ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο by STAV
- Κεφάλαιο 5ο by STAV
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο by STAV][quote="ioanna karagianni, post: 0"]Η επόμενη στάση μας ήταν το Serramonastery. Από αυτό το μοναστήρι θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Υποψιάζομαι ότι και οι άλλοι στην ίδια κατάσταση θα είναι. Νομίζω ότι η αιτία της ομαδικής μας αμνησίας κρύβεται στα συμπτώματα του υψομέτρου που άρχισαν πλέον να γίνονται αισθητά, από το πρωί είχαμε πονοκέφαλο και τώρα αν και ήταν ακόμα πρωί αισθανόμασταν ήδη κουρασμένοι. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον άπειρο κόσμο που έπρεπε να σπρώξουμε και να στριμώξουμε για να περιηγηθούμε στον χώρο θεωρώ ότι το αλτσχάιμερ είναι κατανοητό. Αν ο STAV θυμάται κάτι παραπάνω καλώς αλλιώς ανοίχτε καμιά εγκυκλοπαίδεια. [/quote
- Κεφάλαιο 9ο by STAV
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο by STAV
- Κεφάλαιο 14ο][quote="NTINA, post: 0"
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο by STAV
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο by STAV
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο by STAV]Να κοιμηθούμε μια κουβέντα είναι. Η Ιωάννα τράβηξε τις σατέν κουρτίνες του παραθύρου διότι ως γνωστόν διαλέγει πάντα κρεβάτι με θέα, η Ισαβέλλα άλλαξε θέση γιατί η υδρορροή ήταν προς τα μέσα και όχι προς τα έξω τοποθετημένη, η Ίριδα μέτρησε όλες τις ρωγμές που υπήρχαν πάνω από το κρεβάτι της, ο Δημήτρης είπε κάτι ελληνικότατο για τον Αυστριακό που δεν ήθελε να ταξιδέψει με τους Έλληνες μαζί-είπε κάτι και για Greekstatistics επίσης και δεν ήταν ο μόνος, αυτό μας κυνηγούσε σε όλο το ταξίδι- και η Φούλα τοποθέτησε τη νταμιτζάνα με το οξυγόνο πάνω στη στόφα. Ναι υπήρχε και στόφα που χρησίμευε για αποθήκευση αραχνών, φωλιά ποντικιών, πεδίο δράσης και εκπαίδευσης γατών κλπ. Τα δύο αγοράκια του διπλανού δωματίου ούτε που ακούγονταν, τα κακόμοιρα. Αυτά τα 17χρονα έκαναν το lifetrip, τ’ ακούτε εσείς ελληνίδες μανάδες; Σε αυτή την ηλικία τα στέλνουν μόνα τους στην άκρη του κόσμου για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να μάθουν να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή τους. Τέλος πάντων στα δικά μας, στο δωμάτιο όπου νερό δεν υπήρχε, καρέκλα δεν υπήρχε, τραπέζι δεν υπήρχε, τουαλέτα δεν υπήρχε, η πόρτα έκλεινε με ένα ξύλινο παλούκι εσωτερικά, διακόπτης της μοναδικής λάμπας στη μέση του δωματίου δεν υπήρχε. Το έλεγε η άλλη , τι τα θέλετε τόσα πράγματα. Άντε να κοιμηθείς. Αρχίσαμε να συζητάμε για το Reting και την επίσκεψή μας εκεί. Όλοι;;; όχι, ο Δημήτρης άρχισε να ροχαλίζει αμέσως, η Φούλα πήρε τη νταμιτζάνα παραμάσχαλα και η άλλη μη χάσει ευκαιρία -Α, ωραία