ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο by STAV
- Κεφάλαιο 5ο by STAV
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο by STAV][quote="ioanna karagianni, post: 0"]Η επόμενη στάση μας ήταν το Serramonastery. Από αυτό το μοναστήρι θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Υποψιάζομαι ότι και οι άλλοι στην ίδια κατάσταση θα είναι. Νομίζω ότι η αιτία της ομαδικής μας αμνησίας κρύβεται στα συμπτώματα του υψομέτρου που άρχισαν πλέον να γίνονται αισθητά, από το πρωί είχαμε πονοκέφαλο και τώρα αν και ήταν ακόμα πρωί αισθανόμασταν ήδη κουρασμένοι. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον άπειρο κόσμο που έπρεπε να σπρώξουμε και να στριμώξουμε για να περιηγηθούμε στον χώρο θεωρώ ότι το αλτσχάιμερ είναι κατανοητό. Αν ο STAV θυμάται κάτι παραπάνω καλώς αλλιώς ανοίχτε καμιά εγκυκλοπαίδεια. [/quote
- Κεφάλαιο 9ο by STAV
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο by STAV
- Κεφάλαιο 14ο][quote="NTINA, post: 0"
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο by STAV
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο by STAV
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο by STAV]Να κοιμηθούμε μια κουβέντα είναι. Η Ιωάννα τράβηξε τις σατέν κουρτίνες του παραθύρου διότι ως γνωστόν διαλέγει πάντα κρεβάτι με θέα, η Ισαβέλλα άλλαξε θέση γιατί η υδρορροή ήταν προς τα μέσα και όχι προς τα έξω τοποθετημένη, η Ίριδα μέτρησε όλες τις ρωγμές που υπήρχαν πάνω από το κρεβάτι της, ο Δημήτρης είπε κάτι ελληνικότατο για τον Αυστριακό που δεν ήθελε να ταξιδέψει με τους Έλληνες μαζί-είπε κάτι και για Greekstatistics επίσης και δεν ήταν ο μόνος, αυτό μας κυνηγούσε σε όλο το ταξίδι- και η Φούλα τοποθέτησε τη νταμιτζάνα με το οξυγόνο πάνω στη στόφα. Ναι υπήρχε και στόφα που χρησίμευε για αποθήκευση αραχνών, φωλιά ποντικιών, πεδίο δράσης και εκπαίδευσης γατών κλπ. Τα δύο αγοράκια του διπλανού δωματίου ούτε που ακούγονταν, τα κακόμοιρα. Αυτά τα 17χρονα έκαναν το lifetrip, τ’ ακούτε εσείς ελληνίδες μανάδες; Σε αυτή την ηλικία τα στέλνουν μόνα τους στην άκρη του κόσμου για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να μάθουν να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή τους. Τέλος πάντων στα δικά μας, στο δωμάτιο όπου νερό δεν υπήρχε, καρέκλα δεν υπήρχε, τραπέζι δεν υπήρχε, τουαλέτα δεν υπήρχε, η πόρτα έκλεινε με ένα ξύλινο παλούκι εσωτερικά, διακόπτης της μοναδικής λάμπας στη μέση του δωματίου δεν υπήρχε. Το έλεγε η άλλη , τι τα θέλετε τόσα πράγματα. Άντε να κοιμηθείς. Αρχίσαμε να συζητάμε για το Reting και την επίσκεψή μας εκεί. Όλοι;;; όχι, ο Δημήτρης άρχισε να ροχαλίζει αμέσως, η Φούλα πήρε τη νταμιτζάνα παραμάσχαλα και η άλλη μη χάσει ευκαιρία -Α, ωραία θα διαβάσω χωρίς φακό. Οι υπόλοιποι λοιπόν αρχίσαμε κάτι να ψιλολέμε για το [B]Reting[/B][B]Monastery[/B]γιατί είναι ίσως