τη Λάσα, νυμφεύθηκε μια βασιλοπούλα από την Κίνα, μιαν άλλη από το Νεπάλ. Πίστευε ότι έτσι τα σύνορα της χώρας του ήταν πιο σίγουρα. Κάθε φορά που γίνονταν αψιμαχίες με μια από τις δύο χώρες , ο βασιλιάς άνοιγε τις πόρτες της κρεβατοκάμαράς του για την αντίστοιχη σύζυγο. Χαζές δεν ήταν οι κυρίες όλο σπιουνιές στους πατεράδες τους έβαζαν για να ανοίξουν οι πόρτες, από αψιμαχία σε αψιμαχία πήγαινε το πράγμα. Αυτές όμως τον προσηλύτισαν στον βουδισμό και η παλιά θρησκεία του Bon, γεμάτη μάγισσες και δαίμονες, άρχισε να χάνεται. Αφού είδε και απόειδε παντρεύτηκε μια Θιβετιανή στο τέλος.
Ήταν απόγευμα, στο προαύλιο του ναού πιστοί ξαπλωμένοι μπρούμυτα, να προσεύχονται με τα πόδια δεμένα μ' ένα ζωνάρι. «Μετρούν τον δρόμο» με τις αποστάσεις του σώματός τους. Δεν μας πρόσεχαν. Από παντού ακούγαμε το μάνδρα "OM MANI PADME HUM". Τα θυμιατά και το σιγομουρμούρισμα σε υποβάλλουν, θες δε θες.
Αυτές οι λίγες συλλαβές περικλείουν το απόσταγμα της θιβετανικής βουδιστικής διδασκαλίας. Γι' αυτό άλλωστε είναι και μια φράση - "σήμα κατατεθέν", που οδηγεί τη σκέψη και τη φαντασία μας στις χιονισμένες θιβετιανές κορφές. Για τους Θιβετιανούς συμβολίζουν το πέρασμα του βέβηλου σώματος, μέσω της ομιλίας και το νου αυτού που το προφέρει, στο αγνό σώμα, στην ομιλία και τον εξυψωμένο νου – πνεύμα – του Βούδα. Αν και η επιδρομή των Κινέζων ποδοπάτησε τη Λάσα, αυτό το πετράδι της πνευματικής κληρονομιάς, το Θιβέτ δεν έχει πάψει να υπάρχει. Γιατί δεν περιορίζεται σε φυσικά και γεωγραφικά όρια...
Αρχίσαμε να τριγυρνάμε στα στενά σοκάκια γύρω από το ναό για να νοιώσουμε, να αναπνεύσουμε την Θιβετιανή ατμόσφαιρα. Τα καλντερίμια, τα σπίτια, οι άνθρωποι και οι μυρωδιές… πωλητές σε μικρομάγαζα σε προσκαλούσαν να αγοράσεις φιστίκια, αποξηραμένα φρούτα, κομμάτια κρέατος γιακ, μύλους προσευχής και ιερές ζωγραφιστές πέτρες. Οι υπαίθριες αγορές που τα μάζευαν σιγά-σιγά, προσκυνητές μπροστά σε ναούς…..
ΙΩΑΝΝΑ
Όλα καλά πνευματικώς δεν λέω. Πρακτικώς όμως αντιμετωπίζαμε ένα μείζον θέμα. Τα σκουπίδια. Άνετοι με τα καλά μας ρούχα και τα κομψά μας σακίδια να περιφερόμαστε κρατώντας στα χέρια χάρτινες συσκευασίες και άδεια κουτάκια. Που τα πετάμε αυτά; Καλάθια απορριμμάτων δεν υπήρχαν πουθενά. Όμως και οι δρόμοι ήταν πεντακάθαροι. Δεν έχουν σκουπίδια σε αυτήν την χώρα;
Ένας άλλος ήχος αρχίζει να μπερδεύεται με τα γλυκά μουρμουρητά των προσκυνητών, είναι εντελώς παράταιρος, σχεδόν γελοίος, τι μας θυμίζει;
-Απίστευτο φωνάζει η Ισαβέλλα, ακούω το Happybirthdaytoyou η έχω παραισθήσεις;
Δεν είχε παραισθήσεις, στο άκουσμα του μηχανικού ήχου οι ντόπιοι βγαίνουν από τα σπίτια τους κρατώντας σακούλες με σκουπίδια, καθώς ο ήχος πλησιάζει όλο και πιο κοντά μας βλέπουμε το σκουπιδιάρικο να εμφανίζεται. Μάλιστα έτσι εξηγείται, εμείς όταν ακούμε το γνωστό χαζό τραγουδάκι περιμένουμε να δούμε την τούρτα να έρχεται και κρατάμε δώρα. Αυτοί πάλι όταν ακούνε το happybirthday περιμένουν να δουν την σκουπιδιάρα και κρατάνε σακούλες απορριμμάτων.
STAV
Ήρθε η ώρα να δώσαμε στους ιθαγενείς το τελευταίο μας χρυσάφι για να πάρουμε πολύχρωμες χάντρες και καθρεφτάκια. Η Φούλα με την Ιωάννα αποφάσισαν να ξεκινήσουν την επιχείρηση πασμίνα, διότι επέμεναν, το είχαν βάλει πείσμα ότι από εδώ δεν φεύγουνε χωρίς πασμίνες. Μπαίνουμε στο πρώτο κατάστημα, η Φούλα ρωτάει την τιμή και αλλάζει 50 χρώματα. Από το δεύτερο βγαίνει χλωμήμε τον ιδρώτα να στάζει και την αγανάκτηση στα ύψη και λόγω υψομέτρου. Άκου 1.800Υ, μα τρελάθηκαν. Ακολούθησε τρίτο, τέταρτο μαγαζί αλλά οι τιμές ανέβαιναν λόγω του υψομέτρου αντί να κατεβαίνουν.
Τι λυσσάξατε με τις πασμίνες, λέει η ίριδα; Μα κορίτσι μου η πασμίνα, γνωστή στη Δύση ως κασμίρ, είναι το πιο απαλό, ζεστό και πολυτελές μαλλί του κόσμου απάντησαν οι μεγαλοκοπέλες. Το μαλλί προέρχεται από την κατσίκα chyangra που ζει στις ψηλές περιοχές των Ιμαλαίων, στις πιο απομακρυσμένες περιοχές του Θιβέτ και του Νεπάλ, σε υψόμετρο άνω των 4.000 - 5.500 μ. και σε θερμοκρασία που αγγίζει το χειμώνα τους -40ο C. Αυτή η κατσίκα είναι ευλογημένη από τη φύση της μ’ ένα πολύ λεπτό στρώμα τρίχας, το οποίο θεωρείται η καλύτερη μόνωση κι αυτή η εσωτερική επίστρωση είναι η πασμίνα ή κασμίρ. Αυτό το εσωτερικό λεπτό μαλλί, που είναι το 1/6 της ανθρώπινης τρίχας, προστατεύεται από ένα παχύ στρώμα σκληρών και μακριών τριχών, οι οποίες χρησιμεύουν για τη διατήρηση των πολύτιμων λεπτών τριχών που υπάρχουν στο υπόστρωμα. Μία Θιβετιανή κατσίκα παράγει 80-100 γραμμάρια μαλλί κασμίρ το χρόνο και για την ύφανση μιας μέτριας πασμίνας απαιτείται μαλλί από τρία ζώα. Άρα το 100% καθαρό μαλλί pashmine είναι ένα είδος πολυτελείας και οι θιβετιανές κατσικούλες είδος υπό εξαφάνιση, καθότι οι περιοχές που βοσκούσαν περιορίζονται χρόνο με τον χρόνο. Για να πέσει η τιμή, η πασμίνα αναμιγνύεται με μετάξι και βαμβάκι. Το τι καυτές παρατηρήσεις έγιναν περί συμβολής στην εξαφάνιση των ειδών δε λέγεται αλλά η Φούλα ακάθεκτη αποφασίζει να το ψάξει μόνη της, μετά από ένα τρέξιμο, μια αναποφασιστικότητα και 2000 παζάρια επιστρέφει περιχαρής με 5 πασμίνες των 24 Υ εκάστη. Ορίστε αυτή είναι τιμή φώναξε περιχαρής. Μερικές φορές δεν αξίζει τον κόπο να απομυθοποιεί κανένας τις μικροχαρές του ταξιδιού, έτσι κανένας δε μίλησε , δε φώναξε, δεν γέλασε με τις μπασμίνες γιατί πασμίνες δεν ήταν.
ΙΩΑΝΝΑ
Ναι εσένα περίμενε η Φούλα, φυσικά και δεν ήταν πασμίνες. Από την στιγμή όμως που τα πολύχρωμα αυτά πανιά περιείχαν ταμπελάκι που πιστοποιούσε πως ήταν 100% πασμίνα πληρούσαν μια χαρά τις απαιτήσεις μας. Οι κατσικούλες του Θιβέτ δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε από τις καταναλωτικές μας αδυναμίες.
STAV
Από μία γωνία εμφανίζεται τρέχοντας η Ίριδα. Παιδιά το αποφάσισα θα το πάρω. Κουτί, θιβετιανό, καλλιτεχνικά ζωγραφισμένο έξωθεν. Θέλω τη βοήθειά σας όμως. Πάμε και μεις νομίζοντας ότι θέλει τη γνώμη μας περί τεχνών και τι να δούμε. Μια κασέλα 1,5Χ1Χ0,50, ωραία δε λέμε αλλά την κάσα πως θα τη κουβαλούσαμε; Άρχισε μια ατέρμονη συζήτηση του αν θα μας αφήσουν οι κινέζοι να την πάρουμε, αν η Ντρόγκα θα δεχτεί να την κουβαλάμε σαν κάσα πάνω στο τζιπ, αν θα ταιριάζει με το σπίτι της, ποιος θα το κουβαλήσει. Η Ιωάννα να ουρλιάζει «μανάρι μου σε κάθε δωμάτιο θα παίρνουμε και την ντιβανοκασέλα μέσα, τρελάθηκες, εγώ δεν το βάζω αυτό στα δωμάτια μας;», « Να πάρω μια ποιο μικρή;» προβληματίζεται η Ίριδα αλλά την προσοχή της Ιωάννας την έχει ήδη προσελκύσει ήδη άλλο ερέθισμα.
