ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο by STAV
- Κεφάλαιο 5ο by STAV
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο by STAV][quote="ioanna karagianni, post: 0"]Η επόμενη στάση μας ήταν το Serramonastery. Από αυτό το μοναστήρι θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Υποψιάζομαι ότι και οι άλλοι στην ίδια κατάσταση θα είναι. Νομίζω ότι η αιτία της ομαδικής μας αμνησίας κρύβεται στα συμπτώματα του υψομέτρου που άρχισαν πλέον να γίνονται αισθητά, από το πρωί είχαμε πονοκέφαλο και τώρα αν και ήταν ακόμα πρωί αισθανόμασταν ήδη κουρασμένοι. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον άπειρο κόσμο που έπρεπε να σπρώξουμε και να στριμώξουμε για να περιηγηθούμε στον χώρο θεωρώ ότι το αλτσχάιμερ είναι κατανοητό. Αν ο STAV θυμάται κάτι παραπάνω καλώς αλλιώς ανοίχτε καμιά εγκυκλοπαίδεια. [/quote
- Κεφάλαιο 9ο by STAV
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο by STAV
- Κεφάλαιο 14ο][quote="NTINA, post: 0"
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο by STAV
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο by STAV
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο by STAV]Να κοιμηθούμε μια κουβέντα είναι. Η Ιωάννα τράβηξε τις σατέν κουρτίνες του παραθύρου διότι ως γνωστόν διαλέγει πάντα κρεβάτι με θέα, η Ισαβέλλα άλλαξε θέση γιατί η υδρορροή ήταν προς τα μέσα και όχι προς τα έξω τοποθετημένη, η Ίριδα μέτρησε όλες τις ρωγμές που υπήρχαν πάνω από το κρεβάτι της, ο Δημήτρης είπε κάτι ελληνικότατο για τον Αυστριακό που δεν ήθελε να ταξιδέψει με τους Έλληνες μαζί-είπε κάτι και για Greekstatistics επίσης και δεν ήταν ο μόνος, αυτό μας κυνηγούσε σε όλο το ταξίδι- και η Φούλα τοποθέτησε τη νταμιτζάνα με το οξυγόνο πάνω στη στόφα. Ναι υπήρχε και στόφα που χρησίμευε για αποθήκευση αραχνών, φωλιά ποντικιών, πεδίο δράσης και εκπαίδευσης γατών κλπ. Τα δύο αγοράκια του διπλανού δωματίου ούτε που ακούγονταν, τα κακόμοιρα. Αυτά τα 17χρονα έκαναν το lifetrip, τ’ ακούτε εσείς ελληνίδες μανάδες; Σε αυτή την ηλικία τα στέλνουν μόνα τους στην άκρη του κόσμου για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να μάθουν να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή τους. Τέλος πάντων στα δικά μας, στο δωμάτιο όπου νερό δεν υπήρχε, καρέκλα δεν υπήρχε, τραπέζι δεν υπήρχε, τουαλέτα δεν υπήρχε, η πόρτα έκλεινε με ένα ξύλινο παλούκι εσωτερικά, διακόπτης της μοναδικής λάμπας στη μέση του δωματίου δεν υπήρχε. Το έλεγε η άλλη , τι τα θέλετε τόσα πράγματα. Άντε να κοιμηθείς. Αρχίσαμε να συζητάμε για το Reting και την επίσκεψή μας