το πιο σημαντικό βουδιστικό μοναστήρι του κεντρικού Θιβέτ. Οι ντόπιοι το ονομάζουν και "Radreng." To μοναστήρι Reting ιδρύθηκε από τον [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Atisha"]Atisha[/URL] το 1056 ως έδρα της συνιστώσας [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Kadam_%28Tibetan_Buddhism%29"]Kadampa[/URL]. O[URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Je_Tsongkhapa"]Tsongkapa[/URL] το 1400 μετασχημάτισε τη σχολή Kadampa η οποία έπειτα έγινε γνωστή ως νέα συνιστώσα Kadampa ή Gelug και το Reting έγινε το σημαντικότερο [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Gelug"]Gelugpa[/URL] μοναστήρι, η έδρα του [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Reting_Rinpoche"]Reting Rinpoche[/URL
- Κεφάλαιο 22ο
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο][I]GANDEN MONASTERY[/I
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο by STAV
- Κεφάλαιο 27ο
- Κεφάλαιο 28ο by STAV
- Κεφάλαιο 29ο
- Κεφάλαιο 30ο
- Κεφάλαιο 31ο
- Κεφάλαιο 32ο
- Κεφάλαιο 33ο by STAV
- Κεφάλαιο 34ο by STAV
- Κεφάλαιο 35ο
- Κεφάλαιο 36ο
- Κεφάλαιο 37ο
- Κεφάλαιο 38ο][B]ΞΕΚΑΤΙΝΙΑΣΜΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1[/B
- Κεφάλαιο 39ο by STAV][B]Ο Master Chef στο Θιβέτ;;;[/B
- Κεφάλαιο 40ο
- Κεφάλαιο 41ο
- Κεφάλαιο 42ο
- Κεφάλαιο 43ο
- Κεφάλαιο 44ο
- Κεφάλαιο 45ο
- Κεφάλαιο 46ο
- Κεφάλαιο 47ο
- Κεφάλαιο 48ο
- Κεφάλαιο 49ο
- Κεφάλαιο 50ο by STAV
- Κεφάλαιο 51ο by STAV
- Κεφάλαιο 52ο][attach=full]47120[/attach
- Κεφάλαιο 53ο by STAV][attach=full]47121[/attach
- Κεφάλαιο 54ο
- Κεφάλαιο 55ο by STAV][quote="KLEOPATRA, post: 0"
- Κεφάλαιο 56ο][attach=full]47134[/attach
- Κεφάλαιο 57ο
- Κεφάλαιο 58ο
- Κεφάλαιο 59ο
- Κεφάλαιο 60ο by STAV
- Φωτογραφίες
Όταν εκείνο το πρωί μπήκαμε στο τζιπ μας για να φύγουμε γνώριζα πως πίσω μου θα άφηνα μια από τις πιο συγκλονιστικές περιοχές του κόσμου, πως οι επόμενες ώρες θα περνούσαν παρέα με τον Michael Jackson να κουνιέται στους ρυθμούς του billy jean και πολλά θιβετιανά άσματα και πως μας περίμενε μια μακριά κατηφορική και επώδυνη διαδρομή. Μόνο που αν ήξερα πόσο επώδυνη ήταν μάλλον θα έμενα εκεί, στο καταυλισμό. Σερβιτόρα στην σκηνή της κυριούλας να σερβίρω τσάμπα στους σέρπας, μια χαρά δουλειά. Ανυποψίαστοι και αθώοι, μεθυσμένοι ακόμα από την τύχη μας μπήκαμε και πρόθυμα στα τζιπ στρογγυλοκαθίσαμε.
Η διαδρομή μου θύμιζε σκηνές από παλιές ταινίες western με τους καβαλάρηδες να περιπλανιούνται σε πλατιές γυμνές εκτάσεις. Μόνο που εμείς δεν λικνιζόμασταν σε σέλες τετράποδων αλλά σε καθίσματα τετράτροχων. Ανακαλύψαμε πως η χθεσινή ομίχλη κάλυπτε ένα κακοτράχαλο δρόμο χαραγμένο στην μέση του πουθενά. Μπροστά μας το τίποτα, όπως και πίσω μας, όλα τυλιγμένα σε μια θολή ατμόσφαιρα. Κατά διαστήματα τα αυτοκίνητα σταματούσαν για να ξεκουραστούν οδηγοί και μηχανές.