Ααααααααα φωνάζει. Νομίζαμε ότι έπαθε κάτι. «Καλέ κοιτάξτε!!» Γυρνάμε και τι να δούμε, ο JamesDean του Θιβέτ μπροστά μας. Γυαλί, μαλλί και παντελόνι Lee. «Ούτε εγώ τον βάζω αυτόν στο δωμάτιο μας» μουρμουρίζει πεισμωμένη η Ίριδα.
[φ
Αποφασίσαμε ότι ήρθε η ώρα του χωρισμού. Ευχηθήκαμε ο ένας στον άλλον καλή τύχη και σύραμε τα πόδια μας στην εκπλήρωση των στόχων μας. Θα συναντιόμασταν αργότερα για το βραδινό φαγητό.
Με την Ισαβέλλα μπαίνουμε στην Κινέζικη πλευρά της Λάσα γνωστής και σαν Chinatown. Beijingroad με τρεις λουρίδες κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, ταξί, φορτηγά κονβόι από στρατιωτικά οχήματα, supermarkets, karaokes bar και restaurants,μεγάλα κυβερνητικά κτήρια, πολυκαταστήματα και πολυτελή ξενοδοχεία, όλα με κινέζικες πινακίδες και ταμπέλες και παντού στρατός, Κινέζικος κι αυτός ήταν η πρώτη εικόνα..
Μαγαζιά χαμηλού κόστους , αποφασίζουμε να αγοράσουμε αθλητικά. Χαζολογούσαμε τις βιτρίνες , στο τρίτο μπαίνουμε μέσα. Κάτι μας είπε η πωλήτρια, κάτι είπαμε και εμείς δεν κατάλαβε κανένας και της δείχνω την Ισαβέλλα και το παπούτσι που είχαμε διαλέξει στην βιτρίνα. Αυτή χωρίς δεύτερη κουβέντα σηκώνει το αριστερό πόδι της Ισαβέλλας, μετράει το μέγεθος του πετάλου και φέρνει ένα παπούτσι που γούσταρε. Βρε όχι το άλλο θέλουμε, τίποτε αυτή. Βρε το άλλο θέλουμε, με μια κίνηση μας δείχνει την έξοδο. Φεύγουμε, μπαίνουμε στο δεύτερο ακολουθεί η ίδια διαδικασία πέταλο, παπούτσι, ασυνεννοησία , η Ισαβέλλα βάζει τα μεγάλα μέσα:
Θέλω αυτό =ngadigaw, Έχεις …. =….doogay?, Πόσο κοστίζει..;=katsore
Δεν απαντούσε κανένας διότι παντού ήταν κινέζοι, οι οποίοι δεν μιλούσαν, δεν απαντούσαν, δεν ήθελαν να ξέρουν αυτή τη γλώσσα από πώς την είπαμε τη χώρα;;; Θιβέτ…μπα δεν υπάρχει τέτοια χώρα κυρία μου το κατάλαβες! Μόνο Κινέζικα αλλιώς προσπαθείς να επιβιώσεις μόνο με τη γνωστή ταξιδιωτική γλώσσα των χεριών. Αν τα καταφέρεις εδώ. Στο έκτο κατάστημα επιτέλους βρέθηκε η συνταγή, ταίριαζε το πέταλο, η επιλογή και η τιμή, άσε που υπήρχε και ένας Τζακινγκς Χαν με κομπιουτεράκι για τη συννενόηση, τα βρήκαμε και στην τιμή που άρχισε από 300 και έφτασε στα 120Υ, αλλά ας το χαμώ επιτέλους τα καταφέραμε.
Χαζεύαμε τα υπόλοιπα καταστήματα γεμάτα με έξωμα t-shirts, χαμηλοκάβαλα παντελόνια, τσάντες σούπερ μοντέρνες, γόβες στιλέτο, μαγαζιά με μουσική στο διαπασών για καραόκε. Όχι αυτό δεν το αντέξαμε. Αλλάξαμε δρόμο, μπήκαμε σε κάτι παράλληλους δρόμους, χαθήκαμε αλλά βρεθήκαμε στο δρόμο με τα φανάρια ψηλά, τις αίθουσες μασάζ, με τις κινέζες να σε καλούν για ποτό, τη Κινέζικη μαφία , μπαράκια υπόγεια, δεκάδες κινέζους εργάτες που δούλευαν στα ορυχεία γύρω από τη Λάσα, θιβετιανά discoμάγαζα, undergroungrockcafe. Βγήκαμε από ένα παρόδρομο προσπαθώντας να εξηγήσω τα ανεξήγητα στην Ισαβέλλα. Αυτό δεν ήταν η Λάσα που ονειρευόμαστε, η Λάσα των παραμυθιών μας, η Λάσα του πνευματισμού, ήταν η Λάσα που έφτιαξαν οι Κινέζοι για να εξαφανίσουν κάθε πολιτιστικό δεδομένο από τη χώρα που δεν υπάρχει.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής , αφού μπανίσαμε δύο καλά φαγάδικα δύο ροκ μπαράκια υπέργεια κλπ. Βλέπουμε την Ιωάννα μπροστά από ένα κατάστημα με είδη δώρων μαζί με τον James, καθότι ιδιοκτήτης του εν λόγω καταστήματος παρακαλώ ο κύριος. Προσπαθούσε να πείσει την ημετέρα φίλη μας να αγοράσει σουβενίρ από το κατάστημα του. Η Ιωάννα που δεν ήθελε να του χαλάσει χατίρι ρώτησε την γνώμη μας ποιο να πάρω από όλα. Ξεροί κάτω, είχαμε πεθάνει στα γέλια διότι το κατάστημα πουλούσε
Καλά με ποιους πάμε ταξίδι, αυτοί είναι τρελοί!! Η Ισαβέλλα ξερή στα γέλια της διαλέγει το αριστερό με το χρυσαφί κορδελάκι στο μετωπικό και το ασημένιο στα δύο ζυγωματικά.