εκεί. Όλοι;;; όχι, ο Δημήτρης άρχισε να ροχαλίζει αμέσως, η Φούλα πήρε τη νταμιτζάνα παραμάσχαλα και η άλλη μη χάσει ευκαιρία -Α, ωραία θα διαβάσω χωρίς φακό. Οι υπόλοιποι λοιπόν αρχίσαμε κάτι να ψιλολέμε για το [B]Reting[/B][B]Monastery[/B]γιατί είναι ίσως το πιο σημαντικό βουδιστικό μοναστήρι του κεντρικού Θιβέτ. Οι ντόπιοι το ονομάζουν και "Radreng." To μοναστήρι Reting ιδρύθηκε από τον [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Atisha"]Atisha[/URL] το 1056 ως έδρα της συνιστώσας [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Kadam_%28Tibetan_Buddhism%29"]Kadampa[/URL]. O[URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Je_Tsongkhapa"]Tsongkapa[/URL] το 1400 μετασχημάτισε τη σχολή Kadampa η οποία έπειτα έγινε γνωστή ως νέα συνιστώσα Kadampa ή Gelug και το Reting έγινε το σημαντικότερο [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Gelug"]Gelugpa[/URL] μοναστήρι, η έδρα του [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Reting_Rinpoche"]Reting Rinpoche[/URL
- Κεφάλαιο 22ο
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο][I]GANDEN MONASTERY[/I
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο by STAV
- Κεφάλαιο 27ο
- Κεφάλαιο 28ο by STAV
- Κεφάλαιο 29ο
- Κεφάλαιο 30ο
- Κεφάλαιο 31ο
- Κεφάλαιο 32ο
- Κεφάλαιο 33ο by STAV
- Κεφάλαιο 34ο by STAV
- Κεφάλαιο 35ο
- Κεφάλαιο 36ο
- Κεφάλαιο 37ο
- Κεφάλαιο 38ο][B]ΞΕΚΑΤΙΝΙΑΣΜΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1[/B
- Κεφάλαιο 39ο by STAV][B]Ο Master Chef στο Θιβέτ;;;[/B
- Κεφάλαιο 40ο
- Κεφάλαιο 41ο
- Κεφάλαιο 42ο
- Κεφάλαιο 43ο
- Κεφάλαιο 44ο
- Κεφάλαιο 45ο
- Κεφάλαιο 46ο
- Κεφάλαιο 47ο
- Κεφάλαιο 48ο
- Κεφάλαιο 49ο
- Κεφάλαιο 50ο by STAV
- Κεφάλαιο 51ο by STAV
- Κεφάλαιο 52ο][attach=full]47120[/attach
- Κεφάλαιο 53ο by STAV][attach=full]47121[/attach
- Κεφάλαιο 54ο
- Κεφάλαιο 55ο by STAV][quote="KLEOPATRA, post: 0"
- Κεφάλαιο 56ο][attach=full]47134[/attach
- Κεφάλαιο 57ο
- Κεφάλαιο 58ο
- Κεφάλαιο 59ο
- Κεφάλαιο 60ο by STAV
- Φωτογραφίες
Φύγαμε λοιπόν από την λίμνη, αλλά η λίμνη δεν έφυγε από το μυαλό μας. Η διαδρομή ήταν εύκολη. Άσφαλτος με άπειρες στροφές βέβαια, και με την συνεχείς πρόσχαρες προβλέψεις του καλού μου φίλου Σταύρου. «Να τώρα θα τρακάρουμε», «θα γίνει κατολίσθηση και θα ακινητοποιηθούμε στον δρόμο», «θα ντεραπάρουμε», «θα πάθω αποκόλληση», «θέλεις μπουγατσούλα;» κτλ.
Η Ντρόγκα μας πληροφόρησε ότι απόψε θα μείνουμε σε σπίτι χωρικών και εγώ ενθυμούμενη τις διαμονές μας στο Βιετνάμ το εξέλαβα ως υπόσχεση, όμως όταν φτάσαμε στο χωριό και είδα στο σπίτι κατάλαβα ότι ήταν απειλή.