Ο Λιόσα μας, οδηγούσε νευρικά και γρήγορα, κάθε φορά που σταματούσαμε έπρεπε να περιμένουμε τους άλλους που ακολουθούσαν αρκετά πίσω μας. Ο δικός τους οδηγός ήταν πολύ πιο συντηρητικός και σοβαρός από τον δικό μας. Για την ώρα αυτό δεν ήταν πρόβλημα, αργότερα μετάνιωσα που δεν είχα προτιμήσει την ήσυχη, αργή οδήγηση του ανώνυμου οδηγού και έμεινα πιστή στον πληθωρικό και ριψοκίνδυνο Λιόσα.
Οι στάσεις μας ήταν συνήθως στην μέση του πουθενά εκτός από αυτήν που κάναμε στο Old Tingri. Τώρα που το σκέφτομαι και εκεί αν εξαιρέσουμε τα χαρακτηριστικά χαμηλά σπίτια πάλι η μέση του πουθενά ήταν.
Το τοπίο παρέμενε ίδιο στην αρχή. Χαμηλοί θάμνοι, επίπεδες εκτάσεις καλυμμένες με νερό, άλογα, και παιδιά να πλησιάζουν τρέχοντας (από πού άραγε για να δουν από κοντά αυτούς τους παράξενους ξένους.
Ο δρόμος όλο πιο στενός και κατηφορικός άρχισε να θυμίζει το τρενάκι του τρόμου. Ο Λιόσα έτρεχε, δεν ξέρω αν έτρεχε πολύ ή εμάς μας φαινόταν έτσι από τις έντονες αναταράξεις. Το άλλο αυτοκίνητο πάντως πήγαινε αισθητά πιο αργά και προσεχτικά γιατί είχε μείνει πολύ πίσω. Ο Σταύρος μονολογούσε συνεχώς για μια αποκόλληση που την έβλεπε λέει να έρχεται, εγώ προσπαθούσα να συγκράτησω το σώμα μου στην θέση του αλλά αυτό δεν υπάκουε και την περισσότερη ώρα βρισκόμουν χυμένη στα γόνατα της Ισαβέλλας, να προσπαθώ να συμμαζέψω πόδια και χέρια σε μια ευπρεπή στάση. Το πρόγραμμα περιλάμβανε πολλές εναλλαγές όπως όλες οι τρομαχτικές διαδρομές που σέβονται τον εαυτό τους. Έτσι γευτήκαμε την βουτιά στο κενό όταν ο δρόμος μπροστά μας έτσι χωρίς καμιά προειδοποίηση τελείωσε, εξαφανίστηκε, απλά δεν υπήρχε. Ο Λιόσα απτόητος συνέχισε να οδηγεί προς το κενό. Που μας πάει; μπροστά δεν υπάρχει πλέον έδαφος, σταμάτα σταμάτα!!! Οι μπροστινές ρόδες βρέθηκαν στο κενό το αυτοκίνητο προς μεγάλη χαρά του οδηγού μας βρέθηκε στον αέρα και μετά προσγειώθηκε με θόρυβο στον απότομο κατήφορο. Τόσο απότομο που δεν μπορούσαμε να έχουμε οπτική επαφή μαζί του όσο βρισκόμασταν στην ευθεία. Κατηφορίσαμε έτσι αρκετή ώρα, με σπασμωδικές κινήσεις προσπαθούσαμε να επαναφέρουμε τα ρούχα μας στα σωστά μέρη του σώματος μας ώστε να μας δίνουμε μια κόσμια εμφάνιση. Η Ισαβέλλα τραβούσε την μπλούζα της πάνω στην κοιλιά της γιατί με τα πάνω κάτω είχε ανέβει στο λαιμό, εγώ κρατούσα το παντελόνι που με την τριβή είχε αρχίσει να μου φεύγει και ο Σταύρος συνέχισε να μονολογεί για την αποκόλληση. Οι λέξεις βγαίνανε συλλαβιστά, «Βρε- παι-διά εί-στε σί-γου-ροι πως πλη-ρώ-σα-με για να κά-νου-με αυ-τό το τα-ξί-δι;».