θα διαβάσω χωρίς φακό. Οι υπόλοιποι λοιπόν αρχίσαμε κάτι να ψιλολέμε για το [B]Reting[/B][B]Monastery[/B]γιατί είναι ίσως το πιο σημαντικό βουδιστικό μοναστήρι του κεντρικού Θιβέτ. Οι ντόπιοι το ονομάζουν και "Radreng." To μοναστήρι Reting ιδρύθηκε από τον [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Atisha"]Atisha[/URL] το 1056 ως έδρα της συνιστώσας [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Kadam_%28Tibetan_Buddhism%29"]Kadampa[/URL]. O[URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Je_Tsongkhapa"]Tsongkapa[/URL] το 1400 μετασχημάτισε τη σχολή Kadampa η οποία έπειτα έγινε γνωστή ως νέα συνιστώσα Kadampa ή Gelug και το Reting έγινε το σημαντικότερο [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Gelug"]Gelugpa[/URL] μοναστήρι, η έδρα του [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Reting_Rinpoche"]Reting Rinpoche[/URL
- Κεφάλαιο 22ο
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο][I]GANDEN MONASTERY[/I
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο by STAV
- Κεφάλαιο 27ο
- Κεφάλαιο 28ο by STAV
- Κεφάλαιο 29ο
- Κεφάλαιο 30ο
- Κεφάλαιο 31ο
- Κεφάλαιο 32ο
- Κεφάλαιο 33ο by STAV
- Κεφάλαιο 34ο by STAV
- Κεφάλαιο 35ο
- Κεφάλαιο 36ο
- Κεφάλαιο 37ο
- Κεφάλαιο 38ο][B]ΞΕΚΑΤΙΝΙΑΣΜΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1[/B
- Κεφάλαιο 39ο by STAV][B]Ο Master Chef στο Θιβέτ;;;[/B
- Κεφάλαιο 40ο
- Κεφάλαιο 41ο
- Κεφάλαιο 42ο
- Κεφάλαιο 43ο
- Κεφάλαιο 44ο
- Κεφάλαιο 45ο
- Κεφάλαιο 46ο
- Κεφάλαιο 47ο
- Κεφάλαιο 48ο
- Κεφάλαιο 49ο
- Κεφάλαιο 50ο by STAV
- Κεφάλαιο 51ο by STAV
- Κεφάλαιο 52ο][attach=full]47120[/attach
- Κεφάλαιο 53ο by STAV][attach=full]47121[/attach
- Κεφάλαιο 54ο
- Κεφάλαιο 55ο by STAV][quote="KLEOPATRA, post: 0"
- Κεφάλαιο 56ο][attach=full]47134[/attach
- Κεφάλαιο 57ο
- Κεφάλαιο 58ο
- Κεφάλαιο 59ο
- Κεφάλαιο 60ο by STAV
- Φωτογραφίες
Το Ralung monastery ήταν η τελευταία στάση στο πρόγραμμα της ημέρας, μετά θα μπαίναμε πάλι στον κεντρικό δρόμο που θα μας πήγαινε έως την Gyantse. Δεν θα περιγράψω το μοναστήρι γιατί δεν διέφερε και πολύ από τα προηγούμενα, πολύχρωμα ταβάνια, ζωγραφισμένες πόρτες, υφάσματα στις κολώνες και Βούδες, πολλοί Βούδες, τροφή στην ξενάγηση της Ντρόγκα.
Στην αυλή του μοναστηριού ένας μοναχός είχε απλώσει όλα τα ασημένια τάσια που είχε η περιοχή και τα γυάλιζε υπομονετικά και σχολαστικά ένα ένα.
Από την αποχαύνωση που μου προκαλούσε η επαναλαμβανόμενη κίνηση του με ξεκώλυσε η Ντρόγκα, μου υποσχέθηκε ότι στο εσωτερικό υπάρχουν παμπάλαιοι πάπυροι που δεν είχαμε δει σε κανένα άλλο μέρος ως τώρα.
Μετά βίας απέσπασα το βλέμμα μου από τα χέρια του μοναχού που απερίσπαστος συνέχιζε την δουλειά του και την ακολούθησα.