Ιωάννα
Καλέ δεν τα ήθελα για μένα, για μερικούς φίλους από το travelstories τα σκεφτόμουν. Αυτό το πάνω δεξιά ήταν ότι έπρεπε για την DimKyr, θα μπορούσε να το φορέσει ως καπέλο στις διακοπές της, θα ταίριαζε με το περιβάλλον. Στην Έρση θα έπαιρνα αυτό το μεγάλο στο κέντρο, για να δει ο αφέντης πως δεν ήταν ο μόνος παλαβός που κουβάλαγε τεράστια κεντήματα από την άκρη του κόσμου. Στον hydronetta το ακριανό αριστερά, στην Rosa το τρίτο από το τέλος της τελευταίας σειράς, στον babaduma, στην Πανδώρα…, στην Astral θα έβρισκα κάποιο μαστίγιο στο μέλλον. Όμως από αυτήν την ατελείωτη επιλογή με απέσπασε η πληροφορία του Σταύρου. «Παιδιά στον πίσω δρόμο έχει ένα σωρό εστιατόρια, μερικά είναι πολύ ωραία.». Φαί!!!! Οι φίλοι συμφορουμίτες μπορούν να επιβιώσουν και χωρίς κέρατα. Τρέχουμε όλοι κουβαλώντας από κοντά τις τσάντες μας. Ο Σταύρος είχε διαλέξει για φαγητό έναν πολύ ευχάριστο χώρο. Ήταν ένα εστιατόριο-καφέ-μπαρ-γκαλερί σε τέσσερα πατώματα, Anglamedo λεγόταν. Εκεί μέσα μπορούσαμε να φάμε, να πιούμε, να παίξουμε ένα από τα επιτραπέζια που διέθετε, να διαβάσουμε τον ημερήσιο τύπο. Οι αίθουσες ήταν φίσκα στους τουρίστες, ανεβήκαμε στο τελευταίο όροφο, από την σκάλα της εσωτερικής αυλής, σε μια αίθουσα φτιαγμένη από τζαμαρίες, επιτέλους θα τρώγαμε.
Αν και οι σερβιτόροι έπρεπε να ανεβούν 4 σκάλες για να μας φτάσουν το σέρβις ήταν γρήγορο και αποτελεσματικό ακόμα και όταν άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς έξω. Κάποια κοπέλα καθάριζε συνεχώς τις σκάλες που οδηγούσαν στην τουαλέτα, για να μην γλιστρήσουμε στα νερά.
Ξεκινήσαμε για τα δωμάτια μας κάτω από τις ομπρέλες μας. Τα στομάχια μας ήταν και πάλι γεμάτα και στις φλέβες μας έρεε η μπύρα Everest. Αύριο θα εγκαταλείπαμε για τα καλά αυτήν την πόλη που μας θύμωσε αλλά και μας συγκλόνισε τόσο πολύ. Την ημέρα,
αλλά και την νύχτα
Στην πρώτη μας αναχώρηση από Λάσα αισθανόμασταν ότι δεν την είχαμε χορτάσει σαν πόλη. Είχαμε δει τα βασικά αξιοθέατα που κάθε τουρίστας, που σέβεται τον εαυτό του έπρεπε να είχε επισκεφθεί, αλλά δεν είχαμε χαρεί καθόλου το άραγμα στην πόλη. Έτσι υπολογίζαμε ότι την δεύτερη φορά που θα βρισκόμασταν εκεί θα είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε την Lasabynight. Όμως στην Λάσα φτάσαμε νωρίς το βράδυ , κουρασμένοι, βρώμικοι και πολύ πεινασμένοι. Η Ίριδα φλέρταρε ακόμα με την ιδέα να βγει βόλτα στα μπαράκια της πόλης με την Ντρόγκα. Εγώ είχα μια εκτενή συζήτηση με τον αλητάμπουρα που ήθελε να πάει μαζί τους. Ο Σταύρος με την Ισαβέλλα δεν ασχολήθηκαν καν με αυτήν την προοπτική, θα πήγαιναν προς αγορά παπουτσιών. Η Φούλα και ο Δημήτρης θα ασχολιόντουσαν με το σαφάρι των σουβενίρ. Από κοντά και εγώ με την Ίριδα.
Ο κοινός παρανομαστής όλων μας ήταν ο ευπρεπισμός. Μετά από ένα καυτό μπάνιο συναντηθήκαμε πάλι όλοι στην είσοδο του ξενοδοχείου. Ήμασταν όλοι ντυμένοι και στολισμένοι και λάμπαμε από καθαριότητα, σχεδόν δεν γνωριζόμασταν.