Όταν μετά από λίγο ξαναπήραμε τα ίσα μας είπαμε ότι τα δύσκολα πέρασαν αλλά κάναμε λάθος. Ο δρόμος έγινε λοξός, δηλαδή το αυτοκίνητο έγερνε προς την μια πλευρά, έτσι όλοι τσουλήσαμε μαλακά προς την αριστερή πλευρά και το αριστερό μάγουλο του Σταύρου ενώθηκε με το τζάμι της πόρτας δημιουργώντας μια ιδιότυπη χαλκομανία, όσο εμείς συνθλίβαμε την δεξιά του πλευρά πέφτοντας πάνω του. Για λίγο ξέχασε την αποκόλληση. Αμέσως μετά το αυτοκίνητο που προπορευόταν, γιατί υπήρχε και ακόμα ένας τρελός σε αυτήν την διαδρομή, κόλλησε στις λάσπες αναγκάζοντας και τον καλό μας καουμπόι να σταματήσει πίσω του. Άνοιξε την πόρτα και χυθήκαμε και οι τρεις μας έξω. Φιλούσαμε τον χώμα με ευγνωμοσύνη όταν μας έφτασαν οι υπόλοιποι. Ο Δημήτρης μας πλησίασε ακτινοβολώντας, «Τι υπέροχο ταξίδι!!» δήλωσε. Ω ναι έπρεπε να είχα προτιμήσει τον άλλο οδηγό.
Όσο περισσότερο κατεβαίναμε η βλάστηση γινόταν όλο και πιο πυκνή και αυτό ήταν μια ευχάριστη αλλαγή, το τοπίο έμοιαζε περισσότερο με Νεπάλ πια και λιγότερο με Θιβέτ. Δύο χώρες τόσο κοντά αλλά τόσο διαφορετικές. Η κακή αλλαγή ήταν πως ο δρόμος αν και άσφαλτος πλέον δεν ήταν καθόλου μα καθόλου πιο ασφαλείς. Ήταν στενός χαραγμένος στην πλευρά του βουνού και η μια του μεριά χανόταν σε μια πράσινη άβυσσο. Εγώ φυσικά καθόμουν όσο γινόταν πιο μακριά από αυτό τον γκρεμό χωρίς τέλος. Προσπαθώ να αγνοώ τα υψοφοβική μου τάση αλλά όταν μπροστά μου έχω την ρόδα του αυτοκινήτου να φλερτάρει ασύστολα με το κενό δεν βοηθάει. Επίσης δεν βοηθούσαν τα σχόλια του Σταύρου.
-Πωπω είναι πολύ ψηλά
Κλείνω τα μάτια
-Από αυτήν την πλευρά έχει έναν γκρεμό!!! Δεν μπορώ να δω που τελειώνει
Βγάζω το κομποσκοίνι
-Μα τέτοια χαράδρα δεν έχω ξαναδεί
Το διαβατήριο στα δόντια
-Τρέχει πολύ νομίζεις μερικές φορές πως θα πέσει στο κενό
Η σύνοψη που είναι η σύνοψη;
Αυτό το εξαίσιο κορίτσι η Ισαβέλλα έβαλε τέλος σε αυτές τις γλαφυρές περιγραφές,
-Σταμάτα πια η Ιωάννα έχει γίνει κίτρινη από τον φόβο της.
Μέσα σε αυτήν την χαρούμενη ατμόσφαιρα φτάσαμε στην Zhangmu. Μια πόλη χτισμένη κατά μήκος του δρόμου. Σε αυτήν φτάνουν όλοι όσοι θέλουν να περάσουν στο Νεπάλ. Τα σύνορα είναι μια μικρή γέφυρα. Την ονομάζουν γέφυρα της φιλίας. Μόνο που οι Θιβετιανοί δεν μπορούν να την διασχίσουν. Τους απαγορεύεται η έξοδος από την χώρα.
Η φιλία τελικά έχει πολλές και διαφορετικές ερμηνείες.
Η διαδρομή μου θύμιζε σκηνές από παλιές ταινίες western με τους καβαλάρηδες να περιπλανιούνται σε πλατιές γυμνές εκτάσεις. Μόνο που εμείς δεν λικνιζόμασταν σε σέλες τετράποδων αλλά σε καθίσματα τετράτροχων. Ανακαλύψαμε πως η χθεσινή ομίχλη κάλυπτε ένα κακοτράχαλο δρόμο χαραγμένο στην μέση του πουθενά. Μπροστά μας το τίποτα, όπως και πίσω μας, όλα τυλιγμένα σε μια θολή ατμόσφαιρα. Κατά διαστήματα τα αυτοκίνητα σταματούσαν για να ξεκουραστούν οδηγοί και μηχανές.