Το χωριό ήταν από αυτές τις συνηθισμένες σκονισμένες συνοικίες, γεμάτες λάσπη. Το σπίτι ήταν στο πίσω μέρος του δρόμου, είχε μια μεγάλη αυλή και περιτριγυριζόταν από τα μικρά πρόχειρα κτίσματα που θα φιλοξενούσαν τους ξένους τουρίστες. Τουτέστιν δύο νεαρούς Ισπανούς, ένα ζευγάρι Αυστριακών , και μια ομάδα 6 μπαρουτοκαπνισμένων Ελλήνων, στο τελευταίο δωμάτιο θα έμεναν όλοι μαζί οι οδηγοί. Αυτό ήταν καλό, ήταν η πρώτη φορά που η Ντρόγκα θα έμενε μαζί μας το βράδυ και θα είχα την ευκαιρία να της μιλήσω. Το δωμάτιο που θα μας φιλοξενούσε ήταν μικρό και πνιγμένο στα κρεβάτια, η μισή οροφή ήταν από καλάμια και η άλλη μισή από τσιμέντο. Ο ένας του τοίχος είχε ένα τεράστιο παράθυρο από αυτά με τα ξύλινα μικρά τετράγωνα, οι υπόλοιποι ήταν διακοσμημένοι με βαθιές ρωγμές. Τα κρεβάτια ήταν καλυμμένα με χαλάκια, από αυτά που πουλάνε στα πανηγύρια. Αφήσαμε τα πράγματα μας, φρίξαμε με την ησυχία μας, διασκεδάσαμε με την καταπληκτική ατάκα της Φούλας «δηλαδή εμείς πληρώσαμε για να μείνουμε εδώ;», επιβεβαιώσαμε με την Ίριδα την υποψία μας ότι η τουαλέτα ήταν ισάξια της προηγούμενης και ξεκινήσαμε για το Retting.
Ο δρόμος ήταν ανύπαρκτος και όλοι βασιστήκαμε στο ένστικτο του οδηγού μας που κατά κανόνα μας βγήκε καλό εκτός από τις λίγες φορές που παραστράτισε και βρεθήκαμε να οδηγούμε μέσα σε χωράφια.
Το μοναστήρι ήταν πανέμορφο, ήσυχο και χωρίς τουρίστες, χτισμένο μέσα σε ένα δάσος από ψηλούς κέδρους. Δύο γεγονότα με έκαναν να ανυπομονώ να το δω. Το ένα είναι η δήλωση του Δαλάι Λάμα ότι αν ποτέ επιστρέψει στο Θιβέτ θα προτιμήσει να μείνει στο Rettingκαι όχι στην Ποτάλα. Το άλλο ήταν μια τελετουργία που γίνεται και εδώ, που μου προκαλούσε αμηχανία και με φόβιζε, στην αρχή δεν πίστευα ότι γίνεται κάτι τέτοιο. Τώρα όχι μόνο είχα πειστεί ότι υφίσταται αλλά θα επισκεπτόμουν και ένα από τα κύρια μέρη που τελούταν.
Το μοναστήρι ήταν υπέροχο, φροντισμένο, γεμάτο πολύχρωμα έπιπλα και βαριά υφάσματα. Η Ντρόγκα ακόμα προσεχτική και σφιγμένη άρχισε την καθιερωμένη εκπαιδευτική της ξενάγηση. Εγώ ως άτακτη μαθήτρια χάζευα τριγύρω όταν άκουσα τους υπολοίπους να διαπληκτίζονται εντόνως. Ο Σταύρος είχε πάθει σύγχυση από τους πολλούς Βούδες και είχε μπλέξει όλες τις φρέσκες γνώσεις του σε ένα χαοτικό κουβάρι. Οι υπόλοιποι με τα λεγόμενα τους επιβεβαίωναν πως τζάμπα αγωνιζόταν η Ντρόγκα τόσες μέρες, τίποτε δεν είχαν καταλάβει. Μαζεμένοι σε μια άκρη φώναζαν όλοι μαζί διαφωνώντας για την θρησκευτική ιεραρχία του Θιβέτ. «Όχι υπάρχει μόνο ο Δαλάι Λάμα», «μα τι λές; Υπάρχει και ο Γκιλούμπα που είναι μόνο θρησκευτικός ηγέτης», «Ξεχάσατε τους Λάμα που είναι σε κάθε μοναστήρι», «Λάμα δεν είναι εκείνα τα ζώα που φτύνουν στο Περού;», «Γκιλούμπα δεν είναι ο αρχηγός των κοκκινοσκούφιδων μοναχών;» κτλ.