Στην βιβλιοθήκη ο νεαρός μοναχός μας ξεδίπλωσε πάπυρους μαύρους με χρυσά γράμματα, φθαρμένους στις άκρες αλλά καλοστεκούμενους για τους αιώνες που χρονολογούνταν. Οι βιβλιοθήκες των μοναστηριών ήταν πόλος έλξης για όλους μας. Ήταν πάντα δροσερά και ήρεμα εκεί μέσα, και τα ράφια τους φιλοξενούσαν τα καλοδιπλωμένα υφάσματα που μέσα τους φυλούσαν τα μεγάλα παραλληλόγραμμα φύλλα των προσευχών τους.
Βγαίνοντας πάλι έξω στο φως με υποδέχτηκε μια σκηνή τόσο αστεία που αν δεν σεβόμουν την ιερότητα του χώρου θα είχα ξεσπάσει σε φωναχτά γέλια. Μπαίνοντας είχα αφήσει έναν μοναχό τα τρίβει τάσια, βγαίνοντας βρήκα και την Ισαβέλλα με τον Σταύρο να τρίβουνε με εξέχοντα ζήλο τα απλωμένα δοχεία μαζί με τον μοναχό που δεν μπορούσε να κρύψει το χαμόγελο του.
Μερικοί από μας είχαμε βαρεθεί τόσο πολύ τις ξεναγήσεις που καταφύγαμε στις καθημερινές δουλειές των μοναχών για να ξεφύγουμε από την πλήξη μας.
Μετά από αυτήν την πολύ επιτυχημένη σταδιοδρομία των συνοδοιπόρων μας στο γυάλισμα οι μοναχοί δεν ήξεραν πως αλλιώς να μας δείξουν την ευγνωμοσύνη τους και μας κάλεσαν πάλι για τσάι, όλους αυτήν την φορά. Ο Δημήτρης είναι προνοητικός άνθρωπος, με κοίταξε εξεταστικά και με ρώτησε «αισθάνεσαι κομμάρες;», «όχι νοιώθω καλά, ευχαριστώ για το ενδιαφ…», «αναγούλες, τάσεις προς εμετό; Έχεις βγάλει καντήλες;» «μα όχι είμαι μια χαρά», «χμ έχουν περάσει ήδη δύο ώρες από την ώρα που ήπιες το τσάι στο άλλο μοναστήρι, άρα μάλλον είναι ασφαλές, ας πάμε λοιπόν να δοκιμάσουμε το τσα τους».
Αυτήν την φορά στην κουζίνα δεν υπήρχαν χωρικοί, μόνο οι μοναχοί μαζί με τον ηγούμενο τους, έναν χαμογελαστό ήρεμο γέρο που με λίγη καλή διάθεση τον φανταζόσουν σαν τον γέρο σοφό της περιοχής. Κατά τα άλλα και αυτή η κουζίνα ήταν μικρή σκιερή με μια μεγάλη σόμπα φορτωμένη με κατσαρόλες. Ήπια ένα ακόμα τσα, παρακολουθώντας την συζήτηση που κυλούσε αργά και δύσκολα ανάμεσα στα Θιβετιανά-αγγλικά-ελληνικά. Όταν αδειάσαμε τις κούπες μας, χαιρετήσαμε τους χαμογελαστούς μοναχούς και ξαναμπήκαμε στα τζιπ. Δεν μπόρεσα να μην προσέξω ότι τώρα το τζιπ μας φαινόταν ακόμα πιο βρώμικο από πριν.
Μετά από τον σχετικό χωματόδρομο και τις συνηθισμένες λακκούβες ξαναβρεθήκαμε στον πολιτισμένο κεντρικό δρόμο. Δίπλα στον δρόμο κυλούσε ένα εντυπωσιακά μεγάλο κανάλι με πολύ νερό, πολλές σημαίες προσευχής και ένα φράγμα.
Είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε για ώρες αυτό το ποτάμι γιατί τα αυτοκίνητα μας αφού αργοκύλισαν για λίγο ήρθαν και σταμάτησαν στην τεράστια ουρά που είχε δημιουργηθεί από όλα τα προηγούμενα οχήματα. Τοπικά λεωφορεία, ντόπια σαραβαλάκια, τουριστικά βαν και τζιπ έκαναν ένα ατελείωτο κομβόι που χανόταν κάπου στην στροφή του δρόμου. Ο Σταύρος έλαμψε «κατολίσθηση! έχουμε κατολίσθηση! Σας το είπα εγώ, δεν σας το είπα ότι θα το παθαίναμε; Να τώρα δίκιο δεν είχα ;; ε;ε;», «Ωραία, αντιγυρίζει η Ισαβέλλα, τώρα μας μένει: ένα ντεραπάρισμα, μια επίθεση εξωγήινων και μια πλημμύρα, και όλες σου οι προφητείες θα έχουν πραγματοποιηθεί». Όμως ο Σταύρος-Νοστράδαμος, ήταν πολύ ενθουσιασμένος για να πιάσει την λεπτή ειρωνεία της κόρης του. Ξεχύθηκε έξω από το αυτοκίνητο και έτρεξε προς τους υπόλοιπους της παρέας με τα χέρια ψηλά, φωνάζοντας «σας το είπα δεν σας το είπα; Να κατολίσθηση μπροστά μας».
Ο Λιόσα εντυπωσιάστηκε από την ενθουσιώδη αποδοχή της κακοτυχίας μας, αλλά ήταν πολύ κουλ τύπος για να το δείξει. Χαμήλωσε το καουμπόικο καπέλο στα μάτια του, ξάπλωσε πιο αναπαυτικά στο κάθισμα του οδηγού και προετοιμάστηκε για μια μεγάλη αναμονή. Κόσμος διαφόρων εθνικοτήτων περπατούσε ανάμεσα στα αυτοκίνητα, προσπαθώντας να αποκτήσει οπτική επαφή με το πρόβλημα που μας είχε καθηλώσει. Η Ισαβέλλα μου έδειξε την Ίριδα που φωτογράφιζε το ποτάμι λίγο πιο πέρα, «πάμε μαζί της;» να πάμε εδώ δεν έχουμε τι να κάνουμε. Αρχίζουμε να προσπερνάμε τα σταματημένα αυτοκίνητα όταν η μικρή φρενάρει απότομα και πέφτω πάνω της. «όχι από εδώ, πάμε από αριστερά», μπροστά μας ο πατέρας της και αγαπητός μου φίλος έχει βρει εκείνον τον ελληνόφωνα κύριο που είχαμε συναντήσει στην γιορτή και τον έχει πιάσει αγκαζέ. Ο απόηχος της φωνής του έφτανε μέχρι εμάς « και το είχα πει, θα έχουμε κατολίσθηση και να τώρα που είχα δίκιο», ναι σωστά καλύτερα να τον αποφύγουμε.
Δεν ξέρω πόσες ώρες περιμέναμε εκεί. Την περισσότερη ώρα την ξοδέψαμε παρατηρώντας τους υπόλοιπους τουρίστες, οι πιο εντυπωσιακοί ήταν μια ομάδα που διέθετε μια τετράδα από κάτι αστραφτερά ολοκαίνουργια και σούπερ εξοπλισμένα τζιπ με την επιγραφή fox πάνω τους. Όλοι τους απαστράπτοντες φορούσαν πεντακάθαρα ορειβατικά ρούχα, φλις πουλόβερ, ισοθερμικά παντελόνια, ορειβατικές μπότες. Ρίξαμε μια ματιά στα λασπωμένα ορειβατικά μποτάκια μας και απομακρυνθήκαμε διακριτικά.