STAV
Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο αποφασίσαμε να κάνουμε μια τελευταία βόλτα στη πλατεία Barkhor. Φτάσαμε τρέχοντας σχεδόν στο κέντρο της πλατείας, μπροστά μας το Jokhang, το πνευματικό κέντρο του Θιβέτ, ο ιερός τόπος, ο αέναος προορισμός χιλιάδων πιστών και μη, που φιλοξενεί ένα άγαλμα του Βούδα 2500 χρόνων το οποίο φημολογείται ότι το έχει ευλογήσει ο ίδιος ο Βούδας. Αν θέλουμε το πιστεύουμε. Ο ναός πάντως άρχισε να κτίζεται τον 7ο μ.Χ. αιώνα και από τότε επεκτάθηκε τουλάχιστον οκτώ φορές ως σήμερα. Σύμφωνα με τον μύθο, ο βασιλιάς της εποχής, ο Songtsen Ganpo, το 608 μ.Χ. πετάει το δαχτυλίδι του στον αέρα υποσχόμενος να χτίσει έναν ναό όπου αυτό θα αγγίξει τη γη. Το δαχτυλίδι έπεσε σε μια μεγάλη υπόγεια λίμνη, μέσα στην οποία έβλεπαν οράματα που αφορούσαν το μέλλον και αμέσως μια στούπα εμφανίστηκε. Θεϊκό σημάδι από το δακτυλιδόστουπο. Χτίστες από το Νεπάλ, την Κίνα, την Ινδία και το Κασμίρ έχτισαν τον ναό μέσα στη λίμνη, που σήμερα μικρό μέρος της απομένει στην αυλή του. Αυτός ο βασιλιάς ένωσε το Θιβέτ, έκανε πρωτεύουσα τη Λάσα, νυμφεύθηκε μια βασιλοπούλα από την Κίνα, μιαν άλλη από το Νεπάλ. Πίστευε ότι έτσι τα σύνορα της χώρας του ήταν πιο σίγουρα. Κάθε φορά που γίνονταν αψιμαχίες με μια από τις δύο χώρες , ο βασιλιάς άνοιγε τις πόρτες της κρεβατοκάμαράς του για την αντίστοιχη σύζυγο. Χαζές δεν ήταν οι κυρίες όλο σπιουνιές στους πατεράδες τους έβαζαν για να ανοίξουν οι πόρτες, από αψιμαχία σε αψιμαχία πήγαινε το πράγμα. Αυτές όμως τον προσηλύτισαν στον βουδισμό και η παλιά θρησκεία του Bon, γεμάτη μάγισσες και δαίμονες, άρχισε να χάνεται. Αφού είδε και απόειδε παντρεύτηκε μια Θιβετιανή στο τέλος.
Ήταν απόγευμα, στο προαύλιο του ναού πιστοί ξαπλωμένοι μπρούμυτα, να προσεύχονται με τα πόδια δεμένα μ' ένα ζωνάρι. «Μετρούν τον δρόμο» με τις αποστάσεις του σώματός τους. Δεν μας πρόσεχαν. Από παντού ακούγαμε το μάνδρα "OM MANI PADME HUM". Τα θυμιατά και το σιγομουρμούρισμα σε υποβάλλουν, θες δε θες.
Αυτές οι λίγες συλλαβές περικλείουν το απόσταγμα της θιβετανικής βουδιστικής διδασκαλίας. Γι' αυτό άλλωστε είναι και μια φράση - "σήμα κατατεθέν", που οδηγεί τη σκέψη και τη φαντασία μας στις χιονισμένες θιβετιανές κορφές. Για τους Θιβετιανούς συμβολίζουν το πέρασμα του βέβηλου σώματος, μέσω της ομιλίας και το νου αυτού που το προφέρει, στο αγνό σώμα, στην ομιλία και τον εξυψωμένο νου – πνεύμα – του Βούδα. Αν και η επιδρομή των Κινέζων ποδοπάτησε τη Λάσα, αυτό το πετράδι της πνευματικής κληρονομιάς, το Θιβέτ δεν έχει πάψει να υπάρχει. Γιατί δεν περιορίζεται σε φυσικά και γεωγραφικά όρια...
Αρχίσαμε να τριγυρνάμε στα στενά σοκάκια γύρω από το ναό για να νοιώσουμε, να αναπνεύσουμε την Θιβετιανή ατμόσφαιρα. Τα καλντερίμια, τα σπίτια, οι άνθρωποι και οι μυρωδιές… πωλητές σε μικρομάγαζα σε προσκαλούσαν να αγοράσεις φιστίκια, αποξηραμένα φρούτα, κομμάτια κρέατος γιακ, μύλους προσευχής και ιερές ζωγραφιστές πέτρες. Οι υπαίθριες αγορές που τα μάζευαν σιγά-σιγά, προσκυνητές μπροστά σε ναούς…..