Αποφασισμένοι ότι ο καθένας τους έχει δίκιο και οι άλλοι άδικο, ξεκινήσαμε να κάνουμε την κόρα του μοναστηριού. Δηλαδή να το φέρουμε βόλτα ξεκινώντας πάντα από αριστερά. Ξέραμε ότι θα συναντούσαμε στούπες, τάματα και τον χώρο της ειδικής τελετής που σας έλεγα. Αυτό το τελευταίο μου δημιουργούσε κύματα ρίγους. Από την άλλη ο Δημήτρης ανυπομονούσε να φτάσει. Η διαδρομή ήταν όμορφη, με θέα το ποτάμι που κυλούσε στην κοιλάδα, περπατούσαμε ανάμεσα στα δέντρα. Κάθε στροφή επιφύλασσε και μια έκπληξη, μικρές στούπες, χώροι γεμάτοι τάματα. Λέγοντας τάματα εννοούμε κέρατα ταύρου.
Λόφοι ολόκληροι από κέρατα στοιβαγμένα σε μικρές εσοχές. Περίεργα τάματα, αλλά και αστεία, ο Σταύρος ξέχασε τις πίτες των αγελάδων και εκστασιάστηκε εκ νέου με τα κέρατα. Ο Δημήτρης περίμενε υπομονετικά τον τελετουργικό χώρο. Πως θα είναι άραγε;
Και τότε σε ένα άνοιγμα των δέντρων, τον είδαμε. Ήταν απλός και καθαρός. Άσπρες λείες πέτρες ήταν βαλμένες η μία δίπλα στην άλλη δημιουργώντας έναν
στρογγυλό χαμηλό βωμό. Εκεί πάνω τεμαχίζονταν τα πτώματα των νεκρών. Σε άλλες χώρες θάβονται, σε άλλες καίγονται, στο Θιβέτ οι περισσότεροι τεμαχίζονται και το άψυχο σώμα τους προσφέρεται στα πουλιά για τροφή.
Μπροστά μας εκτίνονταν ο χώρος που λάμβανε μέρος αυτή η τελετή. Δίπλα στις πέτρες μπηγμένα στο χώμα τακτικά και καθαρά ήταν παραταγμένα τα μαχαίρια που χρησιμοποιούσαν. Εμένα μου αρέσει αυτή η τελετή; Μπορώ να την δεχτώ σαν κάτι λογικό; Το ανθρώπινο σώμα είναι απλά ένα άδειο δοχείο όταν φεύγει η ψυχή; Η Ντρόγκα απάντησε στις ερωτήσεις μου με απόλυτη φυσικότητα σαν να μου εξηγούσε κάτι καθημερινό. Και η ίδια αυτόν τον τρόπο θα προτιμούσε όταν πεθάνει.
Επιστρέψαμε στο χωριό, φάγαμε στο τοπικό εστιατόριο, βολέψαμε όπως όπως τις σωματικές μας ανάγκες και γυρίσαμε στην αυλή του σπιτιού μας. Την ώρα που μπαίναμε εμφανίστηκε η γάτα με τα δύο γατάκια της. Ως καλή μανούλα είχε φέρει τροφή για τα μικρά της. Ένα πουλί ήταν καρφωμένο στα δόντια της. Πέρασε από μπροστά μας αγέρωχη και χώθηκε στο δωμάτιο των νεαρών Ισπανών. «Α τα χαζά άφησαν ανοιχτή την πόρτα τους», «ναι φαίνεται ότι σε εκείνο το δωμάτιο έχουν συνηθίσει να τρώνε τα γατιά», «πωπω ευτυχώς εμείς έχουμε κλειστά». Πόσα λίγα ξέραμε!!
Σε μια κρίση καθαριότητας καθάρισα με μωρομάντηλα το πρεβάζι του παραθύρου που ήταν πάνω από το κρεβάτι μου. Ήθελα να τακτοποιήσω πάνω του τα απαραίτητα σύνεργα για την άυπνη νύχτα που θα ακολουθούσε, δηλαδή, τον φάρο μου, το βιβλίο μου και το τηλέφωνο μου για να βλέπω την ώρα. Η Ίριδα κοντοστάθηκε και με κοίταξε όλο ειρωνεία. «Το κομοδίνο σου τακτοποιείς;», δεν μπορεί αυτή συνωμοτεί κρυφά με τον αλητάμπουρα.