Η χαρά του Σταύρου διαλύθηκε όταν τα αυτοκίνητα άρχισαν να κινούνται. Δεν μας πήρε πολύ ώρα μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας, που το μοιραστήκαμε μαζί με τους περισσότερους από τους υπόλοιπους εγκλωβισμένους. Ανάμεσα τους και η παρέα του ελληνόφωνου κυρίου. Το ξενοδοχείο ήταν ένα μακρύ τριώροφο κτίριο χωρίς ασανσέρ. Η Ντρόγκα για να αποφύγει καινούργιες μας φιλίες με τους Κινέζους της περιοχής, μας κατατόπισε εκτενώς για τα καλά εστιατόρια της πόλης όταν μας μοίραζε τα κλειδιά των δωματίων μας. Ζαλώθηκα τον αλήτη και άρχισα να ανεβαίνω, με την υπόλοιπη φορτωμένη παρέα, τις σκάλες. Στον ημιώροφο μια κινέζα άρχισε να μας φωνάζει. «excuse me excuse me» ωχ μας πιάσανε κάτι θα ξεχάσαμε. «Yes?» αποκρίνεται ο Σταύρος «massage,sir?» ο κουμπάρος με κοιτάζει με θολό κουρασμένο βλέμμα, «εσένα θέλει» μου λέει. «Τι λες μωρέ, σε πείραξε η κατολίσθηση; Αυτή θέλει να μας κάνει μασάζ όχι να της κάνουμε», «α είπα και εγώ, άσε μας κυρά μου το μασάζ μας έλειπε». Ανασκουμπωθήκαμε και συνεχίσαμε την ανάβαση. Αυτός ο αλητάμπουρας όλο και πιο βαρύς γίνεται, λες να το κάνει επίτηδες;
Στην αυλή του μοναστηριού ένας μοναχός είχε απλώσει όλα τα ασημένια τάσια που είχε η περιοχή και τα γυάλιζε υπομονετικά και σχολαστικά ένα ένα.
Από την αποχαύνωση που μου προκαλούσε η επαναλαμβανόμενη κίνηση του με ξεκώλυσε η Ντρόγκα, μου υποσχέθηκε ότι στο εσωτερικό υπάρχουν παμπάλαιοι πάπυροι που δεν είχαμε δει σε κανένα άλλο μέρος ως τώρα.
Μετά βίας απέσπασα το βλέμμα μου από τα χέρια του μοναχού που απερίσπαστος συνέχιζε την δουλειά του και την ακολούθησα.
Στην βιβλιοθήκη ο νεαρός μοναχός μας ξεδίπλωσε πάπυρους μαύρους με χρυσά γράμματα, φθαρμένους στις άκρες αλλά καλοστεκούμενους για τους αιώνες που χρονολογούνταν. Οι βιβλιοθήκες των μοναστηριών ήταν πόλος έλξης για όλους μας. Ήταν πάντα δροσερά και ήρεμα εκεί μέσα, και τα ράφια τους φιλοξενούσαν τα καλοδιπλωμένα υφάσματα που μέσα τους φυλούσαν τα μεγάλα παραλληλόγραμμα φύλλα των προσευχών τους.
Βγαίνοντας πάλι έξω στο φως με υποδέχτηκε μια σκηνή τόσο αστεία που αν δεν σεβόμουν την ιερότητα του χώρου θα είχα ξεσπάσει σε φωναχτά γέλια. Μπαίνοντας είχα αφήσει έναν μοναχό τα τρίβει τάσια, βγαίνοντας βρήκα και την Ισαβέλλα με τον Σταύρο να τρίβουνε με εξέχοντα ζήλο τα απλωμένα δοχεία μαζί με τον μοναχό που δεν μπορούσε να κρύψει το χαμόγελο του.
Μερικοί από μας είχαμε βαρεθεί τόσο πολύ τις ξεναγήσεις που καταφύγαμε στις καθημερινές δουλειές των μοναχών για να ξεφύγουμε από την πλήξη μας.