ΙΩΑΝΝΑ
Όλα καλά πνευματικώς δεν λέω. Πρακτικώς όμως αντιμετωπίζαμε ένα μείζον θέμα. Τα σκουπίδια. Άνετοι με τα καλά μας ρούχα και τα κομψά μας σακίδια να περιφερόμαστε κρατώντας στα χέρια χάρτινες συσκευασίες και άδεια κουτάκια. Που τα πετάμε αυτά; Καλάθια απορριμμάτων δεν υπήρχαν πουθενά. Όμως και οι δρόμοι ήταν πεντακάθαροι. Δεν έχουν σκουπίδια σε αυτήν την χώρα;
Ένας άλλος ήχος αρχίζει να μπερδεύεται με τα γλυκά μουρμουρητά των προσκυνητών, είναι εντελώς παράταιρος, σχεδόν γελοίος, τι μας θυμίζει;
-Απίστευτο φωνάζει η Ισαβέλλα, ακούω το Happybirthdaytoyou η έχω παραισθήσεις;
Δεν είχε παραισθήσεις, στο άκουσμα του μηχανικού ήχου οι ντόπιοι βγαίνουν από τα σπίτια τους κρατώντας σακούλες με σκουπίδια, καθώς ο ήχος πλησιάζει όλο και πιο κοντά μας βλέπουμε το σκουπιδιάρικο να εμφανίζεται. Μάλιστα έτσι εξηγείται, εμείς όταν ακούμε το γνωστό χαζό τραγουδάκι περιμένουμε να δούμε την τούρτα να έρχεται και κρατάμε δώρα. Αυτοί πάλι όταν ακούνε το happybirthday περιμένουν να δουν την σκουπιδιάρα και κρατάνε σακούλες απορριμμάτων.
STAV
Ήρθε η ώρα να δώσαμε στους ιθαγενείς το τελευταίο μας χρυσάφι για να πάρουμε πολύχρωμες χάντρες και καθρεφτάκια. Η Φούλα με την Ιωάννα αποφάσισαν να ξεκινήσουν την επιχείρηση πασμίνα, διότι επέμεναν, το είχαν βάλει πείσμα ότι από εδώ δεν φεύγουνε χωρίς πασμίνες. Μπαίνουμε στο πρώτο κατάστημα, η Φούλα ρωτάει την τιμή και αλλάζει 50 χρώματα. Από το δεύτερο βγαίνει χλωμήμε τον ιδρώτα να στάζει και την αγανάκτηση στα ύψη και λόγω υψομέτρου. Άκου 1.800Υ, μα τρελάθηκαν. Ακολούθησε τρίτο, τέταρτο μαγαζί αλλά οι τιμές ανέβαιναν λόγω του υψομέτρου αντί να κατεβαίνουν.
Τι λυσσάξατε με τις πασμίνες, λέει η ίριδα; Μα κορίτσι μου η πασμίνα, γνωστή στη Δύση ως κασμίρ, είναι το πιο απαλό, ζεστό και πολυτελές μαλλί του κόσμου απάντησαν οι μεγαλοκοπέλες. Το μαλλί προέρχεται από την κατσίκα chyangra που ζει στις ψηλές περιοχές των Ιμαλαίων, στις πιο απομακρυσμένες περιοχές του Θιβέτ και του Νεπάλ, σε υψόμετρο άνω των 4.000 - 5.500 μ. και σε θερμοκρασία που αγγίζει το χειμώνα τους -40ο C. Αυτή η κατσίκα είναι ευλογημένη από τη φύση της μ’ ένα πολύ λεπτό στρώμα τρίχας, το οποίο θεωρείται η καλύτερη μόνωση κι αυτή η εσωτερική επίστρωση είναι η πασμίνα ή κασμίρ. Αυτό το εσωτερικό λεπτό μαλλί, που είναι το 1/6 της ανθρώπινης τρίχας, προστατεύεται από ένα παχύ στρώμα σκληρών και μακριών τριχών, οι οποίες χρησιμεύουν για τη διατήρηση των πολύτιμων λεπτών τριχών που υπάρχουν στο υπόστρωμα. Μία Θιβετιανή κατσίκα παράγει 80-100 γραμμάρια μαλλί κασμίρ το χρόνο και για την ύφανση μιας μέτριας πασμίνας απαιτείται μαλλί από τρία ζώα. Άρα το 100% καθαρό μαλλί pashmine είναι ένα είδος πολυτελείας και οι θιβετιανές κατσικούλες είδος υπό εξαφάνιση, καθότι οι περιοχές που βοσκούσαν περιορίζονται χρόνο με τον χρόνο. Για να πέσει η τιμή, η πασμίνα αναμιγνύεται με μετάξι και βαμβάκι. Το τι καυτές παρατηρήσεις έγιναν περί συμβολής στην εξαφάνιση των ειδών δε λέγεται αλλά η Φούλα ακάθεκτη αποφασίζει να το ψάξει μόνη της, μετά από ένα τρέξιμο, μια αναποφασιστικότητα και 2000 παζάρια επιστρέφει περιχαρής με 5 πασμίνες των 24 Υ εκάστη. Ορίστε αυτή είναι τιμή φώναξε περιχαρής. Μερικές φορές δεν αξίζει τον κόπο να απομυθοποιεί κανένας τις μικροχαρές του ταξιδιού, έτσι κανένας δε μίλησε , δε φώναξε, δεν γέλασε με τις μπασμίνες γιατί πασμίνες δεν ήταν.
ΙΩΑΝΝΑ
Ναι εσένα περίμενε η Φούλα, φυσικά και δεν ήταν πασμίνες. Από την στιγμή όμως που τα πολύχρωμα αυτά πανιά περιείχαν ταμπελάκι που πιστοποιούσε πως ήταν 100% πασμίνα πληρούσαν μια χαρά τις απαιτήσεις μας. Οι κατσικούλες του Θιβέτ δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε από τις καταναλωτικές μας αδυναμίες.