Κάτσαμε λοιπόν στα πεζούλια της αυλής και πιάσαμε κουβεντούλα με τους άλλους ξένους και με την Ντρόγκα, που επιτέλους ξέχασε τους άπειρους Βούδες της φυλής της και μας μίλησε για τα ουσιαστικά θέματα της πατρίδας της. Για πολλά από αυτά σας έχει ήδη μιλήσει ο Σταύρος, τα υπόλοιπα θα έχουμε την ευκαιρία να τα επαναλάβουμε στην πορεία. Τώρα όμως η νύχτα είχε πέσει γλυκά πάνω μας.
Εδώ λέω να την κάνω και εγώ σιγά σιγά, είμαι σίγουρη ότι ο Σταύρος θα έχει πολλές και ζουμερές πληροφορίες για το μοναστήρι.
Εμείς καληνυχτίσαμε τους υπόλοιπους για να πάμε για ύπνο.
Η πιο επεισοδιακή νύχτα του ταξιδιού, θα άρχιζε σε λίγο, εμείς όμως ανυποψίαστοι και κουρασμένοι δεν ξέραμε ακόμη ότι σε λίγο θα γινόμαστε πρωταγωνιστές μιας γκροτέσκο παράστασης.
Η Ντρόγκα μας πληροφόρησε ότι απόψε θα μείνουμε σε σπίτι χωρικών και εγώ ενθυμούμενη τις διαμονές μας στο Βιετνάμ το εξέλαβα ως υπόσχεση, όμως όταν φτάσαμε στο χωριό και είδα στο σπίτι κατάλαβα ότι ήταν απειλή.
Το χωριό ήταν από αυτές τις συνηθισμένες σκονισμένες συνοικίες, γεμάτες λάσπη. Το σπίτι ήταν στο πίσω μέρος του δρόμου, είχε μια μεγάλη αυλή και περιτριγυριζόταν από τα μικρά πρόχειρα κτίσματα που θα φιλοξενούσαν τους ξένους τουρίστες. Τουτέστιν δύο νεαρούς Ισπανούς, ένα ζευγάρι Αυστριακών , και μια ομάδα 6 μπαρουτοκαπνισμένων Ελλήνων, στο τελευταίο δωμάτιο θα έμεναν όλοι μαζί οι οδηγοί. Αυτό ήταν καλό, ήταν η πρώτη φορά που η Ντρόγκα θα έμενε μαζί μας το βράδυ και θα είχα την ευκαιρία να της μιλήσω. Το δωμάτιο που θα μας φιλοξενούσε ήταν μικρό και πνιγμένο στα κρεβάτια, η μισή οροφή ήταν από καλάμια και η άλλη μισή από τσιμέντο. Ο ένας του τοίχος είχε ένα τεράστιο παράθυρο από αυτά με τα ξύλινα μικρά τετράγωνα, οι υπόλοιποι ήταν διακοσμημένοι με βαθιές ρωγμές. Τα κρεβάτια ήταν καλυμμένα με χαλάκια, από αυτά που πουλάνε στα πανηγύρια. Αφήσαμε τα πράγματα μας, φρίξαμε με την ησυχία μας, διασκεδάσαμε με την καταπληκτική ατάκα της Φούλας «δηλαδή εμείς πληρώσαμε για να μείνουμε εδώ;», επιβεβαιώσαμε με την Ίριδα την υποψία μας ότι η τουαλέτα ήταν ισάξια της προηγούμενης και ξεκινήσαμε για το Retting.
Ο δρόμος ήταν ανύπαρκτος και όλοι βασιστήκαμε στο ένστικτο του οδηγού μας που κατά κανόνα μας βγήκε καλό εκτός από τις λίγες φορές που παραστράτισε και βρεθήκαμε να οδηγούμε μέσα σε χωράφια.