Μετά από αυτήν την πολύ επιτυχημένη σταδιοδρομία των συνοδοιπόρων μας στο γυάλισμα οι μοναχοί δεν ήξεραν πως αλλιώς να μας δείξουν την ευγνωμοσύνη τους και μας κάλεσαν πάλι για τσάι, όλους αυτήν την φορά. Ο Δημήτρης είναι προνοητικός άνθρωπος, με κοίταξε εξεταστικά και με ρώτησε «αισθάνεσαι κομμάρες;», «όχι νοιώθω καλά, ευχαριστώ για το ενδιαφ…», «αναγούλες, τάσεις προς εμετό; Έχεις βγάλει καντήλες;» «μα όχι είμαι μια χαρά», «χμ έχουν περάσει ήδη δύο ώρες από την ώρα που ήπιες το τσάι στο άλλο μοναστήρι, άρα μάλλον είναι ασφαλές, ας πάμε λοιπόν να δοκιμάσουμε το τσα τους».
Αυτήν την φορά στην κουζίνα δεν υπήρχαν χωρικοί, μόνο οι μοναχοί μαζί με τον ηγούμενο τους, έναν χαμογελαστό ήρεμο γέρο που με λίγη καλή διάθεση τον φανταζόσουν σαν τον γέρο σοφό της περιοχής. Κατά τα άλλα και αυτή η κουζίνα ήταν μικρή σκιερή με μια μεγάλη σόμπα φορτωμένη με κατσαρόλες. Ήπια ένα ακόμα τσα, παρακολουθώντας την συζήτηση που κυλούσε αργά και δύσκολα ανάμεσα στα Θιβετιανά-αγγλικά-ελληνικά. Όταν αδειάσαμε τις κούπες μας, χαιρετήσαμε τους χαμογελαστούς μοναχούς και ξαναμπήκαμε στα τζιπ. Δεν μπόρεσα να μην προσέξω ότι τώρα το τζιπ μας φαινόταν ακόμα πιο βρώμικο από πριν.
Μετά από τον σχετικό χωματόδρομο και τις συνηθισμένες λακκούβες ξαναβρεθήκαμε στον πολιτισμένο κεντρικό δρόμο. Δίπλα στον δρόμο κυλούσε ένα εντυπωσιακά μεγάλο κανάλι με πολύ νερό, πολλές σημαίες προσευχής και ένα φράγμα.
Είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε για ώρες αυτό το ποτάμι γιατί τα αυτοκίνητα μας αφού αργοκύλισαν για λίγο ήρθαν και σταμάτησαν στην τεράστια ουρά που είχε δημιουργηθεί από όλα τα προηγούμενα οχήματα. Τοπικά λεωφορεία, ντόπια σαραβαλάκια, τουριστικά βαν και τζιπ έκαναν ένα ατελείωτο κομβόι που χανόταν κάπου στην στροφή του δρόμου. Ο Σταύρος έλαμψε «κατολίσθηση! έχουμε κατολίσθηση! Σας το είπα εγώ, δεν σας το είπα ότι θα το παθαίναμε; Να τώρα δίκιο δεν είχα ;; ε;ε;», «Ωραία, αντιγυρίζει η Ισαβέλλα, τώρα μας μένει: ένα ντεραπάρισμα, μια επίθεση εξωγήινων και μια πλημμύρα, και όλες σου οι προφητείες θα έχουν πραγματοποιηθεί». Όμως ο Σταύρος-Νοστράδαμος, ήταν πολύ ενθουσιασμένος για να πιάσει την λεπτή ειρωνεία της κόρης του. Ξεχύθηκε έξω από το αυτοκίνητο και έτρεξε προς τους υπόλοιπους της παρέας με τα χέρια ψηλά, φωνάζοντας «σας το είπα δεν σας το είπα; Να κατολίσθηση μπροστά μας».
Ο Λιόσα εντυπωσιάστηκε από την ενθουσιώδη αποδοχή της κακοτυχίας μας, αλλά ήταν πολύ κουλ τύπος για να το δείξει. Χαμήλωσε το καουμπόικο καπέλο στα μάτια του, ξάπλωσε πιο αναπαυτικά στο κάθισμα του οδηγού και προετοιμάστηκε για μια μεγάλη αναμονή. Κόσμος διαφόρων εθνικοτήτων περπατούσε ανάμεσα στα αυτοκίνητα, προσπαθώντας να αποκτήσει οπτική επαφή με το πρόβλημα που μας είχε καθηλώσει. Η Ισαβέλλα μου έδειξε την Ίριδα που φωτογράφιζε το ποτάμι λίγο πιο πέρα, «πάμε μαζί της;» να πάμε εδώ δεν έχουμε τι να κάνουμε. Αρχίζουμε να προσπερνάμε τα σταματημένα αυτοκίνητα όταν η μικρή φρενάρει απότομα και πέφτω πάνω της. «όχι από εδώ, πάμε από αριστερά», μπροστά μας ο πατέρας της και αγαπητός μου φίλος έχει βρει εκείνον τον ελληνόφωνα κύριο που είχαμε συναντήσει στην γιορτή και τον έχει πιάσει αγκαζέ. Ο απόηχος της φωνής του έφτανε μέχρι εμάς « και το είχα πει, θα έχουμε κατολίσθηση και να τώρα που είχα δίκιο», ναι σωστά καλύτερα να τον αποφύγουμε.
Δεν ξέρω πόσες ώρες περιμέναμε εκεί. Την περισσότερη ώρα την ξοδέψαμε παρατηρώντας τους υπόλοιπους τουρίστες, οι πιο εντυπωσιακοί ήταν μια ομάδα που διέθετε μια τετράδα από κάτι αστραφτερά ολοκαίνουργια και σούπερ εξοπλισμένα τζιπ με την επιγραφή fox πάνω τους. Όλοι τους απαστράπτοντες φορούσαν πεντακάθαρα ορειβατικά ρούχα, φλις πουλόβερ, ισοθερμικά παντελόνια, ορειβατικές μπότες. Ρίξαμε μια ματιά στα λασπωμένα ορειβατικά μποτάκια μας και απομακρυνθήκαμε διακριτικά.
Η χαρά του Σταύρου διαλύθηκε όταν τα αυτοκίνητα άρχισαν να κινούνται. Δεν μας πήρε πολύ ώρα μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας, που το μοιραστήκαμε μαζί με τους περισσότερους από τους υπόλοιπους εγκλωβισμένους. Ανάμεσα τους και η παρέα του ελληνόφωνου κυρίου. Το ξενοδοχείο ήταν ένα μακρύ τριώροφο κτίριο χωρίς ασανσέρ. Η Ντρόγκα για να αποφύγει καινούργιες μας φιλίες με τους Κινέζους της περιοχής, μας κατατόπισε εκτενώς για τα καλά εστιατόρια της πόλης όταν μας μοίραζε τα κλειδιά των δωματίων μας. Ζαλώθηκα τον αλήτη και άρχισα να ανεβαίνω, με την υπόλοιπη φορτωμένη παρέα, τις σκάλες. Στον ημιώροφο μια κινέζα άρχισε να μας φωνάζει. «excuse me excuse me» ωχ μας πιάσανε κάτι θα ξεχάσαμε. «Yes?» αποκρίνεται ο Σταύρος «massage,sir?» ο κουμπάρος με κοιτάζει με θολό κουρασμένο βλέμμα, «εσένα θέλει» μου λέει. «Τι λες μωρέ, σε πείραξε η κατολίσθηση; Αυτή θέλει να μας κάνει μασάζ όχι να της κάνουμε», «α είπα και εγώ, άσε μας κυρά μου το μασάζ μας έλειπε». Ανασκουμπωθήκαμε και συνεχίσαμε την ανάβαση. Αυτός ο αλητάμπουρας όλο και πιο βαρύς γίνεται, λες να το κάνει επίτηδες;
Attachments
Last edited by a moderator:
Ότι πρέπει είμαι για το υψόμετρο, ε ? 
Δεν μπορώ παρά ν ακολουθήσω στην αναρρίχηση