STAV
Από μία γωνία εμφανίζεται τρέχοντας η Ίριδα. Παιδιά το αποφάσισα θα το πάρω. Κουτί, θιβετιανό, καλλιτεχνικά ζωγραφισμένο έξωθεν. Θέλω τη βοήθειά σας όμως. Πάμε και μεις νομίζοντας ότι θέλει τη γνώμη μας περί τεχνών και τι να δούμε. Μια κασέλα 1,5Χ1Χ0,50, ωραία δε λέμε αλλά την κάσα πως θα τη κουβαλούσαμε; Άρχισε μια ατέρμονη συζήτηση του αν θα μας αφήσουν οι κινέζοι να την πάρουμε, αν η Ντρόγκα θα δεχτεί να την κουβαλάμε σαν κάσα πάνω στο τζιπ, αν θα ταιριάζει με το σπίτι της, ποιος θα το κουβαλήσει. Η Ιωάννα να ουρλιάζει «μανάρι μου σε κάθε δωμάτιο θα παίρνουμε και την ντιβανοκασέλα μέσα, τρελάθηκες, εγώ δεν το βάζω αυτό στα δωμάτια μας;», « Να πάρω μια ποιο μικρή;» προβληματίζεται η Ίριδα αλλά την προσοχή της Ιωάννας την έχει ήδη προσελκύσει ήδη άλλο ερέθισμα.
Ααααααααα φωνάζει. Νομίζαμε ότι έπαθε κάτι. «Καλέ κοιτάξτε!!» Γυρνάμε και τι να δούμε, ο JamesDean του Θιβέτ μπροστά μας. Γυαλί, μαλλί και παντελόνι Lee. «Ούτε εγώ τον βάζω αυτόν στο δωμάτιο μας» μουρμουρίζει πεισμωμένη η Ίριδα.
Αποφασίσαμε ότι ήρθε η ώρα του χωρισμού. Ευχηθήκαμε ο ένας στον άλλον καλή τύχη και σύραμε τα πόδια μας στην εκπλήρωση των στόχων μας. Θα συναντιόμασταν αργότερα για το βραδινό φαγητό.
Με την Ισαβέλλα μπαίνουμε στην Κινέζικη πλευρά της Λάσα γνωστής και σαν Chinatown. Beijingroad με τρεις λουρίδες κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, ταξί, φορτηγά κονβόι από στρατιωτικά οχήματα, supermarkets, karaokes bar και restaurants,μεγάλα κυβερνητικά κτήρια, πολυκαταστήματα και πολυτελή ξενοδοχεία, όλα με κινέζικες πινακίδες και ταμπέλες και παντού στρατός, Κινέζικος κι αυτός ήταν η πρώτη εικόνα..
Μαγαζιά χαμηλού κόστους , αποφασίζουμε να αγοράσουμε αθλητικά. Χαζολογούσαμε τις βιτρίνες , στο τρίτο μπαίνουμε μέσα. Κάτι μας είπε η πωλήτρια, κάτι είπαμε και εμείς δεν κατάλαβε κανένας και της δείχνω την Ισαβέλλα και το παπούτσι που είχαμε διαλέξει στην βιτρίνα. Αυτή χωρίς δεύτερη κουβέντα σηκώνει το αριστερό πόδι της Ισαβέλλας, μετράει το μέγεθος του πετάλου και φέρνει ένα παπούτσι που γούσταρε. Βρε όχι το άλλο θέλουμε, τίποτε αυτή. Βρε το άλλο θέλουμε, με μια κίνηση μας δείχνει την έξοδο. Φεύγουμε, μπαίνουμε στο δεύτερο ακολουθεί η ίδια διαδικασία πέταλο, παπούτσι, ασυνεννοησία , η Ισαβέλλα βάζει τα μεγάλα μέσα:
Θέλω αυτό =ngadigaw, Έχεις …. =….doogay?, Πόσο κοστίζει..;=katsore
Δεν απαντούσε κανένας διότι παντού ήταν κινέζοι, οι οποίοι δεν μιλούσαν, δεν απαντούσαν, δεν ήθελαν να ξέρουν αυτή τη γλώσσα από πώς την είπαμε τη χώρα;;; Θιβέτ…μπα δεν υπάρχει τέτοια χώρα κυρία μου το κατάλαβες! Μόνο Κινέζικα αλλιώς προσπαθείς να επιβιώσεις μόνο με τη γνωστή ταξιδιωτική γλώσσα των χεριών. Αν τα καταφέρεις εδώ. Στο έκτο κατάστημα επιτέλους βρέθηκε η συνταγή, ταίριαζε το πέταλο, η επιλογή και η τιμή, άσε που υπήρχε και ένας Τζακινγκς Χαν με κομπιουτεράκι για τη συννενόηση, τα βρήκαμε και στην τιμή που άρχισε από 300 και έφτασε στα 120Υ, αλλά ας το χαμώ επιτέλους τα καταφέραμε.