Το μοναστήρι ήταν πανέμορφο, ήσυχο και χωρίς τουρίστες, χτισμένο μέσα σε ένα δάσος από ψηλούς κέδρους. Δύο γεγονότα με έκαναν να ανυπομονώ να το δω. Το ένα είναι η δήλωση του Δαλάι Λάμα ότι αν ποτέ επιστρέψει στο Θιβέτ θα προτιμήσει να μείνει στο Rettingκαι όχι στην Ποτάλα. Το άλλο ήταν μια τελετουργία που γίνεται και εδώ, που μου προκαλούσε αμηχανία και με φόβιζε, στην αρχή δεν πίστευα ότι γίνεται κάτι τέτοιο. Τώρα όχι μόνο είχα πειστεί ότι υφίσταται αλλά θα επισκεπτόμουν και ένα από τα κύρια μέρη που τελούταν.
Το μοναστήρι ήταν υπέροχο, φροντισμένο, γεμάτο πολύχρωμα έπιπλα και βαριά υφάσματα. Η Ντρόγκα ακόμα προσεχτική και σφιγμένη άρχισε την καθιερωμένη εκπαιδευτική της ξενάγηση. Εγώ ως άτακτη μαθήτρια χάζευα τριγύρω όταν άκουσα τους υπολοίπους να διαπληκτίζονται εντόνως. Ο Σταύρος είχε πάθει σύγχυση από τους πολλούς Βούδες και είχε μπλέξει όλες τις φρέσκες γνώσεις του σε ένα χαοτικό κουβάρι. Οι υπόλοιποι με τα λεγόμενα τους επιβεβαίωναν πως τζάμπα αγωνιζόταν η Ντρόγκα τόσες μέρες, τίποτε δεν είχαν καταλάβει. Μαζεμένοι σε μια άκρη φώναζαν όλοι μαζί διαφωνώντας για την θρησκευτική ιεραρχία του Θιβέτ. «Όχι υπάρχει μόνο ο Δαλάι Λάμα», «μα τι λές; Υπάρχει και ο Γκιλούμπα που είναι μόνο θρησκευτικός ηγέτης», «Ξεχάσατε τους Λάμα που είναι σε κάθε μοναστήρι», «Λάμα δεν είναι εκείνα τα ζώα που φτύνουν στο Περού;», «Γκιλούμπα δεν είναι ο αρχηγός των κοκκινοσκούφιδων μοναχών;» κτλ.
Αποφασισμένοι ότι ο καθένας τους έχει δίκιο και οι άλλοι άδικο, ξεκινήσαμε να κάνουμε την κόρα του μοναστηριού. Δηλαδή να το φέρουμε βόλτα ξεκινώντας πάντα από αριστερά. Ξέραμε ότι θα συναντούσαμε στούπες, τάματα και τον χώρο της ειδικής τελετής που σας έλεγα. Αυτό το τελευταίο μου δημιουργούσε κύματα ρίγους. Από την άλλη ο Δημήτρης ανυπομονούσε να φτάσει. Η διαδρομή ήταν όμορφη, με θέα το ποτάμι που κυλούσε στην κοιλάδα, περπατούσαμε ανάμεσα στα δέντρα. Κάθε στροφή επιφύλασσε και μια έκπληξη, μικρές στούπες, χώροι γεμάτοι τάματα. Λέγοντας τάματα εννοούμε κέρατα ταύρου.
Λόφοι ολόκληροι από κέρατα στοιβαγμένα σε μικρές εσοχές. Περίεργα τάματα, αλλά και αστεία, ο Σταύρος ξέχασε τις πίτες των αγελάδων και εκστασιάστηκε εκ νέου με τα κέρατα. Ο Δημήτρης περίμενε υπομονετικά τον τελετουργικό χώρο. Πως θα είναι άραγε;
Και τότε σε ένα άνοιγμα των δέντρων, τον είδαμε. Ήταν απλός και καθαρός. Άσπρες λείες πέτρες ήταν βαλμένες η μία δίπλα στην άλλη δημιουργώντας έναν
στρογγυλό χαμηλό βωμό. Εκεί πάνω τεμαχίζονταν τα πτώματα των νεκρών. Σε άλλες χώρες θάβονται, σε άλλες καίγονται, στο Θιβέτ οι περισσότεροι τεμαχίζονται και το άψυχο σώμα τους προσφέρεται στα πουλιά για τροφή.