Ο Λιόσα μας, οδηγούσε νευρικά και γρήγορα, κάθε φορά που σταματούσαμε έπρεπε να περιμένουμε τους άλλους που ακολουθούσαν αρκετά πίσω μας. Ο δικός τους οδηγός ήταν πολύ πιο συντηρητικός και σοβαρός από τον δικό μας. Για την ώρα αυτό δεν ήταν πρόβλημα, αργότερα μετάνιωσα που δεν είχα προτιμήσει την ήσυχη, αργή οδήγηση του ανώνυμου οδηγού και έμεινα πιστή στον πληθωρικό και ριψοκίνδυνο Λιόσα.
Οι στάσεις μας ήταν συνήθως στην μέση του πουθενά εκτός από αυτήν που κάναμε στο Old Tingri. Τώρα που το σκέφτομαι και εκεί αν εξαιρέσουμε τα χαρακτηριστικά χαμηλά σπίτια πάλι η μέση του πουθενά ήταν.
Το τοπίο παρέμενε ίδιο στην αρχή. Χαμηλοί θάμνοι, επίπεδες εκτάσεις καλυμμένες με νερό, άλογα, και παιδιά να πλησιάζουν τρέχοντας (από πού άραγε για να δουν από κοντά αυτούς τους παράξενους ξένους.
Ο δρόμος όλο πιο στενός και κατηφορικός άρχισε να θυμίζει το τρενάκι του τρόμου. Ο Λιόσα έτρεχε, δεν ξέρω αν έτρεχε πολύ ή εμάς μας φαινόταν έτσι από τις έντονες αναταράξεις. Το άλλο αυτοκίνητο πάντως πήγαινε αισθητά πιο αργά και προσεχτικά γιατί είχε μείνει πολύ πίσω. Ο Σταύρος μονολογούσε συνεχώς για μια αποκόλληση που την έβλεπε λέει να έρχεται, εγώ προσπαθούσα να συγκράτησω το σώμα μου στην θέση του αλλά αυτό δεν υπάκουε και την περισσότερη ώρα βρισκόμουν χυμένη στα γόνατα της Ισαβέλλας, να προσπαθώ να συμμαζέψω πόδια και χέρια σε μια ευπρεπή στάση. Το πρόγραμμα περιλάμβανε πολλές εναλλαγές όπως όλες οι τρομαχτικές διαδρομές που σέβονται τον εαυτό τους. Έτσι γευτήκαμε την βουτιά στο κενό όταν ο δρόμος μπροστά μας έτσι χωρίς καμιά προειδοποίηση τελείωσε, εξαφανίστηκε, απλά δεν υπήρχε. Ο Λιόσα απτόητος συνέχισε να οδηγεί προς το κενό. Που μας πάει; μπροστά δεν υπάρχει πλέον έδαφος, σταμάτα σταμάτα!!! Οι μπροστινές ρόδες βρέθηκαν στο κενό το αυτοκίνητο προς μεγάλη χαρά του οδηγού μας βρέθηκε στον αέρα και μετά προσγειώθηκε με θόρυβο στον απότομο κατήφορο. Τόσο απότομο που δεν μπορούσαμε να έχουμε οπτική επαφή μαζί του όσο βρισκόμασταν στην ευθεία. Κατηφορίσαμε έτσι αρκετή ώρα, με σπασμωδικές κινήσεις προσπαθούσαμε να επαναφέρουμε τα ρούχα μας στα σωστά μέρη του σώματος μας ώστε να μας δίνουμε μια κόσμια εμφάνιση. Η Ισαβέλλα τραβούσε την μπλούζα της πάνω στην κοιλιά της γιατί με τα πάνω κάτω είχε ανέβει στο λαιμό, εγώ κρατούσα το παντελόνι που με την τριβή είχε αρχίσει να μου φεύγει και ο Σταύρος συνέχισε να μονολογεί για την αποκόλληση. Οι λέξεις βγαίνανε συλλαβιστά, «Βρε- παι-διά εί-στε σί-γου-ροι πως πλη-ρώ-σα-με για να κά-νου-με αυ-τό το τα-ξί-δι;».