Χαζεύαμε τα υπόλοιπα καταστήματα γεμάτα με έξωμα t-shirts, χαμηλοκάβαλα παντελόνια, τσάντες σούπερ μοντέρνες, γόβες στιλέτο, μαγαζιά με μουσική στο διαπασών για καραόκε. Όχι αυτό δεν το αντέξαμε. Αλλάξαμε δρόμο, μπήκαμε σε κάτι παράλληλους δρόμους, χαθήκαμε αλλά βρεθήκαμε στο δρόμο με τα φανάρια ψηλά, τις αίθουσες μασάζ, με τις κινέζες να σε καλούν για ποτό, τη Κινέζικη μαφία , μπαράκια υπόγεια, δεκάδες κινέζους εργάτες που δούλευαν στα ορυχεία γύρω από τη Λάσα, θιβετιανά discoμάγαζα, undergroungrockcafe. Βγήκαμε από ένα παρόδρομο προσπαθώντας να εξηγήσω τα ανεξήγητα στην Ισαβέλλα. Αυτό δεν ήταν η Λάσα που ονειρευόμαστε, η Λάσα των παραμυθιών μας, η Λάσα του πνευματισμού, ήταν η Λάσα που έφτιαξαν οι Κινέζοι για να εξαφανίσουν κάθε πολιτιστικό δεδομένο από τη χώρα που δεν υπάρχει.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής , αφού μπανίσαμε δύο καλά φαγάδικα δύο ροκ μπαράκια υπέργεια κλπ. Βλέπουμε την Ιωάννα μπροστά από ένα κατάστημα με είδη δώρων μαζί με τον James, καθότι ιδιοκτήτης του εν λόγω καταστήματος παρακαλώ ο κύριος. Προσπαθούσε να πείσει την ημετέρα φίλη μας να αγοράσει σουβενίρ από το κατάστημα του. Η Ιωάννα που δεν ήθελε να του χαλάσει χατίρι ρώτησε την γνώμη μας ποιο να πάρω από όλα. Ξεροί κάτω, είχαμε πεθάνει στα γέλια διότι το κατάστημα πουλούσε
Καλά με ποιους πάμε ταξίδι, αυτοί είναι τρελοί!! Η Ισαβέλλα ξερή στα γέλια της διαλέγει το αριστερό με το χρυσαφί κορδελάκι στο μετωπικό και το ασημένιο στα δύο ζυγωματικά.
Ιωάννα
Καλέ δεν τα ήθελα για μένα, για μερικούς φίλους από το travelstories τα σκεφτόμουν. Αυτό το πάνω δεξιά ήταν ότι έπρεπε για την DimKyr, θα μπορούσε να το φορέσει ως καπέλο στις διακοπές της, θα ταίριαζε με το περιβάλλον. Στην Έρση θα έπαιρνα αυτό το μεγάλο στο κέντρο, για να δει ο αφέντης πως δεν ήταν ο μόνος παλαβός που κουβάλαγε τεράστια κεντήματα από την άκρη του κόσμου. Στον hydronetta το ακριανό αριστερά, στην Rosa το τρίτο από το τέλος της τελευταίας σειράς, στον babaduma, στην Πανδώρα…, στην Astral θα έβρισκα κάποιο μαστίγιο στο μέλλον. Όμως από αυτήν την ατελείωτη επιλογή με απέσπασε η πληροφορία του Σταύρου. «Παιδιά στον πίσω δρόμο έχει ένα σωρό εστιατόρια, μερικά είναι πολύ ωραία.». Φαί!!!! Οι φίλοι συμφορουμίτες μπορούν να επιβιώσουν και χωρίς κέρατα. Τρέχουμε όλοι κουβαλώντας από κοντά τις τσάντες μας. Ο Σταύρος είχε διαλέξει για φαγητό έναν πολύ ευχάριστο χώρο. Ήταν ένα εστιατόριο-καφέ-μπαρ-γκαλερί σε τέσσερα πατώματα, Anglamedo λεγόταν. Εκεί μέσα μπορούσαμε να φάμε, να πιούμε, να παίξουμε ένα από τα επιτραπέζια που διέθετε, να διαβάσουμε τον ημερήσιο τύπο. Οι αίθουσες ήταν φίσκα στους τουρίστες, ανεβήκαμε στο τελευταίο όροφο, από την σκάλα της εσωτερικής αυλής, σε μια αίθουσα φτιαγμένη από τζαμαρίες, επιτέλους θα τρώγαμε.
Αν και οι σερβιτόροι έπρεπε να ανεβούν 4 σκάλες για να μας φτάσουν το σέρβις ήταν γρήγορο και αποτελεσματικό ακόμα και όταν άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς έξω. Κάποια κοπέλα καθάριζε συνεχώς τις σκάλες που οδηγούσαν στην τουαλέτα, για να μην γλιστρήσουμε στα νερά.
Ξεκινήσαμε για τα δωμάτια μας κάτω από τις ομπρέλες μας. Τα στομάχια μας ήταν και πάλι γεμάτα και στις φλέβες μας έρεε η μπύρα Everest. Αύριο θα εγκαταλείπαμε για τα καλά αυτήν την πόλη που μας θύμωσε αλλά και μας συγκλόνισε τόσο πολύ. Την ημέρα,
αλλά και την νύχτα
Attachments
Last edited by a moderator:
Ότι πρέπει είμαι για το υψόμετρο, ε ? 
Δεν μπορώ παρά ν ακολουθήσω στην αναρρίχηση