Μπροστά μας εκτίνονταν ο χώρος που λάμβανε μέρος αυτή η τελετή. Δίπλα στις πέτρες μπηγμένα στο χώμα τακτικά και καθαρά ήταν παραταγμένα τα μαχαίρια που χρησιμοποιούσαν. Εμένα μου αρέσει αυτή η τελετή; Μπορώ να την δεχτώ σαν κάτι λογικό; Το ανθρώπινο σώμα είναι απλά ένα άδειο δοχείο όταν φεύγει η ψυχή; Η Ντρόγκα απάντησε στις ερωτήσεις μου με απόλυτη φυσικότητα σαν να μου εξηγούσε κάτι καθημερινό. Και η ίδια αυτόν τον τρόπο θα προτιμούσε όταν πεθάνει.
Επιστρέψαμε στο χωριό, φάγαμε στο τοπικό εστιατόριο, βολέψαμε όπως όπως τις σωματικές μας ανάγκες και γυρίσαμε στην αυλή του σπιτιού μας. Την ώρα που μπαίναμε εμφανίστηκε η γάτα με τα δύο γατάκια της. Ως καλή μανούλα είχε φέρει τροφή για τα μικρά της. Ένα πουλί ήταν καρφωμένο στα δόντια της. Πέρασε από μπροστά μας αγέρωχη και χώθηκε στο δωμάτιο των νεαρών Ισπανών. «Α τα χαζά άφησαν ανοιχτή την πόρτα τους», «ναι φαίνεται ότι σε εκείνο το δωμάτιο έχουν συνηθίσει να τρώνε τα γατιά», «πωπω ευτυχώς εμείς έχουμε κλειστά». Πόσα λίγα ξέραμε!!
Σε μια κρίση καθαριότητας καθάρισα με μωρομάντηλα το πρεβάζι του παραθύρου που ήταν πάνω από το κρεβάτι μου. Ήθελα να τακτοποιήσω πάνω του τα απαραίτητα σύνεργα για την άυπνη νύχτα που θα ακολουθούσε, δηλαδή, τον φάρο μου, το βιβλίο μου και το τηλέφωνο μου για να βλέπω την ώρα. Η Ίριδα κοντοστάθηκε και με κοίταξε όλο ειρωνεία. «Το κομοδίνο σου τακτοποιείς;», δεν μπορεί αυτή συνωμοτεί κρυφά με τον αλητάμπουρα.
Κάτσαμε λοιπόν στα πεζούλια της αυλής και πιάσαμε κουβεντούλα με τους άλλους ξένους και με την Ντρόγκα, που επιτέλους ξέχασε τους άπειρους Βούδες της φυλής της και μας μίλησε για τα ουσιαστικά θέματα της πατρίδας της. Για πολλά από αυτά σας έχει ήδη μιλήσει ο Σταύρος, τα υπόλοιπα θα έχουμε την ευκαιρία να τα επαναλάβουμε στην πορεία. Τώρα όμως η νύχτα είχε πέσει γλυκά πάνω μας.
Εδώ λέω να την κάνω και εγώ σιγά σιγά, είμαι σίγουρη ότι ο Σταύρος θα έχει πολλές και ζουμερές πληροφορίες για το μοναστήρι.
Εμείς καληνυχτίσαμε τους υπόλοιπους για να πάμε για ύπνο.
Η πιο επεισοδιακή νύχτα του ταξιδιού, θα άρχιζε σε λίγο, εμείς όμως ανυποψίαστοι και κουρασμένοι δεν ξέραμε ακόμη ότι σε λίγο θα γινόμαστε πρωταγωνιστές μιας γκροτέσκο παράστασης.
Attachments
Last edited by a moderator:
Ότι πρέπει είμαι για το υψόμετρο, ε ? 
Δεν μπορώ παρά ν ακολουθήσω στην αναρρίχηση