Όταν μετά από λίγο ξαναπήραμε τα ίσα μας είπαμε ότι τα δύσκολα πέρασαν αλλά κάναμε λάθος. Ο δρόμος έγινε λοξός, δηλαδή το αυτοκίνητο έγερνε προς την μια πλευρά, έτσι όλοι τσουλήσαμε μαλακά προς την αριστερή πλευρά και το αριστερό μάγουλο του Σταύρου ενώθηκε με το τζάμι της πόρτας δημιουργώντας μια ιδιότυπη χαλκομανία, όσο εμείς συνθλίβαμε την δεξιά του πλευρά πέφτοντας πάνω του. Για λίγο ξέχασε την αποκόλληση. Αμέσως μετά το αυτοκίνητο που προπορευόταν, γιατί υπήρχε και ακόμα ένας τρελός σε αυτήν την διαδρομή, κόλλησε στις λάσπες αναγκάζοντας και τον καλό μας καουμπόι να σταματήσει πίσω του. Άνοιξε την πόρτα και χυθήκαμε και οι τρεις μας έξω. Φιλούσαμε τον χώμα με ευγνωμοσύνη όταν μας έφτασαν οι υπόλοιποι. Ο Δημήτρης μας πλησίασε ακτινοβολώντας, «Τι υπέροχο ταξίδι!!» δήλωσε. Ω ναι έπρεπε να είχα προτιμήσει τον άλλο οδηγό.
Όσο περισσότερο κατεβαίναμε η βλάστηση γινόταν όλο και πιο πυκνή και αυτό ήταν μια ευχάριστη αλλαγή, το τοπίο έμοιαζε περισσότερο με Νεπάλ πια και λιγότερο με Θιβέτ. Δύο χώρες τόσο κοντά αλλά τόσο διαφορετικές. Η κακή αλλαγή ήταν πως ο δρόμος αν και άσφαλτος πλέον δεν ήταν καθόλου μα καθόλου πιο ασφαλείς. Ήταν στενός χαραγμένος στην πλευρά του βουνού και η μια του μεριά χανόταν σε μια πράσινη άβυσσο. Εγώ φυσικά καθόμουν όσο γινόταν πιο μακριά από αυτό τον γκρεμό χωρίς τέλος. Προσπαθώ να αγνοώ τα υψοφοβική μου τάση αλλά όταν μπροστά μου έχω την ρόδα του αυτοκινήτου να φλερτάρει ασύστολα με το κενό δεν βοηθάει. Επίσης δεν βοηθούσαν τα σχόλια του Σταύρου.
-Πωπω είναι πολύ ψηλά
Κλείνω τα μάτια
-Από αυτήν την πλευρά έχει έναν γκρεμό!!! Δεν μπορώ να δω που τελειώνει
Βγάζω το κομποσκοίνι
-Μα τέτοια χαράδρα δεν έχω ξαναδεί
Το διαβατήριο στα δόντια
-Τρέχει πολύ νομίζεις μερικές φορές πως θα πέσει στο κενό
Η σύνοψη που είναι η σύνοψη;
Αυτό το εξαίσιο κορίτσι η Ισαβέλλα έβαλε τέλος σε αυτές τις γλαφυρές περιγραφές,
-Σταμάτα πια η Ιωάννα έχει γίνει κίτρινη από τον φόβο της.
Μέσα σε αυτήν την χαρούμενη ατμόσφαιρα φτάσαμε στην Zhangmu. Μια πόλη χτισμένη κατά μήκος του δρόμου. Σε αυτήν φτάνουν όλοι όσοι θέλουν να περάσουν στο Νεπάλ. Τα σύνορα είναι μια μικρή γέφυρα. Την ονομάζουν γέφυρα της φιλίας. Μόνο που οι Θιβετιανοί δεν μπορούν να την διασχίσουν. Τους απαγορεύεται η έξοδος από την χώρα.
Η φιλία τελικά έχει πολλές και διαφορετικές ερμηνείες.
Attachments
-
16,2 KB Προβολές: 92
-
194,9 KB Προβολές: 93
-
201,5 KB Προβολές: 90
-
24,4 KB Προβολές: 139
Last edited by a moderator